UZASADNIENIE

Pozwem złożonym 18 grudnia 2019 roku powódka E. S., występując przeciwko Urzędowi Gminy w N., wniosła o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Ewentualnie, w razie gdyby umowa o pracę uległa rozwiązaniu w toku procesu, wniosła o przywrócenie powódki do pracy na poprzednich warunkach.

Uzasadniając powództwo podała, że jej zdaniem wypowiedzenie umowy o pracę zawierało nieprawdziwą przyczynę. Wskazała, że była zatrudniona przez pozwaną na stanowisku inspektora do spraw obsługi biura rady gminy na czas nieokreślony w wymiarze ½ etatu, od 11 lutego 2008 roku i miała określony zakres obowiązków. Wyjaśniła, na czym polegała jej praca na tym stanowisku, że pracowała na tym stanowisku 10 lat i wskazała, że pozwana utworzyła tylko jedno takie stanowisko. Podniosła, że oprócz niej nikt w Urzędzie nie otrzymał wypowiedzenia umowy o pracę i nie doszło do żadnego zmniejszenia ilości stanowisk pracy. Dodała, że jej praca była zawsze pozytywnie oceniana, ale od kiedy zmienił się burmistrz, sytuacja zmieniła się – nowy burmistrz był do niej negatywnie nastawiony.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Uzasadniając swoje stanowisko wyjaśnił, że Gmina N. znalazła się w trudnej sytuacji finansowej, w związku z czym konieczne było poczynienie oszczędności, a to możliwe było m.in. poprzez likwidację spornego stanowiska pracy. Dodał, że podjęcie decyzji o wypowiedzeniu było poprzedzone analizą struktury zatrudnienia w Urzędzie, w tym pod kątem obciążenia pracy na poszczególnych stanowiskach, możliwości powierzenia obowiązków innym pracownikom oraz po uwzględnieniu wprowadzenia większej informatyzacji w Urzędzie. Wskazał, że znaczną część dotychczasowych zadań inspektora do spraw obsługi biura rady gminy powierzono pracownikowi z działu promocji. Wszelkie czynności, jakie dotychczas należały do zadań powódki nie są w ogóle wykonywane z uwagi na informatyzację urzędu albo są wykonywane przez innego pracownika. Wskazał, że stanowisko do spraw obsługi biura było jedynym stanowiskiem w urzędzie, które miało charakter niespecjalistyczny, pomocniczy, które obejmowało obowiązki, które mogły być rozdzielone pomiędzy innych pracowników; a także, że nie utworzono żadnego nowego stanowiska, które chociażby w części obejmowało podobne obowiązki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 lutego 2008 roku E. S. została zatrudniona przez Urząd Gminy N. na stanowisku referenta do spraw obsługi biura rady gminy na czas nieokreślony w wymiarze ½ etatu. Do zakresu obowiązków pracownika należały takie czynności jak: obsługa biura rady, obecność na posiedzeniach rady i jej komisjach, nagrywanie posiedzeń rady i jej komisji oraz terminowe sporządzanie protokołów z tych posiedzeń w formie pisemnej i elektronicznej, prowadzenie ewidencji posiedzeń rady i jej komisji, sporządzenia list diet radnych za udział w posiedzeniach rady i jej komisji, prowadzenie rejestru pism przychodzących i wychodzących z biura rady, prowadzenie terminarza spotkań przewodniczącego rady i powiadamianie uczestników o spotkaniach, kompletowanie materiałów, przygotowywanie materiałów na posiedzenia rady i jej komisji i ich wysyłka do radnych i zaproszonych osób, przygotowywanie sali posiedzeń do odbywania sesji, prowadzenie archiwum rady, prowadzenie rejestru sesji rady miejskiej i posiedzeń komisji rady miejskiej, prowadzenie spraw radnych, prowadzenie łączności pomiędzy przewodniczącym rady a burmistrzem, jego zastępcą, skarbnikiem i sekretarzem oraz wykonywanie innych czynności zleconych przez przełożonych.

W praktyce E. S. współpracowała z informatykiem – to informatyk wprowadzał uchwały do systemu, a E. S. po konsultacji z sekretarzem gminy spisywała porządek obrad, a później informatyk wpisywał je do systemu. Porządek obrad zatwierdzał burmistrz. Od przełomu 2018 i 2019 roku w gminie prowadzono system RADA, za pomocą którego rejestrowano przebieg posiedzeń i liczono głosy radnych. E. S. jednocześnie spisywała protokół. Wysyłała zaproszenia dla radnych drogą mailową, a dla gości – pocztą tradycyjną. E. S. przygotowywała stół na posiedzenie, robiła kawę i herbatę, sporządzała listę obecności. Sesje rady odbywały się średnio raz w miesiącu, a posiedzenia komisji raz lub dwa razy w miesiącu. Sesje rady i posiedzenia komisji odbywały się w godzinach popołudniowych, dlatego E. S. musiała zostawać po zwykłych godzinach pracy urzędu, za co otrzymywała czas wolny w innym dniu.

Czynności, które E. S. wykonywała na tym stanowisku nie wymagały poświęcenia takiej ilości czasu pracy jak ½ etatu.

Ekwiwalent za jeden dzień i jeden miesiąc urlopu wypoczynkowego na stanowisku inspektora do spraw obsługi biura rady w Urzędzie Gminy w Nowym W. wynosił odpowiednio 74,28 złotych i 1 634,16 złotych.

Dowody:

- umowa o pracę k. 17,

- zakres obowiązków k. 18-19,

- angaże k. 20, 32,35, 37, 39, 41,

- wyliczenie k. 56,

- akta osobowe powódki,

- przesłuchanie powódki E. S. k. 172-173,

- przesłuchanie J. B. za pozwanego k. 173-173v.

Jednocześnie od 3 kwietnia 2007 roku E. S. była zatrudniona u tego samego pracodawcy na stanowisku podinspektora do spraw obronnych i obrony cywilnej, na podstawie umowy zawartej na czas określony (na czas obejmujący zastępstwo pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy), w wymiarze ½ etatu. Od 2 stycznia 2008 roku E. S. została zatrudniona na tym samym stanowisku i w tym samym wymiarze czasu pracy, ale na podstawie umowy zawartej na czas nieokreślony.

Niesporne, nadto:

- umowa o pracę k. 8, 15,

- angaże k. 9, 33, 34, 36, 38, 40,

- akta osobowe powódki.

W dniu 29 listopada 2019 roku E. S. zostało doręczone oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej w dniu 11 lutego 2008 roku z 3-miesięcznym okresem wypowiedzenia, które miało rozpocząć się dnia 1 grudnia 2019 roku. Jako podstawę prawną wypowiedzenia podano art. 30 § 1 pkt 2 i § 3 i 4 kodeksu pracy oraz art. 10 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Jako przyczynę podano ogólne zmniejszenie ilości stanowisk pracy w Urzędzie Gminy w N., które z kolei wynikało z trudnej sytuacji finansowej gminy i koniecznością poczynienia oszczędności.

Dowód: wypowiedzenie k. 16.

W Urzędzie Gminy N. w tym samym czasie, od 2017 roku, pracowała m.in. A. M. – zajmowała się obsługą sekretariatu i sprawami kadrowymi.

W Urzędzie od wielu lat istniało stanowisko inspektora do spraw promocji.

W listopadzie 2018 roku burmistrzem gminy został J. B..

W 2019 roku zaczęły się problemy finansowe Gminy N.. Gmina otrzymała wcześniej zwrot podatku w wysokości około 150 000 000 złotych, ale środki te skończyły się. Gmina nie miała innych środków finansowych.

Wtedy podjęto decyzje mające na celu poprawę sytuacji finansowej Gminy. Podniesiono opłaty za wodę i wywóz ścieków. Zlikwidowano kilka stanowisk pracy w jednostkach organizacyjnych podległych Gminie - stanowisko w zakładzie budżetowym, stanowisko w Ośrodku Pomocy (...), stanowisko sprzątaczki w szkole i dwa stanowiska po pół etatu w przedszkolu. Burmistrz zdecydował również o likwidacji stanowiska inspektora do spraw obsługi rady gminy, które zajmowała E. S.. Uznał, że po wprowadzeniu systemu elektronicznej obsługi RADA praca na tym stanowisku zabiera mniej, niż przeciętnie 20 godzin tygodniowo, a czynności inspektora są na tyle niespecjalistyczne, że mogą zostać rozdzielone pomiędzy innych pracowników. Podjął taką decyzję po kilkumiesięcznej absencji E. S., gdy jej zadania z powodzeniem wykonywali inni pracownicy (...).

Dowody:

- zeznania świadka A. M. k. 162v,

- zeznania świadka K. H. (1) k. 162v-163,

- zeznania świadka G. K. k. 164,

- przesłuchanie J. B. za pozwanego k. 173-173v.

19 grudnia 2018 roku Rada Miejska w N. podjęła uchwałę w sprawie uchwalenia budżetu Rady Gminy N. na rok 2019. Ustalono w nim deficyt budżetu na kwotę 1.072.104,28 złotych.

Zobowiązania Gminy N. według stanu na koniec IV kwartału 2019 roku wynosiły 156.902,43 złotych.

W grudniu 2019 roku Rada Miejska w N. przygotowała projekt uchwały w sprawie uchwalenia budżetu na rok 2020, a którym ustalono deficyt budżetu na kwotę 1.906.802,45 złotych, który nie mógł być pokryty do kwoty 1.706.802,45 złotych. Gmina nie posiadała również środków na pokrycie wydatków. Projekt uzyskał negatywną opinię Regionalnej Izby Obrachunkowej w S., ponieważ planowane wydatki bieżące na 2020 rok były wyższe od planowanych dochodów bieżących, co było sprzeczne z przepisami ustawy o finansach publicznych i oznaczało, że gmina nie jest w stanie pokryć swoich wydatków z bieżących dochodów, a także nie posiada możliwości realizacji własnych przedsięwzięć bezpośrednich w formie realizacji inwestycji, jak również pośrednich - poprzez zaciąganie zobowiązań zwrotnych na pokrycie deficytu.

W dniu 29 grudnia 2019 roku Rada Miejska podjęła uchwałę w sprawie uchwalenia budżetu Rady Gminy N. na rok 2020. W dniu 19 lutego 2020 roku Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w S. podjęło uchwałę w sprawie wszczęcia postępowania dotyczącego stwierdzenia nieważności tej uchwały budżetowej, ponieważ planowane wydatki bieżące były wyższe niż planowane dochody bieżące.

Dowody:

- uchwała k. 71-86, 115-130, 133,

- sprawozdanie k. 87-88,

- projekt uchwały k. 89-110,

- uchwała regionalnej izby obrachunkowej, uchwała kolegium i pismo k. 111-114, 131-132,

- zeznania świadka G. K. k. 164,

- przesłuchanie J. B. za pozwanego k. 173-173v.

W dniu 1 marca 2019 roku nowy pracownik objął stanowisko w dziale promocji Gminy. Zawarto umowę o pracę na czas określony od dnia 1 marca 2019 roku do dnia 31 grudnia 2019 roku, na podstawie której została zatrudniona K. H. (1) na stanowisku pracownika wykonującego zadania w ramach robót publicznych – pracownika kancelaryjnego, w wymiarze czasu pracy – 1 etat. K. H. (1) uzyskała możliwość zatrudnienia za pośrednictwem Powiatowego Urzędu Pracy w P.. Taką samą umowę zawarto następnie na okres od 27 stycznia do 31 grudnia 2020 roku.

Wynagrodzenie nowego pracownika było finansowane w kwocie 1 000 złotych miesięcznie ze środków pochodzących z urzędu pracy.

Zakres zadań K. H. (1) obowiązujący od 22 stycznia 2020 roku dotyczył promocji gminy i obsługi rady gminy. Obowiązki z zakresu promocji gminy w praktyce dotyczyły głównie kontaktów z turystami, dbania o dostępność ulotek o gminie, umieszczania materiałów dotyczących gminy w Internecie, sporządzania notatek z imprez gminnych, a także pozyskiwania funduszy unijnych. Odnośnie obsługi biura to K. H. (1) zajmowała się m.in. zamieszczaniem uchwały w porządku obrad i przekazywaniem ich przewodniczącemu albo radnym. Jej wynagrodzenie po zwiększeniu zakresu obowiązków nie uległo podwyżce. Nadal opiewało na wysokość płacy minimalnej.

Dowody:

- zeznania świadka A. M. k. 162v,

- zeznania świadka K. H. (1) – w części k. 162v-163,

- przesłuchanie powódki k. 172-173,

- przesłuchanie J. B. za pozwanego k. 173-173v.

W dniu 29 listopada 2019 roku Burmistrz N. wydał zarządzenie nr (...), na podstawie którego zmienił zarządzenie nr (...) Burmistrza N. z dnia 15 stycznia 2013 roku w sprawie przyjęcia Regulaminu Organizacyjnego Urzędu Gminy w N.. Na podstawie tego zarządzenia przyjęto nowy schemat organizacyjny (...). Utworzono stanowisko pracownika działu promocji urzędu gminy w N., który miał podlegać sekretarzowi, a do którego zadań należały czynności z zakresu (...), współpracy z innymi jednostkami samorządu terytorialnego, informacji zamieszczanych n stronie internetowej Gminy, współpracy z mediami, prowadzenie kroniki Gminy, współpracy zagranicznej, a także zadania z zakresu prowadzenia spraw związanych z biurem rady gminy, do których należały:

a) prowadzenie spraw organizacyjnych i obsługa techniczno-biurowa związana z działalnością rady, przewodniczącego, radnych, w tym: zapewnienie prawidłowego przygotowania materiałów na sesje rady miejskiej oraz dostarczenie ich radnym, organizowanie sesji rady i posiedzeń, protokołowanie sesji, posiedzeń, zebrań i spotkań, prowadzenie spraw związanych z obsługą posiedzeń komisji rady miejskiej,

b) obsługa narad organizowanych przez burmistrza,

c) przekazywanie do realizacji uchwał właściwym jednostkom organizacyjnym gminy lub pracownikom merytorycznym w urzędzie, oraz nadawanie numeracji uchwał po sesji, przygotowywanie listy diet radnych i przewodniczących jednostek pomocniczych do wypłat,

d) przekazywanie do realizacji wniosków komisji, interpelacji, zapytań i wniosków radnych.

W Urzędzie Gminy w N. wprowadzono następujące funkcje i stanowiska: burmistrza, zastępcy burmistrza, sekretarza, skarbnika i referenta do spraw zarządzania kryzysowego, spraw obronnych i obrony cywilnej, referat ogólno-administracyjny, stanowisko BHP, stanowisko do spraw ochrony środowiska, radcę prawnego, stanowisko do spraw rolnictwa, gospodarki przestrzennej i nieruchomości, urzędnika w urzędzie stanu cywilnego, stanowisko do spraw inwestycji, stanowisko w dziale promocji, czterech referentów finansowych, stanowisko do spraw podatków.

Zarządzenie weszło w życie w dniu 1 grudnia 2019 roku.

Dowody:

- zarządzenie k. 57-59,

- zeznania świadka A. M. k. 162v,

- przesłuchanie J. B. za pozwanego k. 173-173v.

W 2019 roku odbyło się 8 sesji rady miejskiej, w tym 4, w których uczestniczyła E. S., oraz 13 sesji komisji, w tym 5, w których uczestniczyła E. S.. Od listopada 2018 roku do grudnia 2019 roku do rady miejskiej wpływało średnio po kilka pism w ciągu jednego miesiąca.

Od momentu wypowiedzenia umowy o pracę złożonego wobec E. S. przyjmowaniem korespondencji rady i przyjmowaniem oświadczeń majątkowych radnych zajmuje się A. M., która dotychczas była sekretarką w Urzędzie i zajmowała się obiegiem korespondencji. Przebieg posiedzeń rady rejestrowany jest w formie audiowizualnej w systemie RADA i jego obsługą zajmuje się tym informatyk. Dodatkowo protokoły z posiedzeń komisji rejestruje K. H. (1), która także pomaga w sporządzaniu protokołów z posiedzeń rady (poza tym zajmuje się tym urzędnik gminy związany merytorycznie z przedmiotem uchwały) i wysyła zaproszenia dla gości rady gminy.

Radni otrzymują powiadomienia o sesji drogą elektroniczną, nie otrzymują porządku obrad w formie papierowej, bo jest ona dostępna w biuletynie informacji publicznej. Przygotowaniem sali obrad zajmuje się sprzątaczka albo pracownik (...).

Na miejsce E. S. nie zatrudniono żadnego nowego pracownika.

Dowody:

- wykaz k. 60, 69, lista pism k. 61-68, karta ewidencji pracy k. 70,

- zeznania świadka A. M. k. 162v,

- zeznania świadka K. H. (1) k. 162v-163,

- zeznania świadka G. K. k. 164,

- przesłuchanie powódki k. 172-173,

- przesłuchanie J. B. za pozwanego k. 173-173v.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, które żadna ze stron nie kwestionowała i Sąd również nie miał zastrzeżeń co do ich autentyczności – brak było więc podstaw, aby uznać je za niewiarygodne. Podstawą ustaleń faktycznych były również dowody z zeznań świadków i przesłuchania stron, które Sąd również ocenił za wiarygodne w całości, a w części jedynie odnośnie przesłuchania powódki.

Zeznania świadków A. M., K. H. (1) i G. K. okazały się wiarygodne z całości, ponieważ były spójne, zbieżne ze sobą i z pozostałym materiałem dowodowym, a także logiczne. Co prawda świadek A. M. nie miała wiedzy o złej sytuacji finansowej Gminy, likwidacji innych stanowisk w Gminie, ani o szczegółach obsługi biura rady, jednak z uwagi na zajmowane stanowisko, które nie wiązało się ściśle ze sprawami finansowymi Gminy i prowadzeniem biura rady, było to usprawiedliwione. Sąd uznał za niewiarygodne przesłuchanie powódki jedynie w tym zakresie, w jakim twierdziła, że wypowiedzenie umowy o pracę na stanowisku inspektora do spraw obsługi biura rady było spowodowane jedynie chęcią zatrudnienia na jej stanowisku innej osoby, a przyczyna podana w oświadczeniu o wypowiedzeniu była fikcyjna. Zeznania w tym zakresie nie znalazły potwierdzenia w innych dowodach. Dodatkowo z dowodów w postaci dokumentów (uchwał), zeznań wszystkich świadków i przesłuchania pozwanego wynika, że przyczyna wypowiedzenia była rzeczywista – gmina miała problemy finansowe, a likwidacja stanowiska powódki w istocie wystąpiła – jej obowiązki rozdzielono na dotychczasowych pracowników, bez zatrudnienia nowej osoby. Z uwagi na tę sprzeczność zeznania powódki w tym zakresie należało uznać za niewiarygodne. W pozostałym zakresie wszystkie dowody łącznie pozwoliły na ustalenie spójnego, pozbawionego luk stanu faktycznego.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia był przepis art. 45 § 1 kodeksu pracy, zgodnie z którym w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Naruszeniem normy z art. 30 § 3 k.p. jest brak wskazania przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę, ujęcie jej w sposób zbyt ogólnikowy, a także podanie innej przyczyny niż uzasadniająca rozwiązanie umowy o pracę, a więc wskazanie przyczyny "nierzeczywistej" (wyrok SN z 7 kwietnia 1999 r., I PKN 645/98, OSNAPiUS 2000/11/420; wyr. SN z 13 kwietnia 1999 r., I PKN 4/99, OSNAPiUS 2000/12/461). Brak konkretnej, prawdziwej i rzeczywistej przyczyny wypowiedzenia oznacza, że wypowiedzenie jest niezgodne z prawem. Przyczyna konkretna to taka, która jest komunikatywna i zrozumiała dla pracownika (w aspekcie subiektywnym) oraz dla każdego innego odbiorcy (w aspekcie obiektywnym) (wyrok SN z 2 września 1998 r., I PKN 271/98). Przyczyna wypowiedzenia jest prawdziwa, jeżeli faktycznie istniała. W końcu przyczyna jest rzeczywista, jeżeli była motywem wypowiedzenia. („Postępowanie sądowe w sprawach z zakresu prawa pracy, B. B., M. N., 2019).

Powódka zarzucała pozwanemu, że podana w wypowiedzeniu z dnia 29 listopada 2019 roku przyczyna była nieprawdziwa. Twierdziła, że pozwany wypowiedział jej umowę o pracę tylko po to, aby zatrudnić innego pracownika, negując problemy finansowe gminy i likwidację stanowiska w celu poczynienia oszczędności. Stwierdziła, że nowy burmistrz był do niej negatywnie nastawiony. Sąd nie podzielił stanowiska strony powodowej.

Nie ulega wątpliwości, że przyczyna wypowiedzenia, polegająca na „zmniejszeniu ilości stanowisk pracy w Urzędzie Gminy w N., które z kolei wynikało z trudnej sytuacji finansowej gminy i konieczności poczynienia oszczędności” była prawdziwa. Gmina N. na przełomie 2018 i 2019 roku znalazła się z złej sytuacji finansowej z uwagi na wyczerpanie kwoty ok. 150 150 mln złotych, pochodzących ze zwrotu podatku. Jak wynika z uchwał budżetowych Gminy, projektu uchwały i uchwał odpowiednio Regionalnej Izby Obrachunkowej w S. i Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w S. Gmina okazała się być niewypłacalna w stopniu pozwalającym na uchwalenie zbilansowanego budżetu. Jak wynika z przesłuchania pozwanego, jedną z form szukania oszczędności i ograniczania wydatków była likwidacja kilku stanowisk pracy w jednostkach podległych gminie, z których jedno było stanowiskiem w urzędzie gminy.

Zeznania świadków A. M. i K. H. (1), akta osobowe powódki i K. H. (2), a także dowody z dokumentów w postaci umów o pracę i zarządzenia Burmistrza N. z dnia 29 listopada 2019 roku wykazują, że zlikwidowano stanowisko inspektora do spraw obsługi biura rady gminy. Nie utworzono w to miejsce żadnego nowego stanowiska, a obowiązki, które dotychczas należały do tego inspektora powierzono innym pracownikom, w tym w przeważającej mierze K. H. (1), która pracowała w dziale promocji, które z kolei funkcjonowało już co najmniej od 2017 roku. Likwidacja stanowiska pracy powódki okazała się więc faktyczną.

Nie ma przy tym znaczenia, że tylko jedno stanowisko w Urzędzie Gminy zostało zlikwidowane. Zmniejszenie stanu zatrudnienia u pracodawcy zawsze stanowi uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia. Natomiast zasadność przyjętej przez pracodawcę decyzji o zmianie struktury organizacyjnej zakładu pracy i to jakiego rzędu oszczędności przyniesie i jaki będzie miało wpływ na jakość funkcjonowania zakładu nie podlega jednak kontroli sądu pracy. Sąd ten nie jest bowiem powołany do badania zasadności i celowości (a zatem wynikających stąd również korzyści bądź obciążeń) zmniejszenia stanu zatrudnienia.

Sąd jest uprawniony jedynie do badania i ustalenia, czy zmniejszenie zatrudnienia i w konsekwencji likwidacja stanowiska pracy jest autentyczne, czy też ma charakter pozorny (fikcyjny), mający jedynie na celu uzasadnienie rozwiązania umowy o pracę z konkretnym pracownikiem (por. wyrok SN z 15 grudnia 1982 r., sygn. I PRN 130/82, Sł. Prac. (...), wyrok SN z dnia 27 listopada 1997 r. sygn. I PKN 401/97, OSNAPiUS 1998, z. 18, poz. 542). Kształtowanie własnej struktury organizacyjnej, poziomu zatrudnienia jest przedmiotem autonomicznej decyzji pracodawcy. Sąd pracy nie może w tę sferę wkraczać i dyktować pracodawcy, jakie rozwiązanie będzie dla niego oszczędniejsze i efektywniejsze.

Brak było podstaw faktycznych, aby uznać, że przyczyna wypowiedzenia była inna niż podana w treści oświadczenia o wypowiedzeniu z dnia 29 listopada 2019 roku. Logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego jest to, że w sytuacji popadnięcia w kłopoty finansowe gmina szuka oszczędności likwidując stanowiska pracy w swoich organach i jednostkach podległych. Dokumenty i zeznania pozwanego i świadków wykazały realny charakter stanu finansów gminy. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy decyzja o likwidacji stanowiska powódki z powodu tych problemów finansowych, niezależnie od oceny zasadności zmiany struktury organizacyjnej w Urzędzie Gminy i likwidacji stanowiska, do czego Sąd nie jest uprawniony, była po prostu uprawniona. Brak było podstaw do przyjęcia, aby motyw takiej decyzji był inny wobec ustalenia tego, że wykonanie obowiązków należących do powódki w ramach pracy na stanowisku inspektora do spraw obsługi biura nie wymagała tylu czasu pracy, jaki jest przeznaczony dla ½ etatu, a jednocześnie obowiązki te można przekazać innym pracownikom, nie zmieniając istotnie zakresu ich obowiązków. Czynności jakie powódka wykonywała na spornym stanowisku nie były specjalistyczne i tym samym każda z tych czynności mogła być wykonywana przez innego urzędnika i to bez istotnej zmiany zakresu obowiązków tego innego pracownika. Tak też sytuacja wyglądała w przypadku likwidacji spornego stanowiska. To, że największy zakres dotychczasowych obowiązków powódki powierzono K. H. (1) wynikał ze struktury organizacyjnej (...) i dotychczasowego podziału obowiązków.

Nie można było przyjąć, aby motywem wypowiedzenia była chęć zatrudnienia innego pracownika. Jak wynika z ustaleń Sądu K. H. (1) została zatrudniona w Urzędzie jako pracownik skierowany przez Urząd Prawy w P.. Na stanowisku w dziale promocji pracowała już kilka miesięcy wcześniej, wykonywała przy tym samodzielne czynności i została zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy. To, że wcześniej znała J. B., nie miało istotnego znaczenia.

Z postępowania dowodowego nie wynika, aby zaskarżone wypowiedzenie miało być formą szykany wobec powódki lub by wybór stanowiska do likwidacji był dowolny i arbitralny. Wypowiedzenie było spowodowane likwidacją stanowiska, którego zadania były najłatwiejsze do rozdysponowania na innych dotychczasowych pracowników, czego zresztą dowiódł okres kilkumiesięcznej absencji chorobowej powódki, poprzedzający wypowiedzenie. Pracodawca zlikwidował etat w ramach swobody kształtowania struktury organizacyjnej urzędu, poprzedzając to obiektywna analizą. Brak było podstaw do przyjęcia, aby przyczyną wypowiedzenia był negatywny stosunek nowego burmistrza do powódki. Powódka nadal jest zatrudniona u pozwanego na drugim stanowisku, jaki zajmuje w Urzędzie, co wyklucza zasadność jej argumentu. Nie może też zniknąć z pola widzenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony stanowi zwykły sposób rozwiązania stosunku pracy (wyrok SN z 2 października 1996 r., sygn. akt I PRN69/96).

Dla porządku wskazać należy, że bez znaczenia pozostało, iż do likwidacji stanowiska i powierzenia obowiązków powódki innemu pracownikowi doszło w dniu 1 grudnia 2019 roku, kiedy weszło w życie Zarządzenie Burmistrza N. z dnia 9 listopada 2019 roku, a wypowiedzenie zostało złożone w dniu 29 listopada 2019 roku. Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w wyroku z dnia 12 grudnia 2001 r. (sygn. I PKN 733/00, OSNP z 2002 r., z.12, poz.10), który niniejszy Sąd w pełni podziela, samo istnienie stanowiska pracy w dniu wypowiedzenia umowy o pracę nie jest równoznaczne z brakiem rzeczywistej przyczyny, o ile w okresie wypowiedzenia lub w późniejszym, nieodległym czasie stanowisko to zostaje faktycznie zlikwidowane w związku z tymi zmianami. Likwidacja stanowiska pracy stanowi rzeczywistą przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę, jeżeli decyzja o likwidacji jest na tyle zaawansowana realizacyjnie, że nie ma wątpliwości co do jej wykonania. Nie jest przy tym czynnością jednorazową, punktową; wymaga przygotowania, przeprowadzenia, a proces decyzyjny - mniej lub bardziej złożony - obejmuje rozmaite czynności. Ostatecznie realna likwidacja stanowiska następuje zawsze po rozwiązaniu stosunku pracy z osobą je zajmującą. Podana przyczyna byłaby fikcyjną zwłaszcza wówczas, gdyby odstąpiono od dalszych stadiów postępowania likwidacyjnego.

W końcu wskazać należało, że w sprawie Sąd nie badał w ogóle tego, czy pracodawca zastosował odpowiednio obiektywne kryterium doboru powódki do wypowiedzenia, ponieważ pracodawca likwidował takie stanowisko pracy, które zajmowała tylko jedna osoba. Nie było żadnych innych pracowników, którzy mieliby ten sam zakres zadań, a więc co do których obowiązywałby obowiązek stosowania obiektywnego kryterium doboru pracowników do zwolnienia w rozumieniu art. 94 pkt 9 k.p., art. 11² k.p. i art. 18 ^3a ust. 1 k.p.

Z powyższych względów uznano wypowiedzenie za zgodne z prawem i uzasadnione, co musiało prowadzić do oddalenia powództwa, o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II sentencji wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Stroną wygrywającą był pozwany. Na koszty poniesione przez pozwanego złożyła się kwota 180 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego wynika z § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE