UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 16 listopada 2017 roku Z. W. wniosła o zasądzenie od E. G. kwoty 4.050 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 lutego 2017 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 13 stycznia 2017 roku pozwana wyrządziła jej szkodę, wydając zarządcy Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...) w G., M. K., polecenie usunięcia rurek instalacji klimatyzacyjnej z elewacji frontowej budynku położonego w G. przy ulicy (...), ułożonej między lokalem piwnicznym i mieszkalnym, stanowiącym odrębną własność powódki. Powódka wskazała, że w sprawie o sygn. akt I C 10/17 Sąd Okręgowy w G.wyrokiem z dnia 23 maja 2017 roku ustalił, że negatywnej uchwały względem zamierzeń budowlanych powódki nie było, bowiem uchwała z dnia 29 listopada 2016 roku nr (...) uznana została za nieistniejącą. Polecenie skierowane przez pozwaną do zarządcy wspólnoty, aby niezwłocznie wymóc na firmie wykonującej ocieplenie elewacji usunięcie zamontowanych rurek instalacji klimatyzacyjnej - co faktycznie skutkowało jej zniszczeniem - było przedwczesne i pozbawione podstaw prawnych. Wyłącznie w gestii wspólnoty leżało określenie ewentualnych działań w odpowiedzi na wykonanie instalacji. Pozwana nie wezwała powódki do demontażu tych rurek w odpowiednim terminie w rozumieniu art. 455 k.c. W chwili powzięcia informacji w zakresie stanowiska zarządu wspólnoty dotyczącego spełnienia wymagań, powódka złożyła oświadczenie, w którym zobowiązała się do usunięcia ewentualnych szkód powstałych w wyniku awarii instalacji na elewacji. Dalej powódka wskazała, że wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 4.050 zł, która w odpowiedzi powołała się na art. 206 i 209 k.c. jako podstawę prawną swoich działań. Jednak w niniejszej sprawie nie mogą mieć zastosowania te przepisy a pozwana nie wyjaśniła dlaczego jej współposiadanie fragmentu elewacji frontowej budynku było zagrożone poprzez montaż dwóch rurek instalacji klimatyzacyjnej. Ponadto powódka wskazała, że art. 209 k.c. statuuje możliwość podejmowania przez współwłaścicieli działań zachowawczych i nie mógł on znaleźć zastosowania. Powódka podniosła, że polecenie usunięcia rurek instalacji wydała jednoosobowo pozwana, przesyłając pismo niepodpisane, pod którym wskazano jedynie „Zarząd Wspólnoty”, podczas gdy stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o własności lokali, gdy zarząd jest kilkuosobowy, oświadczenia woli za wspólnotę składają przynajmniej dwaj jego członkowie. Zatem na moment zniszczenia mienia powódki, pozwana nie mogła działać jako zarząd wspólnoty mieszkaniowej. Powódka w treści uzasadnienia wskazała również, że wątpliwym jest, aby to zarząd wspólnoty mieszkaniowej uprawniony był samodzielnie do podejmowania działań mających swe źródło w ochronie posesoryjnej i negatoryjnej, bowiem reprezentuje on właścicieli poszczególnych lokali w zakresie gospodarowania częściami wspólnymi nieruchomości. Jednocześnie brak jest stanowiska wspólnoty, jako właściciela części wspólnych, a to uchwały, która stanowiłaby podstawę wydania przez pozwaną polecenia zlikwidowania instalacji klimatyzacji należącej do powódki. W przedmiocie potencjalnego naruszenia prawa budowlanego, powódka zaznaczyła, że w tym zakresie rozważania miałyby znaczenie dla prowadzącego postępowanie administracyjne właściwego organu administracji publicznej, jednak z uwagi na fakt zniszczenia przedmiotu postępowania na polecenie pozwanej, analiza zgodności wykonanych robót z przepisami prawa nie będzie przeprowadzona.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów sądowych wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwana wskazała, że powódka wybiórczo przedstawia fakty i zdarzenia jakie wystąpiły w związku z samowolnym montażem instalacji na elewacji budynku przy ulicy (...) w G. przez działających w imieniu powódki syna R. W. i jej wnuka M. W.. Pozwana wskazała, że jest jednym z czterech członków zarządu wspólnoty. Decyzje zarządu podejmowane są łącznie większością głosów, natomiast wykonywanie czynności zwykłego zarządu nieruchomością wspólną zostało zlecone profesjonalnemu zarządcy nieruchomości – spółce (...) sp. z o.o. w G.. Pracownikiem realizującym umowę zlecenia ze strony zleceniobiorcy jest M. K.. Okolicznością bezsporną w niniejszej sprawie jest to, że bez wiedzy i zgody Wspólnoty Mieszkaniowej, a także bez dokonania uprzedniego zgłoszenia robót budowlanych w Wydziale Architektury i Budownictwa Urzędu Miasta G., działając w warunkach samowoli budowlanej oraz wprowadzając w błąd pracowników wykonawcy elewacji, R. W. lub M. W. zamontował na elewacji budynku rury odpływowe i przewody pod montaż klimatyzatora. Pozwana przyznała, że w trybie indywidualnego zbierania głosów, w dniu 29 listopada 2016 roku wspólnota mieszkaniowa podjęła uchwałę odmawiającą właścicielowi lokalu nr (...) zgody na udostępnienie elewacji frontowej dla budowy instalacji niezbędnej do montażu klimatyzatorów a o treści uchwały powódka została poinformowana przez zarządcę nieruchomości. Zarząd wspólnoty, działając w przekonaniu o braku aktywności zarządcy budynku w tej sprawie, w trosce o interesy wspólnoty mieszkaniowej oraz w celu doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem i wolą właścicieli lokali zwrócił się pismem z dnia 13 stycznia 2017 roku do zarządcy M. K. o podjęcie stosownych działań. Pismo to nie było wyłączną inicjatywą pozwanej, lecz działaniem wszystkich członków zarządu wspólnoty w imieniu wspólnoty mieszkaniowej. Pozwana zaznaczyła, jej udział w sprawie zakończył się na przesłaniu tego pisma a dopiero później dowiedziała się, że instalacja została dobrowolnie zdemontowana przez krewnych powódki. Pozwana w żaden sposób nie uczestniczyła w demontażu instalacji. Dalej pozwana zauważyła, że powódka w żaden sposób nie wykazuje bezprawnego działania pozwanej, jej winy i adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy przesłaniem do zarządcy budynku maila zawierającego pismo z prośbą całego zarządu wspólnoty o podjęcie stosownych działań a szkodą jaką rzekomo poniosła powódka. Powódka nie wykazuje również poniesionej szkody co do wysokości, gdyż przedstawiony przez nią dokument nie pozwala na odtworzenie co zostało wykonane, jakie materiały zostały użyte, w jakiej ilości ani co się z nimi stało po demontażu i ile były warte pozostałości. Pozwana wskazała, że w jej ocenie, o ile w niniejszej sprawie można w ogóle mówić o powstaniu szkody po stronie powódki, to adresatem jej roszczeń o naprawienie szkody powinni być działający w jej imieniu i na jej rachunek pełnomocnicy R. i M. W..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z. W. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ulicy (...) w G..

/okoliczności bezsporne/

Członkami zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w G. są: E. G., Z. S. (1), P. W. (1) i E. T..

/okoliczność bezsporna, a nadto dowód: uchwała nr 12/2014 z dnia 18 lutego 2014 roku (k. 42), uchwała nr 5/2012 z dnia 9 lutego 2012 roku (k. 43)/

Wykonywanie czynności zwykłego zarządu nieruchomością wspólną zostało zlecone profesjonalnemu zarządcy nieruchomości – spółce (...) sp. z o.o. ul. (...) w G.. Pracownikiem realizującym umowę zlecenie ze strony zleceniobiorcy jest M. K..

/okoliczności bezsporne/

Z. W. występowała do Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w G. o wyrażenie zgody na montaż klimatyzacji, przedkładając informację o jej wpływie na elewację i inne informacje techniczne. Przewody służące jej podłączeniu miały przebiegać po ścianie budynku położonego w G. przy ulicy (...) jednostka klimatyzacji miała znajdować się w piwnicy przynależącej do mieszkania. Jednocześnie Z. W. zobowiązała się do usunięcia ewentualnych szkód wyrządzonych w przypadku awarii klimatyzacji.

/okoliczności bezsporne, a nadto dowód: dokumentacja fotograficzna (k. 23-25), pisma z 25.11.2016 r. (k. 19-22)/

W dniach 18 sierpnia 2015 roku i 29 listopada 2016 roku wspólnota poddała głosowaniu uchwały dotyczące udzielenia zgody na montaż klimatyzatora oraz udostępnienie elewacji dla ułożenia instalacji z nim związanej. W przedmiocie uchwały z dnia 18 sierpnia 2015 roku za jej przyjęciem głosowało 2,84%, przeciw 48,787% a 16,5647% liczone według udziałów wstrzymało się od głosu. W przedmiocie uchwały z dnia 29 listopada 2016 roku za jej przyjęciem głosowało 2,74% a przeciwko 60,40% liczone według udziałów.

/okoliczności bezsporne, a nadto dowód: uchwała nr 20/2016 z dnia 29 listopada 2016 roku (k. 44), uchwała nr 10/2015 z dnia 18 sierpnia 2015 roku (k. 45)/

Pismem z dnia 1 grudnia 2016 roku Z. W. została poinformowana o wyniku głosowania nad uchwałą z dnia 29 listopada 2016 roku oraz poproszona o usunięcie w trybie pilnym przewodów z elewacji. Instalacja została zdemontowana.

/dowód: pismo z dnia 1.12.2016r. (k. 46), zeznania świadka Z. S. (k. 63)/

Z. W. wniosła do Sądu Okręgowego w G.pozew o uchylenie uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...) z 29 listopada 2016. Wyrokiem z dnia 23 maja 2017 roku Sąd Okręgowy w G.oddalił powództwo, wskazując, że uchwała ta nie została skutecznie podjęta i stanowi ona jedynie przegłosowany negatywnie projekt uchwały.

/okoliczności bezsporne, a nadto dowód: wyrok Sądu Okręgowego w G.z dnia 23 maja 2017 roku wraz z uzasadnieniem (k. 28-30v)/

W czasie prac dociepleniowych w styczniu 2017 r. zarząd wspólnoty stwierdził ponowny montaż instalacji klimatyzacji na elewacji budynku przy ul. (...) w G..

W dniu 12 stycznia 2017 r. M. K. – kierownik biura Zespołu (...) sp. z o.o. - zwrócił się w drodze e-mail do M. W. o usunięcie przewodów z elewacji mających zasilać klimatyzatory, wskazując że w przypadku braku podjęcia czynności w trybie natychmiastowym zostanie to zlecone i wykonane na koszt wspólnoty mieszkaniowej, którymi M. W. „zostanie dociążony”. Treść tę przesłano również do wiadomości Z. S. (1) i E. G..

/okoliczności częściowo bezsporne a ponadto: wydruk wiadomości e-mail z 12.01.2017 r. (k. 48)/

Pismem z dnia 13 stycznia 2017 roku zarząd wspólnoty zwrócił się do M. K. o „nadzorowanie demontażu zamontowanej na zewnątrz budynku instalacji klimatyzacyjnej”, wskazując na wykonanie tych prac pomimo podjętych uchwał. Pismo to zostało przesłane drogą e-mail przez E. G., po ustaleniu stanowiska z pozostałymi członkami zarządu wspólnoty w drodze telefonicznej wobec ich obecności w pracy. Następnie pismo tej samej treści opatrzone podpisami czterech członków zarządu wspólnoty złożono zarządcy.

/dowód: pismo z dn. 13.01.2017r. (k. 17, 41), zeznania świadka E. T. (k. 62v-63), zeznania świadka M. K. (k. 64v-65), zeznania pozwanej E. G. (k. 65v-66), zeznania świadka Z. S. (k. 63), zeznania świadka P. W. (k. 63-64)/

Pomimo skierowania pisma do M. W., instalacja nie została zdemontowana. W dniu 13 stycznia 2017 r., będąc na miejscu prac dociepleniowych, M. K. polecił osobom wykonującym te prace przeprowadzenie demontażu instalacji. Czynność tę poprzedził rozmową telefoniczną ze Z. S. (1) i E. G., którzy zobowiązali M. K. do działania zgodnego z prawem i w ramach obowiązków zarządcy.

/dowód: częściowo zeznania świadka M. K. (k. 64v-65), zeznania pozwanej E. G. (k. 65v-66), zeznania świadka Z. S. (k. 63)/

M. K. wraz z drugą pracownicą (...) sp. z o.o. był obecny w czasie demontażu instalacji klimatyzacji. Zdemontowana instalacja została wrzucona do ustawionego w pobliżu budynku kontenera.

/dowód: zeznania świadka B. G. (1) (k. 64-64v)/

W dniu 13 stycznia 2017 roku M. K. skierował pismo do Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego, w którym zgłosił „samowolę budowlaną” polegającą na montażu wiązki przewodów do klimatyzacji na części wspólnej budynku, bez zgody wspólnoty mieszkaniowej.

/dowód: pismo z dn. 13.01.2017r. (k. 49)/

M. K. podejmował czynności dotyczące instalacji klimatyzacyjnej na budynku na skutek pisma motywującego i mobilizującego do podjęcia czynności w tym zakresie. Z E. G. pozostawał w relacji z uwagi na jej status członka zarządu wspólnoty mieszkaniowej i umowę zlecenia czynności zarządczych.

/dowód: częściowo zeznania świadka M. K. (k. 64v-65), zeznania pozwanej E. G. (k. 65v-66)/

Koszt montażu instalacji klimatyzacji w budynku wielorodzinnym w G. przy ulicy (...) wyniósł 4.050 zł. Faktura została wystawiona w dniu 17 stycznia 2017 r.

/dowód: faktura VAT (k. 18) /

Z. W. pismem z dnia 31 stycznia 2017 roku, doręczonym 6 lutego 2017 roku, wezwała E. G. do zapłaty kwoty 4.050 zł z tytułu zniszczenia instalacji klimatyzacji. E. G. nie uznała swojej odpowiedzialności wskazując, że czynności zmierzające do demontażu nie były podejmowane przez nią prywatnie, a wyłącznie w imieniu i na rzecz wspólnoty. Ponadto E. G. wskazała, że jej „rola” ograniczyła się wyłącznie do telefonicznego poinformowania zarządcy o braku zgody wspólnoty na montaż urządzeń na elewacji budynku i potrzeby respektowania tejże decyzji.

/dowód: wezwanie do zapłaty z dn. 31.01.2017r. wraz z potwierdzeniem nadania oraz wydrukiem z śledzenia przesyłki (k. 13-15), pismo pozwanej z dn. 21.02.2017r. (k. 10-12)/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił częściowo w oparciu o okoliczności bezsporne a w pozostałym zakresie w oparciu o wymienione dowody z dokumentów, zeznań świadków oraz przesłuchania pozwanej. Zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

W zakresie zeznań świadków, Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadka B. G. (2). Nie była ona osobą zaangażowaną w konkretne rozstrzygnięcie postępowania, zeznawała naturalnie i konsekwentnie. Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadków E. T., Z. S. (1) i P. W. (1). Korespondowały one z pozostałym materiałem a to dokumentem, były spójne i logiczne. Jedynie za częściowo wiarygodne Sąd uznał zeznania M. K.. Należy zauważyć, że świadek ten zeznał, że nie był obecny przy budynku w czasie demontażu instalacji klimatyzacji a ta została złożono do kontenera, pomimo jego polecenia złożenia w korytarzu piwnicy. Świadek zeznał, że odjechał z tego miejsca wraz z pracownicą J. w chwili kiedy rozpoczęto demontaż. Treść tych zeznań pozostaje w sprzeczności z zeznaniami świadka B. G. (2), której wiedza o zdarzeniu pochodzi właśnie od wskazanej pracownicy i ogranicza się do momentu kiedy właśnie po dokonaniu demontażu zastała na miejscu zdarzenia M. K. i pracownicę J.. M. K., początkowo powołał jako podstawę swoich czynności treść pisma z 13 stycznia 2017 r., jako mające upoważniać go do przeprowadzenia demontażu. Następnie świadek wskazał, że w rozmowie telefonicznej E. G. odwołała się jedynie do jego zadań zarządcy, a ostatecznie zeznał, że to E. G. w tej rozmowie zasugerowała, aby M. K. dokonał demontażu instalacji i kosztami obciążył pana W.. Tymczasem już w treści wiadomości e-mail pochodzącej od M. K. z dnia 12 stycznia 2017 r. (dzień wcześniej) to właśnie M. K. wskazał, że w przypadku braku reakcji i dobrowolnego demontażu instalacji, prace te zostaną zlecone firmie zewnętrznej (pismo k. 48). Z tych przyczyn Sąd częściowo odmówił wiarygodności zeznaniom świadka M. K..

Zasadniczo za wiarygodne Sąd uznał zeznania pozwanej E. G., przy czym Sąd oceniał je z dużą ostrożnością, uwzględniając interes pozwanej w konkretnym rozstrzygnięciu niniejszego postępowania. Zeznania pozwanej korelowały z zeznaniami świadków – pozostałych członków zarządu oraz z pismami tworzącymi pozostały materiał dowodowy w niniejszej sprawie.

Na rozprawie w dniu 16 marca 2018 r. Sąd oddalił wniosek o zakreślenie terminu na złożenie wniosków dowodowych dotyczących decyzji administracyjnych, jak też wnioski o zobowiązanie do przedłożenia zgłoszeń o rozpoczęciu prac budowlanych. Sąd uznał, że materiał ten nie posiada żadnego znaczenia dla wyniku niniejszego postępowania, którego przedmiotem jest ocena cywilnoprawna odpowiedzialności pozwanej za szkodę powódki a nie kontrola legalności wykonanych prac instalacyjnych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

W niniejszej sprawie powódka domagała się zasądzenia od pozwanej E. G. kwoty 4.050 zł wraz z ustawowymi odsetkami, opierając swoje żądanie na odpowiedzialności deliktowej pozwanej, a to odpowiedzialności za zniszczenie instalacji klimatyzacyjnej, stanowiącej własność powódki.

Pozwana podnosiła w pierwszej kolejności, że nie posiada legitymacji procesowej biernej do występowania w niniejszej sprawie, gdyż wszelkie czynności wykonywane przez zarządcę są realizacją woli zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...) w G. a nie jej własnych decyzji. Jednocześnie pozwana zastrzegła, że Wspólnota nie upoważniła M. K. do czynności demontażu instalacji.

Jednym ze źródeł zobowiązań cywilnoprawnych jest właśnie fakt wyrządzenia szkody, za którą ustawa czyni kogoś odpowiedzialnym. Treścią powstałego w związku z taką szkodą stosunku cywilnoprawnego jest uprawnienie do uzyskania odszkodowania i odpowiadający temu uprawnieniu obowiązek naprawienia szkody, nazywany reżimem odpowiedzialności ex delicto (odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego). Zasadą w prawie polskim jest przy tym, że podmioty prawa cywilnego odpowiadają za powstałą szkodę pod warunkiem zawinienia – co wynika z art. 415 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym „kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia”. Jako podstawę żądania powódki należało przyjąć ten właśnie przepis.

Aby przyjąć odpowiedzialność deliktową pozwanej, niezbędne było wykazanie następujących okoliczności, warunkujących odpowiedzialność sprawcy czynu niedozwolonego w ramach art. 415 k.c. i n.:

1) zaistnienia szkody po stronie powódki;

2) bezprawnego zachowania pozwanej;

3) związku przyczynowego między szkodą a bezprawnym zachowaniem pozwanej;

4) zawinienia pozwanej w zakresie tegoż zachowania.

Wyjaśnić należy również uzupełniająco, że związek przyczynowy między szkodą a zachowaniem osoby za nią odpowiedzialnej musi być rozumiany w sposób obowiązujący na gruncie prawa cywilnego; związek taki scharakteryzowany został w art. 361 § 1 k.c., który wskazuje, że „zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła”.

Bezprawność zachowania oznacza, iż zachowanie jest sprzeczne z obowiązującym porządkiem prawnym, czy to z uwagi na naruszenie przepisów powszechnie obowiązujących, czy też z uwagi na uchybienie zasadom współżycia społecznego, regułom moralnego postępowania. Za bezprawne należy kwalifikować zatem czyny zakazane przez przepisy prawne bez względu na ich źródła, jak też zachowania sprzeczne z zasadami współżycia społecznego albo dobrymi obyczajami, a więc normami moralnymi powszechnie akceptowanymi w całym społeczeństwie lub grupie społecznej, nakazującymi lub zakazującymi określonego zachowania, mimo iż nie jest ono nakazane lub zakazane normą prawną (por. Z. Banaszczyk (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2005, nb 23; G. Bieniek (w:) G. Bieniek, Komentarz, t. I, 2009, s. 296-297; W. Czachórski (w:) System prawa cywilnego, t. III, cz. 1, s. 534; W. Dubis (w:) E. Gniewek, Komentarz, 2008, art. 415, nb 12; P. Machnikowski (w:) System prawa prywatnego, t. 6, s. 381; Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania, 2008, nb 500).

Odnośnie przesłanki zawinienia wskazać należy, że na gruncie kodeksu cywilnego brak jest ustawowej definicji tego pojęcia. Powszechnie akceptuje się w związku z tym odwoływanie się przy ocenie stosunków cywilnoprawnych do definicji winy wypracowanej na gruncie prawa karnego. Również na gruncie odpowiedzialności deliktowej winę interpretować należy zatem jako swoistą zarzucalność bezprawnego zachowania. Z. zachowania ma postać nagannej umyślności lub nieumyślności (lekkomyślności lub niedbalstwa), tj. takiego subiektywnego procesu decyzyjnego sprawcy, który doprowadza do celowego, zamierzonego i świadomego podjęcia zachowania, o którym sprawca wie, że jest ono bezprawne, albo co do którego może – i przy zachowaniu należytej staranności powinien – wiedzieć, że jest ono bezprawne (lub że istnieje realna możliwość, że takim się okaże).

Podkreślenia wymaga także, iż jak wynika z art. 361 § 1 k.c., odpowiedzialność cywilną w reżimie deliktowym wywołuje nie tylko działanie sprawcy szkody, ale również i jego zaniechanie.

W niniejszej sprawie, w oparciu o ustalony stan faktyczny, Sąd uznał, że pozwana nie ponosi odpowiedzialności za przeprowadzone czynności demontażu instalacji klimatyzacyjnej, na których przeprowadzeniu powódka opierała swoje roszczenie. Jak wskazano powyżej, jedną z przesłanek odpowiedzialności deliktowej jest bezprawne zachowanie, które spowodowało powstanie szkody. Sąd uznał, że przeprowadzenia czynności demontażu nie można przypisać pozwanej.

Jak wyjaśnił świadek M. K. reprezentuje on profesjonalna firmę zarządczą ( (...) sp. z o.o. w G.), która pełni czynności na zlecenie Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w G..

Wyjaśnić należy, że wspólnota mieszkaniowa jest „osobą ustawową”, do której znajdują odpowiednie zastosowanie przepisy o osobach prawnych. Konsekwentnie to wspólnota, a nie jej członkowie, może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywaną, co oznacza również, że członkowie wspólnoty nie mogą mieć pozycji strony pozwanej w procesie. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego z 26 czerwca 2008 r., V ACa 196/08). Wynika z tego podmiotowość wspólnoty i tak typowa cecha osobowości prawnej jak struktura organizacyjna. Przepisy ustawy o własności lokali (ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r., j.t. Dz. U. z 2015, poz. 1892 ze zm.) przewidują określoną strukturę powstającą ex lege, w tym organ w postaci zarządu. Przy tym w przeciwieństwie do zarządu, organem wspólnoty nie jest zarządca w rozumieniu art. 18 ust. 1 ustawy o własności lokali. Układ podmiotowy w niniejszej sprawie kształtował się zatem w ten sposób, że wspólnotę reprezentował zarząd (organ wspólnoty) a pozwana E. G. była członkiem tego organu. Zauważyć należy przy tym, że czynności organu stanowią czynności samego podmiotu jakim jest tu wspólnota mieszkaniowa.

Jak wynika również z ustalonego stanu faktycznego, M. K., co świadek wielokrotnie potwierdzał, wykonywał czynności zlecone przez zarząd wspólnoty mieszkaniowej. Sąd pomija tu rozważania dotyczące zakresu upoważnienia do działania i uprawnienie tego organu do podjęcia konkretnej decyzji, gdyż w układzie podmiotowym w niniejszej sprawie nie występuje wspólnota mieszkaniowa. Z zeznań świadka M. K. oraz pozwanej E. G., jednoznacznie wynika natomiast, że działali oni w układzie organ wspólnoty (zarząd) – pracownik zarządcy. Układ ten wynika również z szerszego kontekstu sytuacyjnego, a to jednoczesnego kontaktowania się przez M. K. z pozostałymi członkami zarządu wspólnoty i podejmowanie prób uzgodnienia z nimi stanowiska co do zakresu czynności związanych z zamontowaniem instalacji klimatyzacyjnej, kierowaniu do niego pism opatrzonych informacją „zarząd wspólnoty” (a następnie również podpisami tych osób) a nawet udostępnienie do wiadomości treści informacji skierowanej przez M. K. do M. W. w dniu 12 stycznia 2017 r. właśnie członkom zarządu wspólnoty mieszkaniowej. Wszystkie te okoliczności wskazują, że pozwana E. G. działała wyłącznie jako członek organu (członek zarządu) i w imieniu wspólnoty mieszkaniowej. Stanowiska tego nie zmienia okoliczność, że to E. G. wysłała pismo z 13 stycznia 2017 r. a jego opatrzenie podpisami członków zarządu nastąpiło w późniejszych godzinach. Było to przecież stanowisko uzgodnione przez członków organu, a jego pochodzenie właśnie od organu zaznaczono w koncowej części pisma. Wątpliwości w tym zakresie nie posiadał również M. K.. Z tych przyczyn nie można przypisać pozwanej ewentualnej odpowiedzialności za szkodę wywołaną podjęciem czynności przez zarządcę. Jednocześnie należy zauważyć, iż trudno znaleźć jakiekolwiek inne racjonalne uzasadnienie, dla którego M. K. miałby wykonywać ewentualne polecenia E. G.. Ze zgromadzonego materiału nie wynika żaden stosunek prawny między tymi podmiotami, a jednocześnie treść ich zeznań jednoznacznie wskazuje, że w kontaktach między tymi osobami ich rola (członek zarządu – pracownik zarządcy) była dla obu stron oczywista. Z tych przyczyn Sąd uznał, że roszczenie w stosunku do pozwanej podlega oddaleniu, z uwagi na brak legitymacji biernej po stronie pozwanej. W kontekście art. 415 k.c., brak jest zdarzenia – zachowania pochodzącego od pozwanej - które miałoby doprowadzić do szkody po powódki.

Nadto zauważyć należy, że zgromadzony materiał dowodowy nie dał w ogóle podstaw do przyjęcia, aby wydano polecenie demontażu instalacji klimatyzacyjnej. Z zeznań świadków członków zarządu wynika, że oczekiwali aktywności zarządcy wobec zaistniałej sytuacji, bez konkretnego wskazania formy. Tu zauważyć należy, że wykonanie czynności zarządcy powierzyli profesjonalnemu podmiotowi, stąd też ogólnie odwoływali się do jego obowiązków podejmowania czynności celem odwrócenia zaistniałej sytuacji. W szczególności wynika to z pisma z 13 stycznia 2017 r., gdzie wskazano jedynie na „nadzorowanie demontażu”, czego nie można utożsamiać z zobowiązaniem do jego przeprowadzenia.

Ostatecznie należy wskazać, że powódka nie wykazała również wysokości roszczenia, co pozwana także kwestionowała. Z przedstawionej faktury VAT wynika kwota 4.050 zł i dotyczy montażu „instalacji klimatyzacji”. W ocenie Sądu dokument ten jest niewystarczający, gdyż nie wynika z niego co konkretnie mieści się w zakresie tej usługi. Oczywistym jest, że instalacja klimatyzacji wymaga w szczególności urządzeń klimatyzacji, tymczasem powódka nie przedłożyła żadnego dokumentu, z którego wynikałoby ich odrębne nabycie. Nie zaoferowano żadnego dowodu, który służyłby wykazaniu zakresu materiałów i prac objętych wskazanym dokumentem.

Mając na uwadze wszystkie powyższe rozważania, w szczególności brak legitymacji procesowej biernej po stronie pozwanej, powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zasądzając od powódki jako strony przegrywającej proces na rzecz pozwanej kwotę 917 zł. Na poniesione przez pozwaną koszty procesu złożyły wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 900 zł ustalone w oparciu o § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015. 1804 r. ze zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

SSR Kamilla Gos - Górska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE