Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1064/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 4 października 2019 r. sygn. akt II K 617/19

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku polegająca na zaniechaniu przeprowadzenia wnioskowanej przez oskarżonego B. czynności konfrontacji jego osoby ze współoskarżonym G. S.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniu oskarżonego B. akta sprawy nie potwierdzają, by kiedykolwiek wnioskował o konfrontację z G. S., w szczególności na etapie dochodzenia i to ze skutkiem negatywnym. Na pewno w postępowaniu sądowym tego rodzaju wniosku nie składał, choć zdawał sobie sprawę z prowadzenia rozprawy głównej pod nieobecność oskarżonego S. i poprzestaniu na odczytaniu jego wcześniejszych wyjaśnień (k. 541-542, 571-572, 616-618). Takiego wniosku nie składała również na żadnym etapie postępowania obrońca z wyboru oskarżonego B., w tym podczas zaznajomienia z materiałami dochodzenia (k. 439). Zdaniem Sądu Okręgowego nie zachodziła również konieczność przeprowadzenia wspomnianej konfrontacji z urzędu przez Sąd I instancji dla wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy istotnych dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z art. 172 kpk osoby przesłuchiwane mogą być konfrontowane w celu wyjaśnienia sprzeczności. Przepis ten nie nakłada jednak na organy procesowe żadnego obowiązku. Daje jedynie podstawę przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy osobami przesłuchiwanymi, a także określa sytuację, w której jest ona niedopuszczalna. Konfrontacja jest zatem czynnością fakultatywną, uzależnioną od oceny organu procesowego, który nie ma obowiązku jej przeprowadzenia w każdym wypadku sprzeczności w oświadczeniach dowodowych. Powinien to zrobić wówczas, gdy może się to przyczynić do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego (zob. postanowienie SN z dnia 29 maja 2008 r., V KK 99/08, LEX nr 435313). Jakkolwiek jest oczywistym, że pomiędzy depozycjami oskarżonych S. i B. zachodziła sprzeczność, to już jednak to, czego ona dotyczyła, nie pozostawiało najmniejszej wątpliwości, że nie mogłaby zostać wyjaśnioną w drodze konfrontacji. Oskarżony B. zaprzeczał swojej bytności w miejscu i czasie oraz okolicznościach wskazywanych przez G. S., a miał być wedle ustaleń Sądu I instancji prowadzącym skradzione przedmiotowe A. (...) transportowane w asyście V. (...) ze (...) na północ Polski w ustalone miejsce. Czynność konfrontacji nie przyczyniłaby się bowiem do oceny prawidłowości rozpoznania przez G. S. w oskarżonym B. owego kierującego. Poza tym zgodnie z art. 172 kpk nie mogła zmierzać do wyjaśnienia sprzeczności w depozycjach jednej z przesłuchanych osób, a w tym właśnie upatrywał potrzeby jej przeprowadzenia oskarżony B. powołując się na niekonsekwencję G. S. w zakresie rozpoznania tegoż kierującego. Szerzej odnośnie tego ostatniego zagadnienia w sekcji 3.2.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania zgodnie z art. 437 § 2 zd. 2 kpk może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych:

-

w art. 439 § 1 kpk (bezwzględne przyczyny odwoławcze jak np. nienależyta obsada sądu, branie udziału w wydaniu orzeczenia osoby nieuprawnionej lub niezdolnej do orzekania bądź podlegającej wyłączeniu z mocy prawa, sąd niższego rzędu orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu wyższego rzędu, orzeczenie nie zostało podpisane przez którąkolwiek z osób biorących udział w jego wydaniu, zachodzi sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiająca jego wykonanie, orzeczenie zostało wydane pomimo to, że postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało już prawomocnie zakończone),

-

art. 454 kpk (zakazy ne peius jak np. niedopuszczalność skazania oskarżonego przez sąd odwoławczy, kiedy został on uniewinniony w pierwszej instancji),

-

jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.

Ostatni z wyżej wymienionych enumeratywnie wskazanych w ustawie procesowej przypadków wydania orzeczenia kasatoryjnego przez sąd odwoławczy zachodzi wówczas, gdy orzekający sąd pierwszej instancji naruszył przepisy prawa procesowego, co skutkowało, w realiach sprawy, nierzetelnością prowadzonego postępowania sądowego, uzasadniającą potrzebę powtórzenia (przeprowadzenia na nowo) wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie pierwszej instancji (zob. uchwałę SN z dnia 22 maja 2019 r., I KZP 3/19, OSNKW 2019/6 poz. 31). Ewentualne braki postępowania dowodowego zgodnie z art. 437 § 2 zd. 2 kpk nie stanowią wystarczającej podstawy do uchylenia wyroku uniewinniającego i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. W przyjętym obecnie modelu postępowania odwoławczego, sąd II instancji zobowiązany jest więc do uzupełnienia materiału dowodowego w ramach przeprowadzanej kontroli odwoławczej i to niezależnie od rodzaju wyroku poddanego tej kontroli (zob. wyrok SN z dnia 23 stycznia 2019 r., III KS 32/18, LEX nr 2619183). Dopiero po dokonaniu takiej czynności pojawia się kwestia zakresu orzekania sądu odwoławczego w związku ze stwierdzonym uchybieniem o charakterze względnej przyczyny odwoławczej (art. 438 kpk). W przypadku wyroku skazującego w grę będzie ewentualnie wchodziło stosowne skorygowanie zaskarżonego orzeczenia.

W rozpatrywanej sprawie Sąd Okręgowy nie stwierdził podniesionego w środku odwoławczym uchybienia, bądź żeby miało ono wpływ na treść zaskarżonego wyroku, ani też takiego, do uwzględnienia którego byłby zobligowany z urzędu niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść zaskarżonego wyroku.

3.2.

obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku polegająca na wadliwej ocenie:

-

wyjaśnień G. S. w zakresie, w jakim w oskarżonym B. rozpoznał niejakiego (...), podczas gdy nie był w tym konsekwentnym,

-

wyjaśnień oskarżonego B. oraz świadka A. S. w zakresie, w jakim wskazywali na niemożność popełnienia przez oskarżonego B. zarzucanego mu czynu ze względu na jego przebywanie w miejscu zamieszkania po wcześniej w nadmiarze spożytym alkoholu, podczas gdy oskarżony B. racjonalnie wytłumaczył się z początkowej niepamięci w tym zakresie, jak też w żaden sposób nie wpływał na zeznania swej partnerki życiowej, pomimo że w trakcie stosowania wobec niego tymczasowego aresztowania odbywała z nim widzenia, a czas zgłoszenia A. S. jako świadka wynikał z jego niechęci do angażowania jej w sprawę

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Prawdą jest, że oskarżony S. najpierw w E. N., którego wizerunek figurował na fotografii nr 4 na tablicy poglądowej nr 3 (k. 53), rozpoznał kierującego V. (...) o początkowym numerze rejestracyjnym (...) ... (k. 55-56, 150), by następnie wskazać właśnie na oskarżonego B. (k. 336), którego wizerunek figurował na fotografii nr 1 na tablicy poglądowej nr 5 (k. 325). Zaznaczenia wymaga, iż tegoż mężczyznę G. S. początkowo określał jako B., pod takim imieniem miał być mu znany, nie był jednak zorientowany w jego danych personalnych, zetknąć się mieli trochę wcześniej przed Świętami Bożego Narodzenia w 2018 r. przy okazji transportowania skradzionej S. (...) z G. do Ł. w ramach procederu, w który się zaangażował w charakterze osoby odpowiedzialnej za przemieszczanie pojazdów już do miejsc, w których były one najczęściej rozbierane na części (k. 49-50). Za każdym razem B. towarzyszyć miał mężczyzna znany mu jako (...), który kierował skradzionymi pojazdami i dowoził je w umówione miejsca. Jako tego mężczyznę G. S. rozpoznał R. G. (k. 56), którego wizerunek figurował na fotografii nr 2 na tablicy poglądowej nr 4 (k. 54). Istotnie później podczas okazania tablicy poglądowej nr 5 twierdził, iż we wskazanym M. B. rozpoznał owego (...) (k. 336), ale należało to potraktować jako ewidentną omyłkę, o czym świadczyły następujące okoliczności. Już podczas pierwszego okazania wskazywał, że B. poruszał się samochodem V. (...) koloru niebieskiego o początkowych numerach rejestracyjnych (...)… z charakterystycznymi uszkodzeniami w postaci wgnieceń w lewym przednim błotniku oraz drzwiach od strony kierowcy (k. 49v). Natomiast jeszcze przed okazaniem tablicy poglądowej nr 5 m.in. z wizerunkiem M. B. na okazanej mu fotografii samochodu V. (...) koloru granatowego nr rej. (...) zarejestrowanego na konkubinę tego oskarżonego (k. 342-344) rozpoznał właśnie pojazd tej marki, o którym wcześniej wspominał, konkretnie po widocznych uszkodzeniach przedniego lewego błotnika w okolicy drzwi (k. 332). Nie miał najmniejszych wątpliwości co do tego rozpoznania. Oskarżony B. musiał być natomiast ewidentnie użytkownikiem tego auta, skoro podczas czynności oględzin nie krył, iż ujawnione i zabezpieczone wówczas w tym pojeździe przedmioty w postaci złącza OBD i trzech telefonów stanowią jego własność (k. 360-362). Ponadto G. S. od samego początku wskazywał, że (...) ma około 50 lat i jest starszy od (...), którego wiek szacował na około 30-35 lat (k. 49v-50). Jednocześnie twierdził, że (...) jest mężczyzną niskiego wzrostu lekko siwiejącym (k. 50). Tymczasem najpierw rozpoznał wizerunek E. N. przedstawiający kompletnie łysego mężczyznę, na co zresztą samemu zwrócił uwagę podczas czynności okazania (k. 56). Niewątpliwie zaś wizerunek oskarżonego na tablicy poglądowej nr 5 mógł przedstawiać właśnie lekko siwiejącego mężczyznę. Zresztą w bezpośrednim kontakcie z oskarżonym w toku rozprawy apelacyjnej Sąd Okręgowy mógł się zorientować, iż przynajmniej po bokach rzucała mu się siwizna na włosach. Patrząc zaś na rysy twarzy obu mężczyzn na tablicach poglądowych rzeczywiście można mieć wrażenie, iż są oni dość podobni do siebie. Zwraca uwagę charakterystyczny nos, owal twarzy, kształt oczu, wielkość brwi, jak i poprzez fragmenty barku ich postura. Metrykalnie M. B., choć w czasie okazań przeprowadzanych z G. S. liczył sobie niespełna 43 lata mógł uchodzić za mężczyznę dojrzalszego. Takie też wrażenie sprawiał dla Sądu odwoławczego w bezpośrednim kontakcie na rozprawie apelacyjnej. Jednocześnie na zdjęciu nr 2 tablicy poglądowej nr 4, które przedstawiało R. G., był wizerunek mężczyzny wiekowo odpowiadającego 30-35 latkowi, a zatem młodszego. Zresztą R. G. o kilka lat jest młodszy od M. B.. Także wzrost oskarżonego (176 cm) pasuje do osoby, która może być z własnej perspektywy oceniania jako niskiego wzrostu. Mylił się natomiast oskarżony podnosząc, że G. S. okazywano mało czytelne kserokopie tablic poglądowych. Jak wynika z akt sprawy, owe kserokopie są pokłosiem dokonanego wyłączenia do odrębnego prowadzenia materiałów dotyczących kradzieży pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) przeciwko podejrzanym G. S., J. W., R. G. oraz M. B.. Dokonało się to m.in. poprzez wykonanie kserokopii tablic poglądowych dopiero w dniu 19 marca 2019 r. (k. 1), a więc już po przeprowadzeniu okazań z udziałem G. S.. Ostatnie z nich miało miejsce 7 marca 2019 r. (k. 336). Odnosząc się natomiast do kwestii zapamiętanego przez G. S. numeru rejestracyjnego V. (...), o którym wyjaśniał, trzeba zauważyć, że jakkolwiek obiektywnie druga cyfra w tym numerze została wskazana nieprawidłowo, przyczyny tego należy upatrywać wyłącznie w tym, iż nie została właściwie zakodowana w pamięci tego oskarżonego. Zresztą dostrzec należało, iż cyfra "(...)", bo o tę chodzi, i tak znajdowała się w ciągu znaków jako piąty (cyfra trzecia po dwóch literach) określających numer rejestracyjny rzeczonego auta. Nieprzypadkowo natomiast oskarżony S. rozpoznał pojazd po innych charakterystycznych cechach, na które wskazywał od samego początku jako mogące posłużyć do jego identyfikacji. Nie można również zapominać, że w innym pojeździe użytkowanym przez oskarżonego, a mianowicie R. (...) o nr rej. (...), ujawniono urządzenie marki (...), o którym Urząd Komunikacji Elektronicznej wypowiedział się w wydanej opinii, że jest urządzeniem radiowym przeznaczonym do nadawania i odbioru na wybranych częstotliwościach w zakresie 136-174 MHz i 400-520 MHz i technicznie umożliwia pracę na częstotliwościach PMR, na częstotliwościach w tzw. paśmie amatorskim, Walkie Takie, Policji, Straży Miejskiej, Straży Pożarnej, Pogotowia, PKP, Taxi, Ochrony oraz innych służb mundurowych, komunalnych, prywatnych firm korzystających z tego zakresu częstotliwości. Ponadto miało wbudowane radio FM, nie mniej w pamięci radiotelefonu nie były zaprogramowane kanały. W każdym bądź razie zaprogramowane w urządzeniu częstotliwości mogą być użytkowane przez daną służbę radiokomunikacyjną rządową lub cywilno-rządową, w tym wymienione w art. 4 prawa telekomunikacyjnego organy i jednostki podległe ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych (k. 430), a więc m.in. przez Policję. Posiadanie przez oskarżonego B. rzeczonego urządzenia radiokomunikacyjnego wpisywało się mocno w modus operandi (sposób działania) grupy osób, której wycinek przestępczej aktywności był przedmiotem osądu w niniejszej sprawie, nie ograniczającej się jednak li tylko do przełamywania zabezpieczeń pojazdów i ich zaboru w celu przywłaszczenia, ale również zakładającej szybkie i skuteczne upłynnienie łupu wymagające uprzedniego jego przetransportowania na znaczną odległość w inną część Polski. Dokonywać się zaś miało z asystą. Dla bezpieczeństwa tak realizowanego transportu rzeczywiście wskazanym, czy wręcz koniecznym byłoby prowadzenie nasłuchu częstotliwości policyjnych celem uniknięcia zatrzymania choćby poprzez ominięcie blokad czy rejonów wzmożonych patroli, na wypadek niezwłocznego zaalarmowania tej służby przez ofiary. Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy doszedł jednocześnie do wniosku, że zaniechanie bezpośredniego przesłuchania oskarżonego S. na rozprawie, będące uprawnieniem Sądu Rejonowego (zob. art. 374 § 1 kpk i art. 389 § 1 kpk), nie wpłynęło negatywnie na wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a niewątpliwie nie wnioskował o to oskarżony B. (również w apelacji), jak i jego obrońca. W przekonaniu Sądu Okręgowego bez dopytywania G. S. możliwym było zorientowanie się w powyższym błędzie oraz logiczne oraz zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego wytłumaczyć, co niniejszym uczyniono. Stwierdzić natomiast należało jedynie, iż Sąd a quo wyjątkowo pobieżnie odniósł się do niejednoznacznej identyfikacji M. B. przez G. S., a w zasadzie zagadnienie to zbagatelizował w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, choć było ono kluczowym dla rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności karnej tego oskarżonego, skutkiem czego nieprawidłowo ustalił, że to M. B. kierował skradzionym pojazdem, podczas gdy był nim R. G., a oskarżony B. mu asystował w prowadzonym V. (...). Takie rozpisanie ról korespondowało zresztą z tym, do czego skorym był się przyznawać R. G. w ramach rzeczonego procederu, choć akurat nie w odniesieniu do przedmiotowego skradzionego A. (...). Współgrało także z posiadaniem przez oskarżonego B. radiotelefonu mogącego pracować na częstotliwościach policyjnych.

Nie miał natomiast Sąd Okręgowy najmniejszych zastrzeżeń do oceny wyjaśnień M. B. i świadka A. S. w zakresie, w jakim wskazywali na niemożność popełnienia przez tego oskarżonego zarzucanego mu czynu. Oczywiście A. S. w swoich zeznaniach dawała alibi konkubentowi. Nie mogło ono jednak przekonywać, jeśli uwzględni się, kiedy to nastąpiło w stosunku do czasu, w którym oskarżony poznał swoje położenie, a więc z chwilą przedstawienia mu zarzutu w postępowaniu przygotowawczym i zastosowania wobec jego osoby tymczasowego aresztowania (13-14 marca 2019 r.). Do dnia 15 lipca 2019 r. nikt o przesłuchanie A. S. nie wnioskował. Dopiero też wtedy oskarżony B. raczył opowiedzieć, co sobie przypomniał na temat nocy, w której miało dojść do kradzieży przedmiotowego samochodu A. (...). Zwraca uwagę, iż jako osoba pozbawiona wolności pomimo pouczenia nie raczył wnioskować o doprowadzenie na pierwszy termin rozprawy w dniu 10 czerwca 2019 r. (obrońca postulował wtedy jedynie doprowadzenie na kolejny termin rozprawy po konsultacji z mandantem - k. 541v), choć nieco wcześniej, bo w dniach 1 i 4 czerwca 2019 r. zdążył się zapoznać z aktami sprawy (k. 504). Pierwszy osobisty wniosek o doprowadzenie złożony został dopiero 14 czerwca 2019 r., a zawarty był w piśmie datowanym na 11 czerwca 2019 r. (k. 543). W pierwszych wyjaśnieniach twierdził z kolei, iż nie pamięta krytycznego czasu, a wręcz nie wykluczał, iż mógł być wówczas nawet za granicą (k. 372). Jeśli się uwzględni charakterystyczną datę tuż po nowym roku (noc z 1 na 2 stycznia 2019 r.), tłumaczenie oskarżonego, że najpierw nie pamiętał, a potem sobie przypomniał, gdzie przebywał w krytycznym czasie, a potem jeszcze ujawnia się świadek, który może to potwierdzić, przy czym chodzi o osobę, z którą wcześniej na swój wniosek uzyskał zgodę na kontakt telefoniczny jako osoba pozbawiona wolności (k. 526), rzeczywiście logika i doświadczenie życiowe nie pozwalały uwierzyć w przedstawiane alibi. Urąga natomiast zasadom prawidłowego rozumowania argument, iż osoby mogącej uchronić go nie tylko przed odpowiedzialnością karną, ale dalszym stosowaniem tymczasowego aresztowania, nie zdecydował się niezwłocznie zgłosić w charakterze świadka nie chcąc jej poddawać stresowi związanemu z czynnością przesłuchania. Gołosłownym pozostało natomiast twierdzenie, iż stan zdrowia A. S. mógł stanowić realny powód rezygnacji z wcześniejszego wnioskowania o jej przesłuchanie, kiedy skierowanie na radioterapię w dniu 7 czerwca 2019 r. nosi datę 30 maja 2019 r., a badanie TK klatki piersiowej, na podstawie którego m.in. owo skierowanie zostało wystawione, wykonane zostało raptem 16 maja 2019 r. (k. 550, 551). Akta sprawy nie potwierdzają też, by oskarżony już w dniu 18 czerwca 2019 r. wnioskował o przesłuchanie konkubiny, a więc przed złożeniem przez siebie wyjaśnień na rozprawie w dniu 15 lipca 2019 r..

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Błędne ustalenie, że to oskarżony B. kierował skradzionym A. (...), podczas gdy prawidłowo należało stwierdzić, iż asystował w prowadzonym V. (...) w transporcie skradzionego auta, za kierownicą którego zasiadał R. G., nie miało wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Oskarżonemu przypisano popełnienie przestępstwa we współsprawstwie z innymi osobami. Innego rodzaju aktywność w popełnieniu przestępstwa w ramach dokonanego podziału ról pomiędzy współdziałające osoby nie mogła mieć zaś wpływu na przyjęcie w tej konkretnej sprawie, że oskarżony był jednym ze wspólników, który miał do wykonania konkretne zadanie, od którego zależało powodzenie dokonanej kradzieży z włamaniem, obliczonej przecież na szybkie i skuteczne upłynnienie łupu. Warunkiem odpowiedzialności za współsprawstwo jest przecież wykazanie, że współdziałających łączyło porozumienie obejmujące wspólne wykonanie czynu zabronionego zgodnie z przyjętym podziałem ról oraz że każdy z uczestników porozumienia obejmował świadomością realizację całości znamion określonego czynu zabronionego (zob. wyrok SN z dnia 5 marca 2002 r., II KKN 77/00, LEX nr 51808). Jak jednak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, dla przyjęcia współsprawstwa nie jest jednak konieczne własnoręczne realizowanie znamion czynu zabronionego, gdyż decyduje wspólne popełnienie przestępstwa według uzgodnionego podziału ról. Współsprawcą zatem jest nawet ten, którego zachowanie dopełniło zachowanie innych uczestników postępowania w stopniu, który zgodnie z porozumieniem i podziałem ról współdecydował o popełnieniu przestępstwa. (zob. wyrok SA w Lublinie z dnia 15 czerwca 2000 r., II AKa 70/00, LEX nr 46983). O współsprawstwie mówimy więc nie tylko wtedy, gdy każda ze współdziałających osób realizuje część znamion składających się na opis czynu zabronionego, a suma ich zachowań stanowi realizację znamion określonego typu czynu zabronionego, ale także wtedy, gdy współdziałający nie realizuje żadnego znamienia czasownikowego popełnianego wspólnie czynu zabronionego, ale wykonywana przez niego czynność stanowi jednak istotny wkład w realizację wspólnego przedsięwzięcia, wyrażający się w tym, że bez jego udziału w ogóle nie doszłoby do popełnienia czynu zabronionego lub też doszłoby do jego popełnienia w inny sposób (zob. wyrok SN z dnia 29 czerwca 2006 r., V KK 391/05, Prok. i Pr.-wkł. 2007, nr 1, poz. 2; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 21 października 2014 r., II AKa 278/14, LEX nr 1567126; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 1 października 2014 r., II AKa 251/14, LEX nr 1540998; postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 2014 r., V KK 408/13, LEX nr 1482487; wyrok SA w Łodzi z dnia 23 listopada 2000 r., II AKa 169/00, Prok. i Pr.-wkł. 2001, nr 6, poz. 13; wyrok SA w Łodzi z dnia 14 października 1998 r., II AKa 129/98, Prok. i Pr.-wkł. 2000, nr 5, poz. 18). Wystarczy zatem, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, umożliwiając innemu sprawcy wykonanie czynu zabronionego (zob. postanowienie SN z dnia 1 marca 2005 r., III KK 208/04, OSNKW 2005/7-8/62; postanowienie SN z dnia 20 kwietnia 2004 r., V KK 351/03, OSNKW 2004/5/53). Ponadto jak w sekcji 3.1..

3.3.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na niezasadnym przyjęciu, że oskarżony B. był zaangażowany w popełnienie zarzucanego mu czynu, podczas gdy G. S. wadliwie go rozpoznał jako (...), nie miał tenże współoskarżony wiedzy, kto fizycznie przełamywał zabezpieczenia ukradzionego pojazdu i odjeżdżał nim z miejsca, w którym zostało zaparkowane przez jego użytkownika, a biegły D. M. (1) stwierdził na rozprawie, że zabezpieczone w miejscu zamieszkania oskarżonego B. komputer przenośny H. wraz z testerem diagnostycznym D. nie mogły posłużyć do przełamania zabezpieczeń ukradzionego pojazdu

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z przyczyn omówionych w sekcji 3.2. nie było błędnym ustalenie, że G. S. prawidłowo rozpoznał oskarżonego B. jako jednego z mężczyzn, którzy dostarczyli do P. w woj. (...) przedmiotowe skradzione A. (...), wadliwym było jedynie przypisanie mu konkretnie roli kierującego tym pojazdem, a nie asystującego w transporcie kierowcy V. (...), ale nie miało to wpływu na pociągnięcie oskarżonego do odpowiedzialności karnej za udział w charakterze współsprawcy w popełnieniu zarzucanego mu czynu.

Sąd Rejonowy rzeczywiście też błędnie ustalił, że to konkretnie oskarżony odjechał skradzionym pojazdem z miejsca zdarzenia. Ku takiemu ustaleniu nie dysponował żadnym dowodem, a okoliczność, że to M. B. dojechałby nim do P., wcale na to nie musiałaby również pewnie wskazywać. Jak wynikało z wyjaśnień R. G., sposób upłynniania łupów polegać miał przecież na zmieniających się kierujących skradzionymi pojazdami. Z przyczyn omówionych w sekcji 3.2. nie miało to jednak również wpływu na pociągnięcie oskarżonego do odpowiedzialności karnej za udział w charakterze współsprawcy w popełnieniu zarzucanego mu czynu.

Sąd Rejonowy wcale zaś nie ustalił, że oskarżony był jedną z osób, które uczestniczyły bezpośrednio w przełamywaniu zabezpieczeń skradzionego przedmiotowego A. (...), co akurat nie dziwiło, gdyż nie dysponował na tę okoliczność żadnym dowodem. Zresztą Sąd Rejonowy przyjął, iż poza czterema oskarżonymi, z których M. B. i R. G. uczestniczyli w transporcie łupu do P., a stamtąd oskarżeni S. i W. za to odpowiadali, w przestępstwo były zaangażowane jeszcze inne nieustalone osoby. Z przyczyn omówionych w sekcji 3.2. nawet brak bezpośredniego zaangażowania się oskarżonego w zabór pojazdu nie wykluczałby prawidłowości przyjęcia, że współdziałał zgodnie z dokonanym podziałem ról z innymi osobami w charakterze współsprawcy w popełnieniu zarzucanego mu przestępstwa. Tym samym w istocie bez znaczenia dla kwestii odpowiedzialności karnej M. B. były okoliczności podniesione podczas przesłuchania na rozprawie przez biegłego D. M. (2), a odnoszące się konkretnie do zabezpieczonych podczas przeszukania miejsca zamieszkania tego oskarżonego złącza OBD D. i laptopa H., a co do których podczas tej czynności M. B. nawet twierdził, iż nie należą do niego, lecz sąsiada o imieniu T. (k. 357-359). Nie mniej skarżący jednocześnie nie dostrzegł, że pisemna opinia biegłego M. w zakresie, w jakim formułowała wniosek, że określone przedmioty mogą służyć do uruchomienia pojazdu z pominięciem fabrycznych zabezpieczeń, odnosiła to stwierdzenie łącznie do w/w testera diagnostycznego wraz z interfejsem OBD koloru niebieskiego z gniazdem oraz urządzenia elektronicznego w kształcie prostopadłościanu koloru srebrnego z dwoma portami i przełącznikiem. Tymczasem dwa ostatnie przedmioty zabezpieczone zostały podczas przeszukania miejsca zamieszkania R. G. (k. 206-208), który również był zaangażowany w przedmiotową kradzież z włamaniem. O dziwo dysponował także stacją nasłuchową i urządzeniem radiokomunikacyjnym B..

Za odmiennymi wnioskami co do zaangażowania oskarżonego w popełnienie przestępstwa nie mogły przemawiać w oderwaniu od naprowadzonych wyżej okoliczności wyjaśnienia pozostałych oskarżonych. Wprawdzie żaden z nich nie przyznał, by znał M. B., lecz tego rodzaju postawa nie mogła w świetle wskazań doświadczenia życiowego dziwić. Nierzadko spotyka się solidarność osób popełniających we współdziałaniu przestępstwa, które za wszelką cenę chcą ukryć związki ze sobą, choćby dlatego, żeby minimalizować własną odpowiedzialność.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak w sekcji 3.1. i 3.2.

3.4.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na niezasadnym przyjęciu, że oskarżony przypisanego przestępstwa kradzieży z włamaniem dopuścił się w warunkach recydywy specjalnej z art. 64 § 1 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy przesłanki recydywy specjalnej z art. 64 § 1 kk. Z perspektywy tego przepisu istotny był czas zakończenia odbywania kary pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej 6 miesięcy za przestępstwo umyślne podobne do przypisanego w niniejszym postępowaniu. To nowe przestępstwo powinno być popełnione jedynie przed upływem 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności we wskazanym rozmiarze za wcześniejsze przestępstwo umyślne i podobne do nowo popełnionego. Nie miał natomiast znaczenia czas popełnienia tego poprzedniego przestępstwa.

Zgodnie z art. 115 § 3 kk przestępstwami podobnymi są przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej są natomiast do siebie podobne niezależnie od tego, czy cel osiągnięcia tej korzyści należy do ich ustawowych znamion (zob. wyrok SA w Łodzi z dnia 12 czerwca 2013 r., II AKa 87/13, LEX nr 1324704).

Korzyścią majątkową w rozumieniu art. 115 § 4 kk stanowiącą cel działania sprawcy jest zaś każde przysporzenie majątku sobie lub innej osobie albo uniknięcie w nim strat (zob. uchwałę SN z dnia 30 stycznia 1980 r., VII KZP 41/78, OSNKW 1980/3, poz. 24). W tym kontekście nie może budzić wątpliwości, że przestępstwo kradzieży z włamaniem ze swej istoty jest przestępstwem popełnionym w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. W sprawie IV K 21/13 Sądu Okręgowego w Gliwicach oskarżony został zaś skazany za przestępstwa, do znamion których należało działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, konkretnie na kary po 1 rok i 8 miesięcy pozbawienia wolności za dwa przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk oraz na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk. Przy czym kary te odbył w całości w ramach kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności orzeczonej tym samym wyrokiem w okresie od 29 marca 2012 r. do 28 marca 2016 r. (k. 531-537).

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak w sekcji 3.1.

3.5.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na niezasadnym przyjęciu, że odnośnie oskarżonego B. nie istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna i tylko kara bezwzględnego pozbawienia wolności pozwoli na osiągnięcie celów kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Już tylko popełnienie przestępstwa w warunkach uprzedniego skazania na karę pozbawienia wolności zgodnie z art. 69 § 1 kk wykluczałoby możliwość zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, nie wspominając, że i wymiar tej kary przekraczający jeden rok na to nie pozwalał w myśl przywołanego przepisu.

Niezależnie od powyższego nie popełnił błędu Sąd Rejonowy dochodząc do wniosku, że oskarżony nie zasłużył na dobrodziejstwo instytucji z art. 69 § 1 kk z tego względu że nie spełniał warunkującego jej zastosowanie kryterium w postaci istnienia pozytywnej prognozy społeczno-kryminologicznej opartej na przekonaniu, że jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotności do przestępstwa. Podstawową więc przesłanką stosowania omawianej instytucji jest pozytywna prognoza, wyrażająca się w przekonaniu sądu, że sprawca wykona nałożone obowiązki próby i nie powróci do przestępstwa, a zatem wykonanie wymierzonej mu kary nie jest konieczne. Przy czym zawieszając wykonanie kary bierze się pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Podkreślenia wymaga, iż oskarżony był dotychczas trzykrotnie karany. Oprócz skazania stanowiącego podstawę recydywy specjalnej ma też na koncie wcześniej popełnione dwa przestępstwa paserstwa, przy czym jedno z nich kwalifikowane kumulatywnie z art. 270 § 1 kk. Uwzględniając charakter dotychczasowej karalności oskarżonego, jego doświadczenia z długoletnim pobytem w warunkach izolacji penitencjarnej, po którym powrócił na drogę przestępstwa, dopuszczając się czynu o dość znacznym stopniu zorganizowania, w zupełności uprawnionym był wniosek Sądu Rejonowego, iż nie rokuje on pozytywnie na przyszłość i nie gwarantuje, że w konflikt z prawem więcej nie popadnie. Poza tym w tym konkretnym przypadku również wzgląd na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa sprzeciwiałby się łagodniejszemu potraktowaniu oskarżonego w zakresie rozstrzygnięcia o karze.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak w sekcji 3.1.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

uznanie oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk polegającego na tym, że w nocy z dnia 1 na 2 stycznia 2019 r. w Z. działając wspólnie i w porozumieniu z G. S., J. W. i R. G. oraz z innymi nieustalonymi osobami po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powodując straty w wysokości 60.000 złotych na szkodę (...), przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy za umyślne przestępstwo podobne (również popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nawet w świetle skorygowanych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych prawidłowo oskarżonemu B. przypisano popełnienie przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Ponadto nie stwierdzono takich uchybień, które należałoby uwzględnić z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 439 § 1 kpk, art. 440 kpk, art. 435 kpk, art. 455 kpk).

5.1.2.

Przedmiot utrzymania w mocy

wymierzenie oskarżonemu za przypisane przestępstwo na mocy art. 279 § 1 kk kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, a na mocy art. 33 § 2 kk również kary grzywny w ilości 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych, z zaliczeniem oskarżonemu na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 13 marca 2019 r. godz. 11:18 do dnia 11 września 2019 r. godz. 11:18.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wymierzone oskarżonemu B. kary nie rażą surowością. Okres zaliczony na poczet kary pozbawienia wolności uwzględniał wprowadzenie oskarżonemu w trakcie stosowania tymczasowego aresztowania kary zastępczej pozbawienia wolności. Miało to miejsce w dniu 11 września 2019 r. o godz. 11:18 (k. 612).

5.1.3.

Przedmiot utrzymania w mocy

orzeczenie na mocy art. 46 § 1 kk obowiązku naprawienia w całości szkody poprzez solidarną zapłatę na rzecz pokrzywdzonego przez czterech ustalonych sprawców (w tym oskarżonego B.) kwoty 60.000 złotych

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bez zastrzeżeń, poza tym nie kwestionowane.

5.1.4.

Przedmiot utrzymania w mocy

zwolnienie oskarżonego na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych opłaty od ponoszenia kosztów sądowych

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bez zastrzeżeń. Możliwie najkorzystniejsze dla oskarżonego B..

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Zasadą wynikającą z art. 636 § 1 kpk jest, że w przypadku nieuwzględnienia środka odwoławczego koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi ten, kto wniósł tenże środek. W razie nieuwzględnienia środków odwoławczych wniesionych przez co najmniej dwa uprawnione podmioty zgodnie z art. 636 § 2 kpk stosuje się odpowiednio art. 633 kpk, zgodnie z którym rozdziela się te koszty pomiędzy zobowiązanych do ich poniesienia według zasad słuszności. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie doszukał się podstaw do zwolnienia oskarżonego B. choćby w części od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego po myśli art. 624 § 1 kpk. Stąd został on obciążony połową wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym, a ograniczających się do ryczałtu za doręczenia pism wynoszącego 20 złotych oraz opłatą za II instancję. Przez przeoczenie wysokość opłaty nie uwzględniała jednak, że oprócz kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oskarżonemu wymierzona została kumulatywna kara grzywny w wysokości 2000 złotych (uzyskanej po przemnożeniu liczby stawek dziennych i ustalonej wysokości stawki dziennej). Stąd stosownie do art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych opłata powinna wynosić 700 złotych, a nie jedynie 300 złotych. Tego rodzaju błąd podlegać będzie naprawieniu w trybie art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

1.PODPIS

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony M. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie oskarżonego M. B. za winnego popełnienia zarzucanego czynu z art. 279 § 1 kk dodatkowo przy przyjęciu jego popełnienia w warunkach z art. 64 § 1 kk i wszelkie związane z tym konsekwencje

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana