UZASADNIENIE

Powód - (...) (...) z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie racy prawnego, wniósł pozew przeciwko pozwanemu J. F. o zapłatę kwoty 2.258,54 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 września 2020 roku dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż wierzytelność dochodzona od pozwanego wynika z braku zapłaty przez pozwanego należności wynikającej z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej w dniu 26 listopada 2014 roku. Nadto podkreślił, że swoje roszczenie wywodzi z umowy o przelew wierzytelności zawartej z poprzednim wierzycielem.

Powód podniósł, że na wartość przedmiotu sporu składają się należności wynikające z poszczególnych tytułów oraz odsetek naliczonych na dzień poprzedzający złożenie pozwu w niniejszej sprawie.

Wyszczególniając tytuły zobowiązania powód powołał się na faktury i noty obciążeniowe;

1. faktura usługa (...) na kwotę 5,00 złotych, termin wymagalności na dzień 6 lutego 2017 roku,

2. faktura Pakiet C. H. na kwotę 5,00 złotych, termin wymagalności 6 lutego 2017 roku,

3. faktura usługa (...) na kwotę 5,00 złotych, termin wymagalności 6 marca 2017 roku,

4. faktura Pakiet C. H. na kwotę 5,00 złotych, termin wymagalności 6 marca 2017 roku,

5. faktura usługa (...) na kwotę 5,00 złotych, termin wymagalności 6 kwietnia 2017 roku,

6. faktura Pakiet C. H. na kwotę 5,00 złotych, termin wymagalności 6 kwietnia 2017 roku,

7. faktura Pakiet (...) na kwotę 15,00 złotych, termin wymagalności 6 kwietnia 2017 roku,

8. faktura Pakiet (...) na kwotę 15,00 złotych, termin wymagalności 6 lutego 2017 roku,

9. faktura Pakiet (...) na kwotę 15,00 złotych, termin wymagalności 6 marca 2017 roku,

10. faktura Pakiet F. M. HD na kwotę 49,99 złotych, termin wymagalności 6 lutego 2017 roku,

11. faktura Pakiet F. M. HD na kwotę 49,99 złotych, termin wymagalności 6 marca 2017 roku,

12. faktura Pakiet F. M. HD na kwotę 49,99 złotych, termin wymagalności 6 kwietnia 2017 roku,

13. nota obciążeniowa (...) na kwotę 680,00 złotych, termin wymagalności 12 lipca 2017 roku,

14. nota obciążeniowa (...) na kwotę 942,81 złotych, termin wymagalności 19 czerwca 2017 roku.

Ponadto wskazał, że od kwot należności głównych, wynikających z niezapłaconych faktur powodowi przysługuje prawo do naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie, które odpowiednio dla poszczególnych faktur wynoszą:

1. faktura usługa (...) na kwotę 5,00 złotych, termin wymagalności na dzień 6 lutego 2017 roku, odsetki naliczone od dnia 7 lutego 2017 roku do dnia 17 września 2020 roku – kwota odsetek 1,24 złotych,

2. faktura Pakiet C. H. na kwotę 5,00 złotych, termin wymagalności 6 lutego 2017 roku, odsetki naliczone od dnia 7 lutego 2017 roku do dnia 17 września 2020 roku – kwota odsetek 1,24 złotych,

3. faktura usługa (...) na kwotę 5,00 złotych, termin wymagalności 6 marca 2017 roku, odsetki naliczone od dnia 7 marca 2017 roku do dnia 17 września 2020 roku – kwota odsetek 1,21 złotych,

4. faktura Pakiet C. H. na kwotę 5,00 złotych, termin wymagalności 6 marca 2017 roku, odsetki naliczone od dnia 7 marca 2017 roku do dnia 17 września 2020 roku – kwota odsetek 1,21 złotych,

5. faktura usługa (...) na kwotę 5,00 złotych, termin wymagalności 6 kwietnia 2017 roku, odsetki naliczone od dnia 7 kwietnia 2017 roku do dnia 17 września 2020 roku – kwota odsetek 1,18 złotych,

6. faktura Pakiet C. H. na kwotę 5,00 złotych, termin wymagalności 6 kwietnia 2017 roku, odsetki naliczone od dnia 7 kwietnia 2017 roku do dnia 17 września 2020 roku – kwota odsetek 1,18 złotych,

7. faktura Pakiet (...) na kwotę 15,00 złotych, termin wymagalności 6 kwietnia 2017 roku, odsetki naliczone od dnia 7 kwietnia 2017 roku do dnia 17 września 2020 roku – kwota odsetek 3.54 złotych,

8. faktura Pakiet (...) na kwotę 15,00 złotych, termin wymagalności 6 lutego 2017 roku, odsetki naliczone od dnia 7 lutego 2017 roku do dnia 17 września 2020 roku – kwota odsetek 3,71 złotych

9. faktura Pakiet (...) na kwotę 15,00 złotych, termin wymagalności 6 marca 2017 roku, odsetki naliczone od dnia 7 marca 2017 roku do dnia 17 września 2020 roku – kwota odsetek 3,62 złotych,

10. faktura Pakiet F. M. HD na kwotę 49,99 złotych, termin wymagalności 6 lutego 2017 roku, odsetki naliczone od dnia 7 lutego 2017 roku do dnia 17 września 2020 roku – kwota odsetek 12,35 złotych,

11. faktura Pakiet F. M. HD na kwotę 49,99 złotych, termin wymagalności 6 marca 2017 roku, odsetki naliczone od dnia 7 marca 2017 roku do dnia 17 września 2020 roku – kwota odsetek 12,08 złotych,

12. faktura Pakiet F. M. HD na kwotę 49,99 złotych, termin wymagalności 6 kwietnia 2017 roku, odsetki naliczone od dnia 7 kwietnia 2017 roku do dnia 17 września 2020 roku – kwota odsetek 1,79 złotych,

13. nota obciążeniowa (...) na kwotę 680,00 złotych, termin wymagalności 12 lipca 2017 roku, odsetki naliczone od dnia 13 lipca 2017 roku do dnia 17 września 2020 roku – kwota odsetek 147,60 złotych,

14. nota obciążeniowa (...) na kwotę 942,81 złotych, termin wymagalności 19 czerwca 2017 roku, odsetki naliczone od dnia 20 czerwca 2017 roku do dnia 17 września 2020 roku – kwota odsetek 208,81 złotych.

Powód wskazał, że przesłał pozwanemu zawiadomienie od poprzedniego wierzyciela o dokonaniu cesji wierzytelności wraz z wezwaniem do dobrowolnej zapłaty całej należności w terminie 7 dni licząc od dnia otrzymania listu.

W związku z tym, że pozwany nie spełnił świadczenia w wyznaczonym terminie zasadnym było wniesienie pozwu.

Pozwany – J. F. – stawił się na termin rozprawy i przyznał, że miał zawartą umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Oświadczył jednocześnie, że nie otrzymał żadnego wypowiedzenia umowy, jedynie informację o cesji wierzytelności. Pozwany zakwestionował wysokość dochodzonego roszczenia wskazując, że nie wie jak kwota dochodzona pozwem została ustalona. Jednocześnie podkreślił, że regulowal płatności za faktury dopóki korzystał z pakietu, a gdy skończyła się umowa to przestał płacić. Zaprzeczył aby zawierał kolejną umowę, jak również aby przedłużał przedmiotowa umowę o świadczenie usług. Pozwany podkreślił nadto, że w chwili zawierania umowy otrzymał cennik oraz pakiety promocyjne na telewizje, które wygasły po 3 miesiącach. Dlatego tez pozwany nie zgodził się aby był zobowiązany do ich uregulowania w ramach roszczenia powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany – J. F. w dniu 6 listopada 2014 roku zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę abonencką nr (...).

Umowa została zawarta na czas określony - okres podstawowy wynoszący 29 miesięcy, w ramach którego pozwany miał możliwość skorzystania z pakietu podstawowego – Pakiet Familijny Max HD oraz pakietów dodatkowych – Pakiet film HD, Pakiet Sport HD. W ramach umowy pozwanemu przyznano ulgę w wysokości 1.500,00 złotych oraz otrzymał on dekoder cyfrowy (...) i dekoder dodatkowy(...), a nadto kartę dekodując (...) i kartę dekodującą Dekodera dodatkowego (...).

Abonament i Cyfrowy P. uprawnieni byli do rozwiązania umowy abonenckiej (w całym okresie obowiązywania) z zastrzeżeniem pkt 14, z zachowaniem dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec okresu rozliczeniowego, chyba że inna długość okresu wypowiedzenia zastrzeżono w (...), przy czym wypowiedzenie rozpoczynało bieg w pierwszym dniu okresu rozliczeniowego, następującego po okresie rozliczeniowym, w którym drugiej stronie doręczono oświadczenie o wypowiedzeniu umowy abonenckiej. Przy czym oświadczenie o wypowiedzeniu umowy abonenckiej powinno zostać złożone w formie pisemnej. Zasady zmiany zakresu świadczonych usług poprzez jego rozszerzenie lub zmniejszenie na wniosek abonenta określa szczegółowo Regulamin, Cennik oraz (...) (pkt 12 ustawy). W przypadku natomiast jednostronnego rozwiązania umowy abonenckiej, zawartej na czas określony okresu podstawowego oraz abonenta lub przez Cyfrowy P. z winy abonenta przed upływem okresu podstawowego, abonent będzie zobowiązany do zapłaty kary umownej w wysokości nieprzekraczającej ulgi przyznanej abonentowi w związku z zawarciem umowy abonenckiej na okres podstawowy pomniejszonej o proporcjonalna jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy od dnia jej rozwiązania (pkt 14 umowy).

Po rozwiązaniu umowy abonenckiej – w przypadku, gdy klient zawierając umowę kupił dekoder – stanowiący własność klienta, dekoder wraz z udostępniona przez cyfrowy P. Kartą zapewnią, bez ponoszenia opłat abonamentowych, dostęp do ogólnodostępnych programów telewizyjnych i/lub radiowych oraz (okresowo na zasadach ustalonych przez cyfrowy P.) do wybranych usług, chyba że abonent postanowi inaczej. W takim wypadku abonent będzie zobowiązany do zwrotu karty na adres cyfrowego P. na własny koszt i ryzyko (pkt 13 umowy).

W przypadku rozwiązania bądź wygaśnięcia umowy abonent jest zobowiązany do zwrotu, na własny koszt, sprzętu udostępnionego abonentowi, zgodnie z umowa, w terminie 30 dni od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia umowy w autoryzowanych punktach sprzedaży Cyfrowego P. lub na adres Cyfrowego P..

Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy abonenckiej powinno zostać złożone w formie pisemnej (pkt 12 umowy).

dowód: umowa abonencka z dnia 6 listopada 2014 roku k. 51 – 52v, protokół odbioru udostępnionego dekodera podstawowego k. 53.

W trakcie trwania umowy, w dniu 4 lutego 2015 roku, pomiędzy stronami doszło do zmiany warunków umowy. Nowe warunki umowy abonenckiej przewidywały świadczenie usług w zakresie pakietu podstawowego – Pakietu F. M. HD, a miesięczna oplata abonamentowa wynosiła kwotę 49,90 złotych. Warunki te obowiązywały od dnia 6 marca 2015 roku, zaś pozostałe warunki umowy abonenckiej pozostawiono bez zmian.

dowód z innych wniosków dowodowych: potwierdzenie zmiany warunków umowy k. 54v.

W dniu 29 maja 2017 roku (...) S.A. z siedzibą w W. wystawił notę obciążeniową numer (...), w której obciążył pozwanego J. F. karą za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym w wysokości 942,81 złotych. Termin płatności oznaczono na dzień 19 czerwca 2017 roku.

W dniu 28 czerwca 2017 roku (...) S.A. z siedzibą w W. wystawił notę obciążeniową numer (...), w której obciążył pozwanego J. F. kwotami po 340,00 złotych za brak zwrotu sprzętu (...)- (...) i sprzętu dlaj- (...), czyli łącznie kwota 680,00 złotych. Termin płatności oznaczono na dzień 12 lipca 2017 roku

dowód: noty obciążeniowe k. 55 – 56.

W dniu 21 marca powód - (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty – Subfunduszu KI 2 z siedzibą w W. zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były istniejące, bezsporne i wymagalne wierzytelności pieniężne przysługujące zbywcy od abonentów.

Integralną częścią tej umowy był załączniki nr 1 i 2 stanowiące papierowy wykaz wierzytelności telewizyjnych do umowy z dnia 21 marca 2018 roku, zawierające numer identyfikacyjny sprawy w systemie Zbywcy, nazwisko i imię dłużnika, numer PESEL/NIP Dłużnika oraz łączną wartość sprzedanego zadłużenia, oraz załączniki nr 3 i 4 (CD) stanowiące wykaz wierzytelności telewizyjnych do umowy z dnia 21 marca 2018 roku i zawierające dane wskazane w załącznikach papierowych, a nadto datę zawarcia umowy z dłużnikiem, datę rozwiązania umowy z dłużnikiem, miejsce zamieszkania dłużnika, adres do korespondencji dłużnika, numery niezapłaconych not obciążeniowych lub innych dokumentów rozliczeniowych, daty wystawienia tych dokumentów, kwoty wystawione na nocie obciążeniowej lub innego dokumentu rozliczeniowego, datę ostatniej wpłaty dokonanej przez dłużnika, kwota ostatniej wpłaty dokonanej przez dłużnika oraz specyfikację opłat z tytułu świadczonych usług na rzecz abonenta za zapewnienie dostępu do programów telewizyjnych i/lub radiowych.

dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 21 marca 2018 roku k. 23 – 27v.

Pozwany – J. F. nie otrzymał wypowiedzenia umowy, a jedynie zawiadomienie o cesji wierzytelności.

przyznane

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda nie zasługiwało na uwzględnienie.

Wprawdzie pozwany nie kwestionował podstawy roszczenia, a wyłącznie jego wysokość. Ponadto pozwany podniósł, że nie otrzymał żadnego wypowiedzenie umowy, a jedynie informacje o cesji wierzytelności. Pozwany wskazał nadto, że regulował rachunki do czasu jej trwania.

Bezspornym jest, że strona powodowa powinna udowodnić zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia ( art. 316 § 1 in principio k.p.c. ). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Z powyższego wynika zatem, że dopiero w razie przedstawienia przez stronę powodową konkretnych dowodów na okoliczność istnienia i wysokości wierzytelności, konkretyzuje się w stosunku do pozwanego ciężar dowodowy wynikający z treści art. 6 k.c., którego procesowym odpowiednikiem jest art. 232 k.p.c. Dlatego też powód już w pozwie powinien przedstawić dowody wskazujące na zasadność i wysokość dochodzonej należności, umożliwiając stronie pozwanej ich weryfikację i odniesienie się do nich stosownie do stanu sprawy.

W przedmiotowej sprawie powód wywodził swoje roszczenia z umowy cesji wierzytelności, na podstawie której nabył on wobec pozwanego J. F. wierzytelność w wysokości 2.258,54 złotych, wynikającą z niewywiązywania się przez pozwanego z umowy abonenckiej zawartej w dniu 6 listopada 2014 roku, z poprzednikiem prawnym powoda, której warunki zmieniono w dniu 4 lutego 2015 roku.

Na potwierdzenie powyższych okoliczności powód przedłożył umowę abonencką z dnia 6 listopada 2014 roku, protokół odbioru sprzętu z dnia 6 listopada 2014 roku, potwierdzenie zmiany warunków umowy z dnia 4 lutego 2015 roku, noty obciążeniowe z dnia 29 maja 2017 roku i z dnia 28 czerwca 2017 roku oraz umowę przelewu wierzytelności z dnia 21 marca 2018 roku wraz z załącznikiem zawierającym numer identyfikacyjny sprawy w systemie zbywcy, imię i nazwisko pozwanego, jego numer pesel i kwotę wierzytelności w wysokości 1.847,78 złotych.

Zgodnie z treścią art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Zatem, strona powodowa winna była, zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu określonym w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., wykazać fakt przejścia wierzytelności z pierwotnego wierzyciela poprzez przedłożenie kompletnej umowy sprzedaży wierzytelności wraz z załącznikiem zawierającym wykaz wierzytelności objętych przelewem, z którego wynikałoby wprost, że wierzytelność przysługująca pierwotnemu wierzycielowi wobec pozwanego była przedmiotem cesji.

Natomiast analiza zapisów umowy oraz pozostałych dokumentów odnoszących się do opisanej w pozwie umowy abonenckiej, w ocenie Sądu, daje podstawy do przyjęcia, że stronę pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda faktycznie łączyła wskazana umowa abonencka. Okoliczność ta zresztą nie była kwestionowana przez samego pozwanego J. F..

Jednakże z uwagi na fakt, że pozwany twierdził, że regulował zobowiązanie, to na stronie powodowej, w pierwszej kolejności, zgodnie z treścią art. 6 kc, spoczywał ciężar wykazania, że roszczenie z nieuregulowanych faktur faktycznie przysługiwało poprzednikowi prawnemu powoda. Dopiero bowiem wykazanie tej okoliczności spowodowałoby przerzucenie ciężaru dowodu na pozwanego, którego celem było wykazanie, że roszczenie faktycznie było przez niego regulowane. Natomiast powód nie zaoferował w tym zakresie żadnego materiału dowodowego, uniemożliwiając tym samym Sądowi, nie tylko weryfikację roszczenia co do jego wysokości, ale przede wszystkim co do jego wymagalności. Ustalenie wymagalności roszczenia w tym przypadku, zdaniem Sądu, miała istotne znaczenie z uwagi na treść art. 117 § § 2¹ kc, dodanego ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 roku (Dz.U. z 2018 r. poz. 1104), która weszła w życie 9 lipca 2018 roku, a który stanowi, że po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi.

Wątpliwości Sądu powstały również w zakresie wysokości roszczenia dochodzonego przez powoda z tytułu kar umownych, a mianowicie kary umownej za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym w wysokości 942,81 złotych, a nadto odsetek ustawowych od tej kwoty.

Wprawdzie z zapisów umowy abonenckiej z dnia 6 listopada 2014 roku wprost wynika, że w razie jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez (...) z winy abonenta przed upływem okresu podstawowego,(...) przysługuje roszczenie z tego tytułu w wysokości określonej w umowie jako równowartość ulgi przyznanej abonentowi, pomniejszonej o proporcjonalna jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia rozwiązania (dowód; umowa abonencka część B pkt 14).

Należy jednak podkreślić, że powód w toku niniejszego procesu absolutnie nie wykazał czy i kiedy faktycznie doszło do rozwiązania przedmiotowej umowy albowiem nie przedłożył on żadnego dowodu, z którego jednoznacznie wynikałoby, że poprzednik prawny powoda w przepisany w umowie sposób i z zachowaniem wskazanego w umowie terminu wypowiedział umowę pozwanemu.

Niewątpliwym natomiast jest, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy abonenckiej powinno zostać złożone w formie pisemnej (pkt 12 część B ustawy).

Wobec powyższego Sąd powziął wątpliwości czy w ogóle doszło do rozwiązania przedmiotowej umowy, a nawet gdyby doszło, to kiedy to faktycznie nastąpiło. Miało to istotne znaczenie z uwagi na możliwość dochodzenia roszczenia z uwagi na treść cytowanego art. 117 § § 2¹ kc. Należy również przy tym zaznaczyć, że w ocenie Sądu, nawet gdyby roszczenie powoda nie było przedawnione, to naliczenie tej kary nie znajduje oparcia w obowiązujący przepisach. Sąd bowiem zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu.

Zgodnie z twierdzeniem zawartym w pozwie, pierwotny wierzyciel naliczył tę karę umowną albowiem pozwany zaprzestał regulowania zobowiązań finansowych wynikających z umowy i w związku z zaprzestaniem regulowania tych należności pozwany posiada zobowiązania pieniężne.

Przedstawiona argumentacja w sposób jednoznaczny wskazuje, iż powód wywodził swoje uprawnienie do naliczania kary umownej przez pierwotnego wierzyciela z niewywiązania się przez pozwanego z jego zobowiązań dotyczących zapłaty opłaty abonamentowej, a więc ewidentnie świadczenia o charakterze pieniężnym. Należało więc ocenić skuteczność tak określonego zobowiązania.

Zgodnie z twierdzeniami powoda, zastrzeżenie umowne stanowiące podstawę naliczenia dochodzonej kary umownej wiązało się z zaprzestaniem przez pozwane realizacji świadczenia pieniężnego. Zgodnie z treścią przepisu art. 353¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Cytowany przepis jednoznacznie zakreśla granicę swobody umów wskazując, że ta jest ograniczona w szczególności przepisami ustawy. Takim przepisem ograniczającym swobodę umów jest, między innymi, przepis art. 483 § 1 k.c. Zgodnie z jego treścią, można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Cytowany przepis, z uwagi na zawartą w nim normę prawną, jest przepisem bezwzględnie obowiązującym (ius cogens). Wskazać przy tym należy, że jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, które sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela, przy ocenie charakteru zastrzeżonej kary należy brać pod uwagę charakter prawny zobowiązań, które należą do essentialia negotii, a nie obowiązki pochodne (dodatkowe) – (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2000 roku, V CKN 171/00, Lex nr 52662).

W przedmiotowej sprawie pierwotny wierzyciel zobowiązał się do świadczenia na rzecz pozwanego określonych usług internetowych, natomiast pozwany zobowiązany był do uiszczania z tego tytułu opłat. Zobowiązanie pozwanego było zatem od początku zobowiązaniem stricte pieniężnym, do którego nie może mieć zastosowania przepis o karze umownej.

W konsekwencji, dochodzenie od pozwanego kary umownej naliczanej z przyczyny niewykonania zobowiązania pieniężnego, należy uznać za niedopuszczalne zastrzeżenie umowne i jako takie – w świetle przepisu art. 58 k.c. – nieważne. Zgodnie bowiem z treścią art. 58 k.c., czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2005 roku, V CK 90/05, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1966 roku, III CR 45/66, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 lipca 2005 roku, I ACa 368/05).

Należy również pamiętać, że art. 483 § 1 k.c. stanowi wyjątek od zasady, że wysokość szkody powinna być udowodniona, zaś przepisy o charakterze wyjątkowym nie mogą być interpretowane w sposób rozszerzający ( tak również Sąd Okręgowy w Łodzi min. w sprawach III Ca 1875/14 i III Ca 519/15).

Zatem powództwo w zakresie kary umownej z tytułu rozwiązania umowy w okresie podstawowym w wysokości 942,81 złotych oraz odsetek ustawowych naliczanych od tej kwoty nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu.

Odnosząc się natomiast do obciążenia pozwanego kwotą w wysokości 680,00 złotych z tytułu braku zwrotu sprzętu, to Sąd uznał, że to roszczenie również nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem powód w toku niniejszego procesu nie wykazał aby faktycznie doszło do rozwiązania przedmiotowej umowy, a zgodnie z postanowieniami umowy tylko w takim przypadku abonent zobowiązany był do zwrotu sprzętu .

Sąd powziął również wątpliwości co do wysokości kwoty dochodzonej z tego tytułu, tym bardziej, że powód nie zaoferował w tym zakresie żadnego materiału dowodowego, natomiast pozwany zakwestionował wysokość tej kwoty. Zatem, skoro Sąd nie uwzględnił tego roszczenia, to również brak było podstaw do uwzględnienia odsetek dochodzonych przez powoda.

W ocenie Sądu brak było również podstaw do uznania roszczenia powoda w zakresie odsetek naliczonych od kwot wskazanych w fakturach, albowiem powód nie określił rodzaju tych odsetek (umowne, ustawowe). W konsekwencji Sąd nie miał możliwości zweryfikowania prawidłowości naliczenia roszczenia powoda w tym zakresie.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w sentencji.

Przewodniczący:	Sędzia Sylwia Piasecka
Protokolant:	Pracownik biurowy Daria Szczodrowska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE