Sygn. akt II W 209/19
Dnia 20 lutego 2020 roku
Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodnicząca – SSR Katarzyna Garbarczyk
Protokolant – st.sekr.sąd. Aneta Dybikowska
w obecności oskarżyciela publicznego KPP w G. – asp. szt. Sylwestra Piotrowicza, asp. Krzysztofa Koreckiego
po rozpoznaniu w dniach: 22.01.2020 roku, 20.02.2020 roku sprawy
M. R.
syna E. i G. z d. O.
ur. (...) w P.
obwinionego o to, że:
W dniu 10 maja 2019 roku około godz. 9:50 w G. przy ul. (...) prowadząc pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) naruszył zakaz postoju tym pojazdem na przystanku z zatoką oznakowanym znakiem drogowym D-15 „ przystanek autobusowy”
tj. o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 49 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawo o ruchu drogowym
1. Obwinionego M. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych.
2. Zwalnia obwinionego od ponoszenia opłat i pozostałych kosztów postępowania.
Sygn. akt II W 209/19
Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 10 maja 2019 r. około godz. 9.50 funkcjonariusze policji z KPP w G.- R. Z. i A. K. na ul. (...) w G., na przystanku z zatoką oznakowanym znakiem drogowym D-15 „przystanek autobusowy” stwierdzili zaparkowany pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W pojeździe nie było nikogo. Jak się okazało później to M. R. prowadząc w/w samochód naruszył zakaz postoju tym pojazdem na przystanku z zatoką oznakowanym znakiem drogowym D-15 „ przystanek autobusowy”.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań R. Z. (k. 92-92v, 8-9), częściowo na podstawie wyjaśnień obwinionego (k. 85: k. 3-4).
M. R. nie przyznał się do winy, przy czym potwierdził, iż to on tego dnia zaparkował pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przy ul. (...), w zatoczce postojowej, która jednak - według niego - była oznaczona znakami drogowymi poziomymi P-18, P-20 i P-24.
Mając na uwadze zeznania świadka – policjanta R. Z. (k. 92-92v, 8-9), które Sąd uznał za wiarygodne, albowiem świadek ten nie miał żadnego interesu, aby zeznawać na temat okoliczności, które w rzeczywistości nie miały miejsca i w konsekwencji niesłusznie obciążać M. R. – bez wątpliwości stwierdzić należy, iż na ul. (...) w G., w dniu 10 maja 2019 r., około godz. 9.50 na przystanku z zatoką oznakowanym znakiem drogowym D-15 „przystanek autobusowy” zaparkowany był pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Z wyjaśnień samego obwinionego wynika, iż to właśnie on tak zaparkował w/w pojazd.
Znak drogowy D-15 oznacza przystanek autobusowy. Jest to miejsce wyznaczone do zatrzymywania się nie tylko autobusów, ale również środków transportu, które wykonują odpłatne przewozy ludzi na regularnych zasadach. Dotyczy to również pojazdów samochodowych, które zajmują się przewozem dzieci do przedszkoli i szkół.
Zgodnie z art. 49 ust. 1 pkt. 9 ustawy Prawo o ruchu drogowym - zabrania się zatrzymania pojazdu w odległości mniejszej niż 15 m od słupka lub tablicy oznaczającej przystanek, a na przystanku z zatoką - na całej jej długości.
Z zeznań R. Z. wynika bez żadnych wątpliwości, iż w przedmiotowym miejscu był tylko jeden znak – D-15 i innego oznakowania w tym miejscu nie było- wbrew temu co twierdzi obwiniony. Zauważyć na marginesie należy, że zdjęcie zrobione przez obwinionego na okoliczność tego, że parkował on w sposób dozwolony (k. 6), nie potwierdza w żadnym stopniu jego wyjaśnień. Więcej- wyraźnie widać, iż w tym miejscu nie ma nawet oznaczeń poziomych, na które powołał się w swoich wyjaśnieniach. Wyjaśnienia w przedmiotowym zakresie złożone przez M. R. nie znajdują także swojego potwierdzenia w przedłożonym przez niego piśmie z Urzędu Miejskiego (k. 5).
W świetle analizy wyżej wskazanych dowodów, Sąd przyjął, iż M. R. w dniu 10 maja 2019 roku około godz. 9:50 w G. przy ul. (...) prowadząc pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) naruszył zakaz postoju tym pojazdem na przystanku z zatoką oznakowanym znakiem drogowym D-15 „ przystanek autobusowy”, w konsekwencji swoim zachowaniem naruszając postanowienia art. 97 kw w zw. z art. 49 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawo o ruchu drogowym.
Zważywszy na treść opinii sądowo- psychiatrycznej, której to wnioski Sąd w pełni podziela, albowiem opinia ta wydana przez lekarza -specjalistę z zakresu psychiatrii, jest pełna, jasna, nie budzi żadnych wątpliwości, ani zastrzeżeń – Sąd uznał za biegłym, iż w chwili czynu M. R. był osobą w pełni poczytalną.
Wina obwinionego w zakresie popełnienia zarzuconego mu czynu, którego można dopuścić się zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie – nie budzi wątpliwości. Zdaniem Sądu obwiniony przedmiotowego wykroczenia dopuścił się co najmniej nieumyślnie - nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnił je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia takiego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć. Na obwinionym, jako kierowcy, ciążył bowiem obowiązek znajomości przepisów prawa o ruchu drogowych i obowiązek stosowania się do tych norm. Nie stosując się do nich, swoim zachowaniem naruszył porządek ruchu na drodze.
Przy wymiarze kary grzywny Sąd miał na uwadze stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, warunki osobiste, majątkowe sprawcy.
W świetle powyższego Sąd, uznając obwinionego M. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazał go na karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych. Obwiniony jest inwalidą, utrzymuje się renty w wysokości około 3000 zł, ma na utrzymaniu dwoje dzieci, nie posiada majątku większej wartości (k. 24v). Zdaniem Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu i spełni cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej oraz nie przekracza ona zdolności finansowych sprawcy. Pomimo, że kara ta nie jest dużej wysokości, będzie stanowić dla obwinionego – zgodnie z założeniami, jakie nieść powinna za sobą każda kara - dolegliwość.
Zwalniając obwinionego od ponoszenia opłat i pozostałych kosztów postępowania – uwzględniono treść art. 121§1 kpw w zw. z art. 624§1 kpk.