UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Obwiniony G. G. w dniu 25 kwietnia 2018 roku około godziny 11.30 ( w zarzucie postawionym obwinionemu wskazano błędną godzinę zdarzenia – 13.30 ) jechał samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) w L. woj. (...) ul. (...) w kierunku L. P. . Obwiniony G. G. dojechał do ronda ul. (...) z ul. (...) zwolnił i wjechał na to rondo z zamiarem zjechania trzecim zjazdem w ul. (...) ( skrętu na rondzie w lewo ) z prędkością około 32 km/h przekraczając linię warunkowego zatrzymania się po upewnieniu się iż może bezpiecznie wjechać na rondo , gdyż na rodzie nie znajdowały się w tym momencie inne pojazdy którym musiał by ustąpić pierwszeństwa przejazdu . Gdy samochód marki A. (...) o nr rej. (...) kierowany przez obwinionego G. G. zbliżył się do drugiego zjazdu z ronda w ul. (...) ( skręt w prawo ) z ulicy tej bez zatrzymywania na rondo bezpośrednio przed samochód marki A. (...) o nr rej. (...) wjechał samochód marki A. (...) o nr rej. (...), kierowany przez oskarżyciela posiłkowego A. M. poruszający się z prędkością około 23 km/h . Kierujący samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) oskarżyciel posiłkowy A. M. przed wjazdem na rondo nie zatrzymał się przed linią warunkowego zatrzymania się i nie udzielił pierwszeństwa przejazdu samochodowi marki A. (...) o nr rej. (...) kierowanemu przez obwinionego G. G. , który znajdował się już na rodzie . W wyniku nie zachowania przez oskarżyciela posiłkowego A. M. należytej ostrożności poprzez nie udzielenie pierwszeństwa przejazdu znajdującemu się już na rodzie samochodowi marki A. (...) o nr rej. (...) spowodował on zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i doprowadził do zderzenia pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) z kierowanym przez siebie samochodem marki A. (...) o nr rej. (...). Samochód marki A. (...) o nr rej. (...) kierowany przez obwinionego G. G. uderzył w lewą środkowa część samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez oskarżyciela posiłkowego A. M. wyniku czego doszło do uszkodzenia obu tych pojazdów .

Warunki drogowe były dobre, nawierzchnia jezdni sucha . W miejscu wypadku obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h . Zarówno obwiniony G. G. jak i oskarżyciel posiłkowy A. M. w chwili zdarzenia byli trzeźwi .

Obwiniony G. G. ma ukończone 25 lata , jest kawalerem , nie ma nikogo na utrzymaniu , pracuje i uzyskuje dochód w wysokości 2000 zł , nie był karany, nie leczy się odwykowo , ani psychiatrycznie .

Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie następujących dowodów wyjaśnień obwinionego G. G. ( k. 51 , k. 82-83 i k. 173 ), częściowo zeznań świadków : A. M. ( k. 44v , k. 83 i k. 173-174 ) i M. M. ( k. 174 ) oraz dokumentów w postaci : notatki urzędowej ( k. 2-3 ) , szkicu miejsca wypadku drogowego ( k. 4) , protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego ( k. 5-6 ) , protokołu oględzin pojazdów ( k. 7-8, k. 9-10 ) , protokołu badania stanu trzeźwości ( k. 12 ) , dokumentacji fotograficznej ( k. 17-20 ) , sprzeciwu od wyroku nakazowego ( k. 68-71 ) , opinii biegłego ( k. 87-101 i k. 189 ) , płyty CD ( k. 50 akt PR 1 Ds. 806.2018 ) ,

Obwiniony G. G. stanął pod zarzutem , iż : w dniu 25 kwietnia 2018 roku około godziny 13.30 w L. na rondzie (...)/ Parkowa kierując pojazdem marki A. o nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez niezachowanie należytych środków ostrożności w wyniku czego uderzył w jadący na rondzie pojazd marki A. nr rej. (...) powodując jego uszkodzenia, to jest popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. .

Obwiniony G. G. podczas przesłuchania w charakterze obwinionego i na rozprawie przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśniła iż w dniu 25 kwietnia 2018 roku jadąc ul. (...) dojeżdżając do ronda z ul. (...) zwolnił z zamiarem skrętu na rondzie w lewo w ul. (...) . Po upewnieniu się że na rondzie nie ma innych pojazdów wjechał na rondo na drugim biegu . Gdy znajdował się na wysokości wyjazdu na rondo z ul. (...) z kierunku torów kolejowych wyjechał z niego nie zatrzymując się przed rondem samochód marki A. (...) kierowany przez oskarżyciela posiłkowego A. M. , który nie udzielił mu pierwszeństwa przejazdu i wjechał na rondo w wyniku czego doszło do zderzenia obu samochodów . Następnie obwiniony G. G. opisał przebieg interwencji policji na miejscu tego zdarzenia drogowego ( k. 51 , k. 82-83 i k. 173 ) .

Sąd dał w całości wiarę wyjaśnieniom obwinionego G. G. zwłaszcza odnośnie faktu iż przed wjazdem na rondo zwolnił i wjechał na rondo na drugim biegu wobec faktu iż nie znajdowały się na nim inne pojazdy i gdy znajdował się na wysokości wyjazdu na rondo z ul. (...) z kierunku torów kolejowych wyjechał z niego nie zatrzymując się przed rondem samochód marki A. (...) kierowany przez oskarżyciela posiłkowego A. M. , który nie udzielił mu pierwszeństwa przejazdu wjeżdżać na rondo . W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego G. G. są jasne , dokładne i korespondują z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza z dowodami w postaci : notatki urzędowej ( k. 2-3 ) , szkicu miejsca wypadku drogowego ( k. 4) , protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego ( k. 5-6 ) , protokołu oględzin pojazdów ( k. 7-8, k. 9-10 ) , protokołu badania stanu trzeźwości ( k. 12 ) , dokumentacji fotograficznej ( k. 17-20 ) , sprzeciwu od wyroku nakazowego ( k. 68-71 ) , opinii biegłego 87-101 i k. 189 ) , płyty CD ( k. 50 akt PR 1 Ds. 806.2018 ). Należy wskazać iż na zapisie z monitoringu ( płyta CD z k. 50 akt PR 1 Ds. 806.2018 ) nie zarejestrowano samego momentu tego zdarzenia drogowego . Jednak widać na nim fioletowy samochód typu suv zatrzymujący się przed przejściem dla pieszych na ul. (...) za wyjazdem z ronda z ul. (...) ( gdzie miał znajdować się samochód oskarżyciela posiłkowego ) zaraz po tym jak zjechał on z ronda , któremu rzekomo przed wjazdem na rondo pierwszeństwa miał udzielić obwiniony A. M. . Należy jednak wskazać iż bezpośrednio za tym fioletowy samochodem typu suv poruszają się dwa inne samochody , które uniemożliwiły by wjazd oskarżycielowi posiłkowemu A. M. wjazd na rondo bezpośrednio po przepuszczeniu tego fioletowego samochodu typu suv. Ponadto z zapisu z monitoringu wynika iż oskarżyciel posiłkowy nie mógł wjechać na rondo bezpośrednio po tym samochodzie typu suv koloru fioletowego , gdyż fakt ten został by nagrany przynajmniej częściowo przez kamerę monitoringu, gdyż na nagraniu z monitoringu widać ten samochód typu suv zjeżdżający z ronda i zatrzymujący się na przed przejściem dla pieszych znajdującym się za wyjazdem z ronda z którego wjeżdżał na rondo samochód oskarżyciela posiłkowego. Tym samym oskarżyciel posiłkowy A. M. mógł wjechać na rondo dopiero po tym jak te trzy samochody opuściły już rondo , co potwierdza zapis z monitoringu na którym widać samochody marki A. (...) i marki A. (...) bezpośrednio po zderzeniu . Nagranie z monitoringu potwierdza więc wersje obwinionego G. G. który stwierdził iż w momencie gdy wjechał na rondo nie było na nim innych pojazdów . Należy również wskazać iż wersję obwinionego G. G. potwierdza opinia biegłego T. D. w której na k. 4 i 6 ( k. 90-92 akt ) uwidocznione jest położenie obu samochodów w chwili zderzenia . Należy wskazać iż biegły T. D. w swojej opinii pisemnej i uzupełniającej opinii ustnej po okazaniu mu zapisu z monitoringu stwierdził iż w gdyby samochód A. (...) kierowany przez oskarżyciela posiłkowego A. M. wyjechał na rondo bez zatrzymania się to on był by sprawcą tej kolizji, natomiast w przypadku gdyby kierujący samochodem A. (...) zatrzymał się przed wjazdem na rondo po czym na nie wjechał to należało by stwierdzić iż obaj kierujący wjechali na rondo w tym samym czasie i obaj nie zachowali należytej ostrożności i w równym stopniu przyczynili się do tego zdarzenia drogowego ( k. 189 ) .

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków A. M. ( k. 44v , k. 83 i k. 173-174 ) i M. M. ( k. 174 ) w zakresie jakim świadkowie ci stwierdzili iż przed wjazdem na rondo z ul. (...) kierując samochodem marki A. (...) zatrzymał się udzielając pierwszeństwa fioletowemu samochodowi typu suv , który następnie zatrzyma się na przed przejściem dla pieszych na ul. (...) i dopiero po tym wjechali na rondo , gdzie zostali uderzony przez jadący z duża prędkością samochód A. (...) kierowany przez obwinionego . W tym zakresie zeznania tych świadków są nie jasne , wewnętrznie sprzeczne i nakierowane na obciążenia obwinionego G. G.. Należy wskazać iż wersję świadków A. M. i M. M. iż kierowany przez oskarżyciela posiłkowego A. M. samochód marki A. (...) wjechał na rondo po zatrzymaniu się i udzieleniu pierwszeństwa fioletowemu samochodowi typu suv nie potwierdza zapis z monitoringu ( płyta CD z k. 50 akt PR 1 Ds. 806.2018 ) na który został nagrany ten samochód jak i pojazdy jadące bezpośrednio za nim . Z zapisu z monitoringu wynika iż oskarżyciel posiłkowy nie mógł wjechać na rondo bezpośrednio po tym samochodzie gdyż fakt ten przede wszystkim został by nagrany przynajmniej częściowo przez kamerę monitoringu , ponadto wjazd na rondo oskarżycielowi posiłkowemu A. M. uniemożliwiały dwa samochody jadące bezpośrednio za tym samochodem typu suv . Zapis z monitoringu potwierdza wersję przedstawiona przez obwinionego G. G. który stwierdził iż w momencie gdy wjechał na rondo nie znajdowały się na nim inne pojazdy , gdyż oskarżyciel posiłkowy musiał wjechać na rondo dopiero po tym jak zjechały z niego te 3 samochody widocznie na zapisie z monitoringu przed tym jak na zapisie tym widać samochód marki A. (...) i marki A. (...) zaraz po zderzeniu . Należy ponownie wskazać iż wersję obwinionego G. G. potwierdza opinia biegłego T. D. w której na k. 4 i 6 ( k. 90-92 akt ) uwidocznione jest położenie obu samochodów w chwili zderzenia . Należy ponownie wskazać iż biegły T. D. w swojej opinii pisemnej i uzupełniającej opinii ustnej po okazaniu mu zapisu z monitoringu stwierdził iż w gdyby samochód A. (...) kierowany przez oskarżyciela posiłkowego A. M. wyjechał na rondo bez zatrzymania się to on był by sprawcą tej kolizji ( k. 189 ) .

Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość zeznań świadków A. M. i M. M. w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary . Gdyby nawet przyjąć za prawdziwa wersję przedstawioną przez świadków A. M. i M. M. za prawdziwą to należy stwierdzić iż z opinii biegłego T. D. wynika kategorycznie iż w przypadku gdyby kierujący samochodem A. (...) zatrzymał się przed wjazdem na rondo po czym na nie wjechał to należało by stwierdzić iż obaj kierujący wjechali na rondo w tym samym czasie i obaj nie zachowali należytej ostrożności i w równym stopniu przyczynili się do tego zdarzenia drogowego ( k. 189 ) .

Sąd dał pełną wiarę pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego T. D. w dniu 14 lutego 2019 r. ( k. 87-101 ) , która została uzupełniona opinią ustną przedstawioną na rozprawie w dniu 19 października 2020 r. ( k. 189 ) , jako jasnej , dokładnej i w sposób precyzyjny opisującej przebieg całego zdarzenia . Z opinii tych wynika kategorycznie iż gdyby samochód A. (...) kierowany przez oskarżyciela posiłkowego A. M. wyjechał na rondo bez zatrzymania się to on był by sprawcą tej kolizji, natomiast w przypadku gdyby kierujący samochodem A. (...) zatrzymał się przed wjazdem na rondo po czym na nie wjechał to należało by stwierdzić iż obaj kierujący wjechali na rondo w tym samym czasie i obaj nie zachowali należytej ostrożności i w równym stopniu przyczynili się do tego zdarzenia drogowego .

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia .

Sąd dał ponadto wiarę wszystkim ujawnionym na rozprawie dokumentom. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Przepis art. 86 § 1 k.w. stanowi , iż karze podlega , kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Przedmiotem ochrony określonym w dyspozycji art. 86 k.w. jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym zagrożone przez niezachowanie należytej ostrożności powodujące zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym (§ 1) lub przez niezachowanie należytej ostrożności powodujące zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, gdy sprawca znajduje się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka (§ 2). Do nowelizacji z lipca 2010 r. komentowany przepis przewidywał jedynie ogólne niezachowanie należytej ostrożności powodujące zagrożenie w ruchu drogowym. Obecnie po nowelizacji wyraźnie chodzi tu o niezachowanie należytej ostrożności powodujące zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu, ale na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu.

Zachowanie sprawcy naruszające przepis art. 86 § 1 k.w. będzie polegało na niezachowaniu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Trzeba przy tym pamiętać, że nie da się przewidzieć ani unormować wszystkich sytuacji, jakie mogą zaistnieć w ruchu drogowym, ocena zachowań uczestników ruchu drogowego w każdym z takich przypadków powinna podlegać ocenie na podstawie ogólnej istoty zasad ostrożnego i rozważnego zachowania się, co podkreślił Sąd Najwyższy w swoim wyroku, stwierdzając, że reguły wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu muszą być respektowane mimo braku przepisu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1995 r., III KRN 20/95, OSNKW 1995, nr 11-12, poz. 84). Jak wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 1976 r., VI KRN 135/76, OSNKW 1976, nr 10-11, poz. 130, każdy kierowca jest obowiązany do prowadzenia pojazdu samochodowego z należytą ostrożnością, a więc do przedsiębrania takich czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów samochodowych są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także do powstrzymania się od czynności, które mogą to bezpieczeństwo zmniejszyć. Jednocześnie jednak Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że kierowca nie może skutecznie się bronić przed zarzutem nieostrożności tym, że nie naruszył żadnego przepisu administracyjno-drogowego, a nawet tym, że postąpił zgodnie z istniejącym nakazem albo zakazem drogowym, jeżeli fachowa ocena jego zachowania się w konkretnej sytuacji drogowej z punktu widzenia umiejętności prowadzenia pojazdu na drogach publicznych prowadzi do wniosku, że nie zachował on ostrożności wymaganej do wykonania zawodu lub czynności kierowcy. I odwrotnie - samo naruszenie przez kierowcę takiego lub innego nakazu lub zakazu drogowego nie daje jeszcze podstaw do ścigania karnego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 sierpnia 1961 r., I K 559/60, OSNKW 1962, nr 4, poz. 55).

Zgodnie z przepisami ustawy - Prawo o ruchu drogowym przez określenie „szczególna ostrożność” należy rozumieć zachowanie ostrożności polegającej na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu, a więc pieszego, kierującego, a także innej osoby przebywającej w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (art. 2 pkt 22). Słusznie więc Sąd Najwyższy stwierdził, że do odpowiedzialności z art. 86 k.w. konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował „należytej ostrożności”, a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestników ruchu drogowego "ostrożności szczególnej", a więc większej niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2003 r., III KK 61/03, LEX nr 77467).

Odpowiedzialność na podstawie art. 86 § 1 k.w. będzie ponosił sprawca, który przez zachowanie nienależytej ostrożności spowodował realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czyli groźbę wypadku drogowego czy innego niebezpieczeństwa mogącego prowadzić do kolizji drogowej. Jednocześnie jednak, gdyby w przypadku niezachowania należytej ostrożności nie doszło do zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, wówczas brak jest podstaw do odpowiedzialności na podstawie analizowanego przepisu. ( za Tomasz Grzegorczyk (red.), Wojciech Jankowski, Monika Zbrojewska Komentarz do Kodeksu Wykroczeń wydanie II ).

W świetle poczynionych przez Sąd ustaleń, wina obwinionego G. G. nie została udowodniona, a konsekwencją domniemania niewinności jest zasada in dubio pro reo. Zgodnie z treścią art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. wątpliwości, których nie usunięto w postępowaniu dowodowym, rozstrzyga się na korzyść obwinionego . Należy wskazać iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala przyjąć iż obwiniony G. G. popełnił zarzucany mu czyn z art. 86 § 1 k.w. . Należy wskazać iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień obwinionego G. G. ( k. 51 , k. 82-83 i k. 173 ) , oraz dowodów w postaci : notatki urzędowej ( k. 2-3 ) , szkicu miejsca wypadku drogowego ( k. 4) , protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego ( k. 5-6 ) , protokołu oględzin pojazdów ( k. 7-8, k. 9-10 ) , protokołu badania stanu trzeźwości ( k. 12 ) , dokumentacji fotograficznej ( k. 17-20 ) , sprzeciwu od wyroku nakazowego ( k. 68-71 ) , opinii biegłego ( k. 87-101 i k. 189 ) , płyty CD ( k. 50 akt PR 1 Ds. 806.2018 ) wynika kategorycznie iż to oskarżyciel posiłkowy A. M. kierujący samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) wjeżdżając na rondo bez zatrzymania nie zachował należytej ostrożności i nie udzielił pierwszeństwa przejazdu znajdującemu się już na rodzie samochodowi marki A. (...) o nr rej. (...) kierowanemu przez obwinionego G. G. . Fakt ten wynika wprost z zapisu z monitoringu ( płyta CD k. 50 akt PR 1 Ds. 806.2018 ) , który nie potwierdził wersji zdarzeń przestawionej przez oskarżyciela posiłkowego odnośnie przebiegów tego zdarzenia dotyczącego faktu iż przez wjazdem na rondo zatrzymał się i udzielił pierwszeństwa przejazdu samochodowi typu suv koloru filetowego . Gdyby ta sytuacja miała miejsce została by chociaż częściowo zarejestrowana przez kamerę monitoringu , gdyż na nagraniu z monitoringu widać ten samochód typu suv zjeżdżający z ronda i zatrzymujący się na przed przejściem dla pieszych znajdującym się za wyjazdem z ronda z którego wjeżdżał na rondo samochód oskarżyciela posiłkowego. Należy ponownie wskazać iż z pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego T. D. w dniu 14 lutego 2019 r. ( k. 87-101 ) , która została uzupełniona opinią ustną przedstawioną na rozprawie w dniu 19 października 2020 r. ( k. 189 ) wynika kategorycznie iż gdyby samochód A. (...) kierowany przez oskarżyciela posiłkowego A. M. wyjechał na rondo bez zatrzymania się to on był by sprawcą tej kolizji, natomiast w przypadku gdyby kierujący samochodem A. (...) zatrzymał się przed wjazdem na rondo po czym na nie wjechał to należało by stwierdzić iż obaj kierujący wjechali na rondo w tym samym czasie i obaj nie zachowali należytej ostrożności i w równym stopniu przyczynili się do tego zdarzenia drogowego . Tym samym nawet gdyby przyjąć za prawdziwą wersję oskarżyciela posiłkowego A. M. to nie można stwierdzić iż to wyłącznie zachowanie obwinionego G. G. doprowadziło do tej kolizji drogowej . Oskarżyciel posiłkowy swoim zachowaniem w równym stopniu przyczynił się do tego zdarzenia drogowego.

Wyżej wskazane fakty wykluczają by obwiniony G. G. popełniła zarzucany mu czyn z art. 86 § 1 k.w..

Tym samym Sąd rozstrzygnął wszelkie wątpliwości na podstawie art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. na korzyść obwinionego i uniewinnił obwinionego G. G. od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 86 § 1 k.w. .

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 119 § 2 k.p.w. i obciążył nimi Skarb Państwa .

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.