Sygnatura akt II Ca 1489/19
Dnia 7 listopada 2019 r.
Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
|
Przewodniczący: |
SSO Barbara Kursa |
|
Sędziowie: |
SO Beata Tabaka SO Liliana Kaltenbek (sprawozdawca) |
Protokolant: sekr. sądowy Karolina Jarosz-Ordyk
po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2019 r. w Krakowie
na rozprawie
sprawy z powództwa Ł. G.
przeciwko Skarbowi Państwa - Areszt Śledczy w K.
o zapłatę
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie z dnia 2 kwietnia 2019 r., sygnatura akt I C 1481/16/S
1. oddala apelację;
2. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego;
3. przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie na rzecz adwokata M. M. kwotę 369 zł (trzysta sześćdziesiąt dziewięć złotych) brutto tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną z urzędu udzieloną powodowi w postępowaniu odwoławczym.
SSO Liliana Kaltenbek SSO Barbara Kursa SSO Beata Tabaka
[S ę dzia Sprawozdawca Kaltenbek Liliana 00:06:47.944]
Apelacja, zdaniem Sądu Okręgowego, nie była uzasadniona. Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, przyjmuje te ustalenia za własne, chociaż zauważa, że nie są one kompletne i wymagają uzupełnienia. I tak, w okresie objętym żądaniem pozwu, powód dwukrotnie był przyjmowany do aresztu śledczego w K.. Każde z tych przyjęć związane było z dokonywaniem wcześniej samouszkodzenia, to jest tak zwanym połykiem w innych placówkach, co wynika z książki zdrowia osadzonego. Po przeprowadzonych w placówce pozwanej badaniach, powód nie wyrażał zgody na leczenie. Dowodem na tę okoliczność jest książka zdrowia osadzonego, która została złożona do akt niniejszej sprawy i znajduje się na karcie 52. W okresie objętym żądaniem pozwu, powód przebywał w czterech różnych celach więziennych, były to cele zamknięte. Powód zakwalifikowany został do grupy R1/Z, odbywał on karę w zakładzie karnym typu zamkniętego. Możliwość montowania przesłon okiennych wynikała w tym przypadku z obowiązującego wówczas paragrafu 77 ustęp 1 punkt G Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie sposobów ochrony jednostek organizacyjnych Służby Więziennej z dnia 31 października 2003 roku. Zastosowane przesłony posiadały nadto stosowną dokumentację techniczną. Te okoliczności wynikają z wykazu cel, jaki znajduje się na karcie 49 akt, informacji o pobytach i orzeczeniach, które znajduje się na karcie 44 do 47, dokumentacji technicznej przesłon, która z kolei znajduje się na karcie 56 do 59 akt sprawy. W stosunku do powoda stosowano karę dyscyplinarną w postaci odbywania wizyt w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt z odwiedzającym, nie mniej w okresie objętym żądaniem pozwu, Pana powoda nikt nie odwiedzał. Wynika to pośrednio z zażalenia powoda z dnia 10 sierpnia 2016 roku, które zalega na karcie 62 akt sprawy. O powyższe zatem okoliczności należało uzupełnić stan faktyczny sprawy. Ustalenia te oparto na dokumentach, które zostały złożone w toku postępowania przed Sądem I instancji i dokumenty te zostały złożone przez stronę pozwaną, ale nie były kwestionowane przez powoda. W zakresie deklarowanych w piśmie z 29 grudnia 2016 roku rzekomych skutków przegrzania w celi, a zatem osłabienia, bólu, zawrotów głowy, nudności, skurczów mięśni, zaburzeń oddychania, utraty przytomności, drgawek, brak jest w materiale dowodowym jakichkolwiek środków dowodowych, które by o tym mogły przesądzać. W szczególności nie ma na ten temat żadnych zapisów w książce zdrowia osadzonego. Trudno przypuszczać, by nie były w niej odnotowane takie zdarzenia, jak utrata przytomności, czy drgawki skazanego, gdyby w rzeczywistości miały miejsce. Twierdzenia powoda zatem, że tego typu skutki zdrowotne u niego wystąpiły, są zdaniem Sądu Okręgowego, całkowicie gołosłowne. W zakresie odwiedzin strona pozwana wskazała, że powód nie był odwiedzany w okresie objętym żądaniem pozwu. Ostatnie odwiedziny, jak wskazała, miały miejsce w marcu 2015 roku. Pan powód nawet nie wskazał dat w jakich miałoby dojść do rzekomych odwiedzin, których mu zabroniono, nie złożył na okoliczności, na które się tutaj powołuje żadnych wniosków dowodowych. Z tych względów brak było podstaw do ustalenia, że w rzeczywistości w okresie jakiego dotyczy niniejszy pozew, miałoby dojść do jakiejś próby odwiedzin, które w sposób bezprawny zostały Panu powodowi uniemożliwione. Biorąc za podstawę ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy, uzupełnione w postępowaniu odwoławczym, brak jest podstaw zdaniem Sądu Okręgowego, do uwzględnienia powództwa. W niniejszej sprawie, na stronie pozwanej spoczywał obowiązek wykazania, że warunki wykonywania kary pozbawienia wolności były zgodne z obowiązującymi przepisami, odpowiadały one odpowiednim normom i zdaniem Sądu, strona pozwana takie okoliczności w tej sprawie wykazała. Przedłożyła bowiem szereg dokumentów, zaproponowała także zeznania świadków. Wykazała zdaniem Sądu, że wentylacja mechaniczna cel była zapewniona, co potwierdziła również dokumentem w postaci kontroli kominiarskiej tej wentylacji. Zakratowanie okien, możliwość umieszczania w tych oknach przesłon, z kolei wynika, no z potrzeby ochrony tego typu pomieszczeń, wynika to z odpowiednich przepisów. Przesłony zastosowane mają odpowiednią dokumentację techniczną i tutaj w niniejszym postępowaniu żadne zarzuty w tym kierunku nie zostały złożone. Rzeczą Pana powoda było natomiast wykazanie okoliczności na jakie się powołał, w zakresie braku właściwej wentylacji winien on wykazać, że ze względu na specyfikę cel w jakich przebywał, w konkretnym okresie czasu też, z uwagi na panujące warunki pogodowe, cele te nie spełniały założeń właściwej cyrkulacji powietrza. Doszło do przegrzania organizmu powoda, czego też skutki opisał w swoim piśmie z 29 grudnia 2016 roku. Jednakże Pan powód takich okoliczności w tej sprawie nie wykazał. Brak jest podstaw do przyjęcia, że w okresie wskazanym w pozwie, temperatura w celi była faktycznie zbyt wysoka. Brak jest dowodu, że w ogóle doszło w związku z tym do przegrzania jego organizmu i powstania skutków objętych jego twierdzeniami w niniejszej sprawie. W tych okolicznościach przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na temat stanu technicznego cel było zbędne. Zasadnie więc Sąd Rejonowy wniosek ten oddalił i brak było również podstaw do przeprowadzenia tego dowodu w postępowaniu odwoławczym. Jeżeli bowiem brak jest podstaw do stwierdzenia, że u powoda wystąpiły jakiekolwiek skutki zbyt wysokiej temperatury, choćby nawet tylko złego samopoczucia, bo nawet tego w tej sprawie nie wykazano, to nie można stwierdzić, by doszło do naruszenia dóbr osobistych. Naruszenie każdego dobra osobistego wiąże się zawsze, bowiem z określonymi odczuciami danej osoby, jego negatywną reakcją. Możliwość zaś zasądzenia w tym przypadku zadośćuczynienia, wiąże się zawsze z poczuciem krzywdy. Słusznie zauważył Sąd Rejonowy, że potencjalna możliwość wystąpienia w okresie letnim wad wentylacji, do czego w zasadzie sprowadzałaby się opinia biegłego, tudzież wskazywane w apelacji zdjęcia cel nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia, skoro nie wiadomo, czy na powoda miało to jakiekolwiek wpływ i czy wywołało u niego jakiekolwiek negatywne odczucia, w tym w szczególności poczucie krzywdy oraz w jakim stopniu. Analogicznie rzecz się przedstawia w zakresie doświetlenia cel. Brak dowodu na to, że powód odczuwał w związku z tym jakikolwiek dyskomfort. Nadto do złożonej dokumentacji technicznej zastosowanych przesłon okiennych nie zgłoszono żadnych zastrzeżeń, a poza tym powód przebywał w różnych celach. Każdy z pobytów powoda w Areszcie Śledczym był związany z dokonywanym wcześniej samouszkodzeniem, sugerowanie zatem, że do tych samouszkodzeń dochodziło w związku z warunkami odbywania tej kary pozbawienia wolności jest sprzeczne z zebraną dokumentacją, w tym zwłaszcza z książką zdrowia powoda. Formułowane w apelacji zarzuty naruszenia artykułu 217, 227, 231, 232 kodeksu postępowania cywilnego są więc chybione. Wobec braku dowodu na okoliczność jakiegokolwiek wpływu deklarowanych w pozwie zdarzeń na samego powoda i jego odczucia, brak jest możliwości stwierdzenia, że naruszono godność powoda, tudzież jego zdrowie w zakresie skutków przegrzania lub też inne dobra osobiste. Bezzasadny jest też zarzut naruszenia artykułu 233 kodeksu postępowania cywilnego, nie dyskwalifikuje bowiem zeznań przesłuchanych w sprawie świadków sama okoliczność, że są oni pracownikami strony pozwanej. Zgodnie z zasadą bezpośredniości, dowody ocenia Sąd, który je przeprowadza, a ich jakaś krytyka czy też odmienna ocena na etapie postępowania odwoławczego, może się odbywać tylko i wyłącznie w sytuacji, jeżeli uzasadniony jest zarzut dokonania tej oceny w sposób niezgodny z logiką, z zasadami doświadczenia życiowego, w sposób pomijający część materiału dowodowego albo też w sytuacji, kiedy na przykład Sąd w ogóle nie stosuje danych określonych w danej sytuacji związków przyczynowo -skutkowych. Nic takiego w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Powód nie zaoferował żadnych dowodów w sprawie, mimo treści artykułu 6 kodeksu cywilnego, a jego stanowisko sprowadza się w zasadzie jedynie w tym przypadku do kwestionowania dowodów przeciwnika. Przeciwko dowodom strony pozwanej apelujący przedstawia bowiem jedynie, w samej apelacji już przedstawia jedynie własne twierdzenia, a te z oczywistych względów nie mogą być przedmiotem ustaleń faktycznych, ani też w ogóle przedmiotem oceny, bo nie są to dowody. Podobnie bezzasadny był zarzut naruszenia artykułu 231 kodeksu postępowania cywilnego w zakresie okoliczności, czy powód mógł korzystać z uprawnienia do wizyt, telefonów czy listów. Pozwany zaprzeczył by uprawnienie to było powodowi uniemożliwione, więc rzeczą powoda było wykazanie okoliczności przeciwnej, a na te okoliczności dowodów nie przeprowadzono w sprawie, bo nie były składane. Sumując, więc stwierdzić należy, że ciężar dowodu wykazania faktu naruszenia dóbr osobistych zgodnie z artykułem 6 kodeksu cywilnego spoczywał na powodzie, skoro zaś dochodził on z tego tytułu zadośćuczynienia pieniężnego, to na nim spoczywał również obowiązek wykazania krzywdy, jej rozmiaru, czasu trwania, zadośćuczynienia, bo zadośćuczynienie pełni bowiem głównie funkcje kompensacyjną. Żadnych z tych okoliczności nie udowodniono, więc brak było podstaw do przypisania stronie pozwanej odpowiedzialności na podstawie artykułu 448 kodeksu cywilnego, w związku z artykułem 24 kodeksu cywilnego, zasadnie Sąd Rejonowy powództwo oddalił. W okolicznościach sprawy brak było też podstaw do zastosowania artykułu 102 kodeksu postępowania cywilnego względem powoda, jakkolwiek z oświadczenia majątkowego powoda złożonego w sprawie wynika, że powód niczego nie posiada, nie uzyskuje żadnych dochodów, to jednak nie jest to wystarczające, zdaniem Sądu Okręgowego, do zastosowania przywileju z artykułu 102 k.p.c. Dla zastosowania tego przepisu istotne jest także to, jaki charakter miała sprawa i jaki był przebieg postępowania. Tymczasem w sytuacji takiej, jak w niniejszej sprawie, kiedy to powód składa pozew o zapłatę za krzywdę, za naruszenie dóbr osobistych i powoduje tym samym określone wydatki po stronie przeciwnika, nie oferując sam w zasadzie żadnych dowodów, poza własnymi twierdzeniami, brak jest zdaniem Sądu, podstaw do zastosowania artykułu 102 k.p.c. O kosztach postępowania odwoławczego należnych stronie pozwanej Sąd orzekł na podstawie artykułu 98 kodeksu postępowania cywilnego. Złożyło się na nie wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego, na podstawie paragrafu 2 ustęp 3, paragrafu 10 ustęp 1 punkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, a o kosztach należnych pełnomocnikowi powoda z urzędu, orzeczono na podstawie paragrafu 8 ustęp 3, paragrafu 16 ustęp 1 punkt 1 i paragrafu 4 ustęp 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Dziękuję.
[Koniec tekstu 00:21:09.880]