UZASADNIENIE

Strona powodowa (...)z siedzibą w G.w pozwie wniesionym w dniu 4.12.2012 w elektronicznym postępowaniu upominawczym domagała się zasądzenia od pozwanego Z. R.kwoty 23.277,44 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od dnia 4.12.2012 do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Uzasadniając żądanie pozwu podała, iż udzieliła pozwanemu pożyczki w kwocie 26.000 zł z zastrzeżeniem odsetek umownych za opóźnienie w wysokości wskazanej wyżej. Z uwagi na niedokonywanie spłat rat pożyczkowych w uzgodnionym terminie, powód wypowiedział pozwanemu umowę pożyczki , skutkiem czego nie spłacona jej cześć wraz z należnymi odsetkami i kosztami została postawiona w stan natychmiastowej wymagalności z upływem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się niespłacony kapitał pożyczki w kwocie 22.794,63 zł i skapitalizowane odsetki naliczone do dnia wniesienia pozwu w wysokości 482,81 zł.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozwany wskazując na przedwczesność żądania. Pozwany bowiem spłacał raty pożyczki , powiększając kwotę raty o ewentualne opóźnienia. Pozwany nie uchyla się od spłaty pożyczki, nie zalega z opłatami za dwa pełne okresy płatności, jest w stałym kontakcie z kredytodawca (...) we W..

Po przekazaniu sprawy do tut. Sądu strona powodowa uzupełniła pozew zgodnie z art. 505³⁷par. 1 kpc.

W piśmie procesowym z dnia 30.10.2014 pozwany przedstawiając swoje ostateczne stanowisko w sprawie przyznał, iż sporna wpłata 700 zł nie została zrealizowana, co za tym idzie przyznał, iż strona powodowa skutecznie wypowiedziała umowę pożyczki z uwagi na opóźnienie w zapłacie dwóch pełnych rat pożyczki (tak jak to opisała w piśmie z dnia ……) . Powołując się na fakt, iż dowiedział się o tym dopiero teraz, a wcześniej pozostawał w przekonaniu, iż bank zrealizował ww sporny przelew wniósł o rozłożenie świadczenia na raty po 700 zl miesięcznie zgodnie z art. 320 kpc . W jego ocenie zachodził szczególny wypadek , bowiem pozostawał w dobrej wierze co do zrealizowania przelewu , nadto wielokrotnie usiłował wyjaśnić z czego wynika sporne zadłużenie, wnosił o restrukturyzację pożyczki. Wniósł także o zastosowanie art. 102 kpc i nieobciążanie pozwanego kosztami procesu.

W piśmie procesowym z dnia 3.02.2014 strona powodowa cofnęła powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia ponad kwotę 17.830,31 zł z uwagi na zapłatę dokonaną przez pozwanego w toku procesu , domagając się zasądzenia tej kwoty wraz odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od dnia 9.01.2014 do dnia zapłaty. Sprzeciwiła się rozkładaniu należności na raty i nieobciążaniu pozwanego kosztami procesu.

Na rozprawie w dniu 12.02.2014 pełnomocnik pozwanego formalnie podtrzymał swoje stanowisko co do oddalenia powództwa i nie złożył oświadczenia o uznaniu powództwa, jednak oświadczył, iż pozwany nie przeczy wysokości zadłużenia wskazanego w piśmie powoda z dnia 3.02.2014.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strona powodowa(...)z siedzibą w G.zawarła z pozwanym w dniu 27.07.2011 umowę pożyczki konsumenckiej na cele mieszkaniowe na kwotę 26.000 zł na okres od 27.07.2011 do 6.07.2016 na warunkach określonych w umowie oraz Regulaminie. Pożyczka została oprocentowana wg zmiennej stopy procentowej ustalonej przez Zarząd (...)wynoszącej w dniu zawarcia umowy 18,25% w skali roku. Spłata pożyczki miała następować w ratach płatnych zgodnie z planem spłaty stanowiącym załącznik do umowy. W przypadku nieterminowej spłaty pożyczki należność z tego tytułu staje się w dniu następnym należnością przeterminowaną . Od niespłaconego w całości lub części kapitału, a od dnia wniesienia powództwa od całości zadłużenia pobierane są odsetki wg zmiennej stopy procentowej wynoszącej czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP. (...)przysługiwało prawo do wypowiedzenia umowy z 30-dniowym terminem wypowiedzenia i postawienia całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalności w przypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia pożyczki nie zostały dotrzymane, a także w przypadku gdy pożyczkobiorca nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem poleconym do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy.

Dowód: umowa z dnia 27.07.2011 wraz z haromonogramem spłat– k. 33-34 i 61, regulamin –k. 35-42

Pozwany nie dotrzymał harmonogramu spłaty rat i po bezskutecznym wezwaniu go do zapłaty pismem z dnia 22.11.2011, 21.02.2012, 10.04.2012, (...) pismem z dnia 19.09.2012 wypowiedziała pozwanemu umowę wskazując, iż po upływie 30 dni pożyczka wraz z odsetkami zostanie postawiona w stan natychmiastowej wymagalności .

Bezsporne, a nadto wypowiedzenie umowy wraz z zpo –k. 43-44, wezwania do zapłaty z dowodami nadania k. 62-69

Na dzień wypowiedzenia pozwany zaległe były :

- w części rata z czerwca 2012

- w części rata z lipca 2012

- w całości rata z sierpnia 2012

- w całości rata z września 2012

Bezsporne (jak w wyliczeniu strony powodowej k. 60)

Pozwany faktycznie nie zapłacił raty z sierpnia 2012 , jednakże jak zorientował się o jej braku, w grudniu 2012 wpłacił dwie raty. Pozostawał natomiast w przekonaniu , że rata wrześniowa została przez niego zapłacona przelewem z konta jego córki w (...) SA w dniu 10.09.2012 w kwocie 700 zł. Stąd jak otrzymał wypowiedzenie umowy nie wiedział, że zalega z tą ratą i uważał, że wypowiedzenie umowy nastąpiło przedwcześnie bez podstawy prawnej. W wypowiedzeniu nie było wskazane z jakimi ratami zalega. Dalej więc spłacał pożyczkę regularnie w kwocie blisko 700 zł miesięcznie. Pozwany w (...) we W. osobiście usiłował wyjaśnić tę kwestię, ale bezskutecznie, jego wolą było dalsze spłacanie pożyczki w ratach. (...) stał na niezmiennym stanowisku dot. skuteczności wypowiedzenia i postawieniu pożyczki w stan natychmiastowej wymagalności. Pozwany dysponował wydrukiem z przelewu na 700 zł z dnia 10.09.2012 z konta swej córki. W toku procesu na jego prośbę córka usiłowała wyjaśnić kwestię tego przelewu w swoim banku, jednakże dopiero w styczniu 2014 pozwany dowiedział się, że jednak przelew nie został zrealizowany.

W toku procesu pozwany spłacał regularnie pożyczkę po prawie 700 zł . Pozwany pracuje jako kierowca na umowę o pracę , zarabia ok. 2000 zł na rękę.

Dowód: przesłuchanie pozwanego w dniu 12.02.2014, wydruk z przelewu k. 96, pismo do (...) z dnia 25.10.2013 k. 111

Zadłużenie pozwanego z tytułu niespłaconej pożyczki wynosi 17.830,31 zł

Bezsporne

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości w zakresie ostatecznie żądanej kwoty 17.830,31 zł wraz odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od dnia 9.01.2014 do dnia zapłaty. Tak wyliczona wysokość zadłużenia pozwanego, jak też prawo do domagania się tak oznaczonych odsetek została przyznana przez pozwanego na ostatniej rozprawie.

Podstawą prawną roszczenia powoda jest art. 720 kc, zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Pozwany ma obowiązek na podstawie zacytowanego przepisu oraz umowy, którą zawarł ze stroną powodową zwrotu kapitału pożyczki wraz z odpowiednim (wynikającym z umowy) oprocentowaniem.

Bezsporny był w sprawie fakt zawarcia umowy pożyczki, a także ostatecznie - fakt niedotrzymania przez pozwanego terminów i wysokości rat ustalonych w harmonogramie – zwłaszcza w zakresie braku zapłaty raty z września 2012, fakt wzywania pozwanego do zapłaty poprzedzającego wypowiedzenie umowy pożyczki oraz fakt wypowiedzenia umowy pożyczki. Pozwany ostatecznie przyznał, iż raty z września nie zapłacił, zatem strona powodowa skutecznie wypowiedziała umowę pożyczki z uwagi na opóźnienie w zapłacie dwóch pełnych rat pożyczki (z sierpnia i września 2012)

Wypowiedzenie umowy było skuteczne albowiem faktycznie pozwany nie dotrzymał warunków i terminów spłaty ustalonych rat, a następnie nie uregulował przeterminowanego zadłużenia po wezwaniu do zapłaty co wiązało się z postawieniem całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalności (pkt. 26 umowy).

Wobec niekwestionowania przez pozwanego wysokości roszczenia głównego i odsetkowego, jak również wobec brzmienia zapisów umowy oraz regulaminu w zakresie możliwości i wysokości żądanych przez powódkę odsetek Sąd uznał, że zasądzenie od pozwanego kwoty 17.830,31 zł wraz odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od dnia 9.01.2014 do dnia 12.02.2014 (data ogłoszenia wyroku) jest w pełni zasadne.

Natomiast w zakresie cofniętego powództwa ze zrzeczeniem się roszczenie postępowanie zostało umorzone na podstawie art. 355 i 203 kpc.

Rozkładając zasądzoną należność na raty Sąd wziął pod okoliczności sprawy i sytuację finansową pozwanego.

Mianowicie Sąd zasądzoną od pozwanego w punkcie I wyroku kwotę w wysokości 17.830,31 zł rozłożył na miesięczne raty po 700 zł, płatne do 2 – go dnia każdego miesiąca, z tym że pierwsza rata płatne do 15-go dnia każdego miesiąca kalendarzowego , przy czym pierwsza płatna w miesiącu uprawomocnienia się wyroku.

Sąd przychylił się do wniosku pozwanego o rozłożenie należności na raty po 700 zł miesięcznie.

Zgodnie z treścią art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. W świetle powyższego o rozłożeniu na raty zasądzonego świadczenia zadecydowały okoliczności sprawy.

Sąd miał na względzie bowiem, iż faktycznie pozwany pozostawał w błędnym, aczkolwiek usprawiedliwionym przekonaniu, że zapłacił ratę za wrzesień 2012 i stąd wynikało jego przeświadczenie o nieskutecznym wypowiedzeniu umowy. Co do zasady bowiem pozwany płacił raty pożyczki, choć faktycznie zdarzało się, że nie w pełnej wysokości i nie w umówionym terminie. Opóźnienia jak i niedopłaty były jednak niewielkie. Pozwany dysponował wydrukiem przelewu k. 96 z konta swej córki, która miała zapłacić ratę we wrześniu 2012 w kwocie 700 zł , dopiero w toku procesu, styczniu br pozwany ostecznie ustalił za pośrednictwem swej córki w banku, że przelew nie został zrealizowany. Stąd Sąd ocenił, iż jego przekonanie co do tego, że spłaca pożyczkę w terminie Sąd uznał za usprawiedliwione okolicznościami sprawy. Faktem jest bowiem, iż pozwany dopiero w toku tego procesu został powiadomiony przez stronę pozwaną jakich konkretnie rat nie zapłacił na dzień wypowiedzenia umowy.

Niezależnie od powyższego podkreślenia wymaga postawa pozwanego, który cały czas mimo wszystko spłacał pożyczkę, o czym choćby świadczy fakt zmniejszenia jego zadłużenia: na dzień wniesienia pozwu wynosiło 23.277,44 zł, a na dzień zamknięcia rozprawy 17.830,31 zł. Deklaracje pozwanego o chęci spłaty pożyczki nie są więc gołosłowne, swoją wolę pozwany potwierdził regularnymi spłatami.

Sąd rozkładając pozwanemu zasądzoną kwotę na raty miał na względzie ugodową postawę pozwanego, który ostatecznie, po wyjaśnieniu spornej kwestii przelewu z 10.09.2012, nie kwestionował wysokości należności głównej i odsetek oraz wyraził wolę dokonywania spłaty zadłużenia wobec strony powodowej, co więcej cały czas – mimo wypowiedzenia umowy - systematycznie tej spłaty dokonuje w kwocie bliskiej raty określonej w umowie.

Sąd w istocie rozkładając pozwanemu zasądzoną kwotę na raty przywrócił pierwotny charakter jego zobowiązaniu – wszak miał on spłacać pożyczkę w ratach, których wysokość była zbliżona do zasądzonych rat. Pozwany w chwili zawierania umowy pożyczki oceniał zatem, że jego sytuacja finansowa pozwoli mu na spłacanie rat w tej wysokości. Rata ta leży w zakresie możliwości finansowych pozwanego , ma on bowiem stałą pracę z dochodem w granicach 2000 zł miesięcznie.

Tym samym uznać należy, że strona pozwana nie jest pokrzywdzona przez samo rozłożenie żądanego świadczenia na raty w w/w kwocie, bowiem przy trwaniu umowy otrzymywałaby jedynie raty, a nie całą należność jednorazowo. Jej stanowisko sprzeciwiające się rozłożeniu na raty – takie samo w każdej sprawie niezależnie od postawy pozwanego i szczególnej sytuacji sprawy - nie zasługuje więc na ochronę.

Z kolei rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty na podstawie art. 320 k.p.c. ma ten skutek – wskazany w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970 r., III PZP 11/70 (OSNCP 1971, nr 4, poz. 61) – że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat (Uchwała SN z dn. 15.12.2006 r., III CZP 126/06, OSNC 2007/10/147, Biul.SN 2006/12/9, OSP 2010/4/44). Z tego tytułu Sąd zasądził odsetki umowne za opóźnienie w zapłacie od dnia 9.01.2014 do dnia zapłaty zgodnie z żądaniem zawartym w piśmie z dnia 3.02.2014 (1 marca 2011 r.) do dnia wydania wyroku w sprawie (12 luty 2014 r.). Jak wynika bowiem wprost z w/w orzeczeń Sądu Najwyższego za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat wierzycielowi odsetki nie przysługują.

Sąd przy tym uznał, iż zastosowanie art. 320 kpc w wystarczający sposób daje ochronę interesów pozwanego i uwzględnia okoliczności sprawy i uznał, iż brak jest podstaw do zastosowania art. 102 k.p.c. w zakresie orzekania o kosztach procesu, zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że to pozwany jest stroną przegrywającą i zgodnie z art. 98 kpc winien ponieść koszty procesu strony przeciwnej i orzeczenie o tych kosztach Sąd oparł na tym przepisie. Faktem jest bowiem, iż strona pozwana musiała wytoczyć powództwo, ażeby pozwany ostatecznie uznał, iż wypowiedzenie umowy i postawienie pożyczki w stan natychmiastowej wymagalności było skuteczne. To posługiwanie się pozwanego innymi osobami w zakresie spłaty rat (córką) spowodowało, iż pozwany pozostawał w mylnym przekonaniu co do spłaty wrześniowej raty. Stronie pozwanej nie można przypisać żadnej niestaranności czy nieprofesjonalizmu w przygotowaniu pozwu i pism procesowych, wręcz przeciwnie. Po otrzymaniu wypowiedzenia umowy pozwany mógł przecież zwrócić się do (...) o przekazaniu mu na piśmie rozliczenia dotychczasowych jego wpłat. Wytoczenie powództwa było uzasadnione, stąd stronie pozwanej przysługuje zwrot opłaty od pozwu 291 zł , kosztów zastępstwa procesowego 2400 zł, 17 zł wydatków na opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE