Sygn. akt VI GC 2097/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2020 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: SSR Justyna Supińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Dorota Moszyk

po rozpoznaniu w dniu 14 października 2020 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G.

przeciwko (...) Radców Prawnych C., E., T. i (...) z siedzibą w G.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. na rzecz pozwanego (...) Radców Prawnych C., E., T. i (...) z siedzibą w G. kwotę 3 617 złotych ( trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  kosztami procesu w pozostałym zakresie obciąża powoda (...) spółkę akcyjną z siedzibą w G. uznając je za uiszczone.

Sygn. akt VI GC 2097/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 lutego 2019 roku złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Radców Prawnych C., E., T. i (...) z siedzibą w G. kwoty 12 470,40 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 25 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że strony zawarły umowę sprzedaży energii elektrycznej, na podstawie której powód dostarczał pozwanemu energię elektryczną do wskazanego w umowie obiektu, jednakże pozwany za tę energię elektryczną nie uiścił należności wynikającej z wystawionej przez powoda faktury numer (...) na kwotę dochodzoną pozwem.

Nakazem zapłaty z dnia 26 czerwca 2019 roku wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt VI GNc 2806/19 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany (...) Radców Prawnych C., E., T. i (...) z siedzibą w G. domagał się oddalenia powództwa w całości i podniósł zarzut braku umocowania powoda do zawarcia umowy sprzedaży rezerwowej, zarzut przedawnienia roszczenia, zarzut bezzasadności faktury jako wystawionej bez podstawy prawnej oraz nieskuteczności skierowanej do pozwanego korespondencji oraz braku podjęcia pozasądowego rozwiązania sporu przez powoda.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że nie udzielał komukolwiek i kiedykolwiek pełnomocnictwa do zawierania umów z powodem. Pozwany przyznał, że w dniu 16 lutego 2011 roku zawarł z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. umowę dystrybucyjną dotyczącą lokalu numer (...) w G. przy ulicy (...). Na podstawie upoważnienia znajdującego się w ust. 11 tej umowy (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. zawarł w imieniu pozwanej umowę sprzedaży rezerwowej. Pozwany zarzucił jednakże, że klauzula znajdująca się w ust. 4 tej umowy nie stanowiła pełnomocnictwa. A nawet gdyby przyjąć, że (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. miał umocowanie do zawarcia umowy z powodem w imieniu pozwanego, to umocowanie to wygasło z chwilą rozwiązania umowy dystrybucyjnej, czyli w dniu 01 marca 2014 roku.

Pozwany wskazał, iż gdyby nawet założyć, że umowa dystrybucyjna została przedłużona na okres po dniu 01 marca 2014 roku, to z dniem 28 lutego 2017 roku umowa ta została definitywnie rozwiązana na skutek ponownych oświadczeń złożonych przez pozwanego oraz wstąpienie w miejsce pozwanego do umowy na dystrybucję energii elektrycznej nowego najemcy lokali numer (...) przy ulicy (...), tj. (...) spółki z ograniczona odpowiedzialnością z siedzibą w L.. Zgodnie z protokołami zdający (pozwany) wypowiedział z dniem sporządzenia protokołu umowę dystrybucji energii elektrycznej, a odbierający wraz z przejęciem lokalu zawarł dla powyższych lokali umowy kompleksowe energii elektrycznej z dniem sporządzenia protokołu i protokoły te zostały przez (...) spółkę akcyjną z siedzibą w G. zaakceptowane.

Pozwany wskazał, iż w sytuacji, gdy nie istnieje odrębny dokument pełnomocnictwa, a (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. powołuje się na treść umowy dystrybucyjnej jako podstawę swojego umocowania oczywiste jest, że umocowanie to wygasło najpóźniej w dniu 28 lutego 2017 roku, stąd też brak jakiegokolwiek umocowania do składania oświadczeń woli w imieniu pozwanego półtora roku później, tj. w dniu 16 lipca 2018 roku.

Nadto pozwany podniósł, że roszczenie jest przedawnione, a także że powód dochodzi roszczeń związanych z lokalem numer (...), jednakże przemilcza, że analogiczny stan faktyczny i prawny miał miejsce w odniesieniu do lokalu numer (...), gdzie powód wprost pismem z dnia 06 września 2018 roku zrzekł się swoich roszczeń wobec pozwanego i dokonał korekty faktur. Pozwany wskazał, iż okoliczność ta stanowi dowód, że powód zrzekł się roszczeń wobec pozwanego z tytułu jakichkolwiek należności związanych z rzekomymi umowami rezerwowej sprzedaży energii elektrycznej i to w odniesieniu do obydwu lokali, tj. numer 3 i numer 4. Pozwany wskazał, iż nawet jeśli przyjąć, że zrzeczenie się roszczeń powoda wyrażone w piśmie z dnia 06 września 2018 roku odnosi się wprost tylko do lokalu numer (...), to oświadczenie to należy traktować jako dorozumiane zrzeczenie się roszczeń związanych z lokalem numer (...). W odniesieniu do obydwu lokali stan faktyczny był bowiem identyczny.

Pozwany zarzucił, iż nie miał woli zawarcia rzekomej „umowy” z dnia 16 lipca 2018 roku. Pozwany wskazał, że od wielu lat nie użytkuje lokalu numer (...) na ulicy (...) w G., a sprzedaż rezerwowa ma na celu ochronę odbiorcy. Nie można zakwalifikować zatem działania, jakim jest zawieranie sprzedaży rezerwowej energii elektrycznej w przypadku kiedy odbiorca prowadzi do rozwiązania wszystkich umów związanych ze sprzedażą, za ochronę interesu odbiorcy.

Pozwany wskazał także, że powód nie udowodnił, iż kwota wskazana na fakturze jest zasadna oraz że zrealizował na rzecz pozwanego usługę o wartości ekwiwalentnej do tego rachunku.

Pozwany podniósł również, że w dniu 03 marca 2009 roku zawarł z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. umowę kompleksową numer (...) dla lokalu numer (...). Zgodnie z umową dostawcą energii elektrycznej był (...) spółka akcyjna z siedzibą w G., zaś dystrybutorem i sprzedawcą (...) spółka akcyjna z siedzibą w G.. W dniu 15 grudnia 2010 roku pozwany zmienił sprzedawcę na (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. (obecnie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.) oraz udzielił pełnomocnictwa nowemu sprzedawcy energii do zawarcia w imieniu pozwanego umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej na warunkach dotychczas obowiązującej umowy z dystrybutorem. Do zawarcia nowej umowy dystrybucji doszło w dniu 16 lutego 2011 roku. Wcześniej zawarte umowy kompleksowe zostały rozwiązane przez spółkę (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G., do czego upoważniało udzielone w dniu 15 grudnia 2010 roku pełnomocnictwo.

Lokal przy ulicy (...) numer 3 i numer 4 wykorzystuje nowy najemca (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L., a mimo to (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. nadal wystawiała faktury na pozwanego.

W dniu 25 października 2016 roku pozwany poinformował (...) spółkę akcyjną z siedzibą w G. o niekorzystaniu z energii elektrycznej dostarczanej do punktów poboru przy ulicy (...) w lokalu numer (...) oraz złożył wypowiedzenie wszelkich umów łączących pozwanego z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G.. Pozwany wyjaśnił, że informował (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. o opuszczeniu lokalu numer (...) znajdujących się przy ulicy (...) w G. oraz o niepobieraniu energii elektrycznej z umieszczonych tam punktów poboru energii oraz woli rozwiązania wszystkich umów związanych z dostarczeniem energii elektrycznej do tych lokali. (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. poinformował pozwanego, że wypowiedzenie będzie uznane za skuteczne, jeżeli zostanie zdemontowany układ pomiarowo – rozliczeniowy, przy czym zdaniem pozwanego kwestia ta należy do właściciela lokalu, a pozwany był jedynie najemcą.

Niezależnie od powyższego w dniu 04 stycznia 2017 roku pozwany podpisał protokoły zdawczo – odbiorcze dla obu punktów poboru energii elektrycznej dla lokali numer (...) znajdujących się przy ulicy (...) w G.. Zgodnie z protokołami pozwany wypowiedział z dniem sporządzenia protokołu umowę dystrybucji energii elektrycznej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 lutego 2009 roku pomiędzy M. R. (1), M. R. (2), I. R., R. R., M. Z. i A. Z. jako wynajmującymi a (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. jako najemcą została zawarta umowa najmu lokalu numer (...) o powierzchni 63,89 m 2 oraz lokalu numer (...) o powierzchni 65,59 m 2 położonych przy ulicy (...) w G.. Aneksem numer (...) z dnia 08 czerwca 2015 roku zmieniono okres obowiązywania umowy i wskazano, że strony wiąże umowa zawarta na czas nieoznaczony.

umowa najmu wraz aneksami – k. 51-56 akt

W dniu 03 marca 2009 roku pomiędzy (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. (jako dostawcą) a (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. (jako odbiorcą) zawarta została umowa kompleksowa numer (...), której przedmiotem było świadczenie usługi kompleksowej do obiektu zlokalizowanego w G. przy ulicy (...) (numer (...)).

Umowa została zawarta na czas określony – do dnia 01 marca 2014 roku.

umowa kompleksowa – k. 57 akt

W dniu 03 marca 2009 roku pomiędzy (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. (jako dostawcą) a (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. (jako odbiorcą) zawarta została umowa kompleksowa numer (...), której przedmiotem było świadczenie usługi kompleksowej do obiektu zlokalizowanego w G. przy ulicy (...) (numer (...)).

Umowa została zawarta na czas określony – do dnia 01 marca 2014 roku.

umowa kompleksowa – k. 58 akt

W dniu 15 grudnia 2010 roku (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. (jako sprzedawcą) umowę sprzedaży energii elektrycznej do lokalu znajdującego się w G. przy ulicy (...).

Umowa została zawarta na czas określony – do 31 grudnia 2012 roku oraz wskazano, że operatorem sieci dystrybucji jest (...) spółka akcyjna z siedzibą w G..

Jednocześnie (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. upoważnił (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. do zawarcia umowy o świadczenie usług dystrybucji ze wskazanym operatorem systemu dystrybucyjnego na warunkach dotychczas obowiązującej umowy z dystrybutorem, pod warunkiem pozytywnego rozpatrzenia przez operatora systemu dystrybucyjnego oraz do dokonania wszelkich czynności, w tym składania oświadczeń woli i wiedzy, związanych z rozwiązaniem na mocy porozumienia stron bądź wypowiedzenia albo rozwiązania bez wypowiedzenia dotychczas obowiązujących umów kompleksowych obejmujących sprzedaż energii elektrycznej i świadczenie usług dystrybucji bądź umów sprzedaży energii elektrycznej, a także do zgłoszenia wskazanemu operatorowi systemu dystrybucyjnego do realizacji zawartej z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. umowy sprzedaży energii elektrycznej.

umowa sprzedaży wraz z załącznikiem numer 1 i pełnomocnictwem – k. 59-61 akt

W dniu 16 lutego 2011 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. w imieniu (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. (odbiorca) działając na podstawie powyższego upoważnienia zawarł z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. umowę o świadczenie usług dystrybucji numer (...) dotyczącą lokalu numer (...) przy ulicy (...) ( (...)).

Umowa została zawarta na czas określony – do dnia 01 marca 2014 roku. W umowie zawarto klauzulę, iż odbiorca wyraża zgodę na zawarcie przez dystrybutora umowy sprzedaży energii elektrycznej z (...) spółką akcyjną w imieniu i na rzecz odbiorcy w przypadku zaprzestania dostarczania tej energii przez wybranego przez odbiorcę sprzedawcę.

Integralną częścią umowy były „ogólne warunki umów o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej (...) s.a.”.

umowa o świadczenie usług dystrybucji – k. 62 akt

W dniu 16 lutego 2011 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. w imieniu (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. (odbiorca) działając na podstawie powyższego upoważnienia zawarł z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. umowę o świadczenie usług dystrybucji numer (...) dotyczącą lokalu numer (...) przy ulicy (...) ( (...)).

Umowa została zawarta na czas określony – do dnia 01 marca 2014 roku. W umowie zawarto klauzulę, iż odbiorca wyraża zgodę na zawarcie przez dystrybutora umowy sprzedaży energii elektrycznej z (...) spółką akcyjną w imieniu i na rzecz odbiorcy w przypadku zaprzestania dostarczania tej energii przez wybranego przez odbiorcę sprzedawcę.

Integralną częścią umowy były „ogólne warunki umów o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej (...) s.a.”.

umowa o świadczenie usług dystrybucji – k. 63 akt

Pismem z dnia 28 lipca 2015 roku (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. w związku ze zmianą siedziby spółki złożył właścicielom lokalu numer (...) przy ulicy (...) w G. oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu tych lokali ze skutkiem na dzień 30 września 2015 roku.

wypowiedzenie umów najmu – k 64-68 akt, zeznania świadka N. B. – protokół rozprawy z dnia 11 marca 2020 roku – k. 192-194 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:02:10-00:34:53), zeznania partnera pozwanego – T. E. – protokół rozprawy z dnia 14 października 2020 roku – k. 216-218 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:05:39-00:14:17)

Umowa sprzedaży energii elektrycznej zawarta przez (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. (obecnie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.) rozwiązała się z dniem 31 sierpnia 2016 roku dla lokalu numer (...) przy ulicy (...) w G. ( (...) odpowiednio (...) i (...)).

pismo – k. 69 akt

Pismem z dnia 25 października 2016 roku nadanym w placówce operatora publicznych usług pocztowych w dniu 28 października 2016 roku, (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. skierował do (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. oświadczenie o wypowiedzeniu wszystkich umów zawartych z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. wskazując, że spółka ta wcześniej już złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu umów o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej z uwagi na zmianę siedziby spółki z dniem 01 października 2015 roku i zaprzestaniem dalszego korzystania z usług dystrybucji po tym terminie.

W odpowiedzi na powyższe pismo (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. poinformował (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G., że nie otrzymał oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej dla lokalu numer (...) przy ulicy (...) w G. ( (...) odpowiednio (...) i (...)).

Wobec powyższego zwrócono się do odbiorcy o nadesłanie potwierdzenia doręczenia powyższego oświadczenia na adres spółki wraz z kopią treści. Wskazano również, że wobec braku wcześniej złożonego wypowiedzenia umów o świadczenie usług dystrybucyjnych dla lokalu numer (...) przy ulicy (...) w G. ( (...) odpowiednio (...) i (...)) dystrybutor może przyjąć pismo datowane na dzień 25 października 2016 roku, a doręczone w dniu 28 października 2016 roku jako oświadczenie o rozwiązaniu powyższych umów, przy czym uzna je za skuteczne na dzień demontażu układu pomiarowo – rozliczeniowego zgodnie z okresem wypowiedzenia według ogólnych warunków umów o świadczenie usług dystrybucji.

wypowiedzenie umowy – k. 10 akt, potwierdzenie nadania – k. 71 akt, pismo z dnia 10 października 2016 roku – k. 72-73 akt, zeznania świadka N. B. – protokół rozprawy z dnia 11 marca 2020 roku – k. 192-194 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:02:10-00:34:53)

W dniu 04 stycznia 2017 roku (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. oraz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. sporządzili protokół zdawczo – odbiorczy licznika zlokalizowanego w lokalu numer (...) przy ulicy (...) w G..

protokoły – k. 74, 75 akt, zeznania partnera pozwanego – T. E. – protokół rozprawy z dnia 14 października 2020 roku – k. 216-218 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:05:39-00:14:17)

W dniu 03 lutego 2017 roku pomiędzy (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. (jako odbiorcą) zawarto umowę o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej do lokalu numer (...) przy ulicy (...) w G.. Umowa ta weszła w życie z dniem 01 marca 2017 roku.

umowy o świadczenie usług dystrybucji – k. 76-81 akt

Umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej dla lokalu numer (...) przy ulicy (...) w G. ( (...) odpowiednio (...) i (...)) rozwiązały się z dniem 28 lutego 2017 roku.

oświadczenie – k. 172, 175 akt, zeznania świadka N. B. – protokół rozprawy z dnia 11 marca 2020 roku – k. 192-194 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:02:10-00:34:53), zeznania partnera pozwanego – T. E. – protokół rozprawy z dnia 14 października 2020 roku – k. 216-218 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:05:39-00:14:17)

W dniu 16 maja 2018 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. działając w imieniu i na rzecz (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. na podstawie upoważnienia zawartego w umowie o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej zawarł z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. umowę rezerwowej sprzedaży energii elektrycznej numer (...) dotyczącą lokalu numer (...) przy ulicy (...) w G. ( (...)).

umowa rezerwowej sprzedaży energii elektrycznej wraz z załącznikiem – k. 113-117 akt

(...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wystawił na rzecz (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. za świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej do lokalu numer (...) przy ulicy (...) w G. ( (...)) za okres od dnia 15 września 2016 roku do dnia 28 lutego 2017 roku faktury numer (...) na kwotę 1 026,84 złotych brutto, numer (...) na kwotę 551,93 złotych brutto, numer (...) na kwotę 407,28 złotych brutto.

Należności te zostały uregulowane.

faktury – k. 104, 106, 108 akt, potwierdzenie przelewów – k. 105, 107, 109 akt

(...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wystawił na rzecz (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. za sprzedaż energii elektrycznej do lokalu numer (...) przy ulicy (...) w G. ( (...)) za okres od dnia 01 września 2016 roku do dnia 28 lutego 2017 roku faktury numer (...) na kwotę 982,97 złotych brutto i numer (...) na kwotę 2 944,89 złotych brutto.

W związku z reklamacjami składanymi przez (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. anulowała umowę z dnia 16 maja 2018 roku oraz wystawione faktury.

faktury korygujące – k. 124, 125 akt, pismo – k. 1118-119, 121, 123 akt, wezwanie do zapłaty – k. 122 akt, zeznania świadka N. B. – protokół rozprawy z dnia 11 marca 2020 roku – k. 192-194 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:02:10-00:34:53), nagrania rozmów telefonicznych – k. 169 akt

W dniu 16 lipca 2018 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. działając w imieniu i na rzecz (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. na podstawie upoważnienia zawartego w umowie o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej zawarł z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. umowę rezerwowej sprzedaży energii elektrycznej numer (...) dotyczącą lokalu numer (...) przy ulicy (...) w G. ( (...)).

umowa rezerwowej sprzedaży energii elektrycznej wraz z załącznikiem – k. 18-20 akt

(...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wystawił na rzecz (...) Radców Prawnych E., S., T. i (...) z siedzibą w G. za sprzedaż energii elektrycznej do lokalu numer (...) przy ulicy (...) w G. ( (...)) za okres od dnia 01 września 2016 roku do dnia 28 lutego 2017 roku fakturę numer (...) na kwotę 12 470 złotych brutto.

Powyższa należność mimo wezwania do zapłaty nie została uregulowana.

faktura – k. 21 akt, wezwanie do zapłaty – k. 22 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z nagrania rozmów telefonicznych oraz dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których prawdziwość i autentyczność nie była przez nie kwestionowana i które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy żadnych nowych, istotnych okoliczności.

Odnosząc się do nagrania rozmów telefonicznych, to jakkolwiek ich wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu, to nie mogły one stanowić w żadnej mierze dowodu na okoliczność złożenia przez pozwanego oświadczenia o wypowiedzeniu umów sprzedaży i dystrybucji energii elektrycznej po zakończeniu umowy najmu lokalu numer (...), a jedynie co najwyżej dowód na okoliczność składania rzez pozwanego reklamacji odnośnie otrzymanych faktur za sprzedaż energii elektrycznej.

Sąd ustalił stan faktyczny sprawy opierając się także na uznanych za wiarygodne zeznaniach świadka N. B., w szczególności w zakresie, w jakim świadek potwierdziła, że pozwany w październiku 2016 roku wysłał pismo z wypowiedzeniem umowy, a także że pozwany w lutym 2017 roku rozwiązał umowy sprzedaży i dystrybucji energii elektrycznej, co znajduje potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach. Jakkolwiek uznając za wiarygodne jej zeznania w pozostałej części, okoliczność zaprzestania przez pozwanego z korzystania z lokalu numer (...) i lokalu numer (...), nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Odnosząc się do zeznań osoby uprawnionej do reprezentowania pozwanego T. E. (partnera), to Sąd uznał je za wiarygodne w zakresie, w jakim znalazły one potwierdzenie w zgromadzonych dowodach z dokumentów. Sąd nie dał wiary jego zeznaniom, że pozwany (...) Radców Prawnych C., E., T. i (...) z siedzibą w G. nie udzielał żadnych pełnomocnictw, stoi to bowiem w sprzeczności z treścią przedłożonych w sprawie umów, w których wprost takie pełnomocnictwa zostały zawarte, o czym szerzej w poniższej części uzasadnienia. Za niewiarygodne Sąd uznał również jego zeznania, że dla uznania, że rozwiązano umowę sprzedaży i dystrybucji energii elektrycznej wystarczające było jedynie logo E. na dokumentacji, gdyż (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. i (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. należą do tej samej grupy kapitałowej, twierdzenie takie musi budzić zdumienie, zwłaszcza że pozwany jest podmiotem zajmującym się świadczeniem profesjonalnych usług prawniczych.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 14 października 2020 roku Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. J. mając na uwadze, że świadek mimo kilkukrotnego wezwania na rozprawę nie stawiła się i nie usprawiedliwiła swojej nieobecności, przy czym z uwagi na wskazanie jako adresu świadka adresu pracodawcy, przymusowe doprowadzenie świadka nie było możliwe. Wreszcie Sąd miał na uwadze, że niektóre okoliczności, na które miał zeznawać świadek (kontaktów z pozwanym w celu rozliczenia faktur wystawianych przez (...) spółkę akcyjną w G., czy woli rozwiązania umów z powodem) nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, zaś okoliczność przepisania liczników na nowego najemcę nie była sporna i wynikała z protokołu zdawczo – odbiorczego z dnia 04 stycznia 2017 roku, podobnież okoliczność zawarcia przez niego umowy znajdowała potwierdzenie w przedłożonym przez stronę dokumencie – umowie o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej do lokalu numer (...) przy ulicy (...) w G. z dnia 03 lutego 2017 roku zawartej pomiędzy (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. (jako odbiorcą).

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 14 października 2020 roku Sąd pominął dowód z zeznań powoda, albowiem osoby uprawnione do jego reprezentowania, mimo prawidłowego wezwania nie stawiły się i nie usprawiedliwiły swojej nieobecności.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Radców Prawnych C., E., T. i (...) z siedzibą w G. kwoty 12 470,40 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 25 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem zapłaty za sprzedaną pozwanemu w okresie od dnia 01 września 2016 roku do dnia 28 lutego 2017 roku energię elektryczną do lokalu znajdującego się w G. przy ulicy (...) dla punktu (...), swoje roszczenie wywodząc z umowy rezerwowej sprzedaży energii elektrycznej zawartej w dniu 16 lipca 2018 roku.

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu pozwany (...) Radców Prawnych C., E., T. i (...) z siedzibą w G. podniósł zarzut braku umocowania powoda do zawarcia umowy sprzedaży rezerwowej, zarzut przedawnienia roszczenia, zarzut bezzasadności faktury jako wystawionej bez podstawy prawnej oraz nieskuteczności skierowanej do pozwanego korespondencji oraz braku podjęcia pozasądowego sposobu rozwiązania sporu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że kwestia umowy rezerwowej sprzedaży energii elektrycznej została unormowana w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 833).

Zgodnie z treścią art. 5aa ust. 1 powyższej ustawy w umowie o świadczenie usługi dystrybucji energii elektrycznej lub w umowie kompleksowej, odbiorca końcowy wskazuje sprzedawcę rezerwowego oraz upoważnia operatora systemu dystrybucyjnego, do którego sieci ten odbiorca końcowy jest przyłączony, do zawarcia w jego imieniu i na jego rzecz – w przypadku wygaśnięcia lub zaprzestania wykonywania umowy sprzedaży energii elektrycznej lub umowy kompleksowej przez dotychczasowego sprzedawcę – umowy sprzedaży rezerwowej lub umowy kompleksowej zawierającej postanowienia umowy sprzedaży rezerwowej ze wskazanym przez tego odbiorcę końcowego sprzedawcą rezerwowym. Umowa taka obowiązuje od dnia zaprzestania wykonywania umowy sprzedaży przez dotychczasowego dostawcę energii elektrycznej i zawierana jest na czas nieokreślony.

Zgodnie zaś z treścią art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 833) dostarczanie energii elektrycznej odbywa się, po uprzednim przyłączeniu do sieci, na podstawie umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji. Świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej odbywa się na podstawie umowy o świadczenie takich usług. Umowa zapewnia dostarczanie energii elektrycznej zakupionej od wybranego sprzedawcy. Odbiorca dokonuje wyboru sprzedawcy i zawiera umowę sprzedaży, upoważniając sprzedawcę do reprezentowania go przed operatorem systemu dystrybucyjnego oraz przed dotychczasowym sprzedawcą.

Stosownie natomiast do art. 4j ust. 1 przedmiotowej ustawy odbiorca energii elektrycznej ma prawo zakupu energii od wybranego przez siebie sprzedawcy. Zakup energii odbywa się na podstawie umowy sprzedaży. Jednocześnie, z ust. 2 tego przepisu wynika, iż aby umożliwić i zapewnić odbiorcom realizację powyższego uprawnienia przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją energii stosując obiektywne i przejrzyste zasady zapewniające równe traktowanie użytkowników systemu, umożliwia odbiorcy energii przyłączonemu do jego sieci zmianę sprzedawcy energii.

W niniejszej sprawie jak wynikało z przeprowadzonego postępowania dowodowego pozwany (...) Radców Prawnych C., E., T. i (...) z siedzibą w G. zawarł w dniu 15 grudnia 2010 roku z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. umowę sprzedaży energii elektrycznej dotyczącą lokalu numer (...) przy ulicy (...) ( (...) oraz (...)) oraz udzielił temu podmiotowi pełnomocnictwa do zawarcia w jego imieniu umowy o świadczenie usług dystrybucji tej energii z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G., do czego doszło w dniu 16 lutego 2011 roku (umowy – k. 62, 63 akt). (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. występował w niniejszej umowie jako operator systemu dystrybucyjnego, czyli podmiot zajmujący się dystrybucją energii elektrycznej, odpowiedzialny za ruch sieciowy systemie dystrybucyjnym elektroenergetycznym. Nadto na mocy punktu 4 tych umów (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. był upoważniony do zawarcia w imieniu i na rzecz odbiorcy – (...) Radców Prawnych C., E., T. i (...) z siedzibą w G. umowy sprzedaży energii elektrycznej ze sprzedawcą rezerwowym, czyli z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G., w przypadku zaprzestania dostarczania tej energii przez wybranego przez odbiorcę sprzedawcę (tu: (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.). Zapis ten miał na celu zapewnienia ciągłości sprzedaży energii elektrycznej w przypadku zaprzestania dostarczania energii przez dotychczasowego sprzedawcę. Jako sprzedawcę rezerwowego w umowie wskazano (...) spółkę akcyjną z siedzibą w G.. A zatem w momencie kiedy sprzedawca podstawowy zaprzestaje sprzedaży energii elektrycznej dla określonego odbiorcy, zostać miała zawarta umowa sprzedaży rezerwowej.

W powyższej sytuacji zatem pozwanego obowiązywały dwie umowy (po dwie dla każdego lokalu) – umowa sprzedaży energii elektrycznej zawarta z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. oraz umowa dystrybucji energii elektrycznej zawarta z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G..

Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że umowy z dnia 16 lutego 2011 roku zostały zawarte na czas określony – do dnia 01 marca 2014 roku. Niemniej jednak mimo upływu powyższego terminu, umowy te nadal były wykonywane na dotychczasowych zasadach i to przez obie strony, co pozwala przyjąć, że w sposób konkludentny doszło do przedłużenia ich obowiązywania na czas nieokreślony.

Okolicznością niekwestionowaną przy tym przez strony był fakt, że z dniem 31 sierpnia 2016 roku uległa rozwiązaniu umowa sprzedaży energii elektrycznej łącząca pozwaną spółkę z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G..

W tej dacie zatem powstała sytuacja, w której operator systemu dystrybucyjnego – (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. pozostał związany umową o dystrybucję bez wskazanego podmiotu świadczącego sprzedaż energii elektrycznej. Pozwany nie wykazał przy tym, by w tym czasie złożył temu podmiotowi (operatorowi systemu dystrybucyjnego) oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o dystrybucję energii elektrycznej.

Jednocześnie w ocenie Sądu nie było wątpliwości, że oświadczenie zawarte w punkcie 4 umów z dnia 16 lutego 2011 roku (umowy – k. 62, 63 akt), na podstawie którego (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. był upoważniony do zawarcia w imieniu i na rzecz odbiorcy – (...) Radców Prawnych C., E., T. i (...) z siedzibą w G. umowy sprzedaży energii elektrycznej ze sprzedawcą rezerwowym, czyli z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G., w przypadku zaprzestania dostarczania tej energii przez wybranego przez odbiorcę sprzedawcę (tu: (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.) stanowiło ważne i skuteczne umocowanie operatora systemu dystrybucyjnego do podejmowania czynności materialnoprawnych ze skutkiem dla pozwanego w zakresie zawarcia umowy sprzedaży w przypadku, gdy nastąpiło zaprzestanie sprzedaży energii elektrycznej przez dotychczasowego sprzedawcę. Nadto w tym zakresie umocowanie operatora systemu dystrybucyjnego do zawarcia umowy sprzedaży rezerwowej miało również charakter ustawowy. Zgodnie z art. 5aa ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 833) w umowie o świadczenie usługi dystrybucji energii elektrycznej lub paliw gazowych lub usługi przesyłania paliw gazowych lub w umowie kompleksowej, odbiorca końcowy wskazuje sprzedawcę rezerwowego spośród sprzedawców ujętych na liście, o której mowa w ust. 4 oraz upoważnia operatora systemu dystrybucyjnego lub operatora systemu przesyłowego gazowego, do którego sieci ten odbiorca końcowy jest przyłączony, do zawarcia w jego imieniu i na jego rzecz – w przypadku wygaśnięcia lub zaprzestania wykonywania umowy sprzedaży paliw gazowych lub energii elektrycznej lub umowy kompleksowej przez dotychczasowego sprzedawcę - umowy sprzedaży rezerwowej lub umowy kompleksowej zawierającej postanowienia umowy sprzedaży rezerwowej ze wskazanym przez tego odbiorcę końcowego sprzedawcą rezerwowy.

Powyższe więc, wobec niespornej okoliczności zaprzestania sprzedaży energii elektrycznej pozwanemu przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G., dotychczasowy operator systemu dystrybucyjnego, na mocy postanowień umów z dnia 16 lutego 2011 roku (których obowiązywanie przedłużyło się w sposób konkludentny), w dniu 31 sierpnia 2016 roku nabył umocowanie do zawarcia w imieniu pozwanego umowy sprzedaży energii do lokali numer (...) znajdujących się w G. przy ulicy (...) ze wskazanym sprzedawcą energii elektrycznej, tj. (...) spółką akcyjną z siedzibą w G..

Wskazać przy tym należy, że z uwagi na zaprzestanie wykonywania działalności gospodarczej w powyższych lokalach przez pozwanego (...) Radców Prawnych C., E., T. i (...) z siedzibą w G. z dniem 30 września 2015 roku, konieczne było wypowiedzenie obowiązywania obu umów – sprzedaży energii elektrycznej oraz dystrybucji energii elektrycznej i do czasu złożenia oświadczenia o ich wypowiedzeniu albo do czasu zawarcia umowy z nowym odbiorcą, to pozwany ponosił odpowiedzialność za zapłatę należnego wynagrodzenia. Podkreślić należy, że w niniejszej sprawie nie mają znaczenia twierdzenia pozwanego, iż opuścił on sporny lokal w dniu 30 września 2015 roku. Zmiana najemcy nie prowadzi automatycznie do analogicznej zmiany w stosunkach z podmiotem dokonującym sprzedaży energii elektrycznej, czy dystrybuującym energię elektryczną. Powód nie ma bowiem obowiązku kontrolować, kto faktycznie korzysta z przyłącza, do którego dostarczana jest energia elektryczna w związku z łączącą go z pozwanym umową. Skoro zatem pozwanego po dniu 30 września 2015 roku w dalszym ciągu łączyła z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. umowa o świadczenie usług dystrybucji, to uprawnione było, wobec braku wypowiedzenia tej umowy, czy zawarcia nowej umowy sprzedaży, zawarcie na podstawie udzielonych pełnomocnictw z powodem umowy sprzedaży rezerwowej energii elektrycznej. W tej sytuacji zaś pozwany zobowiązany był do zapłaty należności związanych z rezerwową sprzedażą energii elektrycznej. W tym okresie powód świadczył bowiem swoje usługi prawidłowo, w związku z czym nie można przypisać mu nadużycia prawa. Pozwany zaś jako przedsiębiorca powinien wykazać należytą staranność w dbałości o swoje sprawy, w tym o rozwiązanie wszystkich umów łączących go z dostawcami mediów do spornego lokalu, a więc nie tylko ze sprzedawcą energii, ale również z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G.. Jak już wskazano powyżej – brak takiego wypowiedzenia spowodował ziszczenie się warunków do zawarcia rezerwowej umowy sprzedaży energii elektrycznej w imieniu i na rzecz pozwanego. Pozwany negował przy tym zasadność roszczenia wskazując, że w dniu 30 września 2015 roku opuścił sporne lokale, w związku z wypowiedzeniem umowy najmu z uwagi na zmianę siedziby spółki. Jednocześnie pozwany nie zdołał wykazać, że złożył w tym czasie oświadczenie o wypowiedzeniu umów o dystrybucję energii elektrycznej. Wprawdzie pozwany powołuje się na tę okoliczność w piśmie z dnia 26 października 2016 roku, niemniej jednak samo powołanie się na tę okoliczność nie stanowi w żadnej mierze dowodu złożenia przez pozwanego oświadczenia o wypowiedzeniu umów łączących go z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G..

Tymczasem brak wypowiedzenia umowy o świadczenie usług energii elektrycznej wobec (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G., zakończenie sprzedaży energii elektrycznej pozwanemu przez dotychczasowego sprzedawcę (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. i jednocześnie brak informacji o zawarciu kolejnej umowy sprzedaży energii elektrycznej spowodowały, tak jak już to wskazano powyżej, że ziściły się – z dniem 01 września 2016 roku – warunki zawarcia umowy rezerwowej sprzedaży energii elektrycznej.

Jednocześnie wskazać należy, że niewątpliwie pozwany pismem z dnia 25 października 2016 roku nadanym w placówce operatora publicznych usług pocztowych w dniu 28 października 2016 roku, skierował do (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. oświadczenie o wypowiedzeniu wszystkich umów zawartych z tym podmiotem. W odpowiedzi na powyższe pismo (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. poinformował pozwanego, że jego pismo datowane na dzień 25 października 2016 roku, a doręczone w dniu 28 października 2016 roku, będzie traktowane jako oświadczenie o rozwiązaniu spornych umów, przy czym uznane zostaną one za skuteczne na dzień demontażu układu pomiarowo – rozliczeniowego zgodnie z okresem wypowiedzenia według ogólnych warunków umów o świadczenie usług dystrybucji. Nie było przy tym wątpliwości, że do takiego demontażu nie doszło, przy czym to na pozwanym spoczywał ciężar wykazania, że zgodnie z postanowieniami umowy do jej rozwiązania wymagane było wyłącznie złożenie oświadczenia woli. Pozwany w tym zakresie nie wykazał jakiekolwiek inicjatywy dowodowej poza twierdzeniem, że nie był on już najemcą i nie posiadał żadnego tytułu prawnego do lokalu. W tej sytuacji nie sposób uznać, aby pozwany zdołał wykazać, że doszło do rozwiązania spornych umów w wyniku oświadczenia pozwanego z dnia 26 października 2016 roku.

Sąd miał przy tym na uwadze, że w dniu 04 stycznia 2017 roku pozwany oraz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. – nowy najemca przedmiotowych lokali – sporządzili protokół zdawczo – odbiorczy licznika zlokalizowanego w lokalu numer (...) przy ulicy (...) w G. i w dniu 03 lutego 2017 roku pomiędzy (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. a tym podmiotem (jako odbiorcą) doszło do zawarcia umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej do lokalu numer (...) przy ulicy (...) w G., która to umowa weszła w życie z dniem 01 marca 2017 roku.

W tej sytuacji w ocenie Sądu umowa o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej pomiędzy pozwanym a (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. obowiązywała do dnia 28 lutego 2017 roku. Jest to również termin, do którego mogła obowiązywać umowa rezerwowej sprzedaży energii elektrycznej z powodem.

Sąd miał przy tym na uwadze, że skoro umowa o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej pomiędzy pozwanym a (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. obowiązywała do dnia 28 lutego 2017 roku, co potwierdził sam operator systemu dystrybucyjnego, to wraz z wygaśnięciem tej umowy, wygasło również zawarte w niej pełnomocnictwo udzielone tej spółce do zawarcia w imieniu i na rzecz pozwanego umowy rezerwowej sprzedaży energii elektrycznej z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G., który to podmiot był wskazany w umowie z dnia 16 lutego 2011 roku jako sprzedawca rezerwowy.

A zatem zawarta w dniu 16 lipca 2018 roku umowa rezerwowej sprzedaży energii elektrycznej została zawarta przez (...) spółkę akcyjną z siedzibą w G. działającą w imieniu pozwanego bez ważnego umocowania. Wskazać bowiem należy, iż w dniu 16 lipca 2019 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. nie miał już statusu operatora systemu dystrybucyjnego dla świadczeń realizowanych do lokalu numer (...) znajdującego się w G. przy ulicy (...) ze skutkiem dla pozwanego jako odbiorcy, a zatem nie miał umocowania materialnoprawnego do zawarcia umowy ze skutkiem dla pozwanego. Niewątpliwie też umowa z dnia 16 lipca 2018 roku nie została potwierdzona – zgodnie z treścią art. 103 k.c. – przez pozwanego, a zatem nie może stanowić podstawy, dla skutecznego domagania się przez powoda zapłaty za sprzedaną energię elektryczną.

Na marginesie jedynie wskazać należy, że niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu na podstawie przepisów o postępowaniu uproszczonym w brzmieniu obowiązującym przed dniem 07 listopada 2019 roku wykluczających jakąkolwiek zmianę powództwa, w tym podstawy faktycznej, co czyniło zbędnym konieczność czynienia rozważań dotyczących ewentualnej odpowiedzialności pozwanego na gruncie instytucji bezpodstawnego wzbogacenia. Na marginesie jedynie wskazać należy, że pozwany – jako że od dnia 01 października 2015 roku – nie korzystał z lokali, co było w sprawie niekwestionowane, niewątpliwie nie zużył spornej energii elektrycznej, skutkiem czego nie sposób byłoby go uznać za bezpodstawnie wzbogaconego.

Niezależnie od powyższego w ocenie Sądu umowa rezerwowej sprzedaży energii elektrycznej z dnia 16 lipca 2018 roku budziła wątpliwości co do swojej wiarygodności, albowiem jak wynikało z załącznika numer 1 do tej umowy dotyczyła ona lokalu numer (...), przy czym tego samego lokalu, lecz o innym numerze (...), dotyczyła także inna umowa rezerwowej sprzedaży energii elektrycznej przedłożona przez powoda – umowa z dnia 16 maja 2018 roku numer (...) (k. 117 akt). Powód przedstawił zatem dwie różne umowy sprzedaży rezerwowej dotyczące tego samego lokalu, tj. lokalu numer (...) znajdującego się w G. przy ulicy (...). Przy czym jak wynika z pisma z dnia 06 września 2018 roku (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. nastąpiło anulowanie umowy sprzedaży rezerwowej z dnia 16 maja 2018 roku dla punktu poboru (...) i wyzerowanie należności za sprzedaż energii dotyczącej tego punktu poboru. Oznacza to, iż w zakresie umowy sprzedaży rezerwowej pozostała wyłącznie umowa z dnia 16 lipca 2018 roku dotycząca lokalu numer (...), ale jednocześnie odnosząca się do punktu (...) przypisanego do lokalu numer (...).

W tym miejscu wskazać należy, że wbrew twierdzeniom pozwanego pisma powoda z dnia 06 września 2018 roku w żadnej mierze nie sposób traktować jako dorozumianego oświadczenia o zrzeczeniu się przez powoda roszczeń mających wynikać z umowy sprzedaży rezerwowej dotyczącej lokalu numer (...). Oświadczenie takie musi być bowiem wyraźne i nie budzić jakichkolwiek wątpliwości, zaś bez znaczenia jest tu okoliczność tożsamych stanów faktycznych i prawnych, skoro sprzedaż i dystrybucja energii elektrycznej odbywała się do tych lokali na podstawie odrębnych umów.

Odnosząc się do podniesionego zarzutu przedawnienia, to zakładając jedynie, że strony łączyła umowa rezerwowej sprzedaży energii wskazać należy, że zgodnie z art. 554 k.c. roszczenia z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy (…) przedawniają się z upływem lat dwóch. Stosownie zaś do treści art. 120 k.c. bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, przy czym jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Wymagalność roszczenia utożsamiana jest więc z chwilą, z upływem której wierzyciel może domagać się od dłużnika spełnienia świadczenia.

Powód dochodził należności za sprzedaną energię elektryczną za okres od dnia 01 września 2016 roku do dnia 28 lutego 2017 roku. Jak wynika z umowy sprzedaży rezerwowej (§ 6 ust.1.1 pkt b), z której powód wywodził swoje roszczenie, rozliczenie miało być dokonywane w cyklach dwumiesięcznych, chyba że odbiorca w umowie o świadczenie usług dystrybucji wybrał jednomiesięczny okres rozliczeniowy. Jak wynika z faktur wystawianych przez (...) spółkę akcyjną z siedzibą w G. (k. 104, 106, 108 akt) rozliczenie było dokonywane w okresie dwumiesięcznym. W tym stanie rzeczy energia za okres wrzesień – październik 2016 roku powinna być rozliczona w listopadzie 2016 roku, energia za listopad – grudzień 2016 roku powinna być rozliczona w styczniu 2017 roku, zaś energia za styczeń – luty 2017 roku powinna być rozliczona w marcu 2017 roku. Doliczając zatem dwuletni okres przedawnienia roszczenia powoda uległoby ono przedawnieniu odpowiednio w listopadzie 2018 roku, styczniu 2019 roku i marcu 2019 roku. Mając na uwadze, że w chwili wejścia w życie art. 118 k.c. w nowym brzmieniu (z dniem 09 lipca 2018 roku) roszczenie powoda nie było przedawnione, termin przedawnienia przesuwał się do końca danego roku kalendarzowego, co zważywszy, że powód złożył pozew w dniu 19 lutego 2019 roku, oznaczało, że tylko roszczenie o zapłatę za okres wrzesień – październik 2016 roku można by uznać za przedawnione.

Wskazać należy, iż powód nie udowodnił także swojego roszczenia co do wysokości. Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar dowodu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku w sprawie o sygn. akt II PR 313/69 (OSNC 1970, nr 9, poz. 147) na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82).

W okolicznościach niniejszej sprawy to na powodzie (...) spółce akcyjnej z siedzibą w G. ciążył obowiązek udowodnienia istnienia roszczenia stanowiącego podstawę powództwa poprzez wykazanie, że sprzedawca (powód) dostarczył i wydał pozwanemu zakupioną przez niego energię elektryczną w ilości wskazanej na fakturze numer (...), a więc wykazania, że powód swoje zobowiązanie zrealizował.

Tymczasem w ocenie Sądu powód nie wykazał zasadności swojego roszczenia, wobec bowiem zaprzeczania przez pozwanego okolicznościom istnienia zobowiązania i jego wysokości, przedłożone przez powoda dokumenty (faktury) nie były wystarczające do przyjęcia, że powód dostarczył w okresie od dnia 01 września 2016 roku do dnia 28 lutego 2017 roku, a pozwany zużył energię elektryczną w spornej ilości wynikającej wyłącznie z dokumentu księgowego, jakim jest faktura.

Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 roku (sygn. akt I PKN 660/00) samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą. Jeśli zaś strona nie przedstawia dowodów, to uznać należy, iż dany fakt nie został wykazany (udowodniony).

Zważyć należy, że dołączona do pozwu faktura ma jedynie charakter dokumentu prywatnego, który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte (art. 245 k.p.c.). Z takim dokumentem nie wiąże się domniemanie prawne, iż jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy i potwierdza, że miały miejsce fakty w nim stwierdzone (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 08 sierpnia 2012 roku, sygn. akt I CSK 25/12). Ocena charakteru dokumentów prywatnych prowadzi do wniosku, że Sąd może oczywiście wyrokować także w oparciu o treść takich dokumentów (prywatnych), ale jedynie w sytuacji, gdy ich treść nie została zaprzeczona w sporze przez stronę przeciwną lub gdy została potwierdzona innymi środkami dowodowymi. Podkreślić jeszcze raz przy tym należy, że faktura jest jedynie dokumentem rozrachunkowym i nie stanowi samoistnego dowodu zawarcia umowy sprzedaży i jej wykonania przez powoda w sposób uzasadniający żądanie zapłaty za energię elektryczną, w sytuacji kwestionowania ilości dostarczonej energii przez pozwanego. Pozwany wskazywał bowiem, że powód nie udowodnił, iż kwota wskazana na fakturze jest zasadna oraz że zrealizował na rzecz pozwanego usługę o wartości ekwiwalentnej do tego rachunku. W okolicznościach analizowanej sprawy strona powodowa winna zatem innymi środkami dowodowymi dążyć do wykazania zasadności swoich roszczeń, tymczasem nie przejawiła w tym zakresie dalszej inicjatywy dowodowej.

Odnosząc się natomiast do zarzutu pozwanego co do braku podjęcia pozasądowego rozwiązania sporu przez powoda, zarzut ten uznać należy za chybiony i w żadnej mierze nie skutkujący niemożnością rozpoznania sprawy bądź uznaniem roszczenia powoda za przedwczesne. Zgodnie z treścią art. 187 § 1 pkt 3 k.p.c. warunkiem formalnym pozwu jest podanie przez powoda informacji co do tego, czy strony podjęły próbę mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu, a w przypadku gdy takich prób nie podjęto, wyjaśnienie przyczyn ich niepodjęcia. Powód we wniesionym pozwie wymaganą informację zawarł wskazując, że skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty z dnia 06 lutego 2019 roku, które jednakże pozostało bez odpowiedzi. Sąd zważył przy tym, że przepis art. 187 § 1 pkt 3 k.p.c. nie nakłada na Sąd obowiązku badania, czy wskazane przez powoda podjęte próby wyczerpywały możliwości ugodowego zakończenia sporu ani nie nakłada na powoda obowiązku podjęcia wszystkich możliwych czynności prowadzących do ugodowego zakończenia sporu przed wniesieniem pozwu. Informacja o podjętych przez strony próbach pozasądowego zakończenia sporu lub zaniechaniu ich podjęcia, którą powód powinien także zawrzeć w pozwie, ma umożliwić jedynie Sądowi dokonanie oceny realnych możliwości zakończenia sporu sądowego w drodze mediacji, a tym samym celowości skierowania stron do mediacji. Zważyć przy tym należy, że zgodnie z treścią zobowiązania z dnia 10 października 2019 roku (k. 130 akt) Sąd zobowiązał pozwanego do oświadczenia, czy na obecnym etapie postępowania sądowego widzi on możliwość ugodowego zakończenia sporu, pod rygorem uznania, że możliwości takiej nie widzi. Pozwany nie odpowiedział na zobowiązanie Sądu.

Uwzględniając całość powyższych rozważań Sąd w punkcie pierwszym wyroku na podstawie art. 5aa ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 833) w zw. z art. 555 k.c. w zw. z art. 554 k.c. w zw. z art. 120 k.c. w zw. z art. 535 k.c. w związku z art. 6 k.c. stosowanym a contrario powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie drugim wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. W oparciu o te przepisy w zw. z art. § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 265) Sąd zasądził od przegrywającego sprawę powoda na rzecz pozwanego koszty procesu w kwocie 3 617 złotych obejmujące koszty zastępstwa procesowego (3 600 złotych) i zwrot opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 złotych). Kosztami procesu zaś w pozostałym zakresie Sąd obciążył powoda uznając je za uiszczone.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 31 października 2020 roku