UZASADNIENIE

Decyzją z 1.07.2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z 8.04.2019 r. odmówił W. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do prac, gdyż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z 25.06.2019 r. ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy, wobec czego brak jest podstaw do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.

/decyzja – k. 60 akt ZUS/

Ubezpieczony, będąc reprezentowanym przez radcę prawnego, złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy oraz o zasądzenie na jego rzecz od organu rentowego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

/odwołanie – k. 3-7/

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

/odpowiedź na odwołanie – k. 99/

W piśmie procesowym z 29.04.2020 r. ZUS wniósł o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez organ rentowy na podstawie art. 477 [14] §4 k.p.c., argumentując, że nową okolicznością nieznaną organowi rentowemu w dacie wydania kwestionowanej decyzji z 1.07.2019 r., a która ujawniła się dopiero 20.08.2019 r. było złożenie tego dnia przez pełnomocnika wnioskodawcy dokumentacji z hospitalizacji ubezpieczonego od 17 do 19.07.2019 r., w czasie której wykonano u niego kolejną karniografię, która skutkowała interwencją kardiochirurgiczną.

/pismo procesowe ZUS k.131/

Na rozprawie w dn. 17.09.2020 r. - bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku w n/n sprawie – pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie, a pełnomocnik ZUS wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez ZUS w związku z nowymi okolicznościami, które pojawiły się w sprawie.

/e-prot. z 9.09.2020 r.: 00:01:28, 00:02:07, 00:15:16, 00:15:42/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. W. urodził się w dniu (...) Z zawodu jest inżynierem rolnikiem. Ostatnio pracował jako technolog produkcji pasz do 31.08.2012 r. Od 1.09.2012 r. do 24.02.2013 r. pobierał zasiłek chorobowy. W styczniu 2014 r. przeszedł zawał mięśnia sercowego.

/bezsporne, świadectwo pracy k. 147 dokumentacji medycznej w aktach ZUS, zaświadczenie k. 15 akt ZUS/

Od 1.09.2014 r. do 30.04.2019 r. wnioskodawca otrzymywał okresową rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/decyzje -k. 27, k. 41, k. 48, k. 53 akta ZUS/

W dniu 8.04.2019 r. wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – k. 55 akt ZUS/

Lekarz Orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawcy i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej a także uwzględniając opinię specjalisyczną lekarza konsultanta neurologa, rozpoznał u niego przewlekłą chorobę niedokrwienną serca, stan po zawale sercowym w styczniu 2014 r. leczony P. (...) z implantacją stentu, nadciśnienie tętnicze, napadowe FA, zawroty głowy.

Orzeczeniem z 15.05.2019 r. Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k. 57 akt ZUS, opinia lekarska Lekarza Orzecznika ZUS – k. 145 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

Na skutek sprzeciwu wnioskodawcy, Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawcy i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u niego przewlekłą chorobę niedokrwienną serca, stan po zawale sercowym w styczniu 2014 r. leczony P. (...) + DES, nadciśnienie tętnicze, napadowe migotanie przedsionków, zawroty głowy.

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z 25.06.2019 r. uznała, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/sprzeciw k. 152 dokumentacji medycznej w aktach ZUS, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. 27 akt ZUS, opinia lekarska Komisji Lekarskiej ZUS – k. 154 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z 25.06.2019 r., organ rentowy decyzją z 1.07.2019 r., odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/decyzja – k. 60 akt ZUS/

Organ rentowy przed wydaniem skarżonej decyzji dysponował dokumentacją leczenia ambulatoryjnego wnioskodawcy z przyczyn kardiologicznych z kilku lat oraz karty o hospitalizacji od 2014 r. do marca 2019 r.

/ bezsporne/

Po wydaniu skarżonej decyzji wnioskodawca był hospitalizowany od 17 do 19.07.2019 r. W czasie tej hospitalizacji wykonano u niego kolejną karniografię, która skutkowała interwencją kardiochirurgiczną.

/ karta informacyjna k. 79/

Z dokumentu z 12.09.2020 r. wynika, że wnioskodawca jest zakwalifikowany do zabiegu angioplastyki czyli poszerzania żył

/dokument z 12.09.2020 r. k. 155/

W badaniu sądowo – kardiologicznym u wnioskodawcy rozpoznano przewlekłą chorobę niedokrwienną serca z okresowymi zaostrzeniami, stan po przebytym zawale mięśnia serca ściany przedniej w 2014 r., stan po koronaroplastyce gałęzi zstępującej przedniej lewej tętnicy wieńcowej z założeniem stentu w 2014 r., nasilenie dolegliwości stenokardialnych, leczenie szpitalne w 2015 r., 2 razy w 2019 r., przewlekłą niewydolność serca, hipokinezę kliku segmentów ściany przedniej, przegrody z obniżoną EF 52% (19.07.2019 r.), zaburzenia komorowe rytmu serca, napadowe migotanie przedsionków, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia gospodarki lipidowej. Wnioskodawca z zawodu inżynier rolnik z punktu widzenia kardiologii może wykonywać inną pracę bez wysiłku fizycznego w niepełnym wymiarze godzin. Istnieją szanse na poprawę zdrowia wnioskodawcy. Badaniem koronarografia w lipcu 2019 r. stwierdzono dobry efekt koronaroplastyki z 2014 r. bez wskazań do ponownej P.. Problem leczenia rehabilitacji należy do lekarza leczącego – wnioskodawca jest aktualnie leczony. Bez karty informacyjnej o hospitalizacji wnioskodawcy od 17 do 19.07.2019 r. ocena sądowo - kardiologicza byłaby taka sama. W marcu 2019 r. wnioskodawca leżał w szpitalu i też wtedy stwierdzono u niego chorobę niedokrwienną serca i migotanie przedsionków, a w lipcu 2019 r. wnioskodawca miał przeprowadzony kolejny zabieg - koronagrafię.

Z przyczyn kardiologicznych uznano wnioskodawcę za częściowo niezdolnego do pracy przy znacznym stopniu ograniczenia zdolności do wykonywania pracy zarobkowej na okres od 1.05.2019 r. do 1.05.2020 r., co oznacza roczny okres długotrwałej częściowej niezdolności do pracy.

Natomiast dokument z 12.09.2020 r. z punktu widzenia kardiologicznego nie ma znaczenia dla oceny zdolności do pracy wnioskodawcy na dzień wydania zaskarżonej decyzji z 1.07.2019 r., albowiem z dokumentu tego wynika, że wnioskodawca jest zakwalifikowany do zabiegu angioplastyki czyli poszerzania żył, można u odwołującego stwierdzić pogorszenie w części zwężenia i jest to nowa okoliczność, która może stanowić podstawę do złożenia nowego wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy po maju 2020 r. W maju 2020 r. wnioskodawca mógł być zdolny do pracy z przyczyn kardiologicznych.

/pisemna opinia biegłego kardiologa k. 104-105, uzupełniająca pisemna opinia biegłego kardiologa k. 143, ustna opinia uzupełniająca biegłego kardiologa e-prot. z 17.09.2020 r.: 00:02:24/

W badaniu sądowo – psychiatrycznym uznano wnioskodawcę za zdolnego do pracy zawodowej. Wnioskodawca nigdy nie leczył się psychiatrycznie i z punktu widzenia psychiatrii jest zdolny do pracy

/pisemna opinia biegłego psychiatry k. 113-116/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o powołane dokumenty oraz opinie biegłych lekarzy specjalistów kardiologa i psychiatry. Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał w/w opinie biegłych za wiarygodne, gdyż są rzetelne i sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Opinie zostały sporządzone w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki badania bezpośredniego. Kluczową w sprawie jest jednak opinia biegłego kardiologa, albowiem biegły psychiatra nie stwierdził u wnioskodawcy jakichkolwiek schorzeń psychiatrycznych, odwołujący nigdy też nie leczył się psychiatrycznie i w efekcie biegły psychiatra uznał z punktu widzenia własnej specjalizacji medycznej, że wnioskodawca jest zdolny do pracy.

Natomiast biegły kardiolog zdiagnozował u wnioskodawcy schorzenia kardiologiczne, ocenił ich wpływ na sprawność jego organizmu i zdolność wnioskodawcy do wykonywania pracy, odnosząc swą ocenę do jego doświadczenia i kwalifikacji zawodowych. Opinie biegłego kardiologa są pełne, nie zawierają sprzeczności ani braków, które pozbawiałyby ich mocy dowodowej, zostały przekonująco uzasadnione, a zawarty w nich końcowy wniosek orzeczniczy logicznie wynika z przeprowadzonych badań i analizy dokumentacji medycznej. Istotną dla rozstrzygnięcia kwestią okazało się, czy złożona dopiero 20.08.2019 r. karta informacyjna z hospitalizacji wnioskodawcy z przyczyn kardiologicznych od 17 do 19.07.2019 r. a zatem po wydaniu skarżonej decyzji z 1.07.2019 r. była jak twierdził organ rentowy nową okolicznością nieznana organowi rentowemu w dniu wydania kwestionowanej decyzji uzasadniającą uchylenie tejże decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania zgodnie z wnioskiem ZUS, czy też nie miała wpływu na ocenę zdolności do pracy na dzień wydania skarżonej decyzji z uwagi na schorzenia kardiologiczne ubezpieczonego. W tym zakresie biegły kardiolog jednoznacznie uznał, że karta informacyjna z leczenia szpitalnego od 17 do 19.07.2019 r. nie wpływa na ocenę zdolności do pracy wnioskodawcy na dzień wydania zaskarżonej decyzji, albowiem również we wcześniejszej dokumentacji z marca 2019 r. kiedy wnioskodawca leżał w szpitalu, a którą dysponował ZUS w dniu wydania rzeczonej decyzji, stwierdzono, że odwołujący ma przewlekłą niedokrwienną chorobę serca, migotanie przedsionków, natomiast w lipcu 2019 r. miał przeprowadzony jedynie kolejny zabieg - koronarografię. Biegły kardiolog jednoznacznie wyjaśnił, że na podstawie dokumentacji z leczenia kardiologicznego wnioskodawcy przed hospitalizacją w lipcu 2019 r. - jego stan zdrowia z przyczyn kardiologicznych powodował częściową niezdolność do pracy od 1.05.2019 r. do 1.05.2020 r. O rzetelności biegłego kardiologa przy formułowaniu wniosków końcowych w opinii świadczy i to, że biegły ten uznał, iż kolejny dokument z 12.09.2020 r. co prawda potwierdza nową okoliczność w postaci pogorszenia stanu zdrowia wnioskodawcy z uwagi na zwężenie żył i jego kwalifikację do zabiegu angioplastyki, jednakże jest to nowa okoliczność powstała dopiero po 1.05.2020 r. i nie mająca znaczenia dla oceny zdolności do pracy wnioskodawcy na dzień wydania decyzji z 1.07.2019 r., natomiast może uzasadniać kolejny nowy wniosek o rentę ale po 1.05.2020 r., a zatem nie ma wpływu na rozstrzygnięcie w n/n sprawie. W ocenie sądu brak jest podstaw aby zdyskredytować opinie biegłego kardiologa wydane w sprawie, które w sposób wyczerpujący i staranny wyjaśniły wszelkie wątpliwości w n/n sprawie.

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika wnioskodawcy o przesłuchanie odwołującego jako nieistotny w sprawie. Dodać należy, że dowód z opinii biegłego jest tak zwanym dowodem niezastępowalnym – co oznacza, że nie może go zastąpić żaden inny dowód, a w tym zeznania świadków czy stron. Okoliczności wymagających wiedzy specjalnej, takich jak ocena zdolności do pracy z uwagi na stan zdrowia z punktu widzenia danej specjalizacji lekarskiej, nie można ustalić na podstawie żadnego innego dowodu niż opinia biegłego lekarza specjalisty w danej dziedzinie medycyny. W sprawie wypowiedzieli się biegli o specjalności lekarskiej właściwej ze względu na schorzenia wnioskodawcy, a sprawa dojrzała do jej rozstrzygnięcia merytorycznego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1270) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność powstała w okresach wymienionych w cytowanym przepisie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Brak choćby jednego z warunków wymienionych w art. 57 ww. ustawy powoduje brak prawa do świadczenia.

W niniejszej sprawie spór między stronami ograniczał się do oceny stanu zdrowia ubezpieczonego pod kątem niezdolności do pracy.

Zgodnie z treścią art. 12 ww. ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z samej definicji częściowej niezdolności do pracy wynika, że ubezpieczony może utracić zdolność do pracy w określonym stopniu, a mimo to nie nabyć prawa do renty. Znaczenie ma dopiero utrata zdolności do pracy w znacznym stopniu. Wprawdzie ustawodawca nie wyjaśnia, jak należy rozumieć znaczny stopień utraty zdolności do pracy, tym niemniej semantycznie pojęcie „w znacznym stopniu” oznacza „w stopniu większym niż połowa zwykłej zdolności do pracy” (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13 października
2008 r., I UK 106/08, niepublikowany). Przy takim założeniu można przyjąć, że z art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach wynika granica ochrony ubezpieczeniowej, gdyż prawa do renty nie ma ubezpieczony, który utracił zdolność do pracy w stopniu mniejszym niż znaczny (mniejszym niż połowa zwykłej zdolności do pracy). Można zatem stwierdzić, że utrata w nieznacznym stopniu (na pewno w mniejszym niż znaczny stopień) zdolności do pracy nie uprawnia do ustalenia niezdolności do pracy (choćby częściowej) jako przesłanki prawa do renty. I odwrotnie, utrata zdolności do pracy w znacznym stopniu (większym niż połowa zwykłej zdolności do pracy) uprawnia do ustalenia częściowej niezdolności do pracy jako przesłanki prawa do renty na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się natomiast stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji i możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1 ww. ustawy).

W definicji niezdolności do pracy ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował istnienie potencjalnej przydatności do pracy. Chodzi zatem o zdolność do pracy zarobkowej nie tylko jako zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy, ale zdolność do podjęcia pracy w ogóle, z uwzględnieniem rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku, predyspozycji psychofizycznych.

Zdolność do pracy ma dwa elementy: biologiczny (ogólna sprawność psychofizyczna) i gospodarczy (przydatność na rynku pracy). Należało zatem ustalić, czy ubezpieczony jest zdolny do wykonywania pracy w dotychczasowym pełnym zakresie, czy jego kwalifikacje pozwalają na wykonywanie innej pracy, czy dla utrzymania aktywności zawodowej konieczne jest przekwalifikowanie.

Niezdolność do wykonywania dotychczasowej pracy nie jest kryterium niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 ww. ustawy. Brak możliwości wykonywania dotychczasowej pracy nie jest wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy, gdy jest możliwe podjęcie innej pracy (w swoim zawodzie, bez przekwalifikowania lub gdy rokowanie co do przekwalifikowania jest pozytywne). Niezdolność do wykonywania dotychczasowej pracy jest warunkiem koniecznym do ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym jeżeli wiek, poziom wykształcenia, predyspozycje psychofizyczne dają podstawy do uznania, że jest możliwe podjęcie pracy w zawodzie albo po przekwalifikowaniu.

O częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, ale ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnie z kwalifikacjami.

Sąd wydając wyrok dał wiarę opiniom biegłych lekarzy kardiologa i psychiatry, gdyż opinie te są logiczne, rzetelnie a wnioski końcowe zostały przez biegłych starannie uzasadnione.

W sprawie kluczowe znaczenie miała jednak wyłącznie opinia biegłego kardiologa, która jednoznacznie wskazuje, że wnioskodawca jest niezdolny częściowo do pracy na dalszy okres od 1.05.2019 r. do 1.05.2020 r. z przyczyn kardiologicznych. Biegły kardiolog rozpoznał u wnioskodawcy przewlekłą chorobę niedokrwienną serca z okresowymi zaostrzeniami, stan po przebytym zawale mięśnia serca ściany przedniej w 2014 r., stan po koronaroplastyce gałęzi zstępującej przedniej lewej tętnicy wieńcowej z założeniem stentu w 2014 r., nasilenie dolegliwości stenokardialnych, leczenie szpitalne w 2015 r., 2 razy w 2019 r., przewlekłą niewydolność serca, hipokinezę kliku segmentów ściany przedniej, przegrody z obniżoną EF 52% (19.07.2019 r.), zaburzenia komorowe rytmu serca, napadowe migotanie przedsionków, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia gospodarki lipidowej. Biegły kardiolog stwierdził, że wnioskodawca z zawodu inżynier rolnik z punktu widzenia kardiologii może wykonywać inną pracę bez wysiłku fizycznego w niepełnym wymiarze godzin, a także, że istnieją szanse na poprawę zdrowia wnioskodawcy.

Sąd uznał przy tym, że nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek ZUS o uchylenie skarżonej decyzji z 1.07.2019 r. z uwagi na złożenie w dniu 20.08.2019 r. karty informacyjnej z leczenia szpitalnego odwołującego w dniach 17-19.07.2019 r., gdyż nie stanowiło to nowej okoliczności w rozumieniu artykułu 47714 § 4 KPC. W przepisie tym mowa bowiem o "nowych okolicznościach", które, choć powstałe po wniesieniu odwołania, mają znaczenie dla oceny stanu zdrowia do dnia decyzji. Dla przykładu, "nowe okoliczności" to schorzenia istniejące przed wydaniem decyzji, lecz wykazane przez ubezpieczonego dopiero po wniesieniu odwołania do sądu albo ujawnione na podstawie badań lekarskich w trakcie postępowania sądowego i których nie oceniał ani lekarz orzecznik, ani komisja lekarska organu rentowego. Co do zastosowania art. 47714 § 4 KPC, w ocenie Sądu w realiach badanej sprawy nietrafne jest stwierdzenie organu rentowego o pojawieniu się w sprawie nowej okoliczności wobec złożenia karty informacyjnej z hospitalizacji wnioskodawcy od 17 do 19.07.2019 r., która nie była oceniana przez organ rentowy, a która powodowałaby konieczność uchylenia decyzji. W niniejszej sprawie nie można mówić o nowych okolicznościach co do hospitalizacji od 17 do 19.07.2019 r. wnioskodawcy, bowiem dolegliwości kardiologiczne stwierdzone kartą informacyjną z tej hospitalizacji jako dokumentem powstałym po wydaniu zaskarżonej decyzji, w istocie dotyczą wciąż tych samych schorzeń, które były już przedmiotem badania komisji lekarskiej ZUS. Biegły kardiolog jednoznacznie wyjaśnił, że już z dokumentacji z marca 2019 r., którą w dacie wydania zaskarżonej decyzji posiadał ZUS, wynika, że wnioskodawca leżał w szpitalu i że także wtedy stwierdzono u niego chorobę niedokrwienną serca i migotanie przedsionków. Biegły kardiolog w swojej uzupełniającej ustnej opinii wskazał, że te właśnie schorzenia, które wynikały już z dokumentacji z marca 2019 r. stanowiły podstawę do przyjęcia częściowej niezdolności do pracy od 1.05.2019 r. do 1.05.2020 r. a karta informacyjna z hospitalizacji od 17 do 19.07.2019 r. nie ujawnia żadnych innych nowych okoliczności lub powstałych po wydaniu decyzji organu rentowego z 1.07.2019 r., które by uzasadniały wystąpienie z nowym wnioskiem o rozpoznanie sprawy i winny byłyby skutkować kolejną decyzją organu rentowego Pogorszenie stanu zdrowia w zakresie istniejącego schorzenia, przed wydaniem zaskarżonej decyzji nie jest nową okolicznością w sprawie w rozumieniu art. 47714 § 4 KPC (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 26 lutego 2019 r., III AUa 328/18, Legalis Numer 2241936 ).

Natomiast kolejny nowy dokument z 12.09.2020 r. zgodnie z opinią biegłego kardiologa nie ma znaczenia dla oceny zdolności do pracy wnioskodawcy na dzień wydania zaskarżonej decyzji z 1.07.2019 r., albowiem biegły kardiolog wyjaśnił, że z dokumentu tego wynika, że wnioskodawca jest zakwalifikowany do zabiegu angioplastyki czyli poszerzania żył, można u odwołującego stwierdzić pogorszenie w części zwężenia i jest to nowa okoliczność, która może stanowić podstawę do złożenia przez skarżącego nowego wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy po maju 2020 r. Ta okoliczność nie była poddana ocenie organu rentowego w postępowaniu administracyjnym. Biegły kardiolog wskazał, że w maju 2020 r. wnioskodawca mógł być zdolny do pracy z przyczyn kardiologicznych. Sąd natomiast w sprawie dotyczącej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, nie może orzekać co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy, które powstały po dniu złożenia odwołania od decyzji (zob. wyrok
Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 21 lutego 2019 r., III AUa 285/18 , Legalis Numer 2248745 ). W sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego sąd kontroluje jej zgodność z prawem w odniesieniu do stanu rzeczy (faktycznego i prawnego) istniejącego w chwili wydania przez organ rentowy decyzji. O zasadności rozstrzygnięcia organu decydują zatem okoliczności istniejące w chwili wydania decyzji, natomiast postępowanie sądowe ma charakter odwoławczy, sprawdzający i weryfikujący. Z istoty spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych wynika, że nowe okoliczności ujawnione lub powstałe po wydaniu decyzji organu rentowego uzasadniają wystąpienie z nowym wnioskiem o rozpoznanie sprawy, co skutkować winno kolejną decyzją organu rentowego, która następnie może zostać poddana weryfikacji sądowej i taki też charakter maja zgodnie z opinią biegłego kardiologa okoliczności wynikające z dokumentu z 12.09.2020 r. (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 12 kwietnia 2018 r.III AUa 37/17, Legalis Numer 1782991).

Zaznaczyć należy, że sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2000 roku, I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Podkreślić należy w tym miejscu, że przy ocenie biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (tak SN w wyroku z 13.10.1987 r., II URN 228/87, (...)).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy za okres od 1.05. 2019 r. do 1.05.2020 r., o czym orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach Sąd orzekł, jak w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw z. § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( tj. Dz. U. z 2018 r., poz.265) zasądzając na rzecz wnioskodawcy jako strony wygrywającej od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. 180 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

A.P.

z/odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS, wypożyczając akta ZUS

12.10.20r.