UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2019 r. Sąd Rejonowy w Skierniewicach oddalił powództwo o zapłatę (...) Spółki Akcyjnej w W. skierowane przeciwko (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. oraz rozstrzygnął w przedmiocie kosztów postępowania.

Apelację od wskazanego wyroku w całości złożyła strona powodowa, zarzucając rozstrzygnięciu:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego:

a)  art. 828 k.c. poprzez przyjęcie, że powód nie wstąpił w prawo poszkodowanego w zakresie likwidowanej szkody;

b)  art. 19 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych przez pominięcie wynikającej z dyspozycji tego przepisu odpowiedzialności agencji pracy za szkodę wyrządzoną przez pracownika tymczasowego;

2.  naruszenie norm prawa procesowego mogące mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 233 § 1 k.p.c., poprzez błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i nieprawidłowe wnioski polegające na stwierdzeniu, że:

- pozwany nie ponosił odpowiedzialności wobec powoda za zlikwidowaną szkodę,

- (...) sp. zo.o. z siedzibą w K. nie poniosła szkody w zakresie uszkodzenia urządzenia E. E.,

- poprzez dowolną, nielogiczną i wewnętrznie sprzeczną ocenę dowodów polegająca na wydaniu wyroku opierającego się wyłącznie na zeznaniach strony pozwanej.

W związku z podniesionymi zarzutami skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Sąd I instancji poczynił w przedmiotowej sprawie prawidłowe i wyczerpujące ustalenia faktyczne, które Sąd odwoławczy podzielił, przyjmując je za podstawę także dla własnego orzeczenia.

Zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. został błędnie sformułowany i nie podlegał uwzględnieniu, gdyż w niniejszej sprawie okoliczności faktyczne nie były sporne, a spór dotyczył kwalifikacji prawnej.

W pierwszej kolejności należy się odnieść do zarzutu naruszenia art. 828 k.c. oraz art. 19 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (dalej u.z.p.t.).

Stosownie do treści art. 828 § 1 k.c. roszczenie ubezpieczającego do sprawcy szkody przechodzi na ubezpieczyciela przez sam fakt zapłaty. Z tą chwilą traci je ubezpieczający, a ubezpieczyciel nabywa wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty. Przesłankami nabycia są odpowiedzialność sprawcy szkody i wypłata odszkodowania ubezpieczeniowego.

Powód odpowiedzialność pozwanego wywodził z art. 19 ust. 1 u.z.p.t., w myśl którego agencja pracy tymczasowej jest obowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej pracodawcy użytkownikowi przez pracownika tymczasowego przy wykonywaniu pracy tymczasowej - na zasadach i w granicach obowiązujących pracownika zgodnie z przepisami o odpowiedzialności materialnej pracowników.

Jednakże jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, wypłata odszkodowania nie nastąpiła na rzecz pracodawcy użytkownika lecz na rzecz innego podmiotu, którego własnością było uszkodzone urządzenie ( (...) sp (...)). Bezprzedmiotowe są zatem zarzuty apelacji dotyczące ewentualnej szkody pracodawcy użytkownika polegającej na stracie wynikającej z przestoju urządzenia, skoro ubezpieczyciel takiej szkody nie pokrywał i nie była ona objęta zakresem niniejszego postępowania.

Istotnym zagadnieniem pozostaje natomiast odpowiedzialność agencji pracy tymczasowej za szkody wyrządzone przez pracownika osobie trzeciej ( (...) sp (...)).

Warto zauważyć, że ustawa o zatrudnianiu pracowników tymczasowych nie odnosi się do kwestii wyrządzenia szkody przez pracownika wykonującego pracę na rzecz i pod kierownictwem pracodawcy użytkownika osobie trzeciej. W doktrynie i orzecznictwie kwestia ta jest ujmowana w dwojaki sposób.

Według pierwszego stanowiska w razie wyrządzenia szkody osobie trzeciej przez pracownika tymczasowego odpowiedzialność poniesie agencja pracy tymczasowej jako pracodawca pracownika tymczasowego na podstawie art. 120 k.p. (powołany w apelacji wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 13 września 2018 r., VIII Pa 115/18).

Zgodnie z innym poglądem, w razie wyrządzenia przez pracownika tymczasowego szkody osobie trzeciej zastosowanie art. 120 k.p. obejmuje odpowiedzialność pracodawcy użytkownika, a nie agencji. Wchodzi tu bowiem w grę odpowiedzialność samego pracodawcy użytkownika względem osoby trzeciej za zachowania pracownika tymczasowego, dla której - podstawą pozostaje nie tyle art. 120 k.p., ile przepisy prawa cywilnego ( M. Raczkowski, Ustawa o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Komentarz do art. 19 ustawy, Lex-el i powołane tam piśmiennictwo).

W ocenie Sądu Okręgowego w realiach niniejszej sprawy nie ma podstaw do przyjęcia odpowiedzialności pozwanego jako agencji pracy tymczasowej. Zarówno bowiem według pierwszego jak i drugiego poglądu w razie wyrządzenia szkody osobie trzeciej zastosowanie będą miały przepisy kodeksu cywilnego (art. 120 k.p.), a jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy nie zostało wykazane by odpowiedzialność pozwanego mogła wynikać z art. 429 k.c. bądź z art. 430 k.c. Warto przytoczyć za Sądem Rejonowym, że pozwany nie może odpowiadać na podstawie art. 429 k.c. ponieważ to nie on powierzył wykonywanie czynności pracownikowi lecz pracodawca użytkownik. Pracownik nie podlegał też pozwanemu w zakresie wykonywania czynności i pozwany nie dawał mu wskazówek, a czynił to pracodawca użytkownik co wyklucza odpowiedzialność pozwanego na podstawie art. 430 k.c. Szkoda powstała w związku z organizacją pracy i czynnościami przy jej wykonywaniu, na które pozwany nie miał wpływu.

Reasumując, powód nie wykazał by pozwany odpowiadał za szkodę wyrządzoną przez pracownika tymczasowego.

Z tych względów Sąd odwoławczy nie podzielił podniesionych w apelacji powoda zarzutów, zaś apelację oddalił w oparciu o przepis art. 385 k.p.c. jako bezzasadną.

Marzena Eichstaedt Katarzyna Kamińska-Krawczyk Mariola Szczepańska