UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Koszalinie odrzucił wniosek upadłej D. G. o ustalenie planu spłaty wierzycieli (pkt I), stwierdził zakończenie postępowania upadłościowego D. G. (pkt II), o zakończeniu postępowania upadłościowego obwieścił w Monitorze Sądowym i Gospodarczym (pkt III).

W ocenie Sądu Rejonowego w sprawie spełnione zostały przesłanki z ust. 1 i 2 art. 491 ^14a prawa upadłościowego wykluczające zastosowanie przepisów art. 491¹⁴ - 491²¹ prawa upadłościowego.

Upadła od 15 kwietnia 2011 r. prowadziła pod firmą (...) działalność gospodarczą, polegającą na sprzedaży hurtowej żywności, włączając ryby skorupiaki i mięczaki. Zaprzestała prowadzenia działalności w dniu 12 listopada 2015 r., a z Centralnej Ewidencji i informacji o Działalności Gospodarczej została wykreślona w dniu 17 listopada 2015 r. Nigdy nie występowała o ogłoszenie swojej upadłości jako przedsiębiorca. Sądowi z urzędu wiadomym jest, że wniosek o ogłoszenie upadłości D. G. złożył w listopadzie 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Postanowieniem z dnia 23 listopada 2015 r., sygn. VII GU 203/15, Sąd na podstawie art.13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego Prawo upadłościowe i naprawcze, a więc wobec braku majątku na pokrycie kosztów postępowania, oddalił wniosek Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd ustalił, że upadła zaprzestała regulowania swoich zobowiązań w połowie 2013 roku. Świadczą o tym zgłaszane w toku postępowania upadłościowego wierzytelności. W związku z tym przyjął, iż stan niewypłacalności upadłej zaistniał już na przełomie 2013 i 2014 roku. Upadła była zatem obowiązana do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w tym właśnie okresie, mimo to kontynuowała działalność gospodarczą i powiększała swoje zadłużenie. W ocenie Sądu upadła, która jak wynika z wniosku o ustalenie planu spłaty, zajmuje się obecnie przygotowywaniem dokumentacji księgowej i sprawami kadrowymi firmy, w której jest zatrudniona, bez wątpienia winna zdawać sobie sprawę z konsekwencji zaciąganych przez siebie zobowiązań finansowych, wzrostu zadłużenia z uwagi na naliczane odsetki, czy koszty postępowań sądowych i egzekucyjnych. Zachowanie upadłej, skutkujące pogłębieniem zobowiązań, należy zatem zakwalifikować jako rażące niedbalstwo. Postanowieniem

Konsekwencją postawy upadłej był złożony w dniu 13 lipca 2016 r. wniosek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o orzeczenie wobec upadłej zakazu prowadzenia działalności gospodarczej. z dnia 13 października 2016 r., sygn. VII Gzd 33/16, Sąd Rejonowy w Koszalinie VII Wydział Gospodarczy pozbawił D. G. prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek lub w ramach spółki cywilnej oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, członka komisji rewizyjnej, reprezentanta lub pełnomocnika osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie tej działalności, spółki handlowej, przedsiębiorstwa państwowego, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszenia na okres dwóch lat.

Tym samym upadła, wbrew przepisom ustawy, nie złożyła w ustawowym terminie wniosku o ogłoszenie swojej upadłości jako przedsiębiorca, nadto co najmniej wskutek rażącego niedbalstwa powiększyła stopień swojej niewypłacalności. Wobec powyższego postępowanie upadłościowe dłużniczki ograniczone było jedynie do fazy likwidacyjnej.

W dniu 3 października 2018 r. syndyk wykonał ostateczny plan podziału. Wykonanie ostatecznego planu podziału funduszy masy upadłości stanowi formalną przesłankę wymaganą przez art.368 ust.1 prawa upadłościowego. W związku z powyższym zachodziła podstawa do stwierdzenia zakończenia postępowania upadłościowego upadłej.

Upadła złożyła zażalenie w zakresie pkt II powyższego orzeczenia, jednocześnie z uwagi na to, że postanowienie w pkt I jest niezaskarżalne, wniosła o poddanie kontroli pośredniej postanowienia w tym zakresie i jego zmianę poprzez uwzględnienie wniosku upadłej o ustalenie planu spłaty.

Zaskarżanemu postanowieniu zarzuciła naruszenie następujących przepisów mających wpływ na wynik postępowania:

1. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 229 pr. up. w zw. z art. 491^4a pr. up. w zw. z art. 368 ust. 1 pr. up. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny materiału dowodowego oraz jego wybiórczą i sprzeczną z zasadami doświadczenia ocenę skutkującą błędnym przyjęciem, iż sąd nie ma możliwości ustalenia planu spłaty wierzycieli ani umorzenia zobowiązań upadłej ze względu na spełnienie przez upadłą przesłanek wynikających z art. 491^14a pkt 1 i 2 pr. up., co doprowadziło bezpośrednio do stwierdzenia zakończenia postępowania upadłościowego;

2. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 229 pr. up. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny materiału dowodowego, w szczególności wniosku upadłej z dnia 25 listopada 2018 r. o ustalenie planu spłaty oraz jego wybiórczą i sprzeczną z zasadami doświadczenia ocenę nieuwzględniającą sytuacji zdrowotnej, rodzinnej i zarobkowej upadłej oraz innych okoliczności uzasadniających fakt, iż upadła nie zgłosiła wbrew ustawowemu obowiązkowi w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości, co doprowadziło do błędnego zastosowania art. 491^14a pkt 2 pr. up. w zw. z art. 491⁴ ust. 2 pkt 3 pr. up., w tym bez uwzględnienia względów słuszności i humanitaryzmu, a tym samym do niezastosowania art. 491¹⁴ ust. 1 pr. up.;

3. art. 491¹⁴ ust. 1 pr. up. w zw. z art. 368 ust. 1 pr. up. poprzez jego niezastosowanie polegające na nieustaleniu planu spłaty wierzycieli, mimo wykonania ostatecznego planu podziału a także mimo, iż upadła nie doprowadziła do swej niewypłacalności ani istotnie nie zwiększyła jej stopnia umyślnie bądź wskutek rażącego niedbalstwa, a niezgłoszenie przez nią w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości wynikało z zamiaru oddłużenia prowadzonej przez nią działalności, co bezpośrednio doprowadziło do stwierdzenia zakończenia postępowania upadłościowego;

4. art. 491^4a pkt 1 pr. up. w zw. z art. 491⁴ ust. 1 pr. up. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż upadła doprowadziła do swojej niewypłacalności lub istotnie zwiększyła jej stopień umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa, podczas gdy zgodnie z art. 491⁴ ust. 1 pr. up. sąd zobowiązany jest już na wstępie postępowania oddalić wniosek o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, jeżeli dłużnik doprowadził do swojej niewypłacalności lub istotnie zwiększył jej stopień umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa.

Mając na uwadze powyższe upadła wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia w pkt I poprzez uwzględnienie wniosku upadłej o ustalenie plany spłaty wierzycieli i uchylenie zaskarżonego postanowienia w pkt II.

W uzasadnieniu wskazała, że w niniejszym stanie faktycznym zastosowanie art. 491 ^14a prawa upadłościowego ze względu na fakt wszczęcia postępowania upadłościowego na wniosek wierzyciela nie budzi wątpliwości. Upadła podniosła jednak, że o tym czy upadła doprowadziła do swej niewypłacalności lub zwiększyła jej stopień na skutek rażącego niedbalstwa Sąd powinien zdecydować już na etapie oceny zasadności wniosku o ogłoszenie upadłości i wniosek oddalić bądź w sentencji uzasadnienia wskazać, że postępowanie prowadzone będzie z pominięciem art. 491¹⁴ – 491²¹ prawa upadłościowego. Upadła zakwestionowała, że na skutek rażącego niedbalstwa doprowadziła do swej niewypłacalności lub zwiększyła jej stopień. Problemy finansowe w prowadzonej działalności pojawiły się nie z winy upadłej a wskutek nagłego wzrostu cen łososia. Mimo tych problemów upadła podejmowała szereg działań mających na celu poprawę sytuacji finansowej, o czym świadczą załączone do zażalenia dowody z wydruków, potwierdzeń i wiadomości e-mail. Podjęte działania miały przede wszystkim na celu jak najszybszą spłatę obciążających dłużniczkę wierzytelności i zmniejszenie kosztów prowadzenia działalności a nie celowe ich zwiększanie.

Odnosząc się do kwestii przesłanek z art. 491 ^14a pkt 2 prawa upadłościowego upadła podniosła, że nie jest jasne czy przesłanki te, aby zakończyć postępowanie upadłościowe na fazie likwidacyjnej, spełnione muszą być łącznie, czy może wystarczy jedna z nich.

Dalej podniosła, że mimo rzeczywistego utracenia zdolności do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań nie zgłosiła w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości to jednak nie było to działaniem celowym. Upadła nieustannie próbowała pozyskać fundusze dzięki którym udałoby się jej spłacić zaległe wierzytelności. Odwlekając złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości poszukiwała kontrahentów i podejmowała próby zmniejszenia kosztów prowadzenia działalności. Powyższe przeświadczenie było uzasadnione gdyż gdyby nie nieoczekiwane reklamacje sprzedanego wcześniej towaru to upadła mogłaby przeznaczyć na spłatę wierzytelności dużo większe sumy niż wtedy te reklamacje zgłaszano. Nadto upadła zarzuciła, że ocena okoliczności wskazanych w art. 491⁴ust. 2 prawa upadłościowego, w tym niezgłoszenia w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości, powinna przebiegać z uwzględnieniem zasad słuszności i humanitaryzmu. W tym zakresie wskazała, że zarabia niewiele ponad minimalną pensję krajową z czego ¼ przeznacza miesięcznie na dojazdy do pracy i ma na utrzymaniu 15 letniego syna. Dodatkowo pomaga partnerowi w spłacie kredytu mieszkaniowego. Powyższe okoliczności, w wypadku zakończenia postępowania bez ustalania planu spłat wierzycieli nie pozwolą na zaspokojenie wierzycieli w jakimkolwiek stopniu. Dodała też, ze długotrwały stres związany z zadłużeniem i upadłością doprowadziło upadłą do załamania nerwowego. Od kilku lat upadła pozostaje pod opieką poradni zdrowia psychicznego. Choroba zaś jako zdarzenie niezależne, wyjątkowe od dłużnika może stanowić podstawę oddłużenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podniesione przez upadłą zarzuty odnoszą się w istocie do rozstrzygnięcia ujętego w punkcie I postanowienia Sądu Rejonowego w Koszalinie z dnia 13 lutego 2019 r., w którym odrzucono wniosek upadłej o ustalenie planu spłaty wierzycieli. Wobec tego, że postanowienie to nie podlega zaskarżeniu w drodze zażalenia Sąd odwoławczy, na wniosek upadłej, rozpoznał – na podstawie art. 380 k.p.c. w zw. z art. 397 §2 zd. 1 k.p.c. i art. 229 Prawa upadłościowego – to postanowienie, które niewątpliwie miało wpływ na rozstrzygnięcie co do zakończenia postępowania upadłościowego.

Podstawą nieuwzględnienia przez Sąd pierwszej instancji wniosku upadłej było stwierdzenie wystąpienia przesłanek wymienionych w art. 491 ^14a Prawa upadłościowego, który stanowi, że w przypadku postępowania wszczętego na wniosek wierzyciela przepisów art. 491¹⁴ -491²¹ nie stosuje się, jeżeli:

1) dłużnik doprowadził do swojej niewypłacalności lub istotnie zwiększył jej stopień umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa;

2) zachodzą okoliczności wskazane w art. 491 ⁴ ust. 2-4.

Trafnie zwrócono uwagę w zażaleniu, iż przesłanka wymieniona w art. 491 ^14a pkt 1 stanowi także przesłankę oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, o czym stanowi wprost przepis art. 491⁴ust. 1. Zbadanie tej przesłanki winno poprzedzać rozstrzygnięcie w przedmiocie ogłoszenia upadłości, zaś Sąd winien dać wyraz wynikowi tej oceny w postanowieniu wydanym po rozpoznaniu wniosku o ogłoszenie upadłości .

W postanowieniu o ogłoszeniu upadłości z dnia 4 sierpnia 2016 r. w sprawie VII GU 109/16 Sąd Rejonowy w Koszalinie wskazał, że ocena wniosku wierzyciela ograniczona jest do przesłanki przyczynienia się dłużnika do niewypłacalności lub zwiększenia jej stopnia, wprost powołując się na przepis art. 491 ⁴ust. 1 Prawa upadłościowego. Zwrócono przy tym uwagę, że postępowanie ogranicza się do oceny okoliczności przedstawionych przez samego wnioskodawcę i oświadczeń dłużnika, a negatywna weryfikacja wniosku i podniesionych w nim okoliczności zostaje w istocie przesunięta na etap właściwego postępowania upadłościowego. To ostatnie stwierdzenie zostało oparte na przepisach art. 491 ⁸i 491¹⁰ust. 3 Prawa upadłościowego.

Ostatni z wymienionych przepisów umożliwia zaś umorzenie postępowania upadłościowego w przypadku, gdy podstawa do oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości ujawni się po ogłoszeniu upadłości. Oznacza to, że nawet ogłoszenie upadłości i początkowo pozytywna weryfikacja postawy dłużnika przez sąd upadłościowy – według posiadanego wówczas stanu wiedzy – nie pozbawia sądu możliwości niedopuszczenia do oddłużenia nierzetelnego dłużnika. Podstawą umorzenia postępowania upadłościowego nie mogą być jednak okoliczności, które już wcześniej – w takim samym zakresie – stanowiły przedmiot orzekania sądu upadłościowego lub sądu odwoławczego ( ne bis in idem). W konsekwencji nie jest dopuszczalne dokonanie ponownej i odmiennej interpretacji tych samych faktów, które już raz były wcześniej przedmiotem analizy sądu upadłościowego (tak Rafał Adamus Prawo upadłościowe Komentarz do art. 491¹⁰ust. 3, System Informacji Prawnej Legalis).

Choć zatem z treści uzasadnienia postanowienia o ogłoszeniu upadłości z dnia 4 sierpnia 2016 r. domniemywać należy, iż na ówczesnym etapie Sąd nie stwierdził przesłanki negatywnej wymienionej w art. 491⁴ust. 1, nie było podstaw do wyłączenia możliwości umorzenia postępowania upadłościowego w przypadku stwierdzenia w trakcie tego postępowania, iż upadła doprowadziła do swojej niewypłacalności lub istotnie zwiększyła jej stopień umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Przepis art. 491¹⁰ust. 3 Prawa upadłościowego nie przewiduje przy tym ograniczenia czasowego odnośnie takiego rozstrzygnięcia, które z natury rzeczy uzależnione jest od chwili ujawnienia nowych okoliczności i dowodów, które przemawiają przeciwko prowadzeniu postępowania upadłościowego. Z tych względów nie można też wyłączyć a limine zastosowania art. 491 ^14a w sytuacji, w której dopiero na tym etapie postępowania, tj. po wykonaniu ostatniego planu podziału, okaże się, że dłużnik doprowadził do swojej niewypłacalności lub istotnie zwiększył jej stopień umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa.

Z uzasadnienia postanowienia o ogłoszeniu upadłości z dnia 4 sierpnia 2016 r. nie wynika, czy Sąd poddał swej ocenie te okoliczności, które wymieniono w zaskarżonym postanowieniu, a które świadczyć mają o tym, iż upadła wskutek rażącego niedbalstwa istotnie zwiększyła stan swojej niewypłacalności. Jednoznaczna konstatacja w tym zakresie powinna wyłączać możliwość oparcia orzeczenia na przesłance z art. 491 ^14a pkt 1 Prawa upadłościowego.

Rozstrzygnięcie tej kwestii nie jest jednak niezbędne do oceny zasadności zażalenia, podobnie jak i ocena argumentów skarżącej podważającej tezę, jakoby istotnie zwiększyła stopień swej niewypłacalności wskutek rażącego niedbalstwa, w szczególności dotyczących jej starań o poprawę sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Należy zatem tylko zasygnalizować, że działania, które według upadłej podejmowane były w celu poprawy sytuacji finansowej jej przedsiębiorstwa (ograniczenia kosztów działalności), tj. testy specjalistycznej maszyny, podejmowane były w 2015 roku , a zatem długo po powstaniu stanu niewypłacalności (przełom 2013/2014). Z kolei e – maile wysyłane do potencjalnych nowych kontrahentów w maju 2013 roku wprawdzie świadczą o podejmowaniu kroków w celu pozyskania nowych kontrahentów, niemniej brak odpowiedzi na tego rodzaju korespondencję nie powinien pozostać bez reakcji pozwanej.

Podkreślenia jednak przede wszystkim wymaga, że brak zastosowania w niniejszym postępowaniu upadłościowym przepisów art. 491¹⁴ - 491²¹ Prawa upadłościowego, skutkujący odmową ustalenia planu spłaty wierzycieli, znajduje swoje uzasadnienie w przepisie art. 491 ^14apkt 2, który odwołuje się do okoliczności wymienionych w art. 491⁴ ust. 2-4 prawa upadłościowego. Wśród tych okoliczności w art. 491⁴ ust 2 punkt 3 wymieniono zaniechanie przez dłużnika, mającego taki obowiązek, zgłoszenia w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości.

Zdaniem Sądu odwoławczego nie można podzielić stanowiska skarżącej jakoby do odstąpienia od ustalenia planu spłaty wierzycieli (ewentualnie umorzenia zobowiązań upadłego bez ustalenia planu spłaty) wymagane jest, by przesłanki wymienione w art. 491 ^14a pkt 1 i 2 Prawa upadłościowego były spełnione łącznie. Nie świadczy o tym redakcja omawianego przepisu , która każdą przesłankę ujmuje w odrębnym punkcie, bez połączenia ich spójnikiem „i”. Z przedstawicieli doktryny powołanych w uzasadnieniu zażalenia tylko jeden (R. A.) posługuje się spójnikiem „i/lub”, co w zasadzie nie usuwa ewentualnych wątpliwości.

Za wykładnią postulowana przez skarżącą nie przemawiają także względy celowościowe. Trudno też byłoby zaakceptować takie rozwiązanie w sytuacji, w której zastosowanie przesłanki wymienionej w punkcie 1 z natury rzeczy winno należeć do wyjątków, skoro – co do zasady – przesłanka ta poddana jest ocenie sądu upadłościowego przy rozstrzyganiu wniosku o ogłoszenie upadłości.

Nie ulega wątpliwości, że upadła zaniechała złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, czego zresztą sama nie kwestionuje, wskazując jedynie, że nie było to działanie celowe, zmierzające do pokrzywdzenia wierzycieli. Zauważyć jednak trzeba, że nieuzasadnione jest odwoływanie się przez skarżącą do trudności z pozyskaniem surowca i wydłużenie cyklu pozyskiwania wynagrodzenia za sprzedany towar z uwagi na jego reklamacje i zwroty. Okoliczności te nie są równoznaczne z sezonowym charakterem przychodów, które należy uwzględniać przy ocenie utraty zdolności do wykonywania zobowiązań, do czego odwoływano się w zażaleniu. Ponadto, nie można pominąć, że ze złożonych przez skarżącą faktur korygujących, jakie miały być wystawione w związku ze zwrotem towaru, tylko jedna (na kwotę 8586 euro) pochodziła z 2013 roku, zaś pozostałe 3 wystawiono w latach 2011 i 2012. Skoro zaś stan niewypłacalności powstał na przełomie lat 2013 i 2014, nie sposób przyjąć, by zwrot towaru objęty powyższą fakturą korygującą miał w sposób znaczący rzutować na decyzje co do zaniechania złożenia wniosku o upadłość.

Niezasadne okazały się także zarzuty dotycząc nieuwzględnienia przez Sąd pierwszej instancji zasad słuszności i humanitaryzmu przy ocenie zastosowania art. 491 ^14a pkt 2 w zw. z art. art. 491⁴ ust 2 punkt 3 Prawa upadłościowego.

Podkreślenia wymaga, że przytoczone w zażaleniu poglądy doktryny odnośnie konieczności uwzględniania ww. zasad odnoszą się do etapu, na którym oceniany jest wniosek o ogłoszenie upadłości w świetle przesłanek z art. 491⁴ ust 2 Prawa upadłościowego. Przypomnienia też wymaga że przepisy zawarte w tytule V części trzeciej Prawa upadłościowego, do których należy powołany art. 491⁴ , regulują postępowanie upadłościowe wobec osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, w którym wniosek o ogłoszenie upadłości – co do zasady - może złożyć tylko dłużnik. Nadrzędnym celem takiego postępowania jest zaś, jak wynika z art. 2 ust. 2, umożliwienie umorzenia zobowiązań upadłego niewykonanych w postępowaniu upadłościowym, (a jeśli jest to możliwe – zaspokojenie roszczeń wierzycieli w jak najwyższym stopniu).

Zaakcentować trzeba, że upadła nie złożyła nigdy wniosku ogłoszenie upadłości. Postępowanie upadłościowe wobec D. G., jako byłego przedsiębiorcy wykreślonego już z ewidencji działalności gospodarczej, prowadzone było na wniosek wierzyciela – na podstawie art. 8 Prawa upadłościowego, a zatem ramach tzw. mieszanego modelu upadłości. Konstatacja ma istotne znaczenie w kontekście stosowania zasad słuszności i humanitaryzmu, na które powołuje się skarżąca.

Nie można odmówić racji skarżącej, iż zakończenie postępowania w sposób określony zaskarżonym postanowieniem doprowadzi do sytuacji, w której upadła pozostanie nadal z zadłużeniem, choć mniejszym, niż w chwili ogłoszenia upadłości. Niezrozumiałe jest jednak teza o zawiedzionych nadziejach, jakie pokładać miała upadła w postępowaniu upadłościowym w sytuacji, w którym toczyło się ono nie z jej inicjatywy, lecz z wniosku wierzyciela. W sytuacji, w której wierzyciel ten nie złożyłby wniosku o ogłoszenie upadłości, pozycja upadłej nie uległaby zmianie (poza tym, iż miałaby większe zobowiązania). Nadal zatem zmuszona byłaby się borykać z postępowaniami egzekucyjnymi i windykacyjnymi. Nie znajduje zatem uzasadnienia upatrywanie w zakończeniu postępowania upadłościowego bez ustalenia planu spłaty wierzycieli negatywnych skutków dla zdrowia psychicznego upadłej.

Nie zasługuje też na uwzględnienie argumentacja związana z sytuacją rodzinną i finansową upadłej. Okoliczności przytoczone w zażaleniu, tzn. wydatki związane z utrzymaniem syna, konieczność ponoszenia kosztów dojazdu do pracy, pomoc w spłacie kredytu partnerowi mogą co najwyżej przemawiać za tym, że ustalenie planu spłaty wierzycieli byłoby korzystniejsze dla upadłej, niż egzekucja z wynagrodzenia za pracę w kwocie ponad 500 zł. Okoliczności te nie świadczą jednak o naruszeniu zasad humanitaryzmu w przypadku zakończenia postępowania upadłościowego bez ustalania planu spłaty. Sytuacja życiowa upadłej, choć trudna, nie należy do takich, które uzasadniałyby sięgnięcie do, nieostrych z natury, pojęć humanitaryzmu, czy słuszności. Skarżąca jest, jak sam przyznaje, osobą stosunkowo młodą, nie ma żadnych ograniczeń zarobkowych. Ze złożonego zaświadczenia lekarskiego nie wynika, by stan zdrowotny (korzystanie z poradni zdrowia psychicznego) był tego rodzaju, że należałoby go kwalifikować jako szczególnie ciężki z punktu widzenia zasad humanitaryzmu. Także wcześniejsze postępowanie, przyczyny zaniechania złożenia wniosku o upadłość, nie uzasadniają stosowania względów słuszności i odstąpienia od ogólnych reguł wskazanych w art. 491 ^14a pkt 2 Prawa upadłościowego .

Skoro zaś już niezgłoszenie w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości stanowiło wystarczającą podstawę do zastosowania art. 491 ^14a pkt 2 i zaniechania ustalania planu spłaty wierzycieli, nie było potrzeby dogłębnego analizowania drugiej z przesłanek (wymienionej w art. 491 ^14a pkt 1), tj. tego, czy upadła istotnie zwiększyła stopień swej niewypłacalności umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa.

W konsekwencji trafnie uznał Sąd pierwszej instancji, iż brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku upadłej o ustalenie planu spłaty, co skutkowało stwierdzeniem zakończenia postępowania upadłościowego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 397 §2 zd. 1 w zw. z art. 385 k.p.c. i art. 229 prawa upadłościowego oddalił zażalenie.

Natalia Pawłowska Grzelczak Agnieszka Górska Rafał Lila

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE