UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym.

Pozwem z dnia 20 sierpnia 2019 r. powodowie F. S. i P. Ł. wnieśli przeciwko (...) Towarzystwu (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 1600 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 1200 zł od dnia 7 października 2017 r. do dnia zapłaty, 400 zł od dnia 20 października 2017 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu, wskazali, iż dnia 2 września 2017 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki T. nr rej. (...), należący do A. i M. T.. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z Towarzystwem (...) spółką akcyjną w W.. W związku z wszczętym postępowaniem likwidacyjnym ubezpieczyciel sprawcy szkody ustalił wysokość szkody na kwotę 1901,57 zł.

Poszkodowani kwestionując wysokość przyznanego odszkodowania, zwrócili się do powodów o pomoc w dochodzeniu należnego odszkodowania. W sporządzonej na zlecenie poszkodowanych kalkulacji naprawy, niezależny rzeczoznawca ustalił koszt naprawy na kwotę 8613,42 zł, obciążając poszkodowanych kwotą 400 zł za jej sporządzenie.

Na skutek odwołania od decyzji ubezpieczyciela wnosząc o przyznanie dalszego odszkodowania w kwocie 6711,85 zł oraz kwoty 400 zł tytułem kosztu sporządzenia kalkulacji. Pozwany przyznał dopłatę do odszkodowania w kwocie 2713,61 zł brutto, odmawiając wypłaty dalszego odszkodowania, mimo wezwania do zapłaty pozostałej kwoty w wysokości 4398,24 zł.

Niniejszym pozwem powodowie dochodzą jedynie części należnego odszkodowania w kwocie 1600 zł, na którą składają się kwoty 1200 zł tytułem części odszkodowania za uszkodzenie pojazdu oraz 400 zł tytułem koszów sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy.

Nakazem zapłaty z dnia 27 sierpnia 2019 r. orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W. wniosło sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu, pozwany podniósł, iż wypłacona dotychczas kwota odszkodowania- łącznie 4615,18 zł brutto, w pełni zaspokaja roszczenie powodów, zaś koszt naprawy wskazany w prywatnej kalkulacji został znacznie zawyżony. Nadto poszkodowany nie skorzystał z oferty zakupu części oferowanych przez ubezpieczyciela z rabatem. Pozwany podniósł również iż koszt naprawy winien zostać ustalony na podstawie faktycznie poniesionych kosztów naprawy lub ubytku wartości pojazdu w przypadku jego sprzedaży. Finalnie pozwany zakwestionował roszczenie powodów w zakresie kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy.

Pismem z dnia 12 maja 2020 r. powodowie rozszerzyli powództwo o kwotę 1662,17 zł wnosząc o zasądzenie łącznej kwoty 3262,17 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 2862,17 zł od dnia 7 października 2017 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 400 zł od dnia 20 października 2017 r. do dnia zapłaty, podtrzymując żądaniem zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 2 września 2017 r. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki T. nr rej. (...) należący do A. i M. T.. Sprawca zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową na podstawie ważnej polisy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z Towarzystwem (...) spółką akcyjną w W..

Poszkodowani dokonali zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy szkody który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne.

Dowód:

- akta szkody płyta CD k. 65v.;

- zeznania świadka A. T. (1) k. 100;

- zeznania świadka M. T. k. 100;

Na podstawie kalkulacji naprawy z dnia 6 września 2017 r. ustalono wysokość szkody w pojeździe poszkodowanych na kwotę 1901,57 zł brutto, wobec czego decyzją z dnia 22 września 2019 r. ubezpieczyciel szkody przyznał poszkodowanym odszkodowanie w kwocie 1901,57 zł brutto.

Dowód:

- kalkulacja WARTA z dnia 6 września 2017 r. k. 8v.-11, 66v.-69;

- informacja o wysokości szkody k. 8;

- decyzja (...) z dnia 22 września 2017 r. k. 29, 66;

- zeznania świadka M. T. k. 100;

Poszkodowani kwestionując wysokość przyznanego odszkodowania, dnia 14 września 2017 r. udzielili pełnomocnictwa F. S., celem dochodzenia dalszego odszkodowania.

Dowód:

- pełnomocnictwa k. 12-13;

- zeznania świadka A. T. (1) k. 100;

- zeznania świadka M. T. k. 100;

Dnia 18 września 2017 r. na zlecenie poszkodowanego M. T. niezależny rzeczoznawca M. M. sporządził kalkulację naprawy pojazdu poszkodowanego, ustalając jej koszt na kwotę 8613,42 zł brutto.

Dnia 18 września 2017 r. M. M. wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 400 zł brutto tytułem sporządzenia kalkulacji naprawy dotyczącej pojazdu marki T. (...) nr rej. (...).

Dowód:

- kalkulacja z dnia 18 września 2017 r. k. 14-27;

- faktura VAT k. 28;

Pismem z dnia 25 września 2017 r. doręczonym 5 października 2017 r. F. S. jako pełnomocnik poszkodowanych wezwał pozwane towarzystwo ubezpieczeń do zapłaty łącznej kwoty 7111,85 zł na którą składały się kwoty 6711,85 zł tytułem kosztów naprawy oraz kwota 400 zł tytułem kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy.

Dowód:
- wezwanie do zapłaty z dania 25 września 2017 r. k. 30-35;

- dowód nadania i odbioru k. 36;

- zeznania świadka A. T. (1) k. 100;

Decyzją z dnia 20 października 2017 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń przyznało dopłatę do odszkodowania w kwocie 2713,61 zł brutto.

Dowód:

- decyzja WARTA z dnia 20 października 2017 r. k. 39, 70;

- zweryfikowana kalkulacja k. 71-74;

Pismem z dnia 1 grudnia 2017 r. F. S. działający w imieniu poszkodowanych wezwał ubezpieczyciela sprawcy szkody do zapłaty dalszego odszkodowania w łącznej kwocie 4398,24 zł w terminie 7 dni.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 1 grudnia 2017 r. k. 40-42;

- dowód nadania i doręczenia k. 43;

Decyzją z dnia 22 grudnia 2017 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń odmówiło wypłaty dalszego odszkodowania.

Dowód:

- decyzja WARTA z dnia 22 grudnia 2017 r. k. 75-76;

- porozumienia z warsztatami k. 77-86;

- wydruk historii pojazdu k. 87-88;

Dnia 28 lutego 2019 r. poszkodowani M. i A. T. (2) zawarli z powodami- F. S. i P. Ł. umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przelali na rzecz powodów, wierzytelność przysługującą im w stosunku do Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W., z tytułu zdarzenia z dnia 2 września 2017 r.

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności z dnia 28 lutego 2019 r. k. 44;

- zawiadomienie o cesji z dnia 1 marca 2019 r. k. 45;

- wiadomości e-mail z dnia 4 marca 2019 r. k. 46;

Koszty naprawy samochodu marki T. (...) o nr rej. (...) usuwającej uszkodzenia i przywracającej pojazd do stanu sprzed zdarzenia kolizyjnego zaistniałego dnia 2 września 2017 r., wykonanej w okresie zaistnienia szkody w niezależnym warsztacie blacharsko-lakierniczym, działającym na terenie zamieszkania poszkodowanego, oferującym usługi na odpowiednio wysokim poziomie, przy zastosowaniu części oryginalnych serwisowych, sygnowanych znakiem producenta pojazdu oraz średnich stawek prac naprawczych wynosiły brutto 7477,35 zł.

Przeprowadzenie naprawy przy użyciu części alternatywnych o jakości (...) nie było możliwe, z uwagi na brak ich dostępności (występowania) na rynku.

Natomiast koszty naprawy samochodu przy zastosowaniu dostępnych części alternatywnych o jakości PC, PT, PJ oraz P według średnich ich cen, w tym użyciu pozostałych części oryginalnych sygnowanych znakiem wytwórcy samochodu wynosiły brutto 7453,06 zł.

Do przeprowadzenia prawidłowej naprawy samochodu, przywracającej mu stan zbliżony do istniejącego przed zdarzeniem, celowe jest zastosowanie części zamiennych posiadających akceptację wytwórcy pojazdu, a więc oryginalnych (elementy takie dają gwarancję zgodności ich cech i własności z wymogami producenta). Wymóg ten jest niezależny od wieku pojazdu, stanu jego wyeksploatowania i faktu ewentualnego występowania w obrocie dostępnych części alternatywnych. Albowiem dzięki naprawie dokonanej z wykorzystaniem części oryginalnych stan samochodu jest pod względem technicznym, użytkowym, trwałości i estetyki - najbardziej zbliżony do jego stanu sprzed kolizji. Wykonanie naprawy pokolizyjnej z użyciem części oryginalnych serwisowych, sygnowanych znakiem producenta pojazdu nie spowoduje podniesienia wartości samochodu, a tym samym nie doprowadzi do wzbogacenia się po-szkodowanego.

Wyniki badań i obserwacji dowodzą, że zastosowanie do naprawy powypadkowej części alternatywnych nieoryginalnych z zasady nie przywraca pojazdowi stanu istniejącego przed zdarzeniem, bowiem części takie charakteryzują się często niską jakością, a także różnią się one wieloma parametrami w stosunku do części oryginalnych. Części alternatywne nieoryginalne mogą w sposób znaczący odbiegać kształtem i wymiarami od części oryginalnych. Zastosowanie do naprawy elementów o innej charakterystyce niż przewidziana przez producenta, bądź innych właściwościach może negatywnie wpływać na funkcjonowanie pojazdu.

Pojazd nie spełniał zasadniczego kryterium uzasadniającego występowanie, a tym samym i obliczanie rynkowego ubytku wartości samochodu, wobec niespełnienia przez niego kryterium pierwszego uszkodzenia o charakterze kolizyjnym oraz wiekowego.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego R. S. k. 103-130, 167;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo również po jego rozszerzeniu jest uzasadnione w całości.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu należącego do poszkodowanych ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Nabycie wierzytelności przez powodów, nie było kwestionowane przez pozwaną na etapie postępowania likwidacyjnego, ani w toku procesu. Potwierdza je także złożona umowa cesji.

Powodowie w pozwie domagają się zapłaty dalszych kosztów z tytułu odszkodowania uznając, że wypłacona przez pozwaną łączna kwota 4615,18 zł brutto była niewystarczająca do naprawienia szkody. Żądanie obejmuje koszty naprawy.

Spór dotyczy więc nie zasady odpowiedzialności pozwanej ale wysokości odszkodowania.

W dotychczasowych judykatach podkreślano wielokrotnie, że uznanie wydatków związanych z naprawą pojazdu za element szkody musi być oceniane indywidualnie w realiach każdej konkretnej sprawy. Przy ustaleniu wysokości odszkodowania z tego tytułu stosować należy metodę dyferencyjną, zgodnie z którą za szkodę poczytać należy różnicę między stanem majątku poszkodowanego, który powstał po wystąpieniu zdarzenia sprawczego a hipotetycznym stanem jaki istniałby, gdyby do zdarzenia tego nie doszło. Ustalenie odszkodowania w omawianym zakresie wymaga przede wszystkim udowodnienia przez poszkodowanego wysokości szkody.

Jednocześnie w myśl art. 361 §1 k.c. jedynie w sytuacji gdy koszty poniesione na naprawę pojazdu będą kwalifikowały się jako normalne (zwykłe) następstwa zdarzenia sprawczego, uznać je można będzie za składnik (element) szkody w przedstawionym wyżej rozumieniu.

Podkreśla się, że na wierzycielu (poszkodowanym) spoczywa obowiązek zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów wywodzony z regulacji art. 354 §2 k.c., 362 k.c. i 826 §1 k.c.). Zatem szkody nie będzie stanowił każdy wydatek poniesiony celem naprawy, a jedynie taki, który w realiach konkretnej sprawy zostanie uznany w świetle powołanych przepisów za niezbędny i celowy dla zapobieżenia szkodzie.

Reasumując - o zakwalifikowaniu wydatku związanego z naprawą pojazdu jako szkody decydować muszą realia konkretnej sprawy, w tym zwłaszcza celowość poniesionych kosztów i ich uzasadnienie ekonomiczne.

Szkoda powstaje w chwili uszkodzenia pojazdu, na co wielokrotnie zwracał uwagę Sąd Najwyższy. Obowiązek naprawienia szkody nie jest zależny od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierzał dokonać takiej naprawy w przyszłości. Jeżeli poszkodowany zbył wierzytelność odszkodowawczą, to bez znaczenia są dalsze czynności dotyczące pojazdu. Stanowisko, że szkoda wyraża się hipotetycznymi kosztami naprawy, mimo sprzedaży pojazdu zostało ostatnio wyrażone w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2018r (sygn.. akt II CNP 32/17) oraz z dnia 12 kwietnia 2018r (sygn.. II CNP 41/17), w których stwierdzono niezgodność orzeczenia sądu niższej instancji z prawem. Natomiast, że istotny jest profesjonalny koszt naprawy na prawidłowych częściach, wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018r (sygn.. II CNP 43/17). Dalej zauważyć należy, że w sprawie III CZP 51/18 (i połączonych sprawach III CZP 72/18, III CZP 74/18, III CZP 64/18 i III CZP 73/18) w dniu 7 grudnia 2018r Sąd Najwyższy odmówił odpowiedzi na pytanie Sądu Okręgowego w Szczecinie „Czy w przypadku wyrządzenia szkody w pojeździe mechanicznym, stanowiącej szkodę częściową, w przypadku, gdy przed ustaleniem wysokości odszkodowania dojdzie do naprawy pojazdu przywracającej ten pojazd do stanu sprzed powstania szkody, odszkodowanie należne poszkodowanemu w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego ograniczone jest do równowartości wydatków faktycznie poniesionych celem naprawy pojazdu, czy też powinno być ustalone jako równowartość hipotetycznie określonych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego?” W uzasadnieniu wskazano, że wcześniejsze stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w jego orzeczeniach w tym zakresie jest jasne. Kolejny raz Sąd Najwyższy odmówił odpowiedzi na podobne pytanie Sądu Okręgowego w dniu 20 lutego 2019r (III CZP 91/18).

Zwrócić w tym miejscu należy też uwagę na swoistą politykę ubezpieczycieli, w tym pozwanej. Wypłacają oni odszkodowania, które nie pozwalają na naprawę według standardu odpowiedniego dla danego auta, a w sytuacji gdy poszkodowany nie chce lub nie może dołożyć własnych środków finansowych i próbuje przeprowadzić naprawę tak aby się zmieścić w wypłaconych kwotach (często systemem gospodarczym lub przy użyciu części na które tylko starczy środków – często części niskiej jakości, używanych, z niepewnego źródła itp.) pojawia się zarzut ubezpieczyciela, że jednak naprawa jest wykonana, stan przywrócony, poszkodowany z pojazdu korzysta. Działań takich Sąd nie aprobuje. Odszkodowanie powinno stanowić koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed wypadku we wszystkich płaszczyznach (technicznej, estetycznej, finansowej).

Sąd nie prowadzi ustaleń teoretycznych ale ocenia czy konkretne żądanie pozwu jest uzasadnione czy nie. Po rozszerzeniu pozwu, pozwem została objęta kwota (...),17 tytułem dopłaty do odszkodowania oraz kwota 400 zł tytułem zwrotu kosztów sporządzonej kalkulacji naprawy.

Niewątpliwie odrzucić należy wariant naprawy wskazywany przez pozwaną jako podstawa ustalenia wysokości odszkodowania na kwotę 4615,18 zł. Jak wynika z opinii biegłego wyliczenie to nie obejmowało wszystkich procesów technologicznych, przyjmowało nieprawidłowe części oraz nierealne stawki za roboczogodzinę, które znacznie odbiegają od ustalonych przez biegłego.

Z uwagi na brak części alternatywnych o odpowiedniej jakości, na co wskazał biegły, jako zasadny przyjąć należy wariant kosztów naprawy na częściach oryginalnych sygnowanych znakiem producenta pojazdu. Biegły szczegółowo wyjaśnił jaki zakres prac zgodnie z technologią naprawy był niezbędny w celu przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego. Strona pozwana zakwestionowała opinię, która biegły na rozprawie w dniu 15 czerwca 2020 r. w całości podtrzymał i ustosunkował się do podniesionych zarzutów.

Biegły posiada wiedzę i wieloletnie doświadczenie nie ma podstaw by poddawać w wątpliwość jego ustalenia. Sąd nie ma kompetencji do poczynienia odmiennych od biegłego ustaleń technicznych, gdyż nie dysponuje stosowną wiedzą. Dlatego też jako zasadny koszt naprawy przyjęto podaną w opinii kwotę 7477,35 zł. Dotychczas wypłacono 4615,18 zł. Biorąc pod uwagę zakres żądania pozwu, zasądzeniu podlega z tego tytułu dalsza kwota 2862,17 zł. Rozliczenie w kwocie brutto wynika z obowiązujących przepisów i nie było sporne między stronami. Odsetki od tej kwoty przyznano na podstawie 817 k.c. od dnia 7 października 2017 r.

W ocenie Sądu zasadnym jest też zwrot kosztów kalkulacji naprawy. W celu ustalenia choćby szacunkowej wartości kosztów naprawy, która pozwoliłaby ocenić wysokość odszkodowania, a później ewentualnie zakres żądania w postępowaniu sądowym niezbędne było skorzystanie przez poszkodowanego z fachowej pomocy (por. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 maja 2004 r., sygn. III CZP 24/04). Podkreślić należy, że w niniejszej sprawie opinię zlecił bezpośredni poszkodowany (właściciel pojazdu) i to jego dane widnieją na fakturze, a nie nabywcy wierzytelności. Nie miał on wiedzy ani możliwości by samodzielnie oszacować koszty naprawy, a biorąc pod uwagę niską kwotę wypłaconego odszkodowania wątpliwości co do jego wysokości były uzasadnione. Podane koszty kalkulacji naprawy nie są zawyżone. Są one m.in. zdecydowanie niższe niż koszty biegłych sądowych.

Odsetki od kwoty 400 zł przyznano na podstawie 817 k.c. od dnia 20 października 2017 uwzględniając zgłoszenie żądania w tym zakresie w dniu 5 października 2017 r.

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów dowód z zeznań świadków A. i M. T. oraz dowód z opinii biegłego. Zeznania świadków Sąd uznał za wiarygodne. Autentyczność i treść dokumentów nie była kwestionowana, strony wyprowadzały z nich jedynie częściowo odmienne wnioski.

Dowód z opinii biegłego stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów, ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn. akt II CK 572/04, Lex nr 151656). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wyprowadzać własne stwierdzenia (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990r sygn. akt I PR 148/90 opubl. Lex nr 5319, OSP 1991/11/300, wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87 opubl. PiZS 1988, nr 7, poz. 62, Komentarz do art.278 kodeksu postępowania cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III.). Biegły sporządzający opinię jest stałym i długoletnim biegłym sądowym. Nie ma podstaw do podważania jego kwalifikacji, wyjaśnień i metodyki opartych na wiedzy i doświadczeniu. W ocenie Sądu biegły sporządził prawidłową opinię uwzględniając zgromadzony w aktach materiał. Na rozprawie odniósł się też do zarzutów strony pozwanej.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.). Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 100 zd.2 k.p.c.,.

Na zasądzone koszty składa się: opłata od pozwu 80 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 34zł, koszt biegłego 1448 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika 900 zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej tj. na podstawie §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.) o czym orzeczono w pkt 4 wyroku.

W pkt 2 Sąd zwrócił powodom nadpłaconą zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego (art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 1 i 2 u.k.s.c.). Koszt opinii wyniósł 1448 zł, powodowie uiścili zaliczkę w kwocie 1500 zł, wobec czego do zwrotu na rzecz powodów pozostała kwota 52 zł.

W punkcie 3 Sąd nakazał pobrać zgodnie z art. 113 ust. 1 u.k.s.c. koszty sądowe stosownie do wyniku sprawy. Łączny koszt wydatków wyniósł 82 zł tytułem zwrotu kosztów rozszerzonego powództwa w kwocie 82 zł. Wobec czego Sąd nakazał pobrać od pozwanej ww. kwotę.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE

ZARZĄDZENIE