0.0.0.0.0.1 sygn. akt II Ka 20/20

0.0.0.0.0.1.1

0.0.0.0.0.1.2WYROK

0.0.0.0.0.1.2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ

0.0.0.0.0.1.2.2POLSKIEJ

dnia 10 czerwca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu – II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Protokolant

-

sekr. sąd. Katarzyna Wawrzyniak

przy udziale prokuratora Joanny Witkowskiej, po rozpoznaniu w dniu 10 VI 2020 r. sprawy D. B. (1) oskarżonego o czyny z art. 207§1 k.k. i in., na skutek apelacji prokuratora i obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu – VI Zamiejscowego Wydziału Karnego w Pajęcznie z 31 października 2019 r. w sprawie VI K 73/19,

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  uchyla rozstrzygnięcia z pkt. 4.;

b)  w pkt. 1.:

-

podstawę skazania uzupełnia o art. 222§1 k.k.,

-

z podstawy wymiaru kary eliminuje art. 37a k.k.,

-

w miejsce orzeczonej kary grzywny orzeka wobec oskarżonego karę roku pozbawienia wolności, przy czym na podstawie art. 69§1 i 2 k.k., art. 70§1 k.k. oraz art. 72§1 pkt. 5 k.k. wykonanie tej kary warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat zobowiązując oskarżonego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu;

c)  w pkt. 2. wymiar orzeczonej kary podwyższa do 140 (stu czterdziestu) stawek dziennych grzywny;

d)  w pkt. 5. okres zwrot „kary łącznej grzywny” zastępuje zwrotem: „w pkt. 2. kary grzywny”;

e)  w pkt. 9. uchyla orzeczenie o opłacie;

2.  Uchyla rozstrzygnięcie z pkt. 3. i sprawę w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. IV przekazuje Sądowi Rejonowemu w Wieluniu – VI Zamiejscowemu Wydziałowi Karnemu w Pajęcznie do ponownego rozpoznania;

3.  W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

4.  Zasądza od D. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa:

a)  640 (sześćset czterdzieści) złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz

b)  20 (dwadzieścia) złotych tytułem wydatków postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 20/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wieluniu VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Pajęcznie z dnia 31 października 2019 r. wydany w sprawie VI K 73/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

-----------------------------

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

-----------------------------

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut prokuratora w zakresie czynu przypisanego w pkt. 1.

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisu art. 413§2 pkt. 1 k.p.k. poprzez pominięcie w opisie czynu przypisanego okoliczności, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu polegającego na znieważeniu funkcjonariuszy Policji w związku z pełnionymi przez nich czynnościami służbowymi, podczas gdy okoliczność ta stanowi znamię czynu zabronionego stypizowanego w art. 226§1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut niezasadny. Sąd w opisie czynu przypisanego w pkt. 1. m.in. stwierdził: „ znieważył umundurowanych funkcjonariuszy Policji (..) w ten sposób, że podczas wykonywania przez nich obowiązków służbowych związanych z prowadzoną interwencją oraz zatrzymaniem i przewożeniem do siedziby Komendy Powiatowej Policji", czym uczynił zadość wymogom art. 413§2 pkt. 1 k.p.k. To, że Sąd nie powtórzył ustawowego zwrotu: podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych" nie jest wadą. Z punktu widzenia znamion strony przedmiotowej przestępstwa dokładne określenie sposobu i okoliczności jego popełnienia wymaga bowiem wyłącznie zawarcia w opisie czynu tych elementów przebiegu zdarzenia, które wypełniają te znamiona, a nie machinalnego cytowania ustawy.

Wniosek

O uchylenie lub zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 1. poprzez uzupełnienie opisu czynu zarzucanego oskarżonemu poprzez wskazanie, iż oskarżony dopuścił się znieważenia funkcjonariuszy Policji w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Konsekwencją stwierdzenia bezzasadności zarzutu jest brak podstaw do zmiany orzeczenia w postulowanym zakresie.

3.2.

Zarzut prokuratora w zakresie czynu przypisanego w pkt. 1.

Obraza prawa materialnego tj. art. 222§1 k.k. poprzez przyjęcie, że przypisany czyn wyczerpuje wyłącznie znamiona przestępstwa z art. 226§1 k.k. i art. 224§2 k.k. i art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. podczas gdy w rzeczywistości czyn ten wyczerpywał również znamiona art. 222§1 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasadność zarzutu w kontekście rozważań Sądu I Instancji oraz przyznanej wprost omyłki jest zasadna. Przyjmując za podstawę ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego co do jedności czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. 1. stwierdzić należy, że znamiona zachowania penalizowanego art. 222§1 k.k. nie zawierają się w znamionach modalnych zachowań wyczerpujących dyspozycję art. 226§1 k.k., art. 224§2 k.k. i co oczywiste art. 157§2 k.k.

Wniosek

Uchylenie lub zmiana zaskarżonego wyroku w pkt. 1. poprzez przyjęcie również przepisu art. 222§1 k.k. za podstawę prawną skazania.

☒ zasadny

☐ częściowo

zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kwalifikacja prawna czynu przypisanego musi odzwierciedlać opis czynu, w konsekwencji uwzględnienie w opisie czynu znamion art. 222§1 k.k. (używanie wobec funkcjonariuszy realizujących czynności służbowe słów wulgarnych i powszechnie uznawanych za obelżywe) i niepowołanie tej normy w podstawie skazania, bacząc na okoliczności faktyczne zdarzenia będącego przedmiotem osądu, skutkować musi zmianą wyroku w postulowanym zakresie. Powyższe in concreto odnosi się do przyjętego w opisie czynu przypisanego zwrotu: „znieważył słowami wulgarnymi powszechnie uznawanymi za obelżywe (..) funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w Pajęcznie (..) podczas i w związku z pełnieniem przez wymienionych obowiązków służbowych".

3.3.

Zarzut prokuratora w zakresie rozstrzygnięcia o karach z pkt. 1., 2. oraz 4.

Rażącą niewspółmierność kar jednostkowych i kary łącznej polegającą na orzeczeniu rażąco łagodnych kar poprzez wymierzenie kar grzywny, podczas gdy prawidłowa ocena całokształtu okoliczności wpływających na wymiar kar przemawia za wymierzeniem wymienionemu kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest zasadny w części. Z uzasadnienia orzeczenia Sądu I Instancji wynika, że jedyną dostrzeżoną okolicznością łagodzącą w zakresie wymiaru kar orzekanych za każdy z przypisanych czynów była dotychczasowa niekaralność oskarżonego. Tymczasem ma rację prokurator podnosząc, że niekaralność ma znaczenie w zakresie ustalania sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa, jednak nie czołowe, bowiem pozostaje pożądaną społecznie regułą. Z całą pewnością przy tym ma rację prokurator wskazując, że orzeczone w pkt. 1. i 2. kary mają się nijak do znacznego stopnia winy oskarżonego. Zachowania przypisane w nich D. B. nie miały charakteru jednoczynowych, obejmowały cały wachlarz czynności modalnych podejmowanych wobec trojga pokrzywdzonych funkcjonariuszy. Do tego wolicjonalny ciężar kolejnych zachowań oskarżonych eskalował. Od formułowania obelg, po używanie przemocy skutkujące obrażeniami ciała. Stopień winy oskarżonego i towarzyszące jego działaniu nasilenie złej woli oddają i określają ukąszenia (...) (...) i (...), a także modus operandi czynu przypisanego w pkt. 2., będący przejawem lekceważenia i drugiego człowieka i podstawy bezpieczeństwa publicznego, którą pozostaje prawidłowe funkcjonowanie Policji.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w pkt. 1. i 2. poprzez wymierzenie oskarżonemu kar pozbawienia wolności w miejsce orzeczonych kar grzywny i w konsekwencji zmianę rozstrzygnięcia zawartego w pkt. 4. poprzez orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności w miejsce orzeczonej kary grzywny oraz warunkowe zawieszenie jej wykonania i w konsekwencji uchylenie orzeczenia w zakresie zaliczenia na poczet wymierzonej kary grzywny okresu zatrzymania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Co tyczy się czynu przypisanego w pkt. 1. Dla Sądu Okręgowego dominanta okoliczności obciążających zdefiniowanych prawidłowo przez Sąd Rejonowy czyni karę wymierzoną z zastosowaniem art. 37a k.k. rażąco łagodną. Rzecz w tym, że każda kara, również i ta wymierzana w oparciu o art. 37a k.k. musi spełniać wymogi określone w art. 53 k.k. Tymczasem oczywistym jest, że zachowanie o tak pokaźnym stopniu społecznej szkodliwości, jak to przypisane oskarżonemu w pkt. 1. wymagało orzeczenia kary wynikającej z przepisu części szczególnej kodeksu karnego będącego podstawą wymiaru kary, tj. art. 224§2 k.k. zagrożonego wyłącznie karą do 3 lat pozbawienia wolności. Warto podkreślić, że ustawodawca uznał, że każde zachowanie wyczerpujące znamiona art. 224§2 k.k., choćby jednorazowe odepchnięcie jednego policjanta realizującego czynność legitymowania sprawcy wymaga orzeczenia kary pozbawienia wolności. Tymczasem zachowanie z pkt. 1. jest zachowaniem wieloczynowym, zrealizowanym na szkodę trojga interweniujących funkcjonariuszy, wyczerpującym dyspozycję, poza art. 224§2 k.k., także i art. 222§1 k.k., art. 226§1 k.k. i art. 157§2 k.k. Te fakty wyłącznie przy wyjątkowych okolicznościach łagodzących, których próżno szukać w niniejszej sprawie, uzasadniałyby uznanie kary grzywny wymierzonej z zastosowanie art. 37a k.k. za karę odzwierciedlającą stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości. Dodać przy tym trzeba, że zastosowanie art. 37a k.k. w sprawie jawi się jako urągające również potrzebom stawianym karze w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz celom wychowawczym wobec oskarżonego, który postawą wobec funkcjonariuszy policji dowiódł lekceważącego stosunku do organów państwa.

Mając na uwadze powyższe, podzielając stanowisko oskarżyciela publicznego, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w pkt. 1. poprzez wyeliminowanie z podstawy skazania art. 37a k.k. i orzeczenie, na podstawie art. 224§2 k.k. kary w wymiarze roku pozbawienia wolności, tj. odpowiadającej 1/3 zagrożenia ustawowego.

Sposób życia oskarżonego przed dokonaniem przypisanych mu czynów wskazuje na to, że wymierzona za czyn z pkt. 1. kara pozbawienia wolności osiągnie cele wychowawcze także wówczas, gdy jej wykonanie zostanie warunkowo zawieszone. Sąd uznaje, że dla osoby w wieku oskarżonego, która dotychczas nie popełniała przestępstw, sama świadomość możliwości zarządzenia wykonania kary będzie skutkować powstrzymywaniem się od zachowań godzących w porządek prawny. W konsekwencji, na podstawie art. 69§1 i 2 k.k. oraz art. 70§1 k.k. Sąd wykonanie orzeczonej kary roku pozbawienia wolności warunkowo zawiesił. Sąd ustalił dwuletni okres próby mając na uwadze wymiar kary pozbawienia wolności, w związku z zawieszeniem której okres próby oznaczono (jest to kara o najwyższym wymiarze, co do której możliwym jest zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania).

Okoliczności zaistnienia czynu z pkt. 1. (a także i 2.) wskazują wprost na związek pomiędzy popełnieniem przez oskarżonego przypisanego mu w pkt. 1. zaskarżonego wyroku czynu a rozhamowującym działaniem alkoholu. To z kolei legło u podstaw nałożenia na oskarżonego obowiązku z art. 72§2 pkt. 5 k.k.

Zdaniem Sądu tylko taka kara, uwzględniając i środki kompensacyjne orzeczone na podstawie art. 46§1 k.k., spełnia kryteria kary sprawiedliwej, jej dolegliwość koreluje bowiem z motywacją oskarżonego i jego sposobem zachowania się, a przy tym odzwierciedla stopień winy i społecznej szkodliwości czynu z pkt. 1.

Sąd podziela w części także stanowiska Prokuratora odnoście kary wymierzonej oskarżonemu za czyn przypisany w pkt. 2. Zdaniem Sądu przedmiotowe zachowanie, polegające na uderzeniu wykonującego czynności służbowe policjanta głową w czoło wymagało orzeczenia surowszej kary 60 stawek grzywny. Wybrany przez oskarżonego sposób działania dowodzi nie tylko zamiaru naruszenia nietykalności cielesnej policjanta, ale uczynienia tego w sposób jednoznacznie okazujący lekceważący stosunek do Policji, wybitnie ofensywny, a zarazem realnie zagrażający zdrowiu atakowanego policjanta. Zważywszy powyższe, jak i to, że Sąd Rejonowy i w tym wypadku niekaralności oskarżonego przyznał nieodpowiednio istotne znaczenie Sąd Okręgowy podwyższył wymiar orzeczonej kary do 140 stawek dziennych, tak by dolegliwość tej kary korelowała ze stopniem winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. 2, a także, by kara ta odzwierciedlała motywację oskarżonego oraz była w stanie kształtować świadomość prawną społeczeństwa, aby w odbiorze ogółu i oskarżanego była dolegliwością. Sąd Okręgowy nie stwierdził przy tym, orzeczenie za ten czyn kary surowszego rodzaju (w tym i postulowanej kary pozbawienia wolności) było konieczne dla osiągnięcia celów kary. Po pierwsze mimo sposobu działania realnie zagrażającego zdrowiu siła uderzenia nie byłą znaczna. Po wtóre było to jedno uderzenie. Obie te okoliczności zdecydowały o zwiększeniu wymiaru kary grzywny i stwierdzeniu braku podstaw do orzeczenia kary surowszego rodzaju.

Kształtując na nowo wymiar kar orzeczonych za czyny przypisane w pkt. 1. i 2. miał na uwadze i rozstrzygnięcie z pkt. 6. wyroku Sądu Rejonowego, które istotnie wpływa na dolegliwość skazania rozumianą jaka ogół obciążeń i obowiązków wynikających z wyroku skazującego.

Konsekwencją zmiany rodzaju kary orzeczonej za czyn przypisany w pkt. 1. było uchylenie pkt. 4. kwestionowanego wyroku.

3.4.

Prokuratora w zakresie rozstrzygnięcia z pkt. 3. odnoszącego się do zarzutu IV.

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów w postaci zeznań (...) i uznanie za niewiarygodne zeznań wymienionej w przedmiocie kierowania przez oskarżonego pod jej adresem gróźb pozbawienia życia i uszkodzenia ciała, mimo że brak było podstaw do odmówienia zeznaniom pokrzywdzonej wiarygod-ności w powyższym zakresie, co w konsekwencji doprowadziło do pominięcia podawanych okoliczności przy rozstrzygnięciu sprawy, nieuwzględnieniu przy dokonywaniu prawnokamej oceny czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. IV aktu oskarżenia okoliczności, że oskarżony groził pokrzywdzonej (...) zniszczeniem mienia, pominięcia przy ustalaniu stanu faktycznego wynikających z materiału dowodowego okoliczności, że D. B. (1) niszczył przedmioty użytku domowego zarówno w dniu 17 czerwca 2018 roku jak i uprzednio, a nadto niszczył przedmioty należące do (...), pominięcia treści zeznań (...) złożonych przed Sądem, z których wynika, że oskarżony wyganiał teściową z podwórka, jak i z domu, a nadto podawanej przez świadków okoliczności, że (...) bała się D. B. (1), co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych i w konsekwencji uniewinnienia podejrzanego od popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt. IV aktu oskarżenia.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Uważna analiza argumentacji Sądu Rejonowego na okoliczność rozstrzygnięcia z pkt. 3. nakazuje uwzględnienie apelacji prokuratora. Skoro bowiem Sąd przyjął, że oskarżony, celem wywarcia wpływu na M. B. zapowiadał zniszczeniem rzeczy zgromadzonych na podwórku nie można twierdzić, że nie groził on pokrzywdzonej. Wskazanie w zarzucie, jako miejsca popełnienia czynu z pkt. IV Dylowa Szlacheckiego i Pajęczna nie wiązało Sądu, który w następstwie poczynionych ustaleń mógł zmienić opis czynu poprzez wskazanie i innego miejsca działania. Rzecz w tym, że zarzut dotyczy przestępstwa trwałego i obejmuje okres 10 lat, w którym oskarżony wraz z (...) zamieszkiwali i przebywali w różnych miejscach. Błąd oskarżyciela polegający na pominięciu (...) jako jednej z miejscowości podejmowania zachowań wyczerpujących jego zdaniem znamiona art. 207§1 k.k. nie może prowadzić na zbagatelizowania, istotnych z punktu widzenia sedna znęcania, zachowania polegającego na wbijaniu noża w stół - co także Sąd Rejonowy ustalił, ale odwołując się do miejsca zaistnienia tegoż nie uwzględnił w rozstrzygnięciu. Oczywiście Sąd Okręgowy nie twierdzi, że te zachowania wyczerpywały znamiona art. 207§1 k.k. jednakowoż należy pamiętać, że stwierdzenie braku znamion czynu z art. 207§1 k.k. z uwagi np. na brak stosunku zależności wynikający z przejściowego braku wspólnego zamieszkiwania nie wyklucza przyjęcia, że w okresach wspólnego zamieszkiwania ten stosunek istniał. Podkreślić przy tym trzeba, że zamieszkiwanie przez oskarżonego w innych miejscowościach niż jego rodzina, podyktowane wykonywaniem pracy zarobkowej nie może być utożsamiane z barkiem zależności. Koniecznym jest badanie i innych więzów – w szczególności ekonomicznych tj. na ile potencjalna ofiara znęcania była uzależniona od środków utrzymania dostarczanych przez sprawcę.

Nadto należy pamiętać, że brak stosunku zależności decyduje o braku podstaw do kwalifikowania zachowań z art. 207§1 k.k. ale nie może przesądzać o uniewinnieniu aż do czasu stwierdzenia, że poszczególne zachowania godzące w wolność, swobodę podejmowania decyzji, cześć, zdrowie, czy nietykalność pokrzywdzonych uwzględnione w opisie czynu zarzucanego kwalifikowanego jako czyn z art. 207§1 k.k. nie wyczerpują dyspozycji przepisów karnych chroniących te dobra.

Tu należy podkreślić, że oskarżony ma 51 lat (wg stanu na 2018 r.). Nie można więc usprawiedliwiać jego działań osobniczą nadpobudliwością czy szczególną emocjonalnością - zwłaszcza w sytuacji, gdy te pojawiają się w kontekście nadużywania alkoholu. Jest jasnym, że takie irracjonalne (jak zauważa Sąd Rejonowy) zachowanie oskarżonego w stanie po spożyciu alkoholu samo w sobie może u osób będących adresatami zachowań wywoływać poczucie zastraszenia, wywoływać obawy o własne bezpieczeństwo. Nie można tracić z pola widzenia dobra, jakie chroni art. 207§1 k.k. to jest rodziny - a tej z cała pewnością nie służą zachowania jakie sąd Rejonowy określa mianem irracjonalnych, nadpobudliwych czy emocjonalnych.

Wniosek

Uchylenie pkt. 3. zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania i w konsekwencji uchylenie orzeczenia zawartego w pkt. 9 wyroku w zakresie przejęcia wydatków na rzecz Skarbu Państwa w związku z uniewinnieniem oskarżonego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W sprawie zachodzi konieczność przeprowadzenia całości postępowania w zakresie dowodów zawnioskowanych przez strony odnośnie czynu IV. Rzecz w tym, że przemijające okresy, w których oskarżony i jego żona nie zamieszkiwali wspólnie, choć mają znaczenie dla ustalenia istnienia stosunku zależności w kontekście znamion art. 207§1 k.k. to jednak automatycznie nie przesądzają o jego braku. Wspólne zamieszkiwanie jest tylko jednym z kryteriów ustalenia istnienia lub nie stosunku zależności. Nadto koniecznym będzie przeprowadzenie przesłuchań świadków z uwzględnieniem konieczności rozważenia, czy poszczególne zachowania oskarżonego podejmowane wobec pokrzywdzonych nie wyczerpują znamion przestępstw godzących w wolność, swobodę podejmowania decyzji, cześć, zdrowie i nietykalność – to na wypadek ustalenia, że w jakimś okresie, któraś z pokrzywdzonych nie pozostawała w stosunku zależności od oskarżonego, a jednocześnie zaistniało wówczas zdarzenie godzące w jedno ze wspomnianych dóbr. W takiej sytuacji konieczne będzie ustalenie, czy możliwym jest ściganie oskarżonego i wydanie adekwatnego rozstrzygnięcia.

3.5.

Obrońcy – odnoście rozstrzygnięć z pkt. 1. i 2. zaskarżonego wyroku:

Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 7 k.p.k. polegającą na dokonaniu przez Sąd I instancji nieprawidłowej oceny całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności poprzez odmowę wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego D. B. (1) oraz uznaniem za wiarygodne zeznań kluczowych świadków, co doprowadziło do wadliwych ustaleń odnośnie jego sprawstwa i winy w zakresie czynów przypisanych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy art. 7 k.p.k., by mógł być uznany za skuteczny musi wskazywać na konkretne uchybienia ze sfery oceny poszczególnych dowodów konkretyzujące wadliwość stanowiska Sądu I Instancji. Kwestionowanie wiarygodności dowodów obciążających odwołaniem się wyłącznie do twierdzeń oskarżonego, które sąd uznał za niewiarygodne nie może skutkować uwzględnieniem zarzutu. Rzekomo agresywne zachowania M. W., N. C. i B. Ł. nie mają odzwierciedlenia w innych dowodach poza wyjaśnieniami oskarżonego. Sam fakt inicjowania przez oskarżonego postępowań wyjaśniających nie ma tu znaczenia. Oskarżony, jak każdy obywatel ma prawo zgłaszać zastrzeżenia odnośnie do działań służbowych funkcjonariuszy publicznych i oczekiwać ich wyjaśnienia przez organy państwa. Prawo to jednak nie przesądza o prawdziwości jego twierdzeń, a realizowanie tego prawa nie wpływa na ocenę wiarygodności jego depozycji w sprawie. Nie ulega wątpliwości, że żaden z funkcjonariuszy policji uczestniczących w interwencji 17 czerwca 2018 r. nie znał oskarżonego. Nie budzi też wątpliwości, to że podjęcie przez nich czynności wobec oskarżonego wynikało kolejno z polecenia przełożonego, zachowania oskarżonego wobec (...) oraz konfrontacyjnej postawy oskarżonego wobec policjantów realizujących czynności służbowe. Warto zaznaczyć, że sam oskarżony wyjaśniając, przyznał, że został poinformowany o zatrzymaniu i że to było powodem podjęcia przez niego działań obliczonych na udaremnienie policjantom czynności zatrzymania. Wspomniane okoliczności czynią zarzut wadliwej oceny wiarygodności i wyjaśnień oskarżonego i zeznań M. W., N. C. i B. Ł. wyłącznie polemicznym. Trzeba przy tym podkreślić, że okoliczności związane z przebiegiem interwencji Sąd ustalił także w oparciu o uznane za wiarygodne zeznania T. F., K. F. i M. F., czego skarżący nie dostrzega i to pomimo, że ww. przedstawili zachowanie oskarżonego analogicznie jak sami interweniujący funkcjonariusze policji. Oceny oskarżonego, na które po wielokroć powołuje się skarżący, wobec ich gołosłowności nie mają żadnej mocy sprawczej. Zdaniem Sądu Okręgowego ocena wspomnianych dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy czyni zadość wymogom oceny swobodnej i nie nosi znamion dowolności. W kontekście ostatnich uwag podkreślenia wymaga to, że skuteczne podniesienie zarzutu wadliwej oceny materiału dowodowego wymaga rzetelności rozumianej jako przestrzeganie wymogu komplementarności. Nie można wszak nie dostrzegać istnienia dowodów obciążających, przyjętych przez Sąd za podstawę ustaleń faktycznych i kluczowych choćby dla zakwestionowania wiarygodności twierdzeń oskarżonego – zwłaszcza jeśli kwestionuje się ocenę wiarygodność tych wyjaśnień.

Wniosek

Zmiana wyroku w zaskarżonym zakresie poprzez uniewinnienie oskarżonego od dokonania czynów przypisanych mu w pkt 1. i 2. wyroku,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie zarzutu wadliwej oceny dowodów przyjętych za podstawę ustaleń faktycznych w oczywisty sposób przesądza o konieczności uznania wniosku apelacyjnego zasadzającego się na założeniu trafności zarzutu za niezasadny i to w kategoriach oczywistości.

3.6.

Obrońcy – odnoście rozstrzygnięcia z pkt. 4.

Rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej w relacji do celów, jakie kara ta winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i społecznego odziaływania, wyrażającą się w niedostatecznym uwzględnieniu warunków i właściwości osobistych oskarżonego oraz rzeczywistego stopnia winy i społecznej szkodliwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Abstrahując od stanowiska Sądu Okręgowego wyrażonego w części 3.3 Sąd podkreśla, że samo przytoczenie choćby najbardziej uznanego orzecznictwa definiującego pojęcie rażącej niewspółmierności kary nie zastąpi konieczności skonkretyzowania zarzutu. W niniejszej sprawie skarżący kwestionuje wyłącznie wymiar kary łącznej. Zważywszy, że skarżący jest obrońcą należałoby oczekiwać w sporządzonej apelacji wykazania niezasadności odstąpienia od zastosowania zasady absorpcji, czego jednak próżno szukać w uzasadnieniu apelacji. Są tam wyłącznie bliżej niesprecyzowane odwołania do tego, że kara nie odpowiada stopniowi winy i społecznej szkodliwości, co sugeruje kwestionowanie wymiaru kar jednostkowych nie zaś kary łącznej. Konkludując – skarżący podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary łącznej ale argumentacja przytoczona w uzasadnieniu apelacji, wobec jej ogólnikowości równie dobrze mogłaby zostać przytoczona w apelacji oskarżyciela wywiedzionej na niekorzyść oskarżonego i to w każdej sprawie.

Wniosek

Złagodzenie kary łącznej grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przyczyny nieuwzględnienia apelacji wynikają wprost z pkt. 3.3.

3.7.

Obrońcy – odnoście rozstrzygnięcia z pkt. 6.

Rażąca niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego środków kompensacyjnych w postaci obowiązku zapłaty pokrzywdzonym wskazanych przez Sąd kwot tytułem zadośćuczynienia, a wynikająca z „niesłusznego zastosowania art. 46§1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący nie poświęcił przedmiotowemu zarzutowi choćby jednego zdania w uzasadnieniu. W konsekwencji Sąd Okręgowy odniesie się wyłącznie do zagadnienia „niesłuszności zastosowania art. 46§1 k.k.

Jest prawem Sądu kształtowanie dolegliwości skazania wg własnego uznania w graniach zakreślonych ustawą. Ustawa daje Sądowi możliwość orzeczenia m.in. zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonych niezależnie od ich woli czy stanowiska stron postępowania. To przesądza o legalności rozstrzygnięć Sądu z pkt. 6 zaskarżonego wyroku. Odwołanie się przez obrońcę do „niesłuszności” mogłoby zostać uwzględnione, gdyby skarżący podjął trud wykazania powodów, dla których Sąd nie powinien w sprawie nawiązek orzekać lub powinien je orzec w innej wysokości. Brak argumentacji skarżącego wespół z symboliczną wysokością zasądzonych zadośćuczynień (łącznie jest to 1.800 zł, czyli kwota znacznie poniżej płacy minimalnej za pracę - 2.250 zł w chwili orzekania przez Sąd Rejonowy, po raz kolejny czyni podniesiony zarzut gołosłownym i niezdatnym do osiągnięcia postulowanego rozstrzygnięcia Sądu odwoławczego.

Wniosek

Uchylenie rozstrzygnięć o zasądzeniu zadośćuczynień.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skarżący nie wykazał, by zasądzone w pkt. 6. na rzecz pokrzywdzonych należności było sprzeczne z prawem. Nie zakwestionował ustaleń Sądu Rejonowego, co do tego, że B. Ł. (1), M. W. (2) i N. C. (2) doznali w następstwie zachowania oskarżonego krzywd, a w konsekwencji i wniosek o zmianę wyroku poprzez uchylenie rozstrzygnięcia z pkt. 6. Sąd Okręgowy uznał za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Ustalenie sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie czynów przepisanych mu w pkt. 1. (w tym prawidłowości przyjętego przez sąd opisu tegoż czynu) i 2., a także pkt. 6., 7. i 8. zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jak w pkt. 3.1, 3.5, 3.6 i 3.7.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uzupełnienie podstawy skazania za czyn przypisany oskarżonemu w pkt. 1. o art. 222§1 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak w pkt. 3.2.

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyeliminowanie z podstawy skazania za czyn z pkt. 1. art. 37a k.k., orzeczenie za ten czyn w miejsce kary grzywny kary roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres próby 2 lat z obowiązkiem powstrzymywania się od nadużywania alkoholu, a także podwyższenie wymiaru kary grzywny orzeczonej za czyn przepisany w pkt. 2.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak w pkt. 3.3.

5.2.3.

Przedmiot i zakres zmiany

Modyfikacja rozstrzygnięcia z pkt. 5. zaskarżonego wyroku poprzez zaliczenie, w oparciu o art. 63§1 k.k. okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w ramach zatrzymania na poczet wykonania kary grzywny z pkt. 2.

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej obligowało Sąd do zmiany pkt. 5. zaskarżonego wyroku, gdyż okres rzeczywistego pozbawienia wolności w postępowaniu nie może być zaliczony na poczet nieistniejącej skutkiem uchylenia kary. Sąd w miejsce uchylonej kary łącznej wskazał podlegającą wykonaniu karę jednostkową.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

------------------------------------

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437§2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

W zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. IV. Powody wyłuszczono w pkt. 3.4.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437§2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

------------------------------------

art. 454§1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Brak.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt. 1.e i 4.

Zmieniając wyrok w zakresie orzeczonych kar zasadniczych za czyny przepisane w pkt. 1 i 2 Sąd uchylił także rozstrzygnięcie o opłacie, a jednocześnie ustalił wysokość opłaty uwzględniając rodzaj i wysokość kar orzeczonych w postępowaniu odwoławczym (art. 10 ust. 1 i 2 oraz art. 2 ust. 1 pkt. 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.). Wobec uchylenia wyroku, co do jednego z zarzucanych oskarżonemu czynów, Sąd nie uwzględnił wniosku obrońcy o przyznanie mu wynagrodzenia. Nadal jest on bowiem zobowiązany do wykonywania obowiązków obrońcy z urzędu w postępowaniu rozpoznawczym przed Sądem Rejonowym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt. 1, 2, 4 i 6 zaskarżonego wyroku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpie-czającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana