Sygn. akt IV P 93/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Inowrocławiu IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Alicja Lisiecka

Ławnicy:

b/ł

Protokolant:

st. sekr. sądowy Małgorzata Stanisz

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2019 r. w Inowrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa D. U.

przeciwko I. A.

o wynagrodzenie

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 22.634,61 zł (dwadzieścia dwa tysiące sześćset trzydzieści cztery złote 61/100) brutto tytułem wynagrodzenia za pracę i wynagrodzenia za czas choroby z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty,

2.  w pozostałej części powództwo oddala,

3.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego w Inowrocławiu kwotę 1.807,12 zł (jeden tysiąc osiemset siedem złotych 12/100) tytułem zwrotu części kosztów sądowych, od uiszczenia których zwolniony był powód,

4.  pozostałą częścią kosztów sądowych, od uiszczenia których zwolniony był powód obciąża Skarb Państwa,

5.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 999,00 zł (dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego świadczonego z urzędu,

6.  przyznaje od Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego w Inowrocławiu na rzecz r. pr. N. W. kwotę 2.092,23 zł (dwa tysiące dziewięćdziesiąt dwa złote 23/100), w tym 391,23 zł (trzysta dziewięćdziesiąt jeden złotych 23/100) podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną świadczoną powodowi D. U. z urzędu,

7.  wyrokowi w punkcie 1 (pierwszym) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2.000,00 zł (dwa tysiące złotych 00/100).

Sędzia Alicja Lisiecka

Sygn. akt IV P 93/18

UZASADNIENIE

Powód D. U. w pozwie z dnia 24 maja 2018r., wniesionym do Sądu Rejonowego w B.w dniu 18 czerwca 2018r. i skierowanym przeciwko I. A. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej kwoty 61.381,28zł. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych , względnie o przyznanie od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi przez ustanowionego z urzędu zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, z uwzględnieniem podatku VAT.

Uzasadniając swoje stanowisko powód wyjaśnił, iż w dniu 31 lipca 2017r. zawarł z pozwaną umowę o pracę na czas określony, tj. do dnia 2 lipca 2018r., na podstawie której zatrudniony został na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego(...)do 3,5 tony, a więc niewyposażonego w tachograf, w pełnym wymiarze czasu pracy. Zgodnie z umową, za wykonaną na rzecz pozwanej pracę, powód miał otrzymywać wynagrodzenie w kwocie 2.000,00zł. brutto miesięcznie, czyli 12,50zł. za 1 godzinę pracy. Powód wykonywał pracę w okresie od dnia 31 lipca 2017r. do dnia 9 stycznia 2018r., kiedy to zachorował i przeszedł na zwolnienie lekarskie. Praca powoda na rzecz pozwanej polegała na wykonywaniu obowiązków kierowcy poza granicami Polski, konkretnie zaś na terytorium Francji. Na prawidłowe wykonanie swoich obowiązków powód potrzebował 14 godzin dziennie i w okresie swojego zatrudnienia u pozwanej przepracował 1.708 godzin, za co strona pozwana winna zapłacić mu wynagrodzenie w wysokości 16.670,08 euro albowiem od 2016r. we Francji obowiązują przepisy, na podstawie których wprowadzono stawki minimalne wynagrodzenia dla kierowców zawodowych, które mają zastosowanie niezależnie od tego, czy pracodawca zatrudniający kierowców podlega prawu francuskiemu i czy ma tam siedzibę, a w 2017r. stawka minimalnego wynagrodzenia za pracę dla kierowców zawodowych na terenie Francji wynosiła 9,76 euro za 1 godzinę pracy, co dało podaną wyżej kwotę 16.670,08 euro. Pozwana I. A. za okres zatrudnienia powoda, tj. od dnia 31 lipca 2017r. do dnia 9 stycznia 2018r., zapłaciła mu wynagrodzenie za pracę zaledwie w kwocie 10.000,00zł. brutto i stąd też konieczność dochodzenia różnicy w drodze postępowania sądowego przez Sądem Pracy.

Niezależnie od powyższego powód D. U. wskazał, że pozwana nie zapłaciła mu wynagrodzenia za czas choroby, tj. za okres od dnia 9 stycznia 2018r. do dnia 31 marca 2018r. , co także spowodowało potrzebę dochodzenie w/wym., roszczenia na drodze sądowej. Łącznie- według wyliczeń powoda- pozwana winna zapłacić na jego rzecz kwotę 61.381,28zł. i stąd też niniejszy proces (k. 2-4).

Postanowieniem z dnia 27 czerwca 2018r. Sąd Rejonowy wB. stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i sprawę przekazał do Sądu Rejonowego w Inowrocławiu(k. 56). Postanowienie powyższe jest prawomocne od dnia 11 lipca 2018r.

Pozwana I. A. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew z dnia 3 września 2018r.(k. 69-72) pozwana wskazała, że przedmiotowe żądania wyartykułowane w pozwie są bezzasadne albowiem wypłaciła ona powodowi D. U. wszelkie należności wynikające z zatrudnienia, w szczególności te objęte pozwem.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

Powód D. U. był zatrudniony w pozwanej I. A. na podstawie umowy o pracę na czas określony z dnia 31 lipca 2017r., od dnia 31 lipca 2017r. do dnia 2 lipca 2018r., na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego(...) do 3,5 tony, w wymiarze pełnego etatu, za miesięcznym wynagrodzeniem w kwocie 2.000,00zł. brutto miesięcznie.

Swoje obowiązki powód wykonywał częściowo na terenie kraju, częściowo zaś poza granicami Polski, we Francji.

(dowód- umowa o pracę z dnia 31.07.2017r.-k. 15, przesłuchanie powoda -k. 206-207, e-protokół z dnia 13.06.2019r.-min. 00:03;07-00:35:19)

Powód świadczył pracę na rzecz pozwanej do dnia 9 stycznia 2018r., kiedy to zachorował i korzystać zaczął ze zwolnienia lekarskiego.

Umowa o pracę została rozwiązana przez pozwaną bez wypowiedzenia w dniu 28 lutego 2018r. , w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p., powód na zwolnieniu lekarskim pozostawał do dnia 31 marca 2018r.

( bezsporne, dowód- świadectwo pracy z dnia 28.02.2018r.-k. C-2 akt osobowych powoda , oświadczenie pozwanej z dnia 28.02.20018r. o rozwiązaniu umowy o pracę-k. C-1 akt osobowych powoda)

Samochód oddany powodowi do użytkowania celem wykonywania obowiązków pracowniczych nie był wyposażony w tachograf, a praca powoda nie była ewidencjonowana ani przy wykorzystaniu tachobooka, ani w postaci prowadzonej przez D. U., na własny użytek, ewidencji czasu pracy.

( bezsporne)

W okresie swojego zatrudnienia u pozwanej powód otrzymał od I. A., tytułem wynagrodzenia za pracę, kwotę 21.664,20zł. brutto, choć biorąc pod uwagę, iż w czasie świadczenia przez powoda pracy na rzecz pozwanej we Francji obowiązywał 35-godzinny tygodniowy wymiar czasu pracy, a maksymalny czas pracy nie mógł przekraczać 10 godzin dziennie lub 48 godzin tygodniowo, D. U. winien otrzymać od pozwanej wynagrodzenie w wysokości 42.817,71zł. brutto. Różnica wynosiła więc 21.153, 51zł. brutto.

(dowód- pisemna opinia biegłego z dziedziny rachunkowości i finansów R. T.z dnia 29.07.2019r.-k. 227-241)

W okresie choroby D. U. winien również otrzymać od pozwanej jako pracodawcy wynagrodzenie za czas choroby w wysokości 6.359,10 zł. brutto. Stał się posiadaczem, z powyższego tytułu, kwoty 4.878,00zł. brutto, zatem I. A. zobowiązana była wypłacić powodowi brakującą cześć powyższego wynagrodzenia, tj. kwotę 1.481,10zł. brutto, czego jednak nie uczyniła.

(dowód- pisemna opinia biegłego z dziedziny rachunkowości i finansówR. T. z dnia 29.07.2019r.-k. 227-241)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej przywołane dowody z dokumentów, pisemną opinię biegłego sądowego z dziedziny księgowości i rachunkowości R. T. z dnia 29 lipca 2019r. oraz przesłuchanie powoda D. U.. Dowody z dokumentów nie wzbudziły żadnych uwag Sądu, ich prawdziwość nie była zresztą kwestionowana przez strony.

Opinia sporządzona na zlecenie Sądu przez biegłego sądowego R. T. także nie wzbudziła jakichkolwiek wątpliwości Sądu. Należy w tym miejscu podkreślić, iż biegły należne powodowi, za okres objęty pozwem, wynagrodzenie za pracę i wynagrodzenie za czas choroby, ustalił na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, który z uwagi na brak jakiejkolwiek ewidencji czasu pracy powoda-czy to w postaci tachobooka, czy prowadzonej przez powoda na własny użytek ewidencji czasu pracy, uniemożliwiał precyzyjne określenie wysokości należnego powodowi wynagrodzenia za pracę. Ze względu na obowiązujące we Francji, w 2017r.,ograniczenia dziennego i tygodniowego czasu pracy( 10 godzin dziennie lub 48 godzin tygodniowo), biegły sporządzając przedmiotową opinię oparł się na w/wym. parametrach i Sąd w pełni podzielił zastosowaną przez biegłego metodologię. Warto zauważyć, iż przesłuchani w sprawie świadkowie M. J. i J. W. zeznali, iż powód pracował na rzecz pozwanej po 24 godzin i po 15-18 godzin na dobę, co jest –zdaniem Sądu –praktycznie niemożliwe i nierealne, a dodatkowo sprzeczne z obowiązującym we Francji prawem, dlatego też Sąd powyższe zeznania uznał za niewiarygodne i ustalając stan faktyczny analizowanej sprawy w ogóle nie wziął ich pod uwagę. W ocenie Sądu założenie przyjęte i przedstawione w opinii przez biegłego R. T., zmierzające do ustalenia należnego powodowi wynagrodzenia za pracę, było logiczne i prawidłowe, a wskazane kwoty z pełnym przekonaniem mogły stanowić podstawę orzeczenia Sądu. Sama ekspertyza wieloletniego biegłego sądowego R. T., mimo próby jej kontestowania przez stronę powodową, zawiera więc rzeczowe ustalenia, wywody i wnioski, w swojej treści jest fachowa, wyczerpująca, jasna i przejrzysta, co z kolei pozwoliło Sądowi ocenić słuszność dochodzonego przez powoda roszczenia pod kątem jego wysokości i w rezultacie zasądzić-w punkcie 1 wyroku, na podstawie art. 22§ 1 k.p. i art. 80 k.p.- na jego rzecz od pozwanej I. A., tytułem wynagrodzenia za pracę oraz wynagrodzenia za czas choroby, w okresie objętym pozwem, łączną kwotę 22.634,61zł. brutto (21.153,51zł. brutto-wynagrodzenie za pracę + 1.481,10zł. brutto -wynagrodzenie za czas choroby)

Przedmiotowe wynagrodzenie Sąd zasądził wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia stronie pozwanej pozwu , tj. od dnia 24 sierpnia 2018r. (k. 68) do dnia zapłaty– na podstawie art. 476 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p.

W pozostałej części powództwo – tak co do należności głównej, jak i odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia wniesienia pozwu-jako bezzasadne Sąd oddalił, orzekając jak w punkcie 2 wyroku.

Żądanie należności głównej ponad zasądzoną kwotę 22.634,61zł. brutto Sąd uznał za bezzasadne, bo nieudowodnione, natomiast w kwestii żądanych odsetek ustawowych za opóźnienie Sąd miał na uwadze fakt, że odsetki ustawowe za opóźnienie należą się wierzycielowi od chwili, gdy świadczenie pieniężne stało się wymagalne, a dłużnik go nie spełnił. Dłużnik ma obowiązek spełnić świadczenie pieniężne dopiero od chwili, gdy wskazana została jego wysokość. Dopiero od tej chwili można mówić o „świadczeniu pieniężnym” w rozumieniu art. 481 § 1 k.c. Określenie kwoty świadczenia pieniężnego jest pierwszym warunkiem, od którego zależy ustalenie daty wymagalności takiego świadczenia i daty płatności odsetek( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 12.10.1999r. I ACa 318\99, OSA 2000\6\27, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 19.09.1995r.,I ACr 393\95, OSA 1995\9\66). Sąd przyjął, iż pierwszą informacją, jaką uzyskała pozwana I. A. w sprawie zapłaty wynagrodzenia za pracę i wynagrodzenia za czas choroby powoda D. U., był pozew doręczony pozwanej w dniu 24 sierpnia 2018r. W myśl art. 61 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, żeby mogła zapoznać się z jego treścią. Wobec powyższych ustaleń Sąd przychylił się do żądania strony powodowej i zasądził od kwoty należności głównej - na podstawie art.476k.c. - odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu, orzekając jak w punkcie 1 wyroku, a w pozostałej części powództwo w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia wniesienia pozwu do Sądu Rejonowego wB.uznając je za bezzasadne, oddalił, o czym orzekł w punkcie 2 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów wyrażoną w art.100 k.p.c.

Art.100 k.p.c. ma zastosowanie w sytuacji, gdy Sąd uwzględnia żądanie w części. Następuje wówczas rozdział kosztów celowych w stosunku do tego, w jakiej części jedna i druga strona wygrała proces, a w jakiej części przegrała.

Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 22.634,61zł. brutto. Wygrał więc on proces w 37% i należało się jemu od pozwanej 37 % jego kosztów, które sprowadzały się do wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu w osobie radcy prawnego, które według stawek minimalnych wynosiło- 2.700,00zł. Pozwana również wygrała proces – w 63%, nie poniosła żadnych kosztów. W związku z powyższym wynagrodzenie należne pełnomocnikowi powoda ustanowionemu z urzędu powinno być pokryte w 37% przez pozwaną i w 63 % przez Skarb Państwa. 37% z 2.700,00zł , to 999,00zł., co znalazło odzwierciedlenie w punkcie 5 wyroku, natomiast 63% z 2.700,0zł. to kwota 1.701,00zł. Kwota wypłacana przez Skarb Państwa winna być podwyższona o 23% podatku VAT, tj. 391,23zł., dając łącznie kwotę 2.092,23zł. , o której mowa w punkcie 6 wyroku.

W oparciu o art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd rozstrzygnął o kosztach sądowych, co znalazło swoje odzwierciedlenie w punktach 3-4 wyroku.

Koszty sądowe, od uiszczenia których powód jako pracownik był zwolniony wyniosły 4.883,84zł. (opłata od pozwu- 3070,00zł., wydatki związane z wynagrodzeniem biegłego- 1.425,16zł.+388,68zł.=1.813,84zł.). Skoro pozwana przegrała proces w 37 % winna zwrócić Skarbowi Państwa-Sądowi Rejonowemu w Inowrocławiu 37% w/wym. kwoty, czyli 1.807,12zł., co wynika z punktu 3 wyroku, zaś resztę powyższych kosztów sądowych Sąd – w punkcie 4 wyroku- zaliczył na rachunek Skarbu Państwa.

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 7 wyroku Sąd wydał w oparciu o treść art. 477 2§1 zd. 1 k.p.c.

I., dnia 27-02-2020r.

Sędzia Alicja Lisiecka