UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 29 maja 2019r. powódka M. M. wnosiła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego (...).K., B. P., K. M., S. (...) Spółka jawna w C. kwoty 9.379,32 zł tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie jej umowy o pracę w trybie art. 53§1 kp.

Pozwane (...).K., B. P., K. M., S. (...) Spółka jawna w C. powództwa nie uznawało i wnosiło o jego oddalenie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka M. M. w dniu 1 stycznia 2016r. zawarła umowę o pracę z (...).K., B. P., Ł. K., K. (...) Spółka jawna w C. ( potem (...).K., B. P., K. M., S. (...) Spółka jawna w C.) na stanowisko pracownika biurowego ( k.9, akta osobowe).

(...).K., B. P., K. M., S. (...) Spółka jawna w C. zajmuje się min. przewozem drogowym towarów (bezsporne). Praca w biurze pozwanej spółki odbywa się od poniedziałku do soboty i powódka pracowała w biurze razem z A. B., każda z nich w co drugą sobotę ( zeznania świadka A. B. k.54v-55, zeznania powódki słuchanej w trybie art. 299 kpc - 00:15:04 nagrania rozprawy z 14.02.20r.).

Powódka przebywała na urlopie wypoczynkowym we wrześniu 2018r. i w dniu 17 września 2018r. lekarz stwierdził niezdolność powódki do pracy, potem powódce udzielane były nieprzerwanie kolejne zwolnienia lekarskie, ostatnie na okres od 21 lutego 2019r. do 1 marca 2019r. ( piątek), a powódka informowała mailowo pracodawcę o kolejnych zwolnieniach ( k.14-18, k.35-39).

W sobotę 2 marca 2019r. powódka nie zgłosiła się do pracy ani też nie skontaktowała się z pracodawcą; nikt ze wspólników tej spółki także nie skontaktował się tego dnia z powódką ( bezsporne).

Powódka miała wolę, aby w dniu 4 marca 2019r. tj. w poniedziałek przyjść do pracy, ale tego dnia źle się poczuła, trafiła do szpitala i wysłała maila do jednego ze wspólników informując go o tym, że nadal przebywa na zwolnieniu lekarskim, a dokładny okres zwolnienia poda po wyjściu ze szpitala (k. 19, 40, zeznania powódki słuchanej w trybie art. 299 kpc). W mailu z dnia 14 marca 2019r. powódka poinformowała wspólnika, że przybywa na zwolnieniu do 11.04. 19 ( pobyt w szpitalu do 13.03., zwolnienie poszpitalne do 11.04.19) – k.20,41. Następnie powódka w dniu 14 kwietnia poinformował pracodawcę, że przebywa na zwolnieniu do 10 maja 2019r. (k.21, 42).

W dniu 3 kwietnia 2019r. pozwany pracodawca zwrócił się do ZUS z wnioskiem o ustalenie okresu zasiłkowego powódki i pismem z dnia 23 kwietnia 2019r. (...) Oddział w L. odpowiedział pozwanemu pracodawcy, że zachorowanie powódki od 4.03.19 nie ma związku z wcześniejszą chorobą i dlatego należy je liczyć w ramach nowego okresu zasiłkowego ( k.10, zeznania świadka M. P. (1) - 00:00:57 minuta nagrania rozprawy z dnia 14 lutego 2020r.).

W mailu z dnia 6 maja 2019r. powódka zwróciła się do pracodawcy z pytaniem kiedy otrzyma zasiłek chorobowy za okres od 4.03.do 17.03.19 (k.43).

Pod nieobecność powódki, jej obowiązki wykonywała wspólnik K. M. (2) , która jednak z uwagi na zagrożoną ciążę, nie mogła dalej pracować jak dotąd i postanowiono, w sytuacji gdy powódka była dalej nieobecna, znaleźć inną osobę na miejsce powódki a z powódką rozwiązać stosunek pracy ( zeznania wspólnika K. M. (2) słuchanej w trybie art. 299 kpc - 00:35:35 nagrana rozprawy z dnia 14.02.20).

Pismem z dnia 6 maja 2019r. pozwany pracodawca, a w jego imieniu wspólnik K. M. (2), sporządziła pismo nazwane „Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia bez winy pracownika”, w którym oświadczyła, że rozwiązuje z powódką umowę o pracę z powodu jej niezdolności do pracy spowodowanej chorobą w okresie od 17.09.18 do 1.03.19 ( k.11, akta osobowe). Dalej w treści tego pisma wpisano, że zgodnie z art. 229§1 ²kp w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni spowodowanej chorobą pracownik podlega kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku. Ponadto zgodnie z art. 229 §4 kp pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwskazań do pracy na określonym stanowisku. W dalszej części pracodawca napisał, że w przypadku powódki po zakończeniu w dniu 1.03.19 okresu zasiłkowego nie zgłosiła się do pracy ani też nie dostarczyła zaświadczenia od lekarza prowadzącego, że leczenie zostało zakończone. Nie posiada także aktualnego zaświadczenia o braku przeciwskazań do wykonywania pracy na podstawie badań okresowych, zamiast tego dostarczyła nowe zwolnienie lekarskie na kolejny okres zasiłkowy. W związku z powyższym że do tej pory nie dostarczyła wymaganych dokumentów, że po poprzedniej chorobie trwającej od 17.09.18 do 1.03.19 odzyskała zdolność do pracy, pracodawca nie mógł dopuścić do pracy w dniach 2.03.- 3.03. 2019 i umowa uległa rozwiązaniu ( k.11, akta osobowe). Powódka otrzymała to pismo w dniu 8 maja 2019r. ( zeznania powódki słuchanej w trybie art. 299 kpc).

Powódka otrzymała świadectwo pracy, w którym pracodawca wpisał, że stosunek pracy łączący strony rozwiązał się z dniem 13 maja 2019r. przez pracodawcę bez zachowania okresu wypowiedzenia ( art. 30§1 pkt 3 kp) z przyczyn leżących po stronie pracownika ale niezawinionych przez pracownika ( art. 53§1 kp k.12-13, akta osobowe).

Miesięczne wynagrodzenie powódki stanowiło kwotę 4.483,42 zł ( k.34).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o dokumenty złożone do akt sprawy i osobowych powódki, wskazane wyżej, które zostały zaliczone w poczet materiału dowodowego w niniejszej sprawie. Także i swoje ustalenia sąd oparł o zeznania stron słuchanych w trybie art. 299 kpc, które to zeznania nie zawierają sprzeczności pomiędzy sobą co do stanu faktycznego istotnego dla niniejszej sprawy. Także i zeznania świadka M. P. (1) są zgodne z zeznaniami K. M. (2) słuchanej w trybie at. 299 kpc oraz dokumentami złożonymi w sprawie i są wiarygodne. Również i zeznania świadka A. B. są zgodne z zeznaniami stron słuchanych w trybie art. 299 kpc i też zasługują na obdarzenie ich wiarą.

Zeznania świadków: M. P. (2) (k.55) i A. M. (k.55-55v) nie wniosły nic istotnego do sprawy i nie zostały poddane analizie przez sąd.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Żądanie powódki zasądzenie na jej rzecz od pozwanego pracodawcy kwoty 9.379,32 zł tytułem odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia bez winy pracownika w trybie art. 53§1 kp, zasługuje na uwzględnienie.

Kodeks pracy w art. 30 §1 przewiduje sposoby rozwiązania stosunku pracy i tak, zgodnie z pkt 1 tego przepisu, umowa o pracę rozwiązuje się na skutek zgodnych oświadczeń woli stron stosunku pracy – za porozumieniem stron, zgodnie z pkt 2 tego przepisu, umowa o pracę może rozwiązać się wobec złożenia oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia, czyli rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem, a w pkt 3 przewidziano, że umowa o pracę rozwiązuje się przez oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia.

Poza sporem jest, że pozwany pracodawca rozwiązał z powódką stosunek pracy poprzez złożenie jednostronnego oświadczenia woli o rozwiązaniu z nią stosunku pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia. Rozwiązanie umowy w tym trybie jest jednostronną czynnością prawną, która powoduje bezzwłoczne ustanie umowy w chwili, w którym oświadczenie woli dotarło do adresata w taki sposób, że mógł on zapoznać się z jego treścią. W kodeksie pracy są wskazane przypadki, w jakich pracodawca może rozwiązać umowę o pracę z pracownikiem bez zachowania okresu wypowiedzenia i tak zgodnie z art. 52 §1 kp pracodawca może podjąć taką jednostronną decyzję wobec pracownika z jego winy pracownika, czyli w przypadku 1) ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych, 2) popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem, 3) zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku. Zgodnie zaś z art 53 kp pracodawca może też rozwiązać stosunek pracy z pracownikiem bez zachowania okresu wypowiedzenia z przyczyn przez pracownika niezawinionych, a przewidzianych w §1 ust1 tegoż przepisu, czyli gdy niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa: a) dłużej niż 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy, b) dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową oraz - zgodnie z ust 2 tego przepisu w razie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy z innych przyczyn niż wymienione w pkt 1, trwającej dłużej niż 1 miesiąc.

W treści jednostronnego oświadczenia woli pozwanego pracodawcy o rozwiązaniu z powódką stosunku pracy nazwanego przez niego: „Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia bez winy pracownika”, pozwany pracodawca wpisał, iż powodem rozwiązania z powódką umowy o pracę jest jej niezdolność do pracy spowodowana chorobą w okresie od 17.09.18 do 1.03.19. Także, jak wynika z zapisu dokonanego przez pozwanego pracodawcę w świadectwie pracy wydanym powódce, stosunek pracy łączący strony rozwiązał się z dniem 13 maja 2019r. „przez pracodawcę bez zachowania okresu wypowiedzenia ( art. 30§1 pkt 3 kp) z przyczyn leżących po stronie pracownika ale niezawinionych przez pracownika ( art. 53§1 kp)”.

Wprawdzie w dalszej części pisma rozwiązującego z powódką stosunek pracy pozwany zacytował przepisy kodeksu pracy – art. 229§1 ²i art 229§4, wpisując, że po zakończeniu okresu zasiłkowego powódka nie zgłosiła się do pracy ani nie dostarczyła zaświadczania od lekarza prowadzącego, że leczenie zostało zakończone, nie posiada więc aktualnego zaświadczenia o braku przeciwskazań do wykonywania pracy na podstawie badań okresowych, a wobec tego pracodawca nie mógł jej dopuścić do pracy w dniach 2.03. - 3.03. 19 i umowa uległa rozwiązaniu. Analizując treść tego pisma w całości, to według sądu, brzmienie tych informacji zawartych w dalszej części pisma rozwiązującego nie świadczy o tym, że pracodawca formułuje tu okoliczności świadczące o ciężkim naruszeniu przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych. W odpowiedzi na pozew i w toku niniejszego procesu, pozwany pracodawca, w jego imieniu słuchana w trybie art 299 kpc wspólnik K. M. (2) twierdziła, że nie chcąc powódce wystawiać negatywnego świadectwa pracy, w świadectwie pracy powołano się na art. 53§1 kp, ale – według pracodawcy, zaszły przesłanki do podjęcia decyzji o natychmiastowym rozwiązaniu z powódką stosunku pracy na podstawie art 52§1 kp, a konkretnie fakt, że powódka nie zgłosiła się do pracy w dniu 2 marca 2019r. tj. w dniu roboczym, a o tym że w dniach 2 i 3 marca powódka była zdolna do pracy, pozwany pracodawca dowiedział się z pisma ZUS , które to pismo otrzymał w dniu 23 kwietnia 2019r.

Takie stanowisko pozwanego pracodawcy, prezentowane podczas niniejszego procesu tj. że faktycznie doszło do rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy powódki, nie jest akceptowalne. Jak już wyżej podniesiono, kodeks pracy przewiduje konkretne tryby rozwiązania stosunku pracy i jeżeli chodzi o jednostronne sposoby rozwiązania stosunku pracy, to strona, która ma wolę rozwiązania stosunku pracy decyduje w jakim w jakim trybie rozwiąże stosunek pracy w danym stanie faktycznym, a przyczyna uzasadniająca rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę, zgodnie z §1 art. 30 kp, winna być wskazana w tym oświadczeniu pracodawcy. Ta przyczyna zaś winna być oczywiście przyczyną rzeczywistą i faktyczną oraz oczywiście kompatybilną z trybem rozwiązania stosunku pracy wyrażonym w danym oświadczeniu woli pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy. Wskazać należy iż zgodnie z art. 60 kc w zw. z art. 300 kp, oświadczenie woli jest to zewnętrzny przejaw wewnętrznej decyzji (czyli powzięcia woli) wywołania określonych skutków prawnych. Celem oświadczenia woli jest zakomunikowanie innym osobom woli składającego to oświadczenie, dlatego treść oświadczenia powinna odpowiadać woli wewnętrznej osoby składającej to oświadczenie. W przypadku zaś rozbieżności pomiędzy wolą ujawnioną (oświadczeniem woli), a wolą wewnętrzną, ze względu na ochronę potencjalnych odbiorców oświadczenia, wiążący charakter ma treść oświadczenia, a nie wola wewnętrzna, chyba że doszło do wady procesu decyzyjnego, mogącej skutkować nieważnością bezwzględną lub względną (unieważnialnością) oświadczenia na podstawie art. 82-88 kc.

Jak już wyżej podniesiono, zarówno samo nazwanie przez pracodawcę pisma rozwiązującego z powódką stosunek pracy, jak i treść tego pisma, a także zapisy dokonane przez pracodawcę w świadectwie pracy wydanym powódce, jak również i treść zeznań K. M. (2) słuchanej w charakterze strony, wyraźnie świadczą o tym, że wyartykułowaną wobec powódki wolą pozwanego pracodawcy, która dotarła do powódki w dniu 8 maja 2019r., było rozwiązanie z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia bez winy pracownika z powodu jej niezdolności do pracy spowodowanej chorobą. Taki zaś sposób rozwiązania stosunku pracy tj. rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia bez winy pracownika przewidziany jest tylko w art. 53 § 1 ust 1 lit b kp, zgodnie z którym to przepisem, pracodawca może skorzystać z prawa i rozwiązać z danym pracownikiem umowę o pracę ze skutkiem natychmiastowym z przyczyn niezawinionych przez pracownika tylko w przypadku wyczerpania przez tego pracownika okresu zasiłkowego, czyli trwającego łącznie 182 dni, okresu nieprzerwanej niezdolności do pracy (zwolnienie ciągłe, czyli takie, pomiędzy którymi nie ma przerw, nawet jeśli dotyczą różnych chorób) oraz okresu poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli nie wystąpiła przerwa między ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni i następnie po skorzystaniu przez tego pracownika ze świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące. Oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z przyczyn niezawinionych przez pracownika może być skutecznie złożone dopiero po tego upływie całego okresu ochronnego.

Tymczasem pozwany pracodawca, składając wobec powódki oświadczenie woli z dnia 6 maja 2019r., które do powódki dotarło w dniu 8 maja 2019r., o rozwiązaniu z nią stosunku pracy bez wypowiedzenia bez jej winy, czyli na podstawie art. 53 § 1 kp, uczynił to po wykorzystaniu przez powódkę 182 dniowego okresu zasiłkowego, który to okres zakończył się w dniu 1 marca 2019r., ale w sytuacji gdy powódka nie korzystała w ogóle ze świadczenia rehabilitacyjnego. Zatem to przedmiotowe oświadczenie woli pozwanego pracodawcy dokonane zostało wbrew treści tego przepisu i było oczywiście nieprawidłowe pod względem formalnym.

Zatem sąd na podstawie art. 56 kp i art. 58 kp, zgodnie z wola powódki, zasądził na jej rzecz od pozwanego pracodawcy odszkodowanie w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia.

Wobec tego sąd orzekł jak w sentencji.

Orzeczenie o kosztach procesu uzasadnia przepis art. 98 kpc w zw. z §9 ust 1 pkt 1 w zw. z §15 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U. z 2018r, poz. 265).

WYROK

UZASADNIENIE