Sygn. akt VI Ca 29/20
Dnia 30 czerwca 2020 roku
Sąd Okręgowy w Zielonej Górze VI Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:
Przewodniczący: Sędzia SO Sławomir Kaczanowski
po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2020 roku w Zielonej Górze
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W.
przeciwko R. D.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Rejonowego w Żaganiu
z dnia 31 października 2019 r., sygn. akt I C 477/18
I. oddala apelację;
II. nie obciąża pozwanego obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz powoda w instancji odwoławczej.
Sędzia SO S. K.
Sygn. akt VI Ca 29/20
wg art. 505 13 § 1 kpc, albowiem Sąd II instancji nie prowadził postepowania dowodowego ani nie ustalał odmiennego stanu faktycznego
Apelacja pozwanego ograniczona była do żądania rozłożenia należności na raty
i ograniczona do zarzutu naruszenia art. 320 kpc.
Podstawą zastosowania tej normy miałyby być niepełnosprawności skarżącego oraz jego niski dochód.
W tak określonych ramach rozpoznania apelacji, gdyż Sąd nie dopatrzył się tego rodzaju uchybień, które bierze pod rozwagę z urzędu, stwierdzić należy oczywistą bezzasadność tego żądania.
Art. 320 kpc stanowi: w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie…
Ocena istniejących szczególnie uzasadnionych wypadków należy do wyłącznej kompetencji sądu. Niepełnosprawność czy też niski dochód nie są okolicznościami, które same w sobie przesądzają o zastosowaniu tej normy. Każdy przypadek bada się indywidualnie
i ocenia na tle całokształtu sytuacji obu stron i interesów obu stron.
Od razu należy zauważyć, że sprawa dotyczy zobowiązania obiektywnie niskiego (co do wysokości) istniejącego od 7 lat i które wiele lat temu miało być spłacone wg zobowiązania pozwanego.
Następnie trzykrotnie odraczano i rozkładano pozwanemu spełnienie świadczenia (ugody stron). Ostatni raz w 2017 roku. Pomimo tego pozwany praktycznie swego zobowiązania nie wykonywał, a ostatniego wcale. Oznacza to, że w procesie od trzech lat całkowicie zaniechał zaspokojenia wierzyciela. Kolejne zaś żądanie rozłożenia na raty nic nie zmieni, bo dochód miesięczny, jaki uzyskuje pozwany i brak podjęcia przez 7 lat działań
i starań zwiększających jego możliwości dochodowe lub polepszających czy też stabilizujących jego dochody, poziom życia, przemawiają za tym, że pozwany jest, jeśli nie trwale, to długotrwale i przewlekle niewypłacalny. Jego zadłużenie już dawno przekroczyło jego możliwości obsługi długu. Wobec osób tego typu nie może sąd stosować tej normy, bo celem
i zadaniem tego przepisu jest zaspokojenie wierzyciela a nie przedłużanie stanu niewypłacalności czy też upadłości konsumenckiej.
Powyższe okoliczności powodują, że rozłożenie należności na raty nie jest możliwe. Pozwany bowiem swoją postawą – zachowaniem sam pozbawił się tej możliwości. Nie ma on rzeczywistej woli spłaty zobowiązania, ograniczając się od 7 lat do deklaracji słownych
i biernych zachowań (trwały brak spłaty).
Osoba niewypłacalna nie może uzyskać rozłożenia na raty zobowiązania, którego i tak nie spłaci.
W efekcie zarzut naruszenia art. 320 kpc jest zarzutem chybionym, pozbawionym racjonalnych podstaw faktycznych i prawnych.
Podstawę orzeczenia stanowi art. 385 kpc.
Mając na uwadze trudną sytuację materialną pozwanego i trudną sytuację osobistą
i zdrowotną, Sąd na podstawie art. 102 kpc nie obciążył pozwanego obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz powoda, wychodząc z założenia, że pozwany ma prawo do kontroli poprawności orzeczenia Sądu I instancji.
Sędzia SO Sławomir Kaczanowski
E.Ś.