Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 317/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

A. C. (1)

czyn przypisany w pkt. I. części dyspozytywnej wyroku (odpowiednio pkt. I. części wstępnej wyroku) kwalifikowany z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 27 kwietnia 2019 r. na skrzyżowaniu we W., doszło do kolizji drogowej pomiędzy A. C. (1), kierującym samochodem osobowym marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...)

a

Y. H., jadącym rowerem do pracy, który wjechał na pasy na czerwonym świetle, i zderzył się z samochodem, za co przeprosił kierującego pojazdem.

A. C. (1) pełny wzburzenia wydarzeniem, po obejrzeniu swojego samochodu, ruszył w pościg za jadącym rowerem Y. H., najpierw ulicą, później chodnikiem a następnie alejkami parku, krzycząc m.in. "Ja Cię nie dogonię?" "Ja Cię (...)nie złapię?" oraz kierując w kierunku rowerzysty inwektywy i używając innych słów powszechnie uważanych za obelżywe.

W P. S. działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia Y. H., dogonił kierującego rowerem, po czym jechał bezpośrednio za nim, zachowując minimalny odstęp przez około sześć sekund. Najpierw samochód uderzył lekko w oponę tylną roweru przez co odpadła ramka od tablicy rejestracyjnej a następnie uderzył mocniej przodem samochodu, o masie ok. 1473 kg w tylne koło roweru, którym poruszał się Y. H.. Wskutek drugiego uderzenia, rower skręca i upada na lewo od toru jazdy zaś Y. H. upada na nawierzchnie na prawy bok, na prawo od toru jazdy, po czym następuje najechaniem na niego przez samochód kierowany przez A. C. (1).

Znajdujący się pod samochodem Y. H. próbował bezskutecznie wydostać się spod niego. Po niespełna minucie pomógł mu jadący za nim, również na rowerze kolega z pracy V. V., który podniósł nadwozie pojazdu, dzięki czemu umożliwił mu samodzielne wydostanie się spod samochodu.

A. C. (1) w tym czasie zachowując się agresywnie, krzyczał na ww., że wzywa Policję z uwagi na uszkodzenia samochodu, będąc przejęty stanem pojazdu a nie stanem zdrowia Y. H., który całkowicie zbagatelizował, twierdząc, że nic mu się nie stało i nie próbując udzielić jakiejkolwiek formy pomocy.

częściowe wyjaśnienia A. C. (1)

85-88,

94-96,

219-222,

641v-643

zeznania Y. H.

37-39,

648v- 650

zeznania K. S.

44-45

650

zeznania S. J.

47-48

651

zeznania V. V.

53-54

zeznania P. W. (1)

63v

651v-652

zeznania P. P.

60

652

zeznania K. C.

661v-662

Opinia ustna biegłych M. P. i T. K.

oraz

pisemna zespołowa opinia

biegłych wraz z załącznikiem

662

287-320

ustna opinia biegłego sądowego W. D.

oraz

pisemna opinia sądowo- lekarska

693v-694,

74-75

366-368

protokół oględzin

13

protokół oględzin pojazdu marki T. (...)

24-25

protokół oględzin pojazdu- rower S. B.

26-27

protokół oględzin rzeczy- zapisu znajdującego się na karcie micro SD (nagranie z wideorejestratora)

57-58

płyta z nagraniem z monitoringu (...)

69

Zdarzenie obserwowali przypadkowi przechodni, którzy zareagowali na zdarzenie i telefonicznie wezwali służby ratunkowe. S. J. wraz z K. S. uniemożliwili A. C. (1) odjazd z miejsca zdarzenia.

częściowe wyjaśnienia A. C. (1)

85-88,

94-96,

219-222,

641v-643

zeznania Y. H.

37-39,

648v- 650

zeznania S. J.

47-48

651

zeznania V. V.

53-54

zeznania K. S.

44-45

650

Funkcjonariusze Policji przyjechali na miejsce zdarzenia, gdzie podszedł do nich A. C. (1) opisując zdarzenie ze swojej perspektywy, wskazując, że potrącił Y. H. w celu jego zatrzymania.

Funkcjonariusze podczas przeszukania samochodu osobowego, ujawnili schowaną kamerę samochodową, uprzednio ukrytą tam przez A. C. (1). Podczas przeszukania A. C. (1) wielokrotnie powtarzał, że w pojeździe nie był zainstalowany rejestrator jazdy i nie rozumie w jakim celu odbywa się przeszukanie, pomimo iż wcześniej zwracał się do świadków, będących w parku w czasie krytycznego zdarzenia, że ma cały przebieg zdarzenia nagrany.

częściowe wyjaśnienia A. C. (1)

85-88,

94-96,

219-222,

641v-643

zeznania P. W. (1)

63v

651v-652

zeznania P. P.

60, 652

Opinia biegłego z zakresu informatyki

192- 210

Protokół przeszukania

21- 23

Nagranie z kamer nasobnych

191

Y. H. w wyniku działań A. C. (1) doznał obrażenia ciała w postaci:

- tępego zmiażdżeniowego urazu klatki piersiowej z następczą odmą tkanek miękkich w zakresie szyi i klatki piersiowej, odmą podskórną, odmą opłucnową obustronną

- złamaniem żeber I-V lewych (w tym II-IV dwumiejscowo) oraz II-VIII prawych (w tym III-IV z istotnym przemieszczeniem).

Obrażenia te doprowadziły do ostrej niewydolności oddechowej, powodując ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu.

częściowe wyjaśnienia A. C. (1)

85-88,

94-96,

219-222,

641v-643

zeznania P. W. (2)

50-51

652v

ustna opinia biegłego sądowego W. D.

oraz

pisemna opinia sądowo- lekarska

693v-694,

74-75

366-368

kserokopia dokumentacji medycznej pokrzywdzonego

tom IV,

k. 608

A. C. (1) poprosił Y. H. o przebaczenie i pojednanie, wyrażając skruchę i przepraszając. Y. H. nie czuje żalu.

częściowe wyjaśnienia A. C. (1)

642v

221

zeznania Y. H.

650

List A. C. (1) do pokrzywdzonego

277

Zarówno u Y. H. jak i u A. C. (1) nie wykazano obecności alkoholu. A. C. (1) nie był pod wpływem środków odurzających i substancji psychotropowych.

protokół badania stanu trzeźwości (Y. H.)

6

protokół badania stanu trzeźwości (A. C. (1))

7

świadectwo wzorcowania

8

zeznania P. W. (1)

63v

651v-652

P. P.

60

652

wynik badania taksykologicznego

186

sprawozdanie z badań krwi

228a

T. A. C. (1) legitymuje się wykształceniem zawodowym, z wyuczonym zawodem malarza. W momencie zdarzenia pracował jako taksówkarz, obecnie ma podjąć pracę poza granicami kraju. Żonaty, posiada pięcioro małoletnich dzieci. Dotychczas niekarany. Przebywał w młodzieżowym ośrodku wychowawczym w latach 1994- 1998. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, nerwowo ani odwykowo.

Brak podstaw aby podważać zdolność A. C. (1) do rozpoznawania znaczenia popełnionego czynu lub pokierowania swoim postępowaniem w odniesieniu do działań podejrzanego. Poczytalność w pełni zachowana, działanie świadome, a motywy nie miały tła chorobowego. Nie cierpi na chorobę psychiczną, nie jest też upośledzony umysłowo ani nie jest dotknięty innym, istotnym orzeczniczo, zakłóceniem czynności psychicznych. Wykazuje cechy nieprawidłowej osobowości o rysie osobowości paranoicznej, nie wpływa to jednak na jego zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem w odniesieniu do przypisanego czynu. W czasie popełnienia czynu jego zdolność do rozpoznania znaczenia jego czynu oraz do pokierowania swoim postępowaniem była w pełni zachowana. Nie zachodzą przesłanki art 31 § 1 k.k. ani art. 31 § 2 k.k.

częściowe wyjaśnienia A. C. (1)

85-88,

94-96,

219-222,

641v-643

opinia sądowo- psychiatryczna

230- 232

opinia sądowo- psychiatryczna (obserwacyjna)

oraz opinia uzupełniająca

400- 427

696

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

393-396

informacja o karalności

586-587

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

Częściowe

Wyjaśnienia

A. C. (1)

Sąd uznaje za wiarygodne wyjaśnienia A. C. (1) jedynie w zakresie w którym są one zbieżne z zebranym materiałem dowodowym. Sąd daje wiarę oskarżonemu, że doszło do kolizji, oraz że ukrył on wideorejestrator, a także w zakresie pościgu za Y. H.. Sąd uznaje za wiarygodne także to, że oskarżony nie miał na celu pozbawienia życia pokrzywdzonego, oraz w zakresie żalu za popełniony czyn i wyrażenie skruchy.

zeznania Y. H.

Zeznania spójne i konsekwentne. Pomimo doznanych obrażeń, nie nacechowane emocjonalnie. Szczegółowe i konkretne. Świadek opisał zdarzenie, wskazując wiele szczegółów. Opisał swój strach, który towarzyszył mu przy ucieczce na rowerze przed jadącym za nim alejkami parku taksówką A. C. (1). Wskazał na agresywne zachowanie A. C. (1) i podjętą próbę ucieczki z miejsca zdarzenia, którą udaremnili przechodni. Wskazał jakich doznał urazów oraz na problemy zdrowotne, które towarzyszą mu po wypadku. Jednocześnie zeznał, że nie czuje żalu do sprawcy.

zeznania K. S.

K. S. nie był naocznym świadkiem zdarzenie, ale przybył do P. S. chwilę po tym jak A. C. (1) przejechał Y. H.. K. S. po przybyciu na miejsce zdarzenia, wezwał pogotowie ratunkowe i rozmawiał z ratownikami oraz uczestnikami zdarzenia. Świadek opisał rozmowę z wyżej wymienionymi oraz wskazał, że ratownicy wyrażali swoje zdziwienie, że człowiek przejechany autem przeżył. W tym czasie Y. H. obawiał się, że nie zdąży do pracy. Świadek wskazał, że A. C. (1) przestawiał swoje auto oraz opisał, że początkowo był bardzo agresywny. K. S. wskazał także, że widział kamerę oraz, że A. C. (1) informował go, że ma wszystko nagrane.

zeznania S. J.

Zeznania świadka spontaniczne, szczere i rzeczowe. Sąd nie znalazł podstaw do ich zakwestionowania. Świadek wprawdzie wbrew zeznaniom z postępowania przygotowawczego nie widział momentu uderzenia A. C. (1) w Y. H., Sąd jednak uznał, że zeznania zostały złożone w takim kształcie, gdyż sytuacja ta wynikała z okoliczności zdarzenia. Świadek widział bowiem jadący po parku samochód, usłyszał krzyki po rosyjsku, że został przejechany człowiek i widział pościg A. C. (1). Świadek wprawdzie nie widział rowerzysty więc nie zobaczył jak A. C. (1) przejechał Y. H., niemniej jednak z okoliczności wydarzenia było to dla niego oczywiste. Ponadto świadek był przejęty wezwaniem służb ratowniczych. Nadto S. J. wskazał, że A. C. (1) jechał po parku szybciej aniżeli samochody jadące na drodze asfaltowej znajdującej się nieopodal oraz opisał agresywne zachowanie A. C. (1) po tym jak przejechał Y. H. oraz próbę odjechania z miejsca zdarzenia.

zeznania P. W. (1)

zeznania P. P.

Zeznania funkcjonariuszy prowadzących czynności na miejscu zdarzenia zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Zeznania świadków są spójne ze sobą i nie ma w nich sprzeczności. Nie mają także powodów do składania fałszywych zeznań jako osoby obce dla stron. Świadkowie wskazali, że A. C. (1) stwierdził, że celowo wjechał na rowerzystę a następnie go przejechał, co powtórzył kilkukrotnie po zdarzeniu.

zeznania V. V.

Zeznania świadka w pełni zasługują na wiarę. Świadek złożył zeznania od razu po zdarzeniu, wskazując na brak jakiejkolwiek pomocy ze strony A. C. (1), przy podnoszeniu samochodu w celu uwolnienia poszkodowanego. Świadek nie był naocznym świadkiem całego zdarzenia, widząc jedynie pościg A. C. (1) za Y. H., był jednak pierwszą osobą przybyłą na miejsce krytycznego zdarzenia, która udzieliła pomocy poszkodowanemu. Świadek wskazał, że służby ratunkowe zostały wezwane przez któregoś z przechodniów. Zeznania szczere, spontaniczne, nieubarwione, konkretne, znajdujące odzwierciedlenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym, któremu sąd przyznał walor wiarygodności.

zeznania K. C.

Świadek zeznała, że A. C. (1) zadzwonił do niej po zdarzeniu i poinformował, że pojechał za rowerzystą, który uderzył mu w auto w celu jego zatrzymania. Wskazała, że nie był on zdenerwowany podczas rozmowy telefonicznej.

Opinia ustna biegłych

sądowych M. P. i T. K.

wraz z pisemną zespołową opinią biegłych

Zarówno ustna opinia biegłych jak i pisemna opinia zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Sąd uznał sporządzoną opinię za odpowiadającą wymogom prawa tj. jasna, pełna i nie zawierająca sprzeczności oraz oparte na specjalistycznej wiedzy. Powyższe spowodowało, że stanowiła pełnowartościowy materiał dowodowy. Biegli z zakresu rekonstrukcji wydarzeń drogowych i z zakresu rekonstrukcji zdarzenia na podstawie monitoringu podtrzymali przed Sądem w całości swoją opinię. W opinii pisemnej biegli przedstawili dokładny przebieg zdarzenia, wskazując m.in. na prędkość jadącego samochodem A. C. (1) jak i kierującego rowerem Y. H., podkreślili, że mając je na uwadze panujące warunki atmosferyczne odległość pomiędzy pojazdami winna wynosić 12 metrów a wynosiła co najwyżej kilkadziesiąt centymetrów. Odstęp ten nie pozwalał na uniknięcie najechania na poprzedzającego rowerzystę, w przypadku zmniejszenia prędkości jazdy rowerzysty nawet o bardzo małą wartość. Biegli wskazali także, że A. C. (1) nie podejmował żadnych działań mających na celu zwiększenie dzielącego ich odstępu. Zgodnie z opinią A. C. (1) najpierw najechał na tylną część roweru, przez co oddzieliła się ramka od tablicy rejestracyjnej a następnie uderzył przednią częścią samochodu w tylne lewe koło roweru, wskutek czego Y. H. przewrócił się na nawierzchnie i został najechany przez samochód.

Ustna opinia W. D. oraz pisemne

opinie sądowo- lekarska (odnośnie Y. H.)

Zarówno opinia ustna biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej W. D. jak i pisemne sporządzone opinie sądowo- lekarskie zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Opinie jasne i klarowne. Rozbieżności w opiniach wynikają z faktu, że pierwsza opinia została sporządzona bezpośrednio po zdarzeniu, zaś druga po czasie. Zmiana była podyktowana uzyskaniem pełnej i dokładnej dokumentacji medycznej uzyskanej, już po zakończeniu leczenia Y. H.. Wskutek powyższego ustalono, że na drugi dzień po zdarzeniu u pokrzywdzonego doszło do załamania się jego wydolności w zakresie układu oddechowego i skutkowało to ostrą niewydolnością oddechową, która wymagała pilnego wdrożenia m.in. respiratoroterapii w ramach oddziału anestezjologicznego. Stan ten był skutkiem obrażeń doznanych wskutek działania A. C. (1). Zaistniałą ostrą niewydolność oddechową uznać natomiast należało za ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Wskutek opinii uznano, że Y. H. w wyniku zdarzenia doznał obrażenia ciała w postaci tępego zmiażdżeniowego urazu klatki piersiowej z następczą odmą tkanek miękkich w zakresie szyi i klatki piersiowej, odmą podskórną, odmą opłucnową obustronną oraz złamaniem żeber I-V lewych (w tym II-IV dwumiejscowo) oraz II-VIII prawych (w tym III-IV z istotnym przemieszczeniem) co doprowadziło u niego do ostrej niewydolności oddechowej, co należy uznać za ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu.

protokół oględzin

Oględziny monitoringu zapisu cyfrowego z kamer monitoringu (...) ze skrzyżowania ul. (...) a ul. (...) we W. z dnia 27 kwietnia 2019 r., godz. 7:30- 8:30. Monitoring ukazuję sytuacji na skrzyżowaniu, zderzenie rowerzysty z kierowcą samochodu oraz fragment pościgu po chodniku za rowerzystą. Monitoring pomimo słabej jakości znajduje odzwierciedlenie w wyjaśnieniach A. C. (1) i zeznaniach Y. H..

protokół oględzin pojazdu marki T. (...)

Protokół ukazuje uszkodzenia pojazdu i miejsca otarcia brudu na przednich prawych drzwiach , na zderzaku przednim i tablicy rejestracyjnej oraz ślad na pokrywie silnika.

protokół oględzin pojazdu- rower S. B.

Uszkodzenia roweru- odblask przedni, prawa rączka

protokół oględzin rzeczy- zapisu znajdującego się na karcie micro SD (nagranie z wideorejestratora)

Zapis obrazu i dźwięku całego zdarzenia. Dowód ukazuje trasę pościgu A. C. (1) za Y. H., potrącenie i najechanie na wymienionego a także wypowiadane przez A. C. słowa uznawane powszechnie za obelżywe .

Płyta z nagraniami z wideorejestratora

Nagrania audio i video przebiegu zdarzenia z kamery samochodu osobowego, którym poruszał się A. C. (1).

płyta z nagraniem z monitoringu (...)

Monitoring ukazuje jedynie jazdę samochodu osobowego za rowerzystą. Niemniej jednak nie wskazuje na żadne szczegóły, stanowiąc jedynie uzupełnienie do pozostałych dowodów osobowych oraz monitoringu z wideorejestratora.

Nagranie z kamer nasobnych

Płyta obejmująca interwencję funkcjonariuszy Policji przybyłych w celu interwencji.

Zespołowa opinia biegłych wraz z załącznikiem

Opinia obejmuje m.in. przebieg zdarzenia, stan techniczny pojazdów, prędkość pojazdów. A. C. (1) nie podejmował żadnych działań mających na celu zwiększenie odstępu dzielącego go od poprzedzającego rowerzysty. Odstęp rzędu co najwyżej kilkudziesięciu centymetrów nie pozwał na uniknięcie najechania na rowerzystę nawet w przypadku zmniejszenia prędkości jazdy rowerzysty nawet o bardzo małą wartość.

Opinia biegłego z zakresu informatyki

Opinia obejmuje stenopis wypowiedzi A. C. (1) z kamery nasobnej funkcjonariusza Policji, który podejmował interwencję w dniu zdarzenia. A. C. (1) powiedział m.in., że potrącił Y. H. w celu zatrzymania.

1.1.1.

zeznania P. W. (2)

Świadek będący lekarzem dyżurującym w dniu zdarzenia wskazał, że obrażenia mogą stanowić stan zagrażający życiu oraz, że Y. H. doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

kserokopia dokumentacji medycznej pokrzywdzonego

Dowód nie budzi wątpliwości i ukazuje przebieg leczenia podejrzanego oraz doznane obrażenia.

1.1.1.

Protokół przeszukania

W wyniku przeszukania samochodu osobowego marki T. (...), należącego do A. C. (1) ujawniono kamerę wraz z kartą micro SD. Z protokołu wynika, że ww. w trakcie czynności wielokrotnie powtarzał, że w samochodzie nie był zainstalowany rejestrator jazdy.

1.1.1.

protokół badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu

protokół zatrzymania rzeczy

protokół oględzin

protokół przekazania pojazdu

protokół oględzin pojazdu

protokół oględzin nagrania z wideorejestratora

protokół przeszukania osoby, jej odzieży i podręcznych przedmiotów

protokół przeszukania mieszkania

protokół przeszukania samochodu osobowego m-ki T. (...)

Wszelkie czynności procesowe podjęte w przedmiotowej sprawie odbyły się zgodnie z prawem, a z każdej z nich sporządzono stosowne protokoły, a ich wyniki nie budziły żadnych wątpliwości. Podjęte w sprawie czynności zostały przeprowadzone przez uprawnione podmioty zaś sposób przeprowadzenia tych czynności nie był kwestionowany przez stronę postępowania.

protokół badania stanu trzeźwości

Zarówno u Y. H. jak i u A. C. (1) nie wykazano obecności alkoholu.

wynik badania taksykologicznego

Przeprowadzonym badaniem taksykologicznym nie wykazano obecności narkotyków i leków

sprawozdanie z badań krwi

Stwierdzono, że krew pobrana od A. C. (1) nie zawiera alkoholu etylowego w stężeniu wyższym lub równym 0,10‰.

informacja o karalności

Ustalając wcześniejszą karalność oskarżonego, Sąd oparł się na odpowiedzi z Krajowego Rejestru Karnego, której przypisuje walor wiarygodności. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby zakwestionować wiarygodność przedstawionych danych, które nie budzą najmniejszych zastrzeżeń, co do ich autentyczności i wiarygodności.

dokumentacja dotycząca zatrudnienia pokrzywdzonego

Dowód nie budził żadnych wątpliwości.

opinia sądowo- psychiatryczna (obserwacyjna)

wraz z opinią uzupełniającą

(odnośnie A. C. (1))

Sąd uznał sporządzoną opinię za odpowiadającą wymogom prawa tj. jasna, pełna i nie zawierająca sprzeczności oraz oparta na specjalistycznej wiedzy. Powyższe spowodowało, że stanowiła pełnowartościowy materiał dowodowy. Biegli wskazali, że nie istnieją wątpliwości, co do stanu poczytalności A. C. (1) w chwili czynu. W czasie popełnienia czynu jego zdolność do rozpoznania jego znaczenia oraz do pokierowania swoim postępowaniem była w pełni zachowana. Nie zachodzą przesłanki z art. 31 § 1 i § 2 k.k. W opinii uzupełniającej biegli podtrzymali pierwotną opinię w odpowiedzi wskazując na jej treść.

Opinia sądowo psychiatryczna

(odnośnie A. C. (1))

Opinia stanu psychicznego w warunkach ambulatoryjnych nie pozwoliła biegłym wydać jednoznacznej opinii odnośnie stanu psychicznego i poczytalności tempore criminis. Z opinii wynika, że osobowość bez cech dezintegracji psychotycznej.

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

Nie budził wątpliwości opracowany wywiad środowiskowego, gdyż został sporządzony przez uprawniony podmiot i zawierał wszystkie niezbędne elementy.

Dokumentacja procedury (...)

Z dokumentacji wynika, że A. C. (1) stosował przemoc fizyczną i psychiczną wobec żony oraz dopuszczał się niszczenia mienia. Poniżenia i obrażania żony oraz agresywnego zachowania dopuszczał się nawet przy osobach trzecich.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Częściowe wyjaśnienia A. C. (1)

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie w zakresie, w którym nie są sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Sąd nie dał wiary pierwszym oraz ostatnim wyjaśnieniom z postępowania przygotowawczego oskarżonego w całości, wszak zarówno podczas przesłuchania w dniu 27 kwietnia 2019 r. (k. 65-66) jak i w dniu 19 września 2019 r. nie przyznawał się do winy. Podczas przesłuchania w dniu 28 kwietnia 2019 r. oskarżony szczegółowo przedstawił opis wydarzeń, niemniej jednak wyjaśnienia te są przejaskrawione i ukazują zachowanie oskarżonego w lepszym świetle niż miało to miejsce w rzeczywistości. Oskarżony wbrew temu co twierdził po przejechaniu Y. H. nie wyciągał lewarka z bagażnika, by pomóc mu wydostać się spod samochodu a wyrażał w agresywny sposób swoje niezadowolenie ze stanu swojego samochodu, co potwierdzają zarówno zeznania świadków tj. K. S., V. V. jak i nagranie z wideorejestratora.

Sąd nie daje wiary także w to, że oskarżony na niego nie najechał celowo. Jest to sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania mając na względzie to, że jechał za nim oddalony zaledwie o kilkadziesiąt centymetrów, co powodowało, że nawet minimalne zwolnienie tempa jazdy przez rowerzystę powodowałoby ten skutek. Nie sposób uznać, że oskarżony nie chciał wyrządzić żadnej krzywdy. Wprawdzie Sąd uznaje, ze nie miał bezpośredniego zamiaru dokonania zabójstwa pokrzywdzonego, o tyle zamiar ewentualny wyrządzenia mu krzywdy jest ewidentny. Wynika zarówno z zachowania oskarżonego po kolizji z rowerzystą jak i jego zachowaniu po krytycznym zdarzeniu. Ma również odzwierciedlenie w codziennym zachowaniu oskarżonego, który nie stroni od agresji. Sprzeczne z nagraniem z wideorejestratora jest również rzekome wzywanie rowerzysty by się zatrzymał, zgodnie z nim bowiem, oskarżony mówił do siebie, że go złapię, używając przy tym słów wulgarnych.

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego, złożonych po odtworzeniu mu nagrania z wideorejestratora jego samochodu jako niewiarygodne uznać należy wskazanie prędkości jazdy samochodu, bowiem została ona ustalona przez zespół biegłych, niemniej jednak w ocenie Sądu, oskarżony mógł nie zwrócić na prędkościomierz, biorąc pod uwagę jego agresywne, pełne wzburzenia zachowania i chęć dogonienia Y. H. i jego przejechania. Nieprzekonywujące oraz sprzeczne z logiką są wyjaśnienia oskarżonego w zakresie motywacji jazdy bezpośrednio za kierującym rowerem, bowiem gdyby rzeczywiście chciał, by się zatrzymał nie jechałby bezpośrednio za nim, zatrzymanie roweru doprowadziłoby do tych samych skutków, z czego oskarżony jako doświadczy człowiek oraz kierowca taksówki od sześciu lat, nie mógł nie zdawać sobie sprawy. Wyjaśnienia o pomocy w uwolnieniu pokrzywdzonego również nie znajdują odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym. A. C. (1) w żadnej mierze nie pomógł w jego wyciągnięciu spod pojazdu V. V.. Jako absurdalne jawią się wyjaśnianie o staraniach oskarżonego o zachowaniu jak największego dystansu, gdyż cała trasa pościgu była ukierunkowana na dogonieniu Y. H. a gdy już mu się to udało, jechał tuż za nim w odległości nie większej niż kilkadziesiąt centymentrów.

zeznania G. Z.

Zeznania G. Z. nie były przydatne do ustalenia stanu faktycznego. Świadek opisał jedynie okoliczności związane z zatrudnieniem Y. H..

częściowe zeznania K. C.

Sąd nie uwzględnił zeznań K. C. odnośnie uszkodzeń samochodu, gdyż nie miały one znaczenia dla realizacji znamion czynu. Sąd nie kwestionuje tego, że pokrzywdzony Y. H. uderzył w samochód nogą, gdyż sam to przyznaje, i wynika to z okoliczności sprawy, jednakże to czy samochód został od tego uszkodzony i w jakim zakresie nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy i nie usprawiedliwia w żadnej mierze nagannego zachowania A. C. (1). Nadto zeznania przedstawiały A. C. (1) w lepszym świetle niż wynika to chociażby z informacji ujętych w Niebieskiej Karcie, zgodnie z którą K. C. zgłosiła przemoc zarówno fizyczną, jak i psychiczną, wskazując, że zachowanie męża jest niezależne od tego, czy jest po spożyciu alkoholu czy też nie, a także niszczenie mienia zaś przed Sądem zeznała ogólnie, że chodziło tylko o relację małżeńskie uznając, że byli młodym docierającym się małżeństwem. Agresywne zachowanie męża zostało także opisane w adnotacji urzędowej.

zdjęcia uszkodzonego pojazdu

akta szkody (...) Spółka Akcyjna o numerze PL (...)

Uszkodzenia samochodu nie mają znaczenia dla realizacji znamion czynu przypisanego oskarżonemu.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

A. C. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

A. C. (1) wypełnił swoim zachowaniem znamiona przestępstwa opisanego w przepisie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wina i sprawstwo A. C. (1) nie budzą najmniejszych wątpliwości. Wynikają z całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Świadczą o niej częściowo wyjaśnienia samego oskarżonego, a także zeznania pokrzywdzonego, świadków będących w miejscu zdarzenia oraz przybyłych zaraz po nim, w tym funkcjonariuszy Policji, a także uzyskanych opinii biegłych oraz protokołów oględzin z wideorejestratora z kamery umieszczonej w samochodzie oskarżonego, która zarejestrowała całe zdarzenie. Ze wszystkich dowodów wprost wynika, że oskarżony umotywowany kolizją z kierującym rowerem Y. H. umyślnie prowadził za nim pościg i go potrącił samochodem osobowym, przejeżdżając po jego ciele. Sąd przyjął jednak, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym usiłowania zabójstwa i spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu Y. H.. Sąd uznał, że celem A. C. (1) nie było zabójstwo w ramach zamiaru bezpośredniego wymienionego niemniej jednak się na nie godził. Podkreślić należy, że do śmierci nie doszło tylko i wyłącznie dzięki udzielonej pomocy medycznej. Zamiar A. C. (1) został przez niego wyartykułowany, przyznał, że dążył do zatrzymania poszkodowanego cyt. „potrąciłem w celu zatrzymania”, przybyłym na miejsce zdarzenia funkcjonariuszom Policji, którym wielokrotnie odpowiadał, że dokonał tego celowo. Oskarżony musiał liczyć się z tym, że jadąc tuż za pokrzywdzonym ,uderzając w jego rower, godził się ze skutkami swojego czynu, a to nawet ze śmiercią pokrzywdzonego. Oskarżony będąc kierowcą taksówki ma bardzo duże doświadczenie w zakresie zasad poruszania się pojazdów i skutków powstających z kolizji auta z innymi uczestnikami ruchu drogowego.

W świetle przepisie art. 9 § 1 kodeksu karnego. zamiar popełnienia czynu zabronionego obejmuje swoim zakresem zarówno sytuację, gdy sprawca chce popełnić taki czyn, jak i sytuację, gdy sprawca przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego godzi się na to (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 października 1984 r., IV KR 245/84, OSNKW 1985, z. 5-6, poz. 38. Zoll A. Zakamycze 2004 stan prawny: 2004.07.01 Komentarz do art. 13 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 1-116 k.k., Zakamycze, 2004, wyd. II).

W kontekście oceny zamiaru sprawcy często istotną rolę odgrywa także analiza zachowania sprawcy po dokonaniu przestępstwa (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2015 r., III KK 276/14, LEX nr 1665738). Zamiar, chociaż istnieje tylko w świadomości sprawcy, jest faktem psychologicznym, który podlega takim samym regułom dowodowym, jak okoliczności o charakterze przedmiotowym. Jeżeli więc sprawca nie wyraził swego zamiaru wprost wnioskuje się o nim z okoliczności całego zdarzenia. Podkreślić należy, że zachowanie A. C. (1) po najechaniu pojazdem na ciało pokrzywdzonego również wskazuje, na jego cel, bowiem po wyjściu z samochodu, nadal wyładowywał swoją agresję w stronę Y. H., krzycząc, że uszkodził mu samochód. Zatem uznać należy, że jego intencje i motyw działania był jasny, i w chwili czynu nie widział w nim nic nagannego. Jak sam przyznał podczas badania sądowo- psychiatrycznego działał w zamiarze wyegzekwowania swojego prawa.

O istnieniu zamiaru zabójstwa w ogóle, a także o postaci tego zamiaru można wnioskować przede wszystkim na podstawie dokładnej analizy strony przedmiotowej konkretnego czynu. Ustalenia, co do zamiaru sprawcy powinny wynikać z analizy całokształtu zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych okoliczności. W ocenie Sądu, umotywowanie oskarżonego uszkodzeniem jego samochodu oraz pościg, w który wyruszył pod wpływem silnego wzburzenia w zbiegu ze sławami, które wypowiadał w trakcie tego pościgu oraz jego agresywnym zachowaniu po krytycznym zdarzeniu, w tym dalsze obwinianie Y. H. za spowodowanie uszkodzenia jego samochodu i chęć wzywania Policji świadczą jednoznacznie o jego zamiarze. Nadto oskarżony nie podejmował żadnych prób zwiększenia odstępu pomiędzy pojazdami.

W przedmiotowej sprawie nie ma najmniejszych wątpliwości, że czyn, którego dopuścił się oskarżony był usiłowaniem zabójstwa w zamiarze ewentualnym i spowodowania ciężkiego uszczerbku zdrowia.

art. 13 § 1 kodeksu karnego

- w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierzał do jego dokonania, które nie nastąpiło, niemniej jednak nie wynikało to z działania czy wyboru A. C. (1), bowiem gdyby nie zastosowano wobec Y. H., który w wyniku doznanych obrażeń miał ostrą niewydolność oddechową, wymuszanego podawania przeznosowego tlenu jako koniecznego do utrzymania funkcji oddechowej, Y. H. z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością zmarłby,
-umyślność
- zamiar ewentualny: z okoliczności popełnienia czynu jednoznacznie wynika, że A. C. (1) przewidywał możliwość śmierci Y. H. i się na nią godził. Działał on wzburzony uszkodzeniem jego samochodu i z silną determinacją wyładowania agresji. Po zdarzeniu nadal był agresywny. Jego osobowość, charakter i tryb życia, a ponadto zachowanie się przed, w trakcie oraz po popełnieniu przestępstw wskazują na umyślne działanie,

art. 148 § 1 kodeksu karnego

- umyślność
- zamiar ewentualny

A. C. (1) swoim zachowaniem, jadąc kilkadziesiąt centymetrów za Y. H., nie zważając na warunki drogowe i atmosferyczne, chcąc dokonać potrącenia przez zatrzymanie ww., jak to nazwał, musiał liczyć się z upadkiem ww., i najechaniem na niego samochodem a mając na uwadze prędkość pojazdów w zbiegu z warunkami atmosferycznymi oraz masą samochodu osobowego godził się na to, że w wyniku jego działania może doprowadzić do jego śmierci. Zgodnie z Wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 24 września 1992 r., sygn. II KRN 130/92 sprawca działa z zamiarem pozbawienia życia pokrzywdzonego wtedy, gdy ma on świadomość możliwości nastąpienia śmierci pokrzywdzonego i na to się godzi, to znaczy wprawdzie nie chce, aby śmierć pokrzywdzonego nastąpiła, ale zarazem nie chce, żeby nie nastąpiła, a więc gdy wykazuje całkowitą obojętność wobec uświadomionej sobie możliwości nastąpienia śmierci pokrzywdzonego.

art. 156 § 1 pkt 2 kodeksu karnego

- ciężki uszczerbek na zdrowiu: obrażenia, których doznał Y. H. doprowadziły do ostrej niewydolności oddechowej, powodując ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, gdyby nie zastosowanie wymuszanego podawania tlenu z pewnością graniczącą z pewnością ww. zmarłby.

art. 11 § 2 kodeksu karnego

- przyjęcie tzw. kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy, z uwagi na to, że czyn wyczerpuje znamiona czynów zabronionych określonych w kilku przepisach tj. w art. 148 § 1 k.k. oraz 156 § 1 pkt 2 k.k.

***

Sąd uzupełnił opis czynu poprzez wskazanie, że A. C. (1) dopuścił się czynu działając z zamiarem ewentualnym. Sąd Najwyższy, powołując się na art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., który nakazuje "dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu", stwierdza obowiązek sądu wskazania w zawartym w wyroku opisie zabójstwa nie tylko tego, że czyn był popełniony umyślnie, lecz także z jakim zamiarem - bezpośrednim czy ewentualnym (postanowienie składu 7 sędziów SN z 28 maja 2003 r., WK 10/03, OSNKW 2003, nr 9-10, poz. 76).

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. C. (1)

I

I

Sąd wymierzył oskarżonemu karę 3 lat pozbawienia wolności uznając, że oskarżony jest winny zarzucanego mu czynu przyjmując, iż działał z zamiarem ewentualnym. Wina oskarżonego jest ewidentna i nie ulega żadnym wątpliwością. Wynika z całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, głównie z zeznań świadków, które uzupełnione są protokołem oględzin nagrania z wideorejestratora. Nadto sam oskarżony przyznaje się do winy, wyrażając skruchę za swoje zachowanie.

Sąd wymierzył karę przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary z uwagi na pojednanie się pokrzywdzonego z oskarżonym. Przy wymierzeniu wysokości kary, Sąd kierował się dyspozycja przepisu art. 60 § 6 pkt 2 k.k. wymierzając karę pozbawienia wolności nie niższą od jednej trzeciej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

W opinii Sądu wymierzona kara 3 lat pozbawienia wolności czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa. Wymierzona kara nie przekracza stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionej zbrodni.

Sąd wymierzając karę pozbawienia wolności miał na uwadze przede wszystkim:

- motywację oskarżonego,

- umyślność,

- działanie z zamiarem ewentualnym,

- sposób i okoliczności popełnienia czynu,

- wysoki stopień społecznej szkodliwości społeczne bowiem oskarżony godził w najwyższe dobro chronione prawem tj. zdrowie i życie ludzkie,

Na korzyść oskarżonego poczytano:

1) dotychczasową niekaralność oskarżonego pomimo często spotykanych w orzecznictwie i doktrynie poglądów, że niekaralność powinna być traktowana jako norma,

2) wyrażenie skruchy i przeproszenie pokrzywdzonego.

A. C. (1)

III

III

Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego A. C. (1) na rzecz Y. H. kwotę 20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, uznając że jest to kwota odpowiednia i ni jest nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy.

A. C. (1)

IV

IV

Z uwagi na istotne dobra chronione przez prawo, i w związku z umyślnym dopuszczeniem się przestępstwa przez A. C. (1), Sąd na podstawie art. 41 § 2 k.k. orzekł wobec niego zakaz wykonywania działalności gospodarczej i zawodowej związanej z prowadzeniem pojazdów mechanicznych w celach zarobkowych przez okres 10 lat.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. C. (1)

II

II

Zgodnie z zasadą obligatoryjnego zaliczenia na poczet orzeczonej kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tzn. zarówno okresu tymczasowego aresztowania, jak i zatrzymania, Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania, tj. okres od dnia 27 kwietnia 2019 roku od godziny 09:00 do dnia 19 września 2019 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

A. C. (1)

V

V

Sąd zwrócił oskarżonemu A. C. (1) dowód rzeczowy w postaci kamery samochodowej Yi S. (...), uznając go za zbędny dla postępowania karnego, bowiem zdarzenie zostało zarejestrowane na karcie micro SD.

A. C. (1)

VI

VI

Sąd pozostawił w aktach sprawy dowód rzeczowy w postaci karty micro SD 16 GB marki K., który to dowód przedstawia przebieg całego zdarzenia.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Nie sposób zaaprobować wniosku obrońcy oskarżonego o zmianę kwalifikacji prawnej czynu na art. 177 k.k. w zw. z art. 156 § 2 k.k. W pierwszej kolejności wskazać należy, że w celu realizacji znamion czynu zabronionego i przypisania wnioskowanej kwalifikacji konieczne jest znamię nieumyślności. O ile zgodnie z art. 177 k.k. można umyślnie nie przestrzegać zasad ruchu drogowego to sam wypadek musi być objęty zawsze nieumyślnością. Jeśli sprawca umyślnie powoduje uszczerbek, o którym mowa w art. 177 § 1 k.k. prawnie niemożliwe jest przyjęcie tej kwalifikacji. W przypadku zaś art. 156 § 2 k.k. wymagane jest działanie nieumyślne.

A. C. (1) ewidentnie nie działał nieumyślnie. Jak sam przyznał podczas obserwacji sądowo- psychiatrycznej, postąpiłby tak samo ponownie. Wprawdzie obecnie czuje skruchę i żałuje swojego zachowania, niemniej jednak w momencie krytycznego zdarzenia jego działanie bez najmniejszych wątpliwości było umyślne, umotywowane uszkodzeniem samochodu. A. C. (1) miał czas przemyśleć swoje zachowanie, gdyż najpierw wyszedł z samochodu ocenić uszkodzenie, a następnie dokonał za pościgu przez ulicę, chodnik i alejkę w parku, za Y. H.. Nawet po przejechaniu pokrzywdzonego był skupiony na uszkodzeniu samochodu. Nie sposób uznać zatem uznać jego działania za nieumyślnego. Tym bardziej mając w polu widzenia to, że jechał niespełna kilkadziesiąt centymetrów za rowerem z prędkością 23 km/h, a mając na względzie warunki pogodowe, bowiem przez mżawkę nawierzchnia była mokra, winien zachować 12 metrowy odstęp, by nie doszło do zdarzenia. Marginalnie wskazać należy, że przed datą dopuszczenia się zbrodni, A. C. (1) był przez sześć lat kierowcą taksówki, przez co z całą pewnością był świadomy przebiegu wydarzeń i zachowywania się samochodu na drodze. Nie sposób także uznać, że nie mógł wiedzieć, że przejechanie człowieka nie spowoduje jego śmierci. Przewidział to i godził się na to.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII

Sąd obciążył oskarżonego A. C. (1) kosztami postępowania uznając, iż jego sytuacja majątkowa pozwala na ich uiszczenie oraz obciążył go opłatą sądową zgodnie przepisami ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Wysokość opłaty została uzależniona od wysokości orzeczonej kary pozbawienia wolności. Zgodnie bowiem z art. 2. ust. 1 pkt 5 opłata w razie skazania na karę pozbawienia wolności do 5 lat wynosi 400 zł. W takiej też wysokości została wymierzona. Wskazać należy, że podczas krytycznego zdarzenia oskarżony posiadał 30.000 zł oszczędności, co oświadczył podczas przesłuchania w dniu 28 kwietnia 2019 r.

7.  Podpis