Sygn. akt: I C 104/20

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2020 roku

Sąd Rejonowy w Mrągowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

sędzia Krzysztof Połomski

Protokolant:

sekretarz sądowy Milena Ziętak

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2020 roku w Mrągowie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności z siedzibą w W.

przeciwko C. W. (uprzednio: B.)

o zapłatę

powództwo oddala.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  odpis doręczyć:

a)  pełnomocnikowi powoda,

b)  pozwanej z pouczeniem o sprzeciwie,

3.  za 7/14 dni

M., dnia 30 września 2020r.

Sygn. akt I C 104/20

UZASADNIENIE

Powód A. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanej C. W. (uprzednio: B.) kwoty 1.287,63 złotych z odsetkami i kosztami procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwaną należności z umowy świadczenia usług telekomunikacyjnych z dnia 21 października 2015 roku zawartej z P4 sp. z o.o. z siedzibą w W.. Powód wskazał, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 14 czerwca 2017 roku nabył wierzytelność z w/w umowy.

Pozwana C. W. nie zajęła w sprawie żadnego stanowiska.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 21 października 2015 roku C. W. zawarła
z P4 sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

(bezsporne, a nadto dowód: umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych – k. 42-48)

Po początkowym okresie realizacji umowy C. W. rozwiązała ją przed upływem terminu karencyjnego określonego w umowie, w związku z czym
P4 sp. z o.o. z siedzibą w W. naliczyła jej karę umowną w wysokości
1.002,80 złotych.

(dowód: dokumenty księgowe i faktury VAT – k. 49-58)

W dniu 29 czerwca 2017 roku pomiędzy P4 sp. z o.o. z siedzibą w W.
a GetPro Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym
z siedzibą w W. została zawarta umowa cesji wierzytelności obejmująca m.in. wierzytelność względem C. W..

(dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 29 czerwca 2017 roku – k. 72-84)

W dniu 14 czerwca 2017 roku pomiędzy GetPro Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. a A. Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym Wierzytelności z siedzibą w W. została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności obejmująca m.in. wierzytelność względem C. W..

(dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 14 czerwca 2017 roku – k. 137-164)

W dniu 8 października 2019 roku A. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności z siedzibą w W. sporządził propozycję zawarcia ugody obejmującej należności C. W.. Propozycja nie została przyjęta

(bezsporne, a nadto dowód: propozycja zawarcia ugody z dnia 8 października 2019 roku –
k. 60-70)

Sąd zważył, co następuje:

Zgłoszone powództwo jest niezasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na gruncie okoliczności sprawy wskazać należy, że większość okoliczności stanowiących podstawę powództwa została przez stronę powodową wykazana.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że powód wykazał, iż w dniu 21 października
2015 roku pozwana zawarła z P4 sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Świadczy o tym dokument w postaci umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz dokumenty księgowe i faktury VAT potwierdzające realizację tej umowy. W ocenie Sądu powód skutecznie wykazał też, iż wszedł w prawa wierzyciela pierwotnego, tj. P4 sp. z o.o. z siedzibą w W.. Przedstawił bowiem dwie umowy cesji wierzytelności, do których został załączony wyciąg ze wskazaniem wprost osoby pozwanej i identyfikacją jej zobowiązania.

Zgodnie z art. 509 § 1 i § 2 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenia o zaległe odsetki.

W tej sytuacji dalszej analizie Sądu podlegała wyłącznie kwestia ewentualnego przedawnienia dochodzonego roszczenia.

Zgodnie z treścią art. 118 kc, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Natomiast art. 125 § 1 kc stanowi, że roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego
do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd przedawnia się z upływem sześciu lat.

Niewątpliwie roszczenia firmy telekomunikacyjnej związane z zawartą
z konsumentem umową o świadczenie usług telekomunikacyjnych są związane
z prowadzeniem działalności gospodarczej i ogólny termin ich przedawnienia – zgodnie
z przedstawionymi powyżej regułami – wynosi trzy lata.

W niniejszej sprawie przedłożony do akt materiał dowodowy pozwala na wysnucie jednoznacznych wniosków co do daty wymagalności roszczeń wynikających z umowy
o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Poszczególne roszczenia składające się na żądanie pozwu stały się wymagalne w okresie od 10 lutego do 18 maja 2016 roku ( vide: dokumenty księgowe i faktury VAT – k. 49-58)

W świetle aktualnego brzmienia art. 118 zd. drugie kc termin przedawnienia roszczenia zgłoszonego w pozwie winien co do zasady nastąpić z końcem 2019 roku. Pozew w sprawie został zaś wniesiony w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dniu
5 grudnia 2019 roku, a zatem przed upływem tego okresu. W tym kierunku przebiegało wnioskowanie strony powodowej, która stała na stanowisku, że wnosząc pozew w niniejszej sprawie skutecznie doprowadziła do przerwania biegu przedawnienia.

Otóż takie rozumowanie należy ocenić jako nieprawidłowe i nie znajdujące oparcia
w przepisach prawa. W niniejszym przypadku bowiem nie mogły mieć zastosowania aktualne przepisy dotyczące przedawnienia, bowiem stosownie do treści art. 5 ust. 2 ustawy z dnia
13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018r. poz. 1104) jeżeli zgodnie z ustawą zmienianą w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

W niniejszym przypadku nie ulega wątpliwości, że bieg terminu przedawnienia rozpoczął się przed dniem wejścia w życie w/w ustawy. Nie ulega również wątpliwości,
iż przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia nastąpiłoby ono wcześniej niż przy uwzględnieniu przepisów aktualnie obowiązujących. A zatem in concreto przedawnienie nastąpiło z upływem tego wcześniejszego terminu, tj. co do ostatniego z grupy roszczeń z upływem dnia 18 maja 2019 roku.

Mając zatem powyższe na uwadze – na podstawie art. 118 kc w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw – orzeczono jak w sentencji wyroku.

/-/ sędzia Krzysztof Połomski

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda,

3.  za 14 dni lub z apelacją.

M., dnia 13.10.2020r.