UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 lipca 2019 r., znak (...) Z. S. Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu P. J. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na podstawie art. 18 ust. 1 i ust. 3-6 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że lekarz orzecznik Z., a następnie Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 18 czerwca 2019 r. uznali, że stan zdrowia ubezpieczonego nie uniemożliwia mu podjęcia zatrudnienia.

Od powyższej decyzji odwołanie wniósł ubezpieczony podnosząc, że do czasu przeprowadzenia operacji oraz odbycia rekonwalescencji nie będzie mógł z uwagi na zły stan zdrowia świadczyć pracy. Na dowód czego przedłożył dokumentację medyczną (odwołanie – k. 3-19).

W odpowiedzi na odwołanie (k. 21) organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie powielił uzasadnienie zaskarżonej decyzji, powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. J. ma 39 lat, z wykształcenia jest technikiem budownictwa. Od lipca 2005 r. jest zatrudniony jako monter.

Od drugiej połowy 2018 r. ubezpieczony boryka się z bólem w obrębie obu stawów ramiennych z przewagą po stronie lewej. Rozpoznano u niego konflikt podbarkowy obu stawów barkowych z przewagą dolegliwości po stronie lewej i zespół ciasnoty podbarkowej lewej.

Z powodu dolegliwości bólowych w okresie od 20 sierpnia 2018 r. do dnia 17 lutego 2019 r. ubezpieczony przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Ubezpieczony został zakwalifikowany do zabiegu operacyjnego dekompresji przestrzeni podbarkowej lewego braku (częściowa osteotomia wyrostka barkowego łopatki i końca barkowego obojczyka lewego), który przeszedł w dniu 13 listopada 2019 r.

Dowód:

- historia leczenia – k. 6-19, 35-48, k. 51-53;

- dokumentacja lekarska Z..

W okresie od 18 lutego 2019 r. do dnia 27 sierpnia 2019 r., a także w kolejnych miesiącach ubezpieczony nie świadczył pracy. Oczekiwał na operację i przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego. W tym czasie uczęszczał na wizyty lekarskie. Formalnie nie pozostawał na zwolnieniu lekarskim.

Dowód:

- pismo z dnia 18.03.2019 r. k. 104;

- dokumentacja medyczna k. 79-99.

Umowę o pracę rozwiązano z powodem w dniu 29 sierpnia 2019 r. za porozumieniem stron. Pierwotnie błędnie sporządzone świadectwo pracy wskazujące na rozwiązanie umowy z dniem 17 lutego 2019 r. sprostowano.

Dowód:

- świadectwa pracy k. 100,102;

- rozwiązanie umowy o pracę k. 101.

W okresie od 22 września 2018 r. do 17 lutego 2019 r. ubezpieczony wykorzystał pełny zasiłek chorobowy (łącznie przez 182 dni).

Bezsporne.

Po dniu 28 sierpnia 2018 r. P. J. był nadal niezdolny do pracy z powodu dolegliwości bólowych. Przebyte leczenie operacyjne rokuje odzyskanie zdolności do pracy.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii – k.54.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. Nr 60 poz. 636 z późn. zm.) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, przy czym świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. O okolicznościach, o których mowa wyżej orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a w razie sprzeciwu ubezpieczonego – Komisja Lekarska. Orzeczenie Komisji Lekarskiej stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego.

Oznacza to, że przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego uwarunkowane jest łącznym zaistnieniem dwóch przesłanek: dalszą niezdolnością do pracy po wyczerpaniu okresu zasiłkowego oraz rokowaniem odzyskania zdolności w wyniku kontynuowania leczenia lub rehabilitacji leczniczej.

Bezspornym pozostaje, że ubezpieczony wyczerpał okres zasiłku chorobowego w liczbie 182 dni.

Stan faktyczny w sprawie ustalono na podstawie dokumentów zgromadzonych w sądowym postępowaniu dowodowym i w aktach organu rentowego. Strony nie kwestionowały ich autentyczności ani rzetelności sporządzenia, dlatego też, Sąd uznał je za miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Sporną kwestią pozostawała między stronami ocena zdolności do pracy ubezpieczonego po wykorzystaniu zasiłku chorobowego. W związku z rozbieżnymi stanowiskami stron procesu, co do faktu odzyskania przez ubezpieczonego zdolności do pracy, Sąd uznał za celowe dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego posiadającego wiadomości specjalne z zakresu ortopedii i traumatologii, co odpowiadało rodzajowi schorzeń, w związku z którymi ubezpieczony pozostawał niezdolny do pracy.

Opinia biegłego wykazała, że ubezpieczony cierpiał na zespół ciasnoty podbarkowej barku lewego. Zwapnienia w obrębie stożka rotatorów barku lewego z dużym prawdopodobieństwem są następstwem częściowego jego uszkodzenia i mogły powodować u ubezpieczonego dolegliwości bólowe barku. Biegły stwierdził, że po dniu 28 sierpnia 2019 r. P. J. był niezdolny do pracy z powodu dolegliwości bólowych, zaś przebyte już przezeń w dniu 13 listopada 2019 r. leczenie operacyjne rokuje odzyskanie zdolności do pracy.

Sąd uznał tę opinię za w pełni rzetelną i wiarygodną. Opinia jest bowiem pełna i spójna, zawiera w sposób logiczny i przekonujący umotywowane wnioski, wreszcie wydana została przez wysokiej klasy fachowca o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalności odpowiedniej do schorzeń ubezpieczonego, po badaniu przedmiotowym oraz dogłębnej analizie dokumentacji medycznej. Brak zarzutów obu stron także nie dawał asumptu do ich kwestionowania lub dalszego uzupełniania.

Nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym twierdzenia organu, że w okresie od 18 lutego.2019 r. do 27 sierpnia 2019 r. ubezpieczony wykonywał zatrudnienie (k. 67). Z pisma nadesłanego od pracodawcy ubezpieczonego wynika bowiem, że w tym czasie ubezpieczony choć pozostawał formalnie zatrudniony, ale nie wykonywał żadnych prac, nie stawiał się w pracy. Wobec nieprzedłożenia zwolnienia lekarskiego jego nieobecność w pracy zgodnie z § 1-3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz. U.z 2014 r. poz. 1632) została uznana za nieusprawiedliwioną. W ocenie Sądu sama w sobie okoliczność, że ubezpieczony nie legitymuje się zwolnieniem lekarskim nie przesądza jednak o tym, że w tym okresie był on zdolny do pracy. Tezie tej przeczą bowiem kategoryczne wnioski z opinii biegłego.

Biorąc pod uwagę powyższe, w oparciu o przepis art. 477 14 § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 1 lipca 2019 r., przyznając ubezpieczonemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy od dnia 18 lutego 2019 r.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

1.  (...)

2.  (...)

(...)