UZASADNIENIE

Powód, R. K., po sprecyzowaniu nazwy strony pozwanej w piśmie procesowym z dnia 6 lutego 2015 r., wniósł o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej, (...) z siedzibą w P., kwoty 6.586,66 zł, w tym kwoty 6.186,66 zł tytułem brakującej części odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 13 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty i kwoty 400,00 zł zwrotu kosztów za prywatną opinię z ustawowymi odsetkami od dnia 10 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na rzecz powoda od strony pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że pojazd poszkodowanego, B. B., w dniu 12 marca 2014 r. uczestniczył w zdarzeniu drogowym, którego sprawca posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC u strony pozwanej. Szkoda została zgłoszona stronie pozwanej, która ustaliła odszkodowanie w kwocie 3.713,13 zł. Na wniosek poszkodowanego została sporządzona prywatna opinia techniczna, która określała koszty naprawy pojazdu w kwocie 9.899,79 zł. Dnia 9 czerwca 2014 r. powód zwrócił się do strony pozwanej o ponowne przeanalizowanie rozliczenia szkody w pojeździe poszkodowanych, jednak nie otrzymał na to pismo żadnej odpowiedzi. W ocenie powoda, według kosztorysu sporządzonego przez niezależnego rzeczoznawcę samochodowego, zaproponowane przez stronę pozwaną odszkodowanie nie było odszkodowaniem, którego wartość równa była wartości szkody. Dlatego też, powód domagał się w pozwie pełnego odszkodowania od strony pozwanej, jako zobowiązanej do naprawienia szkody. Dodatkowo powód wniósł o zwrot poniesionych kosztów wykonania profesjonalnej wyceny rozmiarów powstałej szkody w kwocie 400,00 zł. Powód wniósł o zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz także odsetek ustawowych określonych pozwem za opóźnienie wypłacie powyższych należności.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, (...) z siedzibą w P., wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i kosztów uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew strona pozwana podniosła, iż dnia 12 marca 2014 r. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ pojazd poszkodowanych, B. B. i K. B.. W dniu kolizji strona pozwana świadczyła sprawcy zdarzenia ochronę ubezpieczeniową w ramach umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Strona pozwana w toku likwidacji szkody przyjęła swą odpowiedzialność odszkodowawczą za skutki kolizji i wypłaciła poszkodowanym odszkodowanie w kwocie 3.713,13 zł. Ustalone przez stronę pozwaną odszkodowanie wyliczono w oparciu o wyniki postępowania likwidacyjnego, po przeprowadzeniu oględzin pojazdu i sporządzaniu kalkulacji kosztów naprawy. Strona pozwana zakwestionowała wycenę prywatną przedłożoną przez powoda. Według strony pozwanej, powyższa opinia prywatna zawyża konieczny i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu, gdyż samochód ten w chwili szkody miał jedenaście lat, jego historia serwisowa nie jest znana, co czyni bezzasadnym domaganie się zastosowania do naprawy nowych, oryginalnych części sygnowanych logo producenta z uwzględnieniem wygórowanej stawki za godzinę prac naprawczych na poziomie 140 zł netto. Podniosła nadto, że naprawa przedmiotowego pojazdu może być skutecznie wykonana w warsztacie nieautoryzowanym. Zakwestionowała także zasadność żądania zwrotu kosztów opinii prywatnej, bowiem opinia taka nie była konieczna dla wytoczenia powództwa w tej sprawie.

Powód w piśmie procesowym z dnia 12 lutego 2016 r. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz kwoty 6.186,66 zł tytułem dalszego odszkodowania za szkodę w pojeździe powstała wskutek zdarzenia z dnia 12 marca 2014 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 13 kwietnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, a także kwoty 400,00 zł tytułem zwrotu kosztów opinii prywatnej wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 czerwca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

Powód na rozprawie w dniu 17 maja 2016 r. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów procesu w łącznej kwocie 2.315,83 zł, według załączonego spisu kosztów, na które składały się: kwota 330,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 600,00 zł tytułem zaliczek na poczet wynagrodzenia biegłych sądowych, kwota 1.200,00 zł tytułem wynagrodzenia adwokackiego, kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 25,07 zł tytułem kosztu stawiennictwa powoda na rozprawie w dniu 19 września 2014 r., stanowiącego koszt przejazdu samochodem osobowych na odcinku (...)(15 km x 2 x 0,8358 zł = 25,07 zł), kwota 143,76 zł tytułem kosztu stawiennictwa pełnomocnika powoda na rozprawie w dniu 17 maja 2016 r., stanowiącego koszt przejazdu samochodem osobowym na odcinku (...) (86 km x 2 x 0,8358 zł = 143,76 zł).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 marca 2014 r. doszło do zdarzenia komunikacyjnego spowodowanego przez kierującego samochodem marki R. (...) o nr rej. (...), w wyniku którego doszło do uszkodzenia samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) należącego do B. B. i K. B..

DOWODY: akta szkody strony pozwanej nr płycie CD, k. 34 akt,

wspólne oświadczenie o zdarzeniu drogowym, k. 44 akt,

kserokopia dowodu rejestracyjnego, k. 49 – 50 akt.

W wyniku powyższego zdarzenia w samochodzie poszkodowanych marki S. (...) o nr rej. (...) zostały uszkodzone następujące elementy tego pojazdu: drzwi tylne lewe, listwa ochronna drzwi tylnych lewych, poszycie błotnika tylnego lewego, listwa boczna lewa zderzaka tylnego, zderzak tylny z lewej strony, tarcza ze stopu lekkiego lewa tylna.

Koszt naprawy przedmiotowego samochodu z użyciem części oryginalnych przy przeciętnych cenach usług w warsztatach samochodowych w regionie wynosi 11.300,34 zł z VAT.

Koszt naprawy powyższego samochodu z użyciem oryginalnych części przy przeciętnych cenach usług w warsztatach samochodowych w regionie wynosi 9.326,45 zł. z VAT.

Naprawa samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) mogła być przeprowadzona wyłącznie przy użyciu części oryginalnych z logo producenta, gdyż w przypadku przedmiotowego pojazdu części zamienne z grypy Q, które gwarantują prawidłową jakość naprawy, nie występują. Jedynym zamiennikiem jest klej do szyb.

Naprawa powyższego samochodu przy użyciu nowych, oryginalnych części zamiennych z logo producenta pojazdu nie spowodowuje wzrostu wartości pojazdu i pozostanie ona na poziomie wartości sprzed wypadku.

DOWODY: akta szkody strony pozwanej na płycie CD, k. 34 akt,

opinia biegłego sądowego M. P. z załącz., k. 139 – 152 akt,

pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego M. P. z

załącznikami, k. 182 - 188 akt,

ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego M. P.,

e-protokół z dnia 17.05.2016 r.

Pojazd sprawcy przedmiotowego zdarzenia komunikacyjnego był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej, (...) z siedzibą w P..

Poszkodowani w dniu 12 marca 2014 r. zgłosili stronie pozwanej szkodę w ich pojeździe marki S. (...) nr rej. (...) związaną z uszkodzeniem tego pojazdu w wyniku zdarzenia z dnia 12 marca 2014 r. i wnieśli o wypłatę należnego odszkodowania tytułem naprawienia szkody.

Strona pozwana po przeprowadzeniu postępowania likwidacji powyższej szkody na podstawie kosztorysu z dnia 27 marca 2014 r. ustaliła i przyznała pismem z dnia 3 kwietnia 2014 r. poszkodowanym odszkodowanie tytułem kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu w kwocie 3.713,13 zł.

DOWODY: pismo z dnia 03.04.2014 r., k. 25 akt,

kosztorys eurotaxglassʾs nr (...), k. 26 akt,

akta szkody strony pozwanej na płycie CD, k . 34 akt.

Po wypłacie powyższej należności, na zlecenie poszkodowanych została wydana pisemna opinia nr (...) z dnia 15 maja 2014 r. przez rzeczoznawcę samochodowego G. B., w której to opinii rzeczoznawca ten określił wartość kosztów naprawy pojazdu poszkodowanych w związku z uszkodzeniem tego pojazdu w wyniku zdarzenia z dnia 12 marca 2014r. w kwocie 9.899,79 zł brutto, przy uwzględnieniu kosztów naprawy pojazdu w sieci serwisowej warsztatów rzemieślniczych i przy użyciu oryginalnych części zamiennych producenta.

Za wydanie powyższej prywatnej opinii rzeczoznawcy z dnia 15 maja 2014 r. poszkodowani zapłacili cenę 400,00 zł, zgodnie z fakturą nr (...) z dnia 19 maja 2014 r.

DOWODY: faktura VAT nr (...) z dnia 19.05.2014 r., k. 19 akt,

opinia nr (...) z dnia 15.05.2014 r., k. 20 – 21 akt,

kalkulacja naprawy nr (...), k. 22 – 24 akt.

W dniu 5 czerwca 2014 r. w P. została zawarta pisemna umowa powierniczego przelewu wierzytelności między B. B. i K. B. jako cedentami, a powodem, R. K., jako powiernikiem. Na podstawie tej umowy poszkodowani przenieśli na rzecz powoda wierzytelności obejmujące świadczenia pieniężne wynikające ze szkody w pojeździe marki S. (...) nr (...) z dnia 12 marca 2014 r. oraz opinii technicznej nr (...) z dnia 15 maja 2014 r. Powód w tej umowie zobowiązał się wobec poszkodowanych do prowadzenia działań zmierzających do odzyskania wierzytelności w imieniu własnym, lecz na rachunek poszkodowanych.

DOWODY: zawiadomienie dłużnika z dnia 05.06.2014 r., k. 14 akt,

umowa powierniczego przelewu wierzytelności z dnia 05.06.2014 r.,

k. 15 – 16 akt,

oświadczenia z dnia 05.06.2014 r., k. 17 akt,

zgody z dnia 05.06.2014 r., k. 18 akt.

W piśmie z dnia 9 czerwca 2014 r., doręczonym stronie pozwanej w dniu 10 czerwca 2014 r., powód złożył stronie pozwanej odwołanie od decyzji z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie wysokości przyznanego poszkodowanym odszkodowania tytułem naprawienia szkody z dnia 12 marca 2014 r. powstałej w pojeździe poszkodowanych marki S. (...) nr rej. (...) i wniósł o niezwłoczną wypłatę przez stronę pozwaną na jego rzecz kwoty 6.186,66 zł tytułem dalszej części odszkodowania oraz kwoty 400,00 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej opinii z dnia 15 maja 2014 r. z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia doręczenia pisma do dnia zapłaty.

DOWODY: odwołanie z dnia 09.06.2014 r. z potw. odbioru, k. 9 – 11, 13 akt.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo było w przeważającej części zasadne.

Zgodnie z art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę zobowiązany jest do jej naprawienia.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Okolicznością bezsporną w przedmiotowej sprawie było, że strona pozwana, (...) z siedzibą w P., była zobowiązana wobec poszkodowanych, B. B. i K. B., do naprawienia szkody powstałej w pojeździe marki S. (...) o nr rej. (...) w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 12 marca 2014 r., na podstawie wiążącej stronę pozwaną ze sprawcą tej kolizji drogowej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Nadto, jak wynikało z dowodu w postaci pisemnej umowy przelewu wierzytelności z dnia 5 czerwca 2014 r., po zawarciu tej umowy, powód, R. K., nabył od poszkodowanych wierzytelność względem strony pozwanej wynikającą ze szkody powstałej w pojeździe wskutek zdarzenia komunikacyjnego z dnia 12 marca 2014 r.

W niniejszej sprawie kwestię sporną natomiast stanowiła wysokość należnego od strony pozwanej powodowi odszkodowania z tytułu naprawienia szkody w pojeździe i zwrotu kosztów prywatnej opinii rzeczoznawcy.

Na podstawie art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, a zgodnie z § 2, jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania wynikającą z art. 361 § 2 k.c. obowiązany do odszkodowania powinien w całości naprawić poniesioną przez poszkodowanego szkodę. W przypadku szkody komunikacyjnej dochodzi do uszczerbku majątkowego, który zasadniczo wyraża się koniecznością poniesienia wydatków związanych z kosztami naprawy pojazdu pozwalającymi na przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego. Jak wyjaśnił Sad Najwyższy w uchwale z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 80/11, „Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.” Tym samym należne odszkodowanie za szkodę w pojeździe obejmuje wszelkie niezbędne, celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, do których należą wydatki na nowe części i materiały służące do naprawy pojazdu. Nadto zgodnie z art. 363 § 2 k.c. wysokość odszkodowania co do zasady powinna być ustalana według cen z daty ustalenia odszkodowania. W przypadku, gdy poszkodowany nie jest podatnikiem podatku VAT, to ceny części zamiennych i usług koniecznych do naprawy pojazdu powinny być wyrażone w wartościach brutto, z uwzględnieniem podatku VAT.

Obowiązek naprawienia szkody wynika z faktu wyrządzenia szkody. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 czerwca 1988 r., sygn. akt I CR 151/88, „roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagane niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana, wysokość świadczeń obliczyć należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalania.” Tym samym poszkodowany ma prawo domagać się odszkodowania odpowiadającego kosztom naprawy uszkodzonego pojazdu związanym z zastosowaniem nowych części, niezależnie od tego, czy faktycznie dokonał już naprawy pojazdu lub czy w ogóle zamierza takiej naprawy dokonać.

Jak wynikało z akt szkody strony pozwanej na przedłożonej płycie CD, stanowiących dowód w przedmiotowym postępowaniu, w trakcie postępowania likwidacyjnego strony tego postępowania ustaliły, że naprawienie szkody nastąpi poprzez wypłatę przez stronę pozwaną poszkodowanym odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem należnego odszkodowania, umożliwiającej naprawę pojazdu i przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji drogowej.

W ocenie Sądu, przy uwzględnieniu opinii i opinii uzupełniających biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, wyceny pojazdów, kalkulacji napraw, M. P., wydanych w przedmiotowej sprawie, co do stwierdzonych przez biegłego uszkodzeń w pojeździe poszkodowanych i faktycznych kosztów naprawy tych uszkodzeń, kwota odszkodowania wypłacona przez stronę pozwaną poszkodowanym tytułem naprawienia szkody w ich pojeździe nie była odpowiednia i w części została zaniżona.

W ocenie Sądu bowiem, przy uwzględnieniu w powyższym zakresie opinii i opinii uzupełniających biegłego, M. P., który szczegółowo określił jakie elementy samochodu poszkodowanych uległy uszkodzeniu w wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia 12 marca 2014 r. i jakie były faktyczne, rzeczywiste koszty naprawy tych uszkodzeń, a przez to naprawienia szkody w tym pojeździe, poprzez doprowadzenie go do stanu poprzedniego, roszczenie powoda o dalszą, wyższą część odszkodowania było częściowo uzasadnione.

Sąd przy rozstrzygnięciu sprawy uwzględnił ustalenia opinii i opinii uzupełniających biegłego sądowego, M. P., bowiem biegły ten w sposób szczegółowy i precyzyjny wyjaśnił jaki powinien być zakres wykonanej naprawy, aby przywrócić stan przedmiotowego pojazdu sprzed szkody zarówno pod względem technicznym jak i estetycznym. Natomiast Sąd uznał opinię biegłego sądowego, K. G., za nieprzydatną w sprawie, gdyż nie wskazywała wszystkich niezbędnych czynności naprawczych koniecznych do przywrócenie powyższego pojazdu do stanu poprzedniego.

Zatem faktyczne koszty naprawy przedmiotowego samochodu, jak wynikało z pisemnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego, M. P. wynosiły, według kalkulacji szkody sporządzonej do pisemnej opinii uzupełniającej i stanowiącej jej integralną część, kwotę 9.326,45 zł brutto, a nie jak ustaliła strona pozwana kwotę 3.713,13 zł.

Biegły sądowy, M. P., w sporządzonej przez siebie opinii i pisemnej opinii uzupełniającej określił koszty naprawy pojazdu w dwóch wariantach. W pierwszym koszt naprawy wynosił 11.300,34 zł z VAT i obejmował użycie części oryginalnych przy przeciętnych cenach usług w serwisie autoryzowanym w regionie wynoszących 140,00 zł netto za roboczogodzinę napraw mechanicznych, blacharskich i lakierniczych. W drugim wariancie koszt naprawy wynosił 9.326,45 zł z VAT i obejmował zastosowanie części oryginalnych przy przeciętnych cenach usług w warsztatach samochodowych w regionie wynoszących 100,00 zł netto za roboczogodzinę napraw mechanicznych, blacharskich i lakierniczych. Biegły sądowy, M. P., w treści opinii oraz pisemnej opinii uzupełniającej wyjaśnił, że wykonanie naprawy powyższego samochodu powinno nastąpić przy użyciu nowych części oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu, bowiem do tego samochodu brak było zamienników typu Q, które gwarantowałyby prawidłową jakość naprawy. Biegły ten wskazał nadto, że jedynym zamiennikiem, który mógłby zostać zastosowany do prawidłowej naprawy przedmiotowego pojazdu jest klej do szyb. Ponadto biegły M. P. w pisemnej i ustnej opinii uzupełniającej wyjaśnił, że w zakresie niezbędnych czynności naprawczych wchodzi lakierowanie słupka A i C oraz wymontowanie i ponowne zamontowanie szyby czołowej. W przypadku lakierowania słupka C biegły podał, że ściana boczna tylna w samochodzie marki S. (...) nie posiada płaszczyzny ani krawędzi takich, aby można było wykonać odcięcie, wykonując lakierowanie bezśladowe. Drzwi tylne lewe znajdują się bezpośrednim sąsiedztwie ze słupkiem C, który przechodzi stopniowo w część dachu w postaci wąskiego pasa, przechodząc następnie w słupek A. Dlatego też lakierowanie drzwi i pozostawienie nie lakierowanego słupka C wraz z wąskim pasem części dachu, spowodowałoby powstanie różnicy w kolorze, bowiem górna część drzwi różniłaby się w stosunku do górnej części ściany tylnej lewej. Natomiast w przypadku lakierowania słupka A biegły, M. P., wyjaśnił, że aby naprawa była przeprowadzona bezśladowo konieczny jest demontaż listew ozdobnych szyby i samej szyby, ponieważ niedokładne oczyszczenie i przygotowanie powierzchni do lakierowania skutkować będzie śladami po lakierowaniu w postaci osadzonego lakieru na listwach oraz możliwe łuszczenie się lakieru bezbarwnego wraz z bazą.

W ocenie Sądu, właściwym do ustalenia wartości szkody w pojeździe poszkodowanych powstałej w wyniku zdarzenia z dnia 13 marca 2014 r. był wariant drugi opinii biegłego sądowego, M. P., a to ustalenie kosztów naprawy pojazdu i przywrócenia go przez to do stanu poprzedniego, przy uwzględnieniu kosztów naprawy w nieautoryzowanym warsztacie naprawczym i przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych do dokonania naprawy.

Samochód poszkodowanego bowiem w dacie szkody był pojazdem kilkunastoletnim, a powód w przedmiotowym postępowaniu nie wykazał, aby pojazd ten był przed szkodą serwisowany i naprawiany w autoryzowanym serwisie (...). Dlatego też, w ocenie Sądu, wystarczającym było do dokonania niezbędnych napraw w tym pojeździe, celem przywrócenia go do stanu poprzedniego, w nieautoryzowanym serwisie naprawczym, w którym ceny takich napraw są niższe niż w serwisie autoryzowanym. Ponadto biegły sądowy, M. P., wyjaśnił, że prawidłowa naprawa przedmiotowego samochodu może zostać wykonana w warsztacie nieautoryzowanym, natomiast powierzenie naprawy warsztatowi autoryzowanemu byłoby ekonomicznie nieuzasadnione.

Na lokalnym rynku (...) istnieje i funkcjonuje wiele nieautoryzowanych, samochodowych warsztatów naprawczych, w których w sposób prawidłowy i profesjonalny naprawiane są uszkodzone auta, a warsztaty te dają gwarancję należytego i prawidłowego przeprowadzenia czynności naprawczych.

Ponadto w ocenie Sądu, poszkodowani, a obecnie powód, byli uprawnieni domagać się od strony pozwanej dokonania napraw uszkodzeń w pojeździe poszkodowanych powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 13 marca 2014 r. przy użyciu oryginalnych części zamiennych.

Strona pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów w toku postępowania sądowego w przedmiotowej sprawie na okoliczność, aby w powyższym pojeździe były zamontowane inne części zamienne niż oryginalne sygnowane logo producenta pojazdu. Dlatego też, w ocenie Sądu, skoro samochód poszkodowanych posiadał oryginalne części zamienne, to także przy naprawie tego pojazdu powinny być zastosowane oryginalne części, celem przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, zwłaszcza, że jak wynikało z pisemnej opinii biegłego sądowego, M. P., użycie do naprawy nowych, oryginalnych elementów nie spowodowałoby wzrostu wartości rynkowej tego pojazdu.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd zgodnie z opinią i opiniami uzupełniającymi biegłego sądowego, M. P., wydanymi w przedmiotowej sprawie ustalił, że strona pozwana powinna była wypłacić poszkodowanym, a po przelewie wierzytelności powodowi, należną kwotę z tytułu naprawienia szkody w pojeździe poszkodowanych w kwocie 9.326,45 zł brutto.

Strona pozwana natomiast wypłaciła poszkodowanym dotychczas, przed przelewem wierzytelności, odszkodowanie w kwocie 3.713,13 zł, a przez to nadal jest zobowiązana do zapłaty na rzecz powoda dodatkowo kwoty 5.613,32 zł tytułem niewypłaconej części należnego odszkodowania.

Natomiast powództwo co do większej dopłaty do odszkodowania, niż uwzględnione, podlegało oddaleniu.

Nadto, w ocenie Sądu, powodowi należne było także od strony pozwanej odszkodowanie w kwocie 400,00 zł z tytułu kosztów pisemnej, prywatnej opinii rzeczoznawcy z dnia 15 maja 2014 r., wydanej na zlecenie poszkodowanych, celem ustalenia faktycznej, należnej wysokości kosztów naprawy uszkodzonego samochodu.

Jak wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 maja 2004 r. sygn. akt III CZP 24/04, cyt: „Odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może – stosownie do okoliczności sprawy – obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego”.

Jak wynikało bowiem z dowodów w postaci prywatnej opinii rzeczoznawcy oraz faktury nr (...) z dnia 19 maja 2014 r., poszkodowani, po otrzymaniu decyzji strony pozwanej o przyznaniu odszkodowania w zaniżonej wysokości, nie posiadając samodzielnie specjalistycznej wiedzy z zakresu techniki samochodowej, celem weryfikacji kalkulacji szkody dokonanej przez stronę pozwaną, zwrócili się do specjalisty o wydanie odpłatnie opinii określającej faktyczny zakres i koszty naprawy uszkodzonego pojazdu.

Z powyższej prywatnej opinii wynikało, że strona pozwana zaniżyła wysokość należnego poszkodowanym odszkodowania z tytułu naprawienia szkody, która to okoliczność potwierdzona została w toku niniejszego postępowania przez niezależnego od stron biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej w wydanej przez biegłego opinii.

Dlatego też, w ocenie Sądu, skoro poszkodowani nie posiadali wiedzy specjalistycznej z zakresu techniki samochodowej, to posiadali uprawnienie do zwrócenia się o wydanie opinii na okoliczność wartości szkody w ich pojeździe do specjalisty posiadającego wiedzę w tym zakresie. Koszty poniesienia przez poszkodowanych wydania tej opinii w kwocie 400,00 zł były celowe i zasadne, poszkodowani, a po przelewie wierzytelności obecnie powód, posiadali więc uprawnienie domagania się od strony pozwanej także zwrotu poniesionych kosztów opinii prywatnej.

Dlatego też, w ocenie Sądu, strona pozwana oprócz dalszej części odszkodowania tytułem kosztów naprawy samochodu, powinna także zwrócić powodowi uzasadnione koszty prywatnej opinii rzeczoznawcy, jakie poszkodowani ponieśli i które to koszty wynikały z zawartej w aktach sprawy kopii faktury VAT.

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w punkcie I i II sentencji niniejszego wyroku, co do dochodzonych należności głównych, w zakresie kosztów naprawy szkody w pojeździe i zwrotu kosztów prywatnej opinii rzeczoznawcy.

Orzeczenie w zakresie należnych odsetek, jak w punkcie I sentencji wyroku, Sąd co do kwoty 5.613,32 zł wydał w oparciu o art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., nr 124, poz. 1152) w zw. z art. 481 § 1 i § 3 k.c., w związku z tym, że odsetki te były należne poszkodowanym od dnia następnego po upływie trzydziestu dni od daty zgłoszenia szkody. Powyższy trzydziestodniowy termin na wypłatę odszkodowania minął stronie pozwanej w dniu 18 kwietnia 2014 r., skutkując wymagalnością roszczenia odsetkowego od dnia następnego, czyli 19 kwietnia 2014 r. W związku ze zmianą stanu prawnego dotyczącego odsetek ustawowych od dnia 1 stycznia 2016 r., odsetki ustawowe od powyższej kwoty zasądzono od dnia 19 kwietnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., natomiast odsetki ustawowe za opóźnienie zasądzono od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Roszczenie odsetkowe od powyższej kwoty dopłaty do odszkodowania w zakresie kilku dni podlegało oddaleniu.

Natomiast co do kwoty 400,00 zł o należnych odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 3 k.c. Powód wezwał stronę pozwaną do niezwłocznej zapłaty tej kwoty w piśmie z dnia 9 czerwca 2014 r., doręczonym w dniu 10 czerwca 2014 r. W ocenie Sądu, niezwłoczny termin wynosi siedem dni, zatem strona pozwana pozostawała w opóźnieniu z zapłatą odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów opinii rzeczoznawcy wobec powoda w dniu 17 czerwca 2014 r. W związku ze zmianą stanu prawnego dotyczącego odsetek ustawowych od dnia 1 stycznia 2016 r., odsetki ustawowe od powyższej kwoty zasądzono od dnia 17 czerwca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., natomiast odsetki ustawowe za opóźnienie zasądzono od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Roszczenie odsetkowe od powyższej kwoty dopłaty w zakresie kilku dni podlegało oddaleniu.

Orzeczenie o kosztach procesu, jak w punkcie III sentencji wyroku, Sąd wydał zgodnie z art. 100 k.p.c. oraz na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.). Sąd uznał, że strona pozwana powinna zwrócić powodowi całość kosztów procesu, bowiem uległ on ze swoimi żądaniami w niewielkim stopniu, tj. w 4,30 %. W związku z tym strona pozwana zobowiązana jest do zwrotu powodowi kosztów procesu w łącznej wysokości 2.315,83 zł, na które składają się: kwota 330,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 600,00 zł tytułem zaliczek na poczet wynagrodzenia biegłych sądowych, kwota 1.200,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 25,07 zł tytułem kosztu przejazdu powoda samochodem osobowym o pojemności silnika powyżej 900 cm^{(

3)} na rozprawę w dniu 19 września 2014 r. na trasie (...), gdy jeszcze nie był reprezentowany przez pełnomocnika procesowego (15 km x 2 x 0,8358 zł = 25,07 zł), kwota 143,76 zł tytułem kosztu przejazdu pełnomocnika procesowego powoda samochodem osobowym o pojemności silnika powyżej 900 cm^{(

3)} na rozprawę w dniu 17 maja 2016 r. na trasie (...) (86 km x 2 x 0,8358 zł = 143,76 zł). Rozliczenie powyższych kosztów przejazdu zostało dokonane na podstawie § 2 pkt 1 b rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002, nr 27, poz. 271). Zgodnie z powyższym rozporządzeniem za 1 km przejechany samochodem osobowym o pojemności silnika powyżej 900 cm^{(

3)} przysługuje 0,8358 zł.

O nie uiszczonych kosztach sądowych, jak w punkcie IV sentencji niniejszego wyroku, Sąd orzekł, na podstawie art. 113 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz..U. z 2010 r. nr 90 poz. 594 z późn. zm.) w zw. z art. 100 k.p.c. Tymi kosztami w części dotyczącej wypłaconego z budżetu sądowego wynagrodzenia biegłych sądowych obciążył stronę pozwaną w kwocie 947,99 zł.

Mając powyższe na względzie, orzeczono jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE