Sygn. akt I Co 16/20
postanowienia z dnia 2 marca 2020 r.
(...) S.A. w B. wniósł skargę na czynność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w G. G. S. zmaterializowaną w postanowieniu z dnia 13 września 2019 r. w postaci umorzenia postępowania egzekucyjnego, ustalenia kosztów egzekucji, w tym opłaty obciążającej wierzyciela. Skarżący zakwestionował w całości wydane orzeczenie, zarzucił naruszenie przez Komornika Sądowego przepisów postępowania tj. art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c. i art. 29 u.k.k. Wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez zwrócenie wniosku egzekucyjnego wierzyciela, wezwanie wierzyciela do zapłaty wydatków poniesionych przez komornika w kwocie 18,15 zł alternatywnie o umorzenie postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c. ze stwierdzeniem, że podstawy umorzenia zaszły w dniu 27 listopada 2018 r., ustalenie kosztów egzekucji na kwotę 18,15 zł i wezwanie wierzyciela do ich zapłaty, nie obciążając wierzyciela opłatą z art. 29 u.k.k. Wraz ze skargą wierzyciel złożył – z ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia skargi – wniosek o obniżenie opłaty komorniczej nałożonej na wierzyciela ww. postanowieniem w kwocie 1 951,29 zł. Skarżący domagał się obniżenia tej opłaty do kwoty 100 zł na podstawie art. 49 ust. 7 u.k.s.e. per analogiam, ewentualnie do kwoty 650,43 zł tj. 1/3 ustalonej opłaty.
W uzasadnieniu swej skargi, skarżący podniósł, iż w rozpoznawanej sprawie nie doszło do wszczęcia egzekucji, bowiem komornik nie wszczął egzekucji z nieruchomości dłużnika, nie wysłał do dłużnika zawiadomienia o wszczęciu egzekucji z nieruchomości ani wezwania do zapłaty długu. Wierzyciel wskazał, iż jedynymi czynnościami wykonanymi przez Komornika sądowego było wezwanie wierzyciela do uiszczenia zaliczki pod rygorem niewykonania wnioskowanej czynności oraz informacji o możliwości przyłączenia się wierzyciela do egzekucji z nieruchomości (...). Wierzyciel podniósł, iż skoro nie doszło do wszczęcia egzekucji nie można mówić o jej umorzeniu. Alternatywnie wierzyciel wskazał, iż nawet jeżeliby założyć że doszło do wszczęcia egzekucji z nieruchomości dłużnika to 6 miesięczny termin z art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c. upłynąłby w dniu 23 listopada 2018 r., zatem Komornik sądowy powinien najpóźniej w połowie grudnia wydać postanowienie w przedmiocie umorzenia egzekucji, a wówczas wierzyciel nie zostałby obciążony opłatą z art. 29 u.k.k., bowiem przepis ten wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2019 r. Wierzyciel podniósł, iż zaniechanie Komornika spowodowało powstanie straty po stronie wierzyciela. Podniósł, iż uiszczenie wysokiej zaliczki czasami jest nieekonomiczne, a przepis art. 29 u.k.k. wprowadza karę za racjonalne działanie wierzyciela. Wierzyciel miał zamiar przyłączyć się do egzekucji z nieruchomości prowadzonej przez innych wierzycieli, tak aby inny wierzyciel opłacił zaliczkę, jednakże żaden z wierzycieli nie wpłacił zaliczki. Wierzyciel wskazał, iż nie mógł przewidzieć, że składając wniosek w dniu 30 kwietnia 2018 r. zostanie obciążony ww. opłatą.
Wniosek o obniżenie opłaty wierzyciel uzasadnił nakładem pracy Komornika sądowego, a który ograniczał się do wysłania dwóch pism a także kondycją finansową wierzyciela, który w 2018 r. poniósł stratę w kwocie 3 669 406,84 zł (akt notarialny z dnia 14 czerwca 2019 r.)
Komornik Sądowy w odpowiedzi na skargę dłużnika i wniosek o obniżenie opłaty egzekucyjnej wskazał, iż skarga jak również wniosek o obniżenie opłaty nie zasługuje na uwzględnienie.
W uzasadnieniu skarżonej czynności organ egzekucyjny wskazał, iż postępowanie egzekucyjne było prowadzone na podstawie tytułu wykonawczego w granicach wniosku egzekucyjnego. Komornik podniósł, iż egzekucja została skierowana do składników majątkowych dłużnika stanowiących nieruchomości. Komornik sądowy wezwał wierzyciela do złożenia zaliczki koniecznej do zrealizowania czynności zajęcia wskazanych wyżej nieruchomości zgodnie z wnioskiem wierzyciela pod rygorem odmowy dokonania zawnioskowanych czynności. Jednocześnie wierzyciel został zawiadomiony o wszczęciu na wniosek innego wierzyciela egzekucji z prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w G. prowadzi księgę wieczystą o numerze KW (...). Wierzyciel nie złożył wniosku o przyłączeniu do egzekucji z prawa użytkowania wieczystego. Wierzyciel tym samym nie dokonał czynności potrzebnej do dalszego prowadzenia postępowania egzekucyjnego ze składników majątkowych dłużnika. Upływ czasu przekraczający 6 miesięcy spowodował konieczność umorzenia postępowania z urzędu na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c. Nie zaistniały żadne okoliczności uzasadniające zwrot wniosku egzekucyjnego wierzycielowi. Konsekwencje bezczynności wierzyciela w postaci obligatoryjnego umorzenia postępowania z urzędu zostały unormowane w art. 824 § 1 pkt 1 k.p.c. i obowiązują od dnia 8 września 2016 r., tj. daty wejścia w życie noweli z dnia 10 lipca 2015 r. Przed tą datą konsekwencje bezczynności wierzyciela były unormowane w art. 823 k.p.c. z tą różnicą, że skutek umorzenia postępowania egzekucyjnego następował ex lege i po upływie dłuższego rocznego terminu. Komornik sądowy opierając umorzenie postępowania egzekucyjnego na art. 824 § 1 pkt 1 k.p.c. miał na uwadze, iż w czasie obowiązywania przepisu art. 823 k.p.c. utrwalone zostało stanowisko, zgodnie z którym nieuiszczenie zaliczki w wyznaczonym terminie skutkuje zaniechaniem czynności powodującej wydatki, co może w efekcie prowadzić do umorzenia postępowania egzekucyjnego na mocy art. 823 k.p.c. (tak A. M. w Komentarzu do Ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, LexisNexis 2014). Komornik sądowy orzekł o opłacie stosunkowej na podstawie art. 29 ust. 1 u.k.k., które zostało zakończone postanowieniem o jego umorzeniu w skutek bezczynności wierzyciela. Zgodnie z art. 52 ust. 1 u.k.k., do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia jej w życie stosuje się przepisy dotychczasowe. Ustęp 2 przywołanego artykułu stwierdza, że do postępowań, o których mowa w ust. 1, przepisy art. 29 i art. 30 stosuje się od dnia wejścia w życie ustawy. Wartość całego świadczenia pozostałego do wyegzekwowania ustalono na dzień zaistnienia przesłanek umorzenia postępowania egzekucyjnego z urzędu, tj. na dzień 23 listopada 2018 r. i wynosiła w tym dniu 39 025,80 zł. Opłata stosunkowa w sprawie obciążająca wierzyciela ustalona została prawidłowo wg wzoru 39 025,80 zł x 5 % = 1 951,29 zł. W sprawie nie zaistniały przesłanki do obciążenia opłatą stosunkową dłużnika. Komornik odnosząc się do wniosku o obniżenie opłaty, wskazał iż z uwagi na prawidłowe zastosowanie art. 29 ust. 1 u.k.k., która weszła w życie w toku niniejszego postępowania egzekucyjnego, pozostawia decyzję w tym przedmiocie uznaniu Sądu, zwraca uwagę, iż wierzyciel będący gestorem postępowania egzekucyjnego w wyniku własnej bezczynności zniweczył możliwość wywołania procesowych skutków zajęcia na majątku dłużnej spółki i w ten sposób uniemożliwił Komornikowi sądowemu podejmowanie czynności zgodnie z jego wnioskiem w celu zaspokojenia należności objętych tytułem wykonawczym. Komornik sądowy zakwestionował możliwość analogicznego zastosowanie art. 49 ust. 7 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, ponieważ od dnia 1 stycznia 2019 r., ustawa o komornikach sądowych i egzekucji utraciła moc.
Postanowieniem z dnia 20 listopada 2020 roku w sprawie sygn. akt (...) Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w G. oddalił skargę i oddalił wniosek o obniżenie opłaty egzekucyjnej.
Referendarz wskazał, że zarzut dotyczący braku zwrotu przez Komornika wniosku egzekucyjnego był on niezasadny, bowiem nie zaistniały ku temu przesłanki. Zaliczka na poczet wydatków w postępowaniu egzekucyjnym nie stanowi wymogu formalnego złożonego wniosku, jej wysokość jest ustalana w toku postępowania, tym samym brak jej uiszczenia nie może powodować zwrotu wniosku egzekucyjnego. Przepisy szczególne postępowania egzekucyjnego poza art. 797 k.p.c. nie definiują wymogów formalnych takiego wniosku, stąd też odpowiednie zastosowanie na mocy art. 13 § 2 k.p.c. znajdują przepis art. 125-126 k.p.c. zaś złożony przez wierzyciela wniosek nie był dotknięty brakami formalnymi i wywołał skutek wszczęcia postępowania egzekucyjnego.
Odnosząc się do zarzutu wierzyciela w przedmiocie braku wszczęcia egzekucji, z uwagi na brak zsynchronizowanej nomenklatury pojęciowej, którą posługuje się wierzyciel, Referendarz wskazał na brak tożsamości pojęć: egzekucji i postępowania egzekucyjnego. Zgodnie z poglądem T. E. - „należy odróżnić wszczęcie postępowania egzekucyjnego od wszczęcia egzekucji. Do wszczęcia postępowania egzekucyjnego dochodzi w chwili złożenia wniosku o wszczęcie egzekucji lub złożenia polecenia wszczęcia egzekucji z urzędu, natomiast wszczęcie egzekucji następuje w chwili dokonania przez organ egzekucyjny pierwszej czynności egzekucyjnej (por. uwagi do art. 805).” (Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom V. Postępowanie egzekucyjne, wyd. V, red. T. Ereciński, Opublikowano: WK 2016, LEX). Dalej idąc Komornik sądowy nie umarza egzekucji lecz postępowanie egzekucyjne nadto ustawodawca w przepisie art. 29 u.k.k. posługuje się pojęciem postępowania egzekucyjnego w kontekście jego umorzenia, nie natomiast egzekucji. Z uwagi na powyższe bez znaczenia dla wszczęcia postępowania egzekucyjnego, jego umorzenia i naliczenia opłaty powiązanej z umorzenie postępowania, pozostawał okoliczność braku wszczęcia egzekucji z prawa użytkowania wieczystego nieruchomości. Egzekucja z prawa użytkowania wieczystego nie została wszczęta z uwagi na brak aktywności wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym. Zdaniem Referendarza bezzasadny pozostawał również zarzut braku bezzwłocznego umorzenia postępowania egzekucyjnego (przed nowelizacją dotyczącą opłat komorniczych). Komornik sądowy na mocy art. 760 § 1[1] k.p.c. niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania wniosku, podejmuje niezbędne czynności. Zgodnie natomiast z art. 824 § 1 pkt 4 „postępowanie umarza się w całości lub części z urzędu jeżeli wierzyciel w ciągu sześciu miesięcy nie dokonał czynności potrzebnej do dalszego prowadzenia postępowania lub nie zażądał podjęcia zawieszonego postępowania” Przepis ten stanowi cezurę czasową bezskuteczności wierzyciela skutkującą umorzeniem postępowania egzekucyjnego, jednakże nie precyzuje w jakim czasie od ziszczenia się tych przesłanek Komornik sądowy jest zobligowany wydać postanowienie w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego. Niezależnie od powyższego wierzyciel nie złożył wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego zaś legitymowanie Komornika sądowego do umorzenia takiego postepowania z urzędu nie niweczy uprawnienia wierzyciela do składania wniosku w tym zakresie. Termin o którym mowa w przepisie art. 760 § 1 k.p.c. zachował charakter terminu wyrażonego w art. 45a u.k.s.e i niezmiennie pozostaje terminem instrukcyjnym powiązanym z chwilą złożenia wniosku przez stronę postępowania egzekucyjnego. Nie bez znaczenia dla oceny czy czynności Komornika sądowego były podejmowanie niezwłocznie pozostaje kwestia spotęgowania wniosków dotyczących umorzenia postępowań w innych sprawach na wniosek i w związku z ponagleniami wierzycieli przewidujących skutki finansowe nowelizacji, tak by postępowania zostały zakończone do dnia 31 grudnia 2018 r. W postępowaniu egzekucyjnym badanym na skutek złożonej skargi, wierzyciel nie domagał się umorzenia postępowania egzekucyjnego, co również przesądza o bezczynności wierzyciela i brakiem interesowania się tokiem zainicjowanego postępowania egzekucyjnego. Koszty postępowania egzekucyjnego zostały wyliczone należycie, w oparciu o art. 29 u.k.k. którego stosowanie do spraw wszczętych przed dniem 1 stycznia 2019 r. zostało jednoznacznie przesądzone w treści art. 52 ust. 2 u.k.k. i nie podlega wykładni ( clara non sunt interpretanda). W ocenie Referendarza czynności procesowe wierzyciela ograniczyły się do złożenia wniosku egzekucyjnego. Wierzyciel reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, jak wynika z treści złożonej skargi, podjął decyzję o braku uiszczenia zaliczki, licząc na uiszczenie tej zaliczki przez innych wierzycieli (w tym hipotecznych) a ponadto wskazał, iż w chwili składania wniosku egzekucyjnego nie istniał przepisy dotyczący obciążenia wierzyciela opłatą stosunkową na podstawie ustawy nowelizującej. Wierzyciel nie wpłacił zaliczki, nie przyłączył się do egzekucji z prawa użytkowania wieczystego nieruchomości prowadzonej na wniosek innych wierzycieli, nie wniósł o umorzenie postępowania egzekucyjnego ani o przyspieszenie wydania decyzji przez sądowy organ egzekucyjny w tym zakresie. W skardze wierzyciel zarzuca nikły nakład pracy komornika sądowego a tymczasem nie podejmuje czynności wymaganych do dokonania dalszych czynności egzekucyjnych w ramach egzekucji z prawa użytkowania wieczystego nieruchomości. Czynności w postępowaniu egzekucyjnym dokonywane są z inicjatywy wierzyciela i w granicach złożonego wniosku, zaś wierzyciel nie współpracował z organem egzekucyjnym, nie reagował na wezwania i nie składał dalszych wniosków. Wniosek egzekucyjny został podpisany i złożony przez profesjonalnego pełnomocnika. W toku postępowania wierzyciel nie wskazał zmiany pełnomocnika lub wygaśnięcia pełnomocnictwa, stąd też wierzyciel, którego reprezentuje radca prawny powinien mieć świadomość nowelizacji przepisów, którymi się posługuje a także przewidywać negatywne skutki finansowe dla wierzyciela braku podejmowania czynności w toku postępowania egzekucyjnego ( ignorantia iuris nocet). Nie bez znaczenia dla oceny podejmowanych przez wierzyciela czynności, pozostaje fakt iż wierzyciel jest osobą prawną prowadzącą działalność gospodarczą w formie spółki akcyjnej. Od takiego podmiotu wymagana jest zatem należyta staranność przy uwzględnieniu zawodowego charakteru prowadzonej działalności, zaś od profesjonalnego pełnomocnika wierzyciela aktywność i reagowanie na wezwania sądowego organu egzekucyjnego. Nie można bowiem czynić zarzutu w ramach skargi na czynności komornika, iż wierzyciel został obciążony opłatą, skoro mechanizmy ustalania i obciążania tą opłatą zostały jednoznacznie unormowane na skutek procesu legislacyjnego. Podstawowym środkiem zaskarżenia w postępowaniu egzekucyjnym jest skarga na czynności komornika (art. 767 k.p.c.), która zarazem stanowi środek nadzoru sądu nad komornikiem. Przysługuje na czynności jak i zaniechanie ich dokonania. Zgodnie z treścią art. 759 § 2 k.p.c. Sąd może z urzędu wydawać komornikowi zarządzenia zmierzające do zapewnienia należytego wykonania egzekucji oraz usuwać spostrzeżone uchybienia. Na mocy art. 759 § 1[1] k.p.c. „czynności zastrzeżone dla sądu mogą być wykonywane przez referendarza sądowego (…)”. Wniosek o obniżenie opłaty egzekucyjnej nie zasługiwał na uwzględnienie i podlegał oddaleniu. Referendarz sądowy nie doszukał się jakichkolwiek podstaw do miarkowania opłaty egzekucyjnej w trybie art. 48 ust. 1 u.k.k. ani też art. 49 ust. 7 u.k.s.e. Zgodnie z tym przepisem „dłużnik może złożyć wniosek o obniżenie opłaty egzekucyjnej za egzekucję świadczeń pieniężnych, jeżeli przemawiają za tym szczególne okoliczności odnoszące się do nakładu pracy komornika lub sytuacji majątkowej dłużnika oraz wysokości jego dochodów. W przypadku o którym mowa w art. 29 albo art. 30, wniosek o obniżenie opłaty egzekucyjnej może złożyć wierzyciel.” Wierzyciel zgłosił wniosek o dopuszczenie dowodu z wypisu aktu notarialnego z dnia 14 czerwca 2019 r. rep. A nr 1902/2019 str. 1-6, jednakże nie zawarł w tym wniosku tezy dowodowej. Referendarz sądowy uwzględnił ten dowód z dokumentu w trybie art. 243 2 k.p.c. w celu wykazania faktów wynikających z treści dokumentu. W zakresie ferowanej okoliczności dotyczącej straty po stronie wierzyciela w kwocie 3 669 406,84 za rok 2018 r. należy wskazać, iż spółka w Rejestrze Przedsiębiorców KRS posiada wpłacony kapitał zakładowy w wysokości 19 796 924,00 zł, nadto nie zostały ujawnione informacje w przedmiocie zaległości, likwidacji, postępowania upadłościowego, postępowania układowego oraz o postępowaniach restrukturyzacyjnych, o postępowaniu naprawczym lub o przymusowej restrukturyzacji. Złożony protokół z walnego zgromadzenia, w żadnym zakresie nie jest wyznacznikiem kondycji finansowej wierzyciela i nie przemawia za występowaniem po stronie wierzyciela szczególnej sytuacji majątkowej. Informacje zawarte w rejestrze przedsiębiorców stoją w rażącej i oczywistej sprzeczności z okolicznościami, które pragnął wykazać wierzyciel. Nakład pracy komornika był uzależniony natomiast od woli wierzyciela, który nie podjął czynności pozwalających na skuteczne prowadzenie egzekucji. Brak wpłacenia zaliczki powodował zaniechanie czynności związanej z wydatkami, a których to czynności domagał się wierzyciel w treści wniosku egzekucyjnego.
Na powyższe rozstrzygnięcie skargę wniósł wierzyciel wskazując, że komornik nie wszczął egzekucji, a nadto gdyby komornik działał bez zwłoki, nie znalazłyby zastosowania nowe przepisy. Wierzyciel wniósł o zmianę rozstrzygnięcia w ten sposób, że zwrócić wniosek o wszczęcie egzekucji, wezwać wierzyciela do zapłaty wydatków, umorzyć postępowanie egzekucyjne, ewentualnie wierzyciel wniósł o obniżenie opłaty z uwagi na poniesione straty.
Sąd zważył, co następuje:
Skarga wierzyciela nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 767 3a § 1 k.p.c. wniesienie skargi na postanowienie referendarza sądowego nie powoduje utraty mocy zaskarżonego postanowienia. Zgodnie z § 3 ww. przepisu Sąd rozpoznaje skargę w składzie jednego sędziego jako sąd drugiej instancji. Po rozpoznaniu skargi sąd utrzymuje w mocy lub zmienia zaskarżone postanowienie, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu.
Sąd w całości podtrzymuje i uznaje za własne argumenty Referendarza sądowego. Zgodnie z art. 796 § 1 k.p.c. wniosek o wszczęcie egzekucji składa się stosownie do właściwości sądowi lub komornikowi. Wniosek składany komornikowi może być złożony na urzędowym formularzu.
Złożenie ww. wniosku determinowało wszczęcie egzekucji, stanowiącej ogół czynności faktycznych i prawnych komornika w celu wykonania tytułu wykonawczego i egzekucji roszczenia. Wierzyciel myli czynność egzekucyjną ze wszczęciem egzekucji, które to w niniejszej sprawie miało miejsce na skutek działań wierzyciela.
W pozostałym zakresie Sąd wskazuje, że zgodnie z art. 52 ust. 1 ww. ustawy o postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Natomiast pkt. 2 powyższego artykułu stanowi, że do postępowań, o których mowa w ust. 1, przepisy art. 29 i art. 30 stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
Zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy w razie umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela albo na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego, wierzyciela obciąża opłata stosunkowa w wysokości 5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania. Jeżeli jednak wierzyciel wykaże, że przyczyna umorzenia postępowania egzekucyjnego wiąże się ze spełnieniem świadczenia przez dłużnika w terminie miesiąca od dnia doręczenia dłużnikowi zawiadomienia o wszczęciu egzekucji albo z zawarciem w tym terminie porozumienia między wierzycielem a dłużnikiem dotyczącego sposobu lub terminu spełnienia świadczenia, opłata ta obciąża dłużnika. Jeżeli spełnienie świadczenia lub zawarcie porozumienia z wierzycielem nastąpiło po upływie miesiąca od dnia doręczenia dłużnikowi zawiadomienia o wszczęciu egzekucji, obciąża go opłata w wysokości 10% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania.
Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o kosztach komorniczych szczegółowo reguluje przesłanki obciążenia dłużnika opłatą egzekucyjną. Ww. nie zostały przez wierzyciela wykazane.
Zgodnie z art. 45a ustawy o komornikach sądowych i egzekucji Komornik podejmuje niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania wniosku wierzyciela, czynności niezbędne do skutecznego przeprowadzenia egzekucji lub zabezpieczenia roszczenia, w tym wykonania europejskiego nakazu zabezpieczenia na rachunku bankowym.
Powyższy przepis ma charakter instrukcyjny i nie może determinować zastosowania lub nie zastosowania określonej instytucji prawa procesowego.
Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy o kosztach komorniczych dłużnik może złożyć wniosek o obniżenie opłaty egzekucyjnej za egzekucję świadczeń pieniężnych, jeżeli przemawiają za tym szczególne okoliczności odnoszące się do nakładu pracy komornika lub sytuacji majątkowej dłużnika oraz wysokości jego dochodów. W przypadku, o którym mowa w art. 29 albo art. 30, wniosek o obniżenie opłaty egzekucyjnej może złożyć wierzyciel. Natomiast ust. 2 ww. przepisu stanowi, że wniosek, o którym mowa w ust. 1, wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia o pobraniu lub ustaleniu opłaty. Zgodnie z ust. 5 ww. przepisu opłata obniżona nie może być niższa niż jedna trzecia opłaty należnej na podstawie ustawy, nie niższa jednak niż 200 złotych. Powyższa regulacja nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie z uwagi na brzmienie art. 52 ust. 1 ww. ustawy regulującej kwestie intertemporalne.
Zgodnie z art. 49 ust. 4 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji w przypadku niecelowego wszczęcia postępowania egzekucyjnego opłaty, o których mowa w ust. 1 i 2, uiszcza wierzyciel. W celu ich pobrania komornik wydaje postanowienie, w którym wzywa wierzyciela do uiszczenia należności z tego tytułu w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia. Postanowienie po uprawomocnieniu się podlega wykonaniu w drodze egzekucji bez zaopatrywania w klauzulę wykonalności. Zgodnie z ust. 7 ww. przepisu dłużnik może złożyć wniosek o obniżenie wysokości opłat, o których mowa w ust. 1 i 2. W przypadku, o którym mowa w ust. 4, wniosek może złożyć wierzyciel.
Powyższa regulacja nie znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie z uwagi na podstawę umorzenia postępowania i zastosowanie przepisów nowych. Bez znaczenia pozostaje zatem wniosek dowodowy złożony przez wierzyciela, ponieważ instytucja obniżenia opłaty nie znajduje zastosowania do niniejszej sprawy.
Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2020 roku w sprawie sygn. akt III CZP 62/19 artykuł 29 ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (Dz.U. z 2019 r., poz. 2363) nie znajduje zastosowania, jeżeli wierzyciel złożył wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego przed dniem wejścia w życie tej ustawy.
Powyższa teza nie znajdowała zastosowania do niniejszej sprawy z uwagi na umorzenie z urzędu postępowania przez komornika z uwagi na bezczynność wierzyciela. Wierzyciel reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie podjął żadnej czynności w toku egzekucji, poza złożeniem wniosku o jej wszczęcie. Tym samy swoim zaniechaniem spowodował obciążenie wierzyciela kosztami.
Mając na uwadze orzeczono jak na wstępie.
Sygn. akt I Co 16/20
1. (...)
2. (...)
3. (...)
(...)