Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 178/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 17 czerwca 2020 r., sygn. akt II K 520/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

art. 438 pkt 2 k.p.k., tj. mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisu postępowania, tj.

a) art. 366 § 1 k.pk. poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a mianowicie:

- kwestii zamiaru kierunkowego towarzyszącego oskarżonemu w chwili popełnienia przestępstwa, tj. czy oskarżony w chwili zaboru portfela, nie znając jego zawartości, działał z zamiarem przywłaszczenia samego portfela, czy też gotówki, którą spodziewał się znaleźć w jego wnętrzu, a której tam nie było, czy też może fatycznie znajdujących się we wnętrzu portfela dokumentów (dowodu osobistego, prawa jazdy i dowodów rejestracyjnych) albo zbliżeniowej karty płatniczej banku (...), która to okoliczność ma niezwykle istotne znaczenie na gruncie przedmiotowej sprawy, albowiem przestępstwo kradzieży jest przestępstwem umyślnym, któremu towarzyszyć musi zamiar bezpośredni kierunkowy, znamienny celem;

- kwestii wartości rzeczy ruchomych, których zaboru dokonał oskarżony, tj. nieustalenie czy wartość tychże ruchomości przekraczała 500 zł, w szczególności poprzez zaniechanie ustalenia wysokości dostępnego na podstawie karty płatniczej zbliżeniowej banku (...) pieniądza bankowego, znajdującego się w chwili zaboru na rachunku jej posiadacza, czyli tzw. salda rachunku bankowego, która to okoliczność ma niezwykle istotne znaczenie na gruncie przedmiotowej sprawy jako, że kradzież rzeczy ruchomej jest tzw. typem przepołowionym za przestępstwo i odpowiadające mu wykroczenie (art. 119 § 1 k.w.) według kryterium wartości skradzionej rzeczy ruchomej;

b) art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 332 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez niedokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu, polegające na niewskazaniu w opisie przypisanego przestępstwa wysokości powstałej szkody;

art. 438 pkt 3 k.p.k., tj. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na dowolnym ustaleniu (tzw. błąd dowolności), że zachowanie oskarżonego ukierunkowane było na cel, którym był zamiar przywłaszczenia karty płatniczej zbliżeniowej banku (...) oraz dokumentów w postaci dowodu osobistego nr (...), prawa jazdy nr (...) i dwóch dowodów rejestracyjnych numer (...) i (...) na nazwisko A. C. w sytuacji, gdy okoliczność ta wcale nie wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego;

art. 438 pkt 1 k.p.k., tj. obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, przypisanego oskarżonemu, tj.

- art. 278 § 5 k.k. poprzez błędną wykładnię zawartego w tym przepisie pojęcia przedmiotu wykonawczego w postaci „karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego” i uznanie, że karta uprawniająca do dokonania zapłaty za towar lub usługę, tzw. karta płatnicza w ścisłym tego słowa znaczeniu, której zaboru dokonał oskarżony stanowi „kartę uprawniającą do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego” w rozumieniu art. 275 § 5 k.k. w sytuacji, gdy za kartę taką uznać można jedynie kartę uprawniającą wyłącznie do wypłaty gotówki, czyli tzw. kartę bankomatową;

- zastosowaniu nieodpowiedniego w świetle poczynionych ustaleń faktycznych przepisu prawa karnego materialnego, poprzez błędne zakwalifikowanie dwóch ostatnich pod względem chronologicznym zachowań oskarżonego J. W., składających się na czyn ciągły jaki usiłowań udolnych kradzieży z włamaniem (art., 13 § 2 k.k.) , albowiem dokonanie przez J. W. przestępstw kradzieży z włamaniem było niemożliwe ze względu na użycie środka nie nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego, gdyż oskarżony nie był świadomy tego, że środek którym się posługuje, tj. zbliżeniowa karta płatnicza banku została już zablokowana i dokonanie jakiejkolwiek zapłaty za towary w sklepie jest już niemożliwe.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w zakresie ustalenia kwestii zamiaru bezpośredniego, towarzyszącego oskarżonemu w chwili popełnienia zarzucanego przestępstwa zaboru w celu przywłaszczenia, opisanego w punkcie I wyroku Sądu I instancji karty bankomatowej banku (...) numer (...) oraz dowodu osobistego nr (...), w świetle czego mają one jedynie polemiczny charakter. Z uwagi na materialny charakter, z punktu widzenia bytu art. 275 § 1 k.k. i art. 278 § 5 k.k. momentem decydującym o penalizacji określonych czynności sprawczych pozostaje moment wejścia w posiadanie tych przedmiotów w postaci karty bankomatowej i dokumentu tożsamości, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie. Nie ulega wątpliwości, iż w świetle obiektywnych okoliczności czynu sprawcy, oskarżonemu zależało na zaborze zawartości portfela, tj. przede wszystkim gotówki którą spodziewał znaleźć się w jego wnętrzu czy innych środków płatniczych. Oskarżony musiał jednak spodziewać się w portfelu również dokumentów takich jak np. dowód osobisty, który zwyczajowo nosi się w portfelu. Na powyższe wskazuje chociażby fakt, iż oskarżony po kradzieży portfela przeszukał go i po zabraniu z jego wnętrza m.in. karty płatniczej próbował dokonać płatności przy jej użyciu. Oskarżony zatrzymał jednak również znalezione w portfelu dokumenty w tym dowód osobisty, a wyrzucił jedynie portfel. W konsekwencji powyższego niezasadny okazał się zarzut błędu dowolności w poczynionych przez Sąd meriti ustaleniach faktycznych.

Sąd odwoławczy z urzędu ustalił jedynie, iż dowód rejestracyjny pojazdu stwierdza nie prawo majątkowe osoby związane z tym pojazdem, lecz administracyjne dopuszczenie pojazdu do ruchu. Jako taki dowód rejestracyjny nie należy do kategorii dokumentów stwierdzających prawo majątkowe, którymi dysponowanie stanowi przedmiot ochrony wymieniony w opisie strony przedmiotowej przestępstwa określonego w art. 275 § 1 k.k. Podobnie ma się rzecz z kradzieżą dokumentu w postaci prawa jazdy, która także mimo, że dokument ten zawiera zdjęcie posiadacza, nie jest uznawana za czyn z art. 275 § 1 KK, lecz za wykroczenie z art. 126 KW (wyrok SN z 3.12.2012 roku - III KK 45/12). W świetle powyższego Sąd odwoławczy z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I wyeliminował zabór dokumentów w postaci prawa jazdy nr (...) oraz dwóch dowodów rejestracyjnych nr (...) i (...).

Ponadto niezasadny okazał się zarzut dotyczący niewyjaśnienia kwestii wartości rzeczy ruchomych w odniesieniu do okoliczności, iż kradzież stanowi tzw. czyn przepołowiony, tj. w zależności od wartości rzeczy może stanowić wykroczenie lub przestępstwo. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, iż art. 278 § 5 k.k. kryminalizuje kradzież karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego, niezależnie od tego, jaki charakter ma ta karta (może to więc być również karta płatnicza), jeżeli tylko umożliwia ona dokonanie takiej wypłaty z bankomatu oraz niezależnie od tego jaką wysokość kwoty można pobrać skradzioną kartą, a czyn dokonywany jest w momencie zaboru karty, zaś celem penalizacji jest potraktowanie takiej kradzieży na równi z zaborem rzeczy ruchomej i to zawsze jako przestępstwa. Ustawodawca nie ogranicza się bowiem do przyjęcia, że chodzi tu jedynie o karty, których funkcją jest wyłącznie umożliwienie pobrania pieniędzy z bankomatu, a więc do karty pozbawionych innych funkcji. Sąd odwoławczy podziela w tym zakresie zapatrywania wyrażone przez Sąd Najwyższy w sprawie II KK 129/16 - postanowienie SN - Izba Karna z dnia 15.09.2016. W odniesieniu do powyższego, nie można podzielić argumentacji obrony w zakresie nieprawidłowej kwalifikacji prawnej czynu poprzez błędną wykładnię przedmiotu wykonawczego w postaci karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego. Karta taka nie jest rzeczą ruchomą.

Dokonanie zaś płatności kartą płatniczą w formie tzw. płatności zbliżeniowej przez osobę nieuprawnioną, która weszła w posiadanie karty wbrew woli jej właściciela, stanowi przestępstwo kradzieży z włamaniem z art.279§1k.k.(por. wyrok SN z 22.03.17r. (...)).

Niezasadny okazał się również zarzut obrazy przez Sąd art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 332 § 1 pkt 2 k.p.k. Sąd nie miał bowiem obowiązku wskazywać wysokości szkody w przypadku przestępstwa z art.278§5k.k., zgodnie z tym co już wyżej powiedziano, natomiast w opisie czynu polegającego na kradzieży z włamaniem wprost wskazał łączną kwotę szkody wyrządzonej przez oskarżonego pokrzywdzonemu A. C., co ponadto znalazło odzwierciedlenie w rozstrzygnięciu, zawartym w punkcie IV zaskarżonego wyroku, tj. orzeczeniu o obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody. Mimo iż kradzież z włamaniem nie jest przestępstwem przepołowionym i nie zależy od wysokości szkody.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się także błędu w zakresie ustalenia formy usiłowania kradzieży z włamaniem w odniesieniu do dwóch ostatnich zachowań oskarżonego, które Sąd I instancji uznał za usiłowanie udolne, określone w art. 13 § 1 k.k. Oskarżony bezpośrednio zmierzał do dokonania kradzieży z włamaniem do konta bankowego, pominął zabezpieczenia w postaci kodu (...) i wykorzystał funkcję płatniczą w sposób zbliżeniowy, zatem dokonał wszystkich czynności sprawczych, które były konieczne, by doszło do dokonania. Oskarżony miał świadomość tego, że jego dotychczasowe działania mogą doprowadzić do powstania skutku przestępnego i ten stan rzeczy obejmował swoim zamiarem bezpośrednim, zatem zachowanie oskarżonego stanowiło tzw. usiłowanie udolne zakończone. Fakt zablokowania środków na koncie nie wpływa na ocenę zachowania oskarżonego, gdyż była to okoliczność niezależna od oskarżonego ani nawet pokrzywdzonego, wynikała z działania banku, a oskarżony zakładał, że skoro poprzednie transakcje doszły do skutku, to że uda mu się ponownie skorzystać ze środków na konie, chociaż mógł liczyć się z tym że te środki w którymś momencie mogą zostać zablokowane.

Nie można zapominać też, że oskarżonemu przypisano przestępstwo ciągłe z art.12k.k. Nie można zaś mówić o usiłowaniu nieudolnym wówczas, gdy w momencie wszczęcia działania sprawcy dokonanie przestępstwa było obiektywnie możliwe, a dopiero później – w wyniku włączenia się nie sprzyjających okoliczności – realizacja zamiaru sprawcy okazała się niemożliwa ze względu na brak przedmiotu nadającego się do wywołania zamierzonego skutku lub ze względu na to, że okazało się, iż sprawca użył środka nie nadającego się do wywołania zamierzonego skutku. W takim bowiem wypadku usiłowanie jest udolne, a jedynie z przyczyn obiektywnych sprawcy nie udało się zrealizować swego zamiaru. (por. wyrok SN z 29.11.76r. (...)).

Kierunek apelacji obligował również Sąd odwoławczy do kontroli w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary. Sąd eliminując z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I wyroku zabór dokumentów w postaci prawa jazdy nr (...) oraz dwóch dowodów rejestracyjnych nr (...) i (...) obniżył karę orzeczoną oskarżonemu za przypisane w tym punkcie przestępstwo do 3 miesięcy pozbawienia wolności. Kara w tym wymiarze będzie odpowiednia do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynu, spełni swoje cele prewencyjne i wychowawcze. Z uwagi na powyższą zmianę kary jednostkowej, upadło orzeczenie o karze łącznej, zawarte w punkcie III wyroku, zatem podlegało ono uchyleniu. Sąd odwoławczy na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone w punkcie I i II wobec oskarżonego kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 7 miesięcy pozbawienia wolności. Orzekając karę łączną, Sąd odwoławczy stosownie do dyrektyw jej wymiaru, wskazanych w art. 85a k.k. wziął pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, konieczność kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz fakt, iż wymiar kary łącznej winien być określany także relacjami podmiotowo – przedmiotowymi zachodzącymi pomiędzy poszczególnymi czynami, które obejmuje. Sąd nie znalazł przy tym uchybień w zakresie orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem na rzecz pokrzywdzonego A. C..

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

1. Przeprowadzenie postępowania dowodowego w zakresie niezbędnym do ustalenia okoliczności dotyczących zamiaru towarzyszącego oskarżonemu w chwili zaboru portfela oraz wartości rzeczy ruchomych, których zaboru dokonał oskarżony, a następnie zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez orzeczenie odmiennie co do istoty;

2. ewentualnie, w przypadku uznania przez Sąd, że konieczne jest przeprowadzenie na nowo przewodu w całości, uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Koninie do ponownego rozpoznania;

3. zasądzeni od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. W. kwoty 630 zł + VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu (150% opłaty za obronę przed sądem okręgowym jako drugą instancją)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy w zakresie okoliczności dotyczących zamiaru towarzyszącego oskarżonemu w chwili zaboru portfela i wartości rzeczy ruchomych, których zaboru dokonał oskarżony, w świetle czego postępowanie dowodowe w tym zakresie okazało się zbędne. Sąd z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I wyroku wyeliminował zabór dokumentów w postaci prawa jazdy nr (...) oraz dwóch dowodów rejestracyjnych nr (...) i (...), i dokonał stosownych zmian w zakresie orzeczonej kary jednostkowej oraz kary łącznej, jednakże nie znalazł przy tym uchybień, powodujących konieczność uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia. Sąd nie znalazł przy tym podstaw do zasądzenia na rzecz obrońcy z urzędu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w wysokości przekraczającej maksymalną stawkę wskazaną w przepisach rozporządzenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1II.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1 Wina oskarżonego, w zakresie przypisanych czynów z wyłączeniem zaboru dokumentów w

0.2postaci prawa jazdy nr (...) oraz dwóch dowodów rejestracyjnych nr

0. (...) i (...), opisanego w punkcie I zaskarżonego wyroku, kara

0.4 jednostkowa 7 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu za czyn opisany w

0.5punkcie II zaskarżonego wyroku, orzeczenie o obowiązku naprawienia szkody na rzecz

0.6 pokrzywdzonego, rozstrzygnięcie w zakresie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.1W powyższym zakresie, sprawstwo oskarżonego i wina nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przypisanych mu czynów. Sąd jako odpowiednią do stopnia winy ocenił karę jednostkową 7 miesięcy pozbawienia wolności wymierzoną oskarżonemu za czyn opisany w punkcie II zaskarżonego wyroku. Jednocześnie Sąd odwoławczy podzielił zasadność orzeczenia w przedmiocie naprawienia przez oskarżonego szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu, jak również nie dopatrzył się uchybień w zakresie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1I.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Eliminacja z opisu czynu w punkcie I zaskarżonego wyroku zaboru dokumentów w postaci prawa jazdy nr (...) oraz dwóch dowodów rejestracyjnych nr (...) i (...) i obniżenie kary orzeczonej wobec oskarżonemu za przypisane w tym punkcie przestępstwo do 3 miesięcy pozbawienia wolności. Orzeczenie o karze łącznej zawarte w punkcie III zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie dotychczasowego orzeczenia, połączenie orzeczonych w punkcie I i II kar pozbawienia wolności i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 7 miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej uznał, iż w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie można przyjąć iż oskarżony dokonał zaboru dokumentów w postaci prawa jazdy nr (...) oraz dwóch dowodów rejestracyjnych nr (...) i (...), zatem w tym zakresie dokonał zmiany w opisie czynu w punkcie I zaskarżonego wyroku poprzez stosowną eliminację. Z uwagi na powyższe, Sąd obniżył karę jednostkową orzeczoną wobec oskarżonego za przypisane w tym punkcie przestępstwo do 3 miesięcy pozbawienia wolności, w świetle czego koniecznym było uchylenie zawartego w punkcie III zaskarżonego wyroku orzeczenia o karze łącznej i wydanie nowego rozstrzygnięcia w tym zakresie.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV

O kosztach obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym Sąd orzekł na podstawie §17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r., poz. 18) i zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. W. kwotę 516,60 zł (w tym VAT) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Sąd zasądził te koszty w stawce minimalnej nie znajdując podstaw do ich podwyższenia, zwłaszcza, że podniesione w apelacji zarzuty mimo obszerności apelacji okazały się niezasadne.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych na postępowanie odwoławcze, bowiem ich uiszczenie z uwagi na sytuację majątkową byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

Agata Wilczewska