Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1036/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 16 października 2019r., sygn. akt II K 500/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1

K. B.

zarządzenie do wykonania wobec skazanej dwóch kar pozbawienia wolności w sprawach Sądu Rejonowego w Zabrzu (sygn. akt II K 1207/14) i w Rudzie Śląskiej (sygn. akt II K 659/12)

postanowienia Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 3 czerwca 2019r. i 6 września 2019r.

190-192

2.1.1.2

K. B.

pobyt skazanej w jednostce penitencjarnej od dnia 12 października 2019r.

opinia o skazanej dyrektora Aresztu Śledczego w K.

178-179

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

postanowienia Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 3 czerwca 2019r. i 6 września 2019r.

dowód niebudzący wątpliwości, brak wątpliwości co do jego autentyczności i wiarygodności

2.1.1.2

opinia o skazanej dyrektora Aresztu Śledczego w K.

dowód niebudzący wątpliwości, brak wątpliwości co do jego autentyczności i wiarygodności

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

mająca istotny wpływ na treść orzeczenia obraza prawa procesowego, a to art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, a to wywiadu środowiskowego sporządzonego przez kuratora

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Okoliczności dotyczące właściwości i warunków osobistych skazanej, w kontekście dostosowania wymiaru kary łącznej do realizacji celów w zakresie prewencji indywidualnej, zostały przez Sąd Rejonowy właściwie ocenione. I tak w oparciu o wywiad o skazanej, sporządzony przez kuratora (K. 38-41, 108-111), ustalono, że jej zachowanie przed osadzeniem w jednostce penitencjarnej było oceniane pozytywnie. Wbrew temu jednak, co podnosi skarżący, skazana swoim zachowaniem w warunkach wolnościowych niczym szczególnym nie wyróżniała się, pracując jedynie dorywczo i sprawując opiekę nad dziećmi, a także pomagając rodzicom. Posiadała opinię pozytywną w miejscu zamieszkania, nie była widywana pod wpływem alkoholu. Te ustalenia miał w polu widzenia Sąd orzekający dokonując prawidłowej oceny postawy skazanej w procesie jej resocjalizacji, co wprost wskazuje w swoim uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Wniosek

wymierzenie skazanej kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze najsurowszej z kar podlegających łączeniu bądź w wymiarze niższym, aniżeli uczynił to Sąd Rejonowy

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy, a więc w wymiarze niższym od sumy kar cząstkowych podlegających połączeniu, uznać należy za rozstrzygnięcie spełniające kryteria sprawiedliwości i racjonalności w kontekście niżej wskazanych kryteriów

3.2.

mający istotny wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy zasada pełnej absorpcji nie może znaleźć zastosowania, podczas gdy istnieją przesłanki przemawiające za zastosowaniem w niniejszej sprawie zasady pełnej absorpcji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd merytoryczny nie popełnił błędu w zakresie połączenia kar w oparciu o przepisy prawa obowiązujące od dnia 1 lipca 2015r., czego skarżący nie kwestionował. Istotnie zachodziły warunki do orzeczenia jednej kary łącznej pozbawienia wolności z połączenia kar tego samego rodzaju, orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego w Zabrzu i Rudzie Śląskiej, jako kar bezwzględnych i kar z warunkowym zawieszeniem ich wykonania (art. 89 § 1a i § 1b kk). Granice kary łącznej określa przepis art. 86 § 1 kk, wedle którego Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar jednostkowych podlegających łączeniu do ich sumy, nie przekraczając górnych granic dla danego rodzaju kar wynikających z powołanego przepisu, przy czym jej wymiar we wskazanych wyżej granicach warunkowany jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski związek przedmiotowo – podmiotowy łączy te czyny. Im bliższe są te relacje, tym bardziej wyrok łączny powinien być zbliżony do dopuszczalnego minimum, uwarunkowanego wysokością kar orzeczonych za przestępstwa objęte tym wyrokiem, im związek ten luźniejszy, tym przeważać powinno kumulowanie poszczególnych kar (zob. wyrok SN z dnia 25 X 1983r., IV KR 213/83, OSNKW z 1984r., z. 5-6, poz. 65; wyrok SN z dnia 15 V 1990r., IV KR 80/90, Lex nr 22064; wyrok SA w Krakowie z dnia 10 X 1991r., II AKr 127/91, KZS z 1991r., z. 10, poz. 10). Przez związek przedmiotowo – podmiotowy należy zaś rozumieć podobieństwo rodzajowe zbiegających się przestępstw, motywację oraz czas i miejsce popełnienia każdego z nich (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 2 VII 1992r., II AKr 117/92, KZS z 1992r., z. 9, poz. 50). Przywołane w apelacji okoliczności, a mianowicie okoliczności popełnienia przypisanych skazanej przestępstw, w szczególności powiązanie pomiędzy nimi i bliskość czasowa ich popełnienia, wskazywały zdaniem skarżącego na dość bliski związek przedmiotowo – podmiotowy pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami, a tym samym przemawiać miały za orzeczeniem kary łącznej na zasadzie absorpcji. Nadto zdaniem obrońcy prezentowana prawidłowa postawa przez skazaną w miejscu zamieszkania w pełni świadczyć miała o pozytywnej prognozie i odbywanym pomyślnie przez nią procesie resocjalizacji. Należy jednak w pełni zaaprobować poglądy Sądu Rejonowego wyartykułowane w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku co do okoliczności, jakie winny zostać uwzględnione przy wymiarze kary łącznej. Zgodnie z utrwalonym w tym zakresie orzecznictwem Sądu Najwyższego, wymiar kary łącznej winien być kształtowany przy uwzględnieniu w pierwszej kolejności celów zapobiegawczych i wychowawczych kary, jak też jej społecznego oddziaływania. Istotnym staje się w kontekście tych celów ustalenie właśnie związku przedmiotowego i podmiotowego pomiędzy czynami podlegającymi objęciu karą łączną oraz czas popełnienia przestępstw, jak też ustalenie okoliczności związanych z zachowaniem i szeroko rozumianą sytuacją osoby skazanej po wydaniu wyroków, na mocy których orzeczono kary jednostkowe, w celu rozważenia ich wpływu na ewentualne złagodzenie. W szczególności zaaprobować należy w pełni zatem stanowisko Sądu Rejonowego, zgodnie z którym związek podmiotowo - przedmiotowy czynów objętych karą łączną nie był na tyle silny, by okoliczność ta uzasadniała orzeczenie kary łącznej przy zastosowaniu skrajnej, acz postulowanej zasady pełnej absorpcji. Należy bowiem podkreślić, że poszczególne czyny, objęte wyrokami we wszystkich pięciu sprawach podlegających łączeniu, choć w większości były skierowane przeciwko mieniu, to jednak również popełniane były przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, a także realizowały znamiona występków z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z ustawy o ochronie zwierząt. Były popełniane one nadto przez skazaną w dużych odstępach czasowych, a działalność przestępcza skazanej była rozciągnięta w czasie znacznym, bo sięgającym kilku lat (czyny te bowiem były popełniane na przestrzeni od września 2009r. aż do marca 2018r.). Same przestępstwa naruszające mienie, wbrew wywodom skarżącego, były popełnione w latach 2009-2010, następnie zaś w roku 2014, 2016 i w latach 2017-1018 (ciągi przestępstw), a zatem także i w tym zakresie nie sposób mówić o bliskim przedziale czasowym. Sąd orzekający w sposób wnikliwy przeanalizował zakres podobieństwa wszystkich czynów popełnionych przez skazaną, kwalifikację prawną, odległość czasową między nimi, ich sposób i miejsce popełnienia, a także motywację sprawcy, słusznie dochodząc do wniosku, iż czyny te nie mogły być objęte w żadnym wypadku jednym planem działania. Wskazać należy w tym kontekście skarżącemu, iż zastosowanie zasady pełnej absorpcji przy wymiarze kary łącznej w szczególności winno być ograniczone do sytuacji, kiedy pomiędzy pozostającymi w zbiegu czynami odległość czasowa jest nieznaczna, sama granica pomiędzy nimi nie jest wyraźna, a czyny są jednorodzajowe i objęte jedynym planem działania. Zatem Sąd Rejonowy badając relacje zachodzące pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami prawidłowo stwierdził, że więzi pomiędzy nimi nie były na tyle bliskie, by uzasadniało to wymierzenie kar na zasadzie pełnej absorpcji, a więc w rozmiarze odpowiadającym wymiarowi najwyższych z kar podlegających połączeniu, in concreto w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Podnosi obrońca w swojej apelacji, iż w wypadku łączenia kar o charakterze bezwzględnym z karami, których wykonanie warunkowo zawieszono doszło do pokrzywdzenia skazanej, Sąd Rejonowy jednak w sposób prawidłowy zastosował przepisy art. 91 § 2 kk, art. 86 § 1 i 4 kk oraz art. 89 § 1a i § 1b kk, nie znajdując podstaw do połączenia - jak chciał skarżący - jedynie tych pierwszych kar. Przypomnieć więc wypada w tym miejscu, że w orzecznictwie podkreśla się, iż "orzeczenie kary łącznej nie musi przynosić skazanemu korzyści, to jest orzeczenia kary łącznej w wymiarze niższym od arytmetycznej sumy poszczególnych kar, czy też poprzez zastosowanie zasady absorpcji (...). Wymiar kary łącznej zależy od stopnia związku przedmiotowego i podmiotowego zbiegających się przestępstw. Decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma także wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. Popełnienie więcej niż dwóch przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji" (wyrok SA w Łodzi z dnia 20 IX 2001r., II AKa 154/01, Prok. i Pr.-wkł. 2002, Nr 4, poz. 26). Kara łączna to szczególna kara wymierzana niejako "na nowo" i jako taka stanowić musi syntetyczną, całościową ocenę zachowań sprawcy, będąc właściwą, celową z punktu widzenia prewencyjnego reakcją na popełnione czyny i jako taka nie może i nie powinna być postrzegana jako instytucja mająca działać na korzyść skazanego, ale jako instytucja gwarantująca racjonalną politykę karania w stosunku do sprawcy wielości - pozostających w realnym zbiegu - przestępstw (wyrok SA w Katowicach z 28 II 2014r., II AKa 511/13, LEX nr 1487578). W realiach tej sprawy zwraca uwagę więc także i wielość czynów, których dopuściła się skazana (17 czynów), nadto zaś fakt łatwego powrotu do przestępstw w latach 2014, 2016, a następnie 2017-2018, kiedy to m. in. naruszyła mienie, zdrowie człowieka, bezpieczeństwo w komunikacji czy w końcu popełniła szereg przestępstw naruszających ochronę zwierząt. Ponadto, czego już niestety skarżący nie chciał zauważyć, ważkie znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. Popełnienie większej ilości przestępstw jest zaś istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji, której zastosowanie jest przecież rozwiązaniem skrajnym, wyjątkowym, podobnie jak sięgnięcie po będącą jej przeciwieństwem zasadę kumulacji (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 12 VII 2000r., II AKa 171/00, OSA z 2001r., z. 2, poz. 5; wyrok SA w Krakowie z dnia 29 VI 2010r., II AKa 100/10, KZS 2010/10/16).

Tymczasem skazana w okresie od września 2009r. do marca 2018r. popełniła 17 przestępstw, co musiało niestety stanowić istotny negatywny czynnik prognostyczny, przemawiający obecnie za orzeczeniem wobec niego kary łącznej surowszej nawet od wynikającej z dyrektywy częściowej kumulacji w wysokości zbliżonej do minimum (zob. wyrok SA w Łodzi z dnia 20 IX 2001r., II AKa 154/01, Prok. i Pr. z 2002r., z. 4, poz. 26). Podnoszona zatem przez apelującego aktualna, prawidłowa postawa skazanej nie znajduje w ogóle potwierdzenia w aktach sprawy, zwłaszcza zważywszy na prezentowany przez nią na przestrzeni lat stosunek do wyroków sądów i orzekanych wobec niej kar, w tym w większości wolnościowych. Nie jest w stanie zmienić tej oceny aktualna opinia o skazanej, która od 12 października 2019r. przebywa w zakładzie karnym, gdzie została doprowadzona i będzie odbywać 3 kary. Jej zachowanie jest oceniane tam jako umiarkowane, nie wyróżnia się niczym w swojej postawie, nie była karana ani nagradzana, nie jest też zatrudniona na terenie jednostki.

Wniosek

wymierzenie skazanej kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze najsurowszej z kar podlegających łączeniu bądź w wymiarze niższym, aniżeli uczynił to Sąd Rejonowy

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy, a więc w wymiarze niższym od sumy kar cząstkowych podlegających połączeniu, uznać należy za rozstrzygnięcie spełniające kryteria sprawiedliwości i racjonalności w kontekście niżej wskazanych kryteriów

3.3.

rażąca niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności w stosunku do celów jakie kara ta winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, jak również mając na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten będzie tylko zasadny wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo SN (por. III KR 254/73, OSNPG 1974, nr 3-4, poz. 51 i aprobatę tego stanowiska: M. Cieślak, Z. Doda, Przegląd orzecznictwa, Pal. 1975, z. 3, s. 64). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa - >>rażąco<< niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (zob. wyrok SN z dnia 2 II 1995r., II KRN 198/94, OSNPP 6/1995, poz. 18). Skazana wykazywała łatwą tendencję do powrotu na drogę przestępczą, popełniając także w okresach prób wyznaczonych poprzednimi orzeczeniami kolejne, podobne i niepodobne przestępstwa, co musiało niestety stanowić istotny negatywny czynnik prognostyczny, przemawiający obecnie za orzeczeniem wobec niej kary łącznej surowszej nawet od wynikającej z dyrektywy częściowej kumulacji w wysokości zbliżonej do minimum (zob. wyrok SA w Łodzi z dnia 20 IX 2001r., II AKa 154/01, Prok. i Pr. z 2002r., z. 4, poz. 26). Wprawdzie podnoszona przez apelującego prawidłowa postawa skazanej sprzed osadzenia, polegająca na ułożeniu sobie życia rodzinnego i prowadzeniu ustabilizowanego trybu życia, winna zasadniczo sprzyjać pozytywnym zmianom w sposobie życia skazanej, choć zasady doświadczenia życiowego uczą, iż umiarkowanie pomyślna prognoza kryminologiczno – społeczna, stawiana wobec osób, które w przeszłości wykazały parokrotnie oznaki braku odpowiedzialności i samodyscypliny, jest dotknięta dużym stopniem ryzyka. Zdaje się to obecnie potwierdzać fakt przebywania skazanej w jednostce penitencjarnej, gdzie odbywa kary za przestępstwa popełnione w przeszłości.

W tej sytuacji wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, więc w wymiarze niższym od sumy kar cząstkowych podlegających połączeniu (wynoszącej 3 lata i 11 miesięcy), uznać należy za rozstrzygnięcia spełniające kryteria sprawiedliwości i racjonalności w kontekście wyżej wskazanych kryteriów.

Wniosek

wymierzenie skazanej kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze najsurowszej z kar podlegających łączeniu bądź w wymiarze niższym, aniżeli uczynił to Sąd Rejonowy

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy, a więc w wymiarze niższym od sumy kar cząstkowych podlegających połączeniu, uznać należy za rozstrzygnięcie spełniające kryteria sprawiedliwości i racjonalności w kontekście niżej wskazanych kryteriów

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wymiar kary łącznej orzeczony wyrokiem łącznym

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność stawianych wyrokowi łącznemu w apelacji zarzutów oraz brak uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu były powodem utrzymania zaskarżonego wyroku.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Fakt pozbawienia skazanej wolności oraz brak jej odpłatnego zatrudnienia były podstawą rozstrzygnięcia Sądu odwoławczego o zwolnieniu skazanej z obowiązku poniesienia wydatków postępowania odwoławczego, którymi obciążono Skarb Państwa (art. 624 § 1 kpk)

1PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca skazanego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wymiar kary łącznej orzeczonej wobec skazanej

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana