Sygn. akt I C 1022/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Bartosz Kasielski

Protokolant: stażysta Paweł Kozera

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko Miastu Ł.

o zapłatę

1.  zasądza od Miasta Ł. na rzecz M. P. kwotę 17.871,64 zł (siedemnaście tysięcy osiemset siedemdziesiąt jeden złotych 64/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot :

a)  10.706,27 zł (dziesięć tysięcy siedemset sześć złotych 27/100) od dnia 4 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty;

b)  7.165,37 zł (siedem tysięcy sto sześćdziesiąt pięć złotych 37/100) od dnia 29 maja 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od Miasta Ł. na rzecz M. P. kwotę 3.287,34 zł (trzy tysiące dwieście osiemdziesiąt siedem złotych 34/100) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1022/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 4 kwietnia 2019 roku M. P. wystąpiła przeciwko Miastu Ł. o zapłatę kwoty 21.602,35 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego osobom zajmującym lokal mieszkalny numer (...), położony przy ulicy (...) roku (...) w Ł. w okresie od dnia 1 maja 2016 roku do dnia 30 kwietnia 2019 roku, a także przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pozew k.2 – 5)

Nakazem zapłaty z dnia 23 maja 2019 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k.25)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 5 czerwca 2019 roku Miasto Ł. wniosło o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany kwestionując zasadę swojej odpowiedzialności wskazał, że nie został wykazany fakt, aby eksmitowani lokatorzy nie uiszczali na rzecz właścicieli jakichkolwiek opłat tytułem czynszu oraz zużytych mediów, co wpływa na wysokość dochodzonego roszczenia. Nie zanegował przy tym ustalonej przez powódkę stawki czynszu jako wyznacznika utraconego dochodu z tytułu dalszego zajmowania lokalu przez byłych lokatorów.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k.28)

W toku rozprawy z dnia 26 listopada 2019 roku Miasto Ł. przyznało okoliczności dalszego zajmowania spornego lokalu przez dwie osoby, którym przysługuje prawo do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, a także wysokość stawki czynszu oraz opłat z tytułu odprowadzanie nieczystości stałych. Zakwestionowało jednak żądanie pozwu w zakresie odszkodowania z tytułu zużytej wody jako zawyżone i nieudowodnione.

(protokół rozprawy z dnia 26 listopada 2019 roku k.49 i 50v)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

M. P. pozostaje współwłaścicielem z udziałem w wysokości ½ części w prawie własności zabudowanej nieruchomości, położonej w Ł. przy ulicy (...) roku (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą numer (...).

(odpis księgi wieczystej numer (...) k.7 – 10)

Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2007 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie sygn. akt I C (...) nakazał E. K., J. K., K. S. i A. K. (1) opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w Ł. przy ulicy (...) roku (...), przy czym, przyznał osobom eksmitowanym prawo do lokalu socjalnego. W toku sprawy Miasto Ł. występowało w charakterze interwenienta ubocznego.

(wyrok k.39 akt sprawy I C (...))

Lokal numer (...) zajmowany jest w dalszym ciągu przez E. K. i jej wnuka A. K. (2). J. K. zmieniła miejsce stałego pobytu w 2014 roku. W zbliżonym okresie K. S. wyjechał za granicę do Wielkiej Brytanii.

Do chwili obecnej E. K. i A. K. (2) nie otrzymali oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Byli lokatorzy nie regulowali w okresie od 1 maja 2016 roku do chwili obecnej jakichkolwiek opłat na rzecz właścicieli nieruchomości z tytułu zajmowania lokalu oraz zużywanych mediów.

Lokal mieszkalny numer (...) ma powierzchnię 82 m 2. Znajduje się w nim łazienka z toaletą oraz kuchnia, do których to pomieszczeń doprowadzona jest woda i sieć kanalizacyjna.

W okresie od dnia 1 maja 2016 roku do dnia 30 czerwca 2018 roku wysokość stawki związanej z dalszym zajmowaniem lokalu przez byłych lokatorów wynosiła 5,50 złotego za 1m 2, zaś w okresie od dnia 1 lipca 2018 roku do dnia 30 kwietnia 2018 roku wynosiła 6,80 złotego za 1m 2.

Miesięczny przypis związany z wodomierzem głównym nieruchomości wynosi 0,49 złotych w odniesieniu do każdego lokalu.

Administrator nieruchomości dokonuje corocznie rozliczenia zużycia wody przez lokatorów. Przyjęta przez T. S. metodologia polega na zsumowaniu zużycia wynikającego z faktur wystawionych przez dostawcę wody oraz porównaniu tej wartości z rozmiarem ustalonych zaliczek (przypisy na rzecz poszczególnych lokali). Po odjęciu od ustalonego obciążenia rocznego kosztów zużycia rzeczywistego z wodomierza (około 10 % zużycia gospodarczego) oraz zużycia z lokali opomiarowanych (wyposażonych w wodomierze) pozostająca kwota rozdzielana jest między lokale nieopomiarowane przy uwzględnieniu przypisów do poszczególnych lokali.

(zeznania świadka T. S. k.49v – 50, częściowo zestawienie zaległości k.16 – 17, informacja Urzędu Miasta k.48, dane systemu PESEL k.41, umowa najmu k.9 akt sprawy I C (...))

Zgodnie z Uchwałą nr LXXVII/1621/13 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 13 grudnia 2013 roku w sprawie ustalenia metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawek tej opłaty w okresie od dnia 1 stycznia 2014 roku wynosiła : 7 złotych (zbiórka selektywna) oraz 12 złotych (zbiórka nieselektywna).

Zgodnie z Uchwałą nr I/29/18 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 28 listopada 2018 roku zmieniająca uchwałę w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami

komunalnymi, ustalenia stawki tej opłaty dla nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy od dnia 1 stycznia 2019 roku wynosiła 13 złotych (zbiórka selektywna) oraz 22 złotych (zbiórka nieselektywna).

(okoliczności bezsporne)

Pismem z dnia 24 kwietnia 2018 roku (doręczonym w dniu 25 kwietnia 2018 roku) administrator nieruchomości przy ulicy (...) roku (...) w Ł. wezwał Miasto Ł. do zapłaty kwoty 13.155,43 złotych tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego byłym lokatorom lokalu numer (...) w okresie od dnia 1 maja 2016 roku do dnia 31 marca 2018 roku w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania.

W odpowiedzi z dnia 14 maja 2018 roku odmówił spełnienia świadczenia w jakiejkolwiek części bez uprzedniego przeprowadzenia postępowania sądowego.

(wezwanie do zapłaty k.18 – 19, odpowiedź Miasta Ł. k.20)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności zeznania świadka T. S. oraz załączoną dokumentację, która w przeważającym zakresie nie była przedmiotem sporu między stronami, jak również zawartą w aktach sprawy I C (...).

Sąd oddalił wniosek dowodowy powódki o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu czynszów na okoliczność prawidłowości rozliczenia zużycia wody autorstwa administratora nieruchomości mając na uwadze, że tego rodzaju środek dowodowy był całkowicie nieprzydatny do ustalenia okoliczności spornych mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Ewentualna potrzeba zasięgnięcia wiadomości specjalnych winna być skoncentrowana nie tyle na potwierdzeniu prawidłowości obliczeń wykonanych przez T. S., lecz ustaleniu jakie pozostawało faktyczne zużycie mediów w tej mierze przez lokatorów lokalu numer (...) w okresie objętym żądaniem pozwu. Pomijając nawet kwestię nieprawidłowego sformułowania tezy dowodowej dla biegłego nie można stracić z pola widzenia, że strona powodowa nie załączyła do akt sprawy jakiejkolwiek dokumentacji źródłowej, która mogłaby stanowić pole analizy dla specjalisty. Trudno zatem wyobrazić sobie w jaki sposób ekspert miałby określić rzeczywiste zużycie wody bez dysponowania stosownymi fakturami wystawionymi przez Zakład (...), z których wynikałyby istotne informacje dotyczące rzeczywistego zużycia wody i poniesionych z tego tytułu kosztów w okresie objętym żądaniem pozwu. Uwzględniając przy tym przedstawioną przez T. S. metodologię określenia zużycia wody w odniesieniu do poszczególnych lokali niezbędne byłoby również przedłożenie stosownych dokumentów dotyczących liczby lokali opomiarowanych i nieopomiarowanych, jak również zużycia wody w lokalach opomiarowanych i przypisów przypadających na poszczególne lokale. Brak załączenia do akt sprawy tego rodzaju dokumentów czynił wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego niezasadnym, a jednocześnie zmierzającym do przedłużenia postępowania.

Rekonstruując fakty Sąd oparł się jedynie częściowo na sporządzonym przez administratora nieruchomości zestawieniu należności w okresie objętym żądaniem pozwu. Należy zauważyć, że strona pozwana zakwestionowała wysokość dochodzonego żądania w zakresie faktycznego zużycia wody. Co więcej, stanowisko to nie uległo zmianie po przeprowadzeniu dowodu z zeznań świadka T. S.. W tak ukształtowanych warunkach procesowych twierdzenia powódki opierały się wyłącznie na treści dokumentu prywatnego i twierdzeniach osoby go sporządzającej, co nie podlegało jakiejkolwiek obiektywnej weryfikacji zarówno ze strony Sądu jak i pozwanej odnośnie prawidłowości ustalenia rozmiaru zużytej wody. W tym zakresie aktualne pozostają również argumenty przedstawione uprzednio odnośnie braku przedłożenia dokumentacji źródłowej związanej nie tylko z samym zużyciem mediów, ale również obrazującej metodologię wyliczenia rozmiaru zużycia dla spornego lokalu.

Wysokość stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w okresie objętym żądaniem pozwu wynikała z aktów obowiązującego prawa miejscowego – uchwał Rady Miejskiej w Ł. z dnia 13 grudnia 2013 roku (nr (...)) oraz z dnia 28 listopada 2018 roku (nr I/29/18).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

M. prawna podstawa zgłoszonych roszczeń opierała się na treści art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, przy czym sama zasada odpowiedzialności Miasta Ł. za brak dostarczenia lokalu socjalnego byłym lokatorom lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w Ł. przy ulicy (...) roku (...) nie była kwestionowana.

Ostatecznie strona pozwana nie negowała również okoliczności związanych z dalszym zajmowaniem lokalu przez dwie osoby uprawnione do uzyskania lokalu socjalnego (E. K. i A. K. (1)), braku złożenia względem nich tego rodzaju oferty, braku regulowania na rzecz właścicieli jakichkolwiek opłat z tytułu dalszego zajmowania lokalu i zużycia mediów, jak również wysokości przyjętych przez powódkę dla potrzeb określenia wartości odszkodowania stawek czynszu (5,50 złotego za 1m 2 od maja 2016 roku do czerwca 2018 roku oraz 6,80 złotego za 1m 2 od lipca 2018 roku do kwietnia 2019 roku), opłaty za wodomierz główny (0,49 złotego miesięcznie za lokal) oraz opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi (7 złotych za osobę do grudnia 2018 roku oraz 13 złotych za osobę od stycznia do kwietnia 2019 roku). Spór sprowadzał się jedynie do kwestii wysokości odszkodowania w zakresie faktycznie zużytej wody.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że regulacja zawarta w dyspozycji art. 18 ust. 5 u.o.p.l. zawiera odesłanie do art. 417 k.c., co nadaje odpowiedzialności gminy w przypadku niewykonania obowiązku wynikającego z wyroku obligującego do dostarczenia lokalu socjalnego charakter deliktowy. W następstwie tego ustawowego odesłania szkoda po stronie właściciela nie podlega ograniczeniu, a roszczenie odszkodowawcze obejmuje wynagrodzenie szkody w pełnej wysokości (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 roku, III CZP 46/08, Lex nr 437195, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2010 roku, II CSK 323/09, Lex nr 602680). Tym samym pojęcie szkody powinno być rozumiane w świetle art. 361 k.c. jako normalne następstwo zaniechania gminy, uprawniające właściciela do dochodzenia wyrównania uszczerbku zarówno w zakresie poniesionej straty (damnum emergens), jak również utraconych korzyści (lucrum cessans).

Warto w tym miejscu zaznaczyć, że dopóki gmina nie dostarczy lokalu socjalnego, właściciel otrzymujący od zajmującego nadal lokal byłego lokatora świadczenia w wysokości określonej w art. 18 ust. 3 ustawy może ponieść szkodę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c., to jest doznać uszczerbku w wysokości różnicy między majątkiem jaki miałby, gdyby dysponował lokalem swobodnie, a majątkiem jaki ma nie mogąc lokalem swobodnie dysponować z powodu niemożności wykonania eksmisji na skutek niedostarczenia lokalu socjalnego. Jego szkoda będzie oczywiście większa, gdy były lokator uprawniony do lokalu socjalnego nie wywiązuje się z obowiązku, o którym mowa w art. 18 ust. 1 i 3 u.o.p.l. Odpowiedzialność gminy na podstawie art. 417 k.c. obejmuje zatem cala szkodę pozostającą w normalnym związku przyczynowym z jej zaniechaniem wypełnienia obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego osobie do tego uprawnionej. Gmina ponosi odpowiedzialność nie tylko za szkodę spowodowaną niemożnością dysponowania lokalem przez właściciela i pobierania pożytków, ale i za straty jakie poniósł właściciel związku z tym, że uprawniony do lokalu socjalnego nie uiszcza opłat za zajmowany lokal (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2008 roku, V CSK 31/08, Biul.SN 2008/10/12). W tym kontekście nie można pominąć, że konieczność ponoszenia przez właściciela lokalu kosztów związanych z korzystaniem z mieszkania przez lokatorów, którzy nie wnoszą tych opłat, jest co do zasady normalnym następstwem niewykonania przez gminę obowiązku dostarczenia im lokalu socjalnego. Takie stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 16 maja 2012 roku w sprawie III CZP 12/12 zostało jednak obwarowane zastrzeżeniem, że istnienie szkody w tym zakresie wymaga jednak indywidualnej oceny, uwzględniającej okoliczności towarzyszące możliwości wynajmowania konkretnego lokalu, pozostaje bowiem kwestia indywidualnych ustaleń czy na określonym rynku najmu lokali jego właściciel przy uwzględnieniu określonej rynkowej stawki czynszu może uzyskać dodatkowo od wynajmującego także należności pokrywające w całości lub części wysokość opłat związanych z korzystaniem z lokalu (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2012 roku, III CZP 12/12, OSNC 2012/12/138).

Przenosząc powyższe na płaszczyznę przedmiotowej sprawy należy podkreślić, że strony nie kwestionowały w realiach niniejszej sprawy możliwości dochodzenia przez właściciela ponad wysokość stawki czynszu, również opłat eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem lokalu, w tym przypadku z tytułu wywozu śmieci, opłaty za wodomierz główny oraz zużycia wody i odprowadzenia ścieków. Jednocześnie Sąd w niniejszym składzie podziela nie tylko argumentację Sądu Najwyższego przedstawioną na kanwie sprawy sygn. akt III CZP 12/12, ale odwołujące się do niej stanowiska wyrażone w wyrokach Sądu Okręgowego Łodzi m.in. w sprawach III Ca 636/14 (Lex nr 2130889), III Ca 1149/13 (Lex nr 2129024), czy też III Ca 1408/14 (Lex nr 2126020), potwierdzające możliwość dochodzenia odszkodowania obejmującego stratę związaną z ponoszeniem opłat eksploatacyjnych przez właściciela lokalu.

Przenosząc powyższe na płaszczyznę przedmiotowej sprawy należało uznać, że strona powodowa nie zdołała udowodnić rozmiaru szkody poniesionej w związku ze zużyciem wody przez byłych lokatorów lokalu mieszkalnego numer (...). Stosownie do obowiązującej w postępowaniu cywilnym zasady ciężaru dowodu (art. 6 k.c. – onus probandi) każda ze stron zobowiązana jest do wykazania faktów, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne. Oznacza to, że w przypadku negowania przez pozwanego okoliczności dotyczącej wysokości zużytej wody to na powódce ciążył obowiązek zaoferowania takiego materiału dowodowego, który potwierdzałby jej twierdzenia. W tym miejscu pełną aktualność zachowują rozważania poczynione w ramach oceny materiału dowodowego, których ponowne przytoczenie nie znajduje większego uzasadnienia. Powódka dysponowała nieskrępowaną możliwością przedłożenia stosownych dokumentów (faktury (...), zużycie w lokalach opomiarowanych, ilość lokali wraz z przypisami) obrazujących rzeczywiste zużycie wody w okresie objętym żądaniem pozwu oraz pozwalających na obiektywną weryfikację metodologii wyznaczenia zużycia dla danego lokalu przedstawionej przez administratora nieruchomości, czego nie uczyniła pomimo kwestionowania tych okoliczności przez stronę przeciwną. Ostatecznie zatem twierdzenia strony powodowej opierały się wyłącznie na treści dokumentu prywatnego sporządzonego przez świadka T. S. (zestawienie należności k.16 – 17), co mogło być traktowane jedynie w kategoriach uprawdopodobnienia faktu (art. 243 k.p.c.). W realiach niniejszej sprawy nie zachodził jednak żaden przypadek, w którym ustawa zwalniałaby stronę od obowiązku wypełnienia rygorów dowodowych, w szczególności przewidujący zastąpienie dowodu instytucją uprawdopodobnienia. Zatem samo uprawdopodobnienie danej okoliczności było niewystarczające do uznania jej za udowodnioną, w szczególności wobec stanowiska strony pozwanej. Co istotne nie zachodziły jakiekolwiek obiektywne przeszkody w złożeniu stosownych dokumentów uzasadniających żądanie pozwu w tym zakresie, a bierność strony w zakresie podjęcia przysługującej jej inicjatywy dowodowej skutkować mogła jedynie niekorzystnymi skutkami procesowymi dla niej samej. Należy podkreślić, że w ramach kontradyktoryjnego procesu cywilnego Sąd nie ma obowiązku pouczania stron, w dodatku reprezentowanych przez profesjonalnych pełnomocników, o konieczności zgłaszania dalszych wniosków dowodowych, czy też kierunkach postępowania dowodowego. Jednocześnie nie ujawniły się żadne okoliczności, które uzasadniałyby podjęcie przez Sąd działania z urzędu (art. 232 zd. drugie k.p.c.). Na koniec warto zaznaczyć, że z punktu widzenia rozmiaru szkody poniesionej przez powódkę nie ma większego znaczenia wysokość przypisu ustalonego na dany lokal (odnośnie zużycia wody), czy też próba odwoływania się do treści rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 14 stycznia 2002 roku w sprawie określenia przeciętnych norm zużycia wody (Dz.U. 2002, Nr 8, poz. 70 z późń. zm.), a więc wartości stanowiących jedynie prognozę, szacunek, czy też przewidywanie zużycia, która może, ale nie musi potwierdzić się w rzeczywistości. Sąd nie kwestionuje faktu, że lokatorzy lokalu mieszkalnego numer (...) korzystają z dostępu do wody i generują w związku z tym koszty, które wobec braku regulowania opłat ponosi właściciel. Niemniej jednak istota problemu sprowadzała się do wykazania rzeczywistego zużycia wody w okresie objętym żądaniem pozwu, a w konsekwencji wysokości poniesionej w tym zakresie szkody, przy czym powódka tego ostatecznie nie uczyniła.

Mając na względzie powyższe Sąd określił wysokość odszkodowania należnego M. P. w okresie od dnia 1 maja 2016 roku do dnia 30 kwietnia 2019 roku na kwotę 17.871,64 złotych, na którą składały się następujące wartości :

a)  3.723,92 złotych w okresie od dnia 1 maja 2016 roku do 31 grudnia 2016 roku (451 złotych tytułem czynszu, 14 złotych tytułem gospodarowania odpadami komunalnymi, 0,49 złotych tytułem opłaty za wodomierz główny – łącznie 465,49 złotych, 465,49 złotych x 8 miesięcy = 3.723,92 złotych);

b)  5.585,88 złotych w okresie od dnia 1 maja 2017 roku do 31 grudnia 2017 roku (451 złotych tytułem czynszu, 14 złotych tytułem gospodarowania odpadami komunalnymi, 0,49 złotych tytułem opłaty za wodomierz główny – łącznie 465,49 złotych, 465,49 złotych x 12 miesięcy = 5.585,88 złotych);

c)  2.792,94 złotych w okresie od dnia 1 stycznia 2018 roku do dnia 30 czerwca 2018 roku (451 złotych tytułem czynszu, 14 złotych tytułem gospodarowania odpadami komunalnymi, 0,49 złotych tytułem opłaty za wodomierz główny – łącznie 465,49 złotych, 465,49 złotych x 6 miesięcy = 2.792,94 złotych);

d)  3.432,54 złotych w okresie od dnia 1 lipca 2018 roku do dnia 31 grudnia 2018 roku (557,60 złotych tytułem czynszu, 14 złotych tytułem gospodarowania odpadami komunalnymi, 0,49 złotych tytułem opłaty za wodomierz główny – łącznie 572,09 złotych, 572,09 złotych x 6 miesięcy = 3.432,54 złotych);

e)  2.336,36 złotych w okresie od dnia 1 stycznia 2019 roku do dnia 30 kwietnia 2019 roku (557,60 złotych tytułem czynszu, 26 złotych tytułem gospodarowania odpadami komunalnymi, 0,49 złotych tytułem opłaty za wodomierz główny – łącznie 584,09 złotych, 584,09 złotych x 4 miesięcy = 2.336,36 złotych).

W pozostałym zakresie (koszty zużycia wody) powództwo jako nieudowodnione podlegało oddaleniu.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c. W zakresie żądania zasądzenia odsetek istotne jest ustalenie momentu, w którym dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia. Pismem z dnia 24 kwietnia 2018 roku powódka wezwała Miasto Ł. do zapłaty kwoty 13.155,43 złotych w terminie 14 dni od dnia doręczenia, które miało miejsce w dniu 25 kwietnia 2018 roku (k.18), przy czym wezwanie dotyczyły wyłącznie okresu od dnia 1 maja 2016 roku do dnia 31 marca 2018 roku. Niespełnienie świadczenia w zakreślonym terminie do dnia 9 maja 2018 roku skutkowało pozostawaniem przez pozwaną w opóźnieniu z realizacją świadczenia za przedmiotowy okres od dnia 10 maja 2018 roku. Uwzględniając jednak ustawowy zakaz orzekania ponad żądanie (art. 321 § 1 k.p.c.) należności uboczne od przyznanego świadczenia za okres od dnia 1 maja 2016 roku do dnia 31 marca 2018 roku tj. kwoty 10.706,27 złotych (3.723,92 złotych za okres maj – grudzień 2016 roku, 5.585,88 złotych za okres styczeń – grudzień 2017 roku oraz 1.396,47 złotych za okres styczeń – marzec 2018 roku) zostały przyznane od dnia wytoczenia powództwa – 4 kwietnia 2019 roku. W zakresie przyznanego odszkodowania za okres od dnia 1 kwietnia 2018 roku do dnia 30 kwietnia 2019 roku tj. kwoty 7.165,37 złotych odsetki przyznane zostały od dnia 29 maja 2019 roku, a więc dnia następującego po dniu doręczenia odpisu nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu (k.26). Pozew był bowiem pierwszym pismem, w którym powódka wyraźnie sprecyzowała swoje żądanie odnośnie okresu od dnia 1 kwietnia 2018 roku do dnia 30 kwietnia 2019 roku. W pozostałym zakresie żądanie odsetek jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 in fine k.p.c. zgodnie z zasadą ich stosunkowego rozdzielenia przyjmując, że powódka wygrała proces w 83 % (17.871,64 złotych / 21.602,35). Koszty procesu wyniosły łącznie 8.298 złotych, w tym po stronie powódki w kwocie 4.698 złotych (1.081 złotych tytułem opłaty od pozwu – art. 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w brzemieniu sprzed nowelizacji z dnia 21 sierpnia 2019 roku, 3.600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego - § 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa), zaś po stronie pozwanej w kwocie 3.600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie). Powódkę, zgodnie z powyższą zasadą powinny obciążać koszty w wysokości 1.410,66 złotych (0,17 x 8.298 złotych), skoro jednak faktycznie poniosła koszty w kwocie 4.698 złotych, to Miasto Ł. powinno zwrócić na jej rzecz kwotę 3.287,34 złotych (4.698 złotych – 1.410,66 złotych = 3.287,34 złotych).