Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 325/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego (...)w W. z 12 grudnia 2018 roku, sygn. akt III K 154/15.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty apelacji prokuratora

1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na wysnuciu błędnych wniosków ze zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że pomiędzy zachowaniem oskarżonego w postaci braku niezwłocznego powiadomienia pokrzywdzonej spółki (...) sp. j. o kolizji samochodu A. (...) oraz prowadzeniem rozmowy w zakresie cofnięcia licznika przejechanych kilometrów w/w samochodem a brakiem możliwości uzyskania wypłaty z tytułu ubezpieczenia AC przez pokrzywdzonego istnieje związek przyczynowo-skutkowy pozwalający na przypisanie oskarżonemu czynu z art. 286 § 1 kk na korzyść innej osoby podczas gdy z zeznań świadków K. L., K. M. (1) oraz wyjaśnień oskarżonego wynikają odmienne wnioski, nadto błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, że działanie oskarżonego w ramach przysługujących mu jako pracownikowi pokrzywdzonej spółki zatrudnionemu na stanowisku handlowca uprawnień i przekazanie CB radia nieustalonemu klientowi spółki (...) sp.j. jedynie wobec braku jego rozliczenia w systemie wypełniają znamiona występku z art. 284 § 2 kk podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego w tym w szczególności praktyk obowiązujących w pokrzywdzonej spółce jak i braku prowadzenia przez pokrzywdzoną starannej dokumentacji związanej z montażem części jak i rozliczaniem poszczególnych zleceń prowadzą do odmiennych wniosków;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest tylko częściowo zasadny. Rację ma skarżący, że Sąd Rejonowy dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na wysnuciu błędnych wniosków z ujawnionych dowodów poprzez ustalenie, że pomiędzy zachowaniem oskarżonego Ł. D. (1) w postaci braku niezwłocznego powiadomienia pokrzywdzonej spółki o kolizji samochodu oraz prowadzeniem rozmowy odnośnie cofnięcia licznika przejechanych tym samochodem kilometrów a brakiem możliwości uzyskania wypłaty z tytułu ubezpieczenia AC przez pokrzywdzonego zachodzi związek przyczynowo -skutkowy. Wskazać należy, iż elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca musi zatem obejmować swoim bezpośrednim zamiarem zarówno cel działania jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania określonego celu. Sprawca podejmując zachowanie musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Rację ma zatem skarżący, iż oskarżony Ł. D. (1) wprowadzając w błąd pracowników spółki co do warunków umowy użyczenia samochodu marki A. (...) nr rej. (...) nie mógł przewidywać, iż ponad miesiąc później samochód ulegnie uszkodzeniu podczas kolizji z sarną. Pomiędzy tymi zdarzeniami nie zachodzi zatem związek przyczynowo-skutkowy. Natomiast oskarżony Ł. D. (1) wprowadzając w błąd pracowników spółki (...).j. co do warunków umowy użyczenia tego samochodu zataił, że samochód ten będzie przez najemcę użytkowany ponad okres przewidziany na umowie, która miała obowiązywać tylko w okresie od 28.03.2012r. do 30.03.2012r. (k. 62 akt 3 Ds. 81/15). Z zeznań K. M. (1) wynika, że samochód został tak naprawdę wynajęty na czas nieokreślony zależny od oczekiwania na remont samochodu A. (...), który najemca zamierzał nabyć. W momencie podpisania umowy samochód A. (...) nie był jeszcze gotowy, a naprawa miała potrwać około tygodnia. Następnie okres oczekiwania na usunięcie usterek tego pojazdu przesuwał się w czasie, a K. M. (1) korzystał z wynajętego samochodu przez okres 45 dni zamiast 3 dni wynikających z podpisanej umowy. O ile zatem oskarżony w dniu 28 marca 2012r. nie mógł wówczas przewidzieć, że wypożyczony samochód ulegnie uszkodzeniu miesiąc później podczas zderzenia z sarną, jak również, że K. M. (1) przekroczy limit kilometrów. O tyle wprowadził w błąd pracowników spółki co do warunków umowy użyczenia samochodu odnośnie okresu wypożyczenia tego pojazdu i poniesionych przez spółkę kosztów, skoro obejmował swoją świadomością bezumowne korzystanie z tego pojazdu przez K. M. (1) w bliżej nieokreślonym czasie i wygenerowanie z tego tytułu kosztów wynajmu. Ponadto jak wynika z zeznań świadka J. S. i protokołu oględzin nagranej przez pracodawcę rozmowy, za wypożyczenie samochodu Ł. D. (1) przyjął od klienta korzyść materialną w postaci kwoty 400 zł (k.254v akt 3 Ds. 81/15). Doprowadzając do zawarcia tak niekorzystnej dla pokrzywdzonego umowy działał zatem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Natomiast późniejsze działania polegające na ukryciu faktu kolizji przedmiotowego pojazdu i rozmowy w zakresie cofnięcia licznika, zmierzały do ukrycia wcześniejszych jego działań i tego, że samochód powinien zostać zwrócony już w dniu 30 marca 2012r. Zamiarem oskarżonego nie było zatem doprowadzenie do utraty odszkodowania za naprawę pojazdu przez pokrzywdzoną spółkę, jak błędnie ustalił Sąd Rejonowy, lecz ukrycie faktu bezumownego korzystania z pojazdu przez klienta, od którego przyjął korzyść majątkową w kwocie 400 zł i z którym miał zamiar zawrzeć w niedalekiej przyszłości korzystną umowę sprzedaży pojazdu A. (...). Rację ma skarżący, że zebrany materiał dowodowy nie pozwala przyjąć, iż oskarżony posiadał wiedzę o obowiązujących w spółce terminach na zgłoszenie szkody komunikacyjnej. Czynności podejmowane przez oskarżonego po kolizji tj. próba naprawy samochodu w innym warsztacie i rozmowy o cofnięciu licznika, świadczą o chęci uniknięcia odpowiedzialności za przewinienia wobec pracodawcy z tytułu doprowadzenia do zawarcia niekorzystnej umowy wynajmu pojazdu A. (...). Natomiast oskarżony z całą pewnością obejmował zamiarem bezpośrednim narażenie pokrzywdzonej spółki na koszty związane z użytkowaniem tego pojazdu ponad ustalony w umowie termin i swoim działaniem doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółkę (...). j. w kwocie 9409,50 zł, wynikającej z wynajmu pojazdu A. W. (...) przez okres 45 dni (k.91 akt 3Ds. 81/15).

Odnośnie czynu z pkt 2 nie ma racji skarżący, iż oskarżony Ł. D. (1) nie przywłaszczył radia (...) z anteną na szkodę spółki (...). j., lecz jedynie nie rozliczył prawidłowo zlecenia montażu tego radia i przekazał go nieustalonemu klientowi. Wbrew argumentom skarżącego z zebranego materiału dowodowego tj. zeznań świadka D. K. i dokumentu zlecenia (k.71,106-107 akt 3 Ds. 81/15) wynika, że oskarżony pobrał z magazynu przedmiotowe radio do samochodu A. (...) koloru białego, posługując się otwartym zleceniem do innego pojazdu A. (...). Natomiast z zeznań świadka K. P. (k.208 akt 3 Ds. 81/15), który nabył w maju 2012r. pojazd A. (...) w salonie (...) za pośrednictwem sprzedawcy Ł. D. (1), wynika że nie kupował żadnego CB radia i nie otrzymał go w tak zwanym gratisie. Powyższe dowody potwierdzają zatem, że oskarżony przywłaszczył sobie CB radio z anteną o łącznej wartości 688,02 zł na szkodę spółki (...).j. pod pozorem montażu tego radia w samochodzie A. (...). Zdaniem Sądu działanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 k.k., albowiem powierzenie rzeczy ruchomej polega na przekazaniu władztwa nad rzeczą sprawcy z zastrzeżeniem jej zwrotu właścicielowi lub osobie posiadającej inne prawo do rzeczy. Tymczasem oskarżony pobierając radio z magazynu, jeżeli nie przekazał go nabywcy pojazdu A. (...), to miał obowiązek zwrotu radia do magazynu, dlatego jego działanie wypełnia znamiona przestępstwa sprzeniewierzenia. Przekazanie CB radia nieustalonemu klientowi oznacza uzewnętrznienie zamiaru pozbawienia osoby uprawnionej własności rzeczy. Dla przyjęcia realizacji znamion przestępstwa przywłaszczenia od strony podmiotowej zostało wykazane, że oprócz obiektywnego rozporządzenia przez sprawcę cudzą rzeczą ruchomą jego działaniu towarzyszył zamiar tzw. animus rem sibi habendi tj. zamiar zatrzymania tej rzeczy dla siebie albo innej osoby bez żadnego ku temu tytułu i ekwiwalentu. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść okazał się tylko częściowo zasadny w zakresie czynu z pkt 1.

Reasumując brak jest podstaw do uniewinnienia oskarżonego od obu zarzucanych mu czynów. Natomiast kontrola instancyjna wykazała, że w tej sprawie zaistniała bezwzględna przyczyna odwoławcza, tj. brak skargi uprawnionego oskarżyciela, skutkująca koniecznością uchylenia wyroku i umorzenia postępowania karnego, do czego szczegółowo odniesiono się poniżej.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego Ł. D. (1) od popełnienia obu zarzucanych mu czynów;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd II instancji nie podzielił oceny prawnej Sądu Rejonowego, że oskarżony Ł. D. (1) w ramach czynu zarzucanego w pkt 1 zatajając przed pracownikami spółki (...). j. fakt zaistnienia kolizji i uszkodzenia samochodu marki A. (...) nr rej.(...) doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółkę w kwocie 10.708,74 zł. Zamiarem oskarżonego nie była, bowiem utrata przez spółkę odszkodowania wynikającego z umowy AC, lecz ukrycie faktu korzystania z pojazdu bez umowy przez osobę, której umowa wynajmu już wyekspirowała. W szczególności nie można zgodzić się z twierdzeniem Sądu I instancji poczynionym bez żadnych zastrzeżeń, że skutek w postaci braku możliwości uzyskania odszkodowania z tytułu polisy AC, z powodu przekroczenia terminu zgłoszenia szkody, w konsekwencji konieczność pokrycia przez spółkę kosztów naprawy uszkodzonego samochodu w kwocie 10 708,74 zł, był objęty zamiarem bezpośrednim powziętym przez oskarżonego. Żaden z dowodów na taki cel działania oskarżonego nie wskazuje. Powyższe twierdzenie jest niedopuszczalnym uproszczeniem, które doprowadziło Sąd Rejonowy do błędnych ustaleń w tym zakresie. Sąd pominął w swoich rozważaniach charakterystyczny dla strony podmiotowej przestępstwa oszustwa zamiar bezpośredni, który powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Na żadnym etapie postępowania nie wynikało, aby oskarżony miał zamiar doprowadzić do utraty odszkodowania przez pokrzywdzoną spółkę. Jeżeli nawet przewidywał, że klient przekroczy limit kilometrów, to najwyżej się na to godził, ale nie było to również objęte jego zamiarem bezpośrednim w momencie podpisania umowy. Natomiast celem oskarżonego było uzyskanie korzyści majątkowej w kwocie 400 zł z zawartej z klientem umowy użyczenia pojazdu A. (...) poprzez wprowadzenie w błąd pracowników spółki odnośnie warunków umowy użyczenia tego pojazdu na czas nieokreślony, co skutkowało wygenerowaniem kosztów w kwocie przekraczającej kwotę wynajmu wskazaną na umowie. Z kolei ukrycie faktu kolizji było następstwem tej niekorzystnej umowy do której zawarcia doprowadził oskarżony, który zmierzał do uniknięcia konsekwencji służbowych, które by na niego spadły, gdyby fakt użytkowania tego pojazdu ponad okres zawartej umowy oraz przekroczenia limitu przejechanych kilometrów, dotarł do jego pracodawcy. Powyższe świadczy, że oskarżony działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółkę (...).j. w kwocie 9 409,50 zł wynikającej z wynajmu pojazdu na okres 45 dni, w ten sposób, że wprowadził w błąd pracowników spółki co do warunków umowy użyczenia samochodu osobowego marki A. (...) nr rej. (...). Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, chociaż częściowo zasadny, nie mógł z powyższych względów skutkować uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu w pkt 1 czynu z art 286 § 1 k.k.

Odnośnie czynu z pkt 2 to, analiza dowodów obciążających w postaci zeznań świadków D. K. i K. P. oraz dokumentu zlecenia, nie wskazuje na zaistnienie w tej sprawie błędu w ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego w zakresie przypisania oskarżonemu przywłaszczenia CB radia z anteną, poprzez rozporządzenie nim jak własnym. Rację ma bowiem Sąd Rejonowy, że jeśli oskarżony przekazał radio nabywcy innego samochodu, to rozporządził tym przedmiotem na własną rękę, bez rozliczenia z właścicielem, a zatem postąpił z pobranym z magazynu (...) radiem jak własnym, uzewnętrzniając w ten sposób zamiar pozbawienia pokrzywdzonego własności rzeczy. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych okazał się zatem niezasadny. Sąd rejonowy dokonując oceny wskazanych dowodów miał pełne podstawy do odrzucenia wersji korzystnej dla oskarżonego oraz jego wyjaśnień w których nie przyznał się do przywłaszczenia CB radia z anteną na szkodę spółki (...).j. Z powyższych względów Sąd Odwoławczy nie uwzględnił wniosku o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów.

Kontrola instancyjna wyroku ujawniła jednak zaistnienie w toku tego postępowania uchybienia mającego charakter bezwzględnej przesłanki odwoławczej, tj. braku skargi uprawnionego oskarżyciela, skutkującego uchyleniem wyroku i umorzeniem postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 9 kpk o czym szczegółowo poniżej.

Lp.

Zarzut

2.

Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, a mianowicie przepisów art. 7 kpk, art. 366 kpk oraz art. 410 kpk, polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i nieuwzględnieniu okoliczności, które przemawiały na korzyść oskarżonego w postaci jego wyjaśnień, zeznań świadka K. L., ustaleń poczynionych w postępowaniu przygotowawczym w zakresie braku należytej staranności w prowadzeniu działalności przez pokrzywdzoną;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniesienie apelacji umożliwiło skontrolowanie orzeczenia Sądu I instancji i ujawnienie uchybienia-mającego charakter bezwzględnej przesłanki odwoławczej- skutkującego koniecznością jego uchylenia w całości i umorzenia postępowania. Jednocześnie zgodnie z art. 436 k.p.k. ograniczono rozpoznanie sprawy do uchybienia podlegającego uwzględnieniu z urzędu albowiem rozpoznanie w tym zakresie sprawy jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

Wniosek

Dokonanie odmiennej oceny dowodów w tym zakresie i w konsekwencji dokonanie odmiennych ustaleń faktycznych oraz uniewinnienie oskarżonego Ł. D. (2).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego, w sytuacji gdy wiarygodne dowody w postaci m.in. zeznań świadków J. S., K. M. (1) i D. K., wskazują w sposób nie budzący wątpliwości na winę oskarżonego. Natomiast w sprawie zaistniała bezwzględna przesłanka odwoławcza z art. 439 § 1 pkt 9 kpk tj. brak skargi uprawnionego oskarżyciela, skutkująca uchyleniem zaskarżonego wyroku i umorzeniem postępowania.

Lp.

Zarzut

3.

Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, a mianowicie art. 55 § 1 kpk w zw. z art. 330 § 2 kpk polegającą na przyjęciu, że czyn przypisany oskarżonemu w pkt I wyroku z dnia 12 grudnia 2018r. sygn. III K 154/15 z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk jest tożsamy z czynem opisanym w pkt I postanowienia o umorzeniu postępowania w sprawie 3 Ds. 81.2015, podczas gdy czasookres jak i okoliczności popełnienia czynu wykraczają poza ramy prowadzonego postępowania i stanowią, że czyn ten nie był przedmiotem wydanego przez Prokuratora postanowienia umarzającego postępowanie przygotowawcze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniesienie apelacji umożliwiło skontrolowanie orzeczenia Sądu I instancji i ujawnienie uchybienia-mającego charakter bezwzględnej przesłanki odwoławczej-skutkującego koniecznością jego uchylenia w całości i umorzenia postępowania. Jednocześnie zgodnie z art. 436 k.p.k. ograniczono rozpoznanie sprawy do uchybienia podlegającego uwzględnieniu z urzędu albowiem rozpoznanie w tym zakresie sprawy jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie od popełnienia zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Należy wskazać, że wyjście poza granice oskarżenia polega na orzekaniu poza jego podstawą faktyczną, wyznaczoną tym samym historycznym zdarzeniem, które jest pojęciem szerszym od pojęcia czynu oskarżonego odnoszącego się do działania lub zaniechania (por. wyrok SN z dnia 2 marca 2011 r., III KK 388/10, OSNKW 2011/6/51). Dla zachowania tożsamości czynu niezbędna jest niezmienność podmiotu czynu, przedmiotu ochrony, a w razie poczynienia innych ustaleń, co do czasu i miejsca czynu, także tożsamości osoby pokrzywdzonej. (zob. wyrok SN z dnia 25 sierpnia 2010 r., II KK 186/10, LEX nr 619624).

Odnosząc te zapatrywania do zakresu wskazanych przez prokuratora zmian w opisie czynu z pkt 1 dokonanych przez Sąd I instancji, trzeba jednoznacznie stwierdzić, że nie wykraczały one poza historyczne zdarzenie stanowiące przedmiot zarzutu subsydiarnego aktu oskarżenia, gdy się zważy, iż nie uległy zmianie żadne elementy istotne dla określenia tożsamości czynu. Przede wszystkim pozostała niezmienna osoba sprawcy oraz pokrzywdzonej Spółki, miejsce zdarzenia, jak też podejmowanie przez oskarżonego czynności wykonawczych wobec tego samego przedmiotu tj. samochodu marki A. (...) nr rej. (...). Natomiast różnica wynika z ustaleń w zakresie usytuowania w czasie momentu, w którym oskarżony miał zdaniem Sądu Rejonowego zrealizować zamiar oszustwa oraz rodzaj czynności wykonawczych i forma działania oskarżonego tj. wyzyskanie błędu pracowników spółki zamiast wprowadzenia ich w błąd, a także w zakresie wysokości wyrządzonej szkody.

W konsekwencji należałoby rozstrzygnąć, czy Sąd Rejonowy zmieniając opis czynu w zakresie daty oraz rodzaju czynności wykonawczych zachował jego tożsamość także, w kontekście historycznego zdarzenia objętego dwukrotnym umorzeniem dochodzenia. Zachowuje tu aktualność przedstawiona wyżej argumentacja tycząca tej kwestii a odnosząca się do tożsamości czynu zarzucanego w subsydiarnym akcie oskarżenia oraz czynu przypisanego oskarżonemu przez Sąd I instancji. Poza tym dostrzegalna jest bliskość czasowa oraz tożsamość sytuacyjna i motywacyjna ujęta w opisie czynu, który był przedmiotem kolejnych umorzeń oraz tego, jaki przyjął Sąd meriti.

Brak zatem podstaw do uniewinnienia oskarżonego z powodu wyjścia poza granice oskarżenia. Natomiast w sprawie zaistniała bezwzględna przesłanka odwoławcza z art. 439 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 kpk tj. brak skargi uprawnionego oskarżyciela, skutkująca uchyleniem zaskarżonego wyroku i umorzeniem postępowania wobec przekroczenia terminu prekluzyjnego na wniesienie subsydiarnego aktu oskarżenia, wskazanego w art. 55 § 1 kpk.

Lp.

Zarzuty w apelacji obrońcy oskarżonego Ł. D. (2)

1.

Zaistnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 429 § 1 pkt 9 kpk poprzez wydanie orzeczenia w sytuacji, gdy zachodzi okoliczność wyłączająca postępowanie określona w art. 17 § 1 pkt 9 kpk tj. brak skargi uprawnionego oskarżyciela, gdyż :

a) Sąd I instancji dokonał przypisania oskarżonemu nowego przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 18 § 2 kk, gdy subsydiarny akt oskarżenia nie zawierał takiego zarzutu oraz oskarżyciel nie rozszerzył oskarżenia w trakcie procesu o taki czyn na podstawie art. 398 § 1 kpk,

b) Sąd I instancji wyszedł poza granice oskarżenia zakreślone przez akt oskarżenia skutkujące brakiem skargi w odniesieniu do fragmentu czynu osądzonego wyrokiem, tj. znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inną osobę,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 9 kpk poprzez wydanie orzeczenia w sytuacji, gdy zachodzi okoliczność wyłączająca postępowanie tj. brak skargi uprawnionego oskarżyciela, jest zasadny jednak z innej przyczyny niż wskazana przez obrońcę oskarżonego, albowiem wyjście poza granice oskarżenia polega na orzekaniu poza jego podstawą faktyczną, wyznaczoną tym samym historycznym zdarzeniem, które jest pojęciem szerszym od pojęcia czynu oskarżonego odnoszącego się do działania lub zaniechania. Dla zachowania tożsamości czynu niezbędna jest niezmienność podmiotu czynu, przedmiotu ochrony, a w razie poczynienia innych ustaleń co do czasu i miejsca czynu, także tożsamości osoby pokrzywdzonej. Granice oskarżenia są zachowane wtedy, gdy niezależnie od ilości dokonanych zmian, wszystkie elementy nowego opisu czynu mieszczą się w ramach tego samego czynu w znaczeniu ontologicznym. Tylko skazanie za czyn inny niż zarzucany, a więc stanowiący odmienne zdarzenie w tymże znaczeniu, byłoby naruszeniem zasady skargowości i stanowiłoby uchybienie procesowe o charakterze bezwzględnej przyczyny odwoławczej (art. 439 § 1 pkt 9 w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.) [vide postanowienie SN z dnia 28 lutego 2017r. III KO 75/16].

Wielokrotnie w judykaturze wskazywano, że elementami wyznaczającymi tożsamość zdarzenia historycznego, są "identyczność przedmiotu zamachu, identyczność kręgu podmiotów oskarżonych o udział w zdarzeniu, tożsamość miejsca i czasu zdarzenia, jak też zachowanie choćby w części wspólnych znamion w opisie czynu zarzucanego i przypisanego, które winny się ze sobą pokrywać, mając jakiś obszar wspólny", skarżący przeoczył, że w niniejszej sprawie kryteria te, poza czasem i formą działania, zostały spełnione. Co więcej, pominął i to, że nie stanowi wyjścia poza granice oskarżenia i związane z tym naruszenie zasady skargowości, dokonanie w toku przewodu sądowego odmiennych niż przyjęte w zarzucie ustaleń faktycznych, co do tego samego zdarzenia np. w zakresie daty, czy okresu popełnienia czynu, miejsca jego popełnienia, ilości i wartości przedmiotu przestępstwa, sposobu zachowania sprawcy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2006 r. IV KK 376/2005 Orzecznictwo Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych 2006 poz. 35), zaś w razie poczynienia innych ustaleń, co do czasu i miejsca czynu, dla zachowania tej tożsamości niezbędne jest wyłącznie wykazanie niezmienności podmiotu czynu, przedmiotu ochrony, a także tożsamość osoby pokrzywdzonej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 2010 r. II KK 186/2010 Orzecznictwo Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych 2010 poz. 1586). Uwzględniając realia przedmiotowej sprawy oraz wskazane wyżej kryteria, należy odrzucić argumentację obrońcy z uwagi na zachowanie tożsamości czynu w kontekście historycznego zdarzenia objętego dwukrotnym umorzeniem dochodzenia.

Zarzut braku skargi uprawnionego oskarżyciela jest jednak zasadny z innego powodu. Brak jest podstaw formalnych do przyjęcia, że termin do wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia może ulec wydłużeniu z uwagi na późniejsze doręczenie pełnomocnikowi zawiadomienia o ponownym umorzeniu postępowania przygotowawczego. Z akt sprawy 3 Ds.81/15 wynika, że ponowne postanowienie o umorzeniu dochodzenia zostało wydane w dniu 23 stycznia 2015 r. (k. 376-380), zaś doręczono je pokrzywdzonej spółce (...). j. w dniu 4 lutego 2015r. (k. 386), zaś jej pełnomocnikowi w dniu 24 lutego 2015 r. (k.387), z kolei subsydiarny akt oskarżenia, sporządzony przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, został wniesiony do sądu w dniu 24 marca 2015 r. (na co wskazuje data stempla pocztowego na kopercie -k. 7).

Wobec powyższego, skoro zgodnie z treścią art. 55 § 1 k.p.k. pokrzywdzony może w terminie miesiąca od zawiadomienia go o ponownym wydaniu przez prokuratora postanowienia o odmowie wszczęcia lub umorzeniu postępowania, wnieść akt oskarżenia do sądu, w niniejszej sprawie nie został dochowany ten miesięczny termin do wniesienia przedmiotowej skargi. Podkreślić należy, że miesięczny termin określony w art. 55 § 1 k.p.k. jest terminem prekluzyjnym, liczonym od doręczenia pokrzywdzonemu, a nie jego pełnomocnikowi, zawiadomienia o wydaniu powtórnie postanowienia przez prokuratora. Wskazania bowiem wymaga, że pełnomocnik pokrzywdzonego nie nabywa w tym zakresie własnych uprawnień pozwalających na odrębne liczenie biegu powyższego terminu; podkreślić przy tym trzeba, że z uwagi na brak powołania normy art. 86 § 1 k.p.k. w dyspozycji przepisu art. 88 zd. 2 k.p.k. zakres ochrony uprawnień osób reprezentowanych w procesie karnym przez pełnomocników jest węższy, niż to ma miejsce w wypadku oskarżonych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2015 r. V KZ 6/15, OSNKW 2015/8/70, Biul.SN 2015/8/14, Biul.PK 2015/3/73-75). Pełnomocnik pokrzywdzonego nie jest bowiem samodzielnym uczestnikiem postępowania, a podmiotem fachowym, który w niniejszej sprawie realizował jedynie wolę pokrzywdzonego (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2014 r., III KK 6/14, OSNKW 2014/9/70; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2012 r., II KK 74/12, LEX nr 1162670; uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 1 października 2013 r. I KZP 6/13, OSNKW 2013, z. 11, poz. 93). Wskazać należy, że w sytuacji, gdy zawiadomienie o ponownym umorzeniu postępowania przygotowawczego zostało doręczone pokrzywdzonemu w dniu 4 lutego 2015 roku, termin do wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia upływał z dniem 4 marca 2015 roku. Tym samym subsydiarny akt oskarżenia złożony w sądzie w dniu 24 marca 2015 roku (na co wskazuje data stempla pocztowego) wniesiony został po zakreślonym ustawowo terminie. Brak jest bowiem podstaw formalnych do przyjęcia, że termin do wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia może ulec wydłużeniu z uwagi na późniejsze doręczenie pełnomocnikowi zawiadomienia o ponownym umorzeniu postępowania przygotowawczego. P. danego terminu jest równoznaczna z jego nieprzywracalnością bez względu na to, czy do niezachowania go doszło z przyczyn zawinionych, czy też niezawinionych przez osobę uprawnioną do określonego działania.

Wniesienie subsydiarnego aktu oskarżenia w okolicznościach, gdy nie zostały spełnione warunki określone w art. 55 § 1 k.p.k., równoznaczne jest z przyjęciem, że zaszła okoliczność wyłączająca ściganie, czyli przesłanki określonej w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. obligującej sąd do uchylenia i umorzenia postępowania karnego wobec Ł. D. (1).

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia obu zarzucanych mu czynów, ewentualnie, o uchylenie wyroku co do obu zarzucanych oskarżonemu czynów i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego z uwagi na zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania świadków J. S., J. R. , K. M. (1), D. K. i K. P., a także protokół oględzin nagrania rozmowy pomiędzy pracodawcą i Ł. D. (1), które jednoznacznie obciążają oskarżonego.

Brak podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Natomiast zaistniała jedna z bezwzględnych przesłanek odwoławczych wymieniona w art. 439 § 1 pkt 9 kpk, tj. brak skargi uprawnionego oskarżyciela, która w sposób jednoznaczny determinowała treść rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego, który nie mogąc uniewinnić oskarżonego ani orzekać na niekorzyść oskarżonego, musiał uchylić zaskarżony wyrok i umorzyć postępowanie.

dLp.

Zarzut

2.

Obrazę przepisu prawa materialnego tj. art. 284 § 2 k.k. poprzez błędne uznanie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamię przywłaszczenia powierzonej mu rzeczy ruchomej,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew argumentom skarżącego powierzenie rzeczy ruchomej polega na przekazaniu władztwa nad rzeczą sprawcy z zastrzeżeniem jej zwrotu właścicielowi (posiadaczowi) lub osobie posiadającej inne prawo do rzeczy. Powierzenie oznacza więc przeniesienie władztwa nad rzeczą z uprawnionego na sprawcę bez prawa rozporządzania nim jak swoją własnością, z jednoczesnym konkretnym oznaczeniem sposobu jego wykonywania przez osobę, które rzecz jest powierzana. Oskarżonemu Ł. D. (1) w momencie pobrania CB radia z anteną z magazynu powierzono ten przedmiot celem przekazania go nabywcy pojazdu A. (...). W sytuacji gdy z zeznań świadków D. K. i K. P. wynika, że oskarżony pobrał CB radio z magazynu i nie przekazał go nabywcy samochodu A. (...), to rację ma Sąd Rejonowy ustalając, że przekazanie tego radia nabywcy innego pojazdu, potwierdza, że zadysponował nim jak własnym. Jeżeli oskarżony nie przekazał tego CB radia nabywcy pojazdu A. (...), to miał obowiązek rozliczyć pobranie przy innym zleceniu, a tego nie zrobił. Nie budzi zatem zastrzeżeń ustalenie Sądu Rejonowego, że oskarżony postąpił z powierzoną mu rzeczą jak z własną. Brak zatem podstaw do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynu z art. 284 § 2 k.k.

Wniesienie apelacji umożliwiło skontrolowanie orzeczenia Sądu I instancji i ujawnienie uchybienia-mającego charakter bezwzględnej przesłanki odwoławczej-skutkującego koniecznością jego uchylenia w całości i umorzenia postępowania. Jednocześnie zgodnie z art. 436 k.p.k. ograniczono rozpoznanie sprawy do uchybienia podlegającego uwzględnieniu z urzędu albowiem rozpoznanie w tym zakresie sprawy jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia obu zarzucanych mu czynów, ewentualnie, o uchylenie wyroku co do obu zarzucanych oskarżonemu czynów i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego z uwagi na zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania świadków J. S., J. R. , K. M. (1), D. K. i K. P., a także protokół oględzin nagrania rozmowy pomiędzy pracodawcą i Ł. D. (1), które obciążają oskarżonego.

Brak podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Natomiast zaistniała jedna z przesłanek wymienionych w art. 439 § 1 pkt 9 kpk, tj. brak skargi uprawnionego oskarżyciela, która skutkuje uchyleniem wyroku i umorzeniem postępowania.

Wniosek obrońcy należało zatem uznać za zasadny w części w jakiej wniósł o uchylenie wyroku. Jednak przyczyn uchylenia należy upatrywać z innych powodów niż te wskazane w apelacji, gdyż postępowanie co do oskarżonego należało umorzyć, a w takiej sytuacji Sąd II instancji nie przekazuje spawy do ponownego rozpoznania. Niemniej na umorzenie wpływ miała bezwzględna przyczyna odwoławcza tj. brak skargi uprawnionego oskarżyciela. Wniosek o uniewinnienie nie zasługiwał na uwzględnienie ponieważ w ocenie Sądu zachowania oskarżonego wypełniły znamiona w zakresie pierwszego czynu z art. 286 § 1 kk, a w zakresie czynu drugiego z art. 284 § 2 kk. Szerzej o braku przesłanek do uniewinnienia oskarżonego napisano w pierwszej części formularza w pkt 3.1.

Lp.

Zarzut

3.

Obrazę przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a) art. 14 § 1 kpk poprzez wszczęcie postępowania sądowego bez żądania uprawnionego oskarżyciela,

b) art. 410 kpk poprzez brak oceny wiarygodności zeznań świadków : K. L., K. M. (1), R. R., P. S., D. K. i M. Ż. i pominięcie wynikających z nich istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, tj, motywów, jakimi kierowali się świadkowie składając zeznania konkretnej treści, kwestii poinformowania pracowników pokrzywdzonej Spółki co do faktu kolizji i uszkodzenia samochodu marki A. (...) motywów działania oskarżonego, świadomości oskarżonego co do konieczności niezwłocznego zgłoszenia szkody do ubezpieczyciela, praktyk w firmie i uprawnień pracownika pokrzywdzonej spółki do dysponowania pobranym z magazynu sprzętem,

c) art. 5 § 2 kpk poprzez przyjęcie nierozstrzygniętych wątpliwości w sprawie na niekorzyść oskarżonego co do:

-nie poinformowania o fakcie kolizji i uszkodzenia samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) gdy brak było obiektywnych dowodów przeczących wersjom co do ww. kwestii przedstawianych przez oskarżonego i świadka K. L.,

-powodów składania przez oskarżonego K. M. (1) propozycji cofnięcia licznika oraz naprawy samochodu A. (...) poza salonem, gdy brak było obiektywnych dowodów przeczących równoważnym wersjom co do ww. kwestii przedstawianych z jednej strony przez oskarżonego i K. L., z drugiej zaś świadka K. M. (1),

- kwestii świadomości oskarżonego co do konieczności niezwłocznego zgłoszenia szkody do ubezpieczyciela, gdy brak było obiektywnych dowodów przeczących wersji zdarzeń podanej przez oskarżonego.

a) art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego Ł. D. (1) oraz zeznań świadka K. L. poprzez uznanie, że oskarżony Ł. D. (1) nie poinformował pracowników firmy o fakcie kolizji i uszkodzenia samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) w celu ukrycia znacznego przebiegu auta, gdy z zeznań świadka i wyjaśnień oskarżonego wynika, że oskarżony z własnej woli informował pracownika pokrzywdzonej spółki – świadka K. L. o fakcie rozbicia samochodu A. przez klienta przez jego zwolnieniem i sprowadzeniem auta do serwisu, jak również poprzez uznanie, że oskarżony składał propozycji cofnięcia licznika oraz naprawy samochodu A. (...) poza salonem nie po to, aby odzyskać samochód, ale aby ukryć fakt kolizji auta i jego nadprzebieg, gdy z zeznań świadka K. L. wynika, że takie działanie nie miałoby sensu, które to błędy doprowadziły do błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na treść wyroku, iż oskarżony nie poinformował o fakcie kolizji i uszkodzenia samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) z powodu chęci ukrycia nadprzebiegu ww. auta na korzyść K. M. (1) oraz doprowadził pokrzywdzoną spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu kosztów naprawy pojazdu i utraty odszkodowania za tą naprawę z polisy autocasco oraz postąpił z pobranym CB radiem jak z własnym i co doprowadziło do przypisania odpowiedzialności karnej oskarżonemu za zarzucane mu czyny.

d) art. 399 § 1 kpk poprzez wyjście przez Sąd poza granice oskarżenia i zakwalifikowanie czynu z art. 286 § 1 kk z innego przepisu prawnego bez uprzedzenia o tym stron na rozprawie tj. art. 18 § 2 kk, co miało taki wpływ na treść orzeczenia, że doprowadziło do przypisania oskarżonemu sprawstwa czynu z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 18 § 2 kk ;

e) art. 424 § 1 i 2 kpk poprzez sporządzenie przez Sąd I instancji uzasadnienia , które nie poddaje się kontroli instancyjnej, tj. niezawierającego w ogóle oceny wiarygodności zeznań wszystkich świadków, jak również dokumentów zgromadzonych i ujawnionych w sprawie, a ponadto motywów zastosowania wobec oskarżonego obowiązku z art. 72 § 1 pkt 1 kk oraz orzeczenia od oskarżonego na rzecz oskarżyciela subsydiarnego kosztów procesu, co w rezultacie czyni niemożliwym prześledzenie toku rozumowania Sądu I instancji i precyzyjne formułowanie zarzutów apelacji, a tym samym kontrolę instancyjną.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisu postępowania tj. art. 5 § 2 kpk jest niezasadny, albowiem przepis ten dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd orzekający, nie zaś wątpliwości oskarżonego i jego obrońcy co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez sąd. Nie należą do nich przy tym wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc który ze wzajemnie sprawczych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zgodnie z przepisem art. 410 k.p.k., a ustalenia te są stanowcze, to nie może zachodzić obraza art. 5 §2 k.p.k.

Zasada wyrażona w art. 5 § 2 kpk wiąże się z procesem wyrokowania, gdyż wskazuje, że w razie niedających się usunąć wątpliwości sąd powinien wybrać tę wersje stanu faktycznego, która dla oskarżonego przedstawia się najbardziej korzystnie, choć może pozostawać przeświadczenie, że mogło być inaczej, ale nie zdołano wykluczyć także innej możliwości przebiegu zdarzenia. Przepis ten dotyczy więc wątpliwości sądu, a nie stron czy ich przedstawicieli procesowych.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie wskazuje się, że obraza tego przepisu jest możliwa tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Analiza ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego oraz pisemnego uzasadnienia wyroku nie wskazuje aby Sąd Rejonowy takie wątpliwości powziął albo powinien je powziąć.

Natomiast jeżeli pewne ustalenia faktyczne zależne są np. od dania wiary lub odmówienia jej zeznaniom świadków, a w tym przypadku skarżący kwestionuje ocenę wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków K. L. i K. M. (1), to nie można mówić o naruszeniu art. 5 § 2 kpk, ale o zastrzeżeniach co do oceny wiarygodności konkretnych dowodów, które rozstrzygane być mogą jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów wynikającej z treści art. 7 kpk.

Wniesienie apelacji umożliwiło skontrolowanie orzeczenia Sądu I instancji i ujawnienie uchybienia-mającego charakter bezwzględnej przesłanki odwoławczej-skutkującego koniecznością jego uchylenia w całości i umorzenia postępowania. Jednocześnie zgodnie z art. 436 k.p.k. ograniczono rozpoznanie sprawy do uchybienia podlegającego uwzględnieniu z urzędu albowiem rozpoznanie w tym zakresie sprawy jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia obu zarzucanych mu czynów, ewentualnie, o uchylenie wyroku co do obu zarzucanych oskarżonemu czynów i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego z uwagi na zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania świadków J. S., J. R. , K. M. (1), D. K. i K. P., a także protokół oględzin nagrania rozmowy pomiędzy pracodawcą i Ł. D. (1), które obciążają oskarżonego w zakresie obu zarzuconych mu czynów, co omówiono w pkt 3.1.

Brak podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Natomiast zaistniała jedna z przesłanek wymienionych w art. 439 § 1 pkt 9 kpk, tj. brak skargi uprawnionego oskarżyciela, która skutkuje uchyleniem wyroku i umorzeniem postępowania.

Wniosek obrońcy należało uznać za zasadny w części w jakiej wniósł o uchylenie wyroku. Jednak przyczyn uchylenia należy upatrywać z innych powodów niż te wskazane w apelacji, gdyż postępowanie co do oskarżonego należało umorzyć, a w takiej sytuacji Sąd II instancji nie przekazuje spawy do ponownego rozpoznania. Wniosek o uniewinnienie nie zasługiwał na uwzględnienie ponieważ w ocenie Sądu zachowania oskarżonego wypełniły znamiona w zakresie pierwszego czynu z art. 286 § 1 kk, a w zakresie czynu drugiego z art. 284 § 2 kk. Szerzej o powodach rozstrzygnięcia w pierwszej części formularza.

Lp.

Zarzuty w apelacji pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego

1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na niewłaściwej ocenie materiału dowodowego w zakresie pierwszego czynu zarzuconego oskarżonemu subsydiarnym aktem oskarżenia, co skutkowało niesłusznym przyjęciu przez Sąd innego opisu tego czynu tj. uznaniu oskarżonego za winnego przypisanego mu czynu z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż popełnił on przestępstwo zarzucane i opisane jako pierwsze w subsydiarnym akcie oskarżenia tj. przestępstwo z art. 286 § 1 k.k., zgodnie z jego opisem;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniesienie apelacji umożliwiło skontrolowanie orzeczenia Sądu I instancji i ujawnienie uchybienia-mającego charakter bezwzględnej przesłanki odwoławczej-skutkującego koniecznością jego uchylenia w całości i umorzenia postępowania. Jednocześnie zgodnie z art. 436 k.p.k. ograniczono rozpoznanie sprawy do uchybienia podlegającego uwzględnieniu z urzędu albowiem rozpoznanie w tym zakresie sprawy jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie wskazanego uchybienia byłoby bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonego Ł. D. (1) za winnego popełnienia czynu pierwszego zarzucanego w subsydiarnym akcie oskarżenia zgodnie z jego opisem poprawionym o datę końcową czynu tj. 11 maja 2012r.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny, albowiem wobec zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej tj. braku skargi uprawnionego oskarżyciela, wyrok należało uchylić i umorzyć postępowanie karne wobec Ł. D. (1).

Lp.

Zarzut

2.

Obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk, oraz art. 410 kpk sprowadzającą się do przekroczenia zasady swobodnej oceny materiału dowodowego poprzez jednostronną i nieobiektywną ocenę materiału dowodowego, poprzez uznanie, że niekorzystne rozporządzenie mieniem wynikłe z zachowania oskarżonego nie wyniosło kwoty 42.513,50 zł, tylko kwotę 10.708,74 zł ponieważ kwoty 9.409,50 zł oraz 22.395 zł to kwoty wynikające z umowy, którą zawarł K. M., a spółka zrezygnowała z części należności, co nie jest zgodne z prawdą, oraz polegająca na naruszeniu obowiązku Sądu w zakresie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy w zakresie ustalenia wysokości szkody majątkowej wyrządzonej pokrzywdzonej S. Sp. j., w sytuacji gdy, Sąd sam arbitralnie uznał, w opisie czynu iż kwota 6.000 zł jest kwotą z tytułu należności za rzeczywistą ilość przejechanych kilometrów, co nie wynika z ujawnionego w sprawie materiału dowodowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniesienie apelacji umożliwiło skontrolowanie orzeczenia Sądu I instancji i ujawnienie uchybienia-mającego charakter bezwzględnej przesłanki odwoławczej-skutkującego koniecznością jego uchylenia w całości i umorzenia postępowania. Jednocześnie zgodnie z art. 436 k.p.k. ograniczono rozpoznanie sprawy do uchybienia podlegającego uwzględnieniu z urzędu albowiem rozpoznanie w tym zakresie sprawy jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie wskazanego uchybienia byłoby bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

Wniosek

Orzeczenie obowiązku naprawienia szkody na rzecz S. Sp. j. poprzez zapłatę przez oskarżonego kwoty 42.513,50 zł, a ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na rzecz S. Sp.j. wydatków według norm przepisanych, w tym w szczególności wydatków ustanowienia pełnomocnika w sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny, albowiem wobec zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej tj. braku skargi uprawnionego oskarżyciela, wyrok należało uchylić i umorzyć postępowanie karne wobec Ł. D. (1).

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Brak skargi uprawnionego oskarżyciela tj. wniesienie subsydiarnego aktu oskarżenia w okolicznościach, gdy nie zostały spełnione warunki określone w art. 55 § 1 k.p.k., równoznaczne jest z przyjęciem, że zaszła okoliczność wyłączająca ściganie, czyli przesłanki określonej w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. obligującej sąd do uchylenia i umorzenia wszczętego postępowania-zgodnie z art. 439 § 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Z zasady skargowości wynika, że wszczęcie postępowania sądowego następuje na żądanie uprawnionego oskarżyciela (art. 14 § 1 k.p.k.). W konsekwencji wniesienie aktu oskarżenia w sprawie o czyn ścigany z oskarżenia publicznego przez pokrzywdzonego, pomimo że nie zachodzą warunki przewidziane w art. 55 § 1 k.p.k. powoduje, że zachodzi ujemna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela. W takiej sytuacji procesowej Sąd pierwszej instancji po wniesieniu aktu oskarżenia powinien na posiedzeniu w trybie art. 339 § 3 pkt 1 k.p.k. umorzyć postępowanie. Skoro tego nie uczynił i rozpoznał sprawę, to zaistnienie ujemnej przesłanki procesowej winno zostać dostrzeżone z urzędu przez Sąd odwoławczy w ramach kontroli odwoławczej wyroku "niezależnie od granic zaskarżenia" (art. 439 § 1 pkt 9 w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.). W takich okolicznościach, Sąd odwoławczy stosownie do treści art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. uchylił zaskarżony wyrok i postępowanie karne wobec oskarżonego, na podstawie art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k., umorzył.

Stwierdzenie bezwzględnej przesłanki odwoławczej uprawniało Sąd Okręgowy do ograniczenia rozpoznania sprawy do omówionego uchybienia, skoro było to wystarczające do wydania orzeczenia a zarzuty apelacji czyniło bezprzedmiotowymi - art. 436 k.p.k.

Na przeszkodzie dokonaniu merytorycznej oceny zarzutów apelacji stoją unormowania zawarte w treści art. 439 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 55 § 1 k.p.k. Dostrzec należało bowiem, że pokrzywdzonemu zawiadomienie o treści postanowienia o powtórnym umorzeniu postępowania przygotowawczego w sprawie o przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i art. 284 § 2 k.k. doręczono w dniu 4 lutego 2015 r. (k.386 akt 3 Ds. 81/15). Termin miesiąca na wniesienie aktu oskarżenia mijał zatem w dniu 4 marca 2015 r. (art. 123 § 2 k.p.k.) i nie ma żadnego znaczenia - w kontekście wyraźnego zapisu w art. 55 § 1 k.p.k. i jego gwarancyjnego charakteru - data doręczenia takiego zawiadomienia pełnomocnikowi pokrzywdzonego (24 lutego 2015 r.-k.387 akt 3 Ds.81/15 ). Subsydiarny akt oskarżenia został tymczasem wniesiony w dniu 24 marca 2015 r. (data stempla pocztowego na kopercie-k.7 akt sprawy), a zatem po wskazanym w art. 55 § 1 k.p.k. terminie, który ma charakter terminu prekluzyjnego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2015 r., V KZ 6/15, LEX nr 1682153; wyrok TK z dnia 25 września 2012 r., SK 28/10, OTK-A 2012, Nr 8, poz. 96 i z dnia 8 stycznia 2013 r., K 18/10 OTK-A 2013, Nr 1, poz. 2). Zgodnie z treścią wskazanego postanowienia SN „ Miesięczny termin do wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia rozpoczyna swój bieg od chwili doręczenia pokrzywdzonemu zawiadomienia o powtórnym postanowieniu prokuratora o odmowie wszczęcia albo umorzeniu postępowania, wydanym w warunkach art. 330 § 2 k.p.k.; jako termin prekluzyjny nie podlega on przedłużeniu ani przywróceniu. Pełnomocnik pokrzywdzonego nie nabywa w tym zakresie własnych uprawnień pozwalających na odrębne liczenie biegu powyższego terminu; podkreślić przy tym trzeba, że z uwagi na brak powołania normy art. 86 § 1 k.p.k. w dyspozycji przepisu art. 88 zd. 2 k.p.k. zakres ochrony uprawnień osób reprezentowanych w procesie karnym przez pełnomocników jest węższy, niż to ma miejsce w wypadku oskarżonych”.

W związku z powyższym skarga subsydiarna nie została skutecznie wniesiona, a zatem postępowanie sądowe zostało wszczęte i toczyło się przy braku skargi uprawnionego oskarżyciela. Konsekwencją takiego uchybienia winno być uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania wobec braku podstaw do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów o czym szczegółowo w punkcie 3.1.

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwi ęź le o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Brak skargi uprawnionego oskarżyciela, wobec przekroczenia terminu miesiąca tj. terminu prekluzyjnego wskazanego w art. 55 § 1 kpk na wniesienie subsydiarnego aktu oskarżenia przez pokrzywdzonego.

☒ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Miesięczny termin do wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia rozpoczyna swój bieg od chwili doręczenia pokrzywdzonemu zawiadomienia o powtórnym postanowieniu prokuratora o odmowie wszczęcia albo umorzeniu postępowania, wydanym w warunkach art. 330 § 2 k.p.k.; jako termin prekluzyjny nie podlega on przedłużeniu ani przywróceniu. Pełnomocnik pokrzywdzonego nie nabywa w tym zakresie własnych uprawnień pozwalających na odrębne liczenie biegu powyższego terminu. W związku z powyższym skarga subsydiarna nie została skutecznie wniesiona, a zatem postępowanie sądowe zostało wszczęte i toczyło się przy braku skargi uprawnionego oskarżyciela. Konsekwencją takiego uchybienia winno być uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Brak skargi uprawnionego oskarżyciela

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Wobec przekroczenia terminu prekluzyjnego określonego w art. 55 § 1 kpk na wniesienie subsydiarnego aktu oskarżenia przez pokrzywdzonego należy uznać, że skarga subsydiarna nie została skutecznie wniesiona, a zatem postępowanie sądowe zostało wszczęte i toczyło się przy braku skargi uprawnionego oskarżyciela. Konsekwencją takiego uchybienia winno być uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania zgodnie z przepisami art. 439 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 kpk.

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2 i 3.

W sprawach z oskarżenia publicznego, w których akt oskarżenia wniósł oskarżyciel posiłkowy odpowiednie zastosowanie mają przepisy odnoszące się do kosztów procesu w sprawach z oskarżenia prywatnego (art. 640 k.p.k.). W sprawach tych w razie umorzenia postępowania, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, koszty procesu ponosi oskarżyciel prywatny (art. 632 pkt 1 k.p.k.). Przepis ten ma odpowiednie zastosowanie do spraw, w których akt oskarżenia wniósł subsydiarny oskarżyciel posiłkowy. Jednak w sprawach z oskarżenia prywatnego, a więc także w sprawach z subsydiarnego oskarżenia, w wyjątkowych wypadkach, w razie umorzenia postępowania, sąd może orzec, że koszty procesu ponosi w całości lub w części oskarżony albo Skarb Państwa (art. 632a k.p.k.). Taka wyjątkowa sytuacja zachodzi właśnie w rozpoznawanej sprawie, ale tylko w zakresie kosztów wyznaczenia obrońcy z urzędu. Prowadzenie postępowania sądowego i generowanie jego kosztów wynikało z błędu sądu pierwszej instancji, który nie dostrzegł zaistnienia ujemnej przesłanki procesowej. Dlatego też tej części kosztów procesu nie powinien ponosić subsydiarny oskarżyciel posiłkowy, tylko Skarb Państwa.

1PODPIS

sędzia Anna Zawadka sędzia Ludmiła Tułaczko sędzia Izabela Kościarz-Depta

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego (...) w W. z dnia 12 grudnia 2018r. sygn. akt III K 154/15

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego Ł. D. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego(...) w W. z dnia 12 grudnia 2018r. sygn. akt III K 154/15

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego(...) w W. z dnia 12 grudnia 2018r. sygn. akt III K 154/15

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana