UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 08 kwietnia 2016 r. (data wpływu) skierowanym do Sądu Rejonowego w Łasku pełnomocnik powoda M. K. wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa- (...) Zarządu (...) w B. na rzecz powoda kwoty 10.100 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 19 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych, (pozew k. 2-4).

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego Skarbu Państwa (...) Zarządu (...) wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych, (odpowiedź na pozew k. 23-31).

Pismem z dnia 02 stycznia 2019 r. (data wpływu) pełnomocnik strony powodowej rozszerzył powództwo i wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 35.000 zł z odsetkami za opóźnienie od dnia 19 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty, (pismo strony powodowej k. 139).

Pismem z dnia 17 grudnia 2019 r. (data wpływu) strona powodowa rozszerzyła powództwo do kwoty 75.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 10.100 zł od 05 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 24.900 zł od dnia 27 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 40.000 zł od 16 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty, (pismo strony powodowej k. 173).

Pismem z dnia 13 lutego 2020 r. strona powodowa po raz kolejny rozszerzyła powództwo do kwoty 93.346 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: od kwoty 10.100 zł od dnia 05 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 24.900 zł od dnia 27 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty, od kwoty 40.000 zł od dnia 16 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty, od kwoty 18.346 zł od dnia 12 lutego 2017 r. do dnia zapłaty, (pismo strony powodowej k. 180).

Postanowieniem z dnia 20 lutego 2020 r. Sąd Rejonowy w Łasku w sprawie I C 340/16 stwierdził swą niewłaściwość rzeczową i sprawę przekazał do Sądu Okręgowego w Sieradzu jako Sądu właściwego rzeczowo, (postanowienie SR w Łasku k. 184).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Powód M. K. jest właścicielem nieruchomości położonych w miejscowości C., gmina B., powiat (...), województwo (...). W skład nieruchomości powoda wchodzą działki oznaczone jako: nr (...) o łącznej powierzchni 7,1691 ha. Nieruchomość posiada jedną księgę wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Łasku o nr (...). W dziale II księgi wieczystej ujawniono właściciela, to jest M. K.. W dziale III ujawniono ograniczone prawa rzeczowe na nieruchomości w postaci: - dożywotniej służebności osobistej polegającej na korzystaniu z dwóch izb od strony wschodniej w domu mieszkalnym, z zabudowań gospodarczych i na swobodnym przejściu przez podwórze, dwie izby od strony wschodniej w domu mieszkalnym, zabudowania gospodarcze, podwórze na rzecz W. i E. K., - prawo użytkowania działki o obszarze 30 arów jednorazowo i dobrowolnie wskazanej przez uprawnionych na rzecz W. i E. K.,- dożywotnią służebność osobistą polegającą na korzystaniu z jednego pokoju od strony wschodniej w domu mieszkalnym, z kuchni, korytarza łazienki, wc i wejścia oraz z zabudowań gospodarczych i swobodnym przejściu przez podwórze, na rzecz K. K.. W dziale IV księgi wieczystej brak jest wpisów. Nieruchomość należąca do powoda położona jest w podobszarze A strefy ograniczonego użytkowania. Na działkach nr (...) znajdują się budynek mieszkalny o powierzchni 159 m2 oraz budynek gospodarczy o powierzchni 134 m2. Nadto na wskazanej nieruchomości znajdują się: budynek składowy o powierzchni 181 m2 oraz budynek gospodarczy o powierzchni 103 m2. Budynek mieszkalny to obiekt parterowy z lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku, później modernizowany, bez piwnic z poddaszem niemieszkalnym. Budynek posiada murowane ściany i drewniane stropy. Dach jest konstrukcji drewnianej kryty blachodachówką. Podłogi są wykonane terakoty, deski lub paneli. Stolarka drzwiowa wykonana jest z drewna, zaś okna z PCV. Budynek posiada instalację energetyczną, centralnego ogrzewania oraz wodno-kanalizacyjną, (dowód: opinia biegłego o spraw szacowania nieruchomości i budownictwa k. 124-134, k. 149-162, opinia uzupełniająca 175-177, 202-206).

W dniu 25 października 2016 roku Sejmik Województwa (...) podjął uchwałę nr (...) w sprawie utworzenia strefy ograniczonego użytkowania, w której nastąpiło przesunięcie granic poszczególnych podobszarów oznaczonych wyodrębnionymi izoliniami, która to uchwała uchyliła jednocześnie poprzednią uchwałę w tym przedmiocie z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego w Ł.. Zgodnie z § 8 powołanej uchwały w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadza się następujące ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu:

1) w podobszarze A:

a) zakaz przeznaczania terenu pod zabudowę mieszkaniową jedno- i wielorodzinną, zagrodową i zamieszkania zbiorowego, a także mieszkaniowo- usługową,

b) zakaz tworzenia terenów rekreacyjno- wypoczynkowych,

c) zakaz tworzenia stref ochronnych „A" uzdrowisk,

d) zakaz przeznaczania terenu pod budowę: szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży.

2) w podobszarze B:

a) zakaz tworzenia stref ochronnych „A" uzdrowisk,

b) zakaz przeznaczania terenu pod budowę: szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, działających w porze nocy.

§ 9. W obszarze ograniczonego użytkowania wprowadza się następujące ograniczenia w zakresie korzystania z terenu:

1) w podobszarze A:

a) zakaz budowy budynków jedno- i wielorodzinnych oraz zamieszkania zbiorowego, zagrodowego, mieszkaniowo- usługowego, szpitali, domów opieki społecznej, a także obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży,

b) zakaz zmiany sposobu użytkowania obiektów budowlanych w całości lub części na budynki mieszkalne jedno- i wielorodzinne oraz zamieszkania zbiorowego, zabudowę zagrodową, mieszkaniowo- usługowe, szpitale, domy opieki społecznej, a także obiekty związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży,

c) dopuszcza się rozbudowę, odbudowę oraz nadbudowę istniejących szpitali, domów opieki społecznej i obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży,

d) dopuszcza się zmianę sposobu użytkowania budynków w całości lub części na cele mieszkaniowe oraz budowę nowych budynków mieszkalnych jednorodzinnych jako towarzyszących innym funkcjom, na warunkach określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku planu miejscowego, na warunkach określonych w decyzji o warunkach zabudowy.

2) w podobszarze B:

a) zakaz budowy szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, działających w porze nocy,

b) zakaz zmiany sposobu użytkowania obiektów budowlanych w całości lub części na szpitale, domy opieki społecznej oraz obiekty związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, działających w porze nocy,

c) dopuszcza się rozbudowę odbudowę oraz nadbudowę istniejących szpitali, domów opieki społecznej i obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży.

§ 10. W obszarze ograniczonego użytkowania wprowadza się następujące wymagania techniczne dotyczące budynków:

1) w podobszarze A:

a) w budynkach istniejących oraz nowoprojektowanych należy zapewnić właściwy klimat akustyczny w pomieszczeniach wymagających ochrony akustycznej, zgodnie z obowiązującymi normami, poprzez zastosowanie przegród budowlanych o odpowiedniej izolacyjności akustycznej,

2) w podobszarze B:

a) w budynkach szpitali, domów opieki społecznej i budynkach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży należy zapewnić właściwy klimat akustyczny w pomieszczeniach wymagających ochrony akustycznej, zgodnie zobowiązującymi normami, poprzez zastosowanie przegród budowlanych o odpowiedniej izolacyjności akustycznej, (dowód: opinia biegłego o spraw szacowania nieruchomości i budownictwa k. 124-134, k. 149-162, opinia uzupełniająca 175-177, 202-206).

Przedmiotowe działki położone są podobszarze A, a zakres ograniczeń w zabudowie wynikający z Uchwały nr (...)Sejmiku Województwa (...) z dnia 25 października 2016 r. jest znacznie większy niże w podobszarze B i eliminuje możliwość zabudowy budynkami mieszkalnymi co jest nieporównywalne z podobszarem B, tak więc brak możliwości z uwagi na występujące ograniczenia odnieść się do podobszaru B. Według opinii biegłego wartość działek położonych w obrębie C., gmina B. objętych księgą wieczystą nr (...) przy stanie na dzień 10 listopada 2016 r. w cenach aktualnych na dzień oględzin, to jest 27 maja 2017 r. z tytułu ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania, uległa obniżeniu:

-: dla nr (...) =30.970 zł,
-: dla nr (...)= 16.560 zł,
-: dla nr(...) 17.320 zł,

W oparciu o przeprowadzoną analizę na nieruchomościach o podobnym stanie uzyskano dla gruntów niezabudowanych użytkowanych rolniczo z możliwością zabudowy w zależności od wpływu na wartości wynikające z uchwały Sejmiku Województwa (...) z dnia 25.10.2016 R. nr (...), obniżenie wartości jednostkowej gruntu, wynosi: ok. 33,94 %. Dla gruntów zabudowanych użytkowanych rolniczo o powierzchni powyżej 2,0 ha w zależności od wpływu na wartości wynikające z uchwały Sejmiku Województwa (...) z dnia 25.10.2016 R. NR(...), następuje obniżenie wartości nieruchomości w przeliczeniu na wartość jednostkową gruntu, wynosi ok. 10,3 %. Z uwagi na różnice w stanach nieruchomości oraz upływ czasu, wartość indywidualnej nieruchomość może odbiegać od podanej średniej i nie może ona być bezpośrednio przyjmowana do oszacowania utarty wartości. Przy oszacowaniu wartości zgodnie z art. 154 ustawy o gospodarce nieruchomościami wyboru właściwego podejścia oraz metody i techniki szacowania nieruchomości dokonuje rzeczoznawca majątkowy, uwzględniając w szczególności cel wyceny, rodzaj i położenie nieruchomości, przeznaczenie w planie miejscowym, stan nieruchomości oraz dostępne dane o cenach, dochodach i cechach nieruchomości podobnych. W przypadku braku planu miejscowego przeznaczenie nieruchomości ustala się na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku braku studium lub decyzji, o których mowa w ust. 2, uwzględnia się faktyczny sposób użytkowania nieruchomości.

(dowód: opinia biegłego o spraw szacowania nieruchomości i budownictwa k. 124-134, k. 149-162, opinia uzupełniająca 175-177 ).

W celu zapewnienia odpowiedniego klimatu akustycznego w budynku mieszkalnym strony powodowej należy wymienić: pięć okien na okna podwójne, jedno okno na okno o zwiększonej izolacyjności akustycznej, drzwi wejściowe na drzwi podwójne, ponadto należy zainstalować sześć wentylatorów sufitowych łącznie w pięciu pomieszczeniach w celu skompensowania braku możliwości okien podczas występowania hałasu lotniczego. Przed wejściem w życie Uchwały o utworzeniu Ograniczonego Obszaru Użytkowania (dalej OOU) budynek był dostatecznie wyciszony zgodnie z normami prawa budowlanego. Wyżej wskazane nakłady są konsekwencją utworzenia OOU, (dowód: opinia w zakresie akustyki budowlanej Politechniki (...) k. 73-92).

Koszt prac do wykonania przy uwzględnieniu opinii z zakresu akustyki na dzień sporządzania opinii wynosi brutto 28.496 zł, (dowód: opinia biegłego o spraw szacowania nieruchomości i budownictwa k. 149-162).

Sąd uznał wszystkie wyżej wymienione dokumenty za wiarygodne, przede wszystkim dokumenty urzędowe. Zostały sporządzone w odpowiedniej formie przez uprawnione do tego organy i w ramach ich kompetencji, odpowiadając tym samym dyspozycji art. 244 § 1 k.p.c. Zgodnie z treścią art. 244 § 1 k.p.c., dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Dokumenty prywatne, a za takie uznać należy korespondencję wymienioną przez strony przed zawiśnięciem miedzy nimi sporu, zostały również uznane za wiarygodne. W postępowaniu cywilnym dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie - art. 245 k.p.c. Autentyczność dokumentów prywatnych i urzędowych oraz prawdziwość treści dokumentów urzędowych nie była kwestionowana przez żadną ze stron w oparciu o treść art. 232 k.p.c. w zw. z art. 252 k.p.c. i art. 253 k.p.c. Także Sąd nie znalazł podstaw do tego, aby uczynić to z urzędu. Tym samym okazały się one przydatne w sprawie, stając się podstawą powyższych ustaleń faktycznych. Okoliczność, że żadna ze stron nie kwestionowała treści kserokopii dokumentów znajdujących się w aktach sprawy pozwoliła na potraktowanie tych kopii jako dowodów pośrednich istnienia dokumentów o treści im odpowiadającej. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów. Ustalenia faktyczne w sprawie Sąd oparł przede wszystkim na opiniach biegłego sądowego J. O. (1) w zakresie, w jakim biegły oszacował utratę wartości nieruchomości powodów wskutek utworzenia strefy ograniczonego użytkowania oraz użytkowania oraz w zakresie w jakim wskazał koszt nakładów niezbędnych do rewitalizacji, a także opinii z zakresu akustyki w zakresie określenia rewitalizacji akustycznej budynku mieszkalnego w celu zapewnienia odpowiedniego klimatu akustycznego w budynku mieszkalnym strony powodowej. W ocenie sądu wszystkie opinie sporządzone zostały w sposób jasny, rzeczowy i przejrzysty. Biegli wskazali na czym oparli się wydając opinię, z jakich korzystali źródeł i jaką posłużyli się metodologią. W sposób zrozumiały przedstawili wnioski oraz w jaki sposób do nich doszli. Sąd nie miał też wątpliwości co do tego, że biegli posiadają kompetencje i doświadczenie potrzebne do wydania opinii w sprawie. Biegły J. O. w opinii uzupełniającej odpowiedział wyczerpująco na wątpliwości i pytania strony powodowej, w sposób należyty ustosunkował się do stawianych zarzutów i w sposób wyczerpujący wyjaśnił i uzasadnił, a w konsekwencji również podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko. Sąd nie dostrzegł przy tym żadnych czynników osłabiających zaufanie do wiedzy biegłych i ich bezstronności, ani żadnych ważnych powodów, które zmuszałyby do dopuszczenia dowodu z opinii innych specjalistów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesione powództwo M. K. okazało się częściowo zasadne.

Zgodnie z treścią art. 129 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska z 27 kwietnia 2001 r. (Dz. U. z 2008 roku Nr 25, poz. 150 z późn. zm.), w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę. Szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. Przesłankami wynikającej z powyższej regulacji odpowiedzialności są: wejście w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, szkoda poniesiona przez właściciela nieruchomości, jej użytkownika wieczystego lub osobę, której przysługuje prawo rzeczowe do nieruchomości i związek przyczynowy między wprowadzonym ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości a szkodą. Z art. 129 ust. 2 p.o.ś. wynika, iż szkodą jest także zmniejszenie wartości nieruchomości, co koresponduje z pojęciem straty w rozumieniu art. 361 § 2 k.c, przez którą rozumie się, między innymi zmniejszenie aktywów.

Zastosowanie art. 129 ust. 2 p.o.ś. jako podstawy roszczenia odszkodowawczego właściciela nieruchomości z tytułu obniżenia jej wartości w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z niej w następstwie ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania było przedmiotem obszernego orzecznictwa. W judykaturze funkcjonuje pogląd, w świetle którego, mówiąc o obszarze ograniczonego użytkowania trzeba dostrzegać z jednej strony związane z jego utworzeniem ograniczenia w zakresie sposobu korzystania z nieruchomości, z drugiej, natomiast przyczyny, które legły u podstaw utworzenia tego obszaru. Wspomniane ograniczenia są związane z nieruchomością położoną na obszarze ograniczonego użytkowania i dotyczą każdego jej właściciela. Dopóki bowiem będzie istniał obszar ograniczonego użytkowania, dopóty będą obowiązywały wprowadzone na jego terenie ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenów, wymagań technicznych dotyczących budynków oraz sposobu korzystania z gruntów. Obszar ograniczonego użytkowania ingeruje w prawo własności i w sferę wolności właściciela, wobec czego wyszczególnienie sytuacji, w których dojdzie do utworzenia go, jest wyczerpujące i wymaga uprzednio stwierdzenia, że zastosowanie najlepszych dostępnych metod i środków nie doprowadziło do utrzymania dopuszczalnych warunków środowiska. Konieczność utworzenia obszaru wynika z tego, iż jest to jedyny sposób uzyskania efektu w postaci ochrony zasobów środowiska, która uwzględnić powinna wyczerpanie dostępnych środków i zasadę proporcjonalności przewidzianą w art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Samo już zatem utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania wskazuje na negatywne oddziaływanie lotniska na środowisko w stopniu wymagającym wprowadzenia ograniczeń w wykonywaniu prawa własności. Ograniczenia te musi respektować każdy właściciel nieruchomości (wyrok Sądu Najwyższego z 25 lutego 2009 r., II CSK 565/08, wyrok Sądu Najwyższego z 25 lutego 2009 r., II CSK 546/08, niepubl., lex 528219).

W niniejszej sprawie powód wskutek wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania, obejmującego stanowiącą jego własność nieruchomość, poniósł szkodę polegającą na ograniczeniu w sposobie korzystania z niej, a w konsekwencji - zmniejszeniu jej wartości. Dla nieruchomości powoda brak jest aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego. Z załączników graficznych oraz wykazu obrębów ewidencyjnych ze spisem działek wynika, że działki powoda znajdują się w całości w podobszarze A. Wskutek ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania uchwałą Nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 25 października 2016 roku w podobszarze A, na terenie którego usytuowane są działki uległo zmianie przez wprowadzenie ograniczeń dotychczasowego sposobu korzystania z niej. Powód nie może skutecznie dochodzić zaniechania imisji hałasu przez lotnisko, w związku z czym doszło do zawężenia przysługujących mu, wynikających z prawa własności, uprawnień związanych z podejmowaniem działań ochronnych wobec swojej własności. Ponadto z § 9 uchwały wynika, m.in. zakaz przeznaczania terenu pod zabudowę mieszkaniową jedno i wielorodzinną, zagrodową i zamieszkania zbiorowego oraz mieszkaniowo – usługową. Podkreślenia przy tym wymaga, że wbrew twierdzeniom pozwanego, w niniejszej sprawie, nie można oceniać zasadności dochodzonego przez powoda roszczenia odszkodowawczego przez pryzmat ograniczeń w sposobie dotychczasowego korzystania ze stanowiącej własność powoda nieruchomości. Nieruchomość powoda należy badać więc pod kątem utraty zdolności swobodnego wykorzystania nieruchomości na cele, np. budownictwa i podlegają ocenie pod kątem spadku ich wartości.

Niewątpliwie zatem, wskutek uszczuplenia zakresu i sposobu dotychczasowego korzystania z nieruchomości oraz zmuszenia właściciela do zmiany dotychczasowego jej przeznaczenia, co wynika z utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania w obrębie którego usytuowana jest stanowiąca własność M. K. nieruchomości, powód doznał szkody obejmującej obniżenie wartości jego nieruchomości. Nieruchomość jest dobrem inwestycyjnym i o ile nie jest wyłączona spod obrotu podlega regułom rynkowym, a jej wartość jest weryfikowana przez wolny rynek, niezależnie od tego czy jej właściciel zamierza zbyć swoją własność, czy też nie poczynił w tym zakresie żadnych kroków (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 30 września 2009 r., I ACa 484/09, lex 756606, I Aca 772/09 z 17 czerwca 2010 r., lex 756717). W orzecznictwie przyjmuje się, iż obniżenie wartości nieruchomości generuje stratę niezależnie od tego, czy właściciel ją zbył, czy też nie zamierza podjąć w tym kierunku żadnych działań. Przesłanką roszczenia odszkodowawczego przewidzianego w art. 129 ust. 2 p.o.ś. nie jest bowiem jej zbycie. Odszkodowanie nie jest też ograniczone do rzeczywistej straty, gdyż obowiązuje zasada pełnej odpowiedzialności odszkodowawczej za wprowadzenie ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości (wyrok Sądu Najwyższego z 25 lutego 2009 r., II CSK 546/08, niepubl., lex 503415). Wartość należących do powoda nieruchomości uległa obniżeniu z uwagi na położenie w okolicach lotniska wojskowego w Ł. i na skutek hałasu związanego z jego funkcjonowaniem, niewątpliwie negatywnie postrzeganego przez potencjalnych nabywców nieruchomości. Zainteresowanie nabyciem nieruchomości w okolicach lotniska spadło, a potencjalni nabywcy mogą być skłonni do kupna nieruchomości położonych w obszarze ograniczonego użytkowania, ale za odpowiednio niższą cenę. Do zakresu szkody podlegającej naprawieniu na podstawie art. 129 ust. 2 p.o.ś. należy więc obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, że jej właściciel będzie musiał znosić dopuszczalne na tym obszarze immisje np. hałas (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 18 listopada 2010 r., I ACa 884/10, lex 756735). Wobec powyższego oraz mając na uwadze opinię biegłego rzeczoznawcy, uwzględniając obliczony dla podobszaru A współczynnik utraty wartości Sąd Okręgowy ustalił, że wartość rynkowa należącej do powoda nieruchomości uległa obniżeniu o kwotę 64.850 zł.

Oceny zasadności drugiego z dochodzonych przez powoda roszczeń - żądania zwrotu nakładów potrzebnych na rewitalizację akustyczną stanowiącego jego własność budynku, Sąd Okręgowy dokonał na podstawie regulacji przewidzianej w art. 136 ust. 1 i 3 w zw. z art. 129 ust. 2 p.o.ś. Zgodnie z art. 136 ust. 3 p.o.ś., w razie określenia na obszarze ograniczonego użytkowania wymagań technicznych dotyczących budynków, szkodą, o której mowa w przepisie art. 129 ust. 2 ustawy, są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie. W judykaturze przyjmuje się, że obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą jej wyrządzenia i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący w chwili jej wyrządzenia do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób prawem przewidziany (zob. uchwała Sądu Najwyższego z 15 listopada 2001 r. w sprawie III CZP 68/01 – OSNC 2002, z 6., poz. 74). Obowiązek naprawienia szkody po stronie pozwanej polegający na uiszczeniu odpowiedniej sumy pieniężnej, powstał z chwilą wyrządzenia powodowi szkody, tj. z chwilą wejścia w życie uchwały Sejmiku Województwa (...) Nr XXIX/379/16 kształtującej zakres koniecznych do wykonania nakładów rewitalizacyjnych i obligujący do ich poczynienia. Poniesienie nakładów pozwala zaś na uniknięcie hałasu przekraczającego poziomy normatywne i przyczynia się do zwiększenia atrakcyjności nieruchomości, jednak nie wpływa na podniesienie jej ceny z uwagi na lokalizację w strefie ograniczonego użytkowania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 30 września 2009 r., I ACa 484/09 lex 756606). Koszty związane z zapewnieniem w budynku mieszkalnym powoda właściwego klimatu akustycznego są bezpośrednim uszczerbkiem związanym z ustanowieniem stref ograniczonego użytkowania. Budynek przeznaczony na potrzeby mieszkaniowe wymaga ochrony akustycznej, podlegając tym samym ochronie przed hałasem na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Usytuowany na należącej do powoda działce budynek mieszkalny nie spełnia obowiązujących wymogów, nie zapewniając należytego klimatu akustycznego. W celu ochrony akustycznej konieczne jest poczynienie nakładów, których łączne koszty biegły określił na kwotę 28.496 zł. Koszty te mają zapewnić właściwy klimat akustyczny obiektu i odzwierciedlają zakres nakładów, których powód dotychczas nie poczynił, co jednak nie stoi na przeszkodzie w dochodzeniu odszkodowania, ponieważ zgodnie z funkcjonującym w doktrynie i judykaturze poglądem, roszczenie o zasądzenie kosztów potrzebnych do rewitalizacji akustycznej budynku nie jest uzależnione od uprzedniego poniesienia tych wydatków (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 10 kwietnia 2008r., I ACa 2/2008, lex 580137). Budynek powoda był wzniesiony w tradycyjnej technologii i przy użyciu dostosowanych do niej materiałów budowlanych. Trzeba także mieć na względzie, że zakres koniecznych do wykonania w tej mierze prac wynikał bezpośrednio z opinii biegłego J. O., który określając jedynie następczo wartość prac koniecznych do zapewnienia właściwego klimatu akustycznego w odniesieniu do budynku mieszkalnego usytuowanego na działce powoda przyjął rozwiązania uwzględniające stan istniejący w dacie sporządzania opinii, zapewniając spełnienie wymagań akustycznych, wynikających z opinii przy optymalizacji kosztów. Koszt rewitalizacji akustycznej będącego własnością powoda budynku biegły określił na sumę 28.496 zł.

Reasumując, wynikające z powyższych rozważań wnioski potwierdzają, że w sprawie zachodzi związek przyczynowy pomiędzy ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania a szkodą poniesioną przez powoda w postaci zmniejszenia wartości nieruchomości oraz konieczności poniesienia przez niego nakładów na utrzymanie prawidłowego klimatu akustycznego. W związku z tym Sąd Okręgowy uznał, iż M. K. przysługuje odszkodowanie w łącznej wysokości 93.346 zł, obejmującej kwotę 64.850 zł, o którą zmniejszyła się wartość przedmiotowej nieruchomości na skutek utworzenia strefy ograniczonego użytkowania wokół lotniska wojskowego w Ł. oraz kwotę 28.496 zł stanowiącą koszt nakładów, jakie powód ma obowiązek poczynić w celu rewitalizacji akustycznej budynku. Powództwo w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu. O odsetkach od zasądzonego roszczenia Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zasądzając je od kwoty 10.100 zł od dnia 05 kwietnia 2013 r., zgodnie z żądaniem zawartym w piśmie powoda rozszerzającym powództwo złożonym do akt sprawy w dniu 13 lutego 2020r. ( k. 180 akt) gdyż jest to data późniejsza niż ta od której powód mógł żądać odsetek ( 16.04.2012 r.)- wezwanie do zapłaty. Odsetki od łącznej kwoty 64.900 zł stanowiącą sumę kwot żądanych w przywołanym piśmie rozszerzającym pozew (24.900 zł i i 40.000 zł ) zasądzono od dnia 16 grudnia 2016 r., gdyż jest to data późniejsza niż doręczenie pozwu. Odsetki od kwoty 18.346 zł zasądzono zgodnie z żądaniem powoda od dnia 12 lutego 2017 r., to jest po dacie doręczenia pozwanemu i wezwania do zapłaty i doręczenia pozwu. Sąd oddalił żądanie w zakresie ich zasadzenia od dnia 27 grudnia 2015r. bowiem strona powodowa w żaden sposób nie wskazała z jakich powodów należy od tej daty te odsetki naliczać.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. i uwzględniając wynik postępowania, w który pozwany praktycznie w całości przegrał proces, Sąd zasądził od pozwanego Skarbu Państwa-Szefa (...) Zarządu (...)w B. na rzecz powoda kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu tj .zwrotu kosztów zastępstwa prawnego powoda wyliczonych wg taryfy obowiązującej w dacie wytoczenia powództwa i opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. W oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r . o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2019, poz. 785), Sąd nakazał pobrać od pozwanego Skarbu Państwa- (...) Zarządu (...) w B. na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 7.099,31 zł tytułem wydatków w sprawie poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE