UZASADNIENIE

W pozwie 14 stycznia 2019 roku, powód Bank (...) Spółka Akcyjna z siedziba w B. reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika – radcę prawnego - wniósł do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozew przeciwko P. R. o zapłatę kwoty 20.897,89 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczanymi od dnia 3 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty. Jednocześnie pełnomocnik powoda wniósł o zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego /pozew k.2-5/.

W dniu 29 stycznia 2019 roku, Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniający roszczenie pozwu / nakaz zapłaty k. 5 /.

W dniu 26 lutego 2019 roku, pozwany wywiódł sprzeciw od przedmiotowego nakazu zapłaty. Wskazując, że spłacił zaciągnięte wobec pozwanego zobowiązanie /sprzeciw k. 6-7/.

W dniu 1 marca 2019 roku, Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał sprawę według właściwości ogólnej pozwanego, to jest do Sądu Rejonowego w Łęczycy (postanowienie k.8v).

Na skutek przekazania sprawy według właściwości pełnomocnik powoda uzupełnił braki formalne pozwu poprzez złożenie dowodu udzielenia pełnomocnictwa / odpis k. 11-14/.

W piśmie z dnia 21 czerwca 2019 roku, pełnomocnik powoda cofnął pozew o kwotę 5.950 zł z uwagi na dokonanie przez Pozwanego spłaty kwot: 530 zł w dniu 6.11.2018 r., 530 zł w dniu 30.11.2018 r., 630 zł w dniu 31.12.2018 r.,630 zł., 630 zł w dniu 4.02.2019 r., 540 zł w dniu 11.02.2019 r., 1030 zł. w dniu 4.03.2019 roku, 1030 zł. w dniu 1.04.2019 r., 1.030 zł. w dniu 30.04.2019 roku. Jednocześnie podtrzymał żądanie w pozostałej części oraz zaprzeczył twierdzeniom pozwanego jakoby dokonał spłaty całości zadłużenia na rzecz Powoda / pismo k. 54/.

W piśmie z dnia 2 września 2019 roku, pełnomocnik powoda cofnął pozew o dalszą kwotę 2.060 zł. ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie, na którą złożyły się: kwota 1 648,03 zł z tytułu niespłaconej należności głównej, oraz kwota 411,97 zł z tytułu odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 3 grudnia 2018 do dnia faktycznej zapłaty. Jednocześnie powód zmienił treść żądania pozwu w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kwoty 15 203,40 zł, na która składa się: Kwota 15 203,40 zł tytułem niespłaconej należności głównej wraz z odsetkami umownymi w wyskości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Powód wskazał, że pozwany dokonał dwóch wpłat po 1.030 złotych; pierwszej w dniu 3 czerwca 2019 roku natomiast drugiej w dniu 1 lipca 2019 roku / pismo k. 66/.

W piśmie z dnia 5 września 2019 roku, strona powodowa sprecyzowała żądanie wskazując, że wnosi o zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kwoty 13.830,21 zł, na którą składa się: kwota 13.830,21 zł. tytułem niespłaconej należności głównej wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 13.830,21 zł od dnia 31 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty. / pismo k. 71-73/.

W piśmie z dnia 7 listopada 2019 roku, strona powodowa cofnęła powództwo w części, tj. o kwotę 523,47 zł ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od tej kwoty w 27,53 zł., wnosząc o zasądzenie na rzecz pozwanego od kwoty 13.306,74 zł wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od dnia 5.09.2019 r. do dnia zapłaty. Cofnięcie powództwa o dalszą kwotę pozostawało w związku z wpłatą dokonaną przez Pozwanego w dniu 4.09.2019 r. w kwocie 551 zł. / pismo k.97/.

W toku postępowania strona pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 kwietnia 2016 roku, powód zawarł z pozwanym umowę o kredyt gotówkowy numer (...)- (...). Bank udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 27.777,78 złotych. Okres kredytowania wynosił 96 miesięcy. Kredyt był oprocentowany według stałej stopy procentowej banku wynoszącej 9,99%. W przypadku braku zapłaty w terminie określonym w umowie, powód od przeterminowanych rat kapitałowych powód miał prawo naliczać odsetki karne w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym ( § 4 ust.10)

Bank mógł wypowiedzieć Umowę o kredyt z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia w przypadku nie dokonania przez Kredytobiorcę w terminach określonych w umowie spłaty pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności po uprzednim dwukrotnym listownym wezwaniu kredytobiorcy do zapłaty zaległych rat lub ich części wynikających z zawartej umowy w terminie nie krótszym niż 7 dni od dnia otrzymania wezwania ( § 4 ust. 14 ). / umowa k. 20-25/.

Powód w dniu 23 października 2017 roku, na adres pozwanego skierował wezwanie do zapłaty zadłużenia przeterminowanego / k.26-28/. Powód w dniu 4 kwietnia 2018 roku, na adres pozwanego skierował ponowne wezwanie do zapłaty zadłużenia przeterminowanego w kwocie 1.963,54 / k.35 /.

Wobec braku spłaty zadłużenia przez pozwanego, powód pismem z dnia 06.06.2018 r. wypowiedział pozwanemu umowę kredytu gotówkowego z zastrzeżeniem 30-dnlowego terminu wypowiedzenia. Jak wskazano w treści wypowiedzenia zadłużenie na dzień 06.06.2018 r. wynosiło 22.681,73 złote / pismo k. 29/.

W dniu 2 grudnia 2018 roku, powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych na kwoty: 20.889,88 zł tytułem niespłaconego kredytu; kwota 8,01 złotych tytułem odsetek karnych /wyciąg k. 38/.

Pozwany dokonał na rzecz powoda następujących wpłat: 530 zł w dniu 6.11.2018 r., 530 zł w dniu 30.11.2018 r., 630 zł w dniu 31.12.2018 r., 630 zł w dniu 4.02.2019 r., 540 zł w dniu 11.02.2019 r., 1030 zł. w dniu 4.03.2019 roku, 1030 zł. w dniu 1.04.2019 r., 1.030 zł. w dniu 30.04.2019 roku. Następnie pozwany dokonał dwóch wpłat po 1.030 złotych; pierwszej w dniu 3 czerwca 2019 roku natomiast drugiej w dniu 1 lipca 2019 roku; Kolejnej wpłaty w kwocie 551 złotych pozwany dokonał w dniu 4 września 2019 roku / okoliczność przyznana przez stronę powodową/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanego powyżej materiału dowodowego w postaci dowodów z dokumentów.

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów zgromadzone w aktach sprawy, albowiem w toku postępowania nie ujawniła się żadna okoliczność, która podważyłaby wiarygodność tych dowodów.

Sąd zważył, co następuje:

Ostatecznie strona powoda wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 13.306,74 zł wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od dnia 5.09.2019 r. do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie żądanie pozwu zostało przez pełnomocnika powoda cofnięte ze zrzeczeni się roszczenia w tym zakresie. Cofnięcie pozostawało w związku z wpłatami dokonanymi przez Pozwanego w okresie od dnia 6.11.2018 roku do dnia 4.09.2019 roku.

Na poparcie dochodzonego roszczenia powód przedłożył szereg dowodów z dokumentów, a mianowicie: wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 1 grudnia 2018 r., podpisana przez pozwanego umowę kredytu, harmonogram spłat rat kredytu, wezwania do zapłaty wraz z dowodem doręczenia go stronie pozwanej, szczegółowe rozliczenie dotychczas dokonanych wpłat pozwanego i sposobu ich zarachowania przez powoda.

Pozwany natomiast, w sprzeciwie od nakazu zapłaty, podniósł w zasadzie jeden zarzut – spełnienia świadczenia.

Wyciąg z ksiąg bankowych, który zgodnie z art. 95 ust. 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1876, dalej - Pr.bank.) w postępowaniu cywilnym nie ma mocy dokumentu urzędowego, przewidzianej w art. 244 k.p.c., stanowi dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c. i podlega ocenie razem z wszystkimi innymi dowodami, w myśl reguł wynikających z art. 233 k.p.c.

Podnieść także trzeba, że zgodnie z ugruntowanym już w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowiskiem, zawartym m.in. w wyroku z dnia 20 listopada 2014 r., VCSK 78/14 (niepubl.) pozwany, kwestionując zasadność powództwa, nie może ograniczyć się do stwierdzenia, że zaprzecza wszystkim faktom powołanym przez powoda, z wyjątkiem tych, które wyraźnie przyzna. Podobnie w wyroku z dnia 9 lipca 2009 r., IIICSK 341/08 (niepubl.) Sąd Najwyższy wskazał, iż nie można odpowiadając na pozew twierdzić, że się nie zgadzając z pozwem "przeczy wszystkim faktom powołanym przez powoda, poza tymi, które wyraźnie się przyzna". Fakty i dowody związane z konkretnymi okolicznościami, z którymi się pozwany nie zgadza powinien on wskazać, jeśli ma to służyć obronie jego racji, powinien się on ustosunkować do twierdzeń strony powodowej. Zwrócić także uwagę należy na stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia z dnia 10 czerwca 2013 r., II PK 304/12 (niepubl.), z którego wynika, iż rozkład ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) oraz relewantny art. 232 k.p.c. nie może być rozumiany w ten sposób, że ciężar dowodu zawsze spoczywa na powodzie. W razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających oddalenie powództwa.

Zaprzeczenie prawdziwości dokumentu prywatnego w postaci sporządzonego prawidłowo i zgodnie z kompetencją ustawową banku wynikającą z art. 95 ust. 1 Pr.bank. wyciągu z ksiąg rachunkowych pożyczkodawcy (kredytodawcy) nie może polegać na samej negacji istnienia lub wysokości długu, jeśli z pozostałych dowodów przedłożonych przed Bank wynika fakt zawarcia umowy pożyczki jej wysokość i ustalone przez strony warunki spłaty, a w przypadku analizowanym w niniejszej sprawie - także wykaz i sposób zarachowania kilkunastu dokonanych przez dłużnika wpłat. Pozwany nie wskazał, jakie konkretnie nieprawidłowości odbierają moc dowodową takiemu dokumentowi. / tak też. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 7 lutego 2018 r., I ACa 278/17/.

Pozwany nie odniósł się do się do konkretnych kwot zadłużenia wskazanych w tym wyciągu przez powoda, nie wskazywał które pozycje są przez niego kwestionowane i dlaczego, nie zarzucał jakich konkretnych wpłat powód nie uwzględnił. Jednocześnie wszkazać należy, że postawa procesowa pozwana jest niejednoznaczna. Z jednej strony skarżący neguje istnienie długu podnosząc, że spłacił dług w całości z drugiej zaś strony w toku postepowania uiszcza na rzecz powoda kolejne spłaty.

W ocenie Sądu pierwszej instancji zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza okoliczności faktyczne wskazywane na uzasadnienie żądania pozwu. Z uwagi na powyższe orzeczono jak w wyroku, działając na podstawie art. 471 k.c..

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. Pozwany nie kwestionował wysokości roszczenia w tym zakresie. Nadto wysokość ustalonych odsetek umownych nie przekracza wysokość odsetek maksymalnych z art. 359 § 2¹ k.c. Z uwagi na powyższe orzeczono jak w wyroku.

Z uwagi na to, że strona powoda popierała żądanie w zakresie kwoty 13.306,74 zł wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od dnia 5.09.2019 r. do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie żądanie pozwu zostało przez pełnomocnika powoda cofnięte ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie, na podstawie art. 355 k.p.c. postępowanie w tej części należało umorzyć.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. Jak ustalono pozwany przed wytoczeniem powództwa przez powoda dokonał trzech wpłat na łączną kwotę 1.690 złotych. Kwota ta stanowi jedynie 8% należnej powodowi sumy. Pozostałą część pozwany uiścił po wytoczeniu powództwa. Pozwanego zatem uznać należy za stronę przegrywającą proces wobec zaspokojenia w jego toku roszczenia powoda. Z uwagi na powyższe obciążono pozwanego całością kosztów procesu na które złożyły się: 262 zł – opłata od pozwu, 17 zł. opłata od pełnomocnictwa, 3.600 zł. – wynagrodzenie pełnomocnika.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE