UZASADNIENIE

Powód P. (...) wniósł przeciwko M. D. (1) pozew o zapłatę kwoty 4.940,87 zł., w tym kwoty: 4.228,16 zł tytułem niespłaconej należności z umowy pożyczki z maksymalnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie na podstawie art. 481 § 2^{(
1)} k.c., od 31 sierpnia 2020 do dnia zapłaty oraz 712,71 zł tytułem odsetek umownych za opóźnienie w spłacie rat umowy (...) wysokość stopy procentowej równa maksymalnym odsetkom za opóźnienie określonym w art. 481 § 2^{(
1)} k.c. za okres od dnia 14 lutego 2018 do dnia 30 sierpnia 2020 oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, ze strony zawarły w dniu 10 lutego 2018 umowę pożyczki nr (...). Zgodnie z postanowieniami ww. umowy na łączne zobowiązanie do spłaty składała się: kwota pożyczki netto 6.180 zł, w tym kwota: 180 zł przekazana zgodnie z dyspozycją klienta wskazaną w umowie pożyczki na opłacenie składki za przystąpienie do grupowego ubezpieczenia bezpośrednio na rachunek bankowy agenta ubezpieczeniowego, opłata przygotowawcza 40.00 zł, prowizja za udzielenie pożyczki 2.524,34 zł, wynagrodzenie z tytułu świadczeń w ramach Elastycznego Planu Spłat 1.081.86 zł, odsetki umowne: 583.96 zł (oprocentowanie 10.00% per anno). Powód oświadczył, że przekazał pozwanemu kwotę pożyczki zgodnie z dyspozycją zawartą we wniosku o pożyczkę. Łączne zobowiązanie do spłaty wynikające z umowy oraz wszystkich wybranych przez klienta dodatkowych świadczeń wynosiło 10.410.16 zł.

Powód wyjaśnił, ze w związku z nieterminową spłatą rat pożyczki naliczył odsetki od przeterminowanego zadłużenia za okres od dnia 14 lutego 2018 do dnia 30 sierpnia 2020. Kwota naliczonych odsetek za opóźnienie łącznie wynosiła 712,71 zł. Powód wskazał również, że z tytułu powyższej umowy pozwany dokonał wpłat w łącznej wysokości 6.182 zł, z tego: 5.598,04 zł stanowi spłacony kapitał (przy czym w skład tak zdefiniowanego kapitału wlicza się kwotę netto pożyczki, prowizję za udzielenie pożyczki, opłatę przygotowawczą oraz wynagrodzenie z tytułu świadczeń w ramach Elastycznego Planu Spłat), 583,96 zł stanowiły spłacone odsetki umowne.

Z uzasadnienia pozwu wynika, że termin wymagalności roszczenia przypadał na dzień wymagalności ostatniej raty wynikającej z umowy pożyczki tj. na dzień 10 kwietnia 2019 r., a pismem z dnia 24 kwietnia 2020 wezwano pozwanego do dobrowolnej zapłaty należności dochodzonej niniejszym pozwem.

Powód wyjaśnił również, ze umowa pożyczki, łącząca strony ma charakter kredytu konsumenckiego (ustawa o kredycie konsumenckim z dnia 12.05.2011 roku ). Całkowity koszt pożyczki zgodnie z przepisami ww. ustawy to wszelkie koszty, który klient jest zobowiązany ponieść w związku z umową pożyczki, a w szczególności: odsetki i prowizje oraz koszty usług dodatkowych w przypadku, gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania pożyczki. Podkreślano, że całkowity koszt pożyczki został wyliczony zgodnie z przepisami UKK i nie przekracza maksymalnych kosztów pozaodsetkowych kredytu obliczonych według zasad wskazanych w art. 36a-36c przedmiotowej ustawy. Wskazano również, że elastyczny plan spłat jest pakietem świadczeń w ramach umowy pozwalającym na zarządzanie pożyczką i składa się z: okresowej przerwy w spłacie i gwarancji zniesienia obowiązku spłaty. Powód oświadczył, że zrealizował zgodnie z umową wszystkie świadczenia dodatkowe, które klient wybrał we wniosku o pożyczkę. Z uwagi na fakt, ze pozwany nie wywiązał się z zobowiązania określonego umową pożyczki, pozew zdaniem powoda jest zasadny.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Pozwany przyznał, że zawarł umowę pożyczki na kwotę „netto" 6000 zł wskazaną w pozwie, niemniej wskazał, że dopiero po uzyskaniu porady prawnej powziął wiedzę, że roszczenie jest w znacznej części niezasadne. Zdaniem pozwanego nie jest możliwe ustalenie aktualnie w jakiej. W związku z powyższym wnosił o oddalenie powództwa w całości jako niewykazanego co do wysokości. Pozwany zauważył, ze że w skład każdej raty wchodziły opłaty: „za Elastyczny Plan Spłat" - 1081,86 zł, „przygotowawcza" - 40 zł i „prowizja za udzielenie pożyczki" - 2524,34 zł. Opłaty te w ujęciu ułamkowym stanowią - obok odsetek > 60% pożyczki i stanowią dodatkowe wynagrodzenie, niezależne od odsetek. Pozwany wyjaśnił, ze pomimo, że dotychczas dokonywał spłat tych opłat, to po uzyskaniu porady prawnej - je kwestionuje. Opłaty te stanowią jedynie pozorny 'koszt" umowy, mający na celu obejście przepisów o odsetkach maksymalnych. W zamian za uiszczenie powyższej opłaty pozwany w istocie nie uzyskał żadnego świadczenia. Świadczeniem było bowiem jedynie samo udzielenie pożyczki określonej kwoty; powódka nie świadczyła innych usług, co miałoby uzasadniać naliczenie ww. opłat. Według pozwanego postanowienia te mają zatem na celu obejście prawa. Można uznać, iż tego rodzaju opłata miała na celu osiągnięcie skutków, które są prawnie zakazane. Pozwany powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z 23.02.2006r., II CSK 101/05, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25.02.2015 r., V ACa 622/14, wyrok Sąd Okręgowy w Gliwicach lII Ca 116/16 i liczne inne orzecznictwo. Przyznał, że nie kwestionuje, że od pewnego momentu dopuszczał się - nieznacznych – opóźnień w spłacie^-rat^-wynikających z harmonogramu (tzn., że pozornie był w zwłoce z częścią rat, co nie znaczy, że zwłoka istniała faktycznie).

W odpowiedzi na pozew zarzucono stronie powodowej, ze nie złożyła potwierdzeń wykonania umowy, a tym samym nie sprostała ciężarowi wykazania roszczenia co do wysokości (bowiem oczywistym jest, że jakiekolwiek wyliczenia należności przez powódkę są błędne, jako oparte na niewykazanym - zaprzeczonym przez pozwanego założeniu, że powódka uiściła sporne należności. Powódka naliczała bowiem np. odsetki za opóźnienie (wyższe niż umowne), pomimo, że było to bezpodstawne, a nadto np. późniejsza wpłata pozwanego była rozliczana w ten sposób, że zaliczano ją najpierw na odsetki za opóźnienie, opłaty poboczne, a dopiero później na należność główną, podczas, gdy „użycie" środków „ze składki" powodowało, że do opóźnienia w istocie nie dochodziło, a zatem późniejsza wpłata w ogóle winna być przeznaczona ponownie na pokrycie należności, których termin płatności nastąpił w dalszym czasie.

Pozwany podkreślił, ze o nie jest sporna wysokość środków wpłaconych przez pozwanego, a jedynie kwestia rozliczenia wpłat. Należy bowiem odróżnić ciężar dowodu spoczywający na stronie pozwanej w zakresie okoliczności w postaci spłaty zobowiązania od ciężarów procesowych powoda w postaci należytego uzasadnienia roszczenia, w tym przedstawienia działań matematycznych, które doprowadziły ją do określonej kwoty roszczenia. Wyliczenie takie jest konieczne w każdej sprawie by nie doszło do zasądzenia kwoty wyższej aniżeli rzeczywiście należna czy w ogóle nienależnej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany M. D. (2) dniu 10 lutego 2018 r. złożył do (...) SA w W. wniosek o zawarcie umowy pożyczki gotówkowej dotyczącej kwoty 6.000 zł. We wniosku złożono również zlecenie o udostepnienie kwoty pożyczki w wysokości 180 zł. , w ten sposób, ze kwota ta zostanie w imieniu pozwanego przelana przez powoda na rachunek bankowy agenta ubezpieczeniowego (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., działającego w imieniu i na rachunek (...) SA z siedzibą w W. w celu uiszczenia składki na ubezpieczenie grupowe w związku z przystąpieniem przez pozwanego do umowy grupowego ubezpieczenia. Tego samego dnia powód zawarł z pozwanym umowę pożyczki nr (...). Na podstawie umowy pożyczkodawca udzielił pozwanemu pożyczki w wysokości 6180 zł., przy czym kwota wypłacona pozwanemu to kwota 6000 zł., a kwota 180 zł. miała być udostępniona pozwanemu poprzez przelew na inny rachunek wskazany w dyspozycji złożonej we wniosku o pożyczkę tj opłacenie ww. składki. Zgodnie z umową roczna stopa oprocentowania pożyczki została określona na 10 % tj kwotę 583,96 zł. prowizja za udzielenie pożyczki na kwotę 2524,34 zł., opłata przygotowawcza 40 zł., opłata za elastyczny plan spłat na kwotę 1081,86 zł. Umowa została zwarta na okres 60 tygodni i splata miała nastąpić w 60 tygodniowych ratach, przy czym wysokość rat ustalono na 173,51 zł., a wysokość ostatniej raty na kwotę 173,07 zł. W umowie określono, że całkowity koszt pożyczki wynosi 4.230,16 zł., a całkowita kwota do zapłaty 10.410,16 zł.

dowód: wniosek, umowa k.14

Pożyczkodawca wypłacił pozwanemu M. D. (1) kwotę 6.000 zł. w związku z zawarciem ww. umowy.

bezsporne

Z uwagi na fakt, iż pozwany nie wywiązywał się w całości z zawartej umowy pismem z dnia 24 kwietnia 2020 r. został on wezwany przez powoda do zapłaty kwoty 4771,56 zł.

bezsporne, ponadto dowód: pismo k. 15

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo w niniejszej sprawie należało uwzględnić w znacznej części.

Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, że dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność wynika z umowy pożyczki zawartej między pozwanym i powodem.

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Pozwany w swoich zarzutach w pierwszej kolejności podnosił, ze opłaty, którymi został obciążonych na podstawie umowy, stanowią jedynie pozorny koszt umowy, mający na celu obejście przepisów o odsetkach maksymalnych. W zamian za powyższe opłaty pozwany nie uzyskał żadnego świadczenia. Podkreślał, że postanowienie te mają na celu obejście prawa. Zakwestionował też zasadność kwoty 180 zł, której powód domagał się w związku z opłaceniem składki za pozwanego za przystąpienie do grupowego ubezpieczenia. Podkreślał, że powód nie wykonał umowy na którą się powołał w zakresie przekazania na rzecz ubezpieczyciela ww. składki.

W związku z zarzutami strony pozwanej należało w pierwszej kolejności ustalić, czy opłaty przez niego zakwestionowane były zasadne, czy słuszne jest stanowisko strony aby uznać umowę w zakresie ustalenia opłat za nieważną z powodu jej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.).

Nie budzi wątpliwości, że pozwany posiada status konsumenta w rozumieniu art. 22 ¹ k.c. , zaś powód jest podmiotem zawodowo trudniącym się udzielaniem kredytów konsumenckich, a przedmiotem powództwa roszczenie wynikające z umowy pożyczki, która została zawarta przez pozwanego występującego jako konsument. Nie budzi wątpliwości, ze powód działa jako przedsiębiorca i swoje czynności wykonuje odpłatnie. Biorąc pod uwagę charakter przedmiotowej sprawy jak i zarzuty strony pozwanej, Sąd miał obowiązek zbadać czy w przedmiotowej umowie, zwartej z konsumentem nie występują niedozwolone klauzule umowne lub inne postanowienia naruszające prawa konsumentów.

Jak wynika z materiału dowodowego strony zawarły umowę pożyczki w oparciu o przygotowany przez powoda wzorzec umowny, na co wskazuje zastosowanie blankietu umownego, który został uzupełniony przez strony w zakresie oznaczenia danych pożyczkobiorcy i przedstawiciela pożyczkodawcy oraz danych określających wysokość pożyczki, związanych z nią opłat, wysokość oprocentowania, okres obowiązywania i wysokość rat pożyczki do spłaty (dowód: umowa k. 14). Przyznać rację należy pozwanemu, że wielokrotnie sądy przyjmowały poglądy o możliwości potraktowania m.in. prowizji lub opłat podobnych jako sposobu obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych. Jednak w ocenie Sądu nie można dokonać generalizacji i z założenia przyjmować, że w każdym przypadku mamy do czynienia w takiej sytuacji z abuzywnością tego rodzaju opłat. W związku z powyższym w celu ustalenia ww. okoliczności, należy ocenić czy postanowienia umowy nie naruszają dobrych obyczajów i rażącego naruszenia interesów konsumenta.

Podkreślić należy, ze umowa pożyczki została ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji. Ustawodawca, aby przeciwdziałać ocenianemu negatywnie w świetle zasad współżycia społecznego zjawisku lichwy oraz aby chronić interesy słabszych uczestników obrotu gospodarczego, jakimi zazwyczaj są konsumenci, wprowadził przy tym do kodeksu cywilnego instytucję odsetek maksymalnych, których wysokość winna stanowić podstawowe odniesienie do oceny ekwiwalentności wysokości wynagrodzenia pożyczkodawcy ustalonego w umowie. Stopa tych odsetek ustalana jest w odniesieniu do aktualnej stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego i odzwierciedla bieżący układ stosunków gospodarczych, „cenę” pieniądza w obrocie międzybankowym i poziom inflacji, zapewnia więc pożyczkodawcom godziwy zysk. Z drugiej strony jej wprowadzenie nie pozwala podmiotom uprzywilejowanym, jakim zwykle w obrocie z konsumentami znajdującymi się w trudnej sytuacji materialnej, niewykształconymi lub mającymi trudności intelektualne z rozeznaniem konsekwencji swojego działania, są pożyczkodawcy, na wykorzystywanie przymusowego położenia słabszej strony umowy. Odsetki, obok prowizji za udzielenie pożyczki, stanowią wynagrodzenie pożyczkodawcy za korzystanie przez kredytobiorcę z jego środków finansowych. Trzeba też podkreślić, że umowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, powinna jasno określać, w jakiej wysokości pożyczkobiorca ma obowiązek pokryć koszty związane z dodatkowymi opłatami i prowizją Niewątpliwie umowa pożyczki nie może być sprzeczna z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353¹ k.c., zgodnie z którą strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zgodnie bowiem z treścią art. 385¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, które nie zostały uzgodnione indywidualnie, nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przyjętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3).

Obie wskazane w art. 385¹ § 1 k.c. formuły prawne służą ocenie tego, czy klauzule umowne przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej w zakresie kształtowania praw i obowiązków stron konsumenckiego stosunku obligacyjnego twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta. W rozumieniu art. 385¹ § 1 k.c. „rażące naruszenie interesów konsumenta” oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym. Występuje gdy zachodzi do zachwiania równowagi kontraktowej, gdy przedsiębiorca, profesjonalista zastrzega dla siebie nadmierne korzyści lub uprzywilejowaną pozycję, wyraźnie i w znacznym stopniu przewyższające korzyści uzyskane przez konsumenta lub pod innym względem znacznie pogarszające sytuację konsumenta (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13.07.2005 r., I CK 832/04). Określenie „rażąco” należy przy tym interpretować jako znaczne odbieganie przyjętego uregulowania od zasad uczciwego wyważenia praw i obowiązków. „Działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Abuzywne postanowienie umowne kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, która to sprzeczność rażąco narusza jego interesy. Istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka. W stosunkach z konsumentami powinien wyrażać się on informowaniem o wynikających z umowy uprawnieniach, niewykorzystywaniem uprzywilejowanej pozycji profesjonalisty przy zawieraniu umowy i jej realizacji, rzetelnym traktowaniu konsumenta jako równorzędnego partnera umowy. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można więc uznać działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania u konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Działania te potocznie określa się jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania ( porównaj: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2011 roku VI ACa 262/11).

W badanej sprawie w ocenie Sądu samo nałożenie na pożyczkobiorcę obowiązku uiszczenia prowizji za udzielenie pożyczki i opłaty przygotowawczej nie może być postrzegane za naruszające dobre obyczaje lub rażąco naruszające interesy konsumenta. Stosowanie tego rodzaju opłat przez instytucje finansowe jest powszechnie praktykowane, gdyż ma zrekompensować w sposób zryczałtowany koszty ponoszone przez powyższe podmioty celem zawarcia umowy z konsumentami. Wskazać należy, ze wysokość opłat została ustalona i wpisana do umowy w dniu jej podpisania, a tym sam pozwany był o nich poinformowany.

Sąd nie znalazł również podstaw aby uznać opłatę za elastyczny plan spłat za niezgodną z zasadami współżycia społecznego, w szczególności z zasadą elementarnej uczciwości kontraktowej. Pozwany reprezentowany przez pełnomocnika zawodowego, nie przedstawił żadnych okoliczności świadczących, że nie mógł skorzystać z usługi umożliwiającej mu zmianę warunków spłaty pożyczki, bądź nie był poinformowany na czym polega ww. usługa .

Podkreślić również należy, ze ww. opłaty jak i opłata za elastyczny plan spłat łącznie nie przekraczają poziomu wyznaczonego art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim. Przepis ten określa górny limitu prowizji i innych opłat dodatkowych, jakimi może zostać obciążony pożyczkobiorca, dookreślając, że opłaty te nie mogą być dowolnie kształtowane. Unormowanie to określa maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu lub pożyczki. Wprowadzone wskazaną ustawą ograniczenia stanowić mogą wskazówkę przy ocenie, czy pozaodsetkowe koszty w umowie pożyczkowej lub kredytowej nie są nadmierne. R. legis wprowadzenia tego unormowania miało bowiem na celu ukrócenie niewłaściwych praktyk rynkowych polegających na zawyżaniu opłat w odpowiedzi na często powtarzające się praktyki tego typu. Dokonując oceny umowy i jej postanowień umownych, Sąd uznał, że charakteru sprzecznego z zasadami współżycia społecznego nie mają postanowienia umowne ustalające wysokość ww. opłat, albowiem nie naruszają norm przepisu art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim .

Zgodzić się jednak należy z pozwanym, że to na powodzie ciążył obowiązek wykazania okoliczności, na które się powoływał. W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zobowiązany udowodnić, że pozwany zawarł umowę, że pożyczkodawca przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy. Pożyczkobiorca ma obowiązek wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu pieniędzy jak i kosztów jakimi był obciążony.

Nie budzi bowiem wątpliwości, że zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe rozważania dotyczące zawarcia przez pozwanego umowy, zdaniem Sądu powód wykazał istnienie swojej wierzytelności będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Powód w celu wykazania zwarcia umowy przedłożył wniosek złożony przez pozwanego jak i umowę, którą strony zawarły. Okoliczność udostepnienia pozwanemu kwoty 6.000 zł. była bezsporna, albowiem pozwany przyznał tę okoliczność. Zakwestionował jednak, aby powód przekazał ubezpieczycielowi środki w kwocie 180 zł

Wskazać należy, ze zgodnie z treścią art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W związku z powyższym to na stronach ciąży obowiązek twierdzenia i obowiązek dowodzenia tych wszystkich okoliczności, którą są stosownie do przepisu art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu, w szczególności tych, które są w sprawie sporne.

Zgodnie z treścią art. 210 § 2 k.p.c. każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Strony obowiązane są przedstawiać stan faktyczny, z którego wywodzą swoje prawa i obowiązki, a które stanowią dla sądu merytoryczną podstawę rozstrzygnięcia. Strona ma obowiązek złożyć oświadczenie co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Ich niezłożenie pociąga za sobą możliwość przyjęcia przez sąd, iż fakty objęte tymi twierdzeniami zostały przez stronę przyznane ( art. 230 k.p.c.).

Nadmienić należy, ze pozwany wnosząc o oddalenie powództwa zakwestionował przekazanie przez powoda kwoty 180 zł. na rzecz ubezpieczyciela, a tym samym roszczenie w tym zakresie było bezpodstawne. Podkreślał, że zalegał z płatnością rat, ale biorąc pod uwagę bezzasadność kwoty 180 zł, była to inna zaległość w innej kwocie niż twierdzi powód. Podkreślić należy, ze strona powodowa nie ustosunkowała się do ww. zarzutu pozwanego, nie przedłożyła żadnego dowodu potwierdzającego przekazanie składki zgodnie z umową. W związku z powyższym należy uznać, ze roszczenie w tym zakresie jest niewykazane przez powoda i należało je oddalić.

W ocenie Sądu również roszczenie co do kwoty 712,71 zł. tytułem odsetek podlegało oddaleniu. Sposób naliczenia ich również był zakwestionowany przez pozwanego i również w tym zakresie powód nie ustosunkował się do zarzutów strony przeciwnej. Wprawdzie powód przedłożył tabelę wyliczenia odsetek karnych (k. 7), jednakże brak jest dowodu wykazującego jakie kwoty i w jakich terminach były uiszczane przez pozwanego oraz jak wpłacane kwoty były zaliczane na poczet należności. W związku z powyższym brak przedłożenia dowodów w tym zakresie uniemożliwił sądowi zweryfikowanie, czy wpłaty pozwanego były prawidłowo zaliczone oraz czy powód prawidłowo naliczał odsetki.

Podkreślić należy, ze analiza całości materiału dowodowego jaki i okoliczności przytoczone przez strony, doprowadziły Sąd do przekonania, ze pozwanego łączyła umowa, która została wykonana przez pożyczkodawcę w zakresie kwoty 6.000 zł., a pozwany nie dokonał jej spłaty w całości

W związku z powyższym Sąd uznał, ze powód wykazał swoje roszczenie co do kwoty 4.048,16 zł. i w pkt 1 uwzględnił w tym zakresie powództwo. W pkt 2 wyroku oddalił powództwo, jako niewykazane, co do kwoty 180 zł. dochodzonej przez powoda tytułem składki na ubezpieczenie oraz kwoty 712,71 zł. tytułem dochodzonych odsetek.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Do niezbędnych kosztów po stronie powoda zaliczono uiszczoną opłatę sądową od pozwu w kwocie 400 zł, 17 zł tytułem opłaty za pełnomocnictwo oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900,00 zł, co łącznie dało kwotę 1317 zł. Przyjmując, iż powód wygrał w 82%, należne na jego rzecz koszty wynosiły 1079,94 zł. Do niezbędnych kosztów po stronie pozwanego zaliczono 17 zł tytułem opłaty za pełnomocnictwo oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900,00 zł, co łącznie dało kwotę 917 zł. Przyjmując, iż pozwany wygrał w 18%, należne na jego rzecz koszty wynosiły 165,06 zł. W związku z powyższym zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 914,88 zł (1079,94 zł. – 165,06 zł.) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Przewodniczący:	sędzia Anna Wołujewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Joanna Mucha

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE