Sygn. akt V Ca 652/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Bogusława Jarmołowicz-Łochańska

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2020 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. D.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie

z dnia 6 czerwca 2019 r., sygn. akt IC 3855/18

1.zmienia zaskarżony wyrok tylko w ten w ten sposób, że w punkcie trzecim kwotę 947 (dziewięćset czterdzieści siedem ) złotych podwyższa do kwoty 1202 (tysiąc dwieście dwa) złote,

2. oddala apelację w pozostałej części,

3. koszty instancji odwoławczej wzajemne znosi.

Sygn. akt V Ca 652/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 sierpnia 2018 r. J. D. domagał się zasądzenia od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 400 euro wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 grudnia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że dochodzi od pozwanej zryczałtowanego odszkodowania za opóźnienie w podróży. Wyjaśnił, że jego lot relacji K. - A. ((...)) był opóźniony, na skutek czego dotarł on do portu docelowego więcej niż 3 godziny po planowanym czasie przylotu.

Pozwana nie wniosła odpowiedzi na pozew, nikt w imieniu pozwanej nie stawił się na rozprawie.

Wyrokiem zaocznym z dnia 6 czerwca 2019 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie w pkt 1 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 400 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty, w pkt 2 oddalił powództwo w pozostałym zakresie, w pkt 3 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 947,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz w pkt 4 wyrokowi w pkt 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła strona powodowa zaskarżając wyrok w części, tj. w zakresie pkt II. Zarzuciła przy tym Sądowi Rejonowemu:

1. Naruszenie prawa procesowego, to jest art. 339 § 2 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, polegające na:

a. nieuznaniu okoliczności wskazywanych przez powoda w uzasadnieniu pozwu, jako udowodnione, to jest faktu wezwania do zapłaty pozwanej (...) Sp. z o.o., a to pomimo iż pozwana spółka z o.o. (...) nie uczestniczyła aktywnie w postępowaniu (brak wniesionej odpowiedzi na pozew, brak stawiennictwa na rozprawie);

b. błędnym uznaniu, iż fakt wezwania do zapłaty, opisany treścią pozwu mógł budzić poważne wątpliwości lub został też przytoczony celem obejścia prawa, w sytuacji gdy do wezwania zapłaty przedłożono dowód jego nadania za pośrednictwem Poczty Polskiej S.A. w dniu 27 stycznia 2014 roku.

2. Naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 w związku z art. 328 § 2 k.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób:

a. wadliwy, to jest z pominięciem treści wezwania do zapłaty nadanego dnia 27 stycznia 2014 roku za pośrednictwem Poczty Polskiej oraz powszechnie znanych terminów doręczeń wyznaczonego operatora pocztowego, który to nie przekracza 7 dni, co doprowadziło do błędnego wniosku, iż strona powodowa nie wykazała terminu wezwania pozwanej do zapłaty.

3. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 98 § 1-3 k.p.c., poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie polegające na wydaniu postanowienia w przedmiocie rozliczenia kosztów postępowania bez uwzględnienia kosztów postępowania wywołanego zażaleniem strony powodowej na postanowienie z dnia 15 października 2018 roku.

Wobec powyżej przedstawionych zarzutów strona powodowa wniosła o zmianę treści punktu numer 1 zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz strony powodowej J. D. kwoty 400,00 euro wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 06 marca 2014 roku do 01 stycznia 2016 roku oraz z odsetkami ustawowymi w wysokości za opóźnienie liczonymi od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty; zmianę treści punktu numer 3 zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz strony powodowej: kwoty 947,00 złotych, tytułem kosztów procesu przed Sądem I instancji oraz kwoty 255,00 złotych, tytułem kosztów postępowania zażaleniowego; uchylenie pkt 2 skarżonego wyroku oraz zasądzenie od pozwanej sp. z o.o. (...) na rzecz strony powodowej, kosztów postępowania apelacyjnego, wg norm przepisanych. Alternatywnie strona powodowa wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja w części zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności podnieść należy, iż z uwagi na to, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym, stosownie do art. 505 13 § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy podziela natomiast zarzut apelującego dotyczący naruszenia art. 98 § 1-3 k.p.c. skutkujący błędnym ustaleniem wysokości zasądzonych kosztów postępowania. Podnieść należy, iż kodeks postępowania cywilnego nakłada na sąd obowiązek zamieszczenia w orzeczeniu kończącym postępowanie w danej instancji rozstrzygnięcia o kosztach (art. 108 § 1 k.p.c.). W orzeczeniu tym sąd powinien rozstrzygnąć, kto i w jakim zakresie ma ponieść koszty procesu, w tym koszty sądowe. Jeżeli sąd nie orzekł o wszystkich kosztach procesu, tj. zasądził tylko część kosztów, a co do pozostałych kosztów nie wypowiedział się (brak wyraźnego rozstrzygnięcia), oznacza to, że w tej części, w której o nich nie orzekł, żądanie w tym zakresie oddalił (post. SN z 2.3.2012 r., I PZ 33/11 , L.; uchw. SN z 11.12.1972 r., III PZP 14/72 , L.).

Skarżący słusznie podnosi, iż w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy nie rozstrzygnął o kosztach postępowania zażaleniowego wywołanego jego zażaleniem z dnia 6 listopada 2018 r. na postanowienie z dnia 15 października 2018 r. mimo zawartego w nim wniosku o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów przedmiotowego postępowania odwoławczego. Skarżący ma także rację, iż w okolicznościach niniejszej sprawy należało go uznać za stronę wygrywającą albowiem jego roszczenie niemal w całości zostało przez Sąd Rejonowy uwzględnione. W konsekwencji powyższego w ocenie Sądu Okręgowego na rzecz powoda należało zasądzić dodatkowo koszty wywołane wniesionym zażaleniem w kwocie 255 zł, na które złożyła się opłata od zażalenia w kwocie 30 zł oraz wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika procesowego będącego adwokatem zgodnie z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia zażalenia, o czym orzeczono w pkt 1 wyroku.

Z powyższych względów zaskarżony wyrok w zakresie zasądzonych na rzecz powoda kosztów postepowania zaskarżony wyrok podlegał zmianie na podstawie art. 386§1 k.p.c.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów apelacji stwierdzić należy, iż nie zasługują one na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 328 § 2 k.p.c. jest nieuzasadniony, bowiem Sąd Rejonowy dokonał wnikliwej i trafnej oceny przedstawionych w sprawie dowodów, w oparciu o którą wyprowadził również słuszny wniosek odnośnie braku wykazania prawidłowego wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia.

Przepis art. 233 § 1 k.p.c. przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego materiału dowodowego, zaś zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy można uznać za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź doświadczeniem życiowym. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy nie uchybiając przepisom procesowym zgromadził niezbędny materiał dowodowy, a następnie w sposób trafny dokonał jego weryfikacji pod kątem wiarygodności oraz mocy dowodowej i nie przekroczył przy tym granic swobodnej oceny dowodów. Za utrwalony w judykaturze należy uznać pogląd, wedle którego zgłoszony w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może zostać uwzględniony jedynie w przypadku wykazania jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając, a także w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. II CKN 817/00, LEX 56906). Natomiast nie czyni zarzutu tego skutecznym przedstawianie przez skarżącego własnej wersji stanu faktycznego w sprawie, opartej na dokonanej przez siebie odmiennej ocenie dowodów, a nawet możliwość w równym stopniu wyciągnięcia na podstawie tego samego materiału dowodowego odmiennych wniosków (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r. II CKN 572/99, LEX 53136). Naruszenia ww. przepisu powód upatrywał w pominięciu treści wezwania do zapłaty nadanego dnia 27 stycznia 2014 roku za pośrednictwem Poczty Polskiej. Z powyższym nie sposób się zgodzić. W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż Sąd Rejonowy nie pominął w swych rozważaniach treści wezwania do zapłaty z dnia 26 lutego 2014 r., jednak zauważył, że do wezwania nie załączono dowodu potwierdzającego, że pozwany wezwanie to odebrał, a jeśli tak to w jakiej dacie. Brak potwierdzenia odbioru przedmiotowego wezwania determinuje przyjęcie, iż nie zostało wykazane, że strona pozwana otrzymała wezwanie. W ocenie Sądu Okręgowego brak dowodu potwierdzającego odbiór wezwania do zapłaty wywołuje uzasadnione wątpliwości co do twierdzeń powoda, iż pozwany takie wezwanie otrzymał. W konsekwencji również zarzut naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. nie zasługiwał na uwzględnienie, natomiast Sąd Rejonowy zasadnie zastosował art. 455 k.c. z wz. z art. 481 § 1 k.c. Kwestię wymagalności roszczenia reguluje bowiem przepis art. 455 k.c., zgodnie z którym, jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie winno zostać spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania świadczenia. W konsekwencji, w każdym przypadku konieczne jest określenie wysokości dochodzonego żądania oraz sprecyzowanie terminu jego zapłaty. Wobec tego, że brak jest informacji o tym, czy i kiedy wezwanie do zapłaty zostało doręczone pozwanemu, odsetki zostały zasądzone od dnia złożenia pozwu.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację w pozostałym zakresie.

W związku z częściowym uwzględnieniem apelacji strony powodowej o kosztach postępowania w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł w pkt 3 wyroku na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c.