UZASADNIENIE

Decyzją z 15 października 2019r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. odmówił ubezpieczonemu A. H. prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu ZUS wskazał, że nie uwzględnił rekompensaty o której mowa w art. 21 ustawy z 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz.U. z 2018r., poz. 1924 ze zm.), argumentując iż ubezpieczony nie udowodnił na dzień 1 stycznia 2009r. wymaganego 15 – letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Organ rentowy podkreślił, że do takiej pracy nie zaliczył okresów zatrudnienia od 1 listopada 1992r. do 30 listopada 2006r. na stanowisku specjalisty ds. kontroli jakości, od 1 grudnia 2006r. do 30 kwietnia 2007r. na stanowisku kierownika obiektu i od 1 maja 2007r. do 31 grudnia 2008r., na stanowisku kierownika budowy, bowiem na stanowiskach tych, oprócz prac wymienionych w wykazie, zajmował się on też innymi czynnościami niezwiązanymi z bezpośrednim nadzorem pracowników wykonujących pracę w warunkach szczególnych i te inne czynności wykonywał w wydzielonym biurze, bez narażenia na warunki szkodliwe środowiska pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany poprzez przyznanie prawa do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych i następnie jej uwzględnienia przy wyliczaniu wysokości przyznanej emerytury. Podniósł, że zgodnie
z przedłożonymi przez niego świadectwami i zaświadczeniami oraz zeznaniami świadków,
o przesłuchanie których wnosił, wykonywał pracę w warunkach szczególnych w całym okresie zatrudnienia w (...) S.A. od 19 września 1975r. do 28 listopada 2013r. i następnie u jego następcy prawnego, tj. w (...) S.A. od 29 listopada 2013r. do 30 września 2018r. Tym samym spełnia warunki do przyznania mu prawa do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Nadto podtrzymał swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. W toku procesu zaznaczył również, że pracownicy dozoru mogą mieć uwzględnioną pracę w warunkach szczególnych, jedynie w przypadku, gdy sprawowany przez nich dozór ma charakter specjalistyczny, nie zaś wynikający z podporządkowania pracowniczego.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony A. H., urodzony (...), od 7 września 2019r. jest uprawniony do emerytury na podstawie przepisów ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2020r. poz. 53 ze zm.), przyznanej decyzją z 15 października 2019r.

Ubezpieczony 65 lat ukończył (...)

Decyzją z 15 października 2019r. ZUS Oddział w Z. przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym. ZUS przy wyliczaniu wysokości tego świadczenia nie uwzględnił rekompensaty o której mowa w art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz.U. z 2018r., poz. 1924 ze zm.).

Zaskarżoną decyzją z 15 października 2019r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach o której mowa w art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych.

Sąd ustalił, że ZUS zaliczył odwołującemu do pracy w warunkach szczególnych 14 lat, 8 miesięcy i 29 dni. Do okresów pracy w warunkach szczególnych ZUS zaliczył odwołującemu jego zatrudnienie od 19 września 1975r. do 31 października 1992r., na stanowiskach montera, montera konstrukcji metalowych, montera rurociągów energetycznych, kontrolera jakości, kontrolera robót spawalniczych, montera kotłów, kontrolera jakości produkcji, kontrolera jakości robót. Równocześnie do pracy takiej nie zaliczono okresu zatrudnienia od 1 listopada 1992r. do 31 grudnia 2008r. na stanowisku: specjalisty w dziale kontroli jakości, specjalisty ds. kontroli jakości, kierownika obiektu, kierownika budowy w (...) S.A.

Na okoliczność wykonywania pracy w warunkach szczególnych w trakcie zatrudnienia w (...) S.A., odwołujący przedłożył świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z 1 października 2018r., wystawione przez następcę prawnego, tj. (...) S.A w treści którego wskazano, iż odwołujący był zatrudniony u tego pracodawcy w okresie od 19 września 1975r. do 28 listopada 2013r. W świadectwie tym potwierdzono też ubezpieczonemu wykonywanie stale i w pełnym wymiarze, pracy w warunkach szczególnych, w okresie od 19 września 1975r. do 26 października 1975r. i od 7 listopada 1977r. do 30 czerwca 1979r., na stanowisku montera i montera konstrukcji metalowych, co odpowiada pracom przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości, od 1 lipca 1979r. do 28 lutego 1983r., na stanowisku montera rurociągów energetycznych, co odpowiada pracom przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych, od 1 marca 1983r. do 28 lutego 1987r., na stanowisku kontrolera jakości robót i kontrolera robót spawalniczych, co odpowiada stanowisku kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji oraz dozór inżynieryjno – techniczny w oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie A, od
1 marca 1987r. do 23 grudnia 1987r., na stanowisku montera i montera kotłów, co odpowiada pracom przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości i pracom przy wytwarzaniu
i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych, od 24 grudnia 1987r. do 31 października 1992r., na stanowisku kontrolera jakości, kontrolera jakości produkcji, kontrolera jakości robót, od
1 listopada 1992r. do 16 stycznia 2005r. i od 23 lipca 2005r. do 30 listopada 2006r., na stanowisku specjalisty w dziale jakości, specjalisty ds. kontroli jakości, od 1 grudnia 2006r. do 30 kwietnia 2007r., na stanowisku kierownika obiektu i od 1 maja 2007r. do 31 grudnia 2008r., na stanowisku kierownika budowy, co odpowiada stanowisku kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji oraz dozór inżynieryjno – techniczny w oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie A.

W postępowaniu przed Sądem ubezpieczony, domagał się uznania z pracę w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia, w spornych okresach od 1 listopada 1992r. do 31 grudnia 2008r.

W toku procesu Sąd ustalił, iż (...) S.A., był zakładem przemysłu mechanicznego i energetycznego, zajmującym się budową remontami i naprawami konstrukcji stalowych, ze szczególnym uwzględnieniem przemysłu chemicznego, w zakresie rurociągów technologicznych, ale przede wszystkim w zakresie energetyki, tj. kotłów do podgrzewania różnego rodzaju mediów bądź też do utylizacji termicznej odpadów, w tym chemicznych i biologicznych, jak również infrastrukturą tych kotłów. Składało się ono z zespołów robót i budów, które zajmowały się realizacją powyższych inwestycji. W ramach takiego zespołu realizowane były poszczególne obiekty, jak kotły przemysłowe w spalarniach odpadów, kotły w ciepłowniach wraz z przynależącymi do nich konstrukcjami metalowymi i rurociągami. Wszelkie prace na danej budowie były organizowane i bezpośrednio nadzorowane przez kierownika budowy, bądź kierownika obiektu. Kierownikowi podlegali pracownicy fizyczni wykonujące bezpośrednio prace montażowe, w tym szlifierskie, spawalnicze. Specyficzny charakter budowanych i remontowanych obiektów, wymagał najwyższej jakości wykonywanej pracy, zwłaszcza w zakresie zachowania wymiarów, technologii, połączeń. Kontrolą prawidłowości wykonania tych wszystkich prac, na poszczególnych ich etapach, na bieżąco wykonywali kontrolerzy oraz specjaliści kontroli jakości, którzy było kontrolerami o wyższych kwalifikacjach. Zasada była taka, że kontrolerzy oraz specjaliści kontroli jakości, stale przebywali w miejscu wykonywania pracy przez poszczególne ekipy, tj. wewnątrz konkretnego kotła, gdzie zajmowano się wewnętrzną konstrukcją kotła, czy też na jego obudowie, gdzie montowano jego oprzyrządowanie i infrastrukturę peryferyjną. Na bieżąco sprawdzali oni zachowanie parametrów przez pracowników i zgodność prac ze sztuką budowlaną, spawalniczą, montażową. Z kolei kierownik obiektu bądź kierownik budowy, kontrolowali jakość prac jako całości, tj. również na bieżąco sprawdzali zgodność tych prac z projektem i wymaganiami zamawiającego, a w szczególności z zachowaniem zgodności technologicznej jaką budowany obiekt winien zapewniać w celu jego prawidłowego funkcjonowania, po jego uruchomieniu
w przyszłości. Prace na takich budowach były wykonywane przez różnego rodzaju specjalistów, od osób wykonujących konstrukcje stalowe na wysokości, szlifierzy, czy spawaczy. Prace były realizowane przez brygady licząc po kilkunastu pracowników. Brygadą kierował brygadzista, który po rozdzieleniu pracy, wykonywał pracę razem z pozostałymi jej członkami i nie był w stanie kontrolować jakości wykonywanej pracy na bieżąco. Nie był też kompetentny do sprawdzania zachowania zgodności konstrukcji z wymaganiami technologicznymi, jakie winna ona spełniać.

W okresie od 1 listopada 1992r. do 30 listopada 2006., ubezpieczony pracował na kontraktach zagranicznych i krajowych jako specjalista w dziale kontroli jakości. Jego praca
w tym okresie zasadniczo nie różniła się od pracy kontrolera jakości czy też kontrolera robót.
W dalszym bowiem ciągu, tak jak w poprzednich okresach jako kontroler, zajmował się bieżącym sprawdzaniem prawidłowości wykonania poszczególnych elementów przez monterów i spawaczy, co więcej mógł we własnym zakresie wyciąć i szlifierką dopasować niektóre elementy, w celu zademonstrowania pracownikom, jak one mają być prawidłowo wykonane. Jego praca odbywała się tym samym w bezpośrednim sąsiedztwie pracy robotników. Bywało również i tak, że w trakcie realizacji kontraktów zagranicznych, odwołujący mimo faktycznie wpisanego stanowiska kontrolera, czy też specjalisty kontroli jakości, faktycznie w większości pracował jako monter konstrukcji stalowych, tj. odpowiednio dopasowywał materiał, montował go i pomagał spawaczowi. Z kolei czynności kontroli jakości wykonywał niejako przy okazji, sprawdzając na bieżąco pozostałych pracowników brygady z którą razem pracował.

W okresie pracy jako kierownik budowy czy to kierownik obiektu, odwołujący wykonywał stały nadzór inżynieryjny nad pracami wykonywanymi przez wszystkie ekipy. Sprawdzał w tym czasie jakość prac wykonanych przez te ekipy na zgodność z projektem.
W związku z tym jego praca odbywała się wśród pracowników ekip, tj. w takich samych warunkach. W szczególności był on zmuszony wchodzić do wnętrza budowanych lub remontowanych kotłów, gdzie pracowało do 100 osób w tym do 50 spawaczy. Do jego zadań
w tym okresie należała też praca związana z wypełnianiem i analizą dokumentacji, jednak stanowiła ona do 30% czasu w trakcie dniówki roboczej. Co istotne była ona również nierozerwalnie związana z prowadzonym nadzorem inżynieryjnym i polegała na analizie projektów pod kątem zgodności prac, z tymi projektami. Związana była też z proponowaniem zmian w projekcie, jakich konieczność zaistniała w trakcie sprawdzania postępów wykonywanych prac. Praca odwołującego na kontraktach, kiedy pełnił on funkcję kierownika,
w rzeczywistości odbywała się codziennie od poniedziałku do soboty, przeważnie w wymiarze dobowym 10 godzin. Faktycznie zatem praca z dokumentacją zajmowała mu maksymalnie do 3 godzin, zaś bezpośredni nadzór inżynieryjny, przeważnie powyżej 7 godzin.

Razem z ubezpieczonym w spornych okresach pracowali T. G. – spawacz, S. R. – monter oraz H. K. – monter, którzy byli pracownikami brygad i wydziału, których pracę kontrolował odwołujący.

Niezależnie od powyższego Sąd ustalił, że świadek K. pobiera emeryturę wcześniejszą z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Przy ustalaniu wymaganego kresu pracy w warunkach szczególnych, ZUS Oddział w R. uwzględnił zatrudnienie świadka w (...) S.A.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: akt organu rentowego, zeznań świadków T. G., H. K. (k.35-37) oraz S. R. (k.38), wyjaśnień odwołującego (k.37-38), akt emerytalnych świadka H. K., dołączonych do akt niniejszej sprawy.

Zebrany materiał dowodowy Sąd uznał za kompletny i spójny, a tym samym za wystarczający do poczynienia ustaleń faktycznych oraz na rozstrzygnięcie sprawy.
W szczególności Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom świadków i samego ubezpieczonego, gdyż są spójne, przekonywujące i wzajemnie się potwierdzają, a nadto znajdują potwierdzenie
w dokumentacji osobowej odwołującego.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 21, ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (tekst jednolity: Dz.U. z 2019r., poz. 1924 ze zm.) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Bezspornie A. H. jest uprawniony do emerytury z powszechnego wieku emerytalnego, w oparciu o przepisy ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2020r. poz. 53 ze zm.), jednocześnie nie występował o ustalenie uprawnień do wcześniejszej emerytury z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Kwestia sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła uprawnień ubezpieczonego do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych określa ogólne warunki nabycia prawa do rekompensaty, czyli – zgodnie z definicją legalną zamieszczoną w art. 2 pkt 5 ustawy – do odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze przez osoby, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Prawo do rekompensaty przysługuje ubezpieczonemu, który legitymuje się co najmniej 15 – letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Chodzi w tym przypadku o pracę, o której mowa w art. 32, 33, 39, 40 i 50c ustawy (art. 21 ust. 1).

Wprawdzie w ust. 2 wyraźnie zastrzeżono, że prawo do rekompensaty nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jednak w ocenie Sądu w przepisie tym chodzi niewątpliwie o emeryturę wcześniejszą przyznaną na podstawie przepisów tej ustawy. Odmienne rozumienie tego przepisu, tj. uznanie, że rekompensata powyższa nie przysługuje również w wypadku przyznania prawa do emerytury z powszechnego wieku emerytalnego, prowadziłoby do uznania, że art. 21, ust. 1 jest przepisem martwym, gdyż brak byłoby kategorii osób spełniających kryteria do uzyskania przedmiotowej rekompensaty. Należy zatem kierować się wykładnią celowościową i uznać, że racjonalny ustawodawca w żadnym wypadku nie dążyłby do stworzenia przepisu, który nie miałby podstaw do funkcjonowania w obrocie prawnym.

Zatem przesłankami uprawniającymi do rekompensaty są:

- utrata przez ubezpieczonego możliwości przejścia na emeryturę w związku
z wygaśnięciem po dniu 31 grudnia 2008r. – w stosunku do ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948r., a przed dniem 1 stycznia 1969r. – podstawy normatywnej przewidującej takie uprawnienie;

- niespełnienie przez ubezpieczonego warunków uprawniających go do emerytury pomostowej;

- legitymowanie się przez ubezpieczonego co najmniej 15 – letnim okresem pracy
w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

- nieuzyskanie przez ubezpieczonego prawa do wcześniejszej emerytury według zasad przewidzianych w ustawie o emeryturach i rentach z FUS.

Okoliczność sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła zatem ostatecznie posiadania przez ubezpieczonego wymaganego 15 letniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, bowiem ZUS uznał za udowodnione jedynie 14 lat, 8 miesięcy i 29 dni okresu takiej pracy.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd przyjął, że ubezpieczony posiada wymagany 15 letni okres pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, prace w szczególnych warunkach, w całym okresie zatrudnienia w (...) S.A. od 1 listopada 1992r. do 16 stycznia 2005r. i od 23 lipca 2005r. do 30 listopada 2006r., na stanowisku specjalisty w dziale jakości, specjalisty ds. kontroli jakości, od 1 grudnia 2006r. do 30 kwietnia 2007r., na stanowisku kierownika obiektu i od 1 maja 2007r. do 31 grudnia 2008r., na stanowisku kierownika budowy.

W wymienionych wyżej okresach, odwołujący zajmował się faktycznie pracą osoby odpowiedzialnej za prawidłową i bezpieczną pracę pracowników zajmujących się budową
i utrzymaniem ruchu urządzeń służących do wytwarzania i przesyłu energii cieplnej, montowaniem konstrukcji metalowych na wysokości i spawaniem.

W okresach tych ubezpieczony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie przy pracach związanych z kontrolą międzyoperacyjną oraz dozorem inżynieryjno-technicznym na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Bez znaczenia na taką ocenę jego pracy pozostaje, że odwołujący na każdej dniówce roboczej zajmował się pracą z dokumentacją, bowiem czynności te wiązały się nierozerwalnie z nieprzerwaną kontrolą międzyoperacyjną oraz dozorem inżynieryjno-technicznym na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, tj. na wydziałach, gdzie jako podstawowe były wykonywane prace przez pracowników wykonujących prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych (wykaz A, dział II) oraz prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości (wykaz A, dział V, poz. 5), jak również prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym (wykaz A, dział XIV, poz. 12).

Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni akceptuje pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2017r., w sprawie I UK 473/15 (Lex 2241407), zgodnie z którym w przypadku kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozoru inżynieryjno-technicznego na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione wymienionej w wykazie (wykaz A, dział XIV, poz. 24), stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) przyjmuje się, że należy odróżnić czynności administracyjno - biurowe ściśle związane ze sprawowanym dozorem inżynieryjno - technicznym, stanowiące jego immanentną cechę, od czynności, które nie pozostają w żadnym związku z tym dozorem i stanowią dodatkowe obowiązki. W przypadku tych pierwszych czynności nie ma żadnej potrzeby ustalania, ile czasu pracownik poświęcał na bezpośredni nadzór nad pracownikami, a ile na inne czynności, które również były związane z tym dozorem. W drugim przypadku, wykonywanie w ramach zakresu obowiązków również innych czynności, niemających związku z wykonywaniem bezpośredniego dozoru nad procesem produkcji uniemożliwia sprawowanie dozoru stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a w konsekwencji wyłącza zaliczenie takiego okresu zatrudnienia do pracy w szczególnych warunkach. Zatem w pierwszym przypadku chodzi o czynności administracyjno-biurowe ściśle związane ze sprawowanym dozorem (nadzorem) inżynieryjno - technicznym i stanowiące jego immanentną cechę, w drugim zaś o czynności administracyjno-biurowe związane z innymi obowiązkami, wykraczającymi poza zakres tego dozoru (nadzoru).

W przedmiotowej sprawie czas poświęcany przez odwołującego na pracę z dokumentacją, miał właśnie immanentny charakter ze sprawowanym nadzorem, czy to pracy robotników, czy też samego procesu technologicznego. Należy bowiem pamiętać, że ubezpieczony nie wypełniał czy też nie podpisywał innej dokumentacji, niż związana z pracą podległych mu pracowników, czy też z prowadzonym procesem technologicznym.

Z kolei prace związane z kontrolą międzyoperacyjną, kontrolą jakości produkcji i usług oraz dozorem inżynieryjno-technicznym na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, wymienione zostały w wykazie A, dział XIV, poz. 24, stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz.43 ze zm.).

Tak więc odwołujący w (...) S.A. od 1 listopada 1992r. do 16 stycznia 2005r. i od 23 lipca 2005r. do 30 listopada 2006r., na stanowisku specjalisty w dziale jakości, specjalisty ds. kontroli jakości, od 1 grudnia 2006r. do 30 kwietnia 2007r., na stanowisku kierownika obiektu i od 1 maja 2007r. do 31 grudnia 2008r., na stanowisku kierownika budowy, wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wyłącznie prace w szczególnych warunkach, określone w wykazie takich prac.

Bez znaczenia pozostaje, że ZUS zakwestionował zapisy wystawionego przez następcę prawnego pracodawcy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Fakt wykonywania takiej pracy został bowiem wykazany w postępowaniu sądowym za pomocą innych dowodów. W postępowaniu odwoławczym przed Sądem nie obowiązują bowiem ograniczenia dowodowe jakie występują w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe przed organem rentowym, a Sąd może ustalić okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość jak: okresy zatrudnienia, w tym wykonywanie pracy w warunkach szczególnych, za pomocą wszelkich środków dowodowych, przewidzianych w kodeksie postępowania cywilnego ( por. uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984r. III UZP 6/84, uchwała Sądu Najwyższego z 21 września 1984r. III UZP 48/84, wyrok Sądu Najwyższego z 7 grudnia 2006r., I UK 179/06, LEX nr 342283).

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe rozważania, należało uznać, że A. H. legitymuje się 15 letnim okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych.

Wobec faktu, że ubezpieczony spełniła wszystkie przesłanki uprawniające go do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych, Sąd z mocy art. 477¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję jak w sentencji wyroku.

(-)Sędzia del. Anna Capik – Pater

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Przewodnicząca: sędzia (del.) Anna Capik-Pater