UZASADNIENIE

Decyzją z 20 listopada 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z., działając na podstawie art. 83a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 11 ust. 3a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, stwierdził, że dla ubezpieczonego R. J. od 1 lipca 2014r. właściwym jest ustawodawstwo polskie.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony wniósł o jej zmianę i uznanie, że od dnia podjęcia pracy na Słowacji podlega tamtejszemu ustawodawstwu. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

-: art. 28 § 1 ustawy z dnia 4 lutego 2011r. prawo prywatne międzynarodowe poprzez dokonanie oceny umowy o pracę w oparciu o przepisy prawa polskiego i pominięcie obowiązku wykazania przez organ rentowy umowy o pracę,
-: art. 14 ust 5b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 poprzez przyjęcie, że charakter wykonywanej przez niego pracy najemnej ma wymiar marginalny, podczas gdy ani organ rentowy, ani słowacka instytucja - S. P. nie poczyniła stosownych ustaleń w tym zakresie, podczas gdy w rzeczywistości wymiar czasu pracy najemnej w stosunku do prowadzonej działalności gospodarczej przekracza przewidziane przepisem 5%,
-: art. 16 ust. 2 i 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego poprzez zaniechanie przez ZUS niezwłocznego określenia ustawodawstwa właściwego zgodnie z uzyskaną informacją, a zamiast tego wszczęcie postępowania wyjaśniającego, a także zupełne pominięcie ustalenia kwestii, czy praca świadczona przez niego miała marginalny charakter,
-: art. 477¹¹ § 2 k.p.c. w zw. z art. 379 pkt 5 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, a mianowicie niezawiadomienie o postępowaniu pracodawcy odwołującego się jako zainteresowanego, co skutkowało pozbawieniem tego podmiotu możliwości obrony swoich praw.

W uzasadnieniu podniósł, od 1 lipca 2014r. wykonuje pracę najemną na terytorium Słowacji i z tego tytułu został zgłoszony do ubezpieczenia społecznego w tym państwie. Jednocześnie ma zarejestrowaną działalność gospodarczą w Polsce. Zdaniem odwołującego art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady WE) nr 883/2004 daje pierwszeństwo ustawodawstwu tego państwa członkowskiego, w którym ubezpieczony wykonuje pracę najemną, a zatem w przedmiotowej sprawie ustawodawstwu Słowacji. Odwołujący wskazał, że słusznie ZUS w pierwszej kolejności ustalił ustawodawstwo słowackie, jednak po zakwestionowaniu takiego stanu rzeczy przez instytucję słowacką, organ rentowy bezzasadnie przyjął stanowisko S. P., iż wykonywana przez niego praca na Słowacji jest pracą marginalną. Podkreślił, że organ słowacki nie poczynił żadnych ustaleń, które umożliwiłyby porównanie wynagrodzenia ubezpieczonego za pracę świadczoną na Słowacji, a tą wykonywaną w Polsce, jak również nie przedstawił żadnych dokumentów ani konkretnego uzasadnienia swojej decyzji. Ubezpieczony wskazał, że ZUS powinien uzyskać od słowackiej instytucji analizę kwestii marginalności, ponieważ polski organ rentowy nie ma kompetencji do badania ewentualnego marginalnego charakteru wnioskodawcy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

W piśmie procesowym wnioskodawcy z 17 kwietnia 2018r. odwołujący wskazał, iż w całości podtrzymuje swoje stanowisko zawarte w odwołaniu. Dodał, że informację od słowackiej instytucji należy traktować wyłącznie jako opinię. Podniósł, iż S. P. nie przedstawiła żadnych dokumentów czy też choćby rzetelnego uzasadnienia swojego stanowiska – nie przywołała dokumentu protokołu z kontroli jaka miała miejsce u słowackiego pracodawcy, ani też wyliczeń, w oparciu o które instytucja słowacka miała ocenić pracę jako marginalną. Ponadto wskazał, że organ rentowy nie poczynił żadnych ustaleń, które umożliwiłyby mu konkretne porównanie wynagrodzenia odwołującego otrzymywanego za pracę świadczoną na Słowacji, a tą wykonywaną w Polsce.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

W dniu 14 sierpnia 2014r. do ZUS Oddział w Z. wpłynął wniosek ubezpieczonego R. J. w sprawie ustalenia właściwego ustawodawstwa w związku z podjęciem pracy na terenie Słowacji od 1 lipca 2014r. i jednoczesnym prowadzeniem działalności gospodarczej w Polsce.

Pismem z 21 sierpnia 2014r., stanowiącym odpowiedź na wniosek ubezpieczonego, ZUS Oddział w Z. poinformował, że od 1 lipca 2014r. podlega on ustawodawstwu słowackiemu, wskazując jednocześnie, że ustalenie ustawodawstwa słowackiego ma charakter tymczasowy zgodnie z art. 16 ust. 2 i 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009r.

Pismem z 11 września 2014r. słowacka instytucja S. P. zakwestionowała ustalenia polskiego organu rentowego wskazując, że praca wykonywana przez ubezpieczonego na terenie Słowacji ma charakter marginalny.

Decyzją z 25 listopada 2014r. ZUS Oddział w Z., uwzględniając stanowisko słowackiej instytucji, stwierdził, że dla ubezpieczonego od 1 lipca 2014r. właściwym jest ustawodawstwo polskie w zakresie ubezpieczeń społecznych.

Ubezpieczony wniósł odwołanie od powyższej decyzji.

Wyrokiem z 24 marca 2015r. Sąd Okręgowy w Gliwicach (sygn. akt VIII U 107/15) oddalił odwołanie.

Ubezpieczony, nie zgadzając się z orzeczeniem sądu, wniósł apelację.

Wyrokiem z 22 marca 2016r. Sąd Apelacyjny w Katowicach (sygn. akt III AUa 868/15 uchylił zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję ZUS i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi rentowemu. W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny w Katowicach wskazał, że wobec braku decyzji instytucji słowackiej co do objęcia, bądź nieobjęcia ubezpieczonego ubezpieczeniem społecznym, decyzja ZUS Oddział w Z. była przedwczesna.

Pismem z 3 sierpnia 2016r. słowacka instytucja S. P. poinformowała organ rentowy o wydaniu wobec ubezpieczonego decyzji z 4 kwietnia 2016r. nr 42586-2/2016-BA o nieobjęciu go jako pracownika firmy (...) s.r.o. w C. od 1 lipca 2014r. obowiązkowym ubezpieczeniem chorobowym, emerytalnym oraz na wypadek bezrobocia według legislatywy słowackiej oraz, że przedmiotowa decyzja uprawomocniła się 19 maja 2016r. Ponadto S. P. poinformowała ZUS, że formularz PD E 104 wydany 24 października 2014r. dla ubezpieczonego jest nieważny.

Zaskarżoną decyzją z 20 listopada 2017r. ZUS Oddział w Z., uwzględniając prawomocną decyzję instytucji słowackiej, stwierdził, że dla ubezpieczonego R. J. od 1 lipca 2014r. właściwym jest ustawodawstwo polskie.

Sąd rozpoznający przedmiotową sprawę ustalił, że ubezpieczony ma zarejestrowaną działalność gospodarczą w Polsce.

Ustalono, że ubezpieczony ma podpisaną umowę o pracę od 1 lipca 2014r. ze spółką (...) s.r.o. w C..

Sąd ustalił, że decyzją z 4 kwietnia 2016r. nr 42586-2/2016-BA słowacka instytucja S. P. nie objęła odwołującego jako pracownika firmy (...) s.r.o. w C. od 1 lipca 2014r. obowiązkowym ubezpieczeniem chorobowym, emerytalnym oraz na wypadek bezrobocia według legislatywy słowackiej z uwagi na marginalny charakter pracy na terenie Słowacji. Przedmiotowa decyzja uprawomocniła się 19 maja 2016r.

Powyższe okoliczności Sąd ustalił na podstawie akt organu rentowego oraz akt Sądu Okręgowego w Gliwicach o sygn. VIII U 107/15. Zebrane dowody Sąd uznał za wystarczające i mogące być podstawą ustaleń faktycznych oraz rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym reguluje ustawa z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j.: Dz. U. z 2017r., poz. 1778, ze zm.).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą podlegają obowiązkowi ubezpieczenia emerytalnego i rentowego, zaś stosownie do treści art. 12 tej ustawy również do ubezpieczenia wypadkowego. Przymus ubezpieczenia w myśl art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy dotyczy osób prowadzących działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej. Obowiązek ubezpieczenia zgodnie z art. 13 pkt 4 trwa od dnia rozpoczęcia działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności. Zgodnie z art. 36 ust. 1 każda osoba objęta obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi podlega zgłoszeniu do ubezpieczeń społecznych. Obowiązek zgłoszenia osoby prowadzącej działalność gospodarczą spoczywa na tej osobie (ust. 3).

Na wstępie rozważań należy stwierdzić, że jednym z podstawowych
i kardynalnych praw konstytuujących istnienia Unii Europejskiej jest prawo swobodnego przepływu osób, w tym pracowników. Zapewnia ono swobodę przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty.

W niniejszej sprawie z uwagi na wykonywanie przez ubezpieczonego działalności gospodarczej w Polsce oraz zawarcie umowy o pracę na terenie Słowacji rozważyć należy zastosowanie przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz. UE L z 2004r. nr 166, poz. 1) – dalej określane jako rozporządzenie 883/2004 oraz przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 (Dz. Urz. UE L z 2009r. nr 284, poz. 1) – dalej określane jako rozporządzenie 987/2009. Rozporządzenie nr 883/2004 reguluje określenie podlegania ustawodawstwu właściwemu w przepisach art. 11-13. W przepisie art. 11 wskazano zasady ogólne, w przepisie art. 12 zasady dotyczące pracowników delegowanych, Przepis art. 13 zawiera zasady obowiązujące przy jednoczesnym wykonywaniu pracy na terytorium różnych państw.

W sprawie niniejszej ubezpieczony wskazuje, że należy zastosować przepis art. 13 rozporządzenia 883/2004, ponieważ wykonywał pracę w Słowacji na podstawie umowy o pracę i równocześnie w Polsce prowadził działalność gospodarczą.

Regułą jest podleganie przez pracownika ustawodawstwu tylko jednego Państwa Członkowskiego. Wynika to wprost z treści art. 11 ust 1 i ust 2 pkt a rozporządzenia WE Nr 883/2004. Widać zatem, iż doniosłe znaczenie – zarówno dla płatnika składek, ale także i dla pracownika – ma fakt prawidłowego określenia właściwego ustawodawstwa w sferze zabezpieczenia społecznego.

Po myśli art. 11 ust 1 i ust 3 pkt a rozporządzenia WE Nr 883/2004 osoby, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, podlegają ustawodawstwu tylko jednego Państwa Członkowskiego. Ustawodawstwo takie określane jest zgodnie z przepisami niniejszego tytułu, osoba wykonująca w Państwie Członkowskim pracę najemną lub pracę na własny rachunek podlega ustawodawstwu tego Państwa Członkowskiego.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia WE nr 883/2004 osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną w dwóch lub więcej państwach członkowskich, podlega:

a) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli wykonuje znaczną część pracy w tym państwie członkowskim; lub

b) jeżeli nie wykonuje znacznej części pracy w państwie członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania:

(i) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstwa lub pracodawcy, jeżeli jest zatrudniona przez jedno przedsiębiorstwo lub jednego pracodawcę; lub

(ii) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstw lub pracodawców, jeżeli jest zatrudniona przez co najmniej dwa przedsiębiorstwa lub co najmniej dwóch pracodawców, których siedziba lub miejsce wykonywania działalności znajduje się tylko w jednym państwie członkowskim; lub

(iii) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstwa lub pracodawcy, innego niż państwo członkowskie jej zamieszkania, jeżeli jest zatrudniona przez dwa lub więcej przedsiębiorstw lub dwóch lub więcej pracodawców, których siedziba lub miejsce wykonywania działalności znajduje się w dwóch państwach członkowskich, z których jedno jest państwem członkowskim jej zamieszkania; lub

(iv) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli jest zatrudniona przez dwa lub więcej przedsiębiorstw lub dwóch lub więcej pracodawców, a co najmniej dwa z tych przedsiębiorstw lub dwóch z tych pracodawców mają siedzibę lub miejsce wykonywania działalności w różnych państwach członkowskich innych niż państwo członkowskie miejsca zamieszkania.

W myśl art. 13 ust. 2 osoba, która normalnie wykonuje pracę na własny rachunek w dwóch lub w kilku Państwach Członkowskich podlega:

a) ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli wykonuje znaczną część pracy w tym Państwie Członkowskim lub

b) ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym znajduje się centrum zainteresowania dla jej działalności, jeżeli osoba ta nie zamieszkuje w jednym z Państw Członkowskich, w których wykonuje ona znaczną część swej pracy.

Zgodnie z art. 13 ust. 3 osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną i pracę na własny rachunek w różnych Państwach Członkowskich podlega ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym wykonuje swą pracę najemną lub, jeżeli wykonuje taką pracę w dwóch lub w kilku Państwach Członkowskich, ustawodawstwu określonemu zgodnie z przepisami ust. 1.

Na osobach objętych art. 13 rozporządzenia nr 883/2004 w związku z treścią jego art. 13 ust. 5 spoczywają obowiązki informacyjne, których wykonanie może mieć znaczenie dla nabycia i realizacji prawa do określonych świadczeń.

Tryb określania ustawodawstwa właściwego jest uregulowany w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. W przypadku wykonywania pracy w więcej niż jednym państwie członkowskim zastosowanie ma art. 16.

Przepis ten jest adresowany do instytucji ubezpieczeniowych i stanowi w ust. 1, iż osoba, która wykonuje pracę w dwóch lub więcej państwach członkowskich, informuje o tym instytucję wyznaczoną przez właściwą władzę państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania.

Zgodnie z ust. 2 wyznaczona instytucja państwa członkowskiego miejsca zamieszkania niezwłocznie ustala ustawodawstwo mające zastosowanie do zainteresowanego, uwzględniając art. 13 rozporządzenia podstawowego oraz art. 14 rozporządzenia wykonawczego. Takie wstępne określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa ma charakter tymczasowy. Instytucja ta informuje wyznaczone instytucje każdego państwa członkowskiego, w którym wykonywana jest praca, o swoim tymczasowym określeniu.

W myśl ust. 3 tymczasowe określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa, przewidziane w ust. 2, staje się ostateczne w terminie dwóch miesięcy od momentu poinformowania o nim instytucji wyznaczonych przez właściwe władze zainteresowanych państw członkowskich, zgodnie z ust. 2, o ile ustawodawstwo nie zostało już ostatecznie określone na podstawie ust. 4, lub przynajmniej jedna z zainteresowanych instytucji informuje instytucję wyznaczoną przez właściwą władzę państwa członkowskiego miejsca zamieszkania przed upływem tego dwumiesięcznego terminu o niemożności zaakceptowania określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa lub o swojej odmiennej opinii w tej kwestii.

Zgodnie z ust. 4 w przypadku gdy z uwagi na brak pewności co do określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa niezbędne jest nawiązanie kontaktów przez instytucje lub władze dwóch lub więcej państw członkowskich, na wniosek jednej lub więcej instytucji wyznaczonych przez właściwe władze zainteresowanych państw członkowskich lub na wniosek samych właściwych władz, ustawodawstwo mające zastosowanie do zainteresowanego jest określane na mocy wspólnego porozumienia, z uwzględnieniem art. 13 rozporządzenia podstawowego i odpowiednich przepisów art. 14 rozporządzenia wykonawczego.

W przypadku rozbieżności opinii między zainteresowanymi instytucjami lub właściwymi władzami podmioty te starają się dojść do porozumienia, a zastosowanie ma art. 6 rozporządzenia wykonawczego (ust. 4). Instytucja właściwa państwa członkowskiego, którego ustawodawstwo zostało tymczasowo lub ostatecznie określone jako mające zastosowanie, niezwłocznie informuje o tym zainteresowanego (ust. 5). Jeżeli natomiast zainteresowany nie dostarczy informacji, o których mowa w ust. 1, komentowany artykuł stosuje się z inicjatywy instytucji wyznaczonej przez właściwą władzę państwa członkowskiego miejsca zamieszkania, gdy tylko instytucja ta zapozna się z sytuacją tej osoby, np. za pośrednictwem innej instytucji zainteresowanej (ust. 6).

Zgodnie z art. 19 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 na wniosek zainteresowanego lub pracodawcy instytucja właściwa państwa członkowskiego, którego ustawodawstwo ma zastosowanie zgodnie z przepisami tytułu II rozporządzenia podstawowego, poświadcza, że to ustawodawstwo ma zastosowanie, oraz w stosownych przypadkach wskazuje, jak długo i na jakich warunkach ma ono zastosowanie.

Szczegółowe kwestie dotyczące zasad stosowania procedury dialogu i koncyliacji zostały ujęte w decyzji nr A1 z dnia 12 czerwca 2009r. w sprawie ustanowienia procedury dialogu i koncyliacji w zakresie ważności dokumentów, określenia ustawodawstwa właściwego oraz udzielania świadczeń na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 (Dz. Urz. UE C 106 z 24.04.2010, s. 1–4).

Dokumentem potwierdzającym podleganie ustawodawstwu danego państwa jest „zaświadczenie o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej” wydane na formularzu A1 (wcześniej E101).

W celu uzyskania tego zaświadczenia należy zwrócić się z wnioskiem do właściwej instytucji ubezpieczeniowej państwa członkowskiego, która poświadczy, w jakim okresie i na jakiej podstawie ma zastosowanie dane ustawodawstwo (art. 19 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że decyzją z 4 kwietnia 2016r. nr 42586-2/2016-BA słowacka instytucja S. P. orzekła, że ubezpieczony jako pracownik firmy (...) s.r.o. w C. od 1 lipca 2014r. nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniem chorobowym, emerytalnym oraz na wypadek bezrobocia według legislatywy słowackiej z uwagi na marginalny charakter pracy na terenie Słowacji. Przedmiotowa decyzja uprawomocniła się 19 maja 2016r. Ponadto, jak wskazała S. P. w decyzji z 4 kwietnia 2016r., formularz PD E 104 wydany 24 października 2014r. dla ubezpieczonego został unieważniony.

Sąd podkreśla, że instytucja miejsca zamieszkania zainteresowanego nie jest uprawniona do rozstrzygania o istnieniu tytułu ubezpieczenia społecznego w innym Państwie Członkowskim, lecz w sytuacji gdy poweźmie wątpliwości w tym zakresie, zobowiązana jest zwrócić się do instytucji tego Państwa Członkowskiego w trybie art. 16 ust. 4 w związku z art. 5 rozporządzenia nr 987/2009, po czym instytucje te ustalają właściwe ustawodawstwo na mocy wspólnego porozumienia. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 sierpnia 2007 r. I UK 68/2007 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2013 r., II UK 333/12). Z uwagi na powyższe nie było potrzeby zawiadamiania o postępowaniu słowackiego pracodawcy ubezpieczonego.

Przepis art. 16 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego ma zastosowanie w sytuacji, gdy instytucja miejsca zamieszkania ma wątpliwości, co do ustalenia ustawodawstwa właściwego. Konieczne jest wówczas nawiązanie kontaktu przez instytucje lub władze dwóch lub więcej zainteresowanych Państw Członkowskich, a ustawodawstwo właściwe ustala się na podstawie wspólnego porozumienia z uwzględnieniem przepisów art. 13 i 14 rozporządzenia podstawowego. Zastosowanie ma wówczas również decyzja nr 1A Komisji Administracyjnej w sprawie ustanowienia procedury dialogu i koncyliacji w zakresie ważności dokumentów, określenia ustawodawstwa właściwego oraz udzielania świadczeń na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 883/2004.

W rozpoznawanej sprawie nie było wątpliwości pomiędzy instytucją polską a słowacką co do podlegania ustawodawstwu jednego z państw, co zdaniem Sądu oznacza, że nie było podstawy do wszczęcia opisanej wyżej procedury uzgodnieniowej. (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21.01.2016r., III UK 61/15, LEX nr 1977828).

Mając na uwadze powyższe ustalenia, Sąd uznał, iż prawidłowo organ rentowy ustalił, że okresie od 1 lipca 2014r. właściwym dla ubezpieczonego jest ustawodawstwo polskie.

W tym stanie rzeczy, Sąd w pkt 1 wyroku – na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. –oddalił odwołanie.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r., poz. 1804 ze zm.).

(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek

Przewodniczący:	SSO Patrycja Bogacińska-Piątek
Protokolant:	Ewa Grychtoł

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE