UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2019 roku powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko pozwanemu M. B. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 63.426,34 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 59.634,10 zł od dnia 20 listopada 2019 roku do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 3.792,24 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód podniósł, że żądanie pozwu znajduje swoje źródło w zawartej z pozwanym umowie kredytu nr (...) z dnia 30 stycznia 2018 roku. W związku z powstaniem zadłużenia pozwany został wezwany do dobrowolnej spłaty zaległości oraz poinformowany o możliwości restrukturyzacji zadłużenia. Wobec bezczynności dłużnika umowa została wypowiedziana, a całość zadłużenia postawiona w stan wymagalności. Na dochodzone roszczenie składają się: należność główna – 59.634,10 zł, odsetki umowne – 1.948,66 zł oraz odsetki ustawowe za opóźnienie – 1.843,58 zł.

(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 4-6)

W dniu 12 grudnia 2019 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Nakaz ten pozwany zaskarżył sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. W treści sprzeciwu pozwany nie podniósł żadnych zarzutów ani argumentacji na uzasadnienie swojego stanowiska procesowego.

Postanowieniem z dnia 20 stycznia 2020 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi.

(nakaz zapłaty k. 7, sprzeciw k. 8v., postanowienie k. 10)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał stanowisko wyrażone w pozwie. Wyjaśnił, że pozwany zaciągnął zobowiązanie na okres 120 miesięcy, którego jednak nie spłacił. Dlatego też, po uprzednim wezwaniu do zapłaty, cała niespłacona należność została postawiona w stan wymagalności w związku z wypowiedzeniem umowy kredytu.

Pozwany, mimo stosownego wezwania do uzupełnienia sprzeciwu (k. 33) nie uzupełnił złożonego wcześniej sprzeciwu, nadto do chwili zamknięcia rozprawy nie złożył żadnego innego pisma procesowego.

(odpowiedź na sprzeciw k. 34-36)

Na rozprawie w dniu 9 września 2020 roku pełnomocnik powoda oraz pozwany nie stawili się.

(pismo procesowe k. 116-117, protokół rozprawy k. 127)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 stycznia 2018 roku M. B. zawarł z (...) Bank Spółką Akcyjną w W. umowę konsolidacyjnego kredytu gotówkowego nr (...). Na mocy przedmiotowej umowy pozwanemu udzielono kredytu w kwocie 64.094,35 zł na sfinansowanie potrzeb konsumpcyjnych i spłatę kredytów, prowizji bankowej (6.403,02 zł) oraz składki ubezpieczeniowej (7.691,33 zł). Całkowita kwota kredytu – bez kredytowanych kosztów – wyniosła 50.000 zł. Na dzień zawarcia umowy suma odsetek kapitałowych wyrażała się kwotą 34.030,23 zł. Spłata kredytu została rozłożona na okres 120 miesięcy. M. B. zobowiązał się do spłaty rat kredytu do 24-go dnia każdego miesiąca w wysokości: pierwsza rata – nie więcej niż 719,51 zł, pozostałe raty po 818,53 zł każda. Kredyt został oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 9,19% w stosunku rocznym. W związku z udzielonym kredytem bank zobowiązał się otworzyć i prowadzić przez cały czas trwania umowy bezpłatny rachunek kredytu, którego celem było gromadzenie przez kredytobiorcę kapitału służącego wyłącznie spłacie kredytu. W terminie wymagalności raty bank pobierał środki w wysokości odpowiadającej wysokości tej raty z rachunku kredytu, dokonując jego obciążenia. Kredytobiorca był obowiązany zapewnić odpowiednie środki na rachunku kredytu w terminach wymagalności kolejnych rat.

W przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu zobowiązań pieniężnych wynikających z umowy, bank miał prawo pobierać od niespłaconego w terminie kredytu podwyższone odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. W przypadku braku płatności przez kredytobiorcę w terminach umownych pełnej raty kredytu za co najmniej jeden okres płatności, kredytodawca mógł wypowiedzieć umowę kredytu po uprzednim wezwaniu kredytobiorcy do zapłaty zaległych rat lub ich części w terminie 14 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Termin wypowiedzenia wynosił 30 dni.

(umowa kredytu k. 20-23, okoliczności bezsporne)

Pozwany początkowo regulował swoje zobowiązania wynikające z zaciągniętego kredytu, a opóźnienia w spłacie zazwyczaj wynosiły kilka dni. Problemy ze spłatą pojawiły się począwszy od należności za marzec 2019 roku. Od tego czasu pozwany dokonał wyłącznie jednej wpłaty, co miało miejsce w dniu 24 maja 2019 roku (850 zł).

W związku z zaprzestaniem spłaty kredytu powód w piśmie z dnia 7 czerwca 2019 roku wezwał pozwanego do spłaty w terminie 14 dni zadłużenia w wysokości 1.623,68 zł (w tym kapitał 1.093,85 zł), pod rygorem wypowiedzenia umowy. Jednocześnie bank poinformował kredytobiorcę o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Wezwanie to okazało się nieskuteczne, w konsekwencji powód pismem z dnia 8 lipca 2019 roku wypowiedział przedmiotowy stosunek umowny, stawiając całość zadłużenia w stan wymagalności.

(wypowiedzenie k. 15, kserokopia zwrotne potwierdzenie odbioru k. 16v., wezwanie do zapłaty k. 17, wydruk z książki nadawczej k. 19, zestawienie spłat k. 24-25, rozliczenie umowy k. 37-39)

W wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 19 listopada 2019 roku powód wskazał, że łączne zadłużenie pozwanego z tytułu przedmiotowej umowy bankowej wynosi 59.634,10 zł niespłaconego kapitału, 1.948,66 zł odsetek umownych i 1.843,58 zł odsetek karnych.

(wyciąg z ksiąg bankowych k. 29)

Do dnia wyrokowania pozwany nie uregulował zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

(okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie niesporne było, że strony łączyła umowa kredytu konsolidacyjnego, na mocy której, powód udzielił pozwanemu kredytu w łącznej wysokości 64.094,35 zł, który pozwany zobowiązał się spłacać wraz z odsetkami umownymi przez okres 120 miesięcy. Na dowód przedmiotowego zobowiązania powód przedłożył umowę z dnia 30 stycznia 2018 roku, pod treścią której widnieje podpis pozwanego. Jako, że autentyczność tego podpisu nie była przez M. B. podważana Sąd uznał, że powód udowodnił swoje roszczenie, co do zasady. Sąd uznał ponadto, że powód wykazał wysokość dochodzonego w sprawie żądania w zakresie należności dochodzonej pozwem. Powód załączył do akt sprawy kompletną historię spłaty kredytu, obejmującą cały okres obowiązywania umowy stron, której treść jednoznacznie wskazuje, w jaki sposób kształtowało się zadłużenie pozwanego na przestrzeni kolejnych miesięcy od daty zawarcia umowy tak w zakresie kapitału, jak i odsetek, w jakiej dacie
i w jakiej wysokości pozwany dokonywał spłat kredytu, w jakiej dacie oraz wysokości powód naliczał odsetki karne, a nadto, jakie było końcowe zadłużenie z tytułu spornej umowy. Godzi się w tym miejscu przypomnieć, że przepisy ustawy Prawo bankowe (art. 7) dopuszczają możliwość prowadzenia przez banki dokumentacji w formie elektronicznej, co oznacza, że wyciągi generowane na podstawie takiej dokumentacji mogą przybierać formę wydruków komputerowych. Omawiane wydruki, załączone przez powoda, zostały opatrzone informacją o dacie ich wygenerowania, mają charakter kompletny, widnieją na nich dane pozwanego, wreszcie pod treścią wydruków widnieją pieczątki i podpisy pracowników powodowego Banku. W ocenie Sądu w świetle przedłożonych dokumentów brak jest podstaw do kwestionowania ich prawdziwości, zwłaszcza, iż pozwany nie wykazał w żaden sposób (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), aby zostały
one w nieprawidłowy sposób utworzone, utrwalone, przekazane, przechowywane i zabezpieczone.

Wyraźnego podkreślenia wymaga w tym miejscu, że pozwany nie sformułował żadnych konkretnych zarzutów przeciwko dochodzonemu przez powoda roszczeniu, poprzestając na ogólnikowym stwierdzeniu, że kwestionuje powództwo w całości. Wskazać wreszcie należy, że pozwany nie udowodnił, aby poza wpłatami wykazanymi w załączonych wydrukach, dokonał jakichkolwiek innych wpłat, a tym samym nie wykazał, że spełnił świadczenie w większym zakresie, aniżeli oznaczonym przez powoda.

Reasumując, w oparciu o przedłożoną umowę bankową oraz historię spłat, Sąd przyjął, że pozwany nie spłacił zadłużenia z tytułu przedmiotowej umowy w kwocie dochodzonej niniejszym powództwem, co dodatkowo potwierdza wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 19 listopada 2019 roku. Wprawdzie tego rodzaju wyciągi zostały pozbawione mocy prawnej dokumentu urzędowego, to jednocześnie nie budzi wątpliwości, że jako dokument prywatny podlegają one ocenie przez Sąd. Dokument ten odzwierciedla zapisy w księgach bankowych, w których ujęta jest historia wszystkich operacji - wypłata kredytu, spłata raty, naliczanie opłat i odsetek itp. Jak wyjaśnił Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 6 września 2018 roku ( I AGa 178/18, L. ), mimo, że obecnie dokumenty bankowe mają w procesie moc dokumentu prywatnego, posiadają walor wysokiej wiarygodności - a zatem zadłużeń i spłat dokonywanych na rachunkach oraz sumujących saldo zobowiązań. Przyjęcie więc, że wyciąg z ksiąg bankowych nie posiada żadnego waloru dowodowego nie znajduje żadnego uzasadnienia.

Sąd uznał ponadto, że po stronie powoda ukonstytuowało się uprawnienie do wypowiedzenia umowy. Przypomnieć należy, że w myśl postanowień umowy, w razie opóźnienia pożyczkobiorcy w zapłacie jednej pełnej raty bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy winno być przy tym poprzedzone wezwaniem do zapłaty oraz pouczeniem o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, stosownie do treści art. 75c ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe. Na gruncie niniejszej sprawy wszystkie te przesłanki zostały spełnione. Pismem z dnia 7 czerwca 2019 roku powód wezwał pozwanego do spłaty w terminie 14 dni zadłużenia w kwocie 1.623,68 zł, w tym 1.093,85 zł z tytułu należności kapitałowej, które niewątpliwie przekraczało równowartość jednej pełnej raty kredytu (ta wynosiła 818,53 zł), informując jednocześnie o możliwości złożenia w w/w terminie pisemnego wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Przedmiotowe wezwanie zostało wysłane na adres do korespondencji wskazany przez pozwanego w treści umowy bankowej. Następnie, wobec braku spłaty zadłużenia, powód pismem z dnia 8 lipca 2019 roku wypowiedział umowę bankową. Na koniec wyjaśnienia wymaga, że naliczona na gruncie przedmiotowej umowy prowizja stanowiła niecałe 13% kwoty kapitału kredytu (całkowitej kwoty kredytu bez kredytowanych kosztów), brak jest zatem podstaw do przyjęcia, iż miała ona wygórowany charakter.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 63.426,34 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 59.634,10 zł od dnia 20 listopada 2019 roku do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 3.792,24 zł od dnia 28 listopada 2019 roku do dnia zapłaty.

M.-prawną podstawę roszczenia odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Na gruncie przedmiotowej umowy strony zastrzegły po stronie banku uprawnienie do naliczania odsetek karnych w wysokości równej odsetkom maksymalnym za opóźnienie, dlatego też odsetki od należności kapitałowej Sąd zasądził w tej właśnie wysokości.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. regulującego zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Powód wygrał proces w całości, a zatem należy mu się od strony pozwanej zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości. Koszty procesu w przedmiotowej sprawie to: opłata od pozwu w wysokości 793 zł, koszt notarialnego uwierzytelnienia pełnomocnictwa – 4,92 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł. W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 814,92 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE