Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 191/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 14 maja 2019 r., sygn. akt III K 80/13

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza przepisów postępowania, a mianowicie:

art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów, skutkująca uznaniem, iż S. G. popełnił przestępstwa opisane w punkcie II. i III. skarżonego wyroku, podczas gdy ocena dowodów przeprowadzona w sposób prawidłowy, a więc z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, prowadzi do wniosku, iż to nie oskarżony udzielał informacji odnośnie możliwości dokonania kradzieży z włamaniem do salonu motocyklowego w H. oraz iż S. G. nie wiedział, iż herbata, którą posiadał pochodziła z czynu zabronionego;

art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwość na niekorzyść oskarżonego, podczas gdy wszelkie okoliczności, których nie sposób usunąć winny być rozstrzygane na korzyść oskarżonego;

art. 410 kpk poprzez oparcie wyroku na niektórych tylko okolicznościach, z pominięciem ujawnionych w toku rozprawy okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nawiązując do uwag obrońcy S. G. traktujących na temat czynu opisanego w punkcie II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, w pierwszej kolejności wypada zauważyć, że skarżący, jakkolwiek gołosłownie i arbitralnie, aczkolwiek, mimo wszystko, stwierdza a właściwie sugeruje, że to nie wyjaśnienia M. G. (1), lecz J. Ł. powinny służyć za dowód rozstrzygający o ewentualnym sprawstwie S. G. w zakresie wspomnianego czynu. Apelujący wskazuje, że to właśnie J. Ł., jako organizator kradzieży z włamaniem do salonu motocyklowego w H. miał największą wiedzę w tej materii, a skoro tak, to Sąd Okręgowy nie powinien był pominąć jego wyjaśnień, w których stwierdził, że „(…) informacje odnośnie salonu motocyklowego miał od Niemca, prawdopodobnie właściciela tego salonu.” (strona 2 apelacji). Rzecz jednak w tym, że tym wyjaśnieniom J. Ł. Sąd pierwszej instancji nie przyznał waloru wiarygodności, zaś za autentyczne uznał wyjaśnienia M. G. (1). Z kolei autor apelacji nie przytacza absolutnie żadnych argumentów, które poddawałyby, chociażby w wątpliwość, taką a nie inną ocenę tych wyjaśnień. W tej sytuacji należy więc jedynie przypomnieć, a właściwie powtórzyć za Sądem orzekającym, że według konsekwentnych na przestrzeni całego postępowania wyjaśnień M. G. (1), mężczyzna o pseudonimie (...) był bliskim znajomym J. Ł. oraz P. A. i co więcej, współpracował z nimi w ramach przedsięwzięć o charakterze przestępczym.
Z jednoznacznych, konsekwentnych a przez to wiarygodnych wyjaśnień M. G. (1) wynika również, że to właśnie mężczyzna o pseudonimie (...) udzielił J. Ł. informacji o możliwości dokonania kradzieży z włamaniem do magazynów salonu (...)
w H., zaś po zrealizowaniu tego przestępstwa, żądał, swego rodzaju, gratyfikacji pieniężnej za przekazaną informację, której to ostatecznie nie otrzymał, co z kolei spowodowało, że kierował groźby wobec osób uczestniczących w grupie przestępczej, a więc osób, które brały udział
w popełnieniu wyżej wymienionego przestępstwa. Czyniąc te uwagi należy jednocześnie zaakcentować, że z zeznań B. F. wynika,
iż „informatorem” był jakiś chłopak, a wyjaśnienia R. O. dowodzą, że ów chłopak był Polakiem mieszkającym w Niemczech lub konkretniej w B. i za przekazaną informację żądał 40 % z korzyści majątkowej osiągniętej w efekcie popełnionego przestępstwa. Taka a nie inna treść przytoczonych dowodów nie pozostawia więc wątpliwości,
że wyjaśnienia J. Ł. w części, w której wskazał,
iż informację na temat możliwości dokonania omawianego przestępstwa uzyskał „(…) od Niemca, prawdopodobnie właściciela tego salonu”,
są nieprawdziwe.

Autor apelacji stwierdza ponadto, że to nie S. G. jest mężczyzną o pseudonimie (...), którego to wymienia w swoich wyjaśnieniach M. G. (1). Jakkolwiek skarżący nie kwestionuje, że S. G. taki właśnie pseudonim posiada (a przynajmniej posiadał go w chwili czynu), niemniej jednak wskazuje, że to wcale nie oznacza, że
w wyjaśnieniach M. G. (1) faktycznie chodzi o S. G.. Chcąc przekonać o słuszności tej sugestii, skarżący stwierdza natomiast, że „od samego początku oskarżony S. G. wskazywał,
że wprawdzie niektórzy mówili na niego (...) ale tylko dlatego że jest Polakiem mieszkającym na terenie Niemiec. Dość powszechnie przyjęte było mówienie na osoby o obywatelstwie polskim zamieszkujące na terenie Niemiec, iż są to tak zwani G.. Jest to zatem powszechne określenie opisujące Polaka zamieszkującego na stałe na terenie Niemiec. Niekoniecznie musi być to oskarżony S. G.. W niniejszym postępowaniu przeprowadzono dowód z przesłuchania innej osoby te które takim pseudonimem się posługiwała. To także Polak zamieszkujący na terenie Niemiec, związany z popełnieniem przestępstw P. K.. Już tylko to pokazuje, iż niejedna osoba nosi taki pseudonim, było ich więcej
i niekoniecznie musiała być mowa o oskarżonym S. G..” (strona 2 apelacji). Rzecz jednak w tym, że w realiach dowodowych i faktycznych, które występują na gruncie rozpoznawanej sprawy nie ulega wątpliwości,
że wskazywany przez M. G. (1) mężczyzna o pseudonimie (...), to nie kto inny, lecz właśnie S. G.. Wymieniony zamieszkiwał przecież w B., tam również zamieszkiwała jego matka, często podróżował do Niemiec, a jego związki z tym krajem były tak bliskie
i silne, że posiadał niemieckie obywatelstwo. Obok tych okoliczności, trzeba jednocześnie zwrócić uwagę także na inne, które z punktu widzenia omawianej materii, posiadają jeszcze bardziej istotne znaczenie. Otóż wyjaśnienia R. O., J. W. i J. Ł., po pierwsze, dowodzą, że S. G. faktycznie posiadał pseudonim (...). Po wtóre, z wyjaśnień tych wynika, że spośród osób, które były członkami grupy przestępczej, bądź współdziałały z nią w jakikolwiek sposób, żadna inna nie posługiwała się pseudonimem (...). Co więcej, z wyjaśnień J. Ł. wynika, że posiadający również taki sam pseudonim (...) K., do którego to nawiązuje apelujący, nie ma i nigdy nie miał jakiegokolwiek związku z przestępstwami, które są przedmiotem niniejszej sprawy. Oznacza to więc, i to ponad wszelką wątpliwość, że mężczyzna
o pseudonimie (...), który, jak wynika z wyjaśnień M. G. (1), przekazał J. Ł. informację na temat możliwości popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie II części rozstrzygającej wyroku, to nie kto inny, lecz oskarżony S. G..

Jeśli zaś chodzi o zaprezentowane w apelacji uwagi dotyczące drugiego z czynów przypisanych S. G. (czyn opisany w punkcie III części wstępnej zaskarżonego wyroku), to wypada zauważyć, że posiadają one wybitnie polemiczny charakter w stosunku do tych argumentów przedstawionych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które przekonują
o sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie wspomnianego czynu. Aby nie być gołosłownym, najpierw należy przytoczyć fragment pisemnych motywów kwestionowanego orzeczenia (strona 33-34), w którym to Sąd Okręgowy zawarł takie to oto uwagi: „S. G. nie tylko regularnie bywał na ulicy (...), bo magazynował tam meble, to zezwolił J. Ł. przechowywać w tym miejscu towary, mając świadomość,
że pochodzą z przestępstw. Doskonale bowiem wiedział czym się ten zajmuje, znał też dobrze członków jego grupy w osobach P. A. i J. W.. Był też ich kolegą. Mimo, że nie uczestniczył w przywiezieniu herbaty, na co wskazują zeznania M. G. (2) i zgodne z nimi wyjaśnienia J. W., który w śledztwie podał szczegółowo opis zdarzeń po kradzieży,
to jak wynika z tych wyjaśnień, S. G. zajmował się sprzedażą części herbaty. Nadto świadkowie S. C. i M. K. potwierdzili, że dysponował herbatą, którą podarował znajomym na spróbowanie. Podana więc przez oskarżonego wersja, że sam wziął herbatę, bo J. Ł. nie płacił mu za halę, jest zupełnie niewiarygodna. Nie sprzedawałby jej wtedy Płoni, do czego się przyznał, nie rozdawał znajomym, gdyby nie wiedział skąd pochodzi i gdyby nie miał do niej prawa. Ponadto M. G. (1) (O.) i R. O. wyjaśnili zbieżnie w postępowaniu przygotowawczym, że słyszeli rozmowę J. Ł. i P. A., że (...), czyli oskarżony, domaga się zapłaty za magazyny, nie domagałby się gdyby zamiast wziął herbatę. Ilości herbaty, rozmiary, ładunek trzech samochodów dostawczych, a także bliska znajomość z J. Ł., P. A. i J. W., wiedza czym się zajmują, że nie prowadzą działalności sprzedaży artykułów spożywczych, a nielegalne przedsięwzięcia, przekonuje, że oskarżony orientował, iż herbata pochodzi z kradzieży.

O przechowywaniu herbaty w magazynie wynajmowanym przez S. G. na ulicy (...) wyjaśnił M. G. (1) (O.), podając, że grupa (...)ukradła herbatę, (...) był niezadowolony, bo nie mogli jej sprzedać, była przechowywana w magazynie koło szpitala, a potem J. W. przewiózł ją do hal w K.. R. O. także potwierdził, że herbata zanim została przywieziona do K. była w magazynach na Rolnej. Też B. F., poprzednio (...) relacjonowała, że (...), czyli S. G., wiedział, że rzeczy są kradzione,
a początkowo grupa chowała kradzione towary u (...)w hali na terenie szpitala (...), ale zrobiło się ciasno, towary się nie mieściły i P. A.
z J. W. wywozili je do K.. Poza tymi dowodami za świadomością S. G. o pochodzeniu towaru z przestępstwa świadczą zasady logiki i oświadczenia życiowego. Wbrew kwestionowaniu przez niego jakiegokolwiek związku z herbatą, w jego mieszkaniu zabezpieczono herbatę o nazwie takiej jak została skradziona, co nie jest przypadkiem.”

Niejako, w odpowiedzi na te, przedstawione powyżej argumenty, autor apelacji stwierdza natomiast, że „jak wynika z przeprowadzonych dowodów oferował on (S. G. - uwaga Sądu Apelacyjnego) ją swoim najbliższym, a także znajomym do sprzedaży, ale też rozdawał ją za darmo. Należy pamiętać, że herbata ta stanowiła częściową rekompensatę za to,
iż J. Ł. spowodował dług za nieopłacanie hali przy ulicy (...) w S., który obciążał S. G.. Nie ma żadnej sprzeczności
w tym, iż S. G. dostał tę herbatę, a tym że J. Ł. miał wobec niego dług, gdyż wartość tej herbaty nie pokrywała całości zaległości. Oskarżony postępował z nią jawnie, nie ukrywał jej, obdarowywał osoby dla niego bliskie. Przetrzymywał także ją w domu, nie ukrywał jej.” (strona 3 apelacji).

Porównując cytowane fragmenty apelacji oraz uzasadnienia zaskarżonego wyroku z łatwością można się więc zorientować, że twierdzenia apelującego nie stanowią żadnego „novum” i de facto, są wyrazem subiektywnie przez niego dokonywanej interpretacji faktów prawidłowo ustalonych przez Sąd meriti i to faktów nie wszystkich, lecz tylko niektórych. Skarżący zbywa bowiem milczeniem to, na co zwrócił uwagę Sąd Okręgowy, a mianowicie, że „ilości herbaty, rozmiary, ładunek trzech samochodów dostawczych, a także bliska znajomość z J. Ł., P. A. i J. W., wiedza czym się zajmują, że nie prowadzą działalności sprzedaży artykułów spożywczych, a nielegalne przedsięwzięcia, przekonuje, że oskarżony orientował, iż herbata pochodzi z kradzieży.” Apelujący przechodzi również do porządku nad inną uwypukloną przez Sąd orzekający okolicznością, która to z kolei wynika z zeznań B. F..
Ta przecież, jak trafnie zauważył to Sąd Okręgowy „(…) relacjonowała,
że (...), czyli S. G., wiedział, że rzeczy są kradzione,
a początkowo grupa chowała kradzione towary u (...) w hali na terenie szpitala (...), ale zrobiło się ciasno, towary się nie mieściły i P. A.
z J. W. wywozili je do K..” A zatem, w obliczu takich
a nie innych uwarunkowań nie ulega więc wątpliwości, że twierdzenia skarżącego, które to w jego zmierzeniu mają przekonać o rzekomo błędnym rozstrzygnięciu dotyczącym omawianego w tym miejscu czynu, w istocie rzeczy są bezzasadne i to w stopniu oczywistym.

W podsumowaniu, stwierdzić zatem należy, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena wyczerpująco zgromadzonych dowodów jest bezbłędna i taki sam, to jest bezbłędny charakter, posiadają również poczynione przez Sąd meriti ustalenia faktyczne. Formułując te konkluzje wypada jednocześnie zauważyć, że na gruncie rozpoznawanej sprawy nie zmaterializowała się sytuacja, która nakazywałaby zastosowanie reguły przewidzianej w art. 5 § 2 kpk. To z kolei oznacza, że podniesiony w apelacji zarzut naruszenia tego przepisu, jest nie tyle bezzasadny, co gołosłowny i jako taki, podobnie jak pozostałe, to jest zarzuty naruszenia art. 7 kpk i art. 410 kpk, z oczywistych względów nie zasługuje na uwzględnienie.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w zaskarżonym wyroku a dotyczące S. G.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok, w części dotyczącej S. G. został utrzymany w mocy z powodów wcześniej wskazanych.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

O wydatkach związanych z postępowaniem odwoławczym Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 633 kpk i art. 636 § 1 kpk, zaś o opłacie należnej od oskarżonego za to postępowanie, na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 5, art. 3 ust. 1 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

7.  PODPIS

Piotr Brodniak Andrzej Olszewski Janusz Jaromin

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina oskarżonego

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana