UZASADNIENIE

Uwaga: uzasadnienie zostało sporządzone w poprzedniej formie z powodu kłopotów z użyciem programuZ..

Między innymi w latach 2014-2016 oskarżony A. G. był właścicielem Kancelarii (...) z siedzibą w S.. Kancelaria zajmowała się urządzaniem i prowadzeniem gier hazardowych, między innymi na automacie C. bez numeru, w lokalu mieszczącym się w K. przy ulicy (...), na podstawie zawartej w dniu 1 czerwca 2014 roku pomiędzy B. W. (pełniącym wówczas funkcję pełnomocnika Kancelarii), a przedstawicielem (...) sp. z o.o. z/s w Ś., umowy dzierżawy powierzchni użytkowej lokalu.

DOWODY: protokół kontroli k. 2-4;

- protokół zatrzymania rzeczy k. 8-11;

- umowa dzierżawy k. 13-15;

- protokół oględzin k. 21-29;

- nagranie video z eksperymentu procesowego k. 35.

4 lutego 2016 roku funkcjonariusze Urzędu Celnego w K. – K. K. (1), D. S. i A. M. dokonali kontroli z zakresu urządzeń i prowadzenia gier hazardowych w lokalu położonym w K. przy ulicy (...). W toku kontroli ujawniono, że w środku tego pomieszczenia znajduje się m.in. automat do gier, C. bez numeru, którego dysponentem była Kancelarii (...). Urządzenie C. było włączone i gotowe do gry.

DOWÓD: protokół kontroli k. 2-4.

29 listopada 2016 roku w magazynie depozytowym Urzędu Celnego w K. przeprowadzono oględziny wewnętrzne automatów, w tym przedmiotowego C.. Wszystkie urządzenia zatrzymane podczas kontroli przeprowadzonej w dniu 4 lutego 2016 roku otwarto siłowo za pomocą narzędzi będących w dyspozycji Urzędu Celnego w K.. Wewnątrz automatu C. bez numeru ujawniono gotówkę: banknoty o nominałach: 10 zł – 4 sztuki oraz bilon o nominale 5 zł – 101 sztuk. Łącznie w automacie znajdowało się 545,00 złotych.

DOWODY: protokół oględzin - otwarcia automatów do gier k. 526-527;

- protokół komisyjnego przeliczenia środków pieniężnych ujawnionych podczas oględzin 3 sztuk automatów do gier: M. bez numeru, H. S. bez numeru, C. bez numeru k. 528;

- pokwitowania k. 533.

Automat C. zatrzymany w dniu 4 lutego 2016 roku w lokalu mieszczącym się w K. przy ulicy (...) jest urządzeniem elektronicznym symulującym gry na klasycznych automatach bębnowych. Gry udostępnione na nim mają charakter losowy. W grze nie ma elementu zręcznościowego. Tak więc, ten automat umożliwia uzyskanie wygranych rzeczowych w postaci środków umożliwiających prowadzenie kolejnych gier z wykorzystaniem wygranych uzyskanych w poprzednich grach zgodnie z definicją zawartą w ustawie z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Środki uzyskane w wyniku wygranych są dodawane do środków uzyskanych za pieniądze, którymi zasilono urządzenie i mogą być wykorzystane do prowadzenia kolejnych gier przedłużając czas gry na urządzeniu. Gry prowadzone na automacie C. bez numeru mają charakter komercyjny w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych.

DOWODY: opinia biegłego K. k. 627-641;

- protokół kontroli k. 2-4;

- protokół zatrzymania rzeczy k. 8-11;

- protokół oględzin k. 21-29;

- nagranie video z przeprowadzonego eksperymentu k. 35.

Sąd Rejonowy w Toruniu na mocy postanowienia z 2 lipca 2020 roku na podstawie art. 34 § 3 k.p.k. wyłączył do odrębnego rozpoznania sprawy Z. P. i B. W..

DOWÓD: protokół rozprawy k. 1982v-1983.

A. G. nie był karany sądownie.

DOWÓD: dane o karalności k. 967.

A. G. został oskarżony o to, że „będąc właścicielem Kancelarii (...) z siedzibą w S., wspólnie i w porozumieniu z B. W. pełniącym funkcję pełnomocnika Kancelarii (...), po podziale ról, bez wymaganego prawem pozwolenia - udzielonej koncesji, czy poświadczenia rejestracji automatów przez właściwego naczelnika urzędu celnego - wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r., Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.) w szczególności art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 oraz art. 23a ust. 1, urządzał i prowadził w lokalu mieszczącym się w K. przy ul. (...), w okresie od 01 czerwca 2014 do dnia 04 lutego 2016 r., gry na automacie do gier o nazwie :. (...) bez numeru, o charakterze komercyjnym i losowym w ten sposób, że jako zajmujący się sprawami gospodarczymi i finansowymi ww. firmy organizował wstawianie i instalowanie automatów do lokalu oraz zatrudniał pracowników do obsługi, czyniąc to wspólnie i w porozumieniu z B. W. pełniącym funkcję pełnomocnika Kancelarii (...) z siedzibą w S., który zajmował się m.in wyszukiwaniem lokali, podpisywaniem umów dzierżawy powierzchni użytkowej oraz organizacją punktów gier.”

Przy ustaleniu stanu faktycznego na gruncie niniejszej sprawy Sąd pominął wyjaśnienia oskarżonego A. G. (k. 705-706, 1983v-1985v), gdyż nie dał im wiary - są one sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, który stanowią dokumenty zgromadzone w toku postępowania przygotowawczego. Na podstawie protokołów z kontroli w zakresie urządzania i prowadzenia gier, zatrzymania rzeczy wraz ze spisem i opisem oraz oględzin, a przede wszystkim opinii biegłego sądowego z zakresu informatyki przy S. O. w S. W. K. (k. 627-641) sąd ustalił, iż na zatrzymanym automacie urządzano gry zawierające element losowości. Poza wątpliwościami pozostaje więc to, że oskarżony organizował gry na automatach w lokalu w okresie wymienionym w akcie oskarżenia. Zarówno Kancelaria, którą reprezentował, jak i żaden inny podmiot nie posiadały koncesji na prowadzenie kasyna ani zezwolenia na urządzanie gier losowych w miejscu gdzie zatrzymano automat do gry objęty zarzutem. Oskarżony prowadził profesjonalną działalność polegającą na urządzaniu gier na automatach, w związku z tym miał świadomość karalności tego typu zachowań.

Powołano dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu informatyki (k. 627-641). Pozwoliła ona ustalić, że gry rozgrywane na zatrzymanym automacie C. bez numeru spełniają kryteria gier na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku. Biegły K. poczynił ustalenia, które oparł na szczegółowych oględzinach urządzenia. Opinię tę, Sąd uznał za obiektywną, a więc wiarygodną i podzielił zawarte w niej wnioski. Została ona sporządzona w sposób fachowy i rzetelny przez specjalistę dysponującego odpowiednimi kwalifikacjami, a wszelkie wnioski w niej zawarte zostały należycie umotywowane. Sąd podzielił sposób argumentowania podany przez tego biegłego.

Sąd uznał też za prawdziwe dokumenty w postaci: protokołu kontroli (k. 2-4), protokołu oględzin automatów do gier (k. 21-29), protokołu zatrzymania rzeczy (k. 8-11), oświadczenia ze spółki (...) (k. 20 ), protokołu oględzin otwarcia automatów (k. 526-527), a także danych o karalności (k. 967). Dokumenty te zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości. Również sąd nie miał podstaw, aby podważyć ich wiarygodność. Mając na uwadze powyższe, Sąd dokonał ustaleń faktycznych na ich podstawie.

Sąd nie dał wiary dowodom w postaci opinii przedłożonych przez oskarżonego i jego obrońcę: to jest adwokata H. D. (k. 67-95), Z. S. (k. 96-101), J. M. (k. 858-875) i S. J. (k. 876-885). Przede wszystkim należy podkreślić, że wszystkie one są zbiorem opinii prywatnych tejże strony, a więc siłą rzeczy zawierają w swej treści uwagi oraz wnioski na korzyść oskarżonego. To oczywiście sytuacja nie tylko typowa, ale i dopuszczalna. Rzecz jednak w tym, że żadna z nich nie obaliła stanowiska zawartego w przekonującej opinii biegłego K., a więc nie doprowadziła do sytuacji w której należałoby rozważyć konieczność dopuszczenia kolejnego dowodu z opinii biegłego lub zespołu biegłych. Stwierdzenia biegłego K. dotyczące istoty sprawy są na tyle przekonujące, że sąd nie znalazł powodu, dla którego można by poddać zawarte tam tezy w wątpliwość. Dotyczy to zwłaszcza stwierdzenia, że: „nawet zakładając, iż zachowanie platform użytkownika ma rzeczywiście związek z notowaniami kursów walut, to z punktu widzenia użytkownika urządzenia (gracza) nie ma to żadnego znaczenia. Definicja instrumentu bazowego zawiera średnie ważone 30 walut, gdzie wagi zmieniane są codziennie, a dodatkowo wprowadzony jest wewnętrzny indeks wynikający ze zleceń klientów wewnątrz systemu (...), który nie został w żaden sposób zdefiniowany. W tej sytuacji twierdzenie, że platformy użytkownika kierowane są do spekulantów kierujących się analizą techniczną jest całkowicie nieuzasadnione, ponieważ nie ma możliwości analizowania jakichkolwiek zmiennych, które nie zostały do końca zdefiniowane. Również czas trwania opcji, wynoszący domyślnie 1 sekundę i brak możliwości jego zmiany w większości platform użytkownika powoduje, że nie ma żadnej technicznej możliwości analitycznego przewidywania zmienności parametru bazowego, a kolejne opcje (gry) są zdarzeniem losowym.” (k. 640).

Artykuł 107 § 1 k.k.s. penalizuje nielegalne urządzanie lub prowadzenie gier i zakładów wzajemnych. Naruszając porządek prawny w zakresie urządzania i prowadzenia gier i zakładów wzajemnych, sprawca godzi w interes finansów publicznych oraz monopol państwa w tej sferze. Konstrukcja przepisu art. 107 k.k.s. określa typ czynu zabronionego nie tylko w przepisie go statuującym, ale również w przepisach koniecznych do odczytania treści znamion ustawowych. Przepis ten stanowi więc normę blankietową, a wypełniają go przepisy prawa administracyjnego – w tym wypadku przepisy ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.). Tam też ujęto ograniczenia, których naruszenie skutkuje odpowiedzialnością karną skarbową. Dopuszczalność dookreślenia dyspozycji przepisu karnego regulacjami innej ustawy potwierdził już Trybunał Konstytucyjny – wyrokiem z dnia 13.01.2005r. - sygn. akt P 15/02 ( publ. OTK-A 2005, nr1, poz. 4 ). Przedmiotem pytania do Trybunału Konstytucyjnego w ww. sprawie była interpretacja “wygranej rzeczowej” występującej w treści art. 2 ust. 1 i 2a nieobowiązującej już Ustawy o grach i zakładach wzajemnych (Dz.U. 2004 Nr 4, poz. 27). Pojęcie to powodowało istotne rozbieżności w orzecznictwie. Dotyczyły one w szczególności tego, czy możliwość kontynuacji gry na automacie może być uznana za "wygraną rzeczową". Zdaniem Sądu Najwyższego "wygraną rzeczową", w rozumieniu przepisów poprzedniej ustawy o grach i zakładach wzajemnych, było nie tylko uzyskanie własności rzeczy, lecz także nabycie uprawnienia do korzystania z rzeczy na podstawie innego tytułu prawnego ( zob. uchw. SN z 24.11.1999 r., I KZP 39/99, OSNKW 2000, Nr 1–2 poz. 9; zob. także glosy Górniok, OSP 2000, Nr 6, poz. 96 oraz Kosińskiego, MoPod 2000, Nr 10, s. 27).

Art. 6 ust. 1 tejże Ustawy w aktualnie obowiązującym brzmieniu stanowi, że działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 1 i 1b oraz art. 6a ust. 2.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry w pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gier na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy, z wyjątkiem ust. 4 i 5.

Z kolei, w myśl art. 23a tej samej ustawy: automaty do gier, urządzenia losujące i urządzenia do gier mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celno-skarbowego. Powyższy obowiązek nie dotyczy terminali w kolekturach gier liczbowych służących do urządzania gier liczbowych lub sprzedaży loterii pieniężnych oraz urządzeń służących do urządzania gier liczbowych lub loterii pieniężnych urządzanych na terytorium więcej niż jednego państwa (gry multijurysdykcyjne).

Kwestią notyfikacji przepisów technicznych zajmował się w swoim orzecznictwie Sąd Najwyższy. Początkowo zajął stanowisko, że ustawa o grach hazardowych zawiera przepisy techniczne, które przed ich uchwaleniem, powinny być notyfikowane. Kwestia ta została przyznana wprost w orzecznictwie Sądu Najwyższego - vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r., w sygn. I KZP 15/13. Jednocześnie nierozstrzygnięty został wówczas spór o skutek takiego zaniechania notyfikacji.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego, zapoczątkowanym wskazanym postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. I KZP 15/13, wyrok Sądu Najwyższego z 8 stycznia 2014 o sygn. akt IV KK 183/13 przyjmowano, że sądy nie mogą automatycznie, powołując się na brak notyfikacji przepisów technicznych zawartych w ustawie o grach hazardowych, odmówić ich stosowania. W tym postanowieniu stwierdzono, że naruszenie wynikającego z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006 r. obowiązku notyfikacji przepisów technicznych ma charakter naruszenia trybu ustawodawczego, którego konstytucyjność może być badana wyłącznie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym.

W poglądach części doktryny i w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2014 r. w sygn. II KK 55/14 zaprezentowano inne stanowisko w kwestii wpływu braku notyfikacji przepisów technicznych zawartych w ustawie o grach hazardowych na możliwość stosowania przepisów tej ustawy. W postanowieniu Sądu Najwyższego sygn. II KK 55/14 wyrażono pogląd, że art. 14 ustawy o grach hazardowych to przepis techniczny w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, który nie został notyfikowany Komisji Europejskiej, a zatem jest to przepis bezskuteczny. Zachowanie osób stawających pod zarzutem czynu z art. 107 § 1 k.k.s. nie może wyczerpać znamion przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. z uwagi na to, że doprecyzowaniem tego blankietowego przepisu jest „bezskuteczny” przepis art. 14 cytowanej ustawy.

Stanowisko zawarte w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2014 r. w sygn. II KK 55/14, na tle innych orzeczeń Sądu Najwyższego w sprawach o czyny z art.107 § 1 k.k.s., było jednak odosobnione. Wystarczy wskazać na treść postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2014r. w sygn. II KK 155/14, w którym podzielono pogląd reprezentowany we wcześniejszych orzeczeniach Sądu Najwyższego: postanowieniu z dnia 28 listopada 2013 r., w sygn. I KZP 15/13 i wyroku Sądu Najwyższego z 8 stycznia 2014 o sygn. akt IV KK 183/13.

Ponieważ kwestia charakteru zarówno przepisu art. 6 ust. 1 jak i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 3 września 2015 r. wywoływała w orzecznictwie sądów wątpliwości, dało to Prokuratorowi Generalnemu asumpt do zwrócenia się do Sądu Najwyższego o rozstrzygnięcie występujących w judykaturze rozbieżności. Kwestia specyfiki m.in. normy art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w pierwotnym brzmieniu, pod kątem jej technicznego charakteru, została ostatecznie kompleksowo zbadana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w wyroku z dnia 13 października 2016 roku w sprawie C – 303/15 orzekł, że: „artykuł 1 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 roku ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego w brzmieniu zmienionym na mocy dyrektywy 98/48/ WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 roku, należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy – art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, nie wchodzi w zakres pojęcia przepisów technicznych w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust. 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu”. W uzasadnieniu stanowiska, Trybunał Sprawiedliwości UE przyjął, że takie przepisy, które uzależniają prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach od uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry (art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych) nie stanowią przepisów technicznych w rozumieniu art. 1 pkt 3 dyrektywy 98/34, ponieważ nie odnoszą się one do produktu lub do jego opakowania jako takich oraz nie określają wymaganych cech produktu. Zdaniem Trybunału Sprawiedliwości UE, przepisy takie nie zaliczają się również do kategorii „zasad dotyczących usług” społeczeństwa informacyjnego w rozumieniu art. 1 pkt 5 dyrektywy 98/34, ponieważ nie dotyczą one „usług społeczeństwa informacyjnego” w rozumieniu art. 1 pkt 2 tej dyrektywy.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 stycznia 2017 r. sygn. akt I KZP 17/16 podzielił powyższe stanowisko zawarte w orzeczeniu (...), a dodatkowo zaakcentował, że zastrzeżenie uczynione w końcowej części przepisu art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, iż chodzi tu o koncesje na prowadzenie kasyna gry, nie może być w takiej sytuacji poczynione jako powtórzenie, zawartego w art. 14 ust.1 cyt. ustawy ograniczenia, zwłaszcza, że pierwszy z powołanych przepisów dotyczy prowadzenia działalności, drugi zaś – urządzania gry. We wskazanej uchwale Sąd Najwyższy skonstatował, że przepis art. 6 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej, zawartej w art. 107 § 1 k.k.s., o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 roku, I KZP 1716). Sąd podziela w całości powyższe stanowisko Sądu Najwyższego.

Reasumując, powyższe rozważania wskazać należy, iż art. 6 ust. 1 Ustawy o grach hazardowych nie posiada i nie posiadał charakteru technicznego.

W tym miejscu podkreślić należy czynność penalizowana sprawcza została określona w art. 107 § 1 k.k.s. jako "urządzanie" lub "prowadzenie" określonych w tym przepisie gier lub zakładów wzajemnych wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Niektórzy autorzy twierdzą, że "urządzanie" gry lub zakładu wzajemnego jest pojęciem węższym od ich "prowadzenia", gdyż to ostatnie obejmuje także takie działania, jak ustalanie zasad oraz systemu danej gry czy też wysokości wygranej ( zob. Prusak, Kodeks, t. II, s. 773–774). Zdaniem innych autorów, z którymi należy się zgodzić jest odwrotnie, tzn. zakres pojęcia "urządza" jest szerszy od "prowadzi", albowiem pod pojęciem "urządzania" należy rozumieć układanie systemu gry czy określanie wysokości wygranych, podobnie jak wynajęcie i przystosowanie lokalu, zatrudnienie i przeszkolenie pracowników, organizowanie gry itp. Natomiast "prowadzenie" gry jest pojęciem węższym, ograniczonym zazwyczaj do wykonywania bezpośrednich czynności przy grze ( zob. Kotowski, Kurzępa, Komentarz, 2007, s. 450). Za reprezentowanym tu poglądem przemawia treść przepisów aktualnej ustawy o grach hazardowych, która rozróżnia "prowadzenie działalności w zakresie gier i zakładów" (np. art. 1, 3, 6) oraz "bezpośrednie prowadzenie gry hazardowej" (art. 24 ust. 1 pkt 2). Określenie "prowadzi" zawarte w treści art. 107 § 1 k.k.s. oznacza właśnie bezpośrednie prowadzenie gry hazardowej. "Urządzanie gry lub zakładu" obejmuje czynności niezbędne do rozpoczęcia określonej działalności (zob. V. Konarska-Wrzosek, T. Oczkowski, J. Skorupka, Prawo i postępowanie karne skarbowe, s. 323). Chodzi zasadniczo o uruchomienie działalności hazardowej w określonym miejscu, stąd też można zgodzić się z poglądem, że urządzanie gier i zakładów poprzedza czasowo ich "prowadzenie", to ostatnie bowiem dotyczy działalności już "urządzonej" (zob. P. Kardas, G. Łobuda, T. Razowski, Kodeks karny skarbowy, s. 827). W tym ujęciu "urządzić" grę oznacza tyle, co ją zorganizować, czyli doprowadzić do tego, aby mogła się odbyć. Strona podmiotowa czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s. obejmuje umyślność w obu postaciach zamiaru.

Do znamion ustawowych deliktu skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. należy także działanie wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Wyraźnie więc widać subsydiarność komentowanego przepisu wobec art. 3 Ustawy o grach hazardowych według którego urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Jest to zasada monopolu państwa w zakresie gier liczbowych, loterii pieniężnych i gry telebingo oraz m.in. formy organizacyjnej podmiotu urządzającego grę czy zakład wzajemny, miejsca urządzania (kasyna gry, salony gier bingo pieniężne, punkty przyjmowania zakładów itp.), zakazu reklamy i promocji określonych gier i zakładów wzajemnych, minimalnych wartości wygranych, regulaminów gier i zakładów wzajemnych, zabezpieczenia losów i innych dowodów udziału w grze przed sfałszowaniem lub przedwczesnym odczytaniem wyniku gry, granicy wiekowej dostępu do ośrodków gier czy punktów przyjmowania zakładów wzajemnych, rejestracji gości, świadectw zawodowych osób sprawujących zarząd nad ośrodkami gier i punktami przyjmowania zakładów oraz bezpośrednio prowadzących gry i zakłady, instalacji systemów służących kontroli przebiegu i prowadzenia gier itp.

Po dokonaniu analizy materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie ma wątpliwości, że oskarżony co najmniej godził się na to, iż urządza gry na automatach niezgodnie z obowiązującymi przepisami. Jako osoba zaangażowana i wyspecjalizowana w prowadzeniu działalności gospodarczej tego rodzaju, zobowiązany był do szczególnej dbałości o podejmowanie działań w tym zakresie zgodnie z obowiązującymi przepisami. Wiedząc o rozbieżnościach w interpretacji przepisów prawnych w tamtym czasie, co sąd przed chwilą wyłożył, a o czym oskarżony wiedział, co wynika z treści jego pism kierowanych do sądu, powinien był co najmniej zawiesić swoją aktywność zawodową w zakresie używania urządzenia C. i poczekać aż do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia tego problemu w świetle prawa. Tymczasem, przeważyła chęć zysku i decyzja o podjęciu ryzyka o dalszym prowadzeniu działalności w ramach Kancelarii (...) w niepewnej sytuacji prawnej. W toku postępowania nie budził wątpliwości fakt, że aby rozegrać grę na automacie C. należało zasilić to urządzenie środkami pieniężnymi. Oskarżony urządzał gry losowe, a mianowicie podejmował działania aby mogły się one odbywać. Polegało to na wynajęciu lokalu, umieszczeniu w nim automatu i zapewnieniu jego bieżącego funkcjonowania.

Art. 9 § 3 k.k.s. wskazuje, iż za przestępstwa skarbowe odpowiada jako sprawca także ten kto na podstawie przepisów prawa zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi danego podmiotu - oskarżony tempore criminis był właścicielem Kancelarii (...) z siedzibą w S.. Jako właściciel Kancelarii dysponował przedmiotowym urządzeniem oraz decydował o jego umiejscowieniu i wykorzystaniu.

Sąd uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest występku z art. 107 § 1 k.k.s. w związku z art. 9 § 3 k.k.s., na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych. Przy ustaleniu ilości stawek Sąd wziął pod uwagę stopień winy oskarżonego oraz stopień bezprawia zawarty w tym czynie. Orzeczona kara realizuje dyrektywy wymienione w art. 53 k.k. i uwzględnia wysoki stopień zawinienia oskarżonego jaki i sposób dokonania przestępstwa, w tym jego długotrwałość i związany z tym zysk finansowy. Kara ta uwzględnia więc zasady prewencji indywidualnej, ale także generalnej. Okolicznością łagodzącą w stosunku do A. G. jest jego uprzednia niekaralność. Ustalając wysokość każdej ze stawek Sąd miał na uwadze możliwości płatnicze podsądnego, przesądzające o realności wykonania tej kary. Grzywna winna być bowiem współmierna do efektywnego jej wykonania, bez potrzeby wprowadzania zastępczej kary pozbawienia wolności na wypadek nieskutecznej jej egzekucji, ale jednocześnie dla spełnienia swych celów represyjno-wychowawczych oraz celów w zakresie społecznego oddziaływania wyroku, orzeczona zwłaszcza przy jednoczesnym warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności, powinna stanowić istotnie odczuwalną dolegliwość ekonomiczną, proporcjonalną do możliwości płatniczych oskarżonego i adekwatną do rodzaju popełnionego przestępstwa oraz stopnia jego społecznej szkodliwości (tak SN w wyroku z dnia 04.04.1979r., V KRN 24/79, LEX nr 21807). W niniejszym przypadku kara grzywny spełnia stawiane przed nią cele społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze, a także będzie dla oskarżonego przestrogą na przyszłość i unaoczni mu nieopłacalność zachowań sprzecznych z prawem.

W 2 (drugim) punkcie wyroku orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa i zniszczenie automatu C. bez numeru jak i przepadek na rzecz Skarbu Państwa znajdujących się w nim środków pieniężnych w wysokości 545 (pięciuset czterdziestu pięciu) złotych, co nastąpiło w zgodzie z art. 30 § 5 k.k.s.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. Nr 49, poz. 223) Sąd zasądził od oskarżonego kwotę 1 000 (jednego tysiąca) złotych tytułem opłaty i obciążył go kosztami postępowania w oparciu o dyspozycję art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.