UZASADNIENIE

Z. Ś. został obwiniony o to, że:

w dniu 8 kwietnia 2020r. o godzinie 14:00 w S. ul. (...), pow. (...), woj. (...), poprzez umyślnie kopnął w pojazd marki V. o nr rej. (...) powodując uszkodzenia w wysokości 450 złotych na szkodę R. O.,

tj. o wykroczenie z art. 124 § 1 kw

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Obwiniony Z. Ś., zatrudniony w przeszłości jako kierowca i pracownik ochrony, obecnie nie pracujący, posiadający orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, zamieszkuje wraz z konkubiną A. R., jej trzema synami oraz ich wspólną córką w domu jednorodzinnym stanowiącym własność jego partnerki, położonym na ul. (...) w S.. Posesję położoną w bezpośrednim sąsiedztwie, pod numerem (...), zajmuje oskarżyciel posiłkowy R. O..

Od kilku lat strony i członkowie ich rodzin pozostają w konflikcie, dotyczącym między innymi sposobu korzystania z nieruchomości przez obwinionego, obaj wymienieni kierowali przeciwko sobie zawiadomienia do organów ścigania. Z. Ś. wielokrotnie wyrażał swoje zastrzeżenia co do nagrywania przez R. O. jego osoby i jego posesji, sam też zaczął utrwalać telefonem komórkowym zachowania i wizerunek sąsiada.

W dniu 08 kwietnia 2020r. około godz. 13.55 oskarżyciel posiłkowy wyjechał sprzed swojego domu, kierując samochodem marki V. o nr rej. (...), wyposażonym w kamerę utrwalającą obraz przed pojazdem. Po dojechaniu do skrzyżowania ulic (...) zatrzymał się tuż przed skrzyżowaniem, na lewym pasie dla swego kierunku jazdy, na wysokości posesji zamieszkiwanej przez Z. Ś. i przez otwarte okno samochodu nagrywał trzymanym w dłoni telefonem komórkowym widok w okolicach domu obwinionego. Po zauważeniu auta oskarżyciela posiłkowego w pobliżu swojej posesji, Z. Ś. podszedł do niego, widząc R. O. wykonującego nagranie telefonem komórkowym wytrącił mu go dłoni, lecz pokrzywdzony po krótkim czasie kontynuował nagrywanie. Pomiędzy stronami doszło do wymiany zdań, utrwalonej przez obu wymienionych utrwalających przebieg zajścia za pomocą telefonów komórkowych. Z. Ś. wielokrotnie nakazał oskarżycielowi posiłkowemu, aby zaprzestał nagrywania, kazał mu wynosić się z okolicy swojej posesji i zapowiedział mu zabranie telefonu. R. O. używając słów jak na k. 46v prowokował obwinionego do zrealizowania tych zapowiedzi, a także do spróbowania użycia wobec niego siły fizycznej, oświadczył także, że zaraz zawiadomi Policję, że obwiniony atakuje ludzi. Powyższa wymiana zdań trwała około 2 minuty, R. O. po wypowiedzeniu słów „(..) zaraz jadę na policję” (k. 46v) skręcił swoim pojazdem w lewo i odjechał ulicą (...).

(dowód: wyjaśnienia obwinionego Z. Ś. na k. 42v i k. 43, zeznania oskarżyciela posiłkowego R. O. na k. 2v do słów „prawe ramię”, na k. 5 do słów „była otwarta”, na k. 43 do słów „zacząłem odjeżdżać” i od słów „ja podawałem” do słów „z kamery”, A. R. na k. 43v do słów „jeszcze będziesz płakał” i od słów „Z. Ś. nagrywał” do słów „był J.”, I. R. na k. 43v – 44, J. R. na k. 44 do słów „później odszedł” i od słów „ja to wszystko” do słów „nagrywał”, nagrania na nośnikach na k. 41, protokół oględzin nagrań na k. 46 – 46v)

Przybyli o godz. 15.20 na ulicę (...), na skutek telefonicznego zawiadomienia R. O. o uszkodzeniu jego pojazdu przez Z. Ś., funkcjonariusze Policji post. A. A. i sierż. A. W. rozpytali obu uczestników zajścia, dokonali także oględzin samochodu marki V., stwierdzając wgniecenie karoserii drzwi lewych tylnych o wymiarach 5x5 cm, a także ślad bieżnika buta na wysokości wgniecenia o wymiarach 30x10 cm. Wartość uszkodzeń została oszacowana przez R. O. na kwotę 450 zł

(dowód: zeznania R. O. na k. 5 od słów „szkodę” do słów „450 zł”, na k. 43 od słów „ja zadzwoniłem” do słów „450 zł”, notatka urzędowa na k. 1-1v, protokół oględzin pojazdu na k. 8-8v)

Obwiniony Z. Ś. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, oceniając oskarżenie jako pomówienie ze strony skonfliktowanego z nim sąsiada. Podniósł, iż kolejne zeznania R. O. różnią się między sobą, odbiegają także od treści notatki urzędowej. Zwrócił także uwagę, że nikt nie pobierał od niego odcisku buta ani stopy i brak jest dowodów, by ślad obuwia na karoserii należał do niego (vide wyjaśnienia obwinionego na k. 42v i 43v)

Sąd zważył, co następuje:

Podkreślenia na wstępie wymaga, iż za bezsporny uznać należy istnienie silnego konfliktu pomiędzy Z. Ś., jego konkubiny i jej synów a R. O.. Nasilenie negatywnych emocji obu stron sporu, widoczne zarówno w sposobie formułowania wypowiedzi, rodzaju kierowanych wobec siebie zarzutów, a także wzajemnym nastawieniu utrwalonym na nagraniu z dnia 08 kwietnia 2020r, nakazuje potraktowanie wypowiedzi wyżej wymienionych zwaśnionych osób ze szczególną wnikliwością i uznanie je za wiarygodne jedynie w części znajdującej potwierdzenie w nie budzącej wątpliwości dokumentacji.

Mając na względzie powyższe zastrzeżenie, oceniając zasadność przedstawionego obwinionemu zarzutu, stwierdzić należy, iż poza zeznaniami skłóconego z nim sąsiada (vide zeznania R. O. na k. 2v, k. 5 i k. 43), brak jest obiektywnych dowodów przemawiających za uznaniem, iż Z. Ś. uszkodził karoserię pojazdu oskarżyciela posiłkowego kopiąc w lewe tylne drzwi, przy czym wartość szkody miała wynosić kwotę 450 zł. Nie kwestionując bowiem istnienia wgniecenia w bocznej tylnej części samochodu i widocznego śladu bieżnika obuwia, stwierdzonych w notatce urzędowej sporządzonej przez interweniującego funkcjonariusza Policji (vide k. 1-1v) i protokole oględzin auta (vide k. 8-8v), podkreślić trzeba, że ślady te zostały ujawnione po przybyciu policjantów do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego, upływie niemal półtorej godziny od zakończenia zajścia z udziałem stron, przy czym pojazd ten był po zdarzeniu przemieszczany, co wynika z nagrania przedłożonego przez samego oskarżyciela posiłkowego (vide k. 41, k. 46 – 46v). Nie sposób także nie zgodzić się z zastrzeżeniem Z. Ś. o braku choćby próby porównania wzoru jego obuwia bądź wielkości stopy ze śladami na karoserii samochodu R. O..

Mieć ponadto na uwadze należy, iż wbrew twierdzeniu pokrzywdzonego (vide zeznania R. O. na k. 43), na nagraniach zabezpieczonych na przedłożonych przez obie strony nośnikach (vide k. 41) i otworzonych na rozprawie głównej (vide k. 46-46v), nie jest widoczny moment uderzenia ani nie jest słyszalny jego odgłos. Usytuowanie obu wymienionych i sposób wykonywania nagrań, obejmujących ich sylwetki oraz widok przedniej części pojazdu, uniemożliwiają skuteczną weryfikację podniesionej przez pokrzywdzonego okoliczności uszkodzenia jego auta przez obwinionego przez odjazdem w kierunku ul. (...) około godz. 14.00.

Na marginesie nadmienić należy, iż wspomniane oględziny nagrań nie potwierdziły także sugestii A. R. (vide zeznania na k. 43v od słów „Pan O. wyszedł” do słów „nie wiem po co”) i J. R. (vide k. 44 od słów pan O. dwa razy” do słów „trzasnął”), jakoby R. O. przed odjazdem sprzed ich domu wysiadł z samochodu i dwukrotnie trzasnął lewymi tylnymi drzwiami, analiza zapisów obrazu i dźwięku wskazuje, że przed podjęciem dalszej jazdy pokrzywdzony nie opuszczał wnętrza auta. W omawianym zakresie zeznania wymienionych osób z kręgu rodziny obwinionego nie mogą być tym samym uznane za polegające na prawdzie.

Podsumowując powyższe rozważania, stwierdzić trzeba, iż zebrane dowody nie dają wystraczających podstaw do przypisania Z. Ś. sprawstwa zarzuconego mu wykroczenia, zatem został on uniewinniony od jego popełnienia.

Zgodnie z dyspozycją art. 119 § 2 pkt 1 kpw, koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE