Sygn. akt VIII Ca 275/20
Dnia 18 sierpnia 2020 r.
Sąd Okręgowy w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący – Sędzia Marek Paczkowski (spr.)
po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2020 r. w Toruniu
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W.
przeciwko M. M.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanej
od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu
z dnia 25 października 2019 r.
sygn. akt X C 1092/19
I. oddala apelację;
II. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 900zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w instancji odwoławczej.
Sygn. akt VIII Ca 275/20
Wyrokiem z dnia 25 października 2019 r. Sąd Rejonowy w Toruniu w sprawie
o sygn. X C 1092/19 z powództwa Banku (...) S.A w W. przeciwko M. M. w punkcie I. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 9465,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 9228,06 zł od dnia 22 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty, a w punkcie II. orzekł o kosztach procesu.
Uzasadnienie rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajduje się na k. 179 - 180v akt.
Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana, zaskarżając wyrok w całości i wnosząc o jego zmianę, poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania za obie instancje, według norm przepisanych; ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji (k. 184 - 187 akt).
W odpowiedzi na apelację, strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji pozwanej w całości oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych (k. 224 - 227 akt).
Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:
Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.
Ustalenia faktyczne Sądu I instancji są prawidłowe i znajdują wsparcie
w zgromadzonym materiale dowodowym, ocenionym należycie, bez naruszenia granic swobody sędziowskiej. W konsekwencji Sąd Okręgowy podzielił je we wskazanym zakresie i przyjął za własne.
Istota sporu sprowadza się do wykładni przepisów art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 1104, dalej: ustawy). Zgodnie z treścią tych przepisów do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1 (kodeks cywilny), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (ust. 1). Jeżeli zgodnie z ustawą zmienianą w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu (ust. 2).
Gramatyczna wykładnia cytowanego przepisu wskazuje na to, że szczególna regulacja z art. 5 ust. 2 ustawy obejmuje roszczenia, dla których skrócono termin przedawnienia, tj. roszczenia, które zgodnie z art. 118 k.c. i 125 § 1 k.c. w brzmieniu sprzed wejścia w życie przedmiotowej ustawy przedawniały się
z upływem 10 lat. W przypadku takich roszczeń jeżeli przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu. Regulacja ta została wyraźnie ograniczona do jedynie tych roszczeń, dla których nowy termin przedawnienia (krótszy – 6-letni) upływa wcześniej niż dotychczasowy termin 10-letni. W konsekwencji nie znajdzie ona zastosowania do roszczeń związanych
z prowadzeniem działalności gospodarczej – termin ich przedawnienia nie uległ bowiem zmianie i nadal wynosi 3 lata.
W oparciu o powyższe należy stwierdzić, że dokonana i przedstawiona
w apelacji pozwanej interpretacja przepisu art. 5 ustawy jest błędna. Tak jak już wskazano wyżej - zdanie drugie art. 5 ust. 2 ustawy stanowi wyjątek od regulacji wskazanej w zdaniu pierwszym tego przepisu i nie ma zastosowania do roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Skoro zatem bieg terminu przedawnienia w przedmiotowej sprawie upływał w dniu 31 grudnia 2018 r., a pozew został nadany za pośrednictwem poczty dnia 28 grudnia 2018 r., tym samym należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, iż roszczenie dochodzone pozwem nie było przedawnione na dzień wniesienia pozwu.
Bezzasadny był również zarzut naruszenia art. 118 k.c. w zw. z art. 5 ust.
3 ustawy, poprzez wadliwą wykładnię tych przepisów i w efekcie uznanie, że wobec pozwanej, będącej konsumentką, może dojść do wydłużenia terminu przedawnienia.
Sąd Okręgowy podziela stanowisko powoda wyrażone w odpowiedzi na apelację, iż treść art. 5 ust. 3 ustawy wyraźnie odnosi się jedynie do roszczeń przysługujących konsumentom, a nie do roszczeń skierowanych przeciwko konsumentom. W niniejszej sprawie powodem jest Bank (...) S.A.
w W., a więc podmiot, który bez wątpienia nie jest konsumentem. Tym samym brak podstaw do zastosowania art. 5 ust. 3 ustawy w przedmiotowej sprawie.
Mając na uwadze powyższe apelację pozwanej uznać należało za bezzasadną. Sąd Okręgowy oddalił zatem apelację, stosownie do art. 385 k.p.c., orzekając o tym w pkt I. sentencji wyroku.
O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i § 10 ust.1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265), obciążając pozwaną jako przegrywającą proces w całości obowiązkiem zwrotu kosztów poniesionych przez powoda, na które składało się wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym.