UZASADNIENIE

I. D. (2) została obwiniona o to, że:

I. będąc przedsiębiorcą B. N. (...)-(...) L., ul. (...), powierzyła w okresie od 6.09.2018 r. do 20.09.2018 r. O. N. (1) oraz w okresie 13.09.2018 r. do 19.09.2018 r. Y. A. (K.), w swojej firmie wykonywanie nielegalnie pracy ww. cudzoziemkom obywatelkom U.bez wymaganego zezwolenia wydanego przez Wojewodę, uprawniającego do pracy w Polsce, tj. wykroczenie z art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1265 ze zm. oraz 2018 r., poz. 2245) w zw. z art. 88 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1265 ze zm. oraz z 2018 r., poz. 2245);

II. będąc przedsiębiorcą B. N. (...)-(...) L., ul. (...), doprowadziła do nielegalnego wykonywania pracy cudzoziemców obywatelki U.w okresie od 6.09.2018 r. do 20.09.2018 r. O. N. (1) oraz w okresie od 13.09.2018 r. do 19.09.2018 r. Y. A. (K.), poprzez prowadzenie ich w błąd, wykorzystanie zależności służbowej, tj. o wykroczenie z art. 120 ust. 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1265 ze zm. oraz z 2018 r., poz. 2245) w zw. z art. 88, art. 2 ust. 1 pkt 22a ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1265 ze zm. oraz z 2018 r., poz. 2245);

III. będąc przedsiębiorcą B. N. (...)-(...) L., ul. (...), w okresie od 20.09.2018 r. do 12.12.2018 r. Pani O. N. (1) osobie wykonującej umowę cywilnoprawną (praca bez umowy) w okresie od 6-20.09.2018 r. nie wypłaciła wynagrodzenia w całości, tj. zleceniobiorca nie otrzymała wynagrodzenia 290 zł, przez co zaniżyła obowiązującą stawkę minimalną oraz w okresie 19.09.2018 r. do 12.12.2018 r. Pani Y. A. (K.), osobie wykonującej umowę cywilnoprawną (praca bez umowy) w okresie od 13-09.09.2018 r. nie wypłaciła wynagrodzenia w całości przez co zaniżyła obowiązującą godzinową stawkę minimalną, tj. o wykroczenie z art. 8a ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2017 r., poz. 847 ze zm. z 2018 r., poz. 650) w zw. z art. 8a ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2017 r., poz. 847 ze zm. z 2018 r., poz. 650).

Wyrokiem z dnia 27 listopada 2019 r. wydanym w sprawie sygn. akt III W 339/19 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie:

I. obwinioną I. D. (2) uznał za winną w ramach czynów zarzuconych jej w pkt I i II, że będąc przedsiębiorcą B. N. (...)-(...) L., ul. (...), powierzyła w swojej firmie cudzoziemkom – obywatelkom Ukrainy, tj. O. N. (1) w okresie od 6.09.2018 r. do 20.09.2018 r. oraz Y. A. (K.) w okresie 13.09.2018 r. do 19.09.2018 r.), wykonywanie nielegalnie pracy bez wymaganego zezwolenia wydanego przez Wojewodę uprawniającego do pracy w Polsce, a jednocześnie wprowadzając w błąd poprzez fałszywe zapewniania o zamiarze podjęcia starań o legalizację ich zatrudniania doprowadziła wymienione cudzoziemki do nielegalnego wykonywania pracy, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1265 ze zm. oraz z 2018 r. poz. 2245) w zw. z art. 88 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1265 ze zm. oraz z 2018 r. poz. 2245) w zb. z art. 120 ust. 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1265 ze zm. oraz z 2018 r. poz. 2245) w zw. z art. 88, art. 2 ust. 1 pkt 22a ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1265 ze zm. oraz z 2018 r., poz. 2245) w zw. z art. 9 § 1 k.w.;

II. obwinioną uznał za winną czynu zarzuconego jej w pkt III wyczerpującego znamiona wykroczenia opisane w art. 8a ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2017 r., poz. 847 ze zm. z 2018 r., poz. 650) w zw. z art. 8a ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2017 r., poz. 847 ze zm. z 2018 r., poz. 650);

III. za przypisane obwinionej czyny na mocy art. 120 ust. 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył jej łącznie karę grzywny w wysokości 3000 zł;

IV. zwolnił obwinioną od kosztów sądowych w całości, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku złożyli obrońca obwinionej oraz obwiniona.

Obrońca obwinionej zaskarżył powyższe orzeczenie w całości na korzyść I. D. (2), zarzucając:

1) obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego z naruszeniem reguł logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, przejawiającej się w:

-: bezkrytycznym daniu wiary zeznaniom świadków O. N. (1) i Y. A. w sytuacji, gdy zeznania tych świadków są sprzeczne z zeznaniami świadków U. B. i R. Z., jak również z samymi wyjaśnieniami I. D. (1) w zakresie faktycznego prowadzenia przez obwinioną działalności gospodarczej w Polsce, organizowania pracy w wynajmowanych pomieszczeniach, prowadzenia reklamy działalności i zatrudniania pracowników;
-: niezasadnym obdarzeniem walorem wiarygodności zeznań świadka D. K. w sytuacji, gdy zeznania te sprzeczne są z materiałem dowodowym w zakresie w jakim świadek wskazał, że nie wykonywał połączeń telefonicznych przed wszczęciem kontroli u obwinionej w sytuacji, gdy z dołączonych zdjęć telefonu obwinionej przedstawiających połączenia przychodzące z telefonu służbowego D. K. wynika, że świadek kontaktował się z obwinioną, która w swoich wyjaśnieniach wskazała, że informowała go, że przebywa na U.i w rzeczywistości nie prowadzi w P.żadnej działalności gospodarczej;
-: odmówieniem waloru wiarygodności zeznaniom świadków U. B. i R. Z. w zakresie w jakim wskazywali oni, że I. D. (2) w rzeczywistości nie mogła zatrudniać żadnych pracowników w wynajmowanych pomieszczeniach, bowiem nie były one przystosowane do prowadzenia działalności, że obwiniona nie prowadziła w wynajmowanym lokalu na ul. (...) faktycznie żadnej działalności, nie przyjmowała klientów, nie organizowała pracy, nie reklamowała swojej działalności;
-: bezpodstawnym odmówieniu wiary wyjaśnieniom obwinionej I. D. (2), która wskazała, że nie rozpoczęła faktycznego prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium P., że jedynie w planach na przyszłość miała, aby zatrudniać pracowników i otworzyć salon piękności, z których to planów zrezygnowała z uwagi na obowiązki związane z prowadzoną przez nią działalnością na U.;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że:

-: obwiniona powierzyła nielegalne wykonywanie pracy obywatelkom U. O. N. (1) i Y. A., jak również wprowadziła je w błąd poprzez fałszywe zapewnienia o zamiarze podjęcia starań o legalizację ich zatrudnienia i doprowadziła tym samym do nielegalnego wykonywania pracy, a w konsekwencji zaniżyła ich należne minimalne wynagrodzenie za pracę w sytuacji, gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego ocenionego w sposób prawidłowy wynika, że obwiniona w rzeczywistości nie prowadziła w wynajmowanych pomieszczeniach żadnej działalności zarobkowej, nie reklamowała się, nie mogła zatrudniać pracowników, bowiem większość czasu przebywała na U., nie miała zamiaru zatrudniać pokrzywdzonych, jak też jedynie planowała rozpoczęcie prowadzenia salonu piękności w przyszłości, z których to planów zrezygnowała, co skutkowało w ostateczności niezasadnym uznaniem winy obwinionej za zarzucane jej czyny.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie I. D. (1) od zarzucanych jej czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie.

Obwiniona zaskarżyła powyższe orzeczenie w całości, zarzucając:

-: bezkrytycznym daniu wiary zeznaniom świadków O. N. (1) i Y. A. w sytuacji, gdy zeznania tych świadków są sprzeczne z zeznaniami świadków U. B. i R. Z., jak również z samymi wyjaśnieniami I. D. (1) w zakresie faktycznego prowadzenia przez obwinioną działalności gospodarczej w P., organizowania pracy w wynajmowanych pomieszczeniach, prowadzenia reklamy działalności i zatrudniania pracowników;
-: niezasadnym obdarzeniem walorem wiarygodności zeznań świadka D. K. w sytuacji, gdy zeznania te sprzeczne są z materiałem dowodowym w zakresie w jakim świadek wskazał, że nie wykonywał połączeń telefonicznych przed wszczęciem kontroli u obwinionej w sytuacji, gdy z dołączonych zdjęć telefonu obwinionej przedstawiających połączenia przychodzące z telefonu służbowego D. K. wynika, że świadek kontaktował się z obwinioną, która w swoich wyjaśnieniach wskazała, że informowała go, że przebywa na U.i w rzeczywistości nie prowadzi w P.żadnej działalności gospodarczej;
-: odmówieniem waloru wiarygodności zeznaniom świadków U. B. i R. Z. w zakresie w jakim wskazywali oni, że I. D. (2) w rzeczywistości nie mogła zatrudniać żadnych pracowników w wynajmowanych pomieszczeniach, bowiem nie były one przystosowane do prowadzenia działalności, że obwiniona nie prowadziła w wynajmowanym lokalu na ul. (...) faktycznie żadnej działalności, nie przyjmowała klientów, nie organizowała pracy, nie reklamowała swojej działalności;
-: bezpodstawnym odmówieniu wiary wyjaśnieniom obwinionej I. D. (2), która wskazała, że nie rozpoczęła faktycznego prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, że jedynie w planach na przyszłość miała, aby zatrudniać pracowników i otworzyć salon piękności, z których to planów zrezygnowała z uwagi na obowiązki związane z prowadzoną przez nią działalnością na U.;
-: odmówieniu wiary wyjaśnieniom obwinionej w zakresie, w jakim wskazywała że nie prowadziła salonu na ul. (...) z jednoczesnym pominięciem dowodu z dokumentu znajdującego się w aktach sprawy w postaci umowy najmu lokalu przy ul. (...), która została zawarta w październiku 2018 r.;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że:

-: obwiniona powierzyła nielegalne wykonywanie pracy obywatelkom U. O. N. (1) i Y. A., jak również wprowadziła je w błąd poprzez fałszywe zapewnienia o zamiarze podjęcia starań o legalizację ich zatrudnienia i doprowadziła tym samym do nielegalnego wykonywania pracy, a w konsekwencji zaniżyła ich należne minimalne wynagrodzenie za pracę w sytuacji, gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego ocenionego w sposób prawidłowy wynika, że obwiniona w rzeczywistości nie prowadziła w wynajmowanych pomieszczeniach żadnej działalności zarobkowej, nie reklamowała się, nie mogła zatrudniać pracowników, bowiem większość czasu przebywała na Ukrainie, nie miała zamiaru zatrudniać pokrzywdzonych, jak też jedynie planowała rozpoczęcie prowadzenia salonu piękności w przyszłości, z których to planów zrezygnowała, co skutkowało w ostateczności niezasadnym uznaniem winy obwinionej za zarzucane jej czyny;
-: obwiniona powierzyła nielegalne wykonywanie pracy we wrześniu 2018 r. prowadząc działalność gospodarczą w lokalu przy ul. (...) w L. w sytuacji, gdy przedmiotowy lokal został przez nią wynajęty w późniejszym okresie, tj. 01 października 2018 r. a wpis o zmianie adresu został dokonany w (...) w dniu 23 października 2018 r., co skutkowało błędnym przyjęciem, że we wrześniu 2018 r. prowadziła salon przy ul. (...) w L..

Podnosząc powyższe zarzuty obwiniona wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie jej od zarzucanych jej czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Środki odwoławcze nie są zasadne, a zawarte w nich wnioski nie zasługują na uwzględnienie. Z uwagi na fakt, że wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu II instancji złożył jedynie obrońca obwinionej, Sąd odwoławczy ograniczył swoje uzasadnienie do zarzutów podniesionych w tym środku odwoławczym, odstępując od uzasadnienia w pozostałym zakresie.

Kontrola odwoławcza przedmiotowego orzeczenia nie wykazała, by Sąd Rejonowy procedując w sprawie niniejszej dopuścił się obrazy przepisów postępowania, w szczególności tych, o których mowa w złożonym przez obrońcę obwinionej środku odwoławczym, bądź by popełnił inne uchybienia takiego rodzaju, że dyskwalifikowałyby one trafność rozstrzygnięcia co do winy I. D. (1).

Postępowanie dowodowe w sprawie zostało przeprowadzone rzetelnie oraz dokładnie, a ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i wyprowadzone z nich wnioski znalazły odzwierciedlenie w części dyspozytywnej wyroku, stanowiąc rezultat kompleksowej oceny całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta jest zgodna z regułami zawartymi w art. 4 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. i 410 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w. Jest bowiem wszechstronna, obiektywna, trafna i uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego.

Tok rozumowania Sądu został zaprezentowany w pisemnych motywach wyroku, które odpowiadają wszystkim wymogom z art. 424 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w., w szczególności wskazują, które dowody i dlaczego zostały obdarzone wiarą, a którym i z jakich przyczyn ten walor został odmówiony. Sąd Okręgowy nie znalazł w rozumowaniu Sądu I instancji żadnych błędów. Argumentacja zawarta w tymże uzasadnieniu, jako logiczna i przekonująca zasługuje w całości na aprobatę.

Przechodząc do zarzutów apelacji złożonej przez obrońcę obwinionej, w której kwestionuje on rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w całości, należy zaznaczyć, iż wywody tam zawarte mają charakter wyłącznie polemiczny i sprowadzają się do próby podważenia trafnej oceny dowodów, a w szczególności ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy.

Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd meriti prawidłowo ocenił wszystkie dowody, w tym zakwestionowane w apelacji zeznania świadków Y. A., O. N. (2), D. K., U. B., R. Z. oraz wyjaśnienia obwinionej. Oczywistym jest, że w przypadku, gdy w sprawie występują dwie przeciwstawne grupy dowodów, Sąd Rejonowy mógł oprzeć się przy rekonstrukcji stanu faktycznego jedynie na jednej z tych grup, obdarzając je wiarą, a jednocześnie odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Sytuacja taka ma miejsce w niniejszej sprawie.

Wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest prerogatywą Sądu orzekającego, stykającego się bezpośrednio z dowodami i odnoszącego wrażenia z przebiegu całości rozprawy głównej. Przypomnieć należy, iż ocena dowodów, m.in. osobowych należy do Sądu I instancji. To on, po bezpośrednim przesłuchaniu świadków i odebraniu wyjaśnień od obwinionej ma prawo uznać jedne z tych dowodów osobowych za zasługujące na obdarzenie wiarą, a innych nie, pod warunkiem należytego uzasadnienia swojego stanowiska w tym zakresie, któremu to zadaniu Sąd Rejonowy w pełni sprostał. Dokonując bowiem oceny wyjaśnień obwinionej oraz zeznań świadków logicznie uzasadnił swoją decyzję, nie przekraczając granicy swobodnej oceny dowodów, mając na uwadze pozostały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie.

Sąd Rejonowy trafnie odrzucił jako niewiarygodną linię obrony obwinionej, która nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Jak słusznie stwierdził, analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a przede wszystkim protokołu kontroli i zeznań świadków Y. A. i O. N. (1), świadczy o popełnieniu przez obwinioną zarzucanych jej wykroczeń. Z protokołu kontroli jednoznacznie wynika, iż obwiniona prowadziła działalność gospodarczą od 5 marca 2018 r. i zatrudniała dwie cudzoziemki, które miały świadczyć usługi kosmetyczne podczas jej nieobecności w P.. Trafnie Sąd I instancji wskazał, iż w swoich zeznaniach świadek U. B. potwierdziła, iż Y. A. i O. N. (2) przychodziły do lokalu znajdującego się przy ul. (...). Z kolei świadek R. Z. zeznał, iż obwiniona przygotowywała stanowiska do pracy, przeprowadzała rozmowy kwalifikacyjne celem zatrudnienia pracownika oraz interesowała się w jaki sposób należy zatrudnić pracownika pochodzącego z U.. Słusznie jednak uznał, iż nie sposób uznać za wiarygodne zeznania powyższych świadków w zakresie w jakim oświadczyli, iż I. D. (1) nie prowadziła faktycznie działalności gospodarczej, gdyż również w ocenie sądu odwoławczego miały one jedynie wzmocnić nieudolną linię obrony obwinionej.

Sąd I instancji słusznie uznał zeznania świadka D. K. za wiarygodne. Przedstawił on bowiem przebieg przeprowadzonej kontroli, który znalazł odzwierciedlenie w przedstawionym protokole. Nie sposób zgodzić się z apelującym, iż kontaktował się on wcześniej z obwinioną celem sprzedania jej terminali płatniczych. Numer telefonu, z którego dzwoniono do obwinionej nie jest prywatnym numerem świadka, a służbowym, do którego dostęp ma wiele osób.

Za nietrafny należało uznać zarzut dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych, gdyż skarżący nie wykazał, aby rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego nie uwzględniało całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego bądź, że ocena poszczególnych dowodów sprzeczna jest z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego, czy też wskazaniami wiedzy. Kwestionowanie stanowiska Sądu I instancji nie może sprowadzać się wyłącznie do prezentowania innej wersji faktycznej zdarzenia. Konieczne jest bowiem wykazanie jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad rozumowania dopuścił się Sąd. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu błędu. Zarzut nie spełniający powyższych wymagań mógł być postrzegany wyłącznie w kategoriach polemiki ze stanowiskiem wyrażonym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Reasumując stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego mającej wpływ na treść wyroku, a ustalony stan faktyczny odzwierciedla rzeczywisty przebieg zdarzenia. Twierdzenie skarżącego jakoby obwiniona nie prowadziła faktycznie działalności gospodarczej, nie zatrudniała pracowników, a w konsekwencji nie mogła zaniżyć ich należnego wynagrodzenie za pracę nie jest przekonujące w świetle całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego i zasad logicznego rozumowania i jako takie nie mogło prowadzić do uwzględnienia wniosku w złożonej przez niego apelacji. Tym samym wina obwinionej nie budzi żadnych wątpliwości, a ocena prawna jej zachowania jest prawidłowa.

Wobec tego, że apelacja obwinionego skierowana jest przeciwko orzeczeniu o winie, zgodnie z art. 447 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 k.p.w. uważa się ją za zwróconą przeciwko całości wyroku, a zatem również rozstrzygnięciu co do kary. Sąd odwoławczy dokonał instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku również i pod tym kątem, stwierdzając, że także w tej części jest on prawidłowy. Orzeczenie o karze jest trafne, gdyż wymiar grzywny jest dostosowany do stopnia winy obwinionej i szkodliwości zarzuconych jej czynów. Sąd Okręgowy w pełni podziela argumentację Sądu Rejonowego zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a dotyczącą wymierzonej kary.

Nie stwierdzając uchybień w postępowaniu przed Sądem I instancji, które uzasadniałyby konieczność zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania – w tym z przyczyn wskazanych w treści art. 104 § 1 k.p.w. – Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze nastąpiło na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.w. oraz w treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223) oraz w § 4 rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2017 r., poz. 2467) w zw. z § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 861).

Włodzimierz Śpiewla

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE