Sygn. akt II K 301/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2019 roku

Sąd Rejonowy w Mogilnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – SSR Daniel Sobociński

Protokolant – st. sekr. sąd. Justyna Muzolf

po rozpoznaniu 12 grudnia 2017 roku, 8 maja, 21 sierpnia, 4 października 2018 roku, 8 stycznia 2019, 5 lutego, 21 maja 2019 roku,

sprawy karnej z oskarżenia prywatnego przeciwko

P. N., synowi A. i K. z domu J., urodzonemu (...) w S.,

oskarżonemu o to, że:

w dniu 30 czerwca 2017 roku w M., podczas sesji (...), pomówił M. K. o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, poprzez użycie w publicznej wypowiedzi między innymi sformułowań „te działania są skierowane właściwie Pani Kierownik przeciwko działalności (...)”, „te relacje powiem brzydko, patologicznie się układają”, „Pani Kierownik pokazała swoje pazurki”, „charyzma, która mile widziana jest w pracy samorządowej, no nie może się równać z arogancją i bezczelnością” - tj. o czyn z art. 212 § 1 k.k.

orzeka:

1.  uniewinnia oskarżonego,

2.  na podstawie art 632 pkt 2 kpk kosztami procesu obciąża oskarżycielkę prywatną,

3.  nakazuje pobrać od oskarżycielki prywatnej na rzecz Skarbu Państwa 204,62 zł (dwieście cztery złote 62 grosze) tytułem zwrotu wynagrodzenia mediatora, poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 301/17

UZASADNIENIE

Oskarżycielka prywatna M. K. wniosła prywatny akt oskarżenia przeciwko P. N. oskarżając go o to, że 30 czerwca 2017 roku podczas sesji (...) pomówił M. K. o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, poprzez użycie w publicznej wypowiedzi między innymi sformułowań „te działania są skierowane właściwie Pani Kierownik przeciwko działalności (...)”, „te relacje powiem brzydko, patologicznie się układają”, „Pani Kierownik pokazała swoje pazurki”, „charyzma, która mile widziana jest w pracy samorządowej, no nie może się równać z arogancją i bezczelnością” - tj. o czyn z art 212 § 1 kk.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Oskarżycielka prywatna M. K. pełni funkcję Kierownika (...) Centrum Pomocy (...) w M. (dalej (...)). W ramach powierzonych obowiązków sprawuje również nadzór nad (...). Oskarżony P. N. od 26 czerwca 2014 roku wraz z żoną E. N. pełnił funkcję (...). W trakcie sprawowania tejże funkcji u oskarżonego pod opieką przebywała M. B.. Wtedy współpraca oskarżonego z (...) i oskarżycielką prywatną przebiegała prawidłowo. Do (...)oskarżonego nie było żadnych zastrzeżeń. W roku 2016 do rodziny oskarżonego przyszła małoletnia W.. Wraz z jej przyjęciem (...) uzyskała pełną dokumentację dotyczącą małoletniej, wraz ze wskazaniami deficytów, które u niej mogą wystąpić i które faktycznie wystąpiły. Z biegiem czasu problemy związane z funkcjonowaniem małoletniej w (...) oskarżonego zaczęły się nasilać, co powodowało trudności w codziennym funkcjonowaniu rodziny i relacjach w niej panujących, zarówno pomiędzy małoletnią W. i(...), jak i pomiędzy dziećmi biologicznymi oskarżonego i W., a także starszą M., która w tamtym czasie jeszcze w (...)przebywała. Oskarżony wraz z małżonką zgłaszał pojawiające się problemy do (...)u, jednakże jego zdaniem nie spotkało się to ze zrozumieniem ze strony pracowników, jak i oskarżycielki prywatnej. Oskarżony czuł, że jako (...) nie ma wsparcia ze strony (...)u. Spowodowało to, że razem z częścią (...), którzy również mieli zastrzeżenia co do współpracy z (...), oskarżony zaczął pisemnie zwracać się zarówno do (...) o pomoc, jak i do Starosty (...) o wsparcie. Ostatecznie organizowane spotkania zarówno z pracownikami (...) jak i ze Starostą (...) nie przyniosły oczekiwanego przez oskarżonego rezultatu. W międzyczasie oskarżycielka prywatna powołała zespół wydający rekomendacje, który na podstawie opinii wystawionej przez psychologa I. B., wydał rekomendację o rozwiązaniu z oskarżonym i jego żoną (...) Oskarżony nie był informowany o powołaniu zespołu ani o rekomendacji psychologa. W konsekwencji Starosta (...) pismem z 28 kwietnia 2017 roku poinformował oskarżonego, że z dniem 1 maja 2017 roku wypowiada oskarżonemu i jego małżonce przedmiotową umowę o pełnienie funkcji(...) ze skutkiem natychmiastowym. Jako powód wypowiedzenia umowy wskazał informację zawartą w rekomendacji Zespołu ds. (...) utworzonego w (...) Centrum Pomocy (...) w M. i we wnioskach psychologa zatrudnionego w (...) Centrum Pomocy (...) w M., z której wynika, że dalsze sprawowanie funkcji (...)nie gwarantuje skuteczności realizowania zadań (...) W piśmie nie sprecyzowano żadnych zarzutów pod adresem oskarżonego jako (...). Ponadto pomimo rozwiązania umowy u oskarżonego przebywała jeszcze starsza M., która ostatecznie złożyła z pomocą oskarżonego wniosek o usamodzielnienie się i wyprowadziła się od oskarżonego. Oskarżony czując, że nie jest w stanie uzyskać pomocy zarówno u oskarżycielki prywatnej jak i u Starosty, nadto nie znając dokładnych powodów dla których rozwiązano z nim umowę, zdecydował się na złożenie oficjalnej skargi na sesji rady powiatu (...) 30 czerwca 2017 roku. Przedmiotowa sesja była nagrywana. Wystąpienie oskarżonego rozpoczyna się w 48 minucie i ok. 35 sekundzie nagrania, które zostało dostarczone do sądu. Z posiedzenia sesji sporządzono również protokół, który spisała A. B. i jego treść znajduje odzwierciedlenie w przedmiotowym nagraniu. Wystąpienie oskarżonego na sesji zawarte jest na stronach od 36 do 38 (karty 97 v-98v). Oskarżony zabrał głos publicznie, w trakcie sesji, kiedy na sali przebywała także oskarżycielka prywatna. Wystąpienie dotyczyło funkcjonowania oskarżonego jako (...) Wskazał swoje zastrzeżenia co do funkcjonowania (...), a nadto wprost swoje zastrzeżenia co do działalności oskarżycielki prywatnej. W wystąpieniu zawarł między innymi sformułowania, że działania oskarżycielki są: „skierowane właściwie Pani Kierownik przeciwko działalności (...), te rodziny nie są wspierane”, „ to jest 5-6 rodzin, gdzie te relacje powiem brzydko się patologicznie układają”, „kto ma problem, ten sobie nie radzi, kto nie myśli jak Pani M., ten jest przeciwnikiem”, „to niestety znowu Pani Kierownik pokazała swoje pazurki i przygotowała starannie swoją odpowiedź, swoją walkę”, „chciałem zauważyć, że charyzma, która jest mile widziana w pracy samorządowej no nie może się równać z arogancją i bezczelnością”. W trakcie sesji głos zabrała również oskarżycielka prywatna, która poinformowała zgromadzonych, że w świetle wystąpienia oskarżonego i tego co powiedział, zamierza skierować sprawę z powództwa prywatnego o naruszenie jej dóbr osobistych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. wyjaśnień oskarżonego P. N. k. 58, 231-233, 318, zeznań świadków M. K. k. 58, 233-234, 256v, 318 T. B. k. 234-235, I. B. k. 235-236, E. K. k. 254-255, P. K. k. 255, J. A. k. 255-256, A. K. k. 291v-292, S. F. k. 292-293, D. F. k. 293, D. C. k. 296-297, B. N. k. 297, K. B. k. 297, W. B. k. 297v, oraz z dokumentów w postaci: pisma z 1 października 2016 roku k. 34, rachunek k. 35, umowa zlecenie k. 36-42, informacji o rozwiązaniu umowy k. 43, pismo do starosty k. 44, pismo z 31 maja 2017 roku k. 45, rekomendacji zespołu k. 46, skarga k. 47-49, pismo k. 50, 51, 52-54, pismo k. 55, 56, 57, dokumentacji z (...) w M. k. 65-76, dokumentacji ze Starostwa w tym protokół z sesji rady powiatu z 30 czerwca 2017 roku k. 80-106, pisma k. 107-200, 201-229, nagranie na płycie cd k. 230, pismo k. 230b, pisma k. 239

Strony nie zgłaszały innych wniosków dowodowych oraz nie sprzeciwiły się uznaniu dowodów z dokumentów za ujawnione bez odczytywania i nie kwestionowały zapisów odtworzonego nagrania z sesji rady powiatu (...) z 30 czerwca 2017 roku, jak i nie kwestionowały zawartych tam swoich wypowiedzi. Przechodząc do szczegółowego uzasadnienia wyroku sądu i oceny zachowania oskarżonego w kontekście stawianego mu zarzutu poczynić należy uwagi natury ogólnej. Mianowicie Sąd dokonując oceny zgromadzonego materiału dowodowego koncentrował się na jego ocenie w kontekście zarzutu formułowanego pod adresem oskarżonego w niniejszym postępowaniu. Szereg przeprowadzonych przez Sąd dowodów dotyczy innych aspektów funkcjonowania (...), w tym (...) oskarżonego i (...) Centrum Pomocy (...) w M., a nadto relacji pomiędzy poszczególnymi (...), a Kierownikiem (...) w M.. Mając na uwadze, że sąd dopuścił dowody osobowe wnioskowane przez oskarżycielkę prywatną brak było podstaw do oddalenia wniosków dowodowych zgłoszonych przez oskarżonego. Taka decyzja mogłaby się spotkać z zarzutem naruszenia prawa do obrony. Tym samym sąd przeprowadził dowody wnioskowane przez strony pomimo tego, że do akt sprawy dołączono nagranie z przedmiotowej sesji i sporządzony protokół, który odzwierciedla wystąpienia poszczególnych osób na sesji, w tym wystąpienie oskarżonego. Należy mieć na uwadze, że przesłuchani świadkowie w większości nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia, a nadto sąd dysponuje nagraniem z sesji, które z samej istoty w pełni odzwierciedla wypowiedź oskarżonego i jako niekwestionowane przez strony, stanowi najważniejszy dowód służący ustaleniu stanu faktycznego. Mając na uwadze zarzut stawiany oskarżonemu, Sąd uznał więc, że ocena materiału dowodowego będzie dokonana tylko i wyłącznie w zakresie zarzutu skierowanego przeciwko oskarżonemu i dotyczyć będzie jego zachowania w trakcie przemówienia na sesji.

Oskarżycielka prywatna przestępczego działania oskarżonego upatrywała w treści wystąpienia, które wygłosił on w trakcie sesji rady powiatu. Analizując czyn zarzucany oskarżonemu P. N., sformułowany przez oskarżycielkę prywatną w akcie oskarżenia i sprecyzowany w kolejnym piśmie, gdzie zasadniczo rozszerzono zarzut o sformułowania zawarte przez oskarżonego w piśmie z 30 czerwca 2017 roku (tj. pisemnej skardze), wyszczególnić można następujące zarzuty. Przedstawienie oskarżycielki prywatnej jako osoby, dla której nie jest ważne dobro (...) i dobro dzieci w tych rodzinach umieszczonych. Jako osoby, która pełniąc funkcję Kierownika (...) Centrum Pomocy (...) w M. zaniedbuje (...) i nie udziela im potrzebnego wsparcia, nie wykazuje zainteresowania problemami (...), że relacje pomiędzy (...) a (...) patologicznie się układają i Pani kierownik pokazała swoje pazurki.

Zgodnie z art. 212 § 1 kk Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku” (art. 212 § 2 kk).

Natomiast zgodnie z art. 213 § 1 kk Nie ma przestępstwa określonego w art. 212 § 1, jeżeli zarzut uczyniony niepublicznie jest prawdziwy. § 2. Nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2, kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut: 1) dotyczący postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub 2) służący obronie społecznie uzasadnionego interesu.”

Jak wskazuje Sąd Najwyższym w wyroku z 17 marca 2015 roku w sprawie V KK 301/14, przedmiotem ochrony przepisu art. 212 § 1 k.k. jest cześć i godność osoby pomawianej o postępowanie lub właściwości, które są sprzeczne z prawem, z zasadami etyki, w tym etyki zawodowej, oraz np. o brak kompetencji lub zdolności do wykonywania danego zawodu. Wartość w postaci omówionego przedmiotu ochrony pozostawać oczywiście powinna w równowadze z koniecznością ochrony innych wartości, to jest prawa do swobody wypowiedzi, prawa do krytyki oraz możliwości działania różnych organów, których zadaniem jest między innymi ocena przydatności do wykonywania zawodu, w postaci weryfikacji kompetencji i zdolności oraz ocena kwalifikacji etycznych niezbędnych do zajmowania określonych stanowisk, wykonywania różnych zawodów lub prowadzenia określonego rodzaju działalności. Prawo do "krytyki" nie może być utożsamiane z prawem do "zniesławiania", a krytyczne oceny powinny być wyrażane w odpowiedniej formie, zwłaszcza gdy nie są wyrażane w sposób spontaniczny lub w toku szybkiej wymiany słów, a w sposób zaplanowany i przemyślany. Tak bowiem, jak każdy człowiek ma prawo do wolności wyrażania opinii, tak również każdy człowiek ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego i rodzinnego, a prawo do wolności wyrażania opinii zasadnie może podlegać ograniczeniom ze względu m.in. na ochronę dobrego imienia i praw innych osób.

Dla zaistnienia przestępstwa zniesławienia, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 26 marca 2015 roku w sprawie V KK 329/14, nie jest wymagane szczególne zabarwienie, ostrość czy dobitność wypowiedzi, lecz wystarczające jest dla bytu tego przestępstwa, by wypowiedź ta narażała pomówionego na utratę zaufania niezbędnego dla prowadzonej przez niego działalności lub zawodu. Pomówienie w rozumieniu przepisu art. 212 kk musi mieć charakter wypowiedzi o faktach. Chodzi o wypowiedź, którą można poddać dowodowi prawdy przewidzianemu w art. 213 k.k. Jeżeli jest ona sprawdzalna, to będzie pomówieniem, jeżeli zaś niesprawdzalna, może okazać się zniewagą. Zgodnie z art. 213 kk przesłanką znoszącą przestępczy charakter pomówienia jest prawdziwość zarzutu, co oznacza zgodność jego treści z rzeczywistością.

Zgodnie z art. 216 § 1 kk karalne jest znieważenie innej osoby. Brak jest definicji legalnej znieważenia. Jak wskazuje chociażby I. Z. w Komentarzu do art. 216 kk (WKP, 2018, wyd. II), znieważenie polega generalnie na okazaniu innej osobie pogardy, uwłaczaniu czci, ubliżaniu jej lub innym zachowaniu obraźliwym. Mając na uwadze treść art. 214 kk, zgodnie z którym brak przestępstwa zniesławienia nie wyłącza odpowiedzialności sprawcy za zniewagę ze względu na formę podniesienia lub rozgłoszenia zarzutu, sąd dokonując oceny przedmiotowego zdarzenia zobowiązany był również do jego oceny pod kątem zaistnienia przestępstwa znieważenia.

Ponadto w tym miejscu wskazać należy, że przestępstwo z art. 212 k.k. jest przestępstwem umyślnym i konieczne jest wykazanie oskarżonemu, że działał z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym jego dokonania o czym mowa będzie poniżej.

Oskarżony P. N. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których wskazał, że faktycznie wystąpił na sesji rady powiatu (...) 30 czerwca 2017 roku i nie przeczył, że w trakcie wystąpienia użył sformułowań wskazanych przez oskarżycielkę prywatną w akcie oskarżenia. Nie kwestionował treści swojego wystąpienia zapisanego na płycie cd odtworzonej w trackie rozprawy. Oskarżony wskazał na motywy, które nim kierowały, wyjaśnił szczegółowo odnośnie sprawowanej przez siebie i żonę funkcji (...), jak i wyjaśnił odnośnie relacji panujących pomiędzy nim a oskarżycielką prywatną związanych ze sprawowaną funkcją, a nadto przebieg procesu związanego z rozwiązaniem umowy o sprawowanie funkcji (...). Sąd, ustalając stan faktyczny, brał pod uwagę tylko te wyjaśnienia oskarżonego, które mają bezpośredni związek z postawionym jemu zarzutem. Wyjaśnieniom tym Sąd dał wiarę w całości, albowiem wyjaśnienia te znajdują potwierdzenie w innych dowodach zgromadzonych w niniejszym postępowaniu, a w szczególności utrwalonym zapisie wystąpienia. I tak Sąd przyznał walor wiarygodności wyjaśnieniom, w których oskarżony wskazał, że jego motywem działania nie było w żadnym wypadku pomówienie oskarżycielki prywatnej lub jej zniesławienie, a wystąpienie na sesji rady powiatu miało na celu zwrócenie uwagi na problemy części (...) związane z relacjami z oskarżycielką prywatną. Wystąpienie było spowodowane brakiem reakcji zarówno oskarżycielki prywatnej, jak i osób, które sprawowały nadzór nad jej działalnością, w tym Starosty (...).

Wyjaśnienia oskarżonego znajdują również potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, a w szczególności dowodach z dokumentów, z których wynika, że oskarżony faktycznie podejmował próby rozwiązania pojawiających się problemów w funkcjonowania swojej (...) jak i części innych rodzin. Ponadto przesłuchani w sprawie świadkowie nie wskazywali jakoby działania oskarżonego cechowały się chęcią pomówienia oskarżycielki prywatnej, czy też jej obrażenia w jakikolwiek sposób.

Sąd dał wiarę zeznaniom przesłuchanych w sprawie świadków. Brak jest podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Jak powyżej wskazano świadkowie zasadniczo nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia – tj. wypowiedzi oskarżonego na sesji. Nie mniej jednak ich zeznania dotyczyły funkcjonowania (...) i (...). W tym zakresie sąd uznał, że zeznania są obiektywne. Nie budzi wątpliwości okoliczność, że każdy ze świadków zeznawał ze swojej perspektywy i ze swojej perspektywy oceniał poszczególne działania zarówno oskarżonego jak i (...). Nie oznacza to jednak, że zeznaniom tym można zarzucić brak obiektywizmu. Jak jednak wskazano powyżej zeznania te nie były istotne z punktu widzenia postawionego oskarżonemu zarzutu i tym samym nie było konieczności ich szczegółowego omawiania i odnoszenia się do zeznań poszczególnych świadków. Sąd nie dopatrzył się okoliczności mogących świadczyć, że świadkowie chcieliby opisać przebieg zdarzeń w sposób odmienny od rzeczywistości.

Sąd zasadniczo nie kwestionował zeznań pokrzywdzonej M. K. i dał im wiarę, przy czym wskazać należy, że ocena tychże zeznań dotyczyła zarzutu stawianego oskarżonemu. W pozostałym zakresie, tj. zasad funkcjonowania (...), współpracy z oskarżonym w jej ramach, jak i funkcjonowania (...) nie dotyczyły przedmiotu sprawy i sąd nie dokonywał ich analizy. Zeznania pokrzywdzonej w zakresie treści wypowiedzi oskarżonego na sesji rady powiatu zasługiwały na uwzględnienie, były zbieżne z wyjaśnieniami oskarżonego i utrwalonym nagraniem. Jednakże wnioski jakie pokrzywdzona wyciągnęła z tychże wypowiedzi były odmienne od ustaleń sądu i tym zakresie sąd wiary im nie dał. Nie budzi wątpliwości, że ocena treści wypowiedzi oskarżonego dokonana przez pokrzywdzoną była oceną subiektywną i jednostronną i nie znajdującą potwierdzenia z zgromadzonym materiale dowodowym.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, albowiem brak jest podstaw do ich kwestionowania, a żadna ze stron nie podważała ich autentyczności.

W tych okolicznościach, na podstawie wskazanego materiału dowodowego Sąd uznał, że zachowanie oskarżonego nie wypełniło znamion czynu zabronionego.

Oceniając wypowiedź oskarżonego na sesji rady powiatu należy mieć na uwadze całość wypowiedzi, a nie tylko dokonywać oceny wyrwanych z kontekstu poszczególnych sformułowań. Taką interpretację oceny materiału dowodowego przy przestępstwie zniesławienia wskazuje również Sąd Najwyższy chociażby w postanowieniu z 24 października 2017 roku w sprawie VKK 278/17. Sąd Najwyższy wskazał w tym orzeczeniu, że „ocena wypowiedzi jako wypełniającej znamiona przestępstwa zniewagi lub zniesławienia, może być dokonana wyłącznie w drodze dokładnej analizy treści tej wypowiedzi. Nie tylko dosłowna treść wypowiedzi wpływa na jej ocenę karno-prawną, ale w równym stopniu znaczenie mają okoliczności i miejsce jej sformułowania, jak również wcześniejsze zachowanie pokrzywdzonego tą wypowiedzią oraz treść i sposób wyrażenia przez niego określonych opinii. Nie jest przy tym możliwe ustalenie z góry, jaki konkretnie rodzaj wypowiedzi może zostać zakwalifikowany, jako wypowiedź zniesławiająca lub znieważająca. Oceny takiej musi dokonać każdorazowo sąd orzekający w sprawie - przy uwzględnieniu specyficznych i wyjątkowych okoliczności faktycznych występujących w realiach takiej sprawy. W konsekwencji tak dokonanej oceny, sąd orzekający w sprawie dotyczącej problematyki dopuszczalnych granic krytyki w Internecie musi stwierdzić, czy znamiona przestępstwa zniesławienia lub zniewagi zostały wypełnione - zarówno w sposób formalny, jak i materialny - należycie motywując swoją decyzję, z odwołaniem się do sposobu wykładni ustawowych znamion powyższych przestępstw, z uwzględnieniem elementów społecznej szkodliwości czynu”.

Przenosząc powyższe wytyczne na grunt niniejszej sprawy uznać należy, że użyte przez oskarżonego sformułowania nie stanowią pomówienia pokrzywdzonej, które jest istotą zniesławienia. Jako pomawianie uznać można takie sformułowania kierowane pod adresem konkretnej osoby, które w odbiorze opinii społecznej mają charakter poniżający i podrywający zaufanie społeczne. Jednocześnie treścią pomówienia są informacje nieprawdziwe. Treści wypowiedziane przez oskarżonego zdaniem sądu nie miały charakteru poniżającego. Nie były to sformułowania obraźliwe, choć kierowane wprost do pokrzywdzonej. Jednocześnie wypowiedź nie narażała na utratę zaufania potrzebnego do sprawowania funkcji Kierownika (...) w M.. Oceniając całą wypowiedź należy wskazać, że dotyczyła ona konkretnego tematu, była merytoryczna, a użyte przez oskarżonego sformułowania, które miały zniesławić pokrzywdzoną, były wypowiedziami spontanicznymi i nie zawierały negatywnych, czy poniżających elementów. Z kontekstu wypowiedzi wynikało jasno, że oskarżony chciał wypowiedzieć się o sytuacji związanej z(...)na forum rady powiatu i jego wypowiedź faktycznie tego tematu dotyczyła. Poruszył w tej wypowiedzi swoją sytuację związaną z funkcjonowaniem jego (...), które to problemy można było odnieść do części innych rodzin. Zdaniem Sądu ewentualne zarzuty pod adresem działania pokrzywdzonej stanowiły dozwoloną krytykę i opierały się na istniejącej sytuacji oskarżonego w relacjach z (...), a sformułowania opisowe dotyczące bezpośrednio osoby pokrzywdzonej, nie poniżały jej w żadnym zakresie, a uznanie ich jako poniżające w oczach osób trzecich uznać należy za mało prawdopodobne. Przesłuchani w sprawie świadkowie chociażby w osobach A. K. czy S. F. potwierdzili zarzuty formułowane przez oskarżonego odnośnie relacji pomiędzy (...)a pokrzywdzoną.

Zdaniem Sądu zarzut oskarżonego co do okoliczności współpracy oskarżonego z pokrzywdzoną uznać należy za prawdziwy w kontekście wypowiedzi wskazanych świadków i przeprowadzonej procedury związanej z rozwiązaniem umowy o (...), której przebieg wynika ze zgromadzonej w sprawie dokumentacji. Skoro bowiem bez wiedzy(...)wszczęto procedurę rozwiązania z nimi umowy, którą następnie rozwiązano i dopiero o tym fakcie powiadomiono oskarżonego, który w toku jej trwania nie został o niej zawiadomiony, jak i nie został wysłuchany, to uznać należy, że jego zastrzeżenia co do funkcjonowania (...) w M. w tym zakresie były uzasadnione. R. sąd nie miał wątpliwości, że celem działania P. N. było poinformowanie obecnych na sesji władz powiatu o swoich zastrzeżeniach, co do funkcjonowania (...) w M. i relacji pomiędzy pracownikami, a (...). Odnosząc się również do treści przedmiotowego wystąpienia Sąd dostrzegł, że wypowiedź opierała się częściowo na subiektywnych odczuciach oskarżonego. Oskarżony opisał zdarzenia w których uczestniczył ze swojego punktu widzenia. Tym samym część zdarzeń zawiera jego subiektywne opinie. Nie mniej jednak brak jest podstaw do uznania, że działał z chęci poniżenia oskarżycielki, czy też z chęci zemsty, czy poderwania zaufania do jej osoby. W jego zachowaniu brak zamiaru. Oskarżony od wielu lat jest pracownikiem samorządowym. Jego kwalifikacje zostały już docenione, był wieloletnim (...)w S.. Ma dobrą opinię, nie ma zastrzeżeń do jej pracy. Również nie było zastrzeżeń co do wykonywanej przez niego funkcji (...), pomijając negatywną rekomendację stanowiącą podstawę do rozwiązania umowy, przy czym w rekomendacji brak jest jakichkolwiek zarzutów co do osoby oskarżonego. Świadczy to o tym, że oskarżony jest osobą zrównoważoną, wypowiadającą się merytorycznie i potrafiącą zachowywać się stosownie do okoliczności. To, że oskarżony wypowiadał się krytycznie co do działalności (...) w M., jak i formułował zarzuty pod adresem Kierownika (...), w realiach niniejszej sprawy nie mogą być uznane za wypełniające przesłanki przestępstwa zniesławienia czy też zniewagi. W tym stanie rzeczy Sąd uznając, że zachowanie P. N. nie wypełnia znamion zarzucanego mu czynu uniewinnił oskarżonego. Zgodnie z art. 632 pkt. 1 kpk kosztami postępowania obciążył oskarżycielkę prywatną M. K..

SSR Daniel Sobociński

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskami

SSR Daniel Sobociński