UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznawana była w postępowaniu „zwykłym”

Pozwem z dnia 9 lipca 2019 r. A. O. wniosła przeciwko (...) w W. o zapłatę kwoty 1759,96 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 9 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu, powódka wskazała, iż dnia 25 maja 2018 r. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) nr rej. (...) należący do (...) (...)- (...) w P.. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) w W.. Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy, który wszczął postępowanie likwidacyjne. W związku z niemożnością korzystania z uszkodzonego pojazdu, dnia 12 czerwca 2018 r. poszkodowany zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki D. L. nr rej. (...), przy dobowej stawce najmu wynoszącej 121,85 zł netto/doba. Tego samego dnia poszkodowana zbyła na rzecz powódki wierzytelność przysługującą jej z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w stosunku do ubezpieczyciela sprawcy szkody. Po zakończeniu naprawy pojazdu poszkodowanej, dnia 4 lipca 2018 r. poszkodowana zwróciła wynajęty pojazd zastępczy, wobec czego powódka wystawiła na rzecz poszkodowanej faktur VAT na łączną kwotę 3299,96 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego przez okres 22 dni, przy dobowej stawce najmu wynoszącej 121,95 zł netto/doba.

Powódka dokonała zgłoszenia wierzytelności z tytułu najmu pojazdu zastępczego ubezpieczycielowi sprawcy szkody, który decyzją z dnia 3 sierpnia 2018 r. uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, wypłacając powódce odszkodowanie w części tj. w kwocie 1540 zł, uznając za uzasadniony okres najmu 11 dni, przy zweryfikowanej dobowej stawce najmu do kwoty 140 zł brutto. Mimo złożonego odwołania, ubezpieczyciel sprawcy szkody podtrzymał swoją decyzję i odmówił wypłaty dalszego odszkodowania tytułem najmu pojazdu zastępczego.

Nakazem zapłaty z dnia 13 sierpnia 2019 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwane towarzystwo ubezpieczeń zakwestionowało zastosowaną przez powódkę stawkę najmu, wskazując na jej znaczne zawyżenie wobec złożonej oferty zorganizowania najmu pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela, a także okres najmu pojazdu zastępczego, który w ocenie pozwanej uległ znacznemu wydłużeniu.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 25 maja 2018 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) nr rej. (...) należący do (...) (...)- (...) w P.. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) w W..

Poszkodowana dokonała zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy szkody, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne. Jako osobę do kontaktu ze strony poszkodowanego wskazano G. G..

Bezsporne, nadto dowód

- akta szkody (...) (...), płyta CD k. 33;

- korespondencja e-mail z dnia 1 czerwca 2018 r. k. 34;

Wiadomością e-mail z dnia 1 czerwca 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody potwierdził przyjęcie odpowiedzialności za szkodę, informując jednocześnie poszkodowaną o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela, ze wskazaniem na możliwość zweryfikowania dobowej stawki najmu w przypadku skorzystania z innej oferty. Wskazano, że stawka za dobę wynajmu nie powinna odbiegać od cen występujących na lokalnym rynku i mieścić się w granicach ok. 140 zł brutto.

Dowód:

- korespondencja e-mail z dnia 1 czerwca 2018 r. k. 34;

- pismo z dnia 1 czerwca 2018 r. k. 35;

- umowy o współpracy k. 31-107;

- akta szkody (...) (...), płyta CD k. 33;

- zeznania świadka A. B. k. 129;

W związku z przekazaniem pojazdu poszkodowanej do naprawy dnia 12 czerwca 2018 r., tego samego dnia poszkodowana zawarła z powódką A. O. umowę najmu pojazdu zastępczego marki D. L. nr rej. (...), przy dobowej stawce najmu wynoszącej 121,95 zł netto/doba.

Również tego samego dnia poszkodowana zawarła z powódką umowę cesji wierzytelności, na podstawie której zbyła na rzecz powódki wierzytelność przysługującą jej z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w stosunku do (...) w W..

Oględziny pojazdu odbyły się w dniu 13 czerwca 2018r. W tym samym dniu w korespondencji elektronicznej przekazano też G. G., która reprezentowała pozwanego, dokumentację z oględzin.

Dowód:

- historia naprawy pojazdu, płyta CD k. 15;

- umowa najmu z dnia 12 czerwca 2018 r. k. 23;

- OWU k, 14;

- oświadczenie z dnia 12 czerwca 2018 r., płyta CD k. 15;

- protokół zdawczo-odbiorczy, płyta CD k. 15;

- umowa cesji z dnia 12 czerwca 2018 r. k. 12;

- zeznania świadka A. B. k. 129;

- zeznania Ł. O. k. 129;

- potwierdzenie wysłania wraz z wiadomością k.173-174

Po zakończeniu naprawy pojazdu poszkodowanej, dnia 4 lipca 2018 r. wydano pojazd poszkodowanej, która zwróciła wynajęty pojazd zastępczy powódce.

Dnia 7 lipca 2018 r. powódka wystawiła na rzecz poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 3299,96 zł brutto (2682,90 zł netto) tytułem najmu pojazdu zastępczego marki D. L. nr rej. (...) w okresie od 12 czerwca do 4 lipca 2018 r. (22 dni), przy dobowej stawce najmu wynoszącej 121,95 zł netto/doba.

Dowód:

- historia naprawy pojazdu, płyta CD k. 15;

- faktura VAT nr (...) k. 11;

Pismem z dnia 9 lipca 2018 r. powódka dokonała zgłoszenia szkody z tytułu najmu pojazdu zastępczego ubezpieczycielowi sprawcy szkody, wnosząc o zapłatę kwoty 3299,96 zł brutto.

Dowód:

- pismo z dnia 9 lipca 2018 r., płyta CD k. 15;

Przelewem z dnia 13 lipca 2018 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń wypłaciło powódce kwotę 1540 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- potwierdzenie przelewu z dnia 13 lipca 2018 r., płyta CD k. 15;

Pismem z dnia 14 lipca 2018 r. powódka wezwała ubezpieczyciela sprawcy szkody do wypłaty dalszego odszkodowania w kwocie 1759,96 zł w terminie 7 dni.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 14 lipca 2018 r., płyta CD k. 15;

Decyzją z dnia 3 sierpnia 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, odmawiając wypłaty dalszego odszkodowania, wskazując na przyznanie i wypłacenie dotychczas kwoty 1540 zł brutto uznając za uzasadniony okres najmu 11 dni, przy zweryfikowanej dobowej stawce najmu do kwoty 140 zł brutto, z uwagi na złożoną ofertę zorganizowania najmu pojazdu zstępczego.

Dowód:

- decyzja WARTA z dnia 3 sierpnia 2018 r. k. 36-37;

Wysokość rynkowych stawek najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego pojazdowi poszkodowanemu i wynajętemu (klasa C) wynosiła 135-165 zł netto za dobę.

Uzasadniony w okolicznościach sprawy okres naprawy pojazdu poszkodowanej z uwzględnieniem czynności likwidacji szkody, a tym samym uzasadniony okres najmu wynosił 21 dni, przy założeniu, że protokół naprawy dostarczono właściwemu podmiotowi w dniu 18 czerwca 2018r. W przypadku przyjęcia innej daty okres ten uległ odpowiedniemu skróceniu.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego M. M. k. 136-157, 186;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w części.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

Bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Również bezsporna jest osoba poszkodowanego.

Pozwana wypłaciła dotychczas odszkodowanie w kwocie 1540zł za 11 dni przy stawce 140zł brutto. Spór dotyczy więc nie zasady ale wysokości odszkodowania.

Zgodnie z art. 509 §1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast zgodnie § 1 art. 510 k.c. umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania (§2). Stosownie do art. 882 §4 k.c. poszkodowany może dochodzić odszkodowania bezpośrednio od ubezpieczyciela sprawcy. Jest to samodzielne odrębne roszczenie, które może być przedmiotem obrotu. Fakt nabycia wierzytelności przez powoda wynika z przedstawionej umowy cesji i nie był kwestionowany przez pozwaną.

W niniejszej sprawie w zamian za udostępnienie pojazdu powód nabył względem ubezpieczyciela roszczenie o odszkodowanie. Taka forma rozliczenia wynika z treści umowy cesji jak również z wyjaśnień poszkodowanego. Podobnych spraw przed tutejszym Sądem, w których powód dochodzi nabytych wierzytelności odszkodowawczych z tytułu najmu pojazdu jest wiele trudno więc mówić o jakiejś pozorności. Powód zapewnił poszkodowanemu spokojne korzystanie z pojazdu zastępczego przez cały okres najmu, a więc wykonał swoje obowiązki jako wynajmującego. Najemca w tym zakresie żadnych uwag nie zgłaszał.

Świadczeniem wzajemnym poszkodowanego w niniejszej sprawie nie było świadczenie pieniężne, lecz przeniesienie wierzytelności. Zawarcie tego typu umowy nie budzi wątpliwości w płaszczyźnie normy art. 353¹ k.p.c. Umowa taka spotykana jest często w praktyce tzw. likwidacji szkód komunikacyjnych. Zaletą tego rodzaju rozliczenia (określanego często w praktyce jako „bezgotówkowa likwidacja szkody") jest atrakcyjna dla poszkodowanego forma, która ogranicza ryzyko uzyskania odszkodowania nie pokrywającego w całości poniesionych kosztów. Przedstawiona forma rozliczeń między poszkodowanym i wynajmującym nie pozwala na przyjęcie, by koszty wskazane przez powoda w fakturze VAT mogły być uznane za równowartość kosztów poniesionych przez poszkodowanego czy też kosztów koniecznych do naprawienia szkody poniesionej przez poszkodowanego w wyniku zdarzenia, za które pozwany ponosi odpowiedzialność. Wartość wynagrodzenia powoda nie stanowiła przedmiotu negocjacji, skoro założeniem transakcji między tymi podmiotami było, iż powód otrzyma wynagrodzenie w postaci przelewu wierzytelności w stosunku do ubezpieczyciela.

Przy przyjęciu modelu rozliczeń stosowanego przez stronę powodową polegającego na kumulowaniu się podmiotu uprawnionego do otrzymania odszkodowania (w następstwie nabycia roszczeń z tego tytułu od poszkodowanego) oraz wynajmującego (a zatem kształtującego poprzez swoją usługę - jej zakres i standard), dla wykazania wysokości roszczenia odszkodowawczego przysługującego powodom względem pozwanej nieodzowne było przedstawienie dowodu z opinii biegłego.

W niniejszej sprawie taka opinia została sporządzona i jest ona przydatna do dokonania ustaleń.

Ustalony w pisemnej opinii biegłego okres 21 dni nie był kwestionowany przez stronę powodową, natomiast pozwana zakwestionowała dwa jego elementy tj. okres uzgodnienia zakresu naprawy (13-18.06.2018r) i czas dostarczenia części. Pierwszy ze wskazanych zarzutów okazał się, co do zasady, trafny. Faktycznie jak wynika ze złożonych przez pozwaną potwierdzenia nadania z dnia 13 czerwca 2018r i treści wiadomości elektronicznej (k.173 -174) poszkodowany został poinformowany o zakresie ustaleń z oględzin. Wiadomość skierowana została do G. G.. Osoba ta wskazana została wcześniej (k.34) jako osoba do kontaktu w zakresie likwidacji szkód z ramienia poszkodowanego. Z materiału dowodowego nie wynika, że przed dniem 13 czerwca 2018r, pozwaną poinformowano o innej osobie z którą należy się kontaktować w przedmiocie likwidacji szkody, w szczególności, że należy protokół oględzin przekazać wprost do warsztatu. W związku z tym bez znaczenia pozostaje data kiedy informacja ta przekazana została do warsztatu, a którą to datę określił jedynie sam warsztat. Stanowisko to jest tym bardziej uzasadnione gdy uwzględni się, że nie doszło do ustalenia niespornych kosztów naprawy, a wypłata odszkodowania była przedmiotem licznych monitów. Niezależnie jednak od tego do kogo skierowano materiał z oględzin i tak należy przyjąć czas 1 dnia na zaznajomienie się i analizę takiego dokumentu, i dopiero po takiej analizie możliwe było zamówienie części. W związku z czym mając na uwadze, że materiał z oględzin przesłano 13 czerwca 2018r to części powinny być zamówione dnia następnego tj. 14 czerwca 2018r (a nie 18 czerwca 2018r). W związku z powyższym od ustalonego przez biegłego okresu 21 dni należy odjąć 4 dni. Bezzasadny jest natomiast w ocenie Sądu zarzut pozwanej, co do kwestionowania okresu dostawy części. Sąd w tym zakresie w całości popiera ustalenia biegłego, że okres 4 dni , przy tym rodzaju pojazdu, który stosunkowo rzadko występuje na rynku jest wiarygodny. Stanowisko (...) Izby (...) nie ma w żadnym razie charakteru wiążącego i w żaden sposób nie podważa ustaleń biegłego opartych na wiedzy i doświadczeniu. Wskazana organizacja zrzesza ubezpieczycieli, a więc podmioty zainteresowane w określonej interpretacji zdarzeń.

Biegły określił średnie stawki dobowe za najem pojazdu odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego na 135zł -165zł netto. Stawka powoda jest poniżej rynkowych granic ustalonych przez biegłego,

W odniesieniu do stawki najmu wskazać należy, że pozwana powołuje się na propozycję najmu pojazdu zastępczego, która miała być złożona poszkodowanemu. W piśmie pozwanej z dnia 1 czerwca 2018r, wskazano, że stawka najmu nie powinna odbiegać od cen występujących na lokalnym rynku i mieścić się w granicach ok. 140zł brutto. Jak wynika z opinii biegłego stawka powoda mieści się, a nawet jest poniżej stawek rynkowych. Nadto ubezpieczyciel posłużył się zwrotem „około”, co nie pozwala na przyjęcie , że stawka 140zł brutto jest górnym limitem. Z informacji przekazanej poszkodowanemu nie wynika też, że wyższe stawki nie będą uwzględnione. W piśmie pozwanej nie wskazano też jakiej klasy pojazdu dotyczy ta stawka i za jaką stawkę pozwana organizuje pojazd zastępczy. Pozwana jest profesjonalistą jej działania powinny być precyzyjne i zrozumiałe dla poszkodowanego, który nie musi posiadać żadnej szczególnej wiedzy prawniczej, ani co do klasyfikacji aut. Tymczasem pozwana, co najwyżej, w sposób ogólny przekazała informację przerzucając ryzyko interpretacji na poszkodowanego. Sąd takiej praktyki nie akceptuje. Nie chodzi bowiem o to jakie stawki przyjmuje wypożyczalnia współpracująca z pozwaną, ale o to jaką informację przekazano poszkodowanemu, w szczególności, czy poinformowano go za jaką konkretnie kwotę oferuje pojazd zastępczy wypożyczalnia pozwanej. W zaistniałej sytuacji nieznaczne (poszkodowany wynajął pojazd u powoda za 149,99zł brutto) przekroczenie kwoty szacunkowej, nie skutkuje obniżeniem odszkodowania. Na marginesie odnotować należy, że stawka przyjęta przez powoda jest obiektywnie niska, co wynika z opinii biegłego jak również wiedzy Sądu z innych tego typu spraw.

Mając na uwadze powyższe za zasadne przyjęto odszkodowanie za najem w kwocie 2549,97zł, która obejmuje okres 17dni i stawkę 121,95zł netto plus vat za dobę. Dotychczas wypłacono kwotę 1540zł, zasądzeniu podlega więc dalsza kwota 1009,97zł.

Odsetki przyznano na podstawie art. 817 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu.

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów, dowód z zeznań świadków oraz dowód z opinii biegłego. Autentyczność i treść dokumentów nie była kwestionowana, strony wyprowadzały z nich jedynie częściowo odmienne wnioski. Zeznania świadków Sąd uznał za wiarygodne.

Dowód z opinii biegłego stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów, ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn. akt II CK 572/04, Lex nr 151656). Biegły sporządzający opinię jest stałym i długoletnim biegłym sądowym. Nie ma podstaw do podważania jego kwalifikacji, wyjaśnień i metodyki opartych na wiedzy i doświadczeniu. W ocenie Sądu biegły sporządził opinię, która była przydatna przy dokonywaniu ustaleń. Sąd wydając rozstrzygnięcie nie ingerował w ustalenia biegłego dotyczące kwestii technicznych, a jedynie odmiennie ocenił fakt przekazania dokumentacji z oględzin wskazanej przez poszkodowanego osobie.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 100 zd.1 k.p.c. stosownie do którego w razie częściowego uwzględnienia żądań koszty będą stosunkowo rozdzielone.

Powód wygrał w 57% i poniósł następujące koszty: opłatę od pozwu w kwocie 88 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17zł, połowę kosztów biegłego 474,91zł oraz koszt wynagrodzenia pełnomocnika 900zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej na podstawie §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804).

Pozwana powinna zwrócić 57% kosztów celowych poniesionych w celu dochodzenia należności, czyli kwotę 844zł.

Na uwzględnione do rozliczenia po stronie pozwanej koszty procesu składają się połowa wynagrodzenia biegłego 474,91zł, koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17zł i koszt zastępstwa procesowego w kwocie 900zł, który określono na podstawie §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804).

Pozwana wygrała w 43%. Powód powinien jej więc zwrócić kwotę 598zł.

Po odjęciu od kwoty 844zł kwoty 598zł otrzymujemy kwotę 246zł tj. kwotę jaką zobowiązana jest uiścić pozwana.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięto jak w punkcie III sentencji.

Pozostała część zaliczki zostanie zwrócona stronom po uprawomocnieniu się wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE