Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 55/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 19 kwietnia 2018 roku sygn. akt III K 190/17 w zakresie czynu z pkt. I

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1.  zarzut obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia tj.

a)  tj. art. 54 § 1 k.p.k. poprzez przyjęcie, iż pełnomocnictwo z dnia 16 października 2016 roku udzielone adw. P. K. oraz radcy prawnemu M. H. obejmuje działanie w imieniu oskarżyciela posiłkowego (...) sp. Z o.o. spółka komandytowa oraz w imieniu i na rzecz Ł. J. (1), podczas gdy z treści pełnomocnictwa wprost wynika, że obejmuje ono swoim zakresem tylko i wyłącznie działanie w imieniu i na rzecz Ł. J. (1), tj. wspólnika w/w spółki, który w przedmiotowym postępowaniu nie składał wniosku o działanie w charakterze oskarżyciela posiłkowego, co skutkowało aktywnym udziałem w postępowaniu osoby, która nie była stroną na etapie postępowania sądowego,

b)  art. 424 § 1 k.p.k. polegającą na nie odniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a mianowicie ustalonej przez Sąd w wyroku szkody w czynu z pkt. I oraz czynu z pkt. II części dyspozytywnej wyroku a nadto sposobu wyliczenia przez Sąd wysokości szkody stanowiącej podstawę orzeczenia obowiązku naprawienia szkody,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że przedmiotem rozpoznania Sądu Apelacyjnego, jest apelacja obrońcy oskarżonych odnosząca się do czynu z pkt I jako, że w zakresie tego czynu zostały wywiedzione kasacje, a Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie w sprawie AKa132/18 z dnia 17 października 2018 roku w zakresie zmieniającym wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 19 kwietnia 2018 roku i w tym zakresie sprawa została przekazana Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonych w zakresie czynu opisanego w pkt. I zarzutu, a przypisanego oskarżonym w pkt I części dyspozytywnej wyroku należy stwierdzić, że jest ona bezzasadna.

Wbrew stanowisku obrońcy sporządzone w niniejszej sprawie przez Sąd Okręgowy uzasadnienie, w zakresie odnoszącym się do przypisanego oskarżonym czynu popełnionego na szkodę pokrzywdzonej spółki (...) sp. z o.o. sp. k., jest wystarczające dla dokonania kontroli instancyjnej orzeczenia tego Sądu. Również w zakresie ustalenia wartości mienia jakim niekorzystnie rozporządzono, jak i wysokości szkody wynikającej z tego przestępstwa, do czego Sąd odwoławczy odniesie się w dalszej części uzasadnienia. Na tym etapie wystarczy jedynie wskazać, że skarżący w żadnej mierze nie wykazał, aby treść uzasadnienia miała czy mogła mieć jakikolwiek wpływ na treść orzeczenia. Sąd Apelacyjny podziela stanowisko tak orzecznictwa, jak i doktryny, co do tego, że uzasadnienie jako sporządzone po wydaniu orzeczenia, nie mogło mieć wpływu na jego treść, a przynajmniej autor apelacji takiego związku nie wykazał. Bo nie może o tym świadczyć jedynie okoliczność, że Sąd Okręgowy przywołał na okoliczność ustalenia wysokości szkody jedynie jeden z pośród wielu przeprowadzonych dowodów. Treść apelacji wskazuje też, że jej autor nie miał problemu ze sformułowaniem zarzutów i w tym i tych w których zakwestionował wysokość wartości mienia, którym niekorzystnie rozporządzono, jak i wysokości szkody.

Odnosząc się do zarzutu obrazy art. 54 § 1 k.p.k. należy stwierdzić, że to pełnomocnictwa z dnia 16 października 2017 roku k 409 udzielone adwokatowi P. K. oraz radcy prawnemu M. H. obejmowało swoim zakresem tylko i wyłącznie działanie w imieniu i na rzecz Ł. J. (1), tj. wspólnika w/w spółki nie daje podstaw do podzielenia twierdzenia zawartego w apelacji co do tego, że działanie w przedmiotowej sprawie pełnomocnika miało wpływ na treść orzeczenia. Jak wynika z treści opisu czynu przypisanego oskarżonym, podmiotem pokrzywdzonym działaniami oskarżonych jest zarówno spółka (...), jak i wspólnicy tej spółki, którzy wprowadzeni w błąd przez oskarżonych i nie tylko podjęli czynności skutkujące objęciem przez spółkę (...) udziałów w spółce (...) sp. z o.o i przekazali aportem prawa użytkowania wieczystego o wartości 395.000 złotych wskazane w opisie czynu, jak też udzielili pożyczek i zobowiązali się w imieniu wskazanej spółki, do świadczenia określonych usług w tym i do wydzierżawienia pojazdu ciężarowego.

Co więcej od dnia udzielenia tegoż pełnomocnictwa, pełnomocnik nie był obecny na rozprawie dnia 16 października 2017 roku i 29 listopada 2017 roku, a na kolejnych rozprawach 18.01.2018 roku, 10.04.2018 roku, nie wykazywał inicjatywy dowodowej, poza zmianą w zakresie treści wniosku w przedmiocie naprawienia szkody (żądając zasądzenia szkody indywidualnie na rzecz poszczególnych wspólników) i nie spowodował podjęcia przez Sąd czynności, które miałby wpływ na treść zgromadzonego materiału dowodowego, zaś nieprawidłowości w zakresie udzielonego pełnomocnictwa, zostały konwalidowane dnia 12.12.2018 roku poprzez złożenie pełnomocnictwa podpisanego przez dwóch członków zarządu spółki (...) sp. z o.o. spółka komandytowa k 636.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonych lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że nie doszło do obrazy wskazanych przepisów postępowania w sposób, który miałby wpływ na treść wydanego w przedmiotowej sprawie orzeczenia. Uchybienia Sądu w zakresie nieścisłości zawartych w uzasadnieniu pozostają bez wpływu na treść orzeczenia i wbrew twierdzeniom skarżącego pozwalają na dokonanie prawidłowej kontroli instancyjnej, jak i nie naruszyły prawa stron wynikających z możliwości zaskarżenia przedmiotowego orzeczenia.

Sąd Apelacyjny dokonuje bowiem kontroli orzeczenia tak poprzez pryzmat treści uzasadnienia, ale przede wszystkim poprzez analizę, tak sposobu przeprowadzenia przedmiotowego postępowania, jak i analizę treści dowodów, które stały się podstawą przypisania oskarżonym sprawstwa i winy oraz pozostałych rozstrzygnięć w kontekście całokształtu dowodów jakimi ów Sąd dysponował.

Żadnego też wpływu na treść orzeczenia w niniejszej sprawie nie miały kwestie dotyczące udzielonego pełnomocnictwa.

3.2.

Na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

c.  tj. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez naruszenie przez Sąd I instancji zasady obiektywizmu przejawiające się w nieuwzględnieniu dowodów przemawiających na korzyść oskarżonych, w tym w szczególności ich wyjaśnień, a także zeznań świadków przesłuchiwanych w toku postępowania sądowego, tj. P. S., R. K. (1) i I. P.,

d.  art 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. poprzez całkowicie dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, będącą wynikiem faktycznego pominięcia części okoliczności ujawnionych w toku postępowania, w szczególności:

-

przyjęcie, iż po stronie oskarżonych istniał zamiar doprowadzenia pokrzywdzonych w osobie (...) sp. z o.o. spółka komandytowa tj. Ł. J. (1), M. C. (1), A. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, podczas gdy ze zgromadzonego w przedmiotowym postępowaniu materiału dowodowego takowe działanie nie wynika,

-

przyjęcie, iż na mocy aktu notarialnego z 29 maja 2014 ((...)- notariusz K. K. (2)), w którym to spółka (...) przekazała spółce (...) aport w postaci użytkowania wieczystego, powstało zadłużenie spółki (...) względem spółki (...) w kwocie 302.446,14 zł, podczas gdy ww. umowa doprowadziła w rzeczywistości do zwolnienia spółki (...) z długu względem spółki (...),

-

przyjęcie, iż A. P. M. C. (1) i Ł. J. (1) jako (...) spółki komandytowej (...) w okresie od października 2013 do lutego 2014 zostali doprowadzeni do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na kwotę 532.446,14 zł, w sytuacji gdy prawidłowa ocena dowodowa winna prowadzić do konstatacji, iż pokrzywdzeni nie wykazali w toku postępowania dowodowego, ażeby przekazali na rzecz spółki (...) ww. kwotę, a nadto żeby owa kwota stanowiła korzyść majątkową w rozumieniu art. 115 § 4 k.k.,

- przyjęcie, że przy ustalaniu wysokości ewentualnej szkody należy brać pod uwagę wszystkie kwoty składające się na łączną kwotę 302.446,14 zł, podczas gdy tylko i wyłącznie umowa pożyczki z 12 listopada 2013 oraz aneks do umowy z 5 grudnia 2013 zostały podpisane przez oskarżoną I. K. (1),

-

pominięcie przy ustalaniu wysokości szkody okoliczności, iż wspomniany w akcie notarialnym z 29 maja 2014 ((...)) aneks nr 2 do umowy pożyczki datowany na dzień 24 stycznia 2014 (§ 3 pkt 4 umowy), jak wynika z zeznań Ł. J. (1) złożonych na rozprawie w dniu 1 marca 2018, prawdopodobnie nie istniał w dacie wskazanej, jako data jego sporządzenia, a jego ewentualne uzupełnienie wg. świadka nastąpiło po 9 maja 2014, a więc w okresie w którym I. K. (1) nie sprawowała funkcji członka zarządu spółki (...),

-

pominięcie okoliczności, iż przelewy bankowe z rachunku (...) na rachunek (...) z : 4 kwietnia, 9 kwietnia, 17 kwietnia, 28 kwietnia, 9 maja 2014 zostały dokonane po dacie zaprzestania przez oskarżoną I. K. (1) sprawowania funkcji członka zarządu, a jak wynika z zeznań Ł. J. (1) złożonych na rozprawie w dniu 1 marca 2014: „po połowie marca 2014r. Pani I. K. (1) nie zwracała się do mnie o dokonywanie kolejnych przelewów, bo już jej tam nie było. Wykonywaliśmy je sami.", co ma wpływ na wysokość ewentualnej szkody,

-pominięcie przez Sąd okoliczności, iż w ramach ewentualnej szkody na rzecz spółki (...) w łącznej kwocie 302.446,14 zł zostały ujęte takie kwoty jak: 16.654,20 zł z faktury VAT nr (...) z 30 kwietnia 2014; 22.451,94 zł z faktury VAT nr (...) z 1 kwietnia 2014; 9.840,00 zł z faktury VAT nr (...) z 19. maja 2014; 18.450 zł z faktury VAT nr (...) z 2. kwietnia 2014, a więc kwoty których konieczność poniesienia powstała po okresie objętym zarzutem z punktu I części opisowej wyroku i po okresie sprawowania funkcji członka zarządu przez oskarżoną I. K. (1),

- pominięcie zeznań świadka A. P. złożonych na rozprawie w dniu 20 grudnia 2016, podczas których wskazał on: „prostuję, nie kojarzę dzisiaj sytuacji, że Państwo K. mówili mi prosto w oczy, że posiadają zezwolenie na przetwarzanie odpadów",

-

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonych nie jest zasadny zarzut obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k..

Sąd Okręgowy w Szczecinie, po prawidłowym przeprowadzeniu postępowania dowodowego, wbrew stanowisku zawartemu w apelacji dokonał też prawidłowej oceny dowodów odnoszących się do zachowań oskarżonych podejmowanych w okresie od października 2013 roku do lutego 2014 roku, które doprowadziły (...) spółka z o.o. s. k. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem tej spółki, a działania te jako podejmowane z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu przez oskarżonych doprowadziły do osiągnięcia korzyści majątkowej przez podmiot na którego rzecz wprowadzeni w błąd (...) spółki (...) przekazali mienia i pieniądze należące do spółki (...), jak i zobowiązali się do świadczenia usług czy dzierżawy pojazdu, co było w interesie oskarżonych.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonych, tak wyjaśnienia oskarżonych, jak i zeznania świadków zostały ocenione w sposób prawidłowy. Treść zeznań P. S., R. K. (1) i I. P., nie miała wpływu na treść rozstrzygnięcia Sądu co czynu z pkt I.

Trafnie natomiast ocenił Sąd depozycje procesowe oskarżonych w zakresie w jakim odnosili się oni do zdarzeń mających miejsce w okresie od października 2013 roku do lutego 2014 roku, jak i po tej dacie, a mających ścisły związek z przypisanym oskarżonym w pkt 1 części dyspozytywnej wyroku czynem i zasadnie nie przydał im waloru wiarygodności w zakresie w jakim wskazywali na nie istnienie po ich stronie zamiaru oszukania (...) spółki (...). Sąd I instancji wskazał z jakich przyczyn nie daje wiary oskarżonym co do tego, że nie przekazywali wspólnikom pokrzywdzonej spółki nieprawdziwych informacji, tak co do stanu finansowego podmiotu, którym zarządzała I. K. (1), a w ramach której to działalności równie istotą rolę odgrywał oskarżony K. K. (1), jak i możliwości szybkiego rozwoju owej działalności prowadzącej nie tylko do osiągania zysków, ale i prowadzenia przetwarzania odpadów. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w tym min. treść zeznań Ł. J. (1), M. C. (1) i A. P., jak też okoliczności wynikające z dokumentów, na jakie wymienieni od samego początku prowadzenia przedmiotowej sprawy się powoływali, dawały pełne podstawy do uznania, że oskarżeni w zakresie w jakim kwestionują swoje sprawstwo i winę nie złożyli wiarygodnych wyjaśnień. Dlatego też Sąd I instancji trafnie uznał, że ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie nie można czynić w oparciu o ich wyjaśnienia i wskazywany przez nich przebieg zdarzeń, lecz należy je czynić w oparciu o treść dowodów w postaci zeznań (...) spółki (...), które jako konsekwentne, spójne i korelujące tak z dowodami z dokumentów jak i z zeznaniami świadka Ż., trafnie uznane zostały za wiarygodne. Dowody te dawały podstawę do poczynienia przez Sąd Okręgowy ustaleń, co do przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem osądu, i przyjęcia, że oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu poprzez wprowadzenie (...) spółka z o.o. spółka komandytowa w błąd, tak co do rzeczywistej sytuacji finansowej spółki (...), jak i możliwości jej rozwoju doprowadzili ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółki (...), poprzez dokonanie określonych czynności, jako, że nie tylko dokonali oni rozporządzenia istotnym składnikiem majątku spółki (...) jakim było użytkowanie wieczyste nieruchomości wskazanych w zarzucie, ale też przekazywali pożyczki pieniężne, jak i świadczyli w oparciu o zawarte umowy usługi, za które nie otrzymali wynagrodzenia, ponosząc koszty realizacji tak umowy o dzierżawę pojazdu jak i usług przewozu. Zasadnie też w oparciu o ten materiał dowodowy przyjął Sąd I instancji, że oskarżeni działali z góry powziętym zamiarem, a podjętymi przez siebie zabiegami doprowadzili wspólników spółki do niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółki (...), które to mienie powiększyło majątek spółki (...) pozwalając tak na zaspokajenie części jej zobowiązań jak i doraźną kontynuację działalności.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów w sposób respektując tak treść art. 7 k.p.k., jak i jak i art. 92 k.k. (czy 410 k.p.k..) W istocie bowiem Sąd I instancji dokonując oceny dowodów uwzględnił wszystkie okoliczności z tych dowodów wynikające i poddał je ocenie swobodnej uwzględniającej tak zasady wiedzy, logiki, jak i doświadczenia życiowego o jakich mowa w art. 7 k.p.k. i w konsekwencji takiej oceny dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Skarżący nie wykazał jakich to nieprawidłowości w ocenie treści zeznań (...) spółki (...) dopuścił się Sąd I instancji. Oczywistym jest, że Ł. J. (1) wskazując, że po połowie marca I. K. (1) nie wykonywała już żadnych czynności w spółce, zeznał w tym zakresie prawdę. Skarżący nie dostrzega jednak, że to zachowania oskarżonej i jej męża sprzed tej daty spowodowały, że w kolejnych miesiącach (...) spółki (...) na skutek tych pierwotnych działań oskarżonych wydatkowali kolejne kwoty na działalność spółki (...) bo prowadzona przez tą spółkę działalność nie mogła zakończyć się z dnia na dzień. Co więcej, nawet przyjęcie, że z uwagi na opis czynu kwoty wydatkowane od marca nie powinny były być wliczane do wysokości szkody, nie oznacza, że aneks z dnia 24 stycznia 2014 roku do umowy z dnia 13 listopada 2013 roku, nie był oskarżonym znany, skoro już w styczniu 2014 roku, jak i w lutym na mocy tego aneksu przelewane były pieniądze przez Spółkę (...) na rzecz spółki (...).

Nie sposób przy tym podzielić stanowiska skarżącego, że dowód w postaci zeznań świadka A. P. winien być oceniony poprzez analizę wyrwanych z kontekstu stwierdzeń i by w oparciu o te stwierdzenia należało czynić określone ustalenia faktyczne.

Nie jest bowiem prawdą jakoby wypowiedź A. P. z dnia 20 grudnia 2016 roku wskazującą, że w tej dacie nie kojarzy już „czy Państwo K. mówili mu prosto w oczy, że posiadają zezwolenie na przetwarzanie odpadów”, świadczy o braku po stronie oskarżonych zamiaru doprowadzenia spółki (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, po uprzednim wprowadzeniu w błąd. Nie sposób wypowiedzi świadka w tym zakresie, nie odnosić do całości jego relacji zawartej, tak w zeznaniach składanych w tej dacie, jak i tych składanych w toku postępowania sądowego, czy postępowania przygotowawczego do których świadek na rozprawie się odnosił. Zawarte w tych zeznaniach treści świadczą o tym, że wypowiedzi oskarżonych, co do tego, że posiadanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów jest kluczowe dla zamierzonej działalności, a pozwolenie na przetwarzanie już jest udzielone, a jego wydanie jest kwestią złożenia podpisu przez urzędnika, to zaś wskazuje, że oskarżeni w przekazywanej informacji upatrywali sposobu na podjęcie przez (...) spółki (...) określonych czynności, które przyczynią się do tego, że spółka (...) zostanie zasilona tak majątkiem, jak i pieniędzmi, ale też zyska możliwość kontynuacji działalności poprzez udostępnienie w ramach dzierżawy pojazdu jak i świadczenie usług przewozu.

To, że w czasie prowadzenia rozmów o przystąpieniu przez spółkę (...) do spółki (...) wspólnicy spółki obejmującej udziały, nie mieli dostatecznej wiedzy dotyczącej kwestii pozwoleń w zakresie gospodarki odpadami i wiedzy w szczególności, co do warunków jakie muszą być spełnione by o takie pozwolenie spółka mogła się ubiegać, nie podważa twierdzeń świadka co do dania wiary oskarżonym, że działania w tym kierunku podjęli. Oskarżeni informowali (...) spółki (...), że kwestia pozyskania takiego zezwolenia jest istotna i rychłe jego pozyskanie będzie nie tylko możliwe, ale i korzystne z punktu widzenia prowadzonej działalności. Znajduje to też wsparcie w przedłożonym (...) spółki (...) planie biznesowym. Zważyć przy tym należy, że A. P. nie był jedynym (...) spółki (...), który pozostawał w tym przeświadczeniu. Co więcej również dokumenty wskazują na to, że wniosek w styczniu 2014, został złożony, choć oskarżeni nie dysponowali dokumentami niezbędnymi dla jego złożenia, a zupełne zaniechanie podejmowania czynności w przedmiocie tego wniosku świadczy o pozorności tych czynności. Oskarżeni mieli świadomość tego, że informacja o pozwoleniu na przetwarzanie odpadów, przedstawiana (...) spółki (...) jeszcze przed podjęciem przez nich decyzji o przystąpieniu do spółki będzie miała istotne znaczenie w ich procesie decyzyjnym, podobnie jak zatajenie przed nimi rzeczywistej sytuacji finansowej spółki (...) - poinformowanie jedynie o części zobowiązań tej spółki wobec innych podmiotów, czy nie poinformowanie o rzeczywistym sposobie rozliczania z firmą (...). Suma tych informacji w połączeniu z przedstawieniem (...) spółki (...) biznesplanu zawierającego szereg nieprawdziwych informacji, w rezultacie wpłynęła na to, że mając do oskarżonych zaufanie M. C. (1), A. P. i Ł. J. (1) podjęli decyzję nie tylko o przystąpieniu do spółki i objęciu udziałów, co skutkowało wniesieniem aportu w postaci użytkowania wieczystego nieruchomości wskazanych w opisie czynu i co było z punktu widzenia interesów spółki (...) niekorzystne, ale i o udzieleniu spółce (...) pożyczki początkowo w kwocie 200.000 złotych, a następnie w kolejnych kwotach, jak też zobowiązali się w imieniu spółki (...) do świadczenia usług na rzecz spółki (...) w postaci dzierżawy pojazdu, czy usług transportowych.

O tym, że oskarżeni chcieli doprowadzić spółkę (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem świadczy też fakt zatajenia przed (...) spółki (...) losów wcześniej prowadzonej przez K. K. (1) spółki (...), a wręcz wskazywanie, że zgromadzone przez tą spółkę odpady będą stanowiły zasoby umożliwiające szybką realizację celu jakim było osiąganie dochodów przez (...).

Za takim stanowiskiem przemawia zarówno treść korespondencji I. K. (1) kierowanej do A. P. w 19 grudnia 2013 roku, w której oskarżona powoływała się na opłacalność działalności firmy (...) k 76, co w kontekście faktu, że dnia 9 października 2013 roku, K. K. (1) zbył udziały w owej spółce k 193- 194,195-196, nabiera szczególnego znaczenia, jak i treści zeznań A. Z. dotycząca okoliczności nabycia spółki (...), jednoznacznie wskazująca, że przyjęcie przez Sąd, że po stronie oskarżonych istniał zamiar doprowadzenia (...) spółki (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem tej spółki, tak przed podjęciem przez nich decyzji o objęciu udziałów w spółce (...), jak i w kolejnych miesiącach kiedy to dzięki takim zabiegom pozyskiwali od spółki kolejne pożyczki, tak w formie gotówkowej, jak i poprzez dokonywanie przelewów kwot pieniędzy na rachunek bankowy.

Podobnie też o zamiarze doprowadzenia (...) spółki (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem tej spółki, świadczy fakt ukrywania przed owymi wspólnikami faktur, w tym również tych, które wpływały po miesiącu lutym 2014 roku na adres zamieszkania K., co niewątpliwie potwierdzają tak dokumenty w postaci tych faktur z których wynika, że K. K. (1) je odbierał k 31,33,36,38,43 zbiór A tom A1.I, jak i zeznania świadka Ż. ( k 106 w zw. z k 10-11 zbioru C. ), który nie tylko wskazał, że takich uzgodnień, na jakie wskazali (...) spółki (...) nie było, ale też zeznał, że (...) spółki (...), a właściwie Ł. J. (1) byli zdziwieni faktem, że istnieją faktury, które nie zostały uregulowane.

O braku wiedzy (...) spółki (...), co do tego, że spółka (...) świadczy usługi odpłatnie, a nie w ramach przyjmowania jakieś partii odpadów, nie świadczą przedłożone przez obrońcę wydruki maili z 2014 roku i dołączona do nich umowa jako, że nie sposób uznać by korespondencja z k 772, czy 775, i dotyczy projektu umowy ( k 773-774). Trafnie zaś uznał Sąd Okręgowy, że zawarty na karcie 777 spis, w żaden sposób nie daje podstaw do uznania, że wspólnicy spółki zostali poinformowani o sposobie płatności, jak i zaległości w tym przedmiocie wobec(...).

Brak jest bowiem racjonalnych podstaw by K. K. (1) po otrzymaniu kolejnych faktur od (...) nie przekazywał ich nowym udziałowcom, zwłaszcza po tym, jak jego żona w dniu 2 marca złożyła rezygnację z funkcji prezesa spółki. Zapisy i adnotacje poczty na tych fakturach k 720 -725, wskazują zaś na nieprawdziwość twierdzeń oskarżonego K., że faktury z (...) przywoził osobiście do Płoni M. O. k 673 (Tom A1.IV). Również fakt, że raz dokonano zapłaty na rzecz (...) k 85 i to bezpośrednio po otrzymaniu pożyczki ze spółki (...) i możliwość dokonania analizy wyciągu przez (...) spółki (...) w tym zakresie nie podważa ich zeznań, co do tego, że uważali, że zobowiązania wobec tej spółki będą pokrywane w sposób o jakim informowali ich oskarżeni.

Stwierdzić też należy, że już analiza elektronicznego zestawienia operacji (...) spółka z o.o. zawartych na karcie 78-92 (tom I akt sądowych), a w szczególności tych obrazujących regulowanie zobowiązań po dniu dokonania na konto spółki (...) przelewu z tytułu pożyczki w kwocie 200.000 złotych wskazuje, że już na ten czas, zachodziła potrzeba zapłaty pilnych płatności znacznie przekraczających deklarowaną przez oskarżonych kwotę 50.000-60.000 złotych, o jakim byli informowani (...) spółki (...).

Na oskarżonych tak I. K. (1), jak i na I. K. (1) ciążyły zobowiązania, których nie regulowali, a które były związane z prowadzoną przez nich działalnością tak jeszcze (...) (k 93-104), jak i (...)- zobowiązania wobec spółki (...) wynikające z umowy z dnia 28 sierpnia 2013 roku (k 701-712 tom A 1.IV). Tymczasem wedle zapewnień oskarżonych środki te miały być przeznaczone w większości na zakup maszyn niezbędnych dla przetwarzania odpadów. Nie sposób inaczej ocenić zachowania oskarżonych, skoro znając faktyczną sytuację finansową spółki (...), poinformowali (...) spółki (...) jedynie o części swoich zobowiązań, których nie byli w stanie regulować i na które potrzebowali wsparcia finansowego (do kwoty około 50.000- 60.000 złotych), zatajając istnienie wyższych kwot zobowiązań, istotnych z punktu widzenia decyzji majątkowych podejmowanych przez (...) spółki (...). Informacje, co do potrzeby regulacji innych zobowiązań w tym tych wobec (...), którego pracownicy wykonywali usługi na rzecz (...) w oczywisty sposób było działaniem mającym na celu tak doprowadzenie pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, jak i osiągnięcie korzyści majątkowej, tak poprzez pozyskanie środków na spłatę zobowiązań ponad kwotę o jakiej (...) spółki (...) byli informowani, jak i przerzucenie odpowiedzialności za nieujawnione zobowiązania na nowego udziałowca, ale też i przeniesienie na niego kosztów związanych z rozwiązaniem problemu zgromadzonych odpadów, który to problem też niewątpliwie miał wymiar finansowy. Jak powyżej wskazano oczywistym jest, że zawarcie w spisie wydatków wyceny pracy koparki, nie daje podstaw do uznania, że oskarżeni nie zapewniali pokrzywdzonych, co do innej formy zapłaty za owe usługi. Zatajenie informacje o istnieniu innych zobowiązań, ale przede wszystkim przedstawiana wizja co do zamiaru i możliwości kontynuowania działalności polegającej na przetwarzaniu odpadów i związanego z tym (...) spółki (...) w sposób oczywisty doprowadziło (...) spółki (...) do podjęcia decyzji i zawarcia umów dnia 12 listopada 2013 roku skutkujących niekorzystnym, tak z punktu widzenia interesów spółki (...), jak i jej wspólników rozporządzenia mieniem spółki, tak w tej dacie jak i w kolejnych miesiącach.

Powyższe potwierdza, trafnie dostrzeżona przez Sąd Okręgowy okoliczność związana z przedstawieniem przez oskarżonych (...) spółki (...) planu finansowego, który już z racji przyjętych w nim założeń, nigdy nie mógł być zrealizowany. Takie zachowanie oskarżonych, jak trafnie wskazał Sąd Okręgowy, w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, miało na celu nie tylko pozyskanie od pokrzywdzonej spółki środków finansowych, pozwalających na regulację części zobowiązań (a tym samym zmniejszenie przez oskarżonych ciążących na nich zobowiązań), ale też na doprowadzenia do przystąpienia spółki (...) do spółki (...) (objęcie w niej udziałów poprzez wniesienie aportu o niebagatelnej wartości określonej w umowie na kwotę 395.000 złotych), a z braku realnej możliwości uruchomienia działalności polegającej na przetwarzaniu odpadów, podjęte przez oskarżonych, działania doprowadziły, do znacznego pogorszenia się sytuacji finansowej spółki (...). Trafnie wskazał Sąd Okręgowy, że oskarżeni wykorzystali to, że (...) spółki (...) nie znali się na branży związanej z przyjmowaniem i przetwarzaniem odpadów. Oskarżeni zapewniając pokrzywdzonych, że po dofinansowaniu i zakupie maszyn spółka przyniesie szybki zysk i przedstawiając pokrzywdzonym plan finansowy, który stworzyli w celu przekonania ich o tym, że prowadzona działalność będzie związana nie tylko z odbiorem, ale i przetwarzaniem odpadów i będzie przynosiła zysk, doprowadzili (...) Spółki (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółki (...), osiągając korzyść majątkową i w tym celu działali bo realizowali jeden z góry powzięty zamiar.

Zatajeniu określonych okoliczności nie przeczy treść korespondencji jaką oskarżona K. kierowała do M. C. (1) w październiku 2013 roku ( k 744 zb. A tom IV). Tak M. C. (1), jak i pozostali (...) spółki (...) nie przeczyli, że posiadali wiedzę o przejściowych kłopotach w bieżącym finansowaniu spółki, ale te nie miały jak powyżej wskazano, przekraczać kwoty 50.000 zł - 60.000 zł, co okazało się oczywistą nieprawdą. Wskazanie takich okoliczności było więc jedynie strategią mającą wpłynąć na decyzję wspólników (...) do zaangażowania majątku tej spółki w spółkę (...).

W konsekwencji zatajenie wielkości długów, jak i wskazanie na okoliczności, które nie miały miejsca, w połączeniu z wykorzystaniem niewiedzy (...) spółki (...), co do realiów prowadzonej działalności w zakresie przetwarzania odpadów, jednoznacznie wskazuje, że oskarżeni działali nie tylko w celu doprowadzenia pokrzywdzonej spółki do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, które wspólnicy tej spółki przenieśli lub udostępnili spółce (...) i jednocześnie w celu osiągnięcia z tego tytułu korzyści majątkowych, bo w związku z rozporządzeniem mieniem zwiększył się majątek spółki (...), jak też pozyskała środki na realizację zobowiązań, bieżącą działalność, a oskarżeni środki na wypłatę wynagrodzeń, w tym i tych dla siebie, co potwierdza mail z k 764, nawet jeśli dotyczy on jedynie tej oficjalnej wypłaty.

Istnienie zamiaru doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem należy też, jak powyżej wskazano, ocenić poprzez pryzmat uprzednio prowadzonej przez oskarżonych działalności, w szczególności prowadzonej przez K. K. (1), jako prezesa zarządu spółki (...) i pozostawieniu nabywcom tej spółki problemu pozostawionych przy ul. (...) w P. odpadów. Oskarżona I. K. (1) jeszcze w grudniu 2013 roku wskazywała, że ta spółka jest przedsięwzięciem dochodowych k 76.

W istocie po zakończeniu działalności przez K. K. (1) w ramach powyżej wskazanej spółki oskarżeni, już wspólnie kontynuowali działalność mającą jedynie na celu pozyskanie środków za odbieranie odpadów i składowanie ich na terenach do nich nie należących, a następnie pozostawienie owych odpadów. W żadnej mierze nie podważa tego stwierdzenia to, że K. K. (1) brał udział w przewożeniu odpadów z placu do hali. Zabieg ten nie rozwiązywał problemu odpadów i nie mógł go rozwiązać, a wobec aktywności syndyka odpady z placu zostały jedynie przewiezione do hali, co ich problemu nie załatwiało.

O tym, że oskarżeni wiedzieli, że taki skutek nastąpi świadczy też podejmowana przez nich próba przejęcia na cel związany ze składowaniem odpadów kolejnej nieruchomości czemu miała służyć niewątpliwie propozycja jaką początkowo złożyła firmie (...) dotycząca dzierżawy nieruchomości należącej do Spółki (...) k 749-750 tom IV zb. A. A o tym jakie informacje przekazywała I. K. (1) udziałowcom spółki (...) spółka komandytowa świadczą chociażby treści zawarte w jej mailach k 728,732, 755 w/w tomu.

Brak akceptacji takiej propozycji i jednoczesna chęć pozyskania przez oskarżonych gotówki na regulację zobowiązań spółki (...) stała się zaś dla oskarżonych wystarczającym powodem by uznać, że dla pozyskania od (...) spółki (...) środków finansowych warto zachęcić ich do objęcia udziałów w spółce, na warunkach wskazanych w umowie z dnia 12 listopada 2013 roku, co w konsekwencji nie tylko pozwoli oskarżonym na pozyskanie określonych kwot z tytułu pożyczki i bieżącego wsparcia finansowego, ale i sprawi, że odpowiedzialność za pozostawione w Płoni odpady i długi przejdzie na nowych udziałowców i obciąży wniesiony przez nich nowo pozyskany majątek wniesiony aportem. Zanim jednak do tego doszło, oskarżeni podjęli wszelkie niezbędne działania by poprzez wprowadzenie w błąd A. P., M. C. (1) i Ł. J. (1), co do rzeczywistej sytuacji finansowej spółki, ale przede wszystkim możliwości rozwojowych (...) sp. z o.o. działając jako (...) spółki (...) rozporządzili mieniem tej spółki, poprzez objęcie przez spółkę udziałów w spółce (...) i wniesienie do tej spółki tytułem aportu praw wskazanych w opisie przypisanego oskarżonym czynu, jak i udzielenie pożyczek, jak też świadczenie usług transportowych, czy przekazanie w użytkowanie pojazdu ciężarowego.

Nie sposób też przyjąć za skarżącym, że Sąd Okręgowy przyjął, że zadłużenie spółki (...) na rzecz spółki (...) powstało z mocy aktu notarialnego z dnia 29 maja 2014 roku, nawet jeśli Sąd nawiązał do kwot wynikających z tego dokumentu. Tak pierwsza z pożyczek, jak i kolejne, już chociażby te, które zostały przekazane spółce (...), w okresie od listopada 2013 roku do końca lutego były wynikiem spowodowania przez oskarżonych u (...) spółki (...) przeświadczenia, że przekazując te kwoty osiągną szybki zysk wobec uruchomienia działalności polegającej na przetwarzaniu odpadów.

Treść umowy zawartej w dniu 29 maja 2014 roku systematyzującej datami pożyczki przelane na konto firmy (...), a w szczególności skutki prawne jakie miała wywołać pozostaje bez wpływu na odpowiedzialność oskarżonych za przypisany im czyn. Treść tej umowy potwierdza jedynie to, że istniały dokumenty, które na ten czas były okazywane, które świadczyły o wydatkowaniu przez (...) określonych kwot na rzecz (...), jak i dokumenty potwierdzające dzierżawę czy świadczenie usług.

Przyjęcie przez Sąd, iż A. P., M. C.i Ł. J. (1) jako (...) spółki komandytowej (...) doprowadzeni zostali do niekorzystnego rozporządzenia mieniem tej spółki w wysokości 532.446.14 było ze wszech miar uprawnione. Nawet nie odnosząc się do treści zeznań (...) spółki (...), należy stwierdzić, że już dokumenty z dnia 12 listopada 2013 roku w postaci aktów notarialnego z kart od 11 do 20 zbioru A, wskazują, że doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o conajmniej tej wartości. Wartość aportu, opisana w przypisanym oskarżonym czynie, została oceniona na 395.000 złotych, a spółka komandytowa (...) nawet przy uwzględnieniu, że objęła udziały tej wartości w spółce (...) w istocie poprzez działania wspólników wyzbyła się mienia tej wartości, co biorąc pod uwagę powyżej wskazane okoliczności związane nawet z zatajonym przed wspólnikami sposobem rozliczenia z (...), czy innymi zobowiązaniami, jak i brakiem ich rzetelnej wiedzy co do możliwości rozwoju. (...) nie mógł już swobodnie dysponować owymi prawami i nieruchomościami, co jednoznacznie wskazuje, że doszło do niekorzystnego rozporządzenia owym mieniem, bo objętych udziałów nie sposób uznać za korzyści jakie spółka odniosła w sytuacji gdy mieniem, które wniosła aportem nie mogła już swobodnie rozporządzać, a by je odzyskać wspólnicy spółki dopuścili się w istocie czynu zabronionego, za co zresztą jak wynika z akt sprawy ponieśli odpowiedzialność karną.

Wartość mienia wniesionego aportem wynosząca 395 tys złotych (nawet uznając, że ta wartość mogła oscylować w granicach 302.000 zł, co przyjęto w umowie na jaką powołuje się skarżący) w połączeniu z wysokością przelanej kwoty pożyczki 200.000 (minus przekazanie zwrotnie 12.000 złotych, które zresztą zużyte zostały na leasing maszyny, która gdyby nie działania oskarżonych nie byłaby spółce (...) potrzebna) wskazują, że niekorzystne rozporządzenie mieniem przekraczało kwotę wskazaną przez Sąd Okręgowy, jako kwotę co do której nastąpiło niekorzystne rozporządzenie mieniem spółki (...). Również kolejne wypłaty pożyczek mające częściowo miejsce jeszcze przed złożeniem przez I. K. (1) rezygnacji z funkcji, opatrzone w tytułach przelewów wskazaniem, że są powiązane z umową pożyczki z dnia 13 listopada 2013 roku ( k 89) z aneksem nr 1 ( k 90) lub aneksem nr 2 ( k 90 verte, k 91 verte) wskazują, że nawet jeśli ów aneks nie był formalnie spisany, to decyzje o jego zawarciu i dokonaniu przelewów w dniach 24.01.2014 – 15.000, 30.01.2014 roku 10.0000 zł, 31.01.2014 roku- 15.000 złotych, 6.02.2014 roku 23.000 zł, 18.02 – 25.000 złotych, 27.02. 3800 złotych, zostały podjęte jeszcze w czasie gdy oskarżona I. K. (1) była prezesem spółki (...) i ona decydowała o jego zawarciu, a poprzez wynikającą tak z treści zeznań wspólników, jak i maili perswazję na (...) spółki (...) i naciski, jak i wskazywanie na rychłą poprawę sytuacji powodowała, że wspólnicy przekazywali kolejne kwoty do jej dyspozycji, których oczekiwała k 764 zb. A 1 tom IV.

Już pożyczka w kwocie 188.000 złotych w połączniu z kwotami przelanymi do końca lutego 2014 roku (91.800) daje w sumie kwotę 279.800 złotych, jeśli do tego doliczyć kwotę 10.000 złotych z tytułu umowy dzierżawy pojazdu ciężarowego w kwocie 10.000 złotych (za styczeń i luty 2014 roku w związku z umową zawartą w grudniu 2013 roku ustalającą cenę dzierżawy na 5000 złotych miesięcznie, jak i kwot przekazanych w okresie do końca lutego w gotówce ( w tym 17.000 przekazane w styczniu 2014 roku na zaległości w (...) czy inne wskazane w treści maila k 767 zb. A. I, t. IV), to już przekracza to wysokość szkody ustalonej przez Sąd Okręgowy. Treść maili, podobnie jak i zapisy w akcie notarialnym z dnia 29 maja 2014 roku dotyczące okazywania dokumentów, potwierdza tak zobowiązania wynikające z umów dzierżawy pojazdu, czy umów przewozu, jak i kwot przekazywanych w gotówce( k 767 Zbiór A1 tom IV ), które w istocie potwierdzają złożone przez (...) spółki (...) rozliczenie. Te dowody wskazują, że przywołane przez Sąd Okręgowy rozliczenie z karty 483 znajduje wsparcie w innych dowodach, nawet jeśli Sąd nie odniósł się do nich z należytą uwagą.

Sąd Okręgowy winien był zaś w tym zakresie kierować się treścią art. 2 § 2 k.p.k. nie zaś stanowiskiem (...) spółki (...) jako, że ich stanowisko winien był jedynie uwzględnić przy miarkowaniu obowiązku naprawienia szkody. W istocie jednak skoro Sąd poczynił takie ustalenia, co do wysokości szkody na korzyść oskarżonych bo szkoda przekraczała ową wartość, to z racji kierunku wywiedzionej apelacji Sąd Apelacyjny nie mógł zmienić jej wysokości, bo było by to dla oskarżonych niekorzystne, zwłaszcza w sytuacji gdy Sąd wskazał zasądzając obowiązek naprawienia szkody, że zasądza kwotę 302.446,14 tytułem naprawienia tej szkody w całości. W rzeczywistości szkoda przekracza kwotę jaką zasądził Sąd Okręgowy na rzecz spółki, co czyni nieuprawnionym stanowisko zawarte w apelacji, że odliczenie kwot przekazanych w miesiącu marcu, kwietniu, a nawet maju winno skutkować zmniejszeniem wysokości szkody przyjętej przez Sąd Okręgowy. Bez ich uwzględnienia opierając się o zgromadzone w sprawie dowody należało pozostawić wysokość ustalonego obowiązku naprawienia szkody również na tym poziomie. Skarżący nie dostrzega, że pismo na karcie 483 dotyczące wymiaru szkody jest jedynie jednym z dokumentów ją obrazujących, a do tego dokumentu odniósł się szczegółowo składając zeznania Ł. J. (1) w toku rozprawy z dnia 1 marca 2018 roku, jak też M. C. (1).

Niewątpliwie przekazanie kwot w kolejnych miesiącach po złożeniu przez I. K. (1) rezygnacji z funkcji prezesa wiązało się z faktem objęcia przez spółkę (...) udziałów w spółce (...), nie mniej należy uznać, że opis czynu nie pozwał na przyjęcie, że wchodzą one w skład tak wartości mienia którym niekorzystnie rozporządzili Ł. J. (1), A. P. i M. C. (1), jak i muszą być zaliczone do wysokości szkody poniesionej przez spółkę (...). Nie mniej już pobieżne zliczenie kwot pożyczek udzielonych w okresie przestępczego działania oskarżonych wskazuje, że na skutek podjętych przez oskarżonych działań do końca lutego 2014 roku (...) spółki (...) przekazali na rzecz spółki (...) w przelewach kwotę 279.800 złotych, a nadto 24.500 złotych w gotówce, co również ostatecznie było wydatkowane ze środków spółki (...), na co wprost wskazują zeznania oszukanych wspólników, a w szczególności zeznania Ł. J. (1) z k 485- 487. Co przy uwzględnieniu wysokości nieuiszczonej opłaty z tytułu dzierżawy czy kosztów usługi transportowej również nie daje podstaw do zmniejszenia wysokości obowiązku naprawienia szkody.

Nie sposób uznać, że skoro brak jest pisemnych umów na dzierżawę pojazdu (...) jak i umów przewozu to koszty poniesione przez spółkę (...) z tego tytułu nie były wynikiem zaangażowania tej spółki w spółkę (...), lecz dobrowolnych jej świadczeń wynikających z niezależnych decyzji J. Ł. M. C. (1) czy A. P.. Co najmniej w okresie miesiąca stycznia i lutego 2014 roku. Spółka (...) w związku z wcześniejszymi uzgodnieniami czynionymi przez wspólników spółki z I. K. (1) i jej mężem zobowiązała się do świadczenia usług transportowych i je świadczyła, jak i wydzierżawiła pojazd ciężarowy, w związku z tym, że oskarżeni poprzez swoje zabiegi wywołali u (...) spółki (...) przekonanie, że spółka (...) będzie miała możliwość realizacji tych zobowiązań. W konsekwencji w mieniu spółki (...) w związku z zawarciem przez tą spółkę w grudniu 2013 roku umowy dzierżawy pojazdu, jak i świadczenie usług transportowych doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwotach co najmniej 10.000 złotych w związku z niezapłaceniem za dzierżawę pojazdu (...) za okres styczeń, luty co już daje kwotę 10.000 złotych oraz za przewozy, które określa chociażby treść maila ze wskazanej już k 767 zb. A 1 t. IV .

Ścisłe określenie tych kwot nawet jeśli nie było możliwe w oparciu o faktury jako, że obejmowały one również miesiące nie objęte aktem oskarżenia, kiedy to I. K. (1) nie funkcjonowała w spółce, a jej mąż ograniczał swoje działania do przewożenia hałd śmieci z placu na halę, nie może mieć wpływu tak na ustaloną wartość mienia, którą rozporządzili niekorzystnie wspólnicy spółki, wysokość szkody, jak i obowiązku jej naprawienia, jako, że realnie poniesione z tego tytułu wielkości, przekraczają tak wartość mienia jakim niekorzystnie rozporządzono, jak i wielkość szkody, w tym tej jaką należało orzec na rzecz spółki (...) nawet przy uwzględnieniu odzyskanej w sposób nieuprawniony przez Ł. J. (1), A. P. i M. C. (1) kwoty 100.000 złotych. Już kwoty powyżej wskazane znajdujące oparcie tak w treści dokumentów w postaci historii rachunku (...), co do kwoty 279.800 złotych (przelewy do końca lutego, gotówka 24.500 złotych w miesiącach styczeń –luty) wynikające z przekazania pieniędzy w gotówce, co potwierdzają zeznania świadków i treść maili jaki kierowany był do oskarżonej od wspólników (...), kwota 10.000 złotych wynika z treści dzierżawy pojazdu (...) w styczniu i lutym, czy naprawy pojazdu (...), kosztów przejazdów do P., czy do L. i z powrotem, co przekracza kwotę 302.446,14 złotych, zasądzoną od oskarżonych na rzecz spółki (...).

Wysokość ustalonego obowiązku naprawienia szkody w istocie odnosić się winna jedynie do tych kwot które realnie spowodowały szkodę, aport na skutek nieuprawnionych zabiegów M. C. (1), A. P. i Ł. C. powrócił do spółki (...), podobnie jak kwota 100.000 złotych.

To, że już po dacie czynu będącego przedmiotem osądu Spółka (...) przekazała spółce (...) aport w postaci użytkowania wieczystego mocą aktu notarialnego z dnia 29 maja 2014 roku, czy kwotę 100.000 złotych, jak i skutki zawarcia tej umowy k 21-30, pozostaje obojętne z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonych, jako, że w istocie działania wspólników pokrzywdzonej spółki należy postrzegać jedynie poprzez pryzmat chęci odzyskania przez nich części majątku spółki (...), nawet z pokrzywdzeniem innych osób, za co zresztą wymienieni ponieśli odpowiedzialność karną.

Dlatego myli się skarżący jakoby brak było podstaw do uznania, że (...) spółka z o.o. s.k. w okresie od października 2013 roku do lutego 2014 roku zostali doprowadzeni do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Spółki (...) o przyjętej przez Sąd wartości.

Objęcie przez Spółkę (...) udziałów w spółce (...) rzutowało, tak na fakt udzielenia tej spółce pożyczki, co nastąpiło już w 13 listopada 2013 roku (do zawarcia umowy doszło 12 listopada 2013 roku), jak i w okresie do końca lutego 2014 roku, jak i na świadczenia usług, czy wynajęcia pojazdu, bo wniesienie aportem ważnych z punktu widzenia (...) składników jej majątku powodowało dalsze zaangażowanie jej majątku. Wspólnicy (...) wprowadzeni w błąd co do możliwości spółki (...) dokonali na jej rzecz określonych wpłat pożyczek, jak i świadczyli usługi i udostępnili do dzierżawy pojazd będąc przekonanymi, że spółka wobec jej możliwości, na jakie wskazywali oskarżeni nie tylko przyniesie zyski, ale też dokona zapłaty za świadczone usługi i dzierżawę co biorąc pod uwagę rzeczywisty cel działania oskarżonych ziścić się nie mogło.

To, że Sąd określił wartość mienia spółki (...) jakie zostało niekorzystnie rozporządzone powołując się na kartę 483 zasadności ustalenia owej kwoty nie zmienia, bo treść pozostałych przeprowadzonych dowodów wskazuje, że w ramach tak ustalonej wartości mienia, którym niekorzystnie rozporządzono, jak i wartości szkody mieszczą się kwoty wynikające z tego zapisu do których odnieśli się wspólnicy spółki w toku rozprawy mającej miejsce dnia 1 marca 2018 roku k 485-487.

Rację po można przyznać skarżącemu, że nie sposób uznać, by w oparciu o spis z karty 483, można do kwoty będącej wartością mienia, którym niekorzystnie rozporządzono doliczyć kwotę związaną ze zmniejszeniem wartości pojazdu ciężarowego. Brak umowy nie pozwala na uznanie tego za koszty poniesione w związku z zachowaniem oskarżonych. Jeśli pojazd ten był dzierżawiony, to brak jest podstaw do uznania, że jego zużycie miało być odrębnie wycenione (brak dowodu, że umowa zawierała ustalenia w tym zakresie). Jeśli dotyczy to pojazdu co do którego miał być płacony umówiony miesięczny czynsz w wysokości 5000 złotych (plus Vat), a (...) z tego tytułu miała otrzymywać zgodnie z fakturami zapłatę to jedynie kwota nieuregulowanych faktur. Niewątpliwie, jednak te niezapłacone faktury z tytułu dzierżawy, jak i te związane z usługami transportu należało wliczyć do wartości jaką niekorzystnie rozporządzono mieniem – do końca lutego 2014, bo zapłata za ową dzierżawę i usługi w istocie wobec sytuacji spółki (...) nie była możliwa, a oskarżeni mieli tego pełną świadomość, już na czas przyjmowanie tego rodzaju zobowiązań przez kierowaną wówczas jeszcze przez I. K. (1) spółkę z którą w tym zarządzaniu współpracował ściśle oskarżony K. K. (1), co wprost wynika z treści zeznań (...) spółki (...). Dlatego nie sposób było postrzegać oskarżonego K. K. (1) jedynie jako osobę, która pracowała w spółce fizycznie, jako, że to jego zaangażowanie zwłaszcza w miesiącach październiku i listopadzie wywołało skutki w postaci wprowadzenia pokrzywdzonych w błąd i rozporządzenia mieniem spółki (...) z korzyścią dla (...), na czym oskarżonym zależało.

Brak niektórych dokumentów (np. umowy dzierżawy/najmu) zasadności przyjęcia, że taka dzierżawa miała miejsce nie zmienia. Podobnie, jak i nie sposób uznać, że nie było umowy o usługi transportowe, czy że nie zostały one wykonane usługi transportowe, wobec potwierdzenia w akcie notarialnym, że tak umowa najmu, jak i umowa przewozu była okazywana. O świadczeniu usługi przewozu, jak też ponoszenie przez spółkę (...) kosztów z tym związanych, świadczy też treść przywołanego już maila z dnia 31 stycznia 2014 roku wskazująca na wydatki pokryte przez (...) w styczniu 2014 roku k 768 na rzecz (...). Nie mniej biorąc pod uwagę kierunek apelacji nie było możliwym zwiększenie tak wartości mienia jakim niekorzystnie rozporządzili pokrzywdzeni po wprowadzeniu ich w błąd przez oskarżonych, ani też zwiększenie wartości szkody czy wysokości obowiązku jej naprawienia i objęcie nim wszystkich strat poniesionych przez spółkę (...). Uznanie, że pożyczki przelane w okresie po złożeniu rezygnacji z funkcji prezesa przez oskarżoną nie mogło więc wpłynąć na zmianę wysokości owej kwoty, jednie z powodu pobieżnego w tym zakresie stanowiska Sądu Okręgowego zawartego w uzasadnieniu, jako, że i nie uwzględnienie tych kwot nie zmienia faktu, że szkoda w tej wysokości zaistniała.

Korzyść majątkowa o jakiej mowa w treści art. 115 § 4 k.k., na który powołuje się obrońca w apelacji, jest nie tylko korzyścią polegająca na przysporzenie majątku sobie, czy innej osobie ( spółce (...)), ale też uniknięcie w tym majątku strat w tym i zwolnienie się od zobowiązań. Korzyść majątkową należy rozumieć każde, choćby przejściowe polepszenie sytuacji majątkowej. Korzyść majątkowa polega na zwiększeniu aktywów lub zmniejszeniu pasywów lub uniknięcie straty (por. Uchwała Sądu Najwyższego Izba Karna z dnia 30 stycznia (...)). Tak więc korzyścią było dla oskarżonych to, że spółka (...) zwiększyła wartość swoich udziałów do kwoty 400.000 złotych, jak i poprzez otrzymane pożyczki od spółki (...) mogła zapłacić część swoich zaległych zobowiązań, wypłacić pensje (również oskarżonym), a mając środki z tych pożyczek kontynuować działalność i na bieżąco czynić wydatki i w tym celu działali. Oskarżeni pozyskali wsparcie w postaci zawarcia z nimi tak umów dzierżawy/ najmu pojazdu, umów przewozu i te usługi były świadczone. Tego nie osiągnęliby gdyby nie wprowadzili (...) spółki (...) w błąd, co do tego jakie są ich zamiary co do prowadzonej działalności, że w istocie zamierzają jedynie odbierać odpady i składować je w pozyskiwanych miejscach. Sam fakt objęcia udziałów w spółce (...) przez spółkę (...) był korzystny nie tylko dla spółki (...) ale i oskarżonych, a stanowił niekorzystne rozporządzenie majątkiem (...) przez jej wspólników we wszystkich zakresach powyżej wskazanych.

Zważyć przy tym należy, że przedsiębrane przez oskarżonych działania spowodowały, że Spółka (...) działała jeszcze przez okres kilku miesięcy, płacąc część zobowiązań, a spółka (...) na skutek podjętych przez oskarżonych działań nie tylko wniosła aportem do spółki (...) prawa wieczystego użytkowania wskazane w umowie z dnia 12 listopada 2013 roku, ale też na skutek działań oskarżonych przyjęła na siebie zobowiązania o których nie byli poinformowani wspólnicy w tym udzieliła pożyczki, których realizacja nastąpiła również i w okresie późniejszym, choć tych de facto nie objęto zarzutem. Tak więc choć rację ma obrońca, że w toku ustalania owej wartości (ale i wysokości szkody i wynikającego stąd obowiązku naprawienia owej szkody) należało pominąć przelewy z dnia 4, 9, 17 kwietnia, jak i 9 maja 2014 roku k 77-90, zawarte w umowie z dnia 29 maja 2014 roku k 26, dające łącznie sumę 28.000 zł, podobnie, jak i nie sposób uznać by do wysokości szkody należały wszystkie płatności wynikające z umowy najmu samochodu zawartej dnia 1 stycznia 2014 roku, umowy przewozu zawartej 30 grudnia 2013 roku, które skutkowały wykonaniem określonych usług na rzecz (...) sp.z o.o., a w konsekwencji wystawieniem faktur Vat: nr (...) z dnia 30 kwietnia 2014 roku na kwotę 16.654,20, nr (...)2014 dnia 1 kwietnia 2014 roku na kwotę 22.451,94, nr (...) z dnia19 maja 2014 roku na kwotę 9.840,00 oraz fakturę (...) z dnia 2.04.2014 roku na kwotę 18.450,00 tj. k 4433 i 444 do 446 faktur wymienionych w § 3 aktu notarialnego z dnia 29 maja 2014 roku, które to należności nigdy nie zostały uregulowane, bo (...) nie była firmą, która była zdolna do regulowania swoich zobowiązań z racji tego, że jej sytuacja finansowa na regulowanie zobowiązań wówczas zawieranych nie była możliwa, to jednak okoliczność ta nie może mieć wpływu na zmniejszenie owych kwot w żadnym zakresie

Nie sposób przy tym uznać, że skoro mocą aktu notarialnego spółka (...) zwolniła spółkę (...) z długu z racji przeniesienia na spółkę (...) przez (...) użytkowania wieczystego nieruchomości wskazanych szczegółowo w § 1 pkt 1 i 2 tzn, że szkoda w mieniu spółki (...) nie powstała. Niewątpliwie (...) spółki (...) chcieli odzyskać prawa użytkowania wieczystego nieruchomości jakie uprzednio wnieśli do spółki (...) aportem, jak i 100.000 złotych, to jednak nie zmienia faktu, że na skutek działania oskarżonych wskazanego w opisie czynu Spółka (...) poniosła szkody. Podjęte przez pokrzywdzoną spółkę działania, niezależnie od ich oceny przez skarżącego, jak i odpowiedzialności prawnej wspólników spółki wobec innych podmiotów, nie zmieniają faktu, że oskarżeni swoim podstępnym działaniem doprowadzili do powstania szkody w mieniu spółki(...) i z tego tytułu spółka (...) osiągnęła korzyść do czego oskarżeni właśnie swoimi zachowaniami wskazanymi w opisie przypisanego im czynu doprowadzili. Od długu wynikającego z określonych zobowiązań została zwolniona spółka (...), co nie jest równoznaczne z nie zaistnieniem szkody wywołanej działaniem oskarżonych, czy zwolnieniem oskarżonych od odpowiedzialności za popełnione przez nich przestępstwo, a w konsekwencji za zaistniałą w jego wyniku szkodę.

Oskarżeni poprzez wprowadzenie (...) spółki (...) w błąd i doprowadzenie pokrzywdzonej spółki do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w postaci mienia wniesionego aportem do (...), osiągnęli nie tylko korzyść w postaci pożyczek, które przeznaczali na spłatę już istniejących zobowiązań, które obciążały spółkę (...) z racji ich działania, czy inne własne cele, ale też na skutek zaangażowania (...) spółki (...) mogli kontynuować działalność i czerpać zyski z tytułu przekazywania im odpadów przez inne podmioty, czy wykorzystywania sprzętu min. w postaci samochodu ciężarowego. Oskarżeni doprowadzili też do tego, że na rzecz spółki (...) przekazane zostały prawa do użytkowania wieczystego nieruchomości wniesione aportem, a (...) Spółki (...) i na ten czas już i (...) podjęli działania mające na celu minimalizowanie szkód (nawet jeśli prawnie niedopuszczalne) jakie ponieśli na skutek wprowadzenia ich w błąd przez oskarżonych.

Niekorzystne rozporządzenie mieniem miało wyższą wartość niż wskazana w opisie czynu, a szkoda ostatecznie powstała w mieniu spółki (...) również przekraczała kwotę zasądzoną tytułem obowiązku naprawienia szkody.

W sytuacji bowiem gdyby pokrzywdzeni nie zaangażowali mienia spółki (...) nie tylko nie doszłoby do wniesienia aportu, do zawarcia umów pożyczki (i aneksów do niej) i przekazania kwot z tego tytułu wynikający do tej spółki, ale też spółka (...) nie poniosła by kosztów związanych z koniecznością uregulowania długów tej spółki (w tym tych których istnienie oskarżeni zataili przed nowymi (...) spółki (...)), jak i innych wskazanych na karcie 483 kosztów.

Wskazując, że przy ustaleniu ewentualnej szkody należało brać pod uwagę jedynie te kwoty z pośród kwot składających się na łączną kwotę 302.446,14, które wynikały z umowy pożyczki z dnia 12 listopada 2013 roku oraz z aneksu do umowy z dnia 5 grudnia 2013 roku jako, że tylko te umowy zostały podpisane przez I. K. (1), skarżący nie dostrzega realnych skutków finansowych zachowania oskarżonych mających miejsce nawet do lutego 2014 roku.

W konsekwencji, uwzględnienia wszystkich okoliczności wynikających dowodów, a nie tylko tych wybiórczo wskazanych przez skarżącego Sąd dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, tak w zakresie wprowadzenia w błąd (...) spółki (...), co do wskazanych w opisie czynu okoliczności dot. zamiaru i możliwości prowadzenia przez spółkę (...) działalności związanej z przetwarzaniem odpadów w niedalekiej przyszłości, jak i kondycji finansowej tej spółki, jak i co do doprowadzenia ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółki (...)tak poprzez objęcie udziałów, jak i udzielenie pożyczek, zawarcie umów najmu i przewozu, co w konsekwencji spowodowało, że spółka (...) obejmując 395 spośród 400 udziałów wyzbyła się tak swojego majątku, jak i poniosła określone straty finansowe, które to korzyści przejęła spółka (...), a przede wszystkim zwolniły wcześniejszych udziałowców tej spółki z ich zobowiązań tak finansowych jak i wynikających z konieczności uregulowania kwestii odpadów, których usunięcie czy przetworzenie nie miało już ich obciążać, w zakresie w jakim udziały w spółce objęła spółka (...).

Ustalenia Sądu I instancji pozostają prawidłowe, tak co do sposobu działania oskarżonych, jak i ustalenia wartości mienia którym na skutek działania oskarżonych rozporządzono niekorzystny sposób, jak i zasadnie przyjął ów Sąd, że obowiązek naprawienia szkody należało ustalić we wskazanej wysokości. Wbrew stanowisku skarżącego trafne są też ustalenia Sądu co do tego, że oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowych i co więcej jak powyżej wskazano, korzyść taką osiągnęła należąca do nich spółka (...) z której funkcjonowania czerpali też korzyści.

Wniosek

o uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadny z powodów wskazanych w pkt 3.2

3.3.

1.  zarzut obrazy prawa materialnego- naruszenie prawa materialnego tj. art. 286 § 1 k.k. poprzez przypisanie oskarżonym popełnienia przestępstwa zakwalifikowanego z tego przepisu, zawartego w pkt. I części opisowej wyroku Sądu I instancji obejmującego działanie oskarżonych mające polegać na tym, że w okresie od w okresie w października 2013 roku do lutego 2014 roku, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu, doprowadzili A. P., M. C. (1) i Ł. J. (1), działających jako wspólnicy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o łącznej wartości 532.446,14 zł w ten sposób, iż w toku negocjacji w przedmiocie objęcia przez spółkę (...) udziałów w spółce (...) sp. z o.o. oraz po objęciu udziałów,wprowadzili pokrzywdzonych w błąd odnośnie rzeczywistej sytuacji finansowej i możliwości rozwojowych (...) sp. z o.o., w tym możliwości i opłacalności wykonywania działalności polegającej na przetwarzaniu odpadów i odzysku surowców wtórnych przez spółkę, ukrywając nadto dokumenty, którymi nie mieli prawa wyłącznie rozporządzać, w postaci faktur wystawionych przez (...) A. Ż. o numerach (...) (...), (...) (...), (...) (...),(...) na skutek czego pokrzywdzeni objęli udziały w spółce (...) sp. z o.o. o wartości 395.000 złotych pokrywając je aportem w postaci:

- prawa wieczystego użytkowania nieruchomości opisanych w akcie oskarżenia, a nadto udzielili spółce (...) sp. z o.o. pożyczek na łączną kwotę 335.050 zł, przekazali w użytkowanie pojazd ciężarowy oraz świadczyli usługi finansowe, podczas gdy Sąd nie zawarł w opisie czynów stwierdzenia, iż oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jak również opis czynu nie mieści się w granicach owego sformułowania, co stanowi ustawowe znamię strony podmiotowej przestępstwa oszustwa określonego w tym przepisie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie podziela też zarzutu, jakoby opis czynu przypisanego oskarżonym nie zawierał wszystkich ustawowych znamion czynu zabronionego, w tym by nie wskazanie w opisie tego czynu wprost, że oskarżeni „działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej” uniemożliwiało przypisanie oskarżonym zarzucanego im przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.. Stanowisko, że owego znamienia „działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej” w czynie przypisanym oskarżonym w pkt. I części dyspozytywnej wyroku brak nie jest trafne.

Myli się bowiem obrońca oskarżonych że opis czynu nie mieści się w granicach owego sformułowania owego znamienia.

Jak wskazał Sąd Najwyższy, w wydanym w niniejszej sprawie rozstrzygnięciu, proces polski nie jest procesem formułkowym i nie jest konieczne posługiwanie się określonymi formułkami prawnymi. Dopuszczalne jest użycie wyrażenia synonimicznego oddającego istotę znamienia wskazanego w regulacji prawnej odnoszącej się do konkretnego czynu zabronionego, a wreszcie posłużenie się sformułowaniami, które w sposób nie budzący wątpliwości odpowiadają treści poszczególnych znamion przypisanego czynu zabronionego (por. : wyroki z dnia 4 października 2018 roku II KK 57/18LEX nr 2572097 i z dnia 26 listopada 2014 roku II KK 141/14 OSNKW 2015, z 5 poz 42). Sytuacja taka zachodzi w niniejszej sprawie. Wskazanie przez Sąd Okręgowy, że oskarżeni swoimi z góry powziętymi działaniami poprzez swoje podstępne zabiegi polegające na zatajeniu rzeczywistej sytuacji spółki (...) w tym możliwości jej rozwoju, jak i zobowiązań wobec (...), spowodowali wniesienie przez spółkę (...) do spółki (...) aportu o wartości 395.000 złotych, jak i uzyskanie przez tą spółkę pożyczek, przekazania w użytkowanie pojazdu ciężarowego, jak i świadczenie usług transportowych wskazuje właśnie na realizację tego celu, wskazuje na korzyść majątkową w rozumieniu nart. 33 § 2 k.k. stanowiącą cel działania sprawcy, albowiem każde przysporzenie majątku sobie lub innej osobie albo uniknięcie strat. Nie sposób bowiem uznać by z okoliczności wskazanych w opisie czynu nie wynikało wprost, że oskarżeni nie tylko osiągnęli w ten sposób korzyść majątkową na rzecz podmiotu w postaci spółki (...), ale również, że w tym celu właśnie działali. Już zawarte w treści opisu czynu stwierdzenie, że by doszło do wniesienia do spółki (...) aportu w postaci praw do użytkowania wieczystego gruntów, jak i własności nieruchomości, jak i przekazania pożyczek i zobowiązania się do świadczenia usług, czy oddania w użytkowanie pojazdu, oskarżeni działając z góry powziętym zamiarem wspólnie i w porozumieniu, wprowadzili (...) spółki (...) w błąd co do „rzeczywistej sytuacji finansowej i możliwości rozwojowych w szczególności możliwości i opłacalności wykonywania działalności polegającej na przetwarzaniu odpadów i odzysku surowców wtórnych„ jednoznacznie wskazuje, że zachowanie oskarżonych wynikające ze sposobu wprowadzenia (...) spółki (...) w błąd, które spowodowało niekorzystne rozporządzenie mieniem spółki było działaniem w celu spowodowania przysporzenia spółce (...), a więc działaniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Tak więc nie przywołanie wprost zapisu, „działali w celu osiągniecia korzyści majątkowej” nie podważa zasadności przypisania oskarżonym sprawstwa i winy w zakresie czynu z art. 286 § 1 k.k., jako, że z całości opisu czynu wynika wprost cel działania oskarżonych. Skoro podjęte przez oskarżonych wspólnie i w porozumieniu, z góry powziętym zamiarem działania polegały na tym, że po wprowadzeniu pokrzywdzonych w błąd co do rzeczywistej sytuacji finansowej i możliwości rozwojowych swojej spółki doprowadzili ich spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na rzecz spółki której byli jedynymi udziałowcami to wskazana w opisie czynu sekwencja zachowań podejmowanych przez oskarżonych oddaje w sposób jednoznaczny realizację określonego w art. 286 § 1 k.k. znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowych.

W konsekwencji należało przyjąć, że opis czynu mieści się w granicach pojęć, którymi ustawa określa znamiona czynu zabronionego, a oskarżeni swoim zachowaniem wyczerpali tak znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., jak i 276 k.k..
To też miał na względzie Sąd Okręgowy wymierzając obojgu oskarżonym karę grzywny opartą o art. 33 § 2 k.k. pkt 1. części dyspozytywnej wyroku.

Wniosek

o uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadny, jako, że dogłębna analiza treści opisu czynu daje podstawę do uznania, że oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyść majątkowej, bo z istoty opisu wynika, że spółka (...) uzyskując, poprzez podjęte przez oskarżonych podstępne działania, aport, pieniądze z pożyczek, jak też korzystając z dzierżawy pojazdu i usług transportowych ową korzyść osiągnęła, bo oskarżeni w tym celu działali. Skoro oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu, z góry powziętym zamiarem i w opisany w przypisanym im czynie sposób to niewątpliwie treść opisu przypisanego im przestępstwa nakazywała nie tylko przypisanie im czynu z art. 276 k.k. ale i wypełnienia znamion art. 286 § 1 k.k w zw. z art. 294 § 1 k.k.., a w konsekwencji uznanie, że oskarżeni swoim zachowaniem wypełnili znamiona z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k.w zw. z art. 11 § 2 k.k.w zw. z art. 12 k.k. Z tego też względu zasadnie Sąd wymierzył oskarżonym kary kierując się treścią art. 11 § 3 k.k. na podstawie art. 294 § 1 k.k.. Przyczyny szczegółowo wskazane w pkt. 3.3 nakazują nie podzielenie wniosku skarżącego o możliwości uniewinnienia oskarżonego z przyczyn tam wskazanych.

Ustalony wymiar kar zasadniczych, jak i orzeczone w związku z działaniem oskarżonych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, kary grzywny jawią się jako należycie wyważone.

Z powyżej wskazanych względów również orzeczenie o obowiązku naprawienie szkody ukształtowane zostało w sposób prawidłowy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymany w mocy w zakresie sprawstwa i winy obojga oskarżonych, przyjętej kwalifikacji prawnej, jak też wymiaru kar pozbawienia wolności i grzywny opartej o art. 33 § 2 k.k., oraz orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kar pozbawienia wolności, okresie próby i dozorze kuratora, jak i orzeczenia o środku karnym oparte o art. 46 § 1 k.k. w wysokości określonej w wyroku Sądu Okręgowego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie podzielając tak zawartych w apelacji zarzutów, jak i wniosków w nim zawartych Sąd odwoławczy utrzymał w mocy orzeczenie Sądu I instancji tak w zakresie uznania sprawstwa jak i winy oskarżonych odnoszących się do czynu z pkt I.

Skoro oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu, z góry powziętym zamiarem i w opisany w przypisanym im czynie sposób to niewątpliwie treść opisu przypisanego im przestępstwa nakazywała nie tylko przypisanie im czynu z art. 276 k.k. ale i wypełnienia znamion art. 286 § 1 k.k., a w konsekwencji uznanie, że oskarżeni swoim zachowaniem wypełnili znamiona z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.. Z tego też względu zasadnie Sąd I instancji wymierzył oskarżonym kary kierując się treścią art. 11 § 3 k.k. na podstawie art. 294 § 1 k.k.. Ustalony wymiar kar zasadniczych, jak i orzeczone w związku z działaniem oskarżonych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, kary grzywny jawią się jako należycie wyważone.

Z powyżej wskazanych względów (pkt. 3.2) również orzeczenie o obowiązku naprawienia szkody ukształtowane zostało w sposób prawidłowy.

Sąd jedynie dla porządku, przy akceptacji stanowiska Sądu Okręgowego, co do zachodzenia podstawy do warunkowego zawieszenia wykonania kar pozbawienia wolności, okresu próby i dozoru kuratora przywołał powyższe okoliczności do kary za czyn z pkt I jako, że uprzednio odnosiły się one do kary łącznej pozbawienia wolności. Przy czym brak było apelacji na niekorzyść oskarżonych mogących skutkować pogorszeniem ich sytuacji w tym zakresie.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana:

- w zakresie uchylenia orzeczenia o zakazie wykonywania zawodu związanego z gospodarką śmieciami,

- w zakresie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności okresie próby i dozorze kuratora miała charakter porządkujący wyrok, jako, że wobec uchylenia przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie w części dot. II z czynów po uchyleniu orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności wobec obojga oskarżonych i przekazania sprawy w tej części do ponownego rozpoznania, koniecznym było odniesienie uprzednio zapadłych orzeczeń w przedmiocie kar pozbawienia wolności do kar jednostkowych orzeczonych za czyn z pkt I przypisany oskarżonym w pkt 1 części dyspozytywnej wyroku jako, że w tym zakresie orzeczenie Sądu Okręgowego podlegało ponownej kontroli instancyjnej wobec uchylenia przez Sąd Najwyższy wyroku SA w Szczecinie do ponownego rozpoznania w zakresie zmieniającym wyrok SO w Szczecinie.

Zwięźle o powodach zmiany

Odnoście zakazu wykonywania zawodu, Sąd odwoławczy mając na uwadze, że Sąd Okręgowy nie wskazał do którego z przypisanych oskarżonym przestępstw odnosi ów zakaz, przy apelacji wniesionej na korzyść oskarżonych nie miał podstaw do uznania, że orzeczenie w tym przedmiocie odnosiło się do pierwszego z czynów przypisanym oskarżonym w pkt 1 części dyspozytywnej wyroku i dlatego kierując kierunkiem apelacji rozstrzygnięcie przedmiotowe uchylił. Należy przy tym wskazać, że orzeczony w oparciu o art. 41 § 1 k.k. zakaz wykonywania zawodu wymaga ustalenia, że oskarżeni w czasie wykonywania zawodu wykazali, że dalsze wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. Przy czym zakaz wykonywania zawodu dotyczy wszystkich czynności zawodowych, a więc nie może on być w jakikolwiek sposób ograniczony (Uchwała SN z dnia 18 września 2001 roku I KZP 18/01). Oskarżeni nie wykonywali ZAWODU lecz prowadzili działalność gospodarczą związaną z gospodarką śmieciami i odpadami, z tego też względu Sąd Okręgowy w sytuacji uznania, że oskarżeni w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą popełnili przestępstwo, w sytuacji uznania że dalsze jej prowadzenie zagraża istotnym dobrom chronionym prawem winien był sięgnąć po treść art. 41 § 2 k.k. i precyzyjnie wskazać zakres przedmiotowy tego zakazu patrz Wyrok SN- Izba Karna z dnia 24 kwietnia 2007 roku IV KK114/07. Sąd Okręgowy nie dostrzegając różnicy pomiędzy środkami karnymi mającymi zastosowanie w określonych sytuacjach, jak i nie wskazując do którego z przestępstw odnosi rozstrzygnięcie dotyczące zakazu postąpił nieprawidłowo, a biorąc pod uwagę kierunek i zakres wywiedzionej apelacji brak było podstaw do zmiany orzeczenia w tym zakresie, co powodowało konieczność uchylenia rozstrzygnięcia z pkt. 6 części dyspozytywnej wyroku

- odnośnie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia, okresu próby, dozoru kuratora akceptując stanowisko Sądu Okręgowego i kierując się zakazem pogarszania sytuacji oskarżonych odniósł to rozstrzygnięcie do kar pozbawienia wolności orzeczonych za czyn z pkt 1, które co do istoty zostały ukształtowane w sposób prawidłowy.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III

Zasądzono od oskarżonych koszty postępowania odwoławczego związane z czynem pierwszym, zwolniono od opłat za obie instancje, biorąc pod uwagę sytuację majątkową oskarżonych (odnośnie opłat 624 § 1 k.p..k. w zw. z art.17 pkt 1 i 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych) uprzednio orzeczona za pierwszą instancję opłata dotyczyła kar łącznych pozbawienia wolności i grzywien, które zostały uchylone wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 17 października 2018 roku w sprawie II AKa 132/18), ale jednocześnie kierując się treścią art. 636 § 1 k.p.k. kierując się co do zasady stanowiskiem, że oskarżeni winni ponieść koszty postępowania w pozostałym zakresie.

7.  PODPIS

SSO del. Dorota Mazurek SSA Stanisław Kucharczyk SSA Stanisław Stankiewicz

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana