Sygn. akt IX Ca 1316/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 sierpnia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

sędzia Bożena Charukiewicz (spr.)

Sędziowie:

Agnieszka Żegarska

Ewa Dobrzyńska-Murawka

Protokolant:

st. sekr. sąd. Agnieszka Najdrowska

po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2020 r. w Olsztynie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J.

przeciwko Skarbowi Państwa - Naczelnikowi (...)- (...) (...) w O.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie

z dnia 3 lipca 2019 r., sygn. akt X C 1833/17,

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Agnieszka Żegarska Bożena Charukiewicz Ewa Dobrzyńska-Murawka

Sygn. akt IX Ca 1316/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – Naczelnika (...) (...)w O. kwoty 12.110,52 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu podał, że jego roszczenie wynika ze szkody, jaka wynikła z zatrzymania przez funkcjonariuszy pozwanego automatu do gier o niskich wygranych pomimo posiadania wszystkich stosownych zezwoleń, co miało miejsce 18 marca 2010r. Zatrzymanie zostało zatwierdzone postanowieniem Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Giżycku, jednakże następnie zostało uchylone postanowieniem Sądu Rejonowego w Giżycku. W konsekwencji zachowanie funkcjonariuszy Urzędu (...) w O. było bezprawne.

Pozwany Skarb Państwa – Naczelnik (...) (...) w O. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu zakwestionował zarówno fakt bezprawności działań funkcjonariuszy (...) (...)w O., jak też sam fakt wystąpienia szkody i związku przyczynowego między swoimi działaniami, a ewentualną szkodą. Podkreślił, że działania funkcjonariuszy miały swoją podstawę w przepisach ustawowych, szczegółowo normujących tryb postępowania w sprawach dotyczących wykrywania i ścigania przestępstw karnoskarbowych. Podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu z dniem 2 grudnia 2013 r.

Powód na rozprawie w dniu 3 lipca 2019 r. cofnął powództwo do kwoty 9.129,53 zł ze zrzeczeniem się roszczenia

Wyrokiem z dnia 3 lipca 2019 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie zasądził od pozwanego Skarbu Państwa – Naczelnika (...)- (...) (...) w O. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. w J. kwotę 9.129,83 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 listopada 2016r. do dnia zapłaty. W pozostałej części postępowanie umorzył. Zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.473,69 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Olsztynie kwotę 1.174,22 złotych tytułem zwrotu wydatków.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 19 listopada 2009 r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił ustawę o grach hazardowych (Dz.U.2009.201.1540). Za wyjątkiem przepisów wymienionych enumeratywnie w art. 145 pkt 1 i 2 ustawy, weszła ona w życie z dniem 1 stycznia 2010 r. Tekst przepisów zamieszczonych w projekcie tego aktu prawnego nie został uprzednio przekazany Komisji Europejskiej w ramach procedury przewidzianej w art. 8 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego.

Powód prowadził działalność w zakresie urządzania i prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa (...), na podstawie zezwolenia wydanego na okres 6 lat na mocy decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w O. wydanej w dniu 23 grudnia 2008 r., sygn. (...). Zezwolenie obejmowało 76 lokalizacji automatów, w tym jeden w sklepie (...) I. D. w W., przy ul. (...). Automat do gry (...) o nr fabrycznym (...) zgodnie z wnioskiem z dnia 05 stycznia 2009 r. został zarejestrowany do eksploatacji od dnia 30 stycznia 2009 r. w Zajeździe ,,(...)w (...). Zgodnie ze zgłoszeniem z dnia 26 lutego 2009 r. automat do gry (...) o nr fabrycznym (...) został przemieszczony i eksploatowany od dnia 07 marca 2009 r. w sklepie (...) w W., przy ul. (...). W dniu 13 maja 2008 r. powód – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. jako najemca oraz Sklep (...) I. D., jako wynajmujący zawarły umowę najmu i współpracy nr (...)na mocy której wynajmujący oddał najemcy do używania część lokalu przy ul. (...) w W. do celów związanych z oferowaniem przez najemcę gier na automatach o niskich wygranych. Najemca zobowiązał się płacić wynajmującemu miesięczny czynsz za udostępnioną powierzchnię lokalu w wysokości 35 % miesięcznego dochodu (tj. przychód pomniejszony o wpłacone wygrane i podatek od gier) pochodzące z eksploatacji zainstalowanych na wynajmowanej powierzchni automatów. W dniu 1 marca 2010 r. powód jako najemca oraz Sklep (...) I. D., jako wynajmujący zawarli aneks do umowy najmu i współpracy nr 640 z dnia 13 maja 2008 r. na mocy którego najemca zobowiązał się płacić wynajmującemu miesięczny czynsz za udostępnioną powierzchnię lokalu w wysokości 30 % miesięcznego dochodu (tj. przychód pomniejszony o wpłacone wygrane i podatek od gier) pochodzące z eksploatacji zainstalowanych na wynajmowanej powierzchni automatów. Urządzenie było serwisowane przez firmę (...) M. P. z siedzibą w L.. Zawarta umowa serwisu przewidywała wynagrodzenie za przedmiot umowy dla województwa (...) w wysokości 70% dochodu urządzenia pomniejszonego o wartość czynszu najmu za te urządzenie oraz podatek VAT oraz wynagrodzenie w wysokości 65% dochodu urządzenia pomniejszonego o wartość czynszu najmu za te urządzenie oraz podatek VAT z zastrzeżeniem zwyżki w wysokości 5%. Na mocy aneksu podpisanego w dniu 26 lutego 2010 r. do umowy serwisu z dnia 1 kwietnia 2009 r. powód zobowiązał się zapłacić serwisantowi miesięczne wynagrodzenie za wykonywanie czynności w wysokości 60% dochodu osiąganego przez powoda w danym miesiącu rozliczeniowym z eksploatacji urządzeń powierzonych do obsługi serwisantowi, pomniejszonego o wartość czynszu najmu należnego dla wynajmującego lokale w których znajdują się automaty obsługą serwisową serwisanta. Automat (...) o nr fabrycznym (...) był eksploatowany w sklepie (...) w W. w okresie od 7 marca 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. oraz w okresie od 5 marca 2010 r. do 18 marca 2010 r. Automat został zawieszony w eksploatacji od dnia 19 marca 2010 r. Od dnia 30 kwietnia 2011 r. automat (...) o nr fabrycznym (...) był zlokalizowany w sklepie spożywczo – przemysłowym w B., ul. (...). Zgodnie ze zgłoszeniem przemieszczenia automatu (...) o nr fabrycznym (...) z dnia 13 kwietnia 2012 r. wycofano go z eksploatacji od 23 kwietnia 2012 r. Jak ustalił Sąd Rejonowy 18 marca 2010 r. w sklepie (...) I. D. w W. została przeprowadzona przez funkcjonariuszy celnych Urzędu (...) w O. kontrola dokumentacji oraz automatów w zakresie urządzenia i prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych. W wyniku czynności kontrolnych w oparciu o przeprowadzony eksperyment funkcjonariusze ustalili, że w automacie doszło do przekroczenia wartości maksymalnej stawki za udział w jednej grze, o której mowa w art. 129 ust.3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. W konsekwencji powyższych działań funkcjonariusze celni zatrzymali automat do gry (...) o nr fabrycznym (...). Okres zatrzymania automatu w okresie od 18 marca 2010 r. do 30 listopada 2010 r. wynosił 258 dni.

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Giżycku po rozpoznaniu złożonego przez Urząd Celny wniosku na podstawie art. 217 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § k.k.s. postanowieniem z dnia 24 marca 2010 r. zatwierdził zatrzymanie rzeczy w postaci 1 sztuki automatu bębnowego – video do gier i niskich wygranych (...) przeprowadzone w dniu 18 marca 2010 r. Postanowieniem z dnia 4 maja 2010 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w Giżycku zatwierdził zatrzymanie od M. S. kluczy do automatu do gier (...) o numerze fabrycznym (...) (7 kluczy wraz z breloczkiem). Powód został pouczony o możliwości wniesienia środka odwoławczego od wydanych postanowień.

Z dalszych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że powód nie zgadzając się z wynikami kontroli i zatrzymania automatu złożył zastrzeżenia do protokołu kontroli z dnia 18 marca 2010 r. wnosząc o niezwłoczne umorzenie wszelkich postępowań oraz niezwłoczne zwolnienie i wydanie zatrzymanego urządzenia. W odpowiedzi Naczelnik Urzędu Celnego w O. podtrzymał swoje stanowisko w sprawie, potwierdził poczynione w trakcie kontroli ustalenia, oceny i wnioski. Postanowieniem z 24 czerwca 2010 r. Sąd Rejonowy w Giżycku II Wydział Karny w sprawie II Kp 182/10 uchylił zaskarżone postanowienie z 4 maja 2010 r. w przedmiocie zatwierdzenia zatrzymania rzeczy z uwagi na naruszenie przepisu art.217par.1 k.p.k., uzasadniając, że zwłoka w uzyskaniu postanowienia uprawnionego organu nie mogła w tym konkretnym przypadku doprowadzić do utraty lub ukrycia zatrzymanej rzeczy. Z kolei postanowieniem z 22 września 2010 r. Sąd Rejonowy w Giżycku II Wydział Karny w sprawie II Kp 271/10 uchylił zaskarżone postanowienie w przedmiocie zatrzymania 7 kluczy wraz z breloczkiem, na tej samej podstawie. Protokołem zdawczo odbiorczym z 30 listopada 2010 r. powód odebrał z magazynu (...) w O. automat do gry D. M. oraz zatrzymane klucze.

Wnioskiem z dnia 15 marca 2013 r. powód wniósł o zawezwanie do próby ugodowej w sprawie zapłaty na rzecz (...) Sp. z o.o. należności pieniężnej w wysokości 60.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi tytułem odszkodowania za sprzeczne z prawem działania funkcjonariuszy celnych podległych Naczelnikowi Urzędu Celnego w O.. Pozwany nie zgodził się na zawarcie ugody. Wnioskiem z dnia 4 marca 2016 r. powód ponownie wniósł o zawezwanie do próby ugodowej należności pieniężnej w wysokości 60.000 zł. Pozwany ponownie nie wyraził zgody na zawarcie ugody.

Łączna wartość uzyskanego przychodu z tytułu eksploatacji automatu gier o niskich wygranych (...) o nr fabrycznym (...) zlokalizowanego w sklepie (...) w W. w okresie od 7 marca 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. wynosiła 232.346 zł. Łączna wysokość wypłaconych wygranych z eksploatacji automatu do gier o niskich wygranych (...) w okresie od 7 marca 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. wynosiła 175.948 zł. Okres zatrzymania automatu do gier (...) w okresie od 18 marca 2010 r. do 30 listopada 2010 r. wynosił 258 dni.

Łączne koszty z tytułu eksploatacji automatu do gier (...) w okresie od 7 marca 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. wynosiły 222.154,56 zł i składały się na nie wypłaty w wysokości 175,948 zł, podatek od gier – 20.000 zł, opłaty za czynsz z uwzględnieniem 30% naliczenia podstawy tj. różnica pomiędzy przychodami, a wypłaconymi wygranymi i podatkiem od gier – 10.919,40 zł, koszty związane z serwisem z uwzględnieniem 60% podstawy, tj. dochód strony pomniejszony o wartość podatku od gier oraz czynsz najmu powierzchni związanej z pracą automatu w wysokości 15.287,16 zł. Spodziewany zysk za okres od 18 marca 2010 r. do 30 listopada 2010 r. wyniósłby 9.129,83 zł {232,346,00 (wpłaty) minus 222.154,44 (wydatki) = 10.191,44/288 x 258 dni (dni zatrzymania)}.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Zdaniem Sądu w ramach prowadzonego postępowania funkcjonariusze byli uprawnieni do przeszukania lokalu, w którym, zgodnie z umową najmu i współpracy o wspólnym przedsięwzięciu powód prowadził działalność polegającą na eksploatacji urządzeń. Funkcjonariusze byli również uprawnieni do zatrzymania urządzenia w związku z podejrzeniem, iż w dostępnych na nim grach występuje element losowy. Bezprawność tej czynności została jednak stwierdzona expressis verbis w postanowieniach Sądu Rejonowego w Giżycku, wydanych w dniu 24 czerwca 2010r. i 22 września 2010r.

Powód eksploatował automat do gier posiadający wszelkie zezwolenia i certyfikaty dopuszczające do jego użytkowania. Urządzenie przed rejestracją zostało poddane wymaganym badaniom warunkującym dopuszczenie do użytku, wynikającym z obowiązującego rozporządzenia wykonawczego Ministra Finansów. Urządzenie posiadało ważną opinię techniczną, co do ich cech jako automatów o niskich wygranych, na której to opinii oparto rejestrację tych automatów. Ponadto było eksploatowane w miejscu objętym pozwoleniem. Po wszczęciu postępowania działania pozwanego Sąd Rejonowy ocenił jako rażąco naruszające prawo. Pozwany bowiem dokonał zwrotu zatrzymanego automatu dopiero 30 listopada 2010r., pomimo wydania przez sąd postanowienia uchylającego bezprawne zatwierdzenie zatrzymania tego przedmiotu już w dniu 24 czerwca 2010r., co powodowało straty powoda, bowiem automat został legalnie wprowadzony do obrotu gospodarczego i przynosił powodowi realny dochód. Było to również działanie sprzeczne z wówczas obowiązującymi przepisami art. 6 i 9 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej, wskazującymi, że podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego i na równych prawach, z zachowaniem obowiązków określonych przepisami prawa oraz wykonując działania z zakresu nadzoru i kontroli właściwy organ musi działać wyłącznie na podstawie i w granicach prawa, z poszanowaniem uzasadnionych interesów przedsiębiorcy. W takim działaniu pozwanego Sąd Rejonowy upatrywał rażącego naruszenia prawa przy wykonywaniu przez pozwanego władzy publicznej i skutkującego odpowiedzialnością odszkodowawczą z art. 417 § 1 k.c. Strona powodowa została pozbawiona możliwości korzystania z urządzenia zgodnie z jego przeznaczeniem i uzyskiwania dochodu. Możliwy do osiągnięcia przez powoda dochód za okres 258 dni zatrzymania automatu do gier o niskich wygranych (...) za okres od 18 marca 2010 r., tj. dnia zatrzymania przez funkcjonariuszy pozwanego do dnia 30 listopada 2010 r. tj. dnia wydania powodowi automatu wynosił 9.129,83 zł (10.191,44/288 dni x 258 dni).

Sąd Rejonowy uznał za niezasadny zarzut przedawnienia roszczenia podnoszony przez pozwanego. O sprawcy szkody powód dowiedział się 30 listopada 2010 r. w momencie odbioru zatrzymanego automatu do gier od niskich wygranych (...). Sąd I instancji przyjął początek biegu przedawnienia roszczenia o odszkodowanie od 1 grudnia 2010 r., a koniec z upływem 1 grudnia 2013r. Roszczenie powoda uległoby przedawnieniu z dniem 1 grudnia 2013 r., a pozew został złożony w dniu 14 listopada 2016 r.

Złożenie w dniu 15 marca 2013 r. wniosku o zawezwanie do próby ugodowej przerwało bieg przedawnienia dochodzonego roszczenia. Nadto powód w dniu 4 marca 2016 r. złożył kolejny wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, którego przedmiotem było żądanie zapłaty kwoty 60.000 zł, które ponownie przerwało bieg 3–letniego terminu przedawnienia. Zatem dochodzone roszczenia w momencie wniesienia pozwu w dniu 14 listopada 2016 r. nie były przedawnione.

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 9 listopada 2016 r.

O kosztach procesu orzeczono stosownie do treści art.100 k.p.c., uznając powoda za przegrywającego proces jedynie co do kwoty, o którą cofnął pozew, zaś w pozostałej części obciążając tymi kosztami pozwanego.

Powyższy wyrok w części, tj. co do punktów I i III zaskarżył pozwany. W apelacji zarzucił naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie:

- art. 123 § 1 pkt. 1 k.c. przez przyjęcie, że drugie zawezwanie do próby ugodowej wywołało skutek w postaci przerwania biegu przedawnienia roszczenia, gdy z okoliczności sprawy jednoznacznie wynikało, że powód dokonał tej czynności jedynie dla osiągnięcia skutku w postaci przerwania biegu przedawnienia, a nie w celu bezpośredniego dochodzenia roszczenia,

- art. 5 k.c. w ten sposób, że Sąd I instancji nie dostrzegł nadużycia prawa w ponowieniu czynności zawezwania do próby ugodowej, w sytuacji gdy powód dokonał tej czynności jedynie dla osiągnięcia skutku w postaci przerwania biegu przedawnienia,

- art. 442 1 § 1 k.c. przez uznanie, że poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia w dniu 30 listopada 2010 r. tj. w momencie odbioru zatrzymanego automatu do gier od niskich wygranych (...) G., podczas gdy należało przyjąć, ze powódka powzięła tą wiedzę w dniu 24 czerwca 2010 r., w którym Sąd Rejonowy w Giżycku uchylił postanowienie Prokuratora Rejonowego w Giżycku o zatwierdzeniu zatrzymania rzeczy.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, ewentualnie wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje w tym zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji wskazując w uzasadnieniu na trafność orzeczenia Sądu Rejonowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny i trafnie dokonał jego oceny prawnej. Ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy przyjmuje za własne. Nie stwierdza jednocześnie naruszeń prawa materialnego. Zarzuty podniesione przez pozwanego w niniejszej sprawie nie podważają oceny dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, a podzielone przez Sąd Okręgowy ustalenia znajdują oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym.

Nie są zasadne zarzuty podniesione przez pozwanego naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa materialnego.

Zasadniczy zarzut apelacyjny sprowadzał się do twierdzenia, że drugie zawezwanie do próby ugodowej nie wywołało skutku w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia, gdyż powód dokonał tej czynności jedynie dla przerwania biegu przedawnienia, a nie w celu bezpośredniego dochodzenia roszczenia. Sąd Okręgowy nie podziela tego stanowiska.

W wyroku z dnia 27 lipca 2018 r. (V CSK 384/17) Sąd Najwyższy stwierdził i pogląd ten podziela Sąd Okręgowy, że jeżeli wniosek o zawezwanie do próby ugodowej spowodował wszczęcie i przeprowadzenie postępowania pojednawczego, to wywołał również skutek określony w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. Nie ma w tym wypadku miejsca na badanie w późniejszym procesie o roszczenie objęte wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej celu, którym kierował się wierzyciel, gdy wystąpił z tym wnioskiem. Decydujące jest to, że sąd przeprowadzając postępowanie pojednawcze potraktował wniosek o zawezwanie do próby ugodowej zgodnie z jego funkcją, tj. jako czynność procesową, która zmierzała do podjęcia próby ugodowej, i uznał go za dopuszczalny, podejmując stosowne czynności. Nie oznacza to, że dopuszczalne jest korzystanie z wniosku o zawezwanie do próby ugodowej wyłącznie w celu uzyskania skutku przerwy biegu przedawnienia, a nie w celu rzeczywistej realizacji roszczenia. Zagadnienie to wymaga jednak oceny nie w postępowaniu, w którym dochodzone jest roszczenie objęte wcześniej wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej, lecz w postępowaniu pojednawczym, prowadzonym na skutek tego wniosku.

W konsekwencji kwestia czy zawezwanie do próby ugodowej nastąpiło wyłącznie w celu uzyskania skutku przerwania biegu przedawnienia, a nie w celu rzeczywistej realizacji roszczenia, mogła być oceniana w postępowaniu o zawezwanie do próby ugodowej wszczętym wnioskiem z dnia 4 marca 2016 r., a nie w niniejszej sprawie, w której powód dochodzi zapłaty. Niemniej jednak tej formalnej przesłance towarzyszyły także inne okoliczności, które nie pozwalają na przyjęcie, że zawezwanie do próby ugodowej z dnia 4 marca 2016 r. nie spowodowało przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia powoda. Między pierwszym a drugim zawezwaniem do próby ugodowej zaszły bowiem zmiany organizacyjne w strukturach pozwanego, wynikające ze zmian w prawie oraz ze zmian na najwyższych szczeblach władzy państwowej. Dodatkowo doszło do zmiany orzecznictwa sądów powszechnych w kwestii objętej żądaniem powoda. Wszystkie te okoliczności pozwalały na przyjęcie, że strona powodowa mogła liczyć się składając wniosek o zawezwanie do próby ugodowej z rzeczywistą zmianą stanowiska pozwanego odnoszącego się do dochodzonego roszczenia. Z ponownym wnioskiem o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej powód wystąpił na blisko pół roku przed terminem przedawnienia roszczenia, co dodatkowo wskazuje na to, że nie była ona podjęta wyłącznie w celu przerwania biegu terminu przedawnienia. Istnienie rzeczywistych podstaw do zawezwania do próby ugodowej w celu dochodzenia roszczenia nie daje podstaw do przyjęcia, że to działanie powoda można zakwalifikować jako nadużycie prawa i uznać tej czynności za sprzeczną z art. 5 k.c.

Przyjmując zatem, że wniosek o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 4 marca 2016 r. przerwał bieg terminu przedawnienia roszczenia powoda, to roszczenia zgłoszone przez powoda w pozwie wniesionym w niniejszej sprawie w dniu 14 listopada 2016 r. nie uległy przedawnieniu.

Jedynie na marginesie można wskazać, iż nawet gdyby przyjąć, że początek biegu terminu przedawnienia roszczenia powoda rozpoczął bieg z chwilą uchylenia w dniu 24 czerwca 2010 r. przez Sąd Rejonowy w Giżycku postanowienia z dnia 4 maja 2010 r. w przedmiocie zatrzymania rzeczy, to z uwagi na złożenie w dniu 15 marca 2013 r. przez powoda wniosku o zawezwanie do próby ugodowej, a zatem jeszcze w toku biegu terminu, termin ten uległ przerwaniu.

Sąd Okręgowy podkreśla jednak, że podziela stanowisko Sądu Rejonowego, zgodnie z którym bieg terminu przedawnienia roszczenia należy liczyć od dnia następującego po dniu, w którym nastąpił odbiór zatrzymanego automatu przez powoda, tj. w dniu 30 listopada 2010 r. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy przychyla się do stanowiska, że chwila ta pozwalała powodowi na prawidłową ocenę rozmiaru szkody, której zakres uzależniony był od upływu czasu, w związku z czym była to chwila powzięcia przez powoda wiadomości o szkodzie zgodnie z art. 442 1 § 1 k.c.

W tych warunkach, mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak w wyroku.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.). Uwzględniono, iż pozwany jest stroną przegrywającą sprawę i dlatego powinien ponieść koszty procesu, które stanowiła opłata za czynności adwokackie przed Sądem II instancji, w wysokości 900 zł poniesione przez powoda.

Ewa Dobrzyńska – Murawka Bożena Charukiewicz Agnieszka Żegarska