Sygn. akt IV P 64/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2020 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Sądu Rejonowego Marek Osowicki

Ławnicy:

G. B., E. K.

Protokolant:

sekretarz sądowy Anna Górska

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2020 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa A. H.

przeciwko (...) Spółka z o.o. w C.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy pracę z winy pracownika, o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę z winy pracodawcy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, sprostowanie świadectwa pracy, stwierdzenie nieważności rozwiązania stosunku pracy z winy pracownika

oddala powództwo w całości.

Sygn. akt IV P 64/20

UZASADNIENIE

Pełnomocnik powoda A. H. wniosła przeciwko (...) spółka z o.o. w C. o zasadzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 3200 zł odszkodowania za niesłuszne i bezprawne rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika, kwoty 3200 zł 2500 zł tytułem zwrotu należnego powodowi wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy wskutek bezprawnego rozwiązania stosunku pracy w lutym 2020 r. wraz z odsetkami od 10.03.2020 r. i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazała, że pracodawca dokonał zwolnienia powoda , gdy ten odbywał służbę w ramach wojsk obrony terytorialnej i od 12.03.2020 r. nie był już pracownikiem pozwanego. W czasie kontraktu służbowego w Wojskach O. Terytorialnej stosunek pracy nie może być rozwiązany ani wypowiedziany przez pracodawcę. Pracodawca 24.01.2020 r. bezpodstawnie i bezprawnie rozwiązał umowę o pracę w trybie art. 53 § 1 pkt. 1 lit. b k.p. Pracodawca nie wypłacił wynagrodzenia za luty powołując się na fakt otrzymania przez pracownika wynagrodzenia od wojska. W przypadku przywrócenia pracownika szczególnie chronionego do pracy przysługuje mu wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy. Pozwany 13.03.2020 r. odebrał list powoda z rozwiązaniem stosunku pracy z winy pracodawcy i go zignorował.

Pozwana spółka w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu sprzeciwu strona pozwana podniosła, iż 24.01.2020 r. rozwiązana z powodem umowę o prace bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 § 1 pkt. 1 lit. b k.p. Po analizie odpisu pozwu pracodawca złożył oświadczenie doręczone powodowi 22.02.2020 r. o przywróceniu go do pracy z dniem 25.01.2020 r. 25.02.2020 r. powód odebrał skierowanie na badania kontrolne i nie wykonał badań i nie dostarczył zaświadczenia lekarza medycyny pracy. 13.03.2020 r. wpłynęło do pracodawcy pismo pełnomocnika powoda rozwiązujące umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy z dniem 12.03.2020 r. , którego pracodawca nie przyjął, z powodu braku podstaw do takiego rozwiązania stosunku pracy. Z uwagi na nieusprawiedliwioną nieobecność powoda w pracy od 22-30.04.2020 r. pozwany rozwiązał w dniu 15.05.2020 r. umowę o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt. 1 k.p. Pismo o rozwiązaniu umowy o pracę wraz z świadectwem pracy powód odebrał 19.05.2020 r. Powód otrzymał też ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy.

Pełnomocnik powoda w piśmie procesowym z 7.09.2020 r. jako podstawę dochodzonego odszkodowania w wysokości 3.200 zł wskazał art. 55 § 1 1 k.p. i wniósł o zapłatę kwoty 2500 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy z powodu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w dniu 24.01.2020 r., stwierdzenie nieważności rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika z 15.05.2020 r. oraz niezwłoczne wydanie świadectwa pracy w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w trybie art. 55 § 1 1 k.p.

Uzasadnienie faktyczne:

Powód A. H. był zatrudniony w (...) spółka z o.o. w C. od 2.05.2019 r. 24.01.2020 r. na stanowisku operatora maszyn. Pracodawca rozwiązał z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia trybie art. 53 § 1 pkt 1b k.p. po wyczerpaniu przez pracownika okresu zasiłkowego .

(dowód: akta osobowe powoda, cz. C świadectwo pracy z 24.01.2020 r., rozwiązanie umowy o pracę z 24.01.2020 r.).

A. H. przebywał na zwolnieniu lekarskim od 26.07.2019 r. do 23.01.2020 r.

(dowód: akta osobowe powoda, cz. C świadectwo pracy z 24.01.2020 r. ).

Powód od rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 53 § 1 pkt 1b k.p. odwołał się do sadu pracy wnosząc o przywrócenie do pracy. W toku procesu pracodawca pismem z 19.02.2020 r. doręczonym powodowi 22.02.2020 r. poinformował powoda o przywróceniu go do pracy na poprzednich warunkach i wezwał do niezwłocznego zgłoszenia się do działu kadr po skierowanie na badania lekarskie. Powód na rozprawie 2.06.2020 r. cofnął skutecznie powództwo i sąd postanowieniem z 2.06.2020 r. umorzył postępowanie.

(dowód: akta IV P 13/20 k.19, 34, 36).

Pozwana spółka 19.02.2020 r. wypłaciła powodowi kwotę 684,23 zł tytułem wynagrodzenia za luty 2020 r.

(dowód: akta osobowe powoda, cz. C, potwierdzenie złożenia dyspozycji przelewu bankowego).

25.02.2020 r. powód odebrał od pracodawcy skierowanie na badania lekarskie lekarza medycyny pracy.

(dowód: akta osobowe powoda, cz. C skierowanie na badania lekarskie z 19.02.2020 r.).

Powód nie przedstawił pracodawcy zaświadczenia o braku przeciwskazań do pracy i nie stawił się do pracy.

(bezsporne).

Lekarz orzecznik ZUS 26.02.2020 r. ustalił u powoda 2% uszczerbku na zdrowiu związanego z wypadkiem przy pracy z dnia 26.07.2019 r.

(dowód: orzeczenie k.72).

Powód w dniach 1-2, 4-7, 12-14, 17-21, 24 i od 27-28 lutego 2020 r. i następnie od 2-6., 9-12, 13-20 i od 21 marca do 7 czerwca 2020 r. pełnił służbę w wojskach obrony terytorialnej.

(dowód: zaświadczenie z 9.06.2020 r. k.66).

Pełnomocnik powoda upoważniony również do złożenia w imieniu powoda oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę w piśmie z 12.03.2020 r., które wpłynęło do pozwanej spółki 13.03.2020 r. rozwiązał umowę o prace bez wypowiedzenia z winy pracodawcy w trybie art. 55 § 1 1 k.p.

(dowód: akta osobowe powoda, cz. C rozwiązanie umowy o pracę z 12.03.2020 r.

Pracodawca pismem z 15.05.2020 r. rozwiązał z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p., z powodu nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy od 22.04. do 30.04.2020 r., które doręczono powodowi 19.05.2020 r.

(dowód: akta osobowe powoda, cz. C, rozwiązanie umowy o prace z 15.05.2020 r.).

Uzasadnienie prawne:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie stosunek pracy łączący strony po rozwiązaniu umowy o pracę w trybie art. 53 § 1 pkt 1b k.p. z dniem 24.01.2020 r. i po przywróceniu powoda do pracy przez pracodawcę 22.02.2020 r. i stawieniu się powoda 25.02.2020 r. oraz odebraniu skierowania na okresowe badania lekarskie został reaktywowany.

Następnie umowa o pracę została skutecznie rozwiązania przez powoda z winy pracodawcy w trybie art. 55 § 1 1 k.p., bowiem pracodawca nie ma uprawnienia do „nieprzyjęcia” takiego oświadczenia woli. Późniejsze rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p., z powodu nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy od 22.04. do 30.04.2020 r., które doręczono powodowi 19.05.2020 r. nie wywołuje skutków prawnych bowiem w dniu 19.05.2020 r. stron już nie łączył stosunek pracy.

Odnosząc się do roszczenia powoda o odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 55 § 1 1 k.p., pracodawca może zarzucić brak przyczyny wskazanej w tym przepisie mimo, że sam nie wniósł powództwa o odszkodowanie przewidziane w 61 1 k.p. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 4.03.1999 III ZP 3/99 OSNAPiUS 1999/17 poz. 542).

W takim przypadku ciężar przeprowadzenia dowodu zasadności rozwiązania umowy o pracę spoczywa na pracowniku. Jest on zobowiązany udowodnić, że pracodawca w ciężki sposób naruszył jeden ze spoczywających na nim obowiązków względem pracownika. Nieprzeprowadzenie powyższego dowodu powoduje automatycznie uznanie przez sad pracy braku zasadności roszczenia o odszkodowanie.

Pracownik może zakończyć umowę w trybie natychmiastowym z winy pracodawcy tylko w ciągu miesiąca od zaistnienia uzasadniającej to działanie przyczyny. Jest to termin zawity, który nie może ulec przywróceniu. Po jego upływie pracownik traci prawo do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy.

W rozpatrywanej sprawie powód rozwiązał umowę o prace bez wypowiedzenia z winy pracodawcy w trybie art. 55 § 1 1 k.p. z dniem 13.03.2020 r. z powodu naruszenia przez pracodawcę przepisów bhp na skutek czego doszło do wypadku przy pracy powoda 26.07.2019 r., niewydania protokołu powypadkowego i odmowy wypłaty pełnego wynagrodzenia za miesiąc luty 2020 r.

W toku postępowania powód mimo spoczywającego na nim ciężaru dowodu (art. 6 k.c.), niw wykazał, iż pracodawca ciężko naruszył swoje obowiązki przez nieprzestrzeganie przepisów bhp. Również toczące w lutym 2020 r. się postępowanie przed lekarzem orzecznikiem ZUS o odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy, przeczy twierdzeniu powoda o niewydaniu mu protokołu powypadkowego.

Odnośnie niewypłacenia powodowi całości wynagrodzenia za pracę za luty 2020 r. należy wskazać, iż wynagrodzenie jest należne za pracę wykonaną (art. 80 k.p.). Powód 19.02.2020 r. otrzymał kwotę 684,23 zł tytułem wynagrodzenia za luty 2020 r. Natomiast w tym miesiącu nie świadczył pracy i nie był do niej gotowy z powodu braku zaświadczenia lekarza medycyny pracy o braku przeciwskazań do pracy. Co więcej powód w dniach 1-2, 4-7, 12-14, 17-21, 24 i od 27-28 lutego 2020 r. i następnie od 2-6., 9-12, 13-20 i od 21 marca do 7 czerwca 2020 r. pełnił służbę w wojskach obrony terytorialnej, za który to czas nie zachowywał prawa do wynagrodzenia od pracodawcy.

W ocenie sądu powód nie udowodnił, że pracodawca ciężko z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa naruszył podstawowe obowiązki pracodawcy i że powód zachował miesięczny termin do rozwiązania umowy o pracę z winy pracodawcy.

Pełnomocnik powoda wniosła o zapłatę kwoty 2500 zł z tytułu wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Roszczenie o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługuje wyłącznie wtedy, gdy nastąpiło ono w wyniku orzeczenia sądu pracy. Usytuowanie przepisu art. 57 § 2 k.p. znajduje się w Oddziale VI Kodeksu pracy, który to oddział zawiera katalog roszczeń, które przysługują pracownikowi z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie. Regulacja zawarta w art. 56 § 1 k.p. jednoznacznie wskazuje, że wymienione w tym oddziale roszczenia mogą być dochodzone w następstwie przywrócenia do pracy lub odszkodowania orzeczonego przez sąd pracy. W tej sytuacji powód nie jest uprawniony do dochodzenia roszczenia o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, gdyż nie został on przywrócony w następstwie wyroku sądowego (por.: wyrok Sądu Okręgowego w Siedlcach z 3 grudnia 2013 r. IV Pa 32/13).

Sąd pracy nie przywrócił powoda do pracy. Pracownikowi, który wyraził zgodę na cofnięcie przez pracodawcę oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, nie przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy (art. 57 k.p.), lecz wynagrodzenie przewidziane w art. 81 k.p. (zob. postanowienie SN - Izba Pracy z 28-03-2002 , I PKN 55/01).

Zgodnie z kodeksem pracy w przypadku nieobecności pracownika z powodu choroby dłuższej niż 30 dni pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez zaświadczenia lekarza medycyny pracy o braku przeciwskazań do pracy (art. 229 § 2 i 4 k.p.).

Powód cofając powództwo o przywrócenie do pracy i odbierając od pracodawcy skierowanie na badania lekarskie wyraził zgodę na cofnięcie rozwiązania umowy o pracę z 24.01.2020 r.

Powód mimo odebrania skierowania na badania lekarza medycyny pracy nie przedstawił pracodawcy stosownego zaświadczenia i nie stawiał się do pracy w godzinach pracy. Zatem nie sposób uznać, iż powód był gotowy do pracy a tylko doznał przeszkód ze strony pracodawcy.

Ponadto roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy powstaje w momencie podjęcia pracy.

Jeżeli pracownik uważa, że wydane mu świadectwo pracy zawiera nieprawdziwe lub niepełne informacje, może wystąpić do pracodawcy, zgodnie z art. 97 § 2 1, o sprostowanie tego świadectwa. Z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracownik może wystąpić w ciągu 14 dni od dnia otrzymania świadectwa. Pouczenie w tej sprawie powinno zostać zamieszczone w świadectwie pracy.

Pracodawca powinien zawiadomić pracownika na piśmie o negatywnym wyniku rozpatrzenia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy w ciągu 14 dni od dnia otrzymania tego wniosku. W razie uwzględnienia wniosku, pracodawca wydaje pracownikowi w tym terminie nowe świadectwo pracy (§ 5 ust. 1 rozporządzenia (...) z 15.5.1996 r.).

W razie nieuwzględnienia przez pracodawcę wniosku o sprostowanie świadectwa, pracownikowi przysługuje w ciągu 14 dni od dnia zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy (art. 97 § 2 1). Wystąpienie do sądu pracy o sprostowanie treści świadectwa pracy z pominięciem pracodawcy spowoduje, że sąd pracy oddali pozew, ponieważ "uprzednie wystąpienie do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy jest materialnoprawną przesłanką powództwa" ( J. Iwulski, W. Sanetra, Kodeks pracy, s. 304).

W przedmiotowej sprawie powód nie wystąpił do pracodawcy z wnioskiem o sprostowania świadectwa pracy.

Materialnoprawną przesłanką uwzględnienia powództwa o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, opartego na przepisie art. 189 k.p.c. jest istnienie interesu prawnego w żądanym ustaleniu. W efekcie nie można uznawać za konieczne wytoczenie powództwa w sytuacji, gdy sprawa o ustalenie ma charakter przesłankowy wobec innych dalej idących roszczeń, w tym roszczenia o zasądzenie lub jak w rozpoznawanej sprawie o sprostowanie świadectwa pracy, po wyczerpaniu trybu wewnątrzzakładowego.

Pełnomocnik powoda nie wykazała istnienia interesu prawnego w żądaniu stwierdzenia nieważności rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika.

Mając na uwadze powyższe sąd oddalił powództwo w całości.