Formularz UK 1

Sygnatura akt

IIK 285/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

L. K.

Oskarżonej przypisano czyny polegające na tym, że: I. w bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej niż od 01 września 2018r. do 19 października 2018r. w B., woj. (...) naruszyła nietykalność cielesną małoletniego S. J. (1), uderzając go książką w głowę, tj. czyn z art. 217 par. 1 kk,

II. w bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej niż od 01 września 2018r. do 19 października 2018r. w B., woj. (...), w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem kilkukrotnie naruszyła nietykalność cielesną małoletniego W. P. , uderzając go kapciem i szarpiąc za ucho, tj. czyn z art. 217 par. 1 kk w zw. z art. 12 par. 1 kk,

III. w bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej niż od 01 września 2018r. do 19 października 2018r. w B., woj. (...) naruszyła nietykalność cielesną małoletniego P. R. uderzając go kapciem, tj. czyn z art. 217 par. 1 kk,

IV. w bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej niż od 01 września 2018r. do 19 października 2018r. w B., woj. (...) naruszyła nietykalność cielesną małoletniego A. Ż. uderzając go w pośladek, tj. czyn z art. 217 par. 1 kk,

V. w bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej niż od 01 września 2018r. do 19 października 2018r. w B., woj. (...), w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem dwukrotnie naruszyła nietykalność cielesną małoletniego K. W., uderzając go w pośladek, tj. czyn z art. 217 par. 1 kk w zw. z art. 12 par. 1 kk,

VI. w bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej niż od 01 września 2018r. do 19 października 2018r. w B., woj. (...) naruszyła nietykalność cielesną małoletniego B. L. uderzając go kapciem, tj. czyn z art. 217 par. 1 kk,

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżona L. K. jest z zawodu nauczycielem przedszkolnym. Od ponad 30 lat jest zatrudniona w przedszkolu w B.. W roku szkolnym 2018/2019 wychowawczynią grupy przedszkolnej 6-latków, do której uczęszczały pokrzywdzone dzieci, była A. M., zaś L. K. była nauczycielem wspomagającym. Oskarżona prowadziła zajęcia z dziećmi od południa, za wyjątkiem czwartków, kiedy zajęcia prowadziła w godzinach rannych. W dniu 11 października 2018 roku, A. Ż. powiedział swojej mamie, że dostał od oskarżonej klapsa w pośladek ręką za to, że nie wykonał polecenia w książce. Wówczas też K. Ż. (1) skontaktowała się z pozostałymi rodzicami dzieci, które chodziły do grupy wspólnie z A.. Z pozyskanych od dzieci informacji wynikało, iż oskarżona od września 2018 roku wielokrotnie naruszała nietykalność cielesną swoich wychowanków. Oprócz naruszenia nietykalności cielesnej A. Ż., oskarżona uderzała W. P. kapciem i szarpała za ucho, uderzyła kapciem P. R., dwukrotnie uderzyła w pośladek K. W., uderzyła kapciem B. L.. Do tego rodzaju zachowań ze strony oskarżonej dochodziło wówczas, gdy dzieci były niegrzeczne lub źle wykonywały polecenia związane z rozwiązywaniem zadań. K. Ż. (1) następnego dnia, po pozyskaniu informacji od syna, udała się wraz z E. D. do dyrektorki przedszkola i zażądały, aby oskarżona została odsunięta od prowadzenia zajęć z dziećmi, a sprawa została wyjaśniona. W związku z działaniami podjętymi przez dyrektor przedszkola, rozmowę z dziećmi przeprowadziła psycholog A. P., w obecności której dzieci potwierdziły zachowania oskarżonej. Wobec tego, dyrektor przedszkola złożyła zawiadomienie do Prokuratury Rejonowej w Łowiczu i Komisji Dyscyplinarnej dla (...) przy Wojewodzie (...) , a ostatecznie wydała decyzję o zawieszeniu oskarżonej w pełnieniu obowiązków.

W dniu 15 marca 2019 roku zapadło orzeczenie dyscyplinarne Komisji Dyscyplinarnej dla (...) przy Wojewodzie (...), w którym postanowiono uznać L. K. za niewinną uchybienia obowiązkom nauczyciela poprzez stosowanie przemocy fizycznej i psychicznej w stosunku do dzieci z grupy sześciolatków w roku szkolnym 2018/2019.

zeznania świadka A. M.

zeznania świadka K. Ż. (1)

zeznania świadka A. J.

zeznania świadka E. D.

zeznania świadka M. B.

zeznania świadka Z. W.

zeznania świadka B. B. (1)

zeznania świadka A. P.

zeznania świadka S. J. (1)

zeznania świadka P. R.

zeznania świadka A. Ż.

zeznania świadka J. P.

zeznania świadka K. N.

opinie biegłego psychologa

orzeczenie komisji dyscyplinarnej

zeznania świadka A. M.,k.65v-66;299-299v

zeznania świadka K. Ż. (1), k. 73v-74;299v-301

zeznania świadka A. J., k.55-56;296v-297

zeznania świadka E. D.,k.81v-82;307-308v

zeznania świadka M. B., k.78v-79;301-301v

zeznania Z. W.,k.108v-109;301v

zeznania świadka B. B. (1),k.105v-106;302-302v

zeznania świadka A. P.,k.46v,297v-298

zeznania świadka S. J. (1), k. 121-121v

zeznania świadka P. R., k.127-127v

zeznania świadka A. Ż.,k.124-124v

zeznania świadka J. P.,k.162-163

zeznania świadka K. N., k.158-159

opinie biegłego psychologa,k.134-137,138-141, 146-149, 180-184,199-203

orzeczenie komisji dyscyplinarnej, k.244-250

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zeznania świadka K. Ż. (1)

zeznania świadka A. J.

zeznania świadka E. D.

zeznania świadka M. B.

zeznania świadka A. P.

zeznania świadka Ł. M.

zeznania świadka Z. W.

zeznania świadka A. M.

zeznania świadka B. B. (1)

zeznania świadka S. J. (1)

zeznania świadka P. R.

zeznania świadka A. Ż.

zeznania świadka J. P.

zeznania świadka K. N.

opinie biegłego psychologa

Zeznania wskazanych świadków stanowią istotne źródło dowodowe w zakresie, w jakim przyczyniły się do dokonania ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie. Świadkowie będący rodzicami dzieci uczęszczających do grupy, w której uczyła oskarżona opisali okoliczności ujawnienia zachowań oskarżonej w wyniku pozyskania wiedzy w tym zakresie od swoich dzieci. Wskazać należy tu przede wszystkim zeznania świadka K. Ż. (1), która informacje pozyskała od swojego syna A. i świadka A. J., która w rozmowie z synem S. uzyskała potwierdzenie informacji pozyskanych od K. Ż., czy też E. D. W dalszej kolejności świadkowie ci opisali działania przez nich podejmowane, także z pozostałymi rodzicami, a polegające na poinformowaniu dyrektorki przedszkola o swoich spostrzeżeniach z żądaniem wyjaśnienia sprawy i zawieszenia oskarżonej w obowiązkach, do czego ostatecznie doszło.

Okoliczności w zakresie, w jakim dotyczyły przekazania informacji przez ww świadków znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka B. B. (1) – dyrektorki przedszkola i A. M. – wychowawczyni grupy 6-latków, w której jako nauczyciel wspomagający pracowała oskarżona. Dodatkowo świadek B. B. (1) przedstawiła opis działań, jakie podjęła w następstwie pozyskania informacji od rodziców dzieci, tj. zalecenia rozpytania dzieci przez psychologa przedszkolnego, a następnie – po potwierdzeniu informacji pozyskanych od rodziców dzieci, powiadomienia prokuratury i spowodowania działań dyscyplinarnych przez kuratorium oświaty. Z zeznań obu świadków nie wynika, aby negatywne zachowania oskarżonej względem dzieci były wcześniej sygnalizowane, również przez dzieci z grupy, a i one takich zachowań nie zaobserwowały. Zeznania B. B. (1) w zakresie polecenia rozpytania dzieci przez psychologa znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka A. P.. Świadek jest psychologiem zatrudnionym w przedszkolu w B., w swoich zeznaniach podniosła, iż w istocie takich czynności z udziałem dzieci dokonywała, sporządzając na te okoliczność notatki z indywidualnych rozmów z dziećmi.

Niewątpliwie najbardziej istotnym źródłem dowodowym są zeznania małoletnich świadków, w tym pokrzywdzonych. Czynności z udziałem świadków zostały przeprowadzone w myśl art. 185a par. 1 kpk , w obecności biegłej psycholog, która następnie wydała opinie psychologiczne. Biegła wskazała, iż małoletni świadkowie S. J. (1), P. R., A. Ż., K. N. i J. P. są wiarygodni psychologicznie w składanych zeznaniach. U świadków nie ujawniły się istotne czynniki z zakresu rozwoju psychoruchowego, sprawności i procesów poznawczych oraz orientacji w miejscu i czasie, jak również objawy wytwórcze, które mogłyby stanowić przyczynę zaburzeń w zakresie spostrzegania, rejestracji i odtwarzania informacji i powodować zniekształcenia w relacji zdarzeń. Świadek K. N. i J. P. – nie będące osobami pokrzywdzonymi – zeznają istotnie na temat okoliczności naruszania nietykalności cielesnej przez oskarżoną wobec W. P., K. W. i B. L. (zeznania tych pokrzywdzonych zostały ocenione jako niewiarygodne).

Brak jest podstaw do kwestionowania pozostałych dowodów- nieosobowych zgromadzonych w toku prowadzonego postępowania, w tym opinii psychologicznych. Opinie te w pełni odpowiadają na postawione tezy dowodowe. Biegła wydająca opinie była obecna podczas przesłuchania małoletnich świadków, zatem metodyka jej pracy opierała się na własnych obserwacjach przesłuchiwanych, ale też wiedzy i doświadczenia zawodowego. Nadto żadne ze stron nie kwestionowała treści przedmiotowych opinii.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia oskarżonej L. K.

zeznania świadka B. L.

zeznania świadka K. W.

zeznania świadka W. P.

zeznania świadka P. K.

zeznania świadka K. M.

zeznania świadka M. Ś.

zeznania świadka K. F.

zeznania świadka B. B. (2)

zeznani świadka W. Z.

Oskarżona L. K. nie przyznała się do dokonania zarzucanych jej czynów. W pierwszej kolejności w swoich wyjaśnieniach wskazała na duże doświadczenie zawodowe w ramach wykonywanego zawodu oraz dotychczasowy brak jakichkolwiek zastrzeżeń do wykonywanych przez nią obowiązków. Odnośnie zarzutów, oskarżona wyjaśniła, iż aby zdyscyplinować grupę bawiła się z dziećmi w różne zabawy, np. ćwiczenia oddechowe, zabawę „ w turka”, „ w myjnie samochodową”, „pisze pani na maszynie”, podczas której dziecko, które nie miało pary przychodziło do oskarżonej, która dziecku robiła masażyki relaksacyjne na plecach i w tej zabawie występuje pociąganie za uszy. W trakcie zabawy oskarżona stukała po pleckach dziecka, masowała i mówiła wierszyk „pisze pani na maszynie” i pociągała za ucho „A kropka B” kropka i też pociągała za ucho. Oskarżona zaprzeczyła, aby dawała klapsy. Wyjaśniła, że może jej odczucia i odczucia dzieci były inne. Obecnie rodzice uczą dzieci, że dotyk jest czymś złym i tak jej dotyk został odebrany. Na skutek dotyku oskarżonej żadne z dzieci nie płakało, nikt nie było smutny. Odnośnie zarzutu uderzenia książką, to podczas wydawania książek S. J. (2) został popchnięty przez inne dzieci i uderzyło się o książkę. Oskarżona nie zauważyła, które z dzieci popchnęło S., a pytane o to, żadne się nie przyznało. Oskarżona zapytała S., czy go coś boli, S. zaprzeczył, nie miał urazu, nie zgłaszał żadnych uwag. Odnośnie zarzutu z butami, to oskarżona wyjaśniła, iż jako pomoc dydaktyczną wykorzystywała dziecięce ubrania i obuwie. Celem była nauka rozbierania się i ubierania, przy okazji ćwiczone były pojęcia z matematyki, liczenie butów, tworzenie par butów. Dzieci uczyły się również rozróżniania prawej i lewej strony odpowiednio ustawiając zdjęte obuwie. Oskarżona wyjaśniła, iż nie stosowała przemocy fizycznej, psychicznej i emocjonalnej, nie poczuwa się do naruszenia dóbr któregokolwiek z dzieci przez nią uczonych. To nie było naruszenie nietykalności cielesnej, to było stosowanie zasad i reguł mających zapewnić poczucie bezpieczeństwa każdemu dziecku w przedszkolu.

Oceniając wyjaśnienia oskarżonej przez pryzmat zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie sposób dać wiary wyjaśnieniom oskarżonej, w których twierdzi, iż nie doszło z jej strony do naruszenia nietykalności cielesnej dzieci, które rodziłoby odpowiedzialność karną z art. 217 par. 1 kk. Oskarżona wypowiedziała się co do każdego ze sposobów naruszenia tej nietykalności, argumentując to jednak prowadzeniem zabawy czy metodami edukacyjnymi. Tymczasem ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż zachowania oskarżonej, które zostały jej przypisane w ramach czynu z art. 217 par. 1 kk były innego rodzaju i nie występowały w okolicznościach wskazanych przez oskarżoną. Z wiarygodnych zeznań małoletnich świadków A. Ż., P. R., S. J. (2), J. P. czy K. N., które zostały uznane za wiarygodne, a którzy przecież na co dzień obserwowali zachowanie oskarżonej wynika, iż oskarżona karciła dzieci za to, że bywały niegrzeczne, czy dlatego, że źle zrobiły w podręcznikach zadaną pracę. Dzieci potrafiły odróżnić pozytywne i negatywne zachowania oskarżonej oraz w jakich okolicznościach i w związku z jakimi sytuacjami miały miejsce działania oskarżonej o zabarwieniu negatywnym. Ich wypowiedzi nie przejawiały cech konfabulacji w pojęciu psychologicznym, ale też w pojęciu rozumianym powszechnie ( jako kłamstwo). Tym samym wyjaśnienia oskarżonej w zakresie, w jakim kwestionuje ona swoje sprawstwo, uznać należy jako realizacje przyjętej linii obrony.

W toku postępowania przeprowadzono czynności procesowe w postaci przesłuchania małoletnich świadków, w tym pokrzywdzonych. Czynności dokonano w trybie art. 185 a par. 1 kpk, w obecności psychologa, który następnie wydał opinie psychologiczne. Odnośnie świadków B. L., K. W., W. P., P. K. biegła uznała, iż ich zeznania nie spełniają kryteriów wiarygodności psychologicznej. I tak: u świadka B. L. biegła stwierdziła istotne obniżenie rozwoju poznawczego oraz przewagę procesów mimowolnych nad dowolnymi, co świadczy o niedojrzałości tkanki mózgowej, ponadto u świadka stwierdzono istotnie obniżony wgląd i krytycyzm w zakresie oceny sytuacji i podawanych treści; u świadka P. K. biegła stwierdziła obniżenie w zakresie rozwoju psychoruchowego i poznawczego oraz istotnie obniżony wgląd i krytycyzm w zakresie oceny sytuacji i podawanych treści; u świadka K. W. biegła stwierdziła ujawnienie się istotnych czynników z zakresu rozwoju psychoruchowego, sprawności procesów poznawczych oraz orientacji w sytuacji, które powodują niejasną, niespójną i wewnętrznie sprzeczna relację zdarzeń, pojawiają się nowe informacje, co powoduje, że zeznania tego świadka nie mogą stanowić źródła informacji w sprawie; u świadka W. P. stwierdzono ujawnienie się istotne czynniki z zakresu rozwoju psychoruchowego, sprawności procesów poznawczych oraz orientacji w sytuacji, które powodują niejasną, niespójna i wewnętrznie sprzeczną relacje przedmiotowych zdarzeń, pojawiają się nowe informacje, co powoduje, że złożone przez świadka zeznania nie mogą stanowić źródła informacji w sprawie.

Również, w ocenie Sądu, źródła informacji w sprawie nie mogą stanowić zeznania świadka K. M.. Z opinii biegłej wynika,iż co prawda u świadka nie ujawniły się czynniki z zakresu psychoruchowego, sprawności procesów poznawczych oraz orientacji w sytuacji, które wpływałyby zniekształcająco na składane zeznania, przy jednoczesnym prawdopodobieństwie wpływu otoczenia ( nie manipulacji) na złożone przez świadka zeznania. Analizując treść owych zeznań wskazać należy, iż wynika z nich, że pewne sytuacje miały miejsce, ale świadek nie jest w stanie w sposób dość precyzyjny przypisać ich do konkretnych okoliczności. Świadek zeznaje np., ze „J. dostała w głowę książką”, choć żaden ze świadków tej okoliczności nie potwierdza. Podaje, ze” od pani L. w pupę nie dostała, a tylko pani L. na nią nakrzyczała” oraz, że „chłopak dostał w pupę z 10 razy „, aby w dalszej części zeznań wskazać, że było zupełnie odwrotnie. W ocenie Sądu brak stanowczości w zakresie wskazywanych faktów może wynikać również z tego ( co zasygnalizowała biegła), że wydarzenia w grupie przedszkolnej były przecież obiektem żywego zainteresowania rodziców dzieci, którzy nie tylko rozpytywali dzieci na temat zachowania oskarżonej, ale z pewnością też rozmowy na ten temat prowadzili miedzy sobą, być może nawet w obecności swoich dzieci.

W toku postępowania w charakterze świadków przesłuchano W. Z., M. Ś., K. F., B. B. (2). Świadkowie pracowali z oskarżoną w tym samym przedszkolu. Wypowiadały się o świadku, w zakresie jej działalności zawodowej, pozytywnie. Jednocześnie świadkowie nie posiadali wiedzy w kwestiach przedmiotowo istotnych, stad też w tym zakresie zeznania świadków nie były przydatne do dokonywania ustaleń faktycznych.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU w ty

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

217 par. 1 kk

Art. 217 par. 1 kk w zw. z art. 12 par. 1 kk

L. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odpowiedzialności karnej z art. 217 par. 1 kk podlega ten, kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza nietykalność cielesną innej osoby. Uderzenie człowieka, to zadanie mu ciosu. Uderzenie może być zadane ręką, inną częścią ciała, a także może być zadane za pomocą jakiegoś przedmiotu. Natomiast inne naruszenie nietykalności cielesnej obejmuje wszelkie możliwe rodzaje ingerencji sprawcy w nietykalność cielesną człowieka, przez które ciało pokrzywdzonego doznaje „dotyku” ze strony sprawcy. Może to być szarpanie, popychanie, ciągnięcie z włosy, czy uciskanie. W realiach niniejszej sprawy, oskarżona naruszyła nietykalność cielesną dzieci , które w czasie pobytu w przedszkolu pozostawały pod jej opieką. Zachowania oskarżonej polegały na uderzaniu dzieci kapciem, szarpaniem za ucho, czy też uderzaniem w pośladek. Zachowania oskarżonej skierowane były wobec szóstki dzieci, tj. P. R., A. Ż., B. L., W. P. i K. W., przy czym w stosunku do dwóch ostatnich chłopców zachowania oskarżonej miały miejsce więcej niż jeden raz. Ta zaś okoliczność powoduje, iż zachowania oskarżonej należy rozpatrywać przez pryzmat art. 12 par. 1 kk, a więc jako powtarzające się w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem. Oskarżona bowiem przyjęła taki właśnie sposób na karcenie dzieci za to, że bywały nieposłuszne lub też w sposób nienależyty wykonywały zlecone im zadania w podręcznikach.

W ocenie Sądu oskarżona przypisanych jej czynów dopuściła się w czasie nieustalonym, nie wcześniej niż od 01 września 2018 roku do 19 października 2018 roku. Tym samym Sąd nie podzielił stanowiska oskarżyciela co do czasookresu wskazanego w akcie oskarżenia, w którym datę początkową opisano jako czas nieustalony, nie wcześniej jednak niż od 01 września 2016 roku. W zgromadzonym materiale dowodowym brak jest argumentów przemawiających za tak zaprezentowanym stanowiskiem. Z tegoż materiału dowodowego wynika, iż pierwsze informacje o zachowania oskarżonej polegających na naruszeniu nietykalności cielesnej dzieci, miały miejsce w październiku 2018 roku, zaś sytuacja ta miała trwać od momentu, kiedy dzieci, pośród których znajdowały się również dzieci pokrzywdzone, rozpoczęły naukę w grupie 6 latków, a zatem w roku szkolnym 2018/2019. Wynika to m.in. z zeznań świadków K. Ż. (1), A. J., M. N., czy też zeznań małoletnich S. J. (1), A. Ż. , czy J. P., którzy potwierdzili, iż ww zachowań oskarżona dopuszczała się kiedy dzieci były „w zerówce”. Wówczas to wychowawcą grupy była A. M., zaś nauczycielem wspomagającym – oskarżona.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

Czyny oskarżonej są społecznie szkodliwe, naruszone zostało bowiem dobro chronione prawem – nietykalność cielesna człowieka. W przypadku przestępstwa określonego w art. 217 § 1 kk należy mieć na uwadze, że na stopień społecznej szkodliwości wpływają wydatnie motywacja sprawcy czy waga naruszonych przez sprawcę obowiązków. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż na oskarżonej, jako nauczycielu przedszkolnym ciążył obowiązek opieki nad dziećmi oraz obowiązek podejmowania działań w zakresie edukacji. Postępowanie oskarżonej świadczy o tym, iż najwyraźniej nie radziła sobie z powierzonymi jej obowiązkami, zwłaszcza z wyegzekwowaniem dyscypliny w grupie. Zachowania oskarżonej wynikały zatem z jej bezradności i nie były nakierowane na świadome krzywdzenie dzieci. Nadto, działania oskarżonej miały miejsce w dość krótkim okresie czasu, a ich intensywność nie była duża.

W ocenie Sądu, wskazane okoliczności pozwalają przyjąć, iż stopień społecznej szkodliwości czynu nie był znaczny.

Nie ulega wątpliwości, iż oskarżona znajdowała się w chwili czynu w normalnej sytuacji motywacyjnej i miała możliwość zachowania się zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Oskarżona w chwili czynów była poczytalna, rozpoznawała ich znaczenie i mogła pokierować swoim postępowaniem. W przedmiotowej sprawie nie zachodziły żadne okoliczności mogące wyłączyć bezprawność czynów oskarżonej. W opisanych okolicznościach oskarżonej można zasadnie przypisać winę, jest ona bowiem osobą dorosłą w świetle prawa karnego, zdrową, w pełni poczytalną i mogła zachować się w sposób nie naruszający obowiązujących przepisów prawa, a mimo to naruszyła je. Jednakże stopień winy oskarżonej w oparciu o ustalone okoliczności kształtuje się w ten sposób, że nie można ocenić, by był on znaczny.

W świetle powyższych ustaleń i rozważań Sąd uznał, iż oskarżona L. K. dopuściła się czynów karalnych, zawinionych i szkodliwych społecznie w stopniu wyższym niż znikomy, który jednak nie był znaczny, lecz zgodnie z treścią art. 66 § 1 kk warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko oskarżonej.

Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Analiza okoliczności popełnienia przez oskarżoną przestępstw skłoniła Sąd do przekonania, że warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonej będzie rozstrzygnięciem właściwym i uzasadnionym. Jak wskazano wyżej, wina i społeczna szkodliwość czynów przypisanych oskarżonej nie są znaczne. Sąd nie miał wątpliwości odnośnie okoliczności popełnienia czynów, ponieważ na popełnieniem przez oskarżonego zarzucanych jej występków wskazują jednoznacznie dowody z zeznań świadków. Oskarżona jest osobą o ustabilizowanej sytuacji rodzinnej i zawodowej, nie była dotychczas karana. Podjęte przez nią zachowania ocenić należy jako incydentalne w całym przebiegu jej ponad 30-letniej pracy zawodowej. W tych okolicznościach Sąd doszedł do przekonania, iż warunkowe umorzenie postępowania na okres dwóch lat próby sprawi, że oskarżona będzie przestrzegała porządku prawnego, a samo orzeczenie o warunkowym umorzeniu postępowania będzie ją do tego dyscyplinować. Dodatkowo, Sąd nałożył na oskarżoną obowiązek informowania Sądu o przebiegu okresu próby, w myśl art. 67 par. 3 kk w zw. z art. 72 par. 1 pkt 1 kk. Na podstawie art. 67 § 3 kk Sąd orzekł wobec oskarżonej obowiązek częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych S. J. (1), W. P., P. R., A. Ż., K. W. i B. L. koty po 500 złotych. Obowiązek ten wzmocni oddziaływanie indywidualno-prewencyjne niniejszego orzeczenia.

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Zgodnie z treścią art. 67 par. 3 kk umarzając warunkowo postępowanie karne sąd nakłada na sprawcę określone w tym przepisie obowiązki związane z naprawieniem szkody wyrządzonej przestępstwem lub zadośćuczynieniem za doznana krzywdę; może również nałożyć na sprawcę obowiązki wymienione w art. 72 par. 1 pkt 1-3,5-6b,7a lub 7b, a ponadto orzec świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 kk lub zakaz prowadzenia pojazdów wymieniony w art. 39 pkt 3 kk. Wnioskowany przez prokuratora środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu nauczyciela, o którym mowa w art. 39 pkt 2a nie znajduje się w katalogu obowiązków i środków karnych określonych w art. 67 par. 3 kk. Zatem, może zostać orzeczony w przypadku skazania sprawcy, nie zaś zastosowania środka probacyjnego. Niezależnie od powyższego podnieść należy, iż oskarżona przez okres 36 lat, z czego 31 lat w przedszkolu w B., wykonywała pracę w sposób nienaganny. Jest nauczycielem dyplomowanym, ukończyła studia podyplomowe, poszerzając swoją wiedzę w różnych formach doskonalenia zawodowego. Oskarżona jest w zasadzie u schyłku pracy zawodowej, po uzyskaniu odpowiedniej wysługi lat zamierza odejść na emeryturę, co skutkuje zaprzestaniem pracy z dziećmi. Stąd też – w ocenie Sądu orzeczenie środka karnego wnioskowane przez prokuratora (w sytuacji gdyby jego orzeczenie było możliwe) w świetle okoliczności sprawy i incydentalnych zachowań oskarżonej jawi się jako nazbyt surowe.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Na podstawie art. 627 kpk Sąd obciążył oskarżoną kosztami sądowymi, na które składają się koszty postępowania oraz opłata od orzeczonego środka probacyjnego. Sytuacja majątkowa i rodzinna oskarżonej umożliwiają jej wywiązać się z nałożonego obowiązku w całości.

6.  1Podpis