Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 99/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z dnia 20 grudnia 2019 r., sygn. akt II K 389/19.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. Oskarżony orzeczeniu zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że oskarżony dokonał zrzucanego mu czynu;

2. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa.

II. Obrońca oskarżonego orzeczeniu zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, tj. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez wybiórczą, dowolną i jednostronną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności bezkrytyczną ocenę dowodów przemawiających przeciwko oskarżonemu S. K., oparcie orzeczenia o winie i karze oskarżonego jedynie na podstawie dowodów, uznanych przez Sąd za obciążające go, pominięcie dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego, wyprowadzenie z całokształtu materiału dowodowego wniosków, dowolnych, poczynionych wbrew treści zebranych dowodów, w tym zwłaszcza poprzez niewłaściwą ocenę wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków I. M., M. M., P. P. i A. G.:

a) w części w jakiej oskarżony oraz świadek I. M. wyjaśnili/zeznali, że oskarżony nie dopuścił się zarzucanego mu czynu;

b) w części w jakiej świadkowie M. M., P. P. i A. G. zeznawali odmiennie co do miejsca, w którym miało dojść do rzekomego popełnienia przez oskarżonego czynu zabronionego;

2. rażącą niewspółmierność kary, przekraczającą stopień społecznej szkodliwości czynu oraz niewspółmierność relacji do celów jakie kara winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej, z uwagi na niedostateczne uwzględnienie przy wymiarze kary okoliczności łagodzących w postaci dotychczasowego ustabilizowanego trybu życia oskarżonego, aktualnej sytuacji życiowej oskarżonego, wieku, co skutkowało wymierzeniem kary bezwzględnego pozbawienia wolności przy braku rozważenia przez Sąd I instancji możliwości skorzystania z art. 37a k.k. i nie zastosowanie się do treści art. 58 § 1 k.k., w sytuacji gdy na gruncie niniejszej sprawy adekwatną karą byłaby kara grzywny, ewentualnie kara ograniczenia wolności; orzeczenie względem oskarżonego nawiązki na rzecz (...) Stowarzyszenia Pomocy (...) w kwocie przewyższającej jego aktualne możliwości płatnicze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.).Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Sąd odwoławczy w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie powziął jakichkolwiek wątpliwości w zakresie winy oskarżonego, wobec czego wspólny zarzut oskarżonego i jego obrońcy w zakresie nieprawidłowej i bezkrytycznej oceny materiału dowodowego, skutkujący niezasadnym przyjęciem sprawstwa oskarżonego stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami poczynionymi przez Sąd orzekający.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zeznań świadków I. M., M. M., P. P. i A. G., w szczególności w zakresie w jakim uznał wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadka I. M. za niewiarygodne, bowiem wyjaśnienia te i zeznania nie znalazły potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, tj. przede wszystkim w zeznaniach pozostałych świadków. Świadek I. M. zmieniała wersję swoich zeznań, początkowo w pierwszych zeznaniach wskazywała, że nie wie kto kopał psa, po czym przed sądem zeznała, że pies był kopany przez P. P., czego świadkiem miała być A. G., która z kolei zaprzeczyła, by mówiła o takim zdarzeniu I. M.. W świetle powyższego, Sąd orzekający słusznie odmówił zeznaniom tego świadka przymiotu wiarygodności. Ponadto niezasadne jest twierdzenie obrońcy, iż świadek M. M. jest osobą zainteresowaną wydaniem niekorzystnego dla oskarżonego rozstrzygnięcia, z uwagi na fakt, iż osobą która mogłaby ponieść konsekwencje prawne za pobicie psa byłby jej partner P. P.. Z ustalonego w sposób prawidłowy stanu faktycznego wynika, że pies przeszkadzał oskarżonemu S. K. i to on uskarżał się na obecność zwierzęcia w mieszkaniu, a nie świadek P. P., wobec czego nie ma racjonalnych przesłanek dla uznania, iż odpowiedzialność za pobicie psa obciążałaby świadka P. P., co uzasadniałoby składanie przez świadka M. M. zeznań obciążających oskarżonego.

Jednocześnie w odniesieniu do zarzutu obrońcy oskarżonego w zakresie sprzeczności w zeznaniach ww. świadków co do miejsca przedmiotowego zdarzenia wskazać należy, iż bezsprzecznie było to mieszkanie I. M. i M. M.. Drugorzędne znaczenie ma wskazanie konkretnego pomieszczenia czy też miejsca, tj. czy była to kuchnia, miejsce przy drzwiach wejściowych czy korytarz, tym bardziej iż obrońca zdaje się pomijać okoliczność, że kuchnia znajdowała się w pobliżu drzwi wejściowych.

Niezasadny okazał się wspólny zarzut skarżących co do rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary w zakresie w jakim oskarżony i jego obrońca uznali ją za zbyt surową,

Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną . Nie każda więc różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować . Chodzi tu o tak istotne różnice ocen, że dotychczas wymierzoną karą można byłoby nazwać także w potocznym znaczeniu tego słowa rażąco niewspółmierną. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie wskazanych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, która powinna zostać wymierzona w instancji odwoławczej w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Kontrola instancyjna nie wykazała, by wymierzona oskarżonemu S. K. kara pozbawienia wolności w wymiarze 2 miesięcy była karą rażącą niesprawiedliwą, tj. zbyt surową. Sąd orzekający wziął pod uwagę przy jej wymiarze wszystkie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., w tym również okoliczności dotyczące oskarżonego, na które wskazał obrońca. W świetle powyższego nie można zgodzić się z argumentacją obrońcy, iż Sąd orzekający oparł rozstrzygnięcie o karze jedynie w oparciu o okoliczności obciążające oskarżonego. Obrona zdaje się pomijać fakt wysokiej społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego oraz stopień obrażeń psa, który wymagał leczenia operacyjnego, a rolą sądu przy wymiarze kary jest również eliminowanie poczucia społecznego przyzwolenia w zakresie pewnej kategorii czynów, w tym na gruncie niniejszej sprawy bezkarnego bicia zwierząt. W świetle powyższego, mając również na uwadze postawę oskarżonego w toku całego postępowania, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw, by przy zastosowaniu art. 37a k.k. i art. 58 § 1 k.k. uznać za adekwatną wobec oskarżonego karę grzywny, ewentualnie karę ograniczenia wolności. W ocenie Sądu jedynie kara pozbawienia wolności spełni w stosunku do oskarżonego cele kompensacyjne i wychowawcze. Jednocześnie Sąd odwoławczy, dokonując oceny w zakresie wysokości orzeczonej nawiązki na rzecz (...) Stowarzyszenia Pomocy (...) również nie stwierdził, by kwota 2.000 złotych była kwotą zbyt wygórowaną, przekraczającą możliwości finansowe oskarżonego, mając na uwadze uzyskiwane przez niego dochody. Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do obniżenia orzeczonej nawiązki do wnioskowanej przez obronę kwoty 1.500 złotych. Również przy wymiarze środka karnego w postaci okresowego zakazu posiadania zwierząt, Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek uchybień.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

I. Oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie od dokonania przypisanego czynu, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

II. Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w punktach 2 i 3 oraz nieobciążanie kosztami postępowania, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w Turku II Wydział Karny i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a w razie nieuwzględnienia zarzutu obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie mu kary grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 10 zł każda, zmianę wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego tytułem nawiązki kwotę 1.500,00 zł na rzecz (...) Stowarzyszenia Pomocy (...), nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania sądowego, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacjach skarżących, a nie znalazł przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Kwestia winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu, wymierzonej

0.2kary pozbawienia wolności, wysokości orzeczonej nawiązki oraz okresu orzeczonego środka

0.3karnego i kosztów postępowania.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo oskarżonego i wina w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przypisanego mu czynu. Wymiar orzeczonej kary pozbawiania wolności, wysokość orzeczonej nawiązki oraz wymiar orzeczonego środka karnego są adekwatne do stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu, możliwości zarobkowych oskarżonego i nie mogą zostać uznana za zbyt wygórowane. Sąd nie dopatrzył się uchybień w również w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalniając oskarżonego oraz oskarżyciela posiłkowego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w należnych od nich częściach.

7.  PODPIS

Agata Wilczewska

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego S. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina oskarżonego, orzeczona kara i nawiązka

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony S. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina oskarżonego, orzeczona kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana