UZASADNIENIE

Powódka A. T. złożyła pozew przeciwko (...) spółka akcyjna w W.. Powódka zażądał zapłaty od pozwanego kwoty 29.639,31 złotych w tym:

- koszt parkowania 1.168,50 złotych;

- koszt najmu pojazdu zastępczego 27.219,90;

- koszt dwóch holowani po 585,48 złotych za każde z nich;

- koszt podstawienia pojazdu 79,95 złotych;

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że uszkodzeniu uległ pojazdu marki F. (...), a sprawca posiadał ubezpieczenie OC w pozwanej spółce.

Powódka nabyła wierzytelność od poszkodowanego w części ponad kwotę zapłaconą poszkodowanym przez ubezpieczyciela.

W sprawie wydano nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym (karta 75).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu od powódki na jego rzecz.

Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za szkodę. Wskazał, że wypłacił powodowi koszty najmu w wysokości 5.682,60 złotych, koszt jednego holowania. Nie uznał kosztów pozostałych holowani, jako niezasadne wskazał koszty parkingu, nie uznał kosztów podstawienia pojazdu.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 lutego 2018 roku roku doszło do zdarzenia, w którym uszkodzony został pojazd marki F. (...) GN. Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie OC w (...) spółka akcyjna w W.. W toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel, po sporządzeniu kalkulacji, uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwotach:

- 5.682,60 złotych tytułem najmu pojazdu zastępczego (33 dni x 104 złotych netto);

- 585,48 złotych tytułem kosztów jednego holowania, stosując stawkę powoda;

- 94 złote brutto tytułem badania technicznego;

Niesporne,

W pojeździe powstała szkoda częściowa. Pojazd przewieziono na parking strzeżony. Koszt holowania wynosił 585,48 złotych. Pojazd holowano po zdarzeniu na parking strzeżony, następnie pojazd holowano do (...) F. celem przeprogramowania sterownika uszkodzonego pojazdu, jak również na badanie techniczne.

Niesporne;

W dniu 1 czerwca 2018 roku poszkodowany jako cedent zawarł z A. T. umowę przelewu wierzytelności przysługującej cedentowi od ubezpieczyciela (...) spółka akcyjna w W. w związku z fakturą z dnia 29 maja 2018 roku.

O zbyciu wierzytelności poinformowano pisemnie ubezpieczyciela.

Dowód:

- umowa cesji, karta 10;

- zawiadomienie, karta 11;

W trakcie likwidacji przedmiotowej szkody, poszkodowany zlecił A. T. trzykrotnie, w dniach 20 marca 2018 roku15 maja 2018 roku, 24 maja 2018 roku usługę holowania uszkodzonego pojazdu na parking położony w S. przy ul. (...), oraz celem przeprowadzenia badania technicznego, wreszcie celem przeprogramowania sterownika.

W dniu 12 lutego 2018 roku Ł. W. zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki R. (...), w umowie najmu strony ustaliły dobowa stawkę najmu na kwotę 250 zł netto oraz koszt zwrotu na kwotę 125 zł netto.

Dowód:

- zlecenie usługi holowania k. 13,14,15;

- umowa najmu k. 12;

- oświadczenie k. 25;

Poszkodowany zwrócił wynajęty pojazd powódce po 107 dniach najmu.

Niesporne:

Ubezpieczyciel wypłacił powodowi koszty najmu w wysokości 5.682,60 złotych, koszt jednego holowania585,48 złotych, koszt badania technicznego 94 złotych, koszt przeprogramowania sterownika.

Dowód:

- korespondencja, karta 20 – 23, 39 – 40;

- dowody wypłat karta 24 – 26;

W dniu 29 maja 2018 roku powódka wystawiła na rzecz poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 36.589,33 zł brutto tytułem świadczonych usług, Na wskazaną kwotę składały się kwoty:

- 1.682,64 zł brutto tytułem parkingu pojazdu poszkodowanej przez okres 38 dni;

- 32.902,50 zł brutto tytułem najmu pojazdu zastępczego przez 107 dni za stawkę 250 zł
netto za dobę;

- odbiór pojazdu zastępczego 153,75 złotych;

- holowanie pojazdu 3 razy po 585,48 złotych;

Dowód:

- faktura VAT, karta 16

Powódka wzywała ubezpieczyciela do zapłaty.

Niesporne;

Poszkodowany nie zgłaszał szkody ubezpieczycielowi. Zgłoszenia dokonał pracownik powódki. Poszkodowany swój pojazd parkował przy ulicy, po zdarzeniu pojazd miał ostre krawędzie, z pojazdu wyciekały płyny nieznanego pochodzenia. Poszkodowany potrzebował wynajętego pojazdu w okresie od dnia zdarzenia do dnia naprawy jego pojazdu. Ubezpieczyciel informował pracownika powódki, że dysponuje pojazdem zastępczym.

Dowód:

- zeznania świadka Ł. W., karta 188 koperta;

- nagranie płyta CD karta 112

Uzasadniony okres naprawy pojazdu po szkodzie to 87 dni. Oprogramowanie sterownika pojazdu posiada wyłącznie autoryzowana stacja obsługi danej marki. Średnia stawka najmu pojazdu zastępczego z segmentu D wynosiła 292,22 złotych netto w I kwartale 2018 roku. Stawka za dobę parkingu wynosi średnio 22,63 złotych, koszt miesięcznego abonamentu parkingowego to 120 złotych do 200 złotych.

Dowód:

- opinia biegłego, karta 193 – 202;

- opinia, kart 234 płyta CD;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w części (62%).

Niespornym jest, iż sprawcę szkody i pozwanego łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodna z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Przepis art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W niniejszej sprawie powódka dochodziła kwoty odszkodowania tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego, dwóch holowani pojazdu (na przegląd techniczny, którego koszt został uiszczony przez ubezpieczyciela oraz przeprogramowania sterownika), parkingu pojazdu uszkodzonego, kosztów odebrania pojazdu po zakończonym najmie.

Powódka zażądała zapłaty od pozwanego kwoty 29.639,31 złotych w tym:

- koszt parkowania 1.168,50 złotych;

- koszt najmu pojazdu zastępczego 27.219,90;

- koszt dwóch holowani po 585,48 złotych za każde z nich;

- koszt podstawienia pojazdu 79,95 złotych;

W toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel, po sporządzeniu kalkulacji, uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwotach:

- 5.682,60 złotych tytułem najmu pojazdu zastępczego (33 dni x 104 złotych netto);

- 585,48 złotych tytułem kosztów jednego holowania, stosując stawkę powoda;

- 94 złote brutto tytułem badania technicznego;

W zakresie kosztów parkowania, pozwany wskazał, że poszkodowany nie poniósł żadnej straty

Zakwestionowano zasadność poniesienia kosztów holowania pojazdu przez zakwestionowanie wyboru warsztatu naprawczego bo jak wskazał pozwany, należało naprawić pojazd w tym warsztacie, gdzie przeprogramowano komputer pojazdu.

W zakresie najmu zakwestionowano okres i stawkę najmu. Wskazano na możliwość najmu pojazdu oferowaną przez pozwanego.

Powódka jest legitymowana czynnie na podstawie zawartej z poszkodowanym umowy cesji wierzytelności. Stosownie do treści art. 509 § 1 kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 tej normy wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W rozpoznawanej sprawie pozwany nie kwestionował okoliczności, iż co do zasady obciąża go odpowiedzialność odszkodowawcza.

Pozwany zarzucił, iż dotychczas wypłacone kwoty w pełni zaspokoiły roszczenie strony powodowej. Wskazano, że stawki w wystawionej przez powódkę fakturze zostały zawyżone, zaś część usług nie pozostaje w związku ze zdarzeniem.

W judykaturze utrwalony jest pogląd, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwała SN z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03 i wskazane w jej uzasadnieniu orzecznictwo), zaś poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania warsztatów oferujących najniższe ceny prac naprawczych. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy poszkodowanemu zarzucić można naruszenie wynikającego z art. 354 § 2 k.c. obowiązku współpracy z dłużnikiem, lub działanie sprzeczne z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym poszkodowany jest zobowiązany zapobieżeniu zwiększenia się szkody, a więc sytuacja, w której poszkodowany świadomie lub przez niedbalstwo wybrał zakład oferujący usługi w zawyżonych cenach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2002 r., I CKN 1466/99). To samo odnieść należy do obowiązku poszukiwania najtańszego najmu. W niniejszej sprawie sąd ustalił, że pozwana oferowała poszkodowanemu możliwość najmu pojazdu za jej pośrednictwem. Rozmowę, w imieniu poszkodowanego, prowadził pracownik przedsiębiorstwa powódki, po zapoznaniu się wstępnie z możliwością najmu i zasadami najmu, strona powodowa nie wskazała na żadne niedogodności, które miałyby wiązać się z najem pojazdu od pozwanego. Pracownik powódki faktycznie wskazywał aby ubezpieczyciel przesłał mu warunki najmu. Do dnia zamknięcia rozprawy sąd nie poznał jednak szczególnych preferencji poszkodowanego co do warunków najmu. Nie wskazano jakie warunki pozwanego nie byłyby akceptowane przez poszkodowanego. Stąd sąd przyjął, że istniała możliwość najmu pojazdu zastępczego. Możliwość taka istniała jednak tylko przez 33 dni albowiem za taki okres najmu odszkodowanie wypłacił ubezpieczyciel. Sąd przyjął również w tym okresie stawkę najmu proponowaną przez pozwanego, przyjmują że ubezpieczyciel wypłatą kwoty 5.682,60 złotych zaspokoił roszczenie powoda w zakresie 33 dni najmu.

Sąd przyjął za zasadny dłuższy okres najmu a skoro pozwany takiego okresu nie akceptował, za ów okres należną stawką była stawka rynkowa. Jak ustalił w opinii biegły, powódka stosowała rynkową stawkę najmu (250 złotych netto, 307,50 złotych brutto).

Jako zasadny okres najmu sąd przyjął okres ustalony przez biegłego wynoszący 87 dni, przy założeniu rozliczenia 33 dni, do rozliczenia zostały 54 dni.

Pozwany wskazywał na nadmierny okres, kiedy pojazd przebywał w (...) F. w związku z koniecznością przeprogramowania sterownika. Niewątpliwie był to okres długi, biegły wskazał, że co do zasady taka operacja trwa jeden dzień. Jak ustalono w toku postępowania, takie przeprogramowanie było konieczne, pojazd przewieziono do serwisu, kiedy przeprogramowanie było możliwe (nie kwestionuje tej okoliczności pozwany). Sąd ustalił, że o ile przeprogramowanie trwa dzień, to jednak w (...) F., jak w każdym serwisie, istnieje kolejność obsługi pojazdów. Niezależnie od tego, czy pojazd oczekiwałby w (...) F. (...) dni czy na parkingu strzeżonym 10 dni, do czasu, gdy możliwa była obsługa pojazdu, wcześniejsze przeprogramowanie nie mogło mieść miejsca. Jak wskazał biegły, mimo twierdzeń sprzeciwu, dany pojazd można zaprogramować nie w każdym ale tylko we właściwym dla marki serwisie.

Stąd 54 dni x 307,50 złotych = 16.605 złotych.

Koszt nieuwzględnionych holowań pojazdu sąd uznał jako zasadny. Jak wskazał biegły przeprogramować sterownik mógł serwis (...), naprawa miała miejsce w innym serwisie. Rację ma pozwany wskazując, że można było przeprowadzić naprawę w serwisie (...). Pozwany nie wykazał aby naprawa w serwisie (...) trwałaby szybciej a przynajmniej o tyle szybciej, aby krótsza naprawa zrekompensowała koszt holowania. Również jako zasadne uznano koszty przewozu pojazdu (poszkodowanemu odebrano dowód rejestracyjny) na przegląd ponaprawczy. Pozwany nie wykazał, że jednostka, w której pojazd naprawiano posiadała uprawnienia do przeprowadzenia takiego przeglądu.

Stąd zasądzeniu podlegała kwota kosztów dwóch holowań (2 x 585,48 złotych) 1.170,96 złotych. Stawka holowania nie była przez pozwanego kwestionowana, tym bardziej że pozwany uiścił koszt jednego holowania.

Co do kosztów parkingu, parkowanie było konieczne w określonym miejscu. Poszkodowany zeznał, że nie dysponował garażem, pojazd parkował na ulicy, z pojazdu wyciekały płyny, miał ostre krawędzie, można było dostać się do pojazdu co zdaniem sądu determinowało konieczność pozostawienia pojazdu na parkingu strzeżonym. Niezasadne było jednak stosowanie stawki dziennej parkowania przy parkowaniu długoterminowym, na parkingu z którym przecież powódka współpracuje. Koszt parkowania według stawki dziennej wynosił bowiem 1.168,50 złotych. Z opinii biegłego wynikał średni koszt abonamentu miesięcznego 160 złotych, stąd 3 x 160 złotych daje 480 złotych. Samochód nie parkował trzech miesięcy w ciągu ale znajdował się na parkingu w przeciągu 107 dni a zatem konieczne byłoby wykupienie trzech abonamentów miesięcznych. W zakresie należności wyższej powództwo podlegało oddaleniu.

W zakresie kosztów odbioru pojazdu, pozwany kwestionował ich wysokość stąd powództwo podlegało oddaleniu w przedmiocie tego żądania.

Stąd na rzecz powódki zasądzono kwotę 18.255,96 złotych ( parking 480 złotych, dwa holowania 1.170,96 złotych, najem 16.605 złotych) a w pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W myśl art. 100 k.p.c. koszty powinny być stosunkowo rozdzielone.

Powódka sprawę wygrała w części 62 % a pozwana 38% i w takich proporcjach roliczono poniesione przez strony koszty.

Koszty poniesione przez powoda to opłata od pozwu 1.482 złotych, zaliczka na poczet opinii biegłego 635,66 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą od pełnomocnictwa 3.617 złotych. Suma tych kwot daje 5.734,66 złotych z czego 62% daje 3.555,49 złotych. Koszty poniesione przez pozwanego to koszt opłaty od pełnomocnictwa wynagrodzenie pełnomocnika 3.617 złotych, koszt zaliczki na poczet opinii biegłego 635,67 złotych z czego 38% daje kwotę 1.616,01 złotych. Zatem należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.939,48 złotych (3.555,49 złotych – 1.616,01 złotych). Dodatkowo powódce zwrócono nadpłaconą zaliczkę (800 – 635,66 złotych = 164,34 złotych) a pozwanej 164,33 złotych (800 złotych – 635,67 złotych) w myśl art. 82 i 84 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Nadpłacona zaliczka pozwanej pozostaje do rozliczenia.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE