UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w B. odmówił ubezpieczonemu T. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, która stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Od powyższej decyzji odwołanie wniósł ubezpieczony wskazując na zły stan zdrowia oraz opisując towarzyszące mu dolegliwości.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

W celu weryfikacji orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS Sąd dopuścił dowód z opinii zespołu biegłych sądowych, w skład którego wchodzili nefrolog, onkolog, pulmonolog, kardiolog, internista, specjalista medycyny pracy. Biegli w opinii z dnia 21.11. 2019 r. stwierdzili okresową częściową niezdolność do pracy ubezpieczonego od 1.07.2019 r. do 31.06.2022 r. Organ rentowy nie wniósł zastrzeżeń do opinii biegłych a ubezpieczony w piśmie z dnia 12.12.2019 r. wniósł o dołączenie do akt sprawy karty informacyjnej leczenia szpitalnego. Ubezpieczony w piśmie z dnia 11.02.2019r.( nadesłanym do sądu 14.02.2020 r. ) stwierdził natomiast, że po dniu wydania opinii przez biegłych jego stan zdrowia uległ pogorszeniu i powołał się na zawał mięśnia sercowego jakiemu uległ 11.12.2019 r., w związku z czym ubezpieczony odbył hospitalizację.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony T. K. (ur. (...)) do dnia 30.06.2019 r. uprawniony był do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i w dniu 28.05. 2019 r. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony zdobył kwalifikacje murarza i pracował jako spawacz. Lekarz Orzecznik i Komisja Lekarska ZUS, nie stwierdziły niezdolności do pracy ubezpieczonego.

U ubezpieczonego rozpoznano:

-stan po usunięciu lewej nerki z powodu raka jasnokomórkowego

-przewlekła chorobę nerek w stadium 3A u osoby z nadciśnieniem tętniczym

-dnę moczanową

-POCHP bez upośledzenia funkcji układu oddechowego

-cukrzycę typu II

- hiperlipemię.

Wyżej wymienione schorzenia powodują, zdaniem biegłych powołanych w sprawie, niezdolność do pracy ubezpieczonego zgodnej z poziomem kwalifikacji i tym samym stanowią przyczynę orzeczenia częściowej niezdolności ubezpieczonego do pracy.
Organ rentowy nie zgłosił zastrzeżeń do opinii biegłych.

Ubezpieczony w piśmie z dnia 11.02.2019 r. ( nadesłanym do sądu 14.02.2020 r. wraz z odpisem karty informacyjnej leczenia szpitalnego) stwierdził, że po dniu wydania opinii przez biegłych jego stan zdrowia uległ znacznemu pogorszeniu uzasadniającemu przyznanie całkowitej niezdolności do pracy i powołał się na zawał mięśnia sercowego jakiemu uległ 11.12.2019r., w związku z czym ubezpieczony odbył hospitalizację.

dowód: akta sądowe – opinia biegłych k. 16-17;

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o opinię zespołu biegłych sądowych. Opinia biegłych zdaniem Sądu jest rzetelna, fachowa i miarodajna co do oceny stanu zdrowia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz.U. z 2016, r. poz. 887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy a niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ww. ustawy). Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W niniejszej sprawie kwestią sporną było ustalenie niezdolności do pracy u ubezpieczonego. W związku z tym, iż do ustalenia niezdolności do pracy potrzebne są wiadomości specjalne z zakresu medycyny Sąd wezwał biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii na podstawie art. 278 § 1 k.p.c. Opinia biegłych sądowych wraz z opinią uzupełniającą w sposób jednoznaczny i rzeczowy wyjaśniły z jakiego powodu ubezpieczony jest niezdolny do pracy.

Opinia biegłych sądowych podlega swobodnej ocenie sądu na podstawie art. 233 § 1 k.p.c. Sąd, uwzględniając materiał dowodowy zebrany w toku postępowania dokonuje oceny, czy biegły w świetle tego materiału w sposób logiczny przedstawił w opinii tok swojego rozumowania prowadzący do sformułowania niesprzecznych wniosków końcowych. Ponadto, Sąd dokonuje oceny i analizy opinii co do jej fachowości i rzetelności. W niniejszej sprawie,
w ocenie Sądu opinia biegłych zasługuje na przyznanie jej przymiotu wiarygodności. Podstawą do wydania opinii i wysnucia wniosków były dokumentacja medyczna znajdująca się w aktach oraz przeprowadzone badanie ubezpieczonego. Wobec tego rzetelność opinii nie budzi żadnych wątpliwości. Należy zauważyć, że opinia została wydana przez specjalistów
z dziedziny medycyny odpowiednich do schorzeń występujących u ubezpieczonego, zatem fachowość również jest bezsporna. Jasne i zupełne stanowisko biegłych sądowych jest przekonywująco uzasadnione. W związku z tym nie było żadnych podstaw dla skutecznego podważenia tych opinii, a w konsekwencji stały się one podstawą rozstrzygnięcia. Nie leży
w kompetencji sądu podważanie ocen medycznych dokonanych przez biegłych, w zakresie ich merytorycznej poprawności. Oznacza to, że sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych, jeżeli ich rzetelność, spójność, kategoryczność i sposób umotywowania stanowiska, nie budzą wątpliwości (wyrok SA w Szczecinie z dn. 21.06.2016 r., III AUa 202/16). Organ rentowy nie zgłosił do opinii zastrzeżeń, co wykluczało dalsze prowadzenie postepowania dowodowego.

Przy wydawaniu opinii biegli mieli na uwadze wszystkie niezbędne dane, których istnienie i ocena wynika z treści art. 13 ust. 1 ww. ustawy. Analiza tych danych pozwoliła biegłym sądowym na uznanie ubezpieczonego za osobę okresowo częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 wskazanej ustawy. Rodzaj schorzeń i stopień ich zaawansowania występujących u ubezpieczonego w odniesieniu do posiadanych kwalifikacji zawodowych i charakteru ostatnio wykonywanego zatrudnienia sprawia, że
w ocenie Sądu jest całkowicie uzasadnione orzeczenie niezdolności do pracy. W sytuacji ubezpieczonego istnieje przeciwwskazanie do ciężkiej pracy fizycznej. Nie ma wątpliwości, że ubezpieczony wykonywał ciężką pracę fizyczną. Jednocześnie, stan zdrowia ubezpieczonego nie uzasadnia twierdzenia, iż utracił on zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, jednak z powodu schorzeń skutkujących wyżej wskazanym, poważnym przeciwwskazaniem ubezpieczony niewątpliwe w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Organ rentowy nie zgłosił zastrzeżeń do opinii biegłych, natomiast ubezpieczony w piśmie z dnia 11.02.2019 r. ( nadesłanym do sądu 14.02.2020 r. wraz z odpisem karty informacyjnej leczenia szpitalnego) stwierdził, że po dniu wydania opinii przez biegłych jego stan zdrowia uległ znacznemu pogorszeniu uzasadniającemu przyznanie całkowitej niezdolności do pracy i powołał się na zawał mięśnia sercowego jakiemu uległ 11.12.2019r., w związku z czym ubezpieczony odbył hospitalizację. To stwierdzenie ubezpieczonego Sąd Okręgowy uznał za wniosek ubezpieczonego o przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z jego pismem z dnia 12.12.2019 r.

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴§ 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 wyroku. W punkcie 3 wyroku Sąd przekazał organowi rentowemu do rozpoznania wniosek ubezpieczonego z dnia 12.12.2019 r. o przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na podstawie art.477¹⁰§ 2 k.p.c. jako nowe żądanie zgłoszone przez ubezpieczonego w toku procesu.

W punkcie 2 wyroku stosownie do treści art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS Sąd orzekł o odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W ocenie Sądu w niniejszym wypadku organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej niezbędnej okoliczności do wydania decyzji. Ubezpieczony na etapie postępowania przed ZUS przedstawił wszystkie niezbędne dokumenty pozwalające ustalić stopień jego niezdolności do pracy oraz jej charakter – biegli dysponowali bowiem tą samą dokumentacją medyczną. Wydanie nieprawidłowej decyzji w tej sprawie było następstwem niewłaściwej oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie, dokonanej przez organ orzeczniczy ZUS, a więc następstwem niewłaściwych ustaleń faktycznych. W konsekwencji taki błąd powoduje odpowiedzialność organu rentowego.

Podstawa orzekania przez Sąd Okręgowy na posiedzeniu niejawnym wynikała z treści art. 148 ¹k.p.c., bowiem Sąd uznał - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne a żadna ze stron nie zgłosiła wniosku o rozpoznanie sprawy na rozprawie.

SSO Ewa Milczarek

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE