UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 marca 2019 r., znak (...) Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w B. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Zakładu Karnego w B. – F. z dnia 1 lutego 2019 r. odmawiającą przyznania G. G. jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu w związku z pełnieniem służby oraz 100% uposażenia za czas przebywania na zwolnieniu lekarskim.

Ubezpieczony G. G. w odwołaniu od powyższej decyzji wniósł o jej zmianę w całości oraz o przyznanie wnioskowanych świadczeń.

W uzasadnieniu wskazał na wadliwość obydwu decyzji albowiem choroba, na którą cierpi pozostaje w związku ze służbą w formacji mundurowej, jaką jest Służba Więzienna, a jej wystąpienie uprawnia do ubiegania się o przyznanie jednorazowego odszkodowania. Podniósł, iż w dniu 21 maja 2018 r uczestniczył w nadzwyczajnym zdarzeniu, w którym jeden z osadzonych próbował popełnić samobójstwo. Po tym zdarzeniu u ubezpieczonego wystąpił krótkotrwały stres pourazowy i korzystał ze zwolnienia lekarskiego od dnia 23.05.2018 r. do dnia 15.06.2018 r. Zdaniem skarżącego za czas przebywania na zwolnieniu lekarskim winno mu przysługiwać 100% uposażenia, gdyż jego niezdolność powstała w związku ze szczególnymi warunkami pracy w służbie. Komisja lekarska rozpoznała u niego nerwicę neurasteniczną, która to choroba mieści się w zakresie pkt 18 wskazanego w załączniku Wykazu chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby, z tytułu, których funkcjonariuszowi służby więziennej przysługuje jednorazowe odszkodowanie do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 sierpnia 2010 r. w sprawie wykazu chorób, z tytułu, których funkcjonariuszowi Służby Więziennej przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

Organ rentowy - Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w B. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Ponadto wskazał, że podtrzymuje swoją decyzję z dnia 4 marca 2019r., nie znajdując podstaw do jej zmiany.

W uzasadnieniu podniósł, że rozpoznana u G. G. nerwica neurasteniczna, nieupośledzająca zdolności adaptacyjnych, nie powstała w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby w Służbie Więziennej, a także nie miała wpływu na czasową niezdolność odwołującego się w okresie 23.05.2018 r. do 15 czerwca 2018 r. Wskazał, że w dniu 9.01.2019 r. Centralna Komisja Lekarska podległa ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych Skład Orzekający w G. (SOCKL) uchyliła w części orzeczenie (...) Rejonowej Komisji Lekarskiej w B. dotyczącej rozpoznania i diagnozując u Odwołującego się przebyte zaburzenia stresowe pourazowe nieupośledzające zdolności adaptacyjnych. Powyższa choroba nie uprawnia do otrzymania jednorazowego odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu. Nadto SOCKL uznała, że czasowa niezdolność u Odwołującego się do służby z powodu choroby nie pozostaje w związku z jej szczególnymi warunkami lub właściwościami. W związku z tym brak było również podstaw do przyznania powodowi 100% uposażenia za czas przebywania na zwolnieniu lekarskim.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. G. jest funkcjonariuszem Służby Więziennej od 1 kwietnia 2011 r. W tym okresie pełnił służbę kolejno na następujących stanowiskach od 1.04.2011 do 31.07.2013 r strażnik działu ochrony, od 1.08.2013 r. do 30.06.2017 r. starszy strażnik działu ochrony, a od 1.07.2017 r. jako oddziałowy działu ochrony. Przez cały okres swojej służby miał stały i bezpośredni kontakt z osobami odbywającymi karę pozbawienia wolności. Z racji zajmowanych stanowisk był narażony na agresję ze strony osadzonych oraz miał kontakt z bronią. Praca ta wymaga od funkcjonariusza nieustannej gotowości do odbioru informacji, niekorzystne czynniki psychospołeczne, stres zawodowy oraz narażenie życia.

Przewlekły stres powodował u G. G. między innymi problemy ze snem, nadmierną potliwość, ukłucia niepokoju, wymioty, biegunki. Od 2015 r. do chwili obecnej G. G. leczy się w poradni psychiatrycznej. Zalecono leczenie farmakologiczne. Rozpoznano zaburzenia neurasteniczne.

W dniu 21.05.2017 r. G. G. brał udział w zdarzeniu nadzwyczajnym, w którym jeden z osadzonych usiłował popełnić samobójstwo. Zdarzenie to stanowiło silne źródło stresu wywołujące poważny rozstrój psychiczny u G. G.. Dzień po tym zdarzeniu doświadczył napadu lęku miał koszmary senne. Z powodu destabilizacji stanu psychicznego lekarz psychiatra zalecił zwiększenie dawki dotychczas przyjmowanych leków. Lekarz rozpoznał u niego zespół stresu pourazowego F43.1. Korzystał z tego powodu ze zwolnienia lekarskiego od dnia 23.05.2018 r. do dnia 15.06.2018 r. W dniu 23.05.2018 r. odbył także wizytę u psychologa, który także rozpoznał u badanego zespół stresu pourazowego. W związku z pogarszającym się stanem zdrowia G. G. wystąpił pismem z dnia 17.07.2018 r. do Dyrektora Zakładu Karnego z prośbą o skierowanie go na Komisję Lekarską w celu orzeczenia co do przysługującej mu wysokości uposażenia w związku z przebywaniem na zwolnieniu lekarskim. Dyrektor Zakładu Karnego skierował funkcjonariusza na badanie.

Komisja Lekarska MSW w B. rozpoznała u G. G. jako schorzenie nerwicę neurasteniczną nieupośledzającą zdolności adaptacyjnych. Uznała, że choroba ta nie pozostaje w związku ze służbą. Czasowa niezdolność do służby z powodu choroby zdaniem komisji nie pozostawała w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby. Wskutek odwołania z dnia 15.10.2018 r. Centralna Komisja MSW w G. zmieniła decyzję Komisji Lekarskiej MSW w B. w zakresie rozpoznanej jednostki chorobowej u G. G. na przebyte zaburzenia stresowe pourazowe nieupośledzające zdolności adaptacyjnych.

Decyzją z dnia 1.02.2019 r. Dyrektor Zakładu Karnego w B. odmówił przyznania G. G. jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu w związku z pełnieniem służby oraz uznał, iż nie przysługuje mu prawo do 100% uposażenia za czas przebywania na zwolnieniu lekarskim. Decyzja ta w wyniku zaskarżenia została utrzymana w mocy przez Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B. decyzją z dnia 4.03.2019 r.

Okoliczności bezsporne, akta osobowe

U G. G. występują zaburzenia ostrej reakcji na stres oraz zaburzenia stresowe pourazowe, które należą do ogólnej kategorii F43 Reakcja na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne – wg Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10, które są skutkiem zdarzenia z dnia 21 maja 2018 r. Pomimo subiektywnej poprawy stanu zdrowia, po powrocie ze zwolnienia lekarskiego u G. G. nadal występowały objawy sugerujące obecność zaburzeń stresowych pourazowych. Dolegliwości psychiczne występujące bezpośrednio po zdarzeniu, które były traumatycznym dla powoda zdarzeniem spełniają kryteria diagnostyczne ostrej reakcji na stres i zaburzeń stresowych pourazowych, które pozostają w związku ze służbą i jej szczególnymi warunkami lub właściwościami. Zaburzenia rozpoznane u G. G. są schorzeniami przewlekłymi o niejednorodnym przebiegu, a więc opornymi na leczenie. Mimo upływu czasu od zdarzenia objawy te nie uległy całkowitej remisji. Stan zdrowia stanowi podstawę do przyznania 10% trwałego uszczerbku na zdrowiu w związku ze szczególnymi warunkami służby.

opinia medyczna (...) Instytutu (...) k. 38-45, opinia uzupełniająca k. 67 - 69

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie G. G. od decyzji Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej jest zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie.

Bezspornym w przedmiotowej sprawie był fakt, iż w dniu 21 maja 2018 r. G. G. uczestniczył w zdarzeniu, w którym jeden z osadzonych usiłował popełnić samobójstwo. Bezspornym był także fakt, iż u ubezpieczonego powstał po tym zdarzeniu rozstrój zdrowia psychicznego wymagający przebywania na zwolnieniu lekarskim od 23.05.2018 r. do dnia 15.06.2018 r.

Kwestia sporna dotyczyła kwalifikacji choroby oraz oceny czy jest ona związana ze szczególnymi właściwościami i warunkami służby. Zatem zadaniem sądu było w pierwszej kolejności ustalenie zasadności przyznania jednorazowego odszkodowania, a następnie ewentualne ustalenie jego wysokości tj. ustalenie, w jakim rozmiarze wystąpił u G. G. uszczerbek na zdrowiu. Wreszcie wymagało ustalenia czy za okres przebywania na zwolnieniu lekarskim ubezpieczonemu przysługiwało prawo do 100% uposażenia.

Kwestię uprawnień przysługujących funkcjonariuszom służby więziennej w razie choroby reguluje ustawa z 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej(Dz. U. 2017.631 t.j.).

Przyczyną odmowy przyznania ubezpieczonemu jednorazowego odszkodowania było uznanie pierwotnie przez Komisję Lekarską, a następnie organ rentowy, iż rozpoznane u odwołującego się przebyte zaburzenie stresowe pourazowe nie mieści się w katalogu chorób szczegółowo wymienionych w załączniku do rozporządzenia, uprawniających do przyznania jednorazowego odszkodowania. Nadto zdaniem pozwanego użycie przez komisję stwierdzenia „przebyte” świadczy o wyleczeniu powoda. Dyrektor Służby Więziennej w trakcie postępowania sądowego wskutek wydanej opinii zmienił swoją argumentację, uznając, iż schorzenie, na które cierpi powód nie pozostaje w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, iż ustawa o Służbie Więziennej nie tylko nie definiuje pojęcia „choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby”, ale również ustawodawca nie upoważnił Ministra Sprawiedliwości, ani żadnego innego organu do określenia takiej definicji. W myśl art. 118 ust. 1 powołanej ustawy funkcjonariusz, który wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby albo wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby doznał uszczerbku na zdrowiu lub poniósł szkodę w mieniu, otrzymuje jednorazowe odszkodowanie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Okręgowego w Słupsku (sygn. akt V Ua 35/15), analiza tego przepisu jednoznacznie wskazuje, że uprawnienia funkcjonariusza do jednorazowego odszkodowania z tytułu choroby uzależnione są od wystąpienia alternatywnej przesłanki to jest:

1. powstanie choroby w związku ze szczególnymi właściwościami

lub

2. powstanie choroby w związku z warunkami służby

Jak wynika z orzeczenia nr (...) z dnia 9 stycznia 2019 r. Centralna Komisja Lekarska podległa ministrowi właściwemu ds. wewnętrznych składu orzekającego w G. po rozpoznaniu odwołania ubezpieczonego orzekła, że u ubezpieczonego rozpoznano przebyte zaburzenia stresowe pourazowe nieupośledzające zdolności adaptacyjnych. Schorzenie to zdaniem komisji pozostaje w związku ze służbą, natomiast nie pozostaje w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby. Z powyższą decyzją nie zgodził się odwołujący, kwestionując prawidłowość postawionej diagnozy. Tym samym w niniejszej sprawie w ramach wiadomości specjalnych niezbędne okazało się zasięgnięcie opinii instytutu ekspertyz medycznych.

W opinii z dnia 15.10.2019 r. biegli sądowi stwierdzili, że G. G. od 2015 r. był leczony z powodu neurastenii, która to powstała w wyniku przewlekłego narażenia układu nerwowego na długotrwały stres lub wysiłek fizyczny i umysłowy przewyższający możliwości adaptacyjne danej osoby. W konsekwencji prowadzi do wyczerpania zdolności układu nerwowego do prawidłowego funkcjonowania oraz wykazywania właściwej regulacji pracy i możliwości regeneracyjnych. Dolegliwości u G. G. powstały w czasie pracy w Służbie Więziennej i były reakcją na codzienne obowiązki i sytuacje interpersonalne. Zdarzenie, w którym opiniowany brał udział (próbie samobójczej osadzonego) miało znaczne natężenie na cierpienia psychiczne odwołującego się i wymagały leczenia psychiatrycznego. Pomimo subiektywnej poprawy stanu zdrowia, po powrocie ze zwolnienia lekarskiego u G. G. nadal występowały objawy sugerujące obecność zaburzeń stresowych pourazowych. Biegli jednoznacznie wskazali, iż skutki psychiczne u badanego należy zakwalifikować jako długotrwały uszczerbek na zdrowiu w rozmiarze 10%. Biegli uznali, że dolegliwości psychiczne występujące bezpośrednio po zdarzeniu, które były traumatycznym dla odwołującego się zdarzeniem spełniają kryteria diagnostyczne ostrej reakcji na stres i nastąpienie zaburzeń stresowych pourazowych, które pozostają w związku ze służbą i jej szczególnymi warunkami lub właściwościami. Także za pozostającą w związku ze służbą biegli uznali czasową niezdolność do pracy w okresie od dnia 23.05.2018 r. do dnia 15.06.2018 r. Powyższa diagnoza, zdaniem biegłych spełnia warunki do otrzymania jednorazowego odszkodowania. W uzupełniającej opinii z dnia 30.03.2020 r. biegli uznali, iż zaburzenia rozpoznane u powoda są schorzeniami przewlekłymi, o niejednorodnym przebiegu, w tym nawracającymi, a więc opornymi na leczenie. Zdaniem biegłych na okres występowania u powoda skutków zdarzenia z dnia 21 maja 2018 r. mogły mieć dodatkowy wpływ okoliczności takie jak toczący się proces, a wcześniej postępowanie przed komisjami orzekającymi. Wbrew twierdzeniom strony pozwanej biegli jednoznacznie wskazali, iż stwierdzone zaburzenia adaptacyjne u powoda są skutkiem zdarzenia z dnia 21.05.2018 r., natomiast kategorycznie wykluczyli by neurastenia mogła je wywołać.

W ocenie Sądu powyższe opinie biegłych są wszechstronne, pełne, rzetelne i wnikliwe. Zostały bowiem wydane w oparciu o bezpośrednie badania powoda oraz dokumentację medyczną. W związku z powyższym Sąd podzielił opinię biegłych sądowych w całości i uczynił podstawą swoich ustaleń faktycznych. Pozwany w piśmie procesowym z dnia 23.06.2020 r. postawił zarzuty niniejszym opiniom i wnioskował o przesłuchanie biegłych na rozprawie. Sąd nie podzielił jednak argumentacji strony pozwanej i postanowił pominąć ten dowód jako nieprzydatny do wykazania danego faktu i zmierzający do przedłużenia postępowania. W ocenie Sądu zarówno odpowiedź na pytanie dotyczące odporności na leczenie schorzenia jak i czy skutki zdarzenia z dnia 21 maja 2018 r. uległy zintensyfikowaniu u powoda nie mają przydatności dla rozpoznania w niniejszej sprawie. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, iż istotą w niniejszej sprawie było rozstrzygnięcie czy powstały u powoda stres pourazowy pozostaje w związku ze służbą na co biegli jednoznacznie udzielili odpowiedzi twierdzącej. Biegli nadto wykazali szczegółową i wnikliwą analizę stanu zdrowia psychicznego powoda, w kontekście także zastosowanego u powoda leczenia, czasu trwania objawów i uznali, iż schorzenie G. G. wywołało długotrwały uszczerbek na jego zdrowiu w rozmiarze 10%. W opinii uzupełniającej odnieśli się także, wbrew twierdzeniom strony pozwanej, do stawianych zarzutów i wskazali, że zaburzenia u powoda są oporne na leczenie.

W ocenie Sądu za stanowiskiem biegłych, jednoznacznie należy uznać, iż istniała zależność stwierdzonego schorzenia u powoda od pełnionej służby wykluczając inne schorzenia, jako niepozostające w związku. Tym samym jedna z alternatywnych przesłanek zawarta w/w art. 18 ust. 1 wskazanej ustawy została spełniona, a zatem ubezpieczony spełnił warunki do otrzymania jednorazowego odszkodowania.

Istotnym jest również fakt, iż ubezpieczony korzystał ze zwolnienia lekarskiego tuż po wspomnianym zdarzeniu, a także korzystał z pomocy psychologa ze względu na stan swojego zdrowia.

Wskazać należy, że rozpoznana jednostka chorobowa została wyodrębniona w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 sierpnia 2010r. w sprawie wykazu chorób, z tytułu, których funkcjonariuszowi przysługuje jednorazowe odszkodowanie. W pozycji 18 spisu chorób Minister Sprawiedliwości wskazał, że do chorób uprawniających do odszkodowania należą zaburzenia nerwicowe, związane ze stresem i pod postacią somatyczną oporne na leczenie (w tym: zaburzenia lękowe, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, reakcje na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne) wywołane wydarzeniami nagłymi lub przewlekłą ekspozycją na sytuacje stresogenne występujące w czasie pełnienia służby, powodujące negatywne reakcje psychofizjologiczne.

Sąd stoi na stanowisku, że stwierdzenie u funkcjonariusza któregoś z zaburzeń nerwicowych wskazanych pod pozycją 18 powyższego rozporządzenia obligowało organ rentowy do przyznania mu jednorazowego odszkodowania.

Za zasadnością przyznania jednorazowego odszkodowania przemawia również fakt, że w czasie wydawania orzeczenia przez Wojewódzką Komisję Lekarską obowiązywało rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2011r. w sprawie wymagań w zakresie zdolności fizycznej i psychicznej do Służby Więziennej(Dz.U.2011.20.108), zawierające załącznik nr 1 , w którym określono szczegółowe wymagania miedzy innymi w zakresie zdolności fizycznej i psychicznej do służby w służbie więziennej oraz kategorie zdolności do służby. Dział XVI tego załącznika został poświęcony schorzeniom związanym ze stanem psychicznym. Do tego działu, podobnie jak do wszystkich innych, ustawodawca przygotował objaśnienia szczegółowe, wyjaśniając jakiego rodzaju schorzenia i kiedy (przy jakim ich nasileniu) uzasadniają orzekanie o niezdolności do pełnienia służby i w jakim zakresie.

Dodatkowo należy w tym miejscu zwrócić uwagę na treść § 4 omawianego rozporządzenia, w którym wskazano, że:

„1. Stopień zdolności do służby funkcjonariusza ustala się przez zaliczenie go do jednej z następujących kategorii zdolności do służby:

1) kategoria A - "zdolny do służby", co oznacza, że stan zdrowia nie budzi żadnych zastrzeżeń albo, że stwierdzone schorzenia lub ułomności fizyczne lub psychiczne nie stanowią przeszkody do pełnienia służby;

2) kategoria C - "zdolny do służby z ograniczeniem", co oznacza, że stwierdzono przewlekłe schorzenia lub ułomności fizyczne lub psychiczne, które trwale lub czasowo zmniejszają zdolność fizyczną lub psychiczną do pełnienia służby, ale nie stanowią przeszkody do pełnienia służby na określonych stanowiskach;

3) kategoria (...) - "niezdolny do służby", co oznacza, że stwierdzone schorzenia lub ułomności fizyczne lub psychiczne nie pozwalają na pełnienie służby.

2. Komisja lekarska, zaliczając funkcjonariusza do jednej z kategorii zdolności do służby, określonych w ust. 1, bierze pod uwagę, w szczególności, charakter i warunki służby na zajmowanym przez funkcjonariusza stanowisku. Dotyczy to zwłaszcza zaliczenia funkcjonariusza do kategorii zdolności do służby określonej w ust. 1 pkt 2.

Dalej trzeba zaznaczyć, że w rozporządzeniu pod pozycją 70 wymieniono trzy rodzaje zaburzeń nerwicowych. W punkcie 1 wskazano, że są to „zaburzenia nerwicowe związane ze stresem i pod postacią somatyczną, nieupośledzające sprawności ustroju”. W kolumnie piątej tabeli, wskazującej jakiego rodzaju kategorię stopnia zdolności do służby należy przypisać funkcjonariuszowi, u którego stwierdzono to schorzenie, wskazano wyłącznie kategorię A.

W punkcie 2 wskazano na schorzenia pod postacią „zaburzeń nerwicowych związanych ze stresem i pod postacią somatyczną, nieznacznie upośledzające sprawność ustroju”, w kolumnie piątej tabeli wskazując na możliwość przyznania funkcjonariuszowi choremu na takie schorzenie bądź kategorię A, bądź C.

Wreszcie, w punkcie 3 wskazano na „zaburzenia nerwicowe związane ze stresem i pod postacią somatyczną, oporne na leczenie, upośledzające sprawność ustroju”, przypisując im w kolumnie piątej możliwość przyznania funkcjonariuszowi, u którego te zaburzenia występują, wyłącznie kategorię D.

W objaśnieniach szczegółowych do tego działu ustawodawca wskazał ponadto, co następuje:

„Do § 70. Zaburzenia nerwicowe należy rozpoznawać w przypadkach:

1) czynnościowych zaburzeń emocjonalnych, takich jak: zaburzenia lękowe, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, zaburzenia dysocjacyjne, zaburzenia somatyzacyjne, neurastenia)

2) długotrwałego przebiegu w odróżnieniu od sytuacyjnych reakcji dezadaptacyjnych

3) po wykluczeniu organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego (zaburzenia nerwicowe spowodowane uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu należy kwalifikować jak w §73)

4) po wykluczeniu zaburzeń psychotycznych

pkt 1. Dotyczy przypadków z przewagą objawów subiektywnych, bez cech upośledzenia sprawności ustroju.

pkt 2. Dotyczy badanych z wyraźnymi psychicznymi i somatycznymi objawami nerwicowymi i z względnie niezaburzonym ogólnym przystosowaniem społecznym.

pkt 3 . Dotyczy stanów opornych na leczenie, znacznie upośledzających sprawność ustroju i funkcjonowanie społeczne, uniemożliwiających wykonywanie obowiązków służbowych. U badanych rozpoznanie ustalać z uwzględnieniem dokumentacji z leczenia w oddziale psychiatrycznym lub w PZP .

Wobec powyższego koniecznym jest uznanie, że u ubezpieczonego wystąpiło zaburzenie nerwicowe w postaci czynnościowego zaburzenia emocjonalnego pod postacią neurastenii, przy czym miało ono charakter stanu opornego na leczenie, znacznie upośledzającego sprawność ustroju i funkcjonowanie społeczne, uniemożliwiającego wykonywanie obowiązków służbowych. Rozpoznane u K. L. schorzenie kwalifikowało go do kategorii D, a więc niezdolnego do służby.

Należy wskazać, że sformułowanie użyte przez ustawodawcę w punkcie 18 załącznika do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11.08.2010r. w sprawie wykazu chorób, z tytułu, których funkcjonariuszowi Służby Więziennej przysługuje jednorazowe odszkodowanie (Dz.U.2016.736 t.j.) ma tożsame brzmienie z § 70 załącznika numer 1 do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2011r. w sprawie wymagań w zakresie zdolności fizycznej i psychicznej do Służby Więziennej.

Reasumując tę część rozważań Sąd doszedł do przekonania, iż zasadnym jest przyznanie G. G. jednorazowego odszkodowania.

W dalszej kolejności Sąd musiał rozstrzygnąć kwestię wysokości odszkodowania tj. ustalić w jakim rozmiarze wystąpił u G. G. uszczerbek na zdrowiu.

W myśl art. 118 ust. 6 ustawy o Służbie Więziennej z 2010 r funkcjonariuszowi przysługuje jednorazowe odszkodowanie w wysokości 70% miesięcznego najniższego uposażenia zasadniczego funkcjonariusza należnego w dniu wydania decyzji w sprawie odszkodowania, za każdy procent uszczerbku na zdrowiu.

Wykaz norm oceny procentowej uszczerbku na zdrowiu funkcjonariuszy Służby Więziennej został określony w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 20.05.2015 r. w sprawie ustalania uszczerbku na zdrowiu funkcjonariuszy Służby Więziennej obowiązującym od 23.06.2015 r. (Dz. U. 2015.808).

Zgodnie z poz. 203 załącznika do rozporządzenia z 20.05.2015 r. zaburzenia nerwicowe związane ze stresem mogą stanowić uszczerbek na zdrowiu od 10 do 100%.

Dla szczegółowego ustalenia wysokości uszczerbku niezbędne było posiadanie wiadomości specjalnych, dlatego też Sąd dopuścił dowód z wspomnianej opinii instytutu naukowego. Zadaniem biegłych zgodnie z postanowieniem Sądu było nie tylko zdiagnozowanie schorzenia występującego u powoda oraz ustalenie jego związku ze szczególnymi właściwościami i warunkami służby, ale także ewentualne wskazanie ile procentowo wynosi u powoda uszczerbek na zdrowiu. Zdaniem biegłych stan zdrowia G. G. daje podstawę do przyznania 10% trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Zważyć też należy, że zgodnie z art. 233 § 2 k.p.c. opinia biegłych podlega ocenie sądu, ale w zakresie mocy przekonywującej rozumowania biegłych i logicznej poprawności wyciągniętych wniosków.

Dlatego wartość każdej opinii musi podlegać ocenie obejmującej prawidłowość logicznego rozumowania. Sąd natomiast nie może wchodzić w zakres merytorycznej wiedzy biegłych. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego (biegłych), czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodnie jest z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19.12.1990 r., I PR 149/90,OSP 1991, nr 11-12,poz. 300.

W ocenie Sądu należy stwierdzić, że opinie biegłych spełniają wymogi fachowości, rzetelności i logiczności. Wnioski zawarte w opiniach zostały uzasadnione w sposób jasny i jednoznaczny. Opinie są pełne – odpowiadają na wszystkie pytania postawione przez Sąd. Ponadto opinie zostały sporządzone przez lekarzy specjalistów, a zatem zawarte w nich twierdzenia są poparte profesjonalną wiedzą na wysokim poziomie i doświadczeniem zawodowym. Dlatego też, Sąd przyjął opinie biegłych jako podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych co do stanu zdrowia ubezpieczonego.

Wobec powyższego zasadnym było przyznanie G. G. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu 10 % uszczerbku na zdrowiu powstałego w związku z pełnieniem służby.

Zgodnie z art. 60c ust. 5 pkt 2 ustawy o służbie więziennej w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim z powodu choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami i warunkami służby funkcjonariuszowi przysługuje 100% uposażenia.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477¹⁴§ 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję, o czym orzekł w sentencji wyroku.

SSR Katarzyna Błażejowska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE