UZASADNIENIE

wyroku zaocznego z dnia 9 lipca 2020 r.

W pozwie z dnia 2 października 2019 r. powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej K. S. kwoty 2.118,24 złotych, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z tytułu umowy pożyczki numer (...) zawartej w dniu 21 września 2017 r. pomiędzy pozwaną a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.. Pozwana nie wywiązała się z warunków umowy i nie zwróciła pobranych środków pieniężnych, a pożyczkodawca w dniu 23 lipca 2017 r. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności. Na dochodzoną kwotę składają się 1.600 złotych tytułem kapitału, 239,20 złotych tytułem kosztów oraz 279,04 złotych tytułem odsetek.

Pozwana nie zajęła stanowiska ustnie ani na piśmie, nie stawiła się na rozprawie i nie wnosiła o jej przeprowadzenie pod jej nieobecność.

Wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia:

W dniu 23 lipca 2018 r. pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. a (...) Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. została zawarta umowa przelewu wierzytelności. Jak wynika z ust. 1 tej umowy, jej przedmiotem miały być wymagalne wierzytelności, określone w papierowej wersji załącznika nr 3, wynikające z umów pożyczek gotówkowych. W tym samym dniu strony zawarły aneks do umowy, w którym zmieniły postanowienia umowy, iż zamiast zapłaty całkowitej ceny nabycia (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zobowiązała się do zapłaty ceny nabycia w dwóch ratach.

(dowód: umowa przelewu z dnia 23 lipca 2018 r., k. 26 – 32, aneks do umowy przelewu z dnia 23 lipca 2018 r., k. 34 – 35)

W dniu 16 października 2018 r. (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. oświadczyła, że cena ustalona zgodnie z paragrafem 4 ust. 2 Aneksu do umowy przelewu została uiszczona przez nabywcę w dwóch transzach w dniach 27 lipca 2018 r. i 16 października 2018 r. i z tym dniem wierzytelności zostały przeniesione na nabywcę.

(dowód: oświadczenie z dnia 16 października 2018 r., k. 36)

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. sporządził dokumenty w postaci umowy pożyczki z dnia 21 września 2017 roku. W umowie tej widnieją dane osobowe pozwanej K. S. jako pożyczkobiorcy.

(dowód: wydruk umowy pożyczki k.64 - 66)

J. M., Kierownik Zespołu (...) Korespondencji, (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., sporządziła zawiadomienie o zmianie wierzyciela skierowane do pozwanej. Z kolei w dniu 19 października 2018 r. powód wezwał K. S. do zapłaty kwoty 2.013,92 złotych, wskazując na zawarcie przez niego z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością umowy z dnia 23 lipca 2018 roku.

(dowód: zawiadomienie o przelewie, k. 62, wezwanie do zapłaty, k. 63)

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się na wskazanych wyżej dokumentach prywatnych, których autentyczność nie budziła wątpliwości.

Wskazać należy, iż pozew w przedmiotowym postępowaniu został wniesiony przed dniem 7 listopada 2019 r. Zatem zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 4 lipca 2019 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych ustaw (Dz.U. poz. 1469 ze zm.) sprawy wszczęte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy tj. przed 7 listopada 2019 roku rozpoznawane w elektronicznym postępowaniu upominawczym do czasu zakończenia postępowania w danej instancji podlegają rozpoznaniu zgodnie z przepisami, w brzmieniu dotychczasowym. Wobec tego pozwana nie była zobowiązana do złożenia odpowiedzi na pozew. Nie musiała więc ustosunkowywać się do pozwu, w sytuacji gdy sama jego treść sprawia, że nie jest wiarygodne twierdzenie, by łączyła ją z powodem jakakolwiek umowa.

Powód twierdził, że pozwana zawarła umowę z podmiotem udzielającym pożyczek, jednakże nie opisał sposobu, w jaki miało dojść do zweryfikowania danych pożyczkobiorcy oraz do samego zawarcia umowy. W tej sytuacji Sąd przyjął, że w skład twierdzeń powoda wchodzą także złożone do pozwu dokumenty, jednakże ich treść pogłębia jedynie wątpliwości co do tego, czy pozwana złożyła jakiekolwiek oświadczenie woli mogące być podstawą zobowiązania. Należało zatem przeprowadzić postępowanie dowodowe, które nie usunęło jednak wątpliwości Sądu w tym przedmiocie.

Stosownie do art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z generalną dyrektywą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 k.c. jest przepis art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne . W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie. Powód winien zatem wykazać wszystkie okoliczności stanowiące podstawę żądania pozwu, w tym fakt złożenia przez pozwaną w dniu 21 września 2017 r. wniosku o udzielenie pożyczki. W ocenie Sądu powód obowiązkowi temu nie sprostał.

Należy zauważyć, że wydruki załączone przez powoda pochodzą wyłącznie od pożyczkodawcy, a zawarte w nich treści nie zostały w żaden sposób zaakceptowane przez wskazane w nich strony. Brak potwierdzenia, że zostało złożone jakiekolwiek oświadczenie woli przez pozwaną, co powoduje, że wydruki te mogą stanowić jedynie projekt umowy, same zaś nie wywołują skutków prawnych.

Warunkiem zawarcia umowy pożyczki za pośrednictwem strony internetowej było założenie i posiadanie aktywnego profilu klienta. Żadne ze złożonych przez powoda pism nie potwierdza, że pozwana dokonała rejestracji na stronie internetowej pożyczkodawcy i złożyła wniosek o pożyczkę na stronie internetowej, a następnie uiściła opłatę weryfikacyjną. W wydruku umowy pożyczki dołączonej do pozwu w § 4 ust. 5 wskazano, iż pożyczkobiorca zobowiązany jest dokonać jednorazowego przelewu w kwocie 0,01 zł tytułem opłaty weryfikacyjnej celem potwierdzenia danych oraz potwierdzenia numeru rachunku bankowego pożyczkobiorcy. Powód nie dołączył do pozwu potwierdzenia wykonania przez pozwaną opłaty weryfikacyjnej, która zgodnie z warunkami zawierania umów miała stanowić potwierdzenie przez pozwaną woli zawarcia umowy pożyczki.

Brak jest jakiegokolwiek dowodu przekazania do dyspozycji pozwanej kwoty pożyczki.

Ostatecznie stwierdzić należy, że choć powód wykazał, że pożyczkodawca dysponował danymi osobowymi pozwanej, sama ta okoliczność nie pozwala na ustalenie, że pozwana złożyła jakiekolwiek oświadczenie woli, na skutek którego miałaby zawrzeć umowę pożyczki.

Nie budzi wątpliwości, że zawieranie umów za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość jest dozwolone w obrocie prawnym. Nie jest ono wyłączone przez art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim i art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki). Jednakże strona będąca profesjonalistą, obowiązanym do podwyższonej staranności w obrocie prawnym, powinna być świadoma ograniczeń dowodowych wiążących się z taką formą zawarcia umowy i uzyskać, a następnie przedstawić dowody złożenia oświadczenia woli przez pożyczkobiorcę. Powód, który powołuje się na nabycie wierzytelności w wyniku cesji powinien bowiem wykazać wszelkie okoliczności, które obciążałyby pierwotnego wierzyciela, gdyby to on wytaczał powództwo.

Mając powyższe na uwadze, powództwo należało oddalić w całości.

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE