Sygn. akt I C 160/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia SR Wioletta Sychniak

Protokolant: sekr. sąd. Paulina Janduła

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2020 roku w Łodzi

sprawy z powództwa K. B. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki K. B. (1) kwotę 12 000 (dwanaście tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a.  od kwoty 8000 (osiem tysięcy) złotych od dnia 20 lutego 2017 roku do dnia zapłaty,

b.  od kwoty 4000 (cztery tysiące) złotych od dnia 17 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty;

oraz kwotę 5135 (pięć tysięcy sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 258,15 zł (dwieście pięćdziesiąt osiem złotych i piętnaście groszy) na pokrycie kosztów postępowania tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa i na poczet tej kwoty zaliczyć: kwotę 27,91 zł (dwadzieścia siedem złotych i dziewięćdziesiąt jeden groszy) pozostałą z zaliczki wpłaconej w dniu 28 lutego 2018 roku, kwotę 100 (sto) złotych wpłaconą tytułem zaliczki w dniu 8 maja 2019 roku i kwotę 127,48 zł (sto dwadzieścia siedem złotych i czterdzieści osiem groszy) pozostałą z zaliczki wpłaconej w dniu 16 marca 2020 roku.

Sygn. akt I C 160/17

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym 28 lutego 2017 roku K. B. (1) wniosła o zasądzenie od (...) SA w W. kwoty 12 000 złotych tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 lutego 2017 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że 29 lutego 2006 roku K. B. (1) uczestniczyła w wypadku komunikacyjnym, do którego doszło w R.. Sprawcą szkody był mąż Powódki, kierujący samochodem osobowym marki F. (...) nr rej. (...). Skutkiem wypadku były obrażenia ciała Powódki: złamanie rzepki prawej, złamanie żeber od 3 do 10 po stronie lewej z przemieszczeniem i stłuczenie w dolnym lewym polu płucnym z niewielkim odczynem opłucnowym. Powódka została poddana specjalistycznemu leczeniu oraz rehabilitacji, jednak do dziś odczuwa negatywne konsekwencje wypadku, nie wróciła do stanu zdrowia sprzed wypadku.

Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego przyznał Powódce zadośćuczynienie w wysokości 7000 złotych, która jednak nie rekompensuje w pełni doznanej szkody na osobie. /pozew k. 2-6/

W odpowiedzi na pozew (...) SA w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem z uwagi na upływ 3-letniego terminu przedawnienia. Podkreślił, że dokonaną na rzecz Powódki wypłatę z tytułu zadośćuczynienia należy potraktować jako uznanie niewłaściwe roszczenia i tylko co do objętej uznaniem wysokości. Nadto wskazał, że wypłacona Powódce, w toku postępowania likwidacyjnego, kwota tytułem zadośćuczynienia jest adekwatna do poniesionej przez nią krzywdy. Ewentualne odczuwane przez poszkodowaną dolegliwości bólowe mogą mieć źródło w zmianach chorobowych kręgosłupa, istniejących już przed wypadkiem z 2006 roku. Nie można wykluczyć, że są powodowane zmianami chorobowymi, zwyrodnieniowo – dyskopatycznymi kręgosłupa. /odpowiedź na pozew k. 34-39, pismo przygotowawcze k. 76-77/

Odpowiadając na zarzut przedawnienia roszczenia, Powódka wskazała na zmianę regulacji dotyczącej przedawnienia roszczeń odszkodowawczych wynikających z czynów niedozwolonych. Mianowicie art. 442 1 § 2 k.c. wprowadził 20 – letni okres przedawnienia roszczeń o naprawienie szkody powstałej w wyniku przestępstwa. Podniosła, że sprawca wypadku, w którym uczestniczyła, popełnił przestępstwo z art. 177 § 2 k.k. /pismo przygotowawcze k. 52-54/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 marca 2006 roku w Tuszynie miał miejsce wypadek drogowy. H. B., kierujący samochodem osobowym marki F. (...) nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności, wpadł w poślizg i stracił panowanie nad pojazdem. Skutkiem tego czołowo uderzył w autobus J. nr rej. (...).

Uderzenie było silne, w samochodzie osobowym wystrzeliła poduszka powietrzna kierowcy. Samochód nie był wyposażony w poduszkę powietrzną dla pasażera.

Samochodem, razem z mężem, jechała K. B. (1). Siedziała obok kierowcy, na miejscu pasażera. Na skutek uderzenia urwał się fotel, na którym siedziała Powódka i razem z nią przesunął do przodu. Powódka miała zapięty pas bezpieczeństwa.

/zaświadczenie k. 13, zeznania Powódki k. 84 i 86 [znacznik czasowy 00:04:18-00:34:46] oraz k. 215v-216 i 217 [znacznik czasowy 00:21:22-00:31:25]/

W sprawie wypadku prowadzone było dochodzenie, które w dniu 24 maja 2006 roku zostało umorzone wobec braku wniosku o ściganie od osoby pokrzywdzonej. Powódka nie chciała, aby jej mąż został skazany za spowodowanie wypadku. Został jedynie ukarany za spowodowanie kolizji drogowej.

Akta dochodzenia zostały wybrakowane. Wybrakowane zostały także akta o sygn. II W 584/06.

/zaświadczenie k. 13, pismo Prokuratury Rejonowej w Pabianicach k. 60, pismo SR w Pabianicach k. 82,

zeznania Powódki k. 84 i 86 [znacznik czasowy 00:04:18-00:34:46] oraz k. 215v-216 i 217 [znacznik czasowy 00:21:22-00:31:25]/

Pojazd sprawcy był ubezpieczony w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. /bezsporne/

Po wypadku Powódka została przewieziona do Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w P.. Przebywała na Oddziale (...) (...)do 4 kwietnia 2006 roku.

Stwierdzono u niej złamanie żeber 3-10 po stronie lewej z dość znacznymi przemieszczeniami, stłuczenie w dolnym lewym polu płucnym z niewielkim odczynem opłucnowym i złamanie rzepki prawej. Zastosowano leczenie zachowawcze, założono tutor gipsowy na prawą nogę. Przy wypisie zalecono dalszą kontrolę w poradni POZ i ortopedycznej, gimnastykę oddechową i zdjęcie tutoru gipsowego nie wcześniej niż 28.04.2006 r.

W maju i czerwcu 2006 r. Powódka otrzymała skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne.

/karta informacyjna k. 14, historia choroby k. 15-18 oraz k. 150-163,

skierowania k. 20, 21, opinia biegłego ortopedy k. 93-96 i 196-197/

W wyniku wypadku z 29.03.2006 r. Powódka doznała tępego urazu klatki piersiowej, a w jego następstwie stłuczenia dolnego płata lewego płuca z odczynem opłucnowym oraz seryjnego złamania dziewięciu żeber lewej połowy klatki piersiowej. Powyższy uraz spowodował naruszenie czynności jej ciała na okres powyżej 7 dni. Z uwagi na uszkodzenie co najmniej 2 żeber ze zniekształceniem klatki piersiowej i bez zmniejszenia pojemności życiowej płuc, stały uszczerbek na zdrowiu Powódki wynosi 10 %. Aktualnie występuje u niej wyraźne zniekształcenie lewego łuku żebrowego, co pozostaje w związku z seryjnym złamaniem 9 żeber. Leczenie Powódki z powyższych przyczyn zostało zakończone, a jej aktualny stan pulmonologiczny jest dobry, choć nadal może odczuwać dolegliwości bólowe rusztowania kostnego klatki piersiowej podczas wykonywania cięższych prac i przy zmianach pogody.

/opinia biegłego pulmonologa k. 134-137 oraz k. 174-175/

Obrażenia, których doznała Powódka w wypadku z 29.03.2006 r. były inne niż wymienione w art. 156 k.k. Spowodowały naruszenie czynności ciała Powódki na czas powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k.

Aktualnie rozpoznanie to wygojone złamanie rzepki prawej bez przemieszczenia i bez następstw i wygojone złamanie żeber II –X po stronie lewej. Z punktu widzenia ortopedy, u Powódki nie występuje z powyższych przyczyn uszczerbek na zdrowiu. /opinia biegłego ortopedy k. 93-96 i 196-197/

Przez okres sześciu tygodni noszenia gipsu, K. B. (1) była niesamodzielna i potrzebowała pomocy innych osób we wszystkich czynnościach, w tym czynnościach samoobsługowych. Wymagała pomocy przy wstawaniu z łóżka, przemieszczaniu się do łazienki, myciu.

Po zdjęciu opatrunku gipsowego, prawa noga Powódki była sztywna. Przez okres sześciu miesięcy poruszała się przy użyciu kul. Nadal potrzebowała pomocy przy wykonywaniu czynności domowych, takich jak sprzątanie, robienie zakupów. Pomocy udzielali Powódce najbliżsi: mąż, syn, matka.

Z uwagi na złamanie żeber, Powódka miała znaczne dolegliwości bólowe i problemy przy oddychaniu. Leczenie płuca trwało około 3 miesiące i polegało na farmakoterapii. Okazało się skuteczne, dzięki czemu zbędny okazał się zabieg chirurgiczny.

Powódka otrzymała skierowanie na rehabilitację, która częściowo była odpłatna. We własnym zakresie zakupiła lampę do naświetlań. Powódka do chwili obecnej otrzymuje skierowania na rehabilitację i z niej korzysta. Nadal stosuje też zabiegi rehabilitacyjne w postaci naświetlań lampą.

/zeznania świadka K. B. (2) k. 66v i 68 [znacznik czasowy 00:07:35-00:19:38],

zeznania Powódki k. 84 i 86 [znacznik czasowy 00:04:18-00:34:46] oraz k. 215v-216 i 217 [znacznik czasowy 00:21:22-00:31:25]/

Przeprowadzone leczenie i rehabilitacja nie doprowadziły do odzyskania przez Powódkę pełnej sprawności sprzed wypadku.

K. B. (1) odczuwa dolegliwości bólowe żeber i prawej nogi przy zmianach pogodowych. Dlatego okresowo stosuje środki przeciwbólowe, zarówno wypisywane na receptę, jak i dostępne bez recepty. Przy chodzeniu przez dłuższy czas puchnie jej noga i drętwieje. Nie może klęczeć na prawym kolanie. Z tego powodu stara się ograniczać chodzenie; pozwala sobie jedynie na krótkie spacery. Zrezygnowała również z jazdy na rowerze i rajdów pieszych.

Pomimo znacznego upływu czasu od wypadku, Powódka pamięta o nim. Odczuwa lęk przy wymijaniu autobusów. W samochodzie nie siada na przednim siedzeniu pasażera.

/zeznania świadków:

K. B. (2) k. 66v i 68 [znacznik czasowy 00:07:35-00:19:38],

J. R. k. k. 66v i 68 [znacznik czasowy 00:19:38-00:31:25],

zeznania Powódki k. 84 i 86 [znacznik czasowy 00:04:18-00:34:46] oraz k. 215v-216 i 217 [znacznik czasowy 00:21:22-00:31:25]/

Przed wypadkiem z 23.03.2006 r. Powódka nie leczyła się, w szczególności nie leczyła się z powodu zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa bądź dyskopatii. Nie choruje na osteoporozę. Natomiast przez całe życie wykonywała pracę siedzącą, dlatego odczuwała bóle pleców.

/zeznania Powódki k. 84 i 86 [znacznik czasowy 00:04:18-00:34:46] oraz k. 215v-216 i 217 [znacznik czasowy 00:21:22-00:31:25]/

Pismem z dnia 19 stycznia 2017 r. Centrum (...) sp. z o.o. sp. k. w L. w imieniu Powódki zgłosiło Pozwanemu szkodę z wezwaniem do zapłaty m.in. 15 000 złotych tytułem zadośćuczynienia.

Pozwany wszczął postępowanie likwidacyjne, w ramach którego wykonano opinię kompleksową z badaniem. Pozwany ustalił 7% uszczerbek na zdrowiu Powódki. Przyznał Powódce 7000 złotych zadośćuczynienia.

/zgłoszenie szkody k. 22-23, decyzja (...) k. 24, opinia kompleksowa z badaniem dla (...) SA k. 25-28, dokumenty w aktach szkody k. 78/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zaoferowanego przez strony. Podkreślenia wymaga, że przedstawione w sprawie dowody co do zasady nie były kwestionowane. Wprawdzie strony zgłaszały wnioski o uzupełnienie opinii biegłych, ale po ich uzupełnieniu nie miały dalszych uwag, ani wniosków w tym zakresie. W ocenie Sadu obie opinie, złożone przez biegłych M. S. i J. G. są jasne, dostatecznie uzasadnione z odniesieniem się do zebranego w sprawie materiału dowodowego i odpowiadają na pytania zawarte w tezach dowodowych. Sąd nie miał zastrzeżeń do rzetelności i profesjonalizmu biegłych i sporządzonych przez nich opinii, przyjmując zawarte w nich wnioski za swoje.

Na wniosek strony pozwanej Sąd zwrócił się do zakładów opieki zdrowotnej, wskazanych przez (...) SA, o nadesłanie dokumentacji medycznej Powódki. Dokumentacja nadesłana przez ZOZ w P. w znacznej mierze jest powieleniem złożonej dokumentacji przy pozwie. Natomiast dokumentacja nadesłana przez M. (...) w Ł. nie dotyczy leczenia schorzeń układu kostnego Powódki, a ponadto dotyczy okresu późniejszego niż wypadek komunikacyjny, któremu uległa K. B. (1). Tym samym okazała się nieprzydatna w niniejszej sprawie.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że pomimo uwzględnienia wniosków dowodowych Pozwanego, nie udało mu się udowodnić tezy postawionej w odpowiedzi na pozew, że ewentualny uszczerbek na zdrowiu Powódki jest (przynajmniej częściowo) powodowany przez schorzenia samoistne. W świetle wniosków biegłych nieudowodnione pozostaje również twierdzenie, że aktualnie zgłaszane dolegliwości są powodowane schorzeniami samoistnymi, niezwiązanymi z urazami doznanymi w wypadku.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Niespornym jest, iż sprawca szkody w dacie zdarzenia miał zawartą z pozwanym Towarzystwem (...) umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Po jego stronie w związku ze spowodowaniem wypadku komunikacyjnego w dniu 29 marca 2006 roku powstała odpowiedzialność za naprawienie powstałej w ten sposób szkody. Stosownie bowiem do brzmienia przepisu art. 436 § 1 k.c. w związku z art. 435 § 1 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody, ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch takiego środka, chyba, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. W przypadku zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych na zasadzie sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych (art. 436 § 2 k.c.).

Odpowiedzialność w niniejszej sprawie opiera się na zasadzie winy sprawcy szkody - kierowcy samochodu, który od odpowiedzialności cywilnej ubezpieczony był u Pozwanego. Mając to na uwadze powyższe oraz treść art. 822 k.c. stanowiącego, że przez umowę odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczony, trzeba przyjąć, że na tle obowiązującego prawa roszczenie Powódki co do zasady w stosunku do Pozwanego jest uzasadnione.

Co do zasady Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie, podniósł natomiast zarzut przedawnienia roszczenia.

Stosownie do treści przepisu art. 442 1 § 1 k.c., roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się, albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć, o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia (§ 2).

Przytoczony przepis wszedł w życie 8 października 2007 roku, a zatem już po zdarzeniu szkodzącym i powstaniu roszczenia Powódki. Jednak z mocy art. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2007 r., Nr 80, poz. 538), powołany przepis w obecnym brzmieniu znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie.

Do wypadku doszło 29 marca 2006 roku i gdyby do roszczenia Powódki zastosować termin przedawnienia z § 1 art. 442 1 k.c., to należałoby uznać je za przedawnione. Jeśli jednak przyjąć, że zastosowanie ma termin określony w § 1 omawianego przepisu, to przedawnienie nie nastąpiło.

W ocenie Sądu, dostępne dowody, przeprowadzone w sprawie, pozwalają na ustalenie, że szkoda na osobie Powódki wynikła z występku, tj. czynu zabronionego, o którym stanowi art. 177 § 1 k.k. Brak wprawdzie wyroku skazującego sprawcę wypadku z 29.03.2006 r., ale zgodnie ze stanowiskiem ugruntowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, nie wyklucza to ustalenia przez sąd cywilny, orzekający w przedmiocie odpowiedzialności cywilnej za delikt, że delikt ten wyczerpuje znamiona przestępstwa, o którym mowa w art. 442 1 § 2 k.c. (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z 25 marca 2019 roku, I CSK 110/18, Lex nr 2638573).

Zgodnie z art. 177 § 1 k.k. kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Z uwagi na zagrożenie karą pozbawienia wolności do lat 3, wskazane przestępstwo stanowi występek (art. 7 § 3 k.k.). Z kolei obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k. to naruszenie czynności ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni (tzw. średni uszczerbek na zdrowiu). Przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. jest nieumyślne, przy czym naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być albo umyślne, albo nieumyślne.

W dniu 29 marca 2006 roku doszło do wypadku komunikacyjnego, którego sprawcą był H. B.. Jak wynika z zeznań Powódki, to jej mąż wpadł w poślizg i uderzył w inny pojazd. Natomiast opinie obu biegłych (ortopedy i pulmonologa) jednoznacznie wskazują, że skutkiem tego wypadku było naruszenie czynności ciała Powódki na okres powyżej 7 dni. Powyższe okoliczności uzasadniają stwierdzenie, że zostały wyczerpane znamiona występku z art. 177 § 1 k.k.

Tryb ścigania przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. zależy od tego, jaka relacja zachodzi między pokrzywdzonym wypadkiem a sprawcą. Jeśli wśród pokrzywdzonych tym przestępstwem są tylko osoby najbliższe dla sprawcy (małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu - art. 115 § 11 k.k.), to przestępstwo ścigane jest na wniosek pokrzywdzonego. Z uwagi na upływ czasu, nie ma już akt dochodzenia prowadzonego w sprawie wypadku z 29.03.2006 r. Jednak z zaświadczenia przedstawionego przez Powódkę wynika, że prowadzone dochodzenie pod nadzorem Prokuratury Rejonowej w Pabianicach zostało umorzone z powodu braku wniosku o ściganie od osoby pokrzywdzonej. Koresponduje to z zeznaniami Powódki, która stwierdziła, że nie chciała, by jej mąż został ukarany. Jest to dodatkowy argument za przyjęciem, że doszło do przestępstwa z art. 177 § 1 k.k., ale z uwagi na skargowy tryb jego ścigania, postępowanie zostało umorzone i sprawca nie został skazany za jego popełnienie.

Podsumowując: postawiony przez Pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia jest niezasadny.

Przechodząc do merytorycznej oceny roszczenia objętego pozwem, przypomnieć należy, że zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Przepis art. 445 § 1 k.c. pozwala na przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych. Zgodnie z wypracowanymi przez orzecznictwo sądowe kryteriami, zmierzającymi do zobiektywizowania zasad przyznawania zadośćuczynień przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji stron, należy wziąć pod uwagę stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody. Nie jest warunkiem przyznania zadośćuczynienia stwierdzenie istnienia trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18.12.2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 954). Nie tylko trwałe, ale także chwilowe zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień psychicznych, usprawiedliwiają przyznanie zadośćuczynienia (tak wyrok SN z dn. 14.12.2010 r., sygn. I PK 95/10).

Kierując się przytoczonymi powyżej kryteriami, Sąd uwzględnił roszczenie Powódki o zadośćuczynienie w całości (co do kwoty głównej).

Powódka w wyniku wypadku komunikacyjnego doznała poważnych uszkodzeń ciała, skutkujących 10 % stałym uszczerbkiem na zdrowiu. Skutki tych obrażeń odczuwa do dziś. Została zmuszona do wielomiesięcznego leczenia i rehabilitacji. Leczenie nie wiązało się wprawdzie z koniecznością poddania zabiegowi operacyjnemu, ale z uwagi na zastosowanie opatrunku gipsowego prawej nogi, unieruchomiło Powódkę. Zarówno w okresie stosowania tutoru gipsowego, jak i w miesiącach późniejszych, kiedy jej mobilność była znacznie ograniczona, Powódka była zmuszona korzystać z pomocy innych osób. Wymiar tej pomocy z czasem się zmniejszał, niemniej jednak w okresie kilku pierwszych tygodni po wypadku, poszkodowana wymagała pomocy przy wszystkich czynnościach codziennych, w tym samoobsługowych (mycie się, korzystanie z toalety), co jest krępujące. Jednocześnie był to okres znacznych dolegliwości bólowych z uwagi na złamanie kilku żeber i złamanie rzepki. Tym samym znacznemu pogorszeniu uległ komfort życia K. B. (1), a jej codzienne funkcjonowanie zostało istotnie zaburzone przez dłuższy czas. Przy tym leczenie i rehabilitacja nie dały efektu w postaci wyleczenia w 100%. Z opinii obu biegłych jasno wynika, że zgłaszane obecnie, po kilkunastu latach od wypadku, dolegliwości bólowe są związane z urazami doznanymi w wypadku. Powódka ma również ograniczenia mobilności i pokonywania dłuższych dystansów.

Mając to na uwadze Sąd uznał, że kwota 19 000 złotych (będąca sumą wypłaconej dobrowolnie kwoty 7000 zł i dochodzonej niniejszym pozwem kwoty 12 000 zł) jest adekwatna do rozmiaru krzywdy Powódki. Dlatego uwzględnił powództwo w zakresie kwoty głównej.

O odsetkach od kwoty zasądzonej tytułem zadośćuczynienia orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c. Stosownie do treści art. 817 § 1 k.c., Pozwany był zobowiązany spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty otrzymania zgłoszenia tj. do dnia 19 lutego 2017 r. Przy tym w zgłoszeniu szkody Powódka domagała się wypłaty zadośćuczynienia w wysokości 15 000 złotych. Pozwany dobrowolnie wypłacił z powyższego tytułu 7000 zł i powinien był się liczyć, że Powódka będzie dochodziła dalszej kwoty 8000 złotych. Dlatego kwota 8000 zł została zasądzona z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 20.02.2017 r. Powódka wystąpiła z pozwem o zapłatę dalszych 12 000 zł tytułem zadośćuczynienia, a zatem co do roszczenia o wypłatę 4000 zł dalszego zadośćuczynienia Pozwany powziął wiedzę z chwila doręczenia mu odpisu pozwu, co nastąpiło 17 marca 2017 roku (k. 33). Zatem 30 – dniowy termin do spełnienia świadczenia upłynął 16.04.2017 r., a od 17 kwietnia 2017 roku Pozwany pozostaje w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia w tej części, dlatego od tej daty Sąd zasądził odsetki. Roszczenie o zasądzenie odsetek od daty wcześniejszej – jako niezasadne – podlegało oddaleniu.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 100 zd. 2 k.p.c., jako że strona powodowa uległa swojemu żądaniu jedynie w niewielkiej części. Dlatego Pozwany obowiązany został do zwrotu na rzecz Powódki kosztów postępowania w kwocie 5135 zł, na które składają się: kwota 600 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, kwota 900 zł tytułem wykorzystanych zaliczek na poczet wynagrodzenia biegłych oraz kwota 3600 zł tytułem wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego (zgodnie z § 2 punkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. Dz. U. z 2015 r. poz. 1804, w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu).

Na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c, w zw. z art. 100 k.p.c., Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi kwotę 258,15 zł tytułem kosztów postępowania tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa tytułem wynagrodzenia biegłego. Z zaliczek wpłaconych przez Pozwanego pozostała kwota 255,39 zł, dlatego w części koszty wyłożone tymczasowo przez Skarb Państwa zostaną pokryte z tej kwoty.